Η ΘΕΙΑ ΚΟΝΩΝΙΑ

 

 

   ΟΜΙΛΙΑ  8^Η

1.    ΠΡΟΦΑΣΕΙΣ  ΕΝ ΑΜΑΡΤΙΑΙΣ   (ΣΤ΄) .

 

Όταν , αγαπητοί Χριστιανοί, ο μακαριστός Μητροπολίτης Χίου, Παντελεήμων Φωστίνης, (+1962), ήτανε ιεροκήρυκας στην Ι. Μητρόπολη Αττικής ,πήγε μια μέρα να λειτουργήσει στο τότε φθισιατρείο «Σωτηρία». Εκεί λοιπόν όταν πλησίαζε η ώρα της θείας Κοινωνίας οι νοσοκόμοι του έφεραν μια μεγάλη πιατέλα με πολλά κουταλάκια.

- Τι τα φέρατε αυτά ; τους ρώτησε .

- Μας τα έδωσαν οι γιατροί να κοινωνήσετε μ’ αυτά τους ασθενείς, αρχίζοντας από τους πιο ελαφρά και προχωρώντας στους πιο βαριά.
- Δεν χρειάζονται αυτά, απάντησε με πίστη. Έχω την λαβίδα.
Πραγματικά, κοινώνησε κανονικά τους ασθενείς και στο τέλος πλησίασε στην Ωραία Πύλη, για να καταλύσει ότι είχε απομείνει στο Άγιο Ποτήριο. Το έκανε αυτό για να τον βλέπουν όλοι , και να μάθουν οι γιατροί , ότι η Θεία Κοινωνία είναι φωτιά που κατακαίει τα πάντα. ( «ΘΑΥΜΑΤΑ ΚΑΙ ΑΠΟΚΑΛΥΨΕΙΣ» Ι. ΜΟΝΗ. ΠΑΡΑΚΛΗΤΟΥ. Σελ. 149 ). 

Αναφερθήκαμε σήμερα, αγαπητοί Χριστιανοί, σ’ αυτό το περιστατικό γιατί θέλουμε να μιλήσουμε για μια ακόμη παρανόηση ,μια ακόμη λανθασμένη και αρνητική στάση, απέναντι στο μεγάλο θέμα της Θείας Κοινωνίας. 
Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά ξεκινώντας από μια επερώτηση στη Βουλή ενός ανοήτου βουλευτού –ευτυχώς παλιά -και την οποία δεν μπορώ να ξεχάσω λόγω της αλγεινούς εντύπωσης που μου έκανε όταν τότε την διάβασα σε μια εφημερίδα.

«Σύμφωνα με τους Ιερούς κανόνες της Ορθόδοξης Ελληνικής Εκκλησίας, -ανέφερε ο υπέρ-εκσυγχρονιστής και φωταδιστής, δυστυχώς αμαθέστατος και ασεβέστατος, αυτός βουλευτής - προβλέπεται η Θεία Μετάληψις των πιστών μέσα στους Ιερούς Ναούς. Έτσι, σε κάποιο σημείο της λειτουργίας μέσα στις Εκκλησίες, ο μητροπολίτης ή ο αρχιερέας μεταλαμβάνει όλους τους ιερείς και διακόνους της εκκλησίας, οι οποίοι πίνουν τρεις (3) φορές από το «ίδιο Δισκοπότηρο» και στη συνέχεια, πάντα από το ίδιο Δισκοπότηρο, το αγίασμα που έμεινε, με ένα μεταλλικό κουταλάκι, μεταλαμβάνει τους πιστούς, ηλικίας 6 μηνών έως 80-90 ετών, οπότε παρατηρείται το θλιβερό και απαράδεκτο φαινόμενο, το κουταλάκι να μπαίνει στο στόμα γέροντα ή γερόντισσας 80-90 ετών με σαπισμένα δόντια κ. λ. π. και στη συνέχεια στο τρυφερό στοματάκι του βρέφους των 6 μηνών ή του νηπίου των 2-3 ετών, γεγονός που προκαλεί αποστροφή, προβληματισμό και ανησυχία για μεθόδους αναχρονιστικές και πικίνδυνες στη σύγχρονη κοινωνία και δημόσια υγεία». (Β. Αγοράστης. Βλέπε εφημ.»Αυριανή» 3-2-88 ). 

Δεν είναι του παρόντος, αγαπητοί Χριστιανοί, να σχολιάσουμε τις ανακρίβειες και τις ανοησίες με τις οποίες βρίθει η εισήγηση αυτή γιατί δεν μας αρκεί μιας ολόκληρη ομιλία. Λόγια αθεολόγητα , που δείχνουν άνθρωπο ο οποίος δεν γνωρίζει ούτε που βρίσκεται ο Να-ός της ενορίας του . Και μόνο ότι ονομάζει «αγίασμα» το Σώμα και το Αίμα του Κυρίου που βρίσκεται μέσα στο Άγιο ποτήριο, αρκεί για να καταλάβουμε περί τίνος πρόκειται.
Όμως - και το λέμε με λύπη αυτό - τέτοιες απόψεις δεν είναι μόνο κάποιων οι οποίοι θέλουν να κάνουν εντύπωση, ή να βγουν απ΄ την αφάνεια χρησιμοποιώντας έναν αρρωστημένο εκσυγχρονισμό, ούτε λόγια αθέων και αποκομμένων απ’ την Εκκλησία ανθρώπων, μόνο. Δυστυχώς, ευκαίρως – ακαίρως, ακούγονται και από στόματα Χριστιανών Ορθοδόξων, ανθρώπων της Εκκλησίας ,ανθρώπων που όπως μας λένε επιθυμούν να προσέρχονται εις το «Ποτήριον της ζωής» όμως… αποφεύγουν μη τυχόν και κολλήσουν καμιά αρρώστια. Αυτό λοιπόν ξεκαθαρίζουμε σήμερα. Πόσο Χριστιανός είναι αυτός που αποφεύγει, ή ακόμη κοινωνεί τρέμοντας, όχι από φόβο Θεού, αλλά από φόβο…μικροβίων .

10. Μικρόβια…και Θεία Κοινωνία.

Λέγει λοιπόν σχετικά ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος .

«Η Θεία Κοινωνία είναι ένας ποταμός πιο δυνατός και πιο σφοδρός, απ’ τη φωτιά, που όμως δεν κατάκαιει αλλά περιλούει, πυρπολεί αφλέκτως αυτόν που τον παίρνει μέσα του. Να! Όπως παίρνεις το χρυσό και καθώς λειώνει στη φωτιά, αν ήταν δυνατόν να βουτούσες μέσα το χέρι σου ή τη γλώσσα σου σ’ αυτόν, τότε αμέσως θα γινόταν χρυσή ,έτσι εδώ κι ακόμα πιο πολύ χρυσώνει την ψυχή σου το σώμα του Χριστού». Χρυσώνει λοιπόν τη ψυχή, δεν την ζημιώνει. Πηγή αγαθών και όχι πηγή… ασθενειών. Σημειώνει επίσης ο Άγιος Νεκτάριος, ο επίσκοπος Πενταπόλεως, ο εν Αιγίνη. «Ο επαξίως κοινωνήσας έλαβεν ως αρραβώνα την Ουράνιον Βασιλείαν . Ευρίσκεται δε εν-δεδυμένος την Θείαν πανοπλίαν, ήτις προφυλάσσει αυτόν από παντός κακού και πάσης του πονηρού επιβολής και καθιστά επίφοβον αυτόν και αυτοίς τοις δαίμοσιν».

Σε άλλο δε σημείο πάλι μας λέγει: «Ω! Πόσον ευδαίμων και μακάριος δέον να λογίζηται ο επαξίως των Θείων μεταλαμβάνων μυστηρίων ! Ούτος εξέρχεται του Ναού όλος ανακαινισθείς, διότι το πυρ της Θεότητος, το διά της Θείας μεταλήψεως κοινωνήσαν μετά της ψυχής του ανθρώπου, τας μεν αμαρτίας αυτής κατέφλεξεν, αυτήν δε Θείας ενέπλησε Χάριτος, τας φρένας ηγίασε, τον νουν διεφώτισε, και την καρδίαν τω φόβω Θεού καθήλωσε, και τέλος ανέδειξε σκήνωμα πνεύματος». Όποιος λοιπόν επάξια κοινωνεί ενδύεται Θεία πανοπλία. Ανακαινίζεται ,διαφωτίζεται, αγιάζεται .Το πυρ της Θεότητος κατακαίει τα πάντα . Τώρα το κατά πόσο είναι δυνατόν από τη μια να γινόμαστε σκηνώματα Πνεύματος Αγίου και από την άλλη σκηνώματα… μικροβίων μόνο η θολοκουλτούρα της εποχής μας μπορεί να εξηγήσει και η απιστία μας να παραδεχθεί .

Το  θέμα όμως της Θείας Κοινωνίας, αγαπητοί Χριστιανοί και όλων φυσικά των μυστηρίων είναι θέμα πίστεως. Ή πιστεύουμε πραγματικά στα μυστήρια μας ή όχι. Αν δεν πιστεύουμε στη δύναμη τους, αν δεν πιστεύουμε συνειδητά σ΄ αυτό που κάνουμε τότε γιατί να προσερχόμαστε;

Αδελφοί μου!

Αυτός που παρέδωσε, Αυτός που συνέστησε το Μυστήριο είναι ο Ι. Χριστός. Ο ίδιος μας διαβεβαίωσε ότι δεν πρόκειται πλέον για άρτο και οίνο ,αλλά για το Σώμα Του και το Αίμα Του. «Εσθιόντων δέ αυτώνν λαβών ο Ιησούς τόν άρτον καί ευλογήσας έκλασε καί εδίδου τοις μαθηταίς καί ειπε. Λάβετε φάγετε τούτο εστί τό σώμα μου. καί λαβών τό ποτήριον καί ευχαριστήσας έδωκεν αυτοίς λέγων πίετε εξ αυτού πάντες. Τούτο εστί τό αίμα μου. τό της Καινής Διαθήκης τό υπέρ ημών καί πολλών εκχυνόμενον εις άφεσιν αμαρτιών» (Ματθ. ΚΣΤ 26-28 ).

«Τούτο ποιείτε εις τήν εμήν ανάμνησιν» (Λουκά. ΚΒ 19).
Πως είναι λοιπόν δυνατόν, το Σώμα και το Αίμα του Θεού, να γίνει φορέας και μέσο μετάδοσης διαφόρων νόσων; Ένας ήλιος που δεν μπορεί να ζεστάνει και να μας χαρίσει ζωή τότε τι ήλιος είναι ; Είναι άχρηστος. Πώς είναι δυνατόν το «Φάρμακον Αθανασίας» να αποβεί προς βλάβην του ανθρώπου; Πώς είναι δυνατόν να μιλάμε για «Χριστοποίηση», του ανθρώπου και συνάμα να φοβόμαστε να κοινωνήσουμε, να κοιτάζουμε ποιος κοινώνησε πριν από μας, να δυσανασχετούμε, να σπρώχνουμε για να κοινωνήσουμε τη στιγμή που εμείς θεωρούμε κατάλληλη ;

Απ’ τη στιγμή λοιπόν που βάζουμε μέσα μας το Θεό, δεν χωρεί τίποτε άλλο. Η λογική παραμερίζεται ,τα λόγια περιττεύουν. Μιλάει η ψυχή. 
Το Σώμα και το Αίμα του Κυρίου μας δίδεται εις «άφεσιν αμαρτιών και εις ζωήν αώνιον». Με αδιάκριτη πίστη και φόβο Θεού πλησιάζουμε την Θεία πραγματικότητα, όπου γεμίζουμε με ζωή, γεμίζουμε με Θεό ,μεταμορφωνόμαστε. Οι ανθρώπινοι ,οι φυσικοί παράγοντες εδώ σταματούν. Υπάρχει μόνο το θαύμα. Τίποτε άλλο…

Αγαπητοί Χριστιανοί.

Σε μια ευχή της Θείας Λειτουργίας, προσευχόμαστε: «…Συ ουν Δέσποτα τα προκείμενα πάσιν ημίν εις αγαθόν εξομάλισον κατά την εκάστου ,ιδίαν χρείαν. Τοις πλέουσι σύμπλευσον,  τοις οδοιπορούσι συνόδευσον,  τους νοσούντας ίασαι ο ιατρός των ψυχών και των σωμάτων ημών». Είναι λοιπόν δυνατόν το Σώμα και το Αίμα του Κυρίου, να αποβεί εις βλάβην, να μεταδώσει ασθένειες; Από τη μια να δεόμαστε «τούς νοσούντας ίασαι» και από την άλλη να φεύγουμε με αρρώστιες από το «Ποτήριον της Ζωής»;

«Ένα σχετικό περιστατικό συνέβη και το 1942 στα Ιωάννινα .Ο ιεροκήρυκας π. Βενέδικτος Πετράκης (+1961),μετά τη Θ. Λειτουργία στο εκκλησάκι του Κάστρου ,πήγε στο εκεί νοσοκομείο ,όπου στεγαζόταν και το φθισιατρείο, για να κοινωνήσει τους αρρώστους . Ένας βαριά φυματικός ,μόλις μετάλαβε έκανε αιμόπτυση πάνω στο σεντόνι. Αμέσως ο π. Βενέδικτος την πήρε αγία λαβίδα, την έφαγε και είπε να κάψουν το σεντόνι .Οι γιατροί το είδαν και τρόμαξαν. «Τι κάνει αυτός ο τρελός»; φώναξαν. Σε λίγο θα τον δείτε με καλπάζουσα φυματίωση»! Μα ούτε σε λίγο ,ούτε σε πολύ τον είδαν με καλπάζουσα. Η χάρη του μυστηρίου δεν επέτρεψε να πάθει τίποτε.» (ΘΑΥΜΑΤΑ ΚΑΙ ΑΠΟΚΑΛΥΨΕΙΣ Σελ. 150 ).

Τελειώνουμε με μια διαβεβαίωση του Αγίου Γρηγορίου του Θεολόγου:
«Το ιερότατο Σώμα του Χριστού , καλώς εσθιόμενο… τους ασθενείς ενισχύει, τους υγιείς ευφραίνει , τις αρρώστιες γιατρεύει, την υγείαν φυλάσσει….».
Γι’ αυτό. Αν είμαστε σωστοί χριστιανοί, Αν πιστεύουμε στα Μυστήρια μας , στην Αγία Γραφή, στην Ιερά Παράδοση τότε προσερχόμαστε στη Θεία Κοινωνία, χωρίς κανένα ενδοιασμό, χωρίς καμιά αμφιβολία. Διαφορετικά κοινωνούμε κατά λάθος και κακώς κοινωνούμε.

Η ΘΕΙΑ ΚΟΙΝΩΝΑ

 

ΟΜΙΛΙΑ  7η

 ΠΡΟΦΑΣΕΙΣ  ΕΝ ΑΜΑΡΤΙΑΙΣ  (Ε΄).

« Καλά μου παιδιά! Ο Χριστός μας σας αγαπάει πολύ. Γι’ αυτό συχνά σας καλεί στη Θεία Μετάληψη. Μ’ αυτή ,παίρνετε μέσα σας το Σώμα και το αίμα Του .Είναι μια τροφή , που δεν αρκεί μο-νάχα γι’ αυτήν εδώ τη ζωή σας, αλλά και για να ζείτε αιώνια στον ουρανό. Με όλη σας την καρδιά λοιπόν, να ευχαριστείτε τον Δημιουργό και Σωτήρα σας για την αγάπη που έχει σε σας ,στα αδέλφια σας και σε όλους τους ανθρώπους».

Τα λόγια αυτά ,αγαπητοί Χριστιανοί, είναι παρμένα από τον μεγάλο Ρώσο άγιο ,τον Άγιο Ιωάννη της Κροστάνδης. Είναι οι ιεροί λογισμοί μιας οσίας ψυχής που κατάφερε να κινείται ,να ζει ,να αναπνέει «εν Χριστώ» και δια Χριστόν. Γι’ αυτό και η σπουδαιότητα τους είναι αυταπόδεικτη. 

Μελετώντας τις «Πράξεις των Αποστόλων», βλέπουμε ότι η ζωή των πρώτων Χριστιανών καθόλου δεν ξεφεύγει από την εικόνα την οποία μας παρουσιάζει ο θαυμαστός αυτός Άγιος ,σχετικά με το πώς πρέπει να πολιτεύεται ο συνειδητός Χριστιανός . Τα πλέον χαρακτηριστικά γνωρίσματα της ζωής ,στα πρώτα χρόνια της Εκκλησίας, ήτανε «η κλάσις του άρτου» και «αι προσευχαί». «Ήσαν δε προσκαρτερούντες τη διδαχή των Αποστόλων και τη κοινωνία και τη κλάσει του άρτου και ταις προσευχαίς» (Πραξ. 2,42).Ήσαν δηλαδή προσηλωμένοι ,οι πρώτοι Χριστιανοί, έδιναν την πρώτη σημασία ,στο Αποστολικό κήρυγμα που βοηθεί στη συνειδητοποίηση των αληθειών της πίστεως – στα έργα της φιλανθρωπίας, - που είναι η έμπρακτη απόδειξη της κορυφαίας των χριστιανικών αρετών, της εν αγάπη κοινωνίας μεταξύ των - και κυρίως ζούσαν καρτερούντες την προσευχή της Εκκλησίας και τη Θεία Κοινωνία. Καιγόταν η ψυχή τους από αυτόν τον ιερό πόθο. Η καρδιά τους δεν επιζητούσε τίποτα άλλο παρά μόνο το ιερό θυσιαστήριο, την Αγία Τράπεζα . 

Τι να πούμε εμείς σήμερα μελετώντας όλα αυτά; Τι είδους Χριστιανοί είμαστε όταν αγνοούμε ότι το κέντρο της λατρείας, το κατ’ εξοχήν μυστήριο της κοινωνίας μας με το Θεό και της πνευματικής μας ζωής είναι η Θεία Ευχαριστία; Οι πρώτοι Χριστιανοί ήσαν αξιοθαύμαστοι, γιατί κάτω από τις πιο αντίξοες συνθήκες, διωγμούς και ονειδισμούς, ήσαν ζηλωτές των Θείων μυστηρίων. Συμμετείχαν σ’ αυτά και τα απελάμβαναν πλουσίως. Εμείς όμως, σήμερα … είμαστε καχεκτικοί Χριστιανοί!

…Δεν διψάμε για το Θεό ,δεν τρέχουμε σ’ Αυτόν ,δεν του προσφέρουμε την καρδιά μας, δεν ανταλλάσσουμε για χάρη Του κανένα συμφέρον μας.
Ας θυμηθούμε όμως και πάλι τι λέει στο σημείο αυτό ο μεγαλοφωνότατος των Πατέρων της Εκκλησίας μας Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος: «Βλέπω πολλούς να μεταλαμβάνουν από το Άγιο Σώμα του Χριστού απλώς και ως έτυχε, μάλλον από συνήθεια και υποχρέωση παρά από σκέψη και γνώση .Αυτοί λένε ότι όταν έρθει ο καιρός της Αγίας Τεσσαρακοστής, η ημέρα των Θεοφανείων ,όποιος και αν είναι κανείς μετέχει των αχράντων μυστηρίων. Και όμως καιρός για να προσέλθεις δεν είναι τα Θεοφάνεια ούτε η Τεσσαρακοστή, αλλά η ειλικρίνεια της ψυχής και η καθαρότης.Όταν έχεις αυτήν πάντοτε να προσέρχεσαι ,χωρίς όμως αυτήν ποτέ». (ΕΠΕ 35,214-216). Ο δε Άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης γράφει ότι οι πιστοί έχουμε ανάγκη να τρέχουμε στην Εκκλησία, «δια να παρηγορούμε την πείναν μας από την εν τη Εκκλησία ευρισκομένην μυστικήν και Αγίαν Τράπεζαν του Σώματος του Κυρίου και του Θείου Λόγου .Και να ευ-χαριστούμεν την δίψαν μας από το ζωήρρυτον Αίμα του Κυρίου και από τα νάματα της διδασκαλίας των Θείων Γραφών ,τα οποία αναβλύζουσι μέσα εις την του Χριστού Εκκλησίαν». 

Ας αναφέρουμε όμως εδώ μια ακόμα παρανόηση μια ψευδοδικαιολογία που δυστυχώς μας κρατεί μακράν της Εκκλησίας και φυσικά μακράν του «Ποτηρίου της Ζωής».

9.Πένθος και Θεία Κοινωνία.

«Έχω Πένθος, λένε κάποιοι και ιδιαίτερα γυναίκες. Πως θα πάω λοιπόν στην Εκκλησία;» Αποτέλεσμα αν «μας αφήσει χρόνους» κάποιος γνωστός μας ,γείτονας μας, ακόμα και παραγείτονας μας, ξεχνάμε την Εκκλησία. Αν μάλιστα είναι συγγενής μας, ο νεκρός, τότε είναι που παίρνουμε διαζύγιο με το Θεό για τρία ολόκληρα χρόνια για να μην πω περισσότερα. Λες και η Εκκλησία είναι τόπος διασκεδάσεως και ο Εκκλησιασμός και η0 Θεία Κοινωνία δεν συμβιβάζονται με το πένθος. Και το κωμικοτραγικό, η κοροϊδία είναι εδώ. Οπουδήποτε αλλού μπορείς να συναντήσεις τον πενθούντα, ακόμα και σε ολονύκτια γλέντια σε ποικιλώνυμα κέντρα διασκεδάσεως, μόνο στην Εκκλησία, λόγω πένθους, δεν τον βρίσκεις. Πρέπει λοιπόν, αδελφοί μου, να συνετιστούμε. Πρέπει να πετάξουμε από πάνω μας τέτοιες σκουριασμένες ιδέες. Πρέπει οι Χριστιανοί να είμαστε «το φως του κόσμου» και όχι να σκορπίζουμε το σκοτάδι. Πρέπει εμείς οι Ορθόδοξοι να γίνουμε οι φάροι που θα δείχνουν και τα λιμάνια και τις κακοτοπιές –αυτό τουλάχιστον είναι στο χέρι μα σαν το δώσουμε-στον ταλαίπωρο Ευρωπαίο ,μέσα στην εποχή παγκοσμιοποίησης – ισοπέδωσης - των πάντων, μέσα στην «Ν. Εποχή», των «Ψυχοναρκωτικών» και των ψεύτικων θρησκειών . Πρέπει να μάθουν κάποιες κυρίες να πάψουν να γυροφέρνουν τα βλέμματα τους μέσα στην Εκκλησία για να δουν ποιος μπαίνει και ποιος βγαίνει. Να πάψουν να σιγοψιθυρίζουν μεταξύ τους και να χαμογελούν μόλις δουν κάποιον που έχασε ένα δικό του να έρχεται στην Εκκλησία . Έχω ακούσει τα εξής τρομερά λόγια σε μια περίπτωση «Για κοίτα την αδιάντροπη το λείψανο ακόμα μιλάει και αυτή ήρθε στην Εκκλησία». Λες και την είδαν να πορνεύει.

Πρέπει να μάθουμε επίσης να μην δίνουμε σημασία σ’ όλες αυτές τις ανισορροπίες και να μην μας ενδιαφέρει τι θα πει η μια ή η άλλη .Απολογία θα δώσουμε το Θεό και όχι σε άνθρωπο. Και δεν θα χωρέσει τότε καμιά δικαιολογία του τύπου «φοβόμασταν τα στόματα κάποιων και απομακρυνθήκαμε από την Εκκλησία».

Γνωρίζω επίσης περιπτώσεις ανθρώπων που ποθούν – κλαίει η ψυχή τους για να εκκλησιασθούν και το αποφεύγουν λόγω… σχολίων, κακώς βέβαια.
Γνωρίζω και περιπτώσεις ανθρώπων που έχουν πένθος, θέλουν να κοινωνήσουν και έρχονται κρυφά-κρυφά με κάθε προφύλαξη ,μη τυχόν και τους δει κανείς, για να μεταλάβουν μόλις τελειώσει η Θ. Λειτουργία και φύγει ο κόσμος. Λες και βρισκόμαστε στα χρόνια των διωγμών, λες και η Τουρκοκρατία… καλά κρατεί.

Αλλά αγαπητοί Χριστιανοί.

Έχουμε άραγε σκεφτεί ότι τώρα λόγω του πένθους πρέπει συχνότερα να πηγαίνουμε στην Εκκλησία ,πρέπει συχνότερα να κοινωνάμε ,πρέπει συχνότερα να επικοινωνάμε με το Θεό αφού διαπιστώνουμε για μια ακόμα φορά ότι «πάντα ματαιότης τα ανθρώπινα;»

Γνωρίζουμε ότι η Θ. Λειτουργία είναι ο πιο κατάλληλος τρόπος για να προσευχηθούμε για την ανάπαυση της ψυχής του προσώπου που χάσαμε;

Ο ι. Χρυσόστομος αναφέρει ότι «δεν ορίστηκε τυχαία από τους Αγίους Αποστόλους το να θυμόμαστε την ώρα της Θ. Λειτουργίας τους κεκοιμημένους. Οι Άγιοι Απόστολοι γνώριζαν ότι με τις προσευχές μας στην Θ. Λειτουργία οι κοιμηθέντες θα έχουν πολύ κέρδος και μεγάλη ωφέλεια». (ΕΠΕ 21,440).

Αναφέρει επίσης σύγχρονος Αγιορείτης πατέρας :«Κατά την διάρκεια της Θ. Λειτουργίας εκείνοι που πενθούν παρακαλούν με ιδιαίτερο τρόπο τον Κύριο για να γίνει Εκείνος το στήριγμα που τους στέρησε η κοίμηση του προσφιλούς νεκρού. Τον παρακαλούν να γίνει βοηθός και σκεπαστής της ζωής τους ,πατέρας ουράνιος και επίγειος αδελφός, συμπαραστάτης στον καθημερινό αγώνα ,που ανθρώπινα κρίνοντας, έγινε πιο δύσκολος, πιο απαιτητικός. Και ο Κύριος ανταποκρίνεται στις ικεσίες των παιδιών Του και αναλαμβάνει την προστασία των χηρών, των ορφανών, των αποκλήρων της ζωής… ( Ιερομ. Γρηγορίου «ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΜΟΣ).

Ένας επιπλέον λόγος για τον οποίο πρέπει οπωσδήποτε να εκκλησιαζόμαστε όταν πενθούμε, είναι η χαρά την οποία αισθάνεται η ψυχή του κοιμηθέντος όταν εμείς βρισκόμαστε στην Εκκλησία, παρακολουθούμε την Θ. Λειτουργία, κοινωνάμε με φόβο Θεού ,πίστη και αγάπη, προσευχόμαστε γι’ αυτή την ψυχή.

Γνωρίζουμε τέλος, αγαπητοί Χριστιανοί, ότι αφορά προλήψεις και δεισιδαιμονίες η τακτική μας αυτή ; Είναι δυνατόν ο διάβολος να μας πλανά και να μας καταπιέζει τόσο ώστε να μας αποκόβει από το Μυστήριο των Μυστηρίων με αφορμή το πένθος και μάλιστα να μας στερεί από την προοπτική της αιωνιότητος;

Έχεις πένθος λοιπόν; Ένας λόγος παραπάνω να εκκλησιάζεσαι τακτικότερα. Έλα στη χαρά. Ενώσου με το Θεό. Είναι χαρά ανείπωτη η Θεοκοινωνία. Έχεις λύπη για το νεκρό; Έλα στον τόπο της Αναστάσεως.

Η Ορθοδοξία είναι η Εκκλησία της Αναστάσεως. Η Θεία Λειτουργία είναι ο θρίαμβος της ζωής και της Αναστάσεως. Κάθε Κυριακή, κάθε Θεία Λειτουργία είναι Ανάσταση. Που αλλού λοιπόν θα βρούμε την Ανάσταση; Που αλλού θα προσφέρουμε περισσότερα στο νεκρό μας;