Όσο σε αφήνω, με αφήνεις...το ξέρω!
Μα δεν ξέρω αν λυπάμαι κιόλας...
Κάθε φορά λέω ότι θα γράψω κάτι στην αρχή του μήνα κι όλο το αναβάλω για την αρχή του επόμενου!
Να όμως που είναι τέλη Μαΐου.
Θέλω να γράφω...μου αρέσει το γράψιμο!
Αλλά νομίζω πως όχι εδώ...
Τους τελευταίους μήνες έχουν αλλάξει πολλά στη ζωή μου...
Αν μπορούσα να περιγράψω αυτό που ζω το τελευταίο διάστημα, θα έλεγα μάλλον ότι "ψάχνω το δρόμο μου".
Ψάχνω το δρόμο μου ή χάνω τον εαυτό μου;;;
Γιατί νιώθω τόσο χαμένη....
Νιώθω ότι έχω χάσει την προσωπικότητα μου, το παρελθόν μου, τους φίλους μου, την οικογένεια μου...
Νιώθω λες και φύτρωσα μια μέρα από το ξαφνικά και βρέθηκα εδώ...και δεν ξέρω τι κάνω... που πάω...
Θα τον βρω το δρόμο μου;

Και τι ζήτησα τελικά;

Έναν άνθρωπο να με πιάσει από το χέρι και να μου πει "Όλα θα πάνε καλά!".

Αντίο, Ιωνάθαν

Αντίο, Ιωνάθαν!

Τώρα θα μπορείς να πετάς ελεύθερος...

Μαζί με εσένα φεύγει πια για πάντα και η θύμηση των ονείρων μιας άλλης εποχής!

Soul

Πως να γιατρέψω την ψυχή μου;!

Έτοιμη για αλλαγές...

Η αγαπημένη μου φωτογραφία ο Πύργος του Άιφελ νύχτα!

Όταν έμπαινε το 2017  είχα ένα προαίσθημα-ας το πω έτσι- ότι αυτή η χρονιά δεν θα ήταν καλή.
Ίσως και να το προκάλεσα μόνη μου γιατί το πίστεψα πολύ βαθιά, το φοβήθηκα και τελικά τα κατάφερα να περάσω μια όχι και τόσο καλή χρονιά.
Τον τελευταίο μήνα της πρακτικής κάθε μέρα γυρνούσα σπίτι και έκλαιγα.
Δεν ήθελα να πηγαίνω. Σκεφτόμουν συνεχώς πόσο ηλίθια ήμουν να πιστεύω ότι κάτι θα άλλαζε και μετάνιωνα που δεν έφυγα από τον πρώτο κιόλας μήνα έστω τον δεύτερο ενώ έβλεπα ότι δεν ήταν αυτό που περίμενα. Κατάφερα τελικά να αντέξω και ευτυχώς τελείωσε. Με μια πολύ άσχημη εμπειρία βέβαια-που δεν συνέβει σε εμένα αλλά από τη στιγμή που βρισκόμουν εκεί όταν συνέβει  το βίωσα κάπως- για το πως μπορείς να διωχθείς από τη δουλειά από τη μια στιγμή στην άλλη. Και εδώ ισχύει το ουδείς αναντικατάστατος.
Επέστρεψα στη παλιά μου δουλειά, στην αρχή για κάποιες μέρες κι αφού έδωσα τις εξετάσεις για τα γερμανικά, σε καθημερινή βάση πλέον. Τα τελευταία σχεδόν 2 χρόνια που έχω ξεκινήσει να δουλεύω έχω μάθει να έχω τα δικά μου λεφτά και η αλήθεια είναι ότι όσο μάζευα λεφτά πριν από την πρακτική αλλά τόσο ξεκίνησα να ξοδεύω με το που ξεκίνησα την πρακτική. Οπότε αφού τελείωσε η πρακτική έπρεπε κάπως να έχω από κάπου κάποιο εισόδημα για τα έξοδα μου κι από τη στιγμή που είχαν ανάγκη στη παλιά μου δουλειά δεν το πολύ σκέφτηκα και επέστρεψα, με τη σκέψη όμως όπως και όταν ξεκίνησα ότι θα είναι προσωρινό. Και μετά από εφτά μήνες είμαι ακόμα εκεί...
Η μεγαλύτερη απογοήτευση ήρθε όταν βγήκαν τα αποτελέσματα για το Β2 στα γερμανικά.
Πέρασα τα προφορικά και κόπηκα για 3 βαθμούς στα γραπτά.
Ευτυχώς πέρασα το ένα μάθημα που χρωστούσα στη σχολή και πλέον παλεύω να τελειώσω μια πτυχιακή για να προλάβω την προθεσμία παράδωσης μπας και καταφέρω  να ορκιστώ το Δεκέμβριο.
Πέρσι δουλεύα όλο το καλοκαίρι και θυμάμαι να λέω τότε ότι το επόμενο καλοκαίρι θα κάνω τρείς μήνες διακοπές...αλλά κι αυτό το καλοκαίρι το πέρασα δουλεύοντας με δυο εβδομάδες διακοπές.
Πήγαμε με την αδερφή μου Πολωνία. Δυο μέρες πριν φύγουμε έκλαιγα γιατί δεν ήθελα να πάω. Αλλά τελικά πήγα και δεν το μετάνιωσα και θα μπορούσα να κάτσω και λίγο περισσότερο.
Το Σεπτέμβριο πήγα και 4 μέρες Παρίσι. Πέρασα υπέροχα αν και ήταν για πολύ λίγες μέρες. Αλλά αν μπορούσα δεν θα γυρνούσα για κανένα λόγο πίσω.
Το πρόβλημα που έχω με το "θάνατο" τον τελευταίο καιρό είναι πιο έντονο από ποτέ. Ένα βράδυ πρόσφατα σκεφτόμουν το ενδεχόμενο να πεθάνω στον ύπνο μου και δεν μπορούσα να κοιμηθώ.
Ένας φίλος μου λέει ότι πρέπει να το κοιτάξω και ίσως όντως να έπρεπε.
Αλλά κατα βάθος μέσα μου μπορεί και να ξέρω τι φταίει.
Δεν φοβάμαι το θάνατο...αλλά τη ζωή που δεν ζω.
Φοβάμαι ότι θα πεθάνω χωρίς να κάνω όλα όσα θέλω να κάνω.
Φοβάμαι ότι θα πεθάνω δυστυχισμένη. Γιατί αυτή τη στιγμή αυτό είμαι!
Δεν μπορώ να πάρω τη ζωή μου στα χέρια μου, να πω αυτό θέλω  να κάνω και να το κάνω.
Κάνω μια δουλειά που δεν μου αρέσει, προσποιούμαι ότι είμαι χαρούμενη κι όταν γυρνάω σπίτι ξεσπάω...στον εαυτό μου, στους γονείς μου, στους γύρω μου. Λάθος, το ξέρω!
Ορισμένες φορές απορώ με το πως έχω γίνει...
Εγώ ήμουν αυτή που πριν ένα χρόνο έτρεχα στη μαμά μου για να με αγκαλιάσει και τώρα αποφεύγω να με αγκαλιάζει. 
Θα αλλάξω όμως...προς το καλύτερο!
Είναι υπόσχεση στον εαυτό μου και του το χρωστάω...
Το 2018 θα με βρει χαρούμενη και έτοιμη για αλλαγές!

Αποφεύγω να γράψω...
Δεν έχω τι να γράψω; Δεν ξέρω...
Ίσως φταίει που έχω μόνο άσχημες σκέψεις στο μυαλό μου!
Τις περισσότερες φορές με τρομάζουν αυτά που σκέφτομαι.
Η ζωή προχωράει και βλέπω τις μέρες να περνάνε τόσο γρήγορα.
Όλα μου φαίνονται μάταια...έχω αποκτήσει ένα περίεργο τρόπο σκέψης τον τελευταίο καιρό!
Αυτή είναι η ζωή;
Θεέ μου, συγχώρα με!
Συγχώρεσε με για αυτά τα λόγια μου...αλλά γεννηθήκαμε σε μια κόλαση!

Δεν έγινε ποτέ!

Δεν έγινε ποτέ...ποτέ! 

Έτσι;

Εγώ τρέχω μακριά από όσα με πόνεσαν,ενώ εσύ αντικρίζεις μπροστά σου την πραγματικότητα! 

Ότι δεν έγινε ΠΟΤΈ!