Δεν ξέρω αν έχει μείνει κανείς πλέον σε αυτό το αραχνιασμένο μπλογκ. Είμαι η Μάγδα πάντως,αυτή που έχει να πατήσει το πόδι της εδω,εδώ και 2 χρόνια. Αυτό που ήθελα να πω είναι ότι πλέον είμαι 18,ενήλικη. Δεν φτιάχνω πράγματα τόσο συχνά πλέον,ίσως γιατί δεν έχω τόσο πολύ χρόνο πια,λόγω της αρχιτεκτονικής. Ναι,μπήκα στη σχολή που ήθελα και ονειρευόμουν, στην αρχιτεκτονική του Μετσοβίου πολυτεχνείου και πλέον είμαι μια πρωτοετής φοιτήτρια στην Αθήνα. Πρόσφατα ξεκινησα ένα νέο ιστολόγιο με ένα φίλο μου,εδώ.
Χαίρομαι τόσο πολύ που υπάρχει αυτό το μπλογκ,θα μου θυμίζει πάντα τόσα πολλά.
Συγγνώμη που διέκοψα τόσο απότομα τις αναρτήσεις μου.
Σας φιλώ
Μάγδα
EDIT: ΘΕΕ ΜΟΥ. Μολις αποφασισα να ριξω μια ματια στις παλιες μου αναρτησεις.Τοσες αναμνησεις και αρκετη συγκινηση(χαζο αλλα τελευταια συγκινουμαι ευκολα)
επισης,ειδα τώρα ξανα,μετά απο τόσον καιρό όλους εσάς που παρακολουθούσα τα μπλογκ σας,τα οποία συνεχίζουν ακόμα,σα να σταμάτησε ο χρόνος μονο για μένα. Είναι κάπως παράξενα συγκλονιστικό. Νιώθω αρκετές τύψεις.
Χαίρομαι τόσο πολύ που υπάρχει αυτό το μπλογκ,θα μου θυμίζει πάντα τόσα πολλά.
Συγγνώμη που διέκοψα τόσο απότομα τις αναρτήσεις μου.
Σας φιλώ
Μάγδα
EDIT: ΘΕΕ ΜΟΥ. Μολις αποφασισα να ριξω μια ματια στις παλιες μου αναρτησεις.Τοσες αναμνησεις και αρκετη συγκινηση(χαζο αλλα τελευταια συγκινουμαι ευκολα)
επισης,ειδα τώρα ξανα,μετά απο τόσον καιρό όλους εσάς που παρακολουθούσα τα μπλογκ σας,τα οποία συνεχίζουν ακόμα,σα να σταμάτησε ο χρόνος μονο για μένα. Είναι κάπως παράξενα συγκλονιστικό. Νιώθω αρκετές τύψεις.