Αργή, ύπουλη διάβρωση πίστης στο κέντρο της Ορθοδοξίας.

Στο Φανάρι, στις 29 Νοεμβρίου, ακούσαμε άλλη μια πράξη από το εκκλησιαστικό θέατρο που παίζει εδώ και χρόνια. Μια “δοξολογία” όπου ο διάκονος αναφώνησε: «Υπέρ του αγιωτάτου επισκόπου Ρώμης και πάπα Λέοντος…». Πρώτος ο πάπας, δεύτερος ο Πατριάρχης. Σαν να μοιράζουν σειρά προτεραιότητας σε ΚΕΠ, όχι σαν να τελούν δέηση στο κέντρο της Ορθοδοξίας.

Το λέω καθαρά: όποιος το άκουσε και δεν ένιωσε να παγώνει το αίμα του, μάλλον έχει συνηθίσει τόσα “μερεμέτια” στην πίστη που πλέον του φαίνεται όλα φυσιολογικά. Κι όμως, εδώ δεν μιλάμε για διπλωματία. Μιλάμε για το αν η Ορθοδοξία θα μείνει αυτό που παρέλαβε — ή αν θα γίνει κάτι άλλο, ξένο, αχνό, μισοσβησμένο.

Ο Όσιος Σάββας Αχιλλέως το είχε πει χρόνια πριν, με μια απλότητα που σήμερα μοιάζει χαστούκι:

«Όποιοι ακολουθήσουν τον πατριάρχη στην ένωση με τον πάπα θα προδώσουν τον Χριστό».

Όχι από “φανατισμό”, αλλά γιατί η Πίστη μας παραδόθηκε ατόφια. Δεν γυαλίζεται, δεν λειαίνεται για να ταιριάξει στις απαιτήσεις της Δύσης. Οι Απόστολοι την κήρυξαν, οι Πατέρες την υπερασπίστηκαν, κι εμείς τώρα παριστάνουμε ότι δεν τρέχει τίποτα όταν ο πάπας μνημονεύεται ως «αγιώτατος» μέσα στον Πατριαρχικό Ναό.

Αλλά μιας και κάποιοι θέλουν “παραδείγματα”, λέω να τους το θυμίσω απλά.

Ο Άγιος Μάρκος ο Ευγενικός, στη Φλωρεντία, έμεινε μόνος του απέναντι σε αυτοκράτορες, πατριάρχες και “ενωτικούς”. Δεν είπε “ας το κάνουμε για την αγάπη”. Είπε “δεν υπάρχει τίποτα κοινό μεταξύ ημών και αυτών”. Μόνος. Κι όμως η Ορθοδοξία σώθηκε επειδή ένας αρνήθηκε να λυγίσει.

Ή ο Άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής — τον βασάνισαν, τον φίμωσαν, του έκοψαν τη γλώσσα και το χέρι για να μην μιλάει και να μην γράφει. Κι όμως δεν δέχτηκε να υπογράψει αίρεση. Σήμερα εμείς δεν ρισκάρουμε ούτε… αμηχανία, αλλά θέλουμε και να ονομαζόμαστε συνεχιστές της ίδιας πίστης.

Κι ενώ αυτά είναι το αίμα μας, η ταυτότητά μας, εμείς στο Φανάρι ακούμε να ψάλλονται “Κύριε, ελέησον” μετά τη μνημόνευση του πάπα — λες και δεν τρέχει τίποτα. Λες και είναι “τυπικότητα”. Λες και δεν είναι ακριβώς έτσι που περνάει το δηλητήριο: με μια μικρή φράση που σήμερα δεν ενοχλεί κανέναν και αύριο θα θεωρείται αυτονόητη.

Ο Όσιος Σάββας προειδοποίησε:

«Αν φωνάξουν να ενώσουν την Ορθοδοξία με τον παπισμό, εμείς θα σταθούμε στερεοί και θα χωρίσουμε όπως χωρίζει η ήρα από το σιτάρι».

Λοιπόν, δεν περιμένουμε πια να “φωνάξουν”. Το κάνουν σιγά-σιγά, τελετουργικά, με μικρά βήματα. Το είπαμε, το είδαμε, το ακούμε: ο πάπας ως “αγιώτατος”. Στο Φανάρι. Μέσα στη Θεία Λειτουργία. Δεν χρειάζεται κάτι άλλο.

Κι αν κάποιοι επιμένουν ότι όλα αυτά είναι “υπερβολές”, ας το ξανασκεφτούν: όταν οι Πατέρες έχυναν αίμα, δεν το έχυναν για να το παζαρεύουμε σήμερα με “δοξολογίες ενότητας”. Το έχυναν για να μην αλλάξει ούτε μια τελεία.

Και τελικά — γιατί τα πράγματα είναι ξεκάθαρα — εκείνοι θα τραβήξουν τον δρόμο τους κι εμείς τον δικό μας. Όπως το σιτάρι από την ήρα. Και καθένας ας αποφασίσει πού θέλει να σταθεί όταν θα πέσει η αυλαία.

Χανιά Παρών