Να είμαστε όλοι ένα!

 Στην Εκκλησία σώζομαι μαζί με τον/ην αδερφό/ή μου. Ναι μεν ο καθένας μας έχει τον δικό του αγώνα, αλλά το 'εγώ' μεταστοιχειώνεται σε εμείς. Προσευχόμαστε πρώτα για όλο τον κόσμο και μετά για εμάς. Σχετιζόμαστε με τους άλλους ανθρώπους. Αγαπάμε τον Θεό μας αλλά ταυτόχρονα αγαπάμε και τον/ην διπλανό/ή μας. Και στην Θ.Κοινωνία προσερχόμαστε αφού πρώτα έχουμε εξομολογηθεί αλλά και συγχωρεθεί με τον συνάνθρωπό μου.

Ενότητα. Αγάπη. (Επι)Κοινωνία. 

Τόσο λεπτά τα νοήματα, τόσο ευεργετικές οι ενέργειες, τόσο σπουδαία η πίστη μας!

Αν επιλέξω την αγάπη θα πρέπει να εγκαταλείψω το εγώ μου

Το εγώ μου κρύβει τον εαυτό μου. Αυτό που ονομάζω αγάπη είναι ένα κάλπικο νόμισμα. Τι βγαίνει από αυτή την “αγάπη”; Σχάσεις και όχι σχέσεις. Το αληθινό νόμισμα της αγάπης είναι πολύ ακριβό. Αγοράζεται μόνο με το κόστος να χάσω το εγώ μου. Το εγώ είναι ένα σύννεφο, ένας καπνός, ένα όνειρο. Κι όμως το υπηρετώ διαρκώς. 

Όταν κατανοώ βαθιά μέσα μου δίνοντας χώρο στον διπλανό μου, εγκαταλείποντας το εγώ μου, τα προβλήματα είναι ψεύτικα, ανυπόστατα. Δεν υπάρχει τρόπος, δεν υπάρχει πρέπει. Δεν υπάρχουν συνταγές. Ο καθένας είναι μοναδικός κι ανεπανάληπτος στον κόσμο και αξίζει να διεκδικήσει τη θέση του. Γι’ αυτό η κριτική που βάζει σε ένα κουτί τη συμπεριφορά του άλλου κόβοντάς τον και ράβοντάς τον στην εμπαθή, θεληματάρικη, ιδεατή φαντασίωση δεν έχει κανένα μα κανένα νόημα. 

Το θέμα είναι να γνωρίσω τον εαυτό μου πέρα από όσα κλουβιά μου φόρτωσαν ή κουβαλώ με τις συμβατικές συνθήκες. Τότε είναι ατόφιος, πέρα από μπογιές γονιών, περιβάλλοντος, καθωσπρεπισμού. Ενός λανθασμένου εγωισμού που διώχνει κάθε ευκαιρία συνάντησης με τον άλλο, κάθε υποψία κοινωνίας με την διπλανή εικόνα που αποτελεί σφραγίδα ενός άπειρου, άυλου, άκτιστου Θεού που χαρίζει την πνοή του κι ύστερα αναλαμβάνει όλη μα όλη την ευθύνη του ανθρωπίνου γένους σηκώνοντας στον ώμο του τον σταυρό. Αναλαμβάνει την ευθύνη την δική μου να αστοχώ να κοινωνώ με τον ίδιο μέσα από τον συνάνθρωπο, με τον θάνατο, με το αίμα του. 

Η εγκατάλειψη των/του εγώ είναι θάνατος για να έρθει να γεννηθεί στο περιγραπτό μου σώμα, στο νου μου, αυτή η αγάπη. Αυτή η αδιάκοπη ακόρεστη συγχωρητική αγκαλιά! Θέλει αγώνα, άσκηση, λήθη σε όσα είναι παρελθόν και συναίσθηση της θέσης μου. Απέχω αλλά δεν εγκαταλείπω. Δεν εγκαταλείπω την διάθεση να βηματίσω προς αυτή την κατάσταση. Να την ζήσω κάποτε.

Το υπέροχο αυτό κείμενο το βρήκα εδώ. Απ'το προσεγμένο, σοβαρό, διεισδυτικό blog "Αντι-ρήσεις". Να το παρακολουθείς και συ, αν θες. Καλημέρα. Καλημέρα, καλή Μ.Τετάρτη.

Ψηλαφίζοντας

Ζήσαμε πάντοτε αλλού 
και μόνο όταν κάποιος μας αγαπήσει, ερχόμαστε για λίγο
κι όταν δεν πεθαίνει ο ένας για τον άλλον είμαστε κιόλας νεκροί(1).

Μου είπες πως δεν την αντέχεις άλλο τη σχέση σου. Πως περπατάς πια ένα μονοπάτι που δεν έχει καθόλου ομορφιά. Μου είπες πως δε σε καταλαβαίνει. Σου είπε πως στο βλέμμα σου δεν αναγνωρίζει πια τον άνθρωπο που γνώρισε εκείνη την πρώτη φορά...

Οι σχέσεις είναι κάτι το εξαιρετικά δύσκολο, ξέρεις. Γι'αυτό και είναι εξαιρετικά όμορφες όταν βρεθεί εκείνο το κουμπί που εκτοξεύει στον ουρανό εσένα κ τον άνθρωπό σου! Η σχέση σου είναι κάτι το πολύ ιερό. Κάτι το μονάκριβο. Σαν ένα σπανιότατο, πανέμορφο λουλούδι που μια φορά γεννήθηκε στη γη και ποτέ δε γίνεται να ξανανθίσει το ίδιο ακριβώς. Δεν αξίζει, λοιπόν, να παλέψεις; Να κάνεις τα πάντα για να διατηρήσεις αυτή τη φλόγα που τώρα τρεμοσβήνει -όπως μου'πες; 

Λένε πως οι άνθρωποι δύσκολα αλλάζουν. Λένε πως οι σχέσεις είναι ένα αερόστατο που κάποτε τελειώνει από καύσιμα και τελικά συντρίβεται. Λένε... Και τι δε λένε...

'Ασ'τους να λένε!

Βάλε το Χριστό στη σχέση σου και θα τη δεις ν'απογειώνεται ξανά! Εκείνος μπορεί να πάρει τα φθαρτά και να τα κάνει αιώνια! Μπορεί να πάρει τη λύπη σου και να την κάνει χαρά τόσο μεγάλη που δε θα το χωράει ο νους σου! Θυμήσου πως Εκείνος νίκησε το θάνατο! Ακόμη κι αν σου φαίνονται αυτά ψευτιές και παραμύθια, δε νομίζεις πως αξίζει να δώσεις ταπεινά μια ειλικρινή ευκαιρία; 

Ο γέροντας Παΐσιος έλεγε πως "αν έχεις λύπη, ο Χριστός σου λείπει". Κι ο γέροντας Πορφύριος είχε πει το συγκλονιστικό: "'Όποιος αγαπάει λίγο, δίνει λίγο. Όποιος αγαπάει περισσότερο, δίνει περισσότερο. Κι όποιος αγαπάει πάρα πολύ, τι αντάξιο έχει να δώσει; Δίνει τον εαυτό του!"

Να θυμάσαι πως η σχέση σου αναλογικά είναι όπως η σχέση σου με το Θεό. Θέλουν δουλειά και οι δυο σχέσεις. Πάλι, ο γέροντας Παΐσιος είχε πει: "Πέτα απ'τη ζωή σου το εγώ σου. Και ξέρεις πού θα το βρεις; Στην αγκαλιά του Θεού". Αυτό δοκίμασε να κάνεις και στη σχέση σου: διώξε τα εγώ σου. Διώξε αυτές τις ατέλειωτες βαθιές σκιές των παθών σου που θέλουν να κυριαρχήσουν στην καρδιά σου. (Ίσως, το εμπόδιο να μην είναι ο άνθρωπός σου, αλλά ο κακός εαυτός σου που με μίσος πολεμάει την καλοσύνη που θέλει ν'ανθίσει μέσα σου). Αγάπη και εγώ είναι δύο έννοιες που ποτέ δε συνταιριάζονται. 

Κοίταξε τον άνθρωπό σου στα μάτια που τώρα είναι δακρυσμένα. Θυμήσου πώς ήταν στην αρχή: με τ'αστέρια στα μάτια και τον άνεμο στα μαλλιά(2). Και χέρι-χέρι ξαναψάξτε αυτό που είχατε, παρέα -τώρα πια- με το Χριστό. 

Ποτέ δεν είν'αργά για να γυρίσεις πίσω(3)! Κλείνω μ'ένα τετράστιχο αγαπημένο:

"με τι καρδιά, με τι πνοή,

τι πόθους και τι πάθος

πήραμε τη ζωή μας. λάθος!

Κι αλλάξαμε ζωή".(4)

υγ1: Του Τάσου Λειβαδίτη
υγ2: Του Αντουάν ντε Σαιντ Εξιπερύ
υγ3: Εδώ
υγ4: Του Γιώργου Σεφέρη
υγ5: Η πρώτη φωτογραφία είναι από ταξίδι μου στη Σιμωνόπετρα, Άγ.Όρος (ανεπανάληπτη εκείνη η στιγμή της φωτογραφίας...). Η δεύτερη φωτογραφία θυμάμαι είναι κάπου από tumblr -δε θυμάμαι ακριβώς από πού.

Για την αληθινή αγάπη

(...) Δηλαδή, η αληθινή αγάπη που σημαίνει η έξοδος απ'τον εαυτό μου, απ'το εγώ μου, που είναι ένας θάνατος προσωπικός, που φαίνεται ότι ηττήθηκα, ότι έχασα, που φαίνεται ότι είμαι ο χαζός, ο βλάκας της ιστορίας, εν τέλει αν αυτό γίνεται συνειδητά (και όχι από μια φοβία), αυτό είναι νίκη! Και ήττα είναι η απάτη. 

Μπαίνουμε, δηλαδή, σε μια διαδικασία που είναι έξω απ'την κοινή λογική....

απόσπασμα από ομιλία του π.Βαρνάβα Γιάγκου- Ι.Ν.Παναγίας Λαοδηγήτριας Θεσ/νίκης
(άκου ολόκληρη την ομιλία του π.Βαρνάβα εδώ)

Μη βιαστείς να κρίνεις

Καλή σου μέρα. 

Θα'θελα σήμερα να σου πω να μη βιαστείς να κρίνεις. Να ξεκινήσεις τη μέρα σου έχοντας στην καρδιά σου αυτό: όλοι μας έχουμε αδυναμίες και σφάλματα. Το σημείο μας εκείνο το αδύνατο που, αν κάποιος το αγγίξει, χανόμαστε στην αβεβαιότητά μας. Θέλει τόλμη η αναγνώριση της ατέλειάς μας και ακόμα μεγαλύτερη δύναμη ψυχής η προσπάθεια βελτίωσής μας.

Δύο ακόμα σκέψεις:

Η πρώτη είναι του ευαγγελίου το ρητό που λέει να βλέπουμε το δοκάρι στο μάτι μας και να μην ασχολούμαστε με το καρφί στο μάτι του συνανθρώπου μας.

Η δεύτερη έχει έμμεση σχέση με τον εγωισμό: Πολλοί άνθρωποι δεν είχαν την ευκαιρία στην πορεία της ζωής τους να μάθουν να βρίσκουν το δρόμο του "εμείς". Είναι δυστυχώς αγκιστρωμένοι στο ημίφως του "εγώ".

Μακάρι να προσπαθούμε καθημερινά να ξεγλιστράμε απ'τον λαβύρινθο του εγώ μας...