Ἐσωτερικὴ ἱεραποστολή

Ἐσωτερικὴ ἱεραποστολή

Γράφει ὁ Ἁγιοσιωνίτης

Ὅσο διαρκοῦσαν οἱ διωγμοὶ σὲ βάρος τῶν πιστῶν τῆς Ἐκκλησίας, οἱ χριστιανοὶ ἦταν γενναῖοι καὶ ἥρωες τῆς πίστης μας. Ἂν ἔκανες τὸν σταυρὸ σου, σὲ περίμενε ὁ θάνατος. Τὸτε δὲν χωροῦσαν νερόβραστοι χριστιανοί, ὅπως εἶναι σήμερα. Τὰ διαβάζουμε στὰ συναξάρια τὰ μαρτύρια ποὺ τραβοῦσαν οἱ ἅγιοι μάρτυρες. Ὑπάρχει καὶ ἕνας ἀριθμὸς χριστιανῶν, οἱ ὁποῖοι μπροστὰ στὰ βασανιστήρια λυγοῦσαν καὶ πρόδιδαν τὴν πίστη τους. Γενικὰ ὅμως ἀναδείχθησαν ἄξιοι χριστιανοὶ αὐτοὶ ποὺ ἔζησαν τὴν ἐποχή τῶν διωγμῶν.

Ὅταν ἦλθε ὁ ἅγιος βασιλεὺς Κωνσταντῖνος ὁ Μεγάλος, τότε κατέπαυσαν οἱ διωγμοί, καὶ ἡ ζωὴ τῆς Ἐκκλησίας εἰσῆλθε σὲ εἰρηνικὴ περιοχὴ. Τότε γινόταν χριστιανοὶ πολλοὶ καὶ ἔπεσε τὸ ἐπίπεδο τῶν πιστῶν. Γίνεται εὔκολα κατανοητὸ αὐτό. Ἂς πάρουμε τὴν Σοβιετικὴ Ἔνωση. Τὸτε ἐπικρατοῦσε ἡ ἀθεΐα καὶ νὰ δηλὠνεις χριστιανὸς τὸ πλήρωνες. Ὑπῆρξαν πολλοὶ μάρτυρες καὶ ἀνεδείχθη ἡ περίοδος νέα ἐποχὴ διωγμῶν. Ὅσοι πιστοὶ ζοῦσαν τότε καταπιέζονταν καὶ ὑποχρεώνονταν νὰ κρύβουν τὴν ταυτὀτητὰ τους ως Χριστιανοί, γιατὶ ἀλλιῶς τοὺς περίμεναν βάσανα ὡς ἐχθροὶ τοῦ λαοῦ.

Ἐρχόμαστε στὸ παρὸν. Ἡ ἀνάγκη τῆς ἐσωτερικῆς ἱεραποστολῆς εἶναι ἀναγκαῖα. Οἱ ἐπίσκοποι πρέπει νὰ τὴν ἐνεργήσουν ἀλλὰ περὶ ἄλλων τυρβάζουν. Ἡ κατάσταση εἶναι φανερή, ὁ λαὸς τοῦ Θεοῦ ζεῖ στὴν ἄγνοια καὶ τὸ σκοτάδι. Τὰ παραδείγματα εἶναι ἐμφανῆ. Οἱ νέοι ζοῦν ἁμαρτωλὰ καὶ δὲν ζοῦν χωρὶς κανένα φόβο Θεοῦ. Γίνονται ζευγάρια και συζοῦν ἀμέσως, χάθηκε ἡ παρθενία καὶ ἡ σωφροσύνη. Ἂν τοὺς πεῖς κάτι, αὐτοὶ ξέρουν τὸ σωστὸ καὶ τὸ ἐφαρμόζουν. Ζοῦν χωρὶς φόβο Θεοῦ, σὰν νὰ μὴν ὑπάρχει Θεὸς. Χάθηκε μιὰ γενιὰ ἀνθρώπων, ἂν δὲν μετανοήσουν.

Ἐρχόμαστε στὸ κρίσιμο ἐρώτημα : Ἂν ῥωτήσεις τοὺς ἀνθρώπους. στὸ δρόμο ἂν πιστεύουν στὴν ἀνάσταση τῶν νεκρῶν, ἑννιὰ θὰ σοῦ ἀπαντήσουν ὄχι καὶ ἕνας ναί. Κι ὅμως εἶναι βασικὴ πίστη τῆς Ἐκκλησίας μας. Περιέχεται καὶ στὸ Πιστεύω, προσδοκῶ ἀνάστασιν νεκρῶν. Ῥώτησα ἕναν πνευματικὸ ἁγιορείτη τὶ γίνεται μὲ αὐτοὺς ποὺ δὲν πιστεύουν στὴν ἀνάσταση τῶν νεκρῶν. Μοῦ ἀπάντησε ἀμέσως ὅτι καλύτερα νὰ μὴν εἶχαν γεννηθεῖ οἱ ἄνθρωποι αὐτοί. Κι ὅμως εἶναι ἕνα βασικὸ δόγμα τῆς πίστεώς μας. Ἂν βρεθοῦμε στὴν ἀνάγκη νὰ ἐπιλέγουμε τὰ δόγματα, κανεὶς δὲν θὰ σωθεῖ. Τὸ εἶπε ὁ Κύριός μας ἀμὴν γὰρ λέγω ὑμῖν, ἕως ἂν παρέλθῃ ὁ οὐρανὸς καὶ ἡ γῆ, ἰῶτα ἓν ἢ μία κεραία οὐ μὴ παρέλθῃ ἀπὸ τοῦ νόμου ἕως ἂν πάντα γένηται (Ματθαῖος 5,18).

Ἐρχόμαστε σὲ ἕνα ἄλλο θέμα. Ἂν εἰρωνευτεῖς κάποιον γιὰ τὴν πίστη του, θὰ κομπιάσει καὶ θὰ μαζευτεῖ. Δὲν πρέπει ὅμως νὰ ντρέπεται γιὰ τὴν πίστη του. Ἂν ἀρνηθεῖ τὸ Χριστὸ, θὰ τὸν ἀρνηθεῖ ὁ Χριστὸς ἐν τῇ Δευτέρᾳ Παρουσίᾳ του. Τὶ ἔγινε τὸ γενναῖο φρόνημα τῶν μαρτύρων τῆς πίστως καὶ τῶν νεομαρτύρων; Θὰ ἀναστηθοῦν καὶ θὰ μᾶς ψέξουν, ἐπειδὴ εἴμαστε νερόβαστοι χριστιανοὶ, ἐπειδὴ δὲν εἴμεθα ἀντάξιοι ἀπόγονοί τους. Ἀκόμα καὶ τὸν σταυρὸ τους δὲν τολμοῦν νὰ κάνουν, ὅταν περνᾶνε μπροστὰ σὲ κάποια ἐκκλησία.

Εἶπα σὲ ἕνα ἔγγαμο ἱερέα ὅτι δὲν πρέπει οἱ γυναῖκες νὰ φοροῦν παντελόνια μέσα στὴν ἐκκλησία. Αὐτὸς δὲν μοῦ ἀπάντησε ἀλλὰ κατάλαβα. Ἤθελε νὰ τὰ ἔχει καλὰ μὲ ὅλον τὸν κόσμο ἢ τὸν πίεζε ὁ ἐπίσκοπός του. Καὶ ὅμως ἀπὸ τὴν ἀμφίεση χάνονται οἱ ἄνθρωποι ἢ σώζονται.

Τὰ δυὸ ἀκόλουθα θέματα τα ἔθεσε ὁ ἅγιος ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος Καντιώτης. Πρῶτα ἡ βλασφημία. Περπατᾶς στὸν δρόμο καὶ ἀκοῦς βλασφημίες. Τότε εὔχεσαι νὰ κλείσει τὸ στόμα ὅσων μιλοῦν βλάσφημα καὶ νὰ μείνουν μουγκοί. Οἱ οἰκογένειες διδάσκουν στὰ παιδιὰ τους τὴν κάκιστη συνήθεια τῆς βλασφημίας. Ὁ ἅγιος Ἱωάννης Χρυσόστομος λέει σχετικά : Ἀντέδρασε, συμβούλεψε, χτύπησε καὶ τὸ χέρι ποὺ θὰ χτυπήσει θὰ εἶναι ἁγιασμένο. Ὦ ποὺ πᾶμε; Τὸν Θεὸ ποὺ μᾶς δίνει τὰ πάντα, τὸν βλασφημοῦμε. Ἂν ἀποσύρει γιὰ μιὰ στιγμὴ τὸν ἥλιο, θὰ παγώσουμε, ἂν πλησιάσει ὁ ἥλιος σὲ μᾶς θὰ καοῦμε, καὶ δὲν βάζουμε μυαλὸ. Μεγάλη, μέγιστη ἡ ἁμαρτία τῆς βλασφημίας.

Τὸ ἄλλο θέμα εἶναι οἱ ἐκτρώσεις, φόνος ἐκ προμελέτης καὶ μὲ ἐνδεχόμενο δόλο. Ἂν τὸ συνειδηποιήσουν τὰ ζευγάρια ὅτι πράττουν φόνο ἐν ψυχρῷ, σὰν νὰ φόνευαν τὸν πατέρα τους ἢ τὴν μητέρα τους, ἂν τὸ δοῦν ἔτσι, δὲν θὰ κάνουν τὴν ἐγκληματικὴ πράξη. Τὴν ἐντολὴ τοῦ Κυρίου οὐ φονεύσεις τὴν ξέχασαν. Οἱ ἐκτρώσεις στὴν Ἑλλάδα ἂς ποῦμε ὅτι εἶναι 120.000 θύματα. Φτιάχνουν ἕνα νομὸ τῆς Κατερίνης. Ἀλλὰ δὲν εἶναι τόσα τὰ θύματα, εἶναι περισσότερα. Ἂν τὸ δοῦμε ἐθνικὰ τὸ θέμα, τρέχει διαρκῶς μιὰ πληγή, ὅπου θὰ ἀφαιμάξει ἡ χώρα.

Ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος εἶπε ὅτι σὲ μιὰ μεγαλούπολη, ὅπως ἦταν ἡ Αντιόχεια, πληθυσμοῦ πενήντα χιλιάδων, θα σωθοῦν μόνο πέντε. Ἐξάλλου στὴν εἰκόνα ποὺ εἶδε ὁ Μωάμεθ ὁ πορθητὴς, εἶδε πέντε δάκτυλα στὸν ἀπέναντι τοῖχο τοῦ παλατιοῦ, ὅπου κατέλυσε. Τὴν εἰκόνα ἑρμήνευσε ὁ ἅγιος πατριάρχης Γεννάδιος Σχολάριος μετὰ ἀπὸ προσευχή. Σήμαινε ὅτι ἂν ὑπήρχαν πέντε πιστοὶ μέσα στὴν Κωνσταντινούπολη, δὲν γινόταν ἡ ἅλωση. Τὶ δείχνουν οἱ δύο περιπτώσεις; Ὅτι ποσοστὸ πάνω ἀπὸ 99,5% τῶν Ἑλλήνων εἶναι χαμένοι. Αὐτοὶ ποὺ ζοῦν ἄσταστο βίο, αὐτοὶ ποὺ ντρέπονται γιὰ τὴν πίστη τους, αὐτοὶ ποὺ δὲν ὑπακούουν σὲ ὅλα τὰ δόγματα τῆς Ἐκκλησίας μας, αὐτοὶ ποὺ δὲν τηροῦν ὅλες τὶς ἐντολὲς τοῦ Χριστοῦ μας, ὅλοι αὐτοὶ ὁδηγοῦνται στὴν ἀπώλεια.

Συμπέρασμα : Τὴν ἐσωτερικὴ ἱεραποστολὴ τὴν λέει ὁ ἅγιος πατὴρ Ἀθανάσιος Μυτιληναῖος ποιμαντική. Ἡ κύρια εὐθύνη γιὰ τὴν ἐσωτερικὴ ἱεραποστολὴ ἀνήκει στοὺς ποιμένες μας, ἐπισκόπους καὶ ἱερεῖς. Ἀσκοῦν σωστὰ ὅμως τὸ ἔργο τους; Ἀμφιβάλω, ἂν δῶ ἀπὸ τὰ ἀποτέλέσματα. Εἶναι λυκοποιμένες καὶ ὄχι ποιμένες, ἔρχονται στὰ πρόβατα μὲ ἔνδυμα προβάτου, προβατόσχημοι λύκοι. Καὶ ὅμως θὰ τοὺς ζητήσει λόγο ὁ Κύριος γιὰ τὴν πλημμελὴ καὶ ἐγκληματικὴ δράση τους μέσα στὴν Ἐκκλησία.  Ἡ ἐντολὴ τοῦ Κυρίου εἶναι προφανὴς : πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τὰ ἔθνη, βαπτίζοντες αὐτοὺς εἰς τὸ ὄνομα τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, (Ματθαίος 28.19). Δὲν εἶναι ὁδηγία, εἶναι ἐντολὴ αὐστηρή. Ἐννοεῖ ὁ Κύριος καὶ τὴν ἐσωτερικὴ ἱεραποστολή. Ἡ διάγνωση τοῦ Κυρίου εἶναι φοβερὴ «ἐπαχύνθη γὰρ ἡ καρδία τοῦ λαοῦ τούτου, καὶ τοῖς ὠσὶ βαρέως ἤκουσαν, καὶ τοὺς ὀφθαλμοὺς αὐτῶν ἐκάμμυσαν, μήποτε ἴδωσι τοῖς ὀφθαλμοῖς καὶ τοῖς ὠσὶν ἀκούσωσι καὶ τῇ καρδίᾳ συνῶσι καὶ ἐπιστρέψωσι, καὶ ἰάσομαι αὐτούς». Οἱ ἐπίσκοποι ζοῦν ἄνετα, νοιάζονται γιὰ τὴν καλοπέρασή τους, διαφημίζονται παντοῦ στὴν Ἑλλάδα, συναγελάζονται μὲ τοὺς αἱρετικοὺς καὶ δὲν νοιάζονται μὲ τὸ ἔργο τους.  

                                                                            Στῶμεν καλῶς

Χριστὸς Ἀνέστη