Δύο ευχές

Δεν ξέρω γιατί, αλλά ποτέ δεν ήμουν οπαδός των ευχών. Ειδικά στις γιορτινές μέρες, όταν οι ευχές περισσεύουν. Επιπλέον, με ορισμένες από δαύτες διατηρώ σοβαρές επιφυλάξεις, για να μην το πω ενστάσεις: Λένε, ας πούμε, οι γονείς σε άλλους γονείς για τα παιδιά τους: «Να τα δείτε όπως επιθυμείτε». Μέγα λάθος, αφού η σωστή ευχή είναι να τα δείτε όπως εκείνα επιθυμούν.

Τέλος πάντων, για να μην γίνομαι γκρινιάρης και τις χρονιάρες μέρες, δύο ευχές δίνω σε όλους, τις οποίες ακολουθώ και εγώ:

1. Μην παίρνετε ΤΟΣΟ σοβαρά ούτε τη ζωή ούτε τον ίδιο σας τον εαυτό.

2. Να ακούτε μουσική. Πολλή μουσική.
Αυτά.

Παιδί ή τέρας;

Το συγκεκριμένο post είχε στόχο να αναφερθεί στην πρωτοβουλία του www.in.gr σε συνεργασία με την Μη Κυβερνητική Οργάνωση «Το Χαμόγελο του Παιδιού». Στο αφιέρωμα για τις γιορτές του 2007, στην δεξιά στήλη, υπάρχει χώρος για διαφημίσεις. Εκεί, όποιος κάνει κλικ, «αναγκάζει» τον διαφημιζόμενο να πληρώσει ένα ποσό στο «Χαμόγελο του Παιδιού». Ιδού το Link για να μην βασανίζεστε: http://www.in.gr/review2007/.

Έμαθα δε ότι βρίσκεται σε εξέλιξη και μία ακόμα πρωτοβουλία. Μπορούμε μέχρι τις 20/12/2007 να δώσουμε παιχνίδια στο ΤΡΑΜ, και αυτό με την σειρά του θα τα δώσει στα παιδιά στο ΠΙΚΠΑ! Μπορούμε να αφήσουμε όσο το δυνατόν περισσότερα παιχνίδια για παιδιά νοητικής ηλικίας μέχρι και 6 ετών στα εκδοτήρια του τραμ ( στάσεις ΣΥΝΤΑΓΜΑ, ΝΕΟΣ ΚΟΣΜΟΣ, ΑΓ. ΦΩΤΕΙΝΗΣ, ΑΧΙΛΛΕΩΣ, ΣΕΦ, ΠΛ. ΚΑΤΡΑΚΗ, ΑΣΚΛΗΠΙΕΙΟ ΒΟΥΛΑΣ). Ενδεικτικά μάλιστα προτείνονται κούκλες, αρκουδάκια, αυτοκινητάκια, μαρκαδόροι και μπλοκ ζωγραφικής, επιτραπέζια και κατασκευές. Ιδού το Link: http://www.tramsa.gr/html/gr/grafeio_typou.php?id=60.

Νομίζω ότι το post αποκτά μεγαλύτερη αξία μετά και από την πρόσφατη ιστορία σεξουαλικής κακοποίησης παιδιών στο Ίλιον...

Ειλικρινά, δεν θέλω να γράψω εδώ τη γνώμη μου για το τι θα έπρεπε να κάνουν σε όσους κακοποιούν παιδιά, γιατί θα χάσετε και την όποια εκτίμηση μου έχετε. Την κρατώ για τον εαυτό μου.

Λυπάμαι όμως για την εικόνα που είδα στις ειδήσεις σχετικά με αυτή την υπόθεση: άνθρωποι να χειροκροτούν τον παπά που κατηγορείται! Δεν λέω, υπάρχει και το τεκμήριο της αθωότητας. Αναρωτιέμαι όμως για αυτούς τους ανθρώπους: δεν υπήρξαν ποτέ παιδιά; δεν έχουν παιδιά; δεν κράτησαν μία επιφύλαξη προτού βγουν φόρα παρτίδα στην τηλεόραση να μας πουν πόσο καταπληκτικός άνθρωπος ήταν αυτός ο παπάς; Έκαναν λέει και ολονυχτία για πάρτη του. Προφανώς δεν πήραν πρέφα, αλλά με τη στάση τους, βίασαν για μια ακόμα φορά το καημένο το κοριτσάκι...

Λοιπόν, επειδή έχω αρχίσει να τα παίρνω στο κρανίο, ας πάω να κάνω κανά κλικ για το «Χαμόγελο του Παιδιού». Θα σας εξομολογηθώ κάτι: Αυτό που θα έπρεπε να κάνουν σε όσους κακοποιούν παιδιά (και το οποίο κρατώ για τον εαυτό μου, για να με αγαπάτε) πρέπει να επεκταθεί και σε όσους έχουν ξεχάσει ότι κάποτε υπήρξαν παιδιά.

Her Majesty, Queen Elisabeth I

Πρόσφατα είδα την ταινία Elisabeth, The Golden Age. Υποτίθεται ότι είναι η συνέχεια της πρώτης Elisabeth, η οποία μάς χάρισε αυτό το θεικό πλάσμα που λέγεται Cate Blanchett. Ακουσα πολλούς να λένε ότι δεν τους άρεσε η ταινία. Η αλήθεια είναι ότι δεν μπορώ να πω και πολλά, γιατί άμα βλέπω την Cate Blanchett ξεχνάω και το όνομά μου.
ΟΚ, ίσως η πρώτη ταινία να ήταν καλύτερη. Μάλλον ό,τι είχε να μας πει ο (Ινδός) σκηνοθέτης μας το είπε εκεί. Στη δεύτερη ζήσαμε το μεγαλείο της Αγγλίας, στα χρόνια της Ελισάβετ με μια μικρή ανακρίβεια. Τα χρόνια στα οποία αναφέρονταν τα γεγονότα, η Ελισάβετ ήταν ήδη 50 χρονών... Επίσης, τους Ισπανούς τους παρουσίασε ολίγον σαν άραβες στις φάτσες. Μια φίλη μου Ισπανίδα μού έλεγε ότι τους αδίκησε. Σε αυτό τουλάχιστον. Γιατί στο πόσο «Ταλιμπάν καθολικοί» ήταν δεν τους αδίκησε καθόλου.
Τέλος πάντων. Εγώ βασικά στην Cate είχα στραμμένο το βλέμμα μου. Εκπλητικός για μια ακόμα φορά ο Τζέφρεϊ Ρας. Απίστευτος ηθοποιός.

Ya tenemos Presidenta

Cristina Fernandez de Kirchner es la nueva Presidenta de Argentina. Es la primera vez en que una mujer elegida en las urnas acceda a la presidencia de La Nación. En 1974, la entonces vicepresidenta Marίa Estela (Isabel) Martίnez de Perόn asumiό a la presidencia despues de la muerte del entonces Presidente de la Naciόn, Juan Domingo Perόn.
En su discurso inaugural, la Presidenta Platense reforzó los cuatro ejes en los que pretende basar su gestión: "Las instituciones, la sociedad, el modelo de acumulación con inclusión social e inclusión social".
De mi parte, espero q cada vez q vuelva a visitar mi pais, sea una Argentina mas feliz, mas prόspera y mas democratica.

Χριστουγεννιάτικη λίστα

Δεν μου αρέσουν τα Χριστούγεννα γιατί:

• Γιατί δημιουργείται μια ψεύτικη ατμόσφαιρα αγάπης που εξαντλείται μόλις όλοι επιστρέψουν στην καθημερινότητά τους.
• Γιατί το γεγονός που γιορτάζουμε (μην με ρωτήσετε ποιο, έλεος!) μάλλον περνάει απαρατήρητο.
  
• Γιατί σιχάθηκα να ακούω το LastXmas των Wham και τα τραλαλά της Καίτης Γαρμπής (όταν ακόμα την ήξερε η μάνα της).
• Γιατί επικρατεί το αδιαχώρητο στα μαγαζιά, ιδιαίτερα στα βιβλιοπωλεία. Ξαφνικά όλους τους έπιασε ο πόνος να πάρουν βιβλίο.
• Γιατί δεν αντέχω να βλέπω τα μπαλκόνια στολισμένα με τόσα λαμπάκια. Είπαμε, άλλο Χριστούγεννα και άλλο Circo Medrano. Μην τα μπερδεύουμε.
• Γιατί με εκνευρίζει ο Δήμος Αθηναίων που ξοδεύει ένα σκασμό χρήματα για να κάνει ακριβώς τις ίδιες εκδηλώσεις. Μηδέν πρωτοτυπία, μηδέν φαντασία.
• Γιατί λυπάμαι τα καημένα τα πόνυ που τα στήνουν για να τα καβαλήσει το κάθε παχύσαρκο παιδάκι και να βγει φωτογραφία.

Μου αρέσουν τα Χριστούγεννα γιατί:

• Στολίζω άλλων τα χριστουγεννιάτικα δένδρα και στέλνω ταχυδρομικώς κάρτες. Κοινώς, πιάνω και πάλι στα χέρια μου στυλό.
• Τρώω τόνους από μελομακάρονα.
• Βλέπω μεγάλα παιδιά να χαμογελούν.
• Τηρώ με Καθολική ευλάβεια τα (έστω και λιγοστά) resolutions που κάνω για τη νέα χρονιά.

Ραγιάδες για πάντα

Ανακοινώθηκαν λοιπόν και οι αυξήσεις στη ΔΕΗ. Μια χαρά είναι και τα κεράκια, μην ακούω αηδίες. Γιορτές είναι, πάρτε αγκαλίτσα ό,τι έχετε εύκαιρο και βολευτείτε όπως μπορείτε.

Απλά η περίπτωση της ΔΕΗ είναι εξοργιστική: Αν ήταν ιδιωτική επιχείρηση θα είχε προ πολλού κλείσει. Χιλιάδες οι λόγοι, θα πω μόνο τρεις: πρόστιμα για επιβάρυνση της υγείας χιλιάδων πολιτών, πρόστιμα για μόλυνση του περιβάλλοντος, πρόστιμα για την άθλια εξυπηρέτηση των πελατών της.

Εδώ όμως είναι Ελλάς. Το μαγαζί είναι γωνία και πλερώνετε κοροϊδάρες.

Το αστείο με αυτές τις επιχειρήσεις Κοινής Ωφέλειας (λέμε τώρα) είναι ότι παριστάνουν τις 'ιδιωτικές'. Κάποιοι φωστήρες αποφάσισαν να βάλουν ένα κομμάτι τους στο Χρηματιστήριο και καλά για να βάλουν μερικά φραγκάκια στον κουμπαρά. Και αυτό τις έκανε ιδιωτικές...

Από τότε, λοιπόν, το παραμύθι έχει ως εξής: ΔΕΗ, ΟΤΕ, ΕΥΔΑΠ και τα ρέστα είναι -λέει- εταιρείες που λειτουργούν με ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια, έχουν μετόχους που θέλουν κέρδη, πρέπει να λογοδοτήσουν σε αυτούς, άρα οι αυξήσεις είναι επιβεβλημένες.

Μάλιστα. Για πάρε όμως κανά τηλέφωνο τις «ιδιωτικές» επιχειρήσεις να σε εξυπηρετήσουν και τα λέμε.

Παρόλο που το blog εδώ έχει τρόπους, στη συγκεκριμένη περίπτωση, μία είναι η υγιής αντίδραση: ΔΕΝ ΠΑΤΕ ΣΤΟ ΔΙΑΟΛΟ ΚΑΙ ΕΣΕΙΣ ΚΑΙ ΟΙ ΕΤΑΙΡΕΙΕΣ ΣΑΣ.

Αλήτη Μπομπ!

Διαβάζω από τον Δικτυακό Τόπο του Εθνικού Συμβουλίου Ραδιοτηλεόρασης: «Στόχος του Συμβουλίου είναι η διασφάλιση της νόμιμης λειτουργίας των ραδιοφωνικών και τηλεοπτικών σταθμών, της τηρήσεως των συνταγματικών αρχών της πολυφωνίας, της ποιότητας και της προστασίας της παιδικής ηλικίας και της νεότητας ως προς το περιεχόμενο των προγραμμάτων και της διαφάνειας των οικονομικών στοιχείων των επιχειρήσεων που δραστηριοποιούνται στον ευρύτερο τομέα των μέσων ενημέρωσης».

Μάλιστα.

Μετά ανοίγω την TV: φτήνια, φτήνια, φτήνια, Ρούλα Βροχοπούλου, φτήνια, φτήνια, φτήνια.

Μάλιστα.

Μετά διαβάζω: Στο στόχαστρο του ΕΣΡ ο Μπομπ Σφουγγαράκης, επειδή περιέχει σκηνές βίας, αλλά βασικά επειδή έχει «συγκεκριμένο σεξουαλικό προσανατολισμό» (μεταξύ μας, επειδή και καλά είναι ψιλό-εντελώς gay) και διαφθείρει τους νέους.

Μάλιστα.

Δεν θα συνεχίσω, γιατί θα σπάσω τον υπολογιστή μου και είναι κρίμα.Τι είπατε; Τι είναι αυτό το ΕΣΡ και από πού κατέβηκε; Έλα ντε...

Επανάληψη μήτηρ πάσης μαθήσεως

Πριν από κανά χρόνο, είχα γράψει ένα post με τίτλο: 'Γιατί αγαπώ την εθνική ομάδα ποδοσφαίρου'. Ήταν μόλις είχαμε χάσει από την Τουρκία με 4-1 και όλοι το είχαν ρίξει στη γκρίνια. Όλοι είχαν γίνει προπονητές, ειδικοί. Αναλύσεις, ύβρεις, ανάθεμα, 'πρέπει', 'πρέπει', 'πρέπει'....

Για να μην σας βάζω σε κόπο τώρα να ψάχνετε και hyperlinks και αηδίες, είχα γράψει ότι αγαπώ την εθνική γιατί:

1. Με έβγαλε στο δρόμο με την ελληνική σημαία, πράγμα που δεν πίστευα ότι θα έκανα ποτέ στη ζωή μου.

2. Με έκανε να παρακολουθήσω έναν ολόκληρο αγώνα ποδοσφαίρου, πράγμα που επίσης δεν πίστευα ότι θα έκανα ποτέ στη ζωή μου.

3. Με έκανε να ανεβάσω πίεση στην Ίο, το καλοκαίρι του 2004, στον τελικό. Όταν από την αγωνία μου αν θα παραμείνει το 1-0 εις βάρος των Πορτογάλων, νόμιζα ότι η καρδιά μου θα σταματήσει. Και όταν σφύριξε τη λήξη, γίναμε όλοι ένα κουβάρι. 'Ελληνες, μεθυσμένοι Ιρλανδοί και Αγγλοι και κάτι Γάλλοι.

Τα πράγματα πήγαν καλά και προκριθήκαμε για μια ακόμα φορά. Ήρθαν και σπουδαίες νίκες, αλλά όλα αυτά τα ξέρουμε.

Επαναλαμβάνω λοιπόν, ότι εγώ την αγαπώ την ομάδα και στα καλά και στα κακά. Ίσως γιατί δεν ασχολούμαι πολύ με το άθλημα, δεν έχω εμπάθειες ή συμπάθειες και δεν περιμένω κανέναν στη γωνία για να κάνω κριτική. Επίσης, δεν έχω αυταπάτες: τα Euro 2004 δεν γίνονται κάθε μέρα.

Ένας caudillo που τον έλεγαν Hugo...

Παρακολουθούσα πριν από λίγες μέρες τον καβγά του βασιλιά της Ισπανίας με τον πρόεδρο της Βενεζουέλας Ούγκο Τσάβες. Ο γνωστός Ούγκο αποκάλεσε τον πρώην πρωθυπουργό της Ισπανίας Αθνάρ «φασίστα» (δεν είχε και άδικο), μπήκε στη μέση ο νυν Ισπανός πρωθυπουργός να πει κάτι, τον διέκοπτε ο Τσάβες, πετάχτηκε και ο βασιλιάς και του είπε: «Γιατί δεν το βουλώνεις;».

Κατά καιρούς διαβάζω άρθρα για τον Τσάβες σε ελληνικές εφημερίδες. Οι περισσότεροι γράφουν τα καλύτερα, προφανώς γιατί τους αρέσει που βρίζει τον Μπους και την Κοντολίζα. Αλλοίμονο...

Προφανώς ο καθένας έχει την άποψή του. Και επειδή το space είναι δικό μου, εδώ είναι απλά η δική μου:

Ο Ούγκο είναι η κλασσική περίπτωση caudillo (καουδίγιο) για τη Νότιο Αμερική. Σχεδόν όλες οι χώρες είχαν από έναν τέτοιον: Εμείς τον Juan Domingo Perόn, οι Βραζιλιάνοι τον Getulio Vargas κλπ κλπ.

Caudillo λοιπόν. Με όλα όσα αυτό σημαίνει: προφανώς, δεν αντέχει και πολύ αντιπολίτευση, προφανώς θέλει να μείνει για πάντα στην εξουσία, προφανώς ταυτίζει το συμφέρον της χώρας με τον εαυτό του, προφανώς υπάρχει λογοκρισία. Προφανώς προφανώς προφανώς.

Είναι όμως και τυχερός: η αντιπολίτευση είναι χειρότερη από τον ίδιο (κάτι σαν αυτούς τους απατεώνες που ονειρεύονται από το Μαϊάμι μια ελεύθερη Κούβα), η αδικία παγκοσμίως πάει σύννεφο και το κυριότερο: ΕΧΕΙ ΠΕΤΡΕΛΑΙΟ. Έχει κάτσει πάνω στο πετρέλαιο και πουλάει μούρη. Μοιράζει βαρέλια αριστερά και δεξιά, μέχρι και στους φτωχούς Αμερικάνους!

Κάνει deal και σούπερ deal με τους πάντες: από τα αδέλφια του στην Βολιβία και την Κούβα μέχρι τους «κακούς» Ιρανούς. Έχει και τηλεοπτική εκπομπή και τα λέει χύμα. «Μην τα βάζεις μαζί μου Κοντολίζα κοριτσάκι μου» είπε πρόσφατα. Γελάμε όλοι και περνάμε σούπερ. Και στο Λευκό Οίκο ανεβαίνει η πίεση στο 19.

Δεν ανεβαίνει βέβαια μόνο στο Λευκό Οίκο η πίεση. Ούτε οι Βραζιλιάνοι χαίρονται ιδιαίτερα, οι οποίοι την έχουν δει και αρχηγόπουλα στην περιοχή. Ούτε και εμείς οι Αργεντινοί χαιρόμαστε πολύ, αλλά το παλεύουμε. Ούτε οι Ισπανοί χαίρονται που έχουν τα συμφέροντά τους. Έτσι του ανέβηκε και του Χουάν Κάρλος η πίεση και είπε στον Τσάβες να το βουλώσει.

Ένας σύγχρονος caudillo λοιπόν. Παρουσιάστηκε εκμεταλλευόμενος την πολιτική, κοινωνική και οικονομική συγκυρία. Όπως πάντα. Ας είναι καλά η χρεωκοπία των «παραδοσιακών» πολιτικών που έστειλε στην αγκαλιά του τους αγανακτισμένους. Τηρουμένων των αναλογιών, ανάλογα φαινόμενα παρουσιάζονται και στην Ευρώπη. Θέλετε και ονόματα; Μπα, μάλλον τα ξέρετε.

Μία συνάδελφος είχε βρεθεί στη Βενεζουέλα για ρεπορτάζ. Μου έστειλε το εξής sms: «Σούπερ χώρα, κουκλάρες οι γυναίκες, ακούνε Παπαρίζου, αλλά και πολλή φτώχεια.»

Εδώ λοιπόν είναι το θέμα: Φτώχεια. Εκεί είναι η βασική μου ένσταση. Tόσo θόρυβο βρε Ούγκο μου, και τόση φτώχεια; Καλά η Παπαρίζου, να το καταπιώ. Αλλά πετρέλαιο και φτώχεια;

Συμβαίνουν γενικώς

Υπάρχει κάτι ακόμα από το ταξίδι στην Αργεντινή που θα ήθελα να μοιραστώ. Έχει ένα ενδιαφέρον, καθότι έχει να κάνει με αυτό που στην Ελλάδα λέμε 'εθνικό θέμα'. Στην Αργεντινή έχουμε διάφορα «αγκάθια» που μας ενοχλούν: ανισότητες, διαφθορά, εμπέδωση της Δημοκρατίας, παλιές δικτατορίες και εγκλήματα που έμειναν ατιμώρητα, χιλιάδες ανθρώπους που 'εξαφανίστηκαν'...

Υπάρχει και κάτι ακόμα: Islas Malvinas. Τι είναι τούτα ε? Καλή ερώτηση. Είναι εκείνα τα Νησιά, που πήγαμε να καταλάβουμε το 1982, με αποτέλεσμα να τσαντίσουμε τους Βρετανούς, οι οποίοι άφησαν στο πλάι το τσάι και το φλέγμα και ήρθαν και τα ξαναπήραν. Κοινώς, χάσαμε. Κυρίως όμως έχασαν τη ζωή τους 650 Αργεντινοί.

Γιατί τσαντίστηκαν οι Βρετανοί; Πολύ απλά επειδή τα Νησιά ανήκουν στη Βρετανία. Ψιλοκουφό, αλλά τους ανήκουν. Αλλιώς τα λένε εκείνοι, αλλά η λέξη δεν βγαίνει από το δικό μου στόμα. Εμείς πάλι δεν λέμε να το χωνέψουμε, παρά το κάζο του 1982. Εμφανίζονται δε σε όλους τους χάρτες μας. Θέλω να πω ότι δεν είναι απλά μια στρατιωτική-μιλιταριστική-εθνικιστική βλακεία, αλλά επίσημη θέση. Είναι εθνικό θέμα που θέτουν κατά καιρούς όλες οι κυβερνήσεις.

Προσέξτε λοιπόν:

• Στο αεροδρόμιο της Ushuaia (στο τέλος του κόσμου) υπάρχει ένα ξύλινο κουτί-βιτρίνα με τζάμι από πάνω, όπου μέσα υπάρχει μια σημαία της Αργεντινής όμορφα και ωραία τυλιγμένη. Το ταμπελάκι από κάτω γράφει: 'η σημαία αυτή αποτελεί δωρεά των Ένοπλων Δυνάμεων για να υψωθεί όταν θα απελευθερωθούν τα Islas Malvinas'. Έτσι απλά.
• To δε αεροδρόμιο ονομάζεται Aeropuerto Internacional Malvinas Argentinas. Ακόμα πιο απλά.
• Στην ίδια πόλη βρίσκεται και το μνημείο που βλέπετε επάνω. Το σχήμα αυτό δεν είναι τίποτε άλλο από τα Νησιά. Από κάτω γράφει: «Ο λαός της Ushuaia στα αδέλφια μας που με το αίμα τους πότισαν τις ρίζες της κυριαρχίας μας στα Islas Malvinas. Θα επιστρέψουμε!». Απλά πράγματα.

Και για να μην ψάχνετε τώρα στο Google: Η επιχείρηση για την κατάληψη των Νησιών το 1982 έγινε από τη Χούντα που δυνάστευε τότε την Αργεντινή. Τα πράγματα πήγαιναν πολύ χάλια για τους στρατιωτικούς, τόσο χάλια που μέχρι και απεργία των συνδικάτων είχε γίνει!

Σου λέει λοιπόν ο στρατηγός-προεδράρα: "Τι να κάνω να με αγαπήσουν; Α, τα Μalvinas! Kαι στέλνει 19χρονα φανταράκια για να διορθώσει την αδικία. Στην αρχή έγινε χαμός. Ο λαός τον αγάπησε, επειδή η τιμημένη σημαία υψώθηκε στα Νησιά! Τόσο ανόητοι....

Έλα όμως που οι Αγγλοι δεν υπήρχε περίπτωση να το αφήσουν έτσι. Έστειλαν λοιπόν τον πρίγκιπα Ανδρέα και μερικές εκατοντάδες ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΙΕΣ στρατιώτες και μας λιάνισαν. Τα λιάνισαν τα φουκαριάρικα τα 19χρονα, που ο τρελλός έστειλε εκεί. Και κατέρρευσε μέσα στη ντροπή η Χούντα.

Αυτά που λέτε...

Πριν γίνω γραφικός

Επειδή κοντεύω να γίνω γραφικός με το ταξίδι στην Αργεντινή, που στην τελική είναι και δεύτερη πατρίδα οπότε σιγά το πράγμα, φτιάχνω δύο μικρές λίστες, κάτι σαν απολογισμός:

Τα δέκα πράγματα που μου άρεσαν περισσότερο:

• Tο Lago Argentino με τους παγετώνες
• H Bahia Onelli με τους μίνι παγετώνες
• Η αίσθηση να βρίσκεσαι στο τέλος του κόσμου
• Oι οδηγοί ταξί στο Buenos Aires. Δεν σου ανοίγουν την πόρτα, αν δεν πάρεις πίσω ακριβώς τα ρέστα.
• Oι δρόμοι του Buenos. Ούτε μία λακκούβα.
• Η La Plata. Τόσο πράσινο...
• Ότι έφαγα και πάλι empanadas
• Που έγινε πρόεδρος η Cristina.
• Ότι πέρασα χρόνο με τη θεία
• Που έχω ήδη σχέδια για το επόμενο ταξίδι

Τα έξι πράγματα που δεν μου άρεσαν/στεναχώρησαν:

• Τα πεζοδρόμια του Buenos: σε άθλια κατάσταση
• Η φτώχεια βγαίνει παγανιά το βράδι: Cartoneros λέγονται και μαζεύουν ό,τι βρουν από τα σκουπίδια. Και κανείς δεν δίνει σημασία.
• Που κλειδώνουν (ακόμα) όλες τις πόρτες στις εισόδους των σπιτιών
• Που υιοθετούν όλο και περισσότερες αγγλικές λέξεις όταν μιλάνε
• Τηλεόραση χάλι μαύρο. Το ριάλιτι-σκουπίδι πάει σύννεφο
• Που ΕΣΥ δεν ήσουν μαζί

Με δύο λόγια: Χάρηκα που έκανα πραγματικότητα ένα (ακόμα) όνειρο. Να φτάσω στη Γη του Πυρός. Όσοι έχουν βρεθεί στη θέση μου -και ας μην ήταν απαραίτητα ταξίδι το όνειρο- νομίζω ότι μπορούν να με νιώσουν. Και να με καταλάβουν.

Now playing...

Περίμενα με αγωνία το νέο άλμπουμ της Αλκηστις Πρωτοψάλτη, το οποίο για κακή μου τύχη κυκλοφόρησε την ημέρα που ξεκινούσε το ταξίδι μου στην Αργεντινή. Έπρεπε λοιπόν να περιμένω 2,5 εβδομάδες ακόμα...

Το άκουσα λοιπόν. Και μου άρεσε. Γιατί είναι πολυσυλλεκτικό. Βέβαια δεν είμαι και ο πλέον αντικειμενικός, γιατί με την Αλκηστις έχω έναν έρωτα.

Οφείλω να παραδεχθώ ότι όταν έμαθα ότι η Αλκηστις έφυγε από την Universal και πήγε στο μαγαζί του ΑΝΤ1 (Heaven), ανησύχησα. Έχω ένα θέμα με την αισθητική που εκπέμπει το συγκεκριμένο μαγαζί, τηλεοπτικά-ραδιοφωνικά-δισκογραφικά.

Ανησύχησα λοιπόν ότι η Αλκηστις θα καταλήξει για τα πανηγύρια. Ο προηγούμενος δίσκος της όμως ήταν εξαιρετικός. Κόλλησα και εξακολουθώ να ακούω το Προλαβαίνω και το Καλημέρα.

Eξαιρετική λοιπόν και η καινούργια δουλειά Στο ωραιότερο σημείο. Κόλλησα ήδη με το Έλα για λίγο και χαμογελάω κάθε φορά που φτάνει η σειρά του Πάμε Χαβάη.

Σε κάποιο άλλο blog διάβασα ότι η Αλκηστις πλέον δεν είναι αυτή που ήταν τότε με τα τραγούδια του Κραουνάκη και της Νικολακοπούλου.

Το δέχομαι, αλλά τι σημασία έχει; Αλλη εποχή σήμερα.

Για να κλείσω: Αυτό που πάντα μου άρεσε με την Αλκηστούλα είναι ότι αυτό που τραγουδάει, το κάνει κυριολεκτικά δικό της. Δεν θυμάσαι τίποτε άλλο. Ούτε ποιος το έγραψε ούτε τίποτα. Είναι δικό της. Η φωνή της, η χροιά της, το στυλ της, η εικόνα της, το χαμόγελό της. Όλα είναι εκεί σε κάθε τραγούδι.

Σε ευχαριστώ από την καρδιά μου, γλυκειά μου Αλκηστούλα.

Ένας άλλος άνθρωπος

Ο τίτλος τα λέει όλα. Ένας άλλος άνθρωπος γύρισε πίσω. Φταίει το υπερβολικό οξυγόνο που ανέπνευσα και το ότι ένα όνειρο έγινε πραγματικότητα: Παταγονία της Αργεντινής και Γη του Πυρός. Με στοίχειωναν αυτές οι λέξεις. Εκεί ήθελα πάντα να φτάσω. Και πόσες φορές, ενώ ήμουν στο Buenos Aires, δεν κατάφερνα να αγγίξω το όνειρο για διάφορους λόγους.

Τι είχε το πρόγραμμα: 15 μέρες ταξίδι, τέσσερις πόλεις (Buenos Aires, El Calafate, Ushuaia, La Plata), οκτώ πτήσεις συνολικής διάρκειας 40 ωρών (χωρίς τις αναμονές), δεκάδες εκδρομές με τρένα, πούλμαν και καταμαράν, πολλά χιλιόμετρα trekking, ψωφόκρυο και κωλοζέστη, μεγάλη ποσότητα κρέατος (σόρρυ παιδιά, αλλά στην Αργεντινή μόνο κρέας τρώμε), πάαααααρα πολλά γλυκά και 250 φωτογραφίες.

Κορυφαίες στιγμές: Όταν είδα μπροστά μου για πρώτη φορά παγετώνα (και θυμήθηκα την Kallia και την Πυξίδα της Moneypenny), όταν άκουσα τον πάγο να σπάει, όταν αντίκρυσα το θέαμα στη λίμνη Onelli, όταν έφτασα στο τέλος του κόσμου και είδα πιγκουίνους, όταν έχασα τον ορίζοντα στο απέραντο της στέπας με φόντο τις Ανδεις (φωτό). Θα σας μιλήσω για όλα αυτά τις επόμενες ημέρες.

Να σας εξομολογηθώ κάτι, άλλωστε μια οικογένεια είμαστε: Όταν πηγαίνω στην Αργεντινή στεναχωριέμαι και χαίρομαι μαζί.

Στεναχωριέμαι γιατί διαπιστώνω ότι εδώ στην Ελλάδα δεν έχουμε τόσο πράσινο, τόσα δάση, τόσα πάρκα, τόση άπλα. Στεναχωριέμαι που η Αργεντινή, ενώ έπρεπε να είναι η πλουσιότερη χώρα του πλανήτη, δυστυχώς δεν είναι. Και ας τάιζε για πολλές δεκαετίες εκατομμύρια πεινασμένους και εξαθλιωμένους Ευρωπαίους.

Από την άλλη όμως χαίρομαι που βλέπω αυτή τη μοναδική αξιοπρέπεια σε ανθρώπους με σαφώς λιγότερα υλικά αγαθά από εμάς. Το ήξερα, αλλά αυτή τη φορά το έζησα, γιατί έμεινα σε σπίτι γνωστών στην πόλη La Plata. Η θεία μου λέει ότι έτσι ήμασταν και στην Ελλάδα πριν από αρκετές δεκαετίες.

Τέλος πάντων.

Η αγαπημένη μας Moneypenny με την Πυξίδα μού έκανε την τιμή να δημοσιεύει σε post αρκετές από τις ταξιδιωτικές μου εμπειρίες.

Την ευχαριστώ γιατί το έκανε ενώ πνιγόταν στη δουλειά. Όπως είπα, θα σας περιγράψω κι άλλα. Προς το παρόν, κάντε κλικ εδώ για να δείτε φωτογραφίες.

Ξέχασα κάτι: Μου λείψατε.

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΙΣ

Ενημερώνουμε την αξιότιμον πελατείαν μας ότι το κατάστημα (παράγκα) θα παραμείνει κλειστόν από την 7^ην πρωινήν της 14^ης Οκτωβρίου (είναι πρωινοί τύποι στην IBERIA) έως την 23^ην νυχτερινήν της 31^ης Οκτωβρίου (και βραδινούς τύπους τους λες) του σωτηρίου έτους 2007.

Εις το πανανθρώπινο δε ερώτημα, «μπίζνες ορ πλέζουρ» που τίθεται άμα τη αναχωρήσει τινός , απαντώ ευθαρσώς «πλέζουρ».

Ο τόπος δε για το «πλέζουρ», ως άπαντες γνωρίζουν, είναι η Αργεντινή Δημοκρατία, απελευθερωθείσα υπό στρατηγού Χοσέ δε Σαν Μαρτίν εν έτει 1810 (αγαλματάκι του θα βρείτε στη λεωφόρο Αλεξάνδρας, δεν κάνω πλάκα, απέναντι από το DIVANI).

Ευχαριστούμεν διά την κατανόησιν.

ΥΓ

1. Αν κάποιος επιθυμεί να ποτίσει τις γλαστρούλες μου, το κλειδί είναι κάτω από το χαλί.
2. Αν κάποιος θέλει να κάνει ακόμα μεγαλύτερο καλό, ας μαζέψει από την είσοδο τους λογαριασμούς ΟΤΕ, ΔΕΗ, VISA, Vodafone και τα κοινόχρηστα (Θεά η διαχειρίστρια, θα σας μιλήσω άλλη φορά) και ας κατευθυνθεί εις το πλησιέστερο ΕΛΤΑ για τα δέοντα (ΕΥΔΑΠ πλήρωσα).
3. Να προσεύχεστε για την υγεία του Αρχιεπισκόπου και για το γάμο Κούγια-Βατίδου
4. ΘΑ ΜΟΥ ΛΕΙΨΕΤΕ ΡΕ ΓΑΜΩΤΟ...

Τιμητές των πάντων

Παρακολουθούσα τις προηγούμενες ημέρες -λόγω επαγγελματικής διαστροφής- το σίριαλ με τον τσακωμό ενός ζευγαριού 'επωνύμων'. Τσακωμός δε live: Όλα στη φόρα, όλα στην κάμερα με κάθε λεπτομέρεια. Μπροστά στα αδηφάγα μάτια των συνοδοιπόρων-νοικοκυραίων.

Και θυμήθηκε το ταλαίπωρο μυαλό μου τον πρωταγωνιστή του τσακωμού να βγαίνει σε κανάλι πριν από μερικά χρόνια για να μιλήσει για το θεσμό της οικογένειας. Ίδρωσε ο ταλαίπωρος να μας αποδείξει -τον ρώτησε άραγε κανείς;- πόσο καλός οικογενειάρχης είναι σε αντίθεση με τους πάσης φύσεως 'ανώμαλους'. Μέχρι και κανά δύο από αυτούς τους 'ανώμαλους' πλάκωσε στο ξύλο επειδή αμφισβήτησαν τα όσια και τα ιερά (αλλιώς ήθελα να το πω, αλλά ας είμεθα κόσμιοι).

Κι ύστερα ήρθαν οι μέλισσες...

Θα μου πείτε τι με κόφτει; Δεν με κόφτει, αφού δεν κόφτει τους ίδιους. Απλά με εκνευρίζει μια συγκεκριμένη κατηγορία ανθρώπων: οι λεγόμενοι τιμητές των πάντων.

Κήρυγμα, κήρυγμα, κήρυγμα και στο τέλος ξεκατίνιασμα στο πεζοδρόμιο και στην πανταχού παρούσα κάμερα. Περάστε τώρα που σπαρταράει. Ελάτε να φάτε όλοι, το αφεντικό τρελλάθηκε και σκίζει τις σάρκες του.

Τιμητές των πάντων λοιπόν. Και η αξιοπρέπεια, μια παντελώς άγνωστη λέξη...

Αντε, για πιάστε το τηλεκοντρόλ να δούμε τι γίνεται παρακάτω...

ΥΓ Ευχαριστώ τον φίλο Γιώργο που έγραψε κάτι παρόμοιο στο δικό του space και ουσιαστικά μου έδωσε την ιδέα.

Μια βραδιά με τον Julio

Στο πονηρό πήγε ο νους σας; Τσ τσ τσ, τι άνθρωποι. Η αλήθεια βέβαια να λέγεται. Μια βραδιά με τον Julio είναι εμπειρία, ιδιάιτερα όταν πρόκειται για την αποχαιρετιστήρια παγκόσμια περιοδεία του.

Ο λόγος για τον Julio Bocca και την παράσταση Boccatango στο Badminton Theatre. Εξαιρετική παράσταση, γεμάτη μελωδίες από bandoneόn και τραγούδια όπως Mi Buenos Aires querido, Naranjo el flor, El firulete.

Ήταν ό,τι έπρεπε για να μπω στο κλίμα της Αργεντινής, δέκα μέρες πριν μπω στο αεροπλάνο.

Gracias, Julio, sos amable como siempre. Y volvete a pensarlo, che, lo de la despedida. i Sos todo un jovencito!

Ο ορισμός του ολιγαρκή

Η ιδέα δεν είναι δική μου, αλλά τη δανείστηκα από τη φίλη Moneypenny. Έγραφε σε ένα post στο blog της μία λίστα με τα πράγματα που θα ήθελε να κάνει, αν είχε περισσότερο χρόνο ή αν η μέρα είχε περισσότερες από 24 ώρες.

Είπα να φτιάξω και εγώ μια λίστα. Θα ήθελα, λοιπόν, να έχω περισσότερο χρόνο για:

• Να ξαπλώνω ανάσκελα στον καναπέ και να κοιτάω το ταβάνι (αιώνια αξία).
• Να βλέπω τα ανήψια μου: να με πρήζει η μία με τα μαθήματα του σχολείου και ο άλλος με το μπάσκετ, όπου υποτίθεται ότι παίζουμε μαζί, αλλά τελικά τον αφήνω να κερδίζει (καθότι και 7 χρονών).
• Να βλέπω τους γονείς μου (αν και μάλλον θα κατέληγα να παίζω μπιρίμπα με τη μάνα μου και μου τη λέει και από πάνω που αφήνω να περνάνε τόσα ατού...)
• Να πηγαίνω για καφέ με τους φίλους μου (φραπέ, όχι φρέντο και αηδίες).
• Να βλέπω ταινίες στο σινεμά και όχι στο DVD .
• Να διαβάζω ή να γράφω.
• Να ταξιδεύω ή να ακούω ιστορίες από όσους έχουν κάνει απίστευτα ταξίδια.
• Να τρέχω τα 10km έξω, όχι στο διάδρομο του γυμναστηρίου τρεις φορές την εβδομάδα.
• Να γυρίζω την Ελλάδα, ιδιαίτερα την ηπειρωτική, και να μην περιμένω τα ταξίδια με τα hightec ΚΑΠΗ του 2040 (τότε που θα μπορώ να είμαι μέλος).
• Να κρατάω ΕΣΕΝΑ σφιχτά στην αγκαλιά μου.

Moneypenny dearest σε ευχαριστώ που έριξες την ιδέα. Είθε να τα καταφέρουμε!

Στερεότυπα

Πήγα στη συναυλία της Δήμητρας Γαλάνη στο Θέατρο Βράχων. Ήταν η τελευταία της για το φετινό καλοκαίρι, παρέα με τον Γιώργο Καραδήμο και την Ελένη Τσαλιγοπούλου.

Δεν ξέρω πολλούς ανθρώπους που να μην αγαπούν την Γαλάνη. Που να μην έχουν τραγουδήσει τουλάχιστον ένα τραγούδι της. Που να μην μπορούν να αναγνωρίσουν αυτή τη φωνή. Που να μην έχουν χαμογελάσει και στην πιο δύσκολη στιγμή της ζωής τους με αυτό το γλυκό χαμόγελο. Για να είμαι ειλικρινής δεν γνωρίζω κανέναν.

Όπως επίσης δεν γνωρίζω κανέναν που να γράφει τραγουδάρες όπως το "Πάτα Σκανδάλη" και να το δίνει σε άλλον να το πει, γιατί του ταιριάζει καλύτερα.

Όπως επίσης δεν γνωρίζω καλλιτέχνη που να διατηρεί (εδώ και χρόνια!) ένα τόσο καλό προσωπικό site.

Δεν χρειάζεται να πω περισσότερα. Ένα μάλλον κρύο βράδυ στο Θέατρο Βράχων, εγώ βρέθηκα εκεί ελαφρά ντυμένος. Όμως η Γαλάνη με ζέστανε. Όπως έχει κάνει πολλές φορές στο παρελθόν. Μου ζέστανε την ψυχή, μου γέμισε το μυαλό με την εικόνα της, τις φωνητικές μου χορδές με τα τραγούδια της.

Ντάμα Κούπα λέγεται ο νέος της δίσκος, για όσους ενδιαφέρονται. Εκπληκτικό τραγούδι το Στερεότυπα.

Ο λαβύρινθος που δεν έχουμε

Ανέκαθεν είχα μια αλλεργία σε αυτές τις «Παγκόσμιες Ημέρες.... », «Ευρωπαϊκές Εβδομάδες....» κλπ κλπ. Δεν κατάλαβα ποτέ γιατί τόση φανφάρα για να πούμε ή να κάνουμε το αυτονόητο.

Κάπως έτσι αντιμετώπισα και την «Ευρωπαϊκή Εβδομάδα Μετακίνησης», όπου υποτίθεται ότι όλοι άφησαν τα αυτοκίνητα στην άκρη και υποτίθεται ότι μετακινήθηκαν με τα μέσα μαζικής μεταφοράς. Δωρεάν (αυτό είναι το μόνο που δεν υποτίθεται).

Προσωπικά, πούλησα το αυτοκίνητο όταν μετακόμισα στο Κέντρο. Όλοι με κοιτούσαν περίεργα. Κάποιοι με λύπηση, επειδή θα έμπαινα σε λεωφορεία και μετρό, κάποιοι δήθεν με θαύμαζαν, κάποιοι στοιχημάτιζαν ότι σε κανά χρόνο θα ξαναπάρω αυτοκίνητο.

(Το στοίχημα βέβαια το έχασαν, αφού έχουν περάσει ήδη πέντε χρόνια...)

Βέβαια όλα αυτά έγιναν πραγματικότητα επειδή η δουλειά είναι κοντά στο σπίτι, το ίδιο και οι παρέες, το σινεμά, το θέατρο, η διασκέδαση, το σούπερ μάρκετ, το εμπορικό κέντρο, η 'πίτα του παππού'.

Θέλω να πω ότι καταλαβαίνω όλους όσοι δεν αποχωρίζονται το αυτοκίνητο. Ή σχεδόν όλους.

Κατά τη γνώμη μου, είναι πλέον αργά για να αλλάξει κάτι. Ή τουλάχιστον για ριζικές αλλαγές. Όσοι είχαν την τύχη να ζήσουν στο εξωτερικό (μεταξύ αυτών και εγώ) γνωρίζουν ότι το αυτοκίνητο είναι σχεδόν περιττό όταν έχεις ένα εκτεταμένο δίκτυο μετρό για να πας παντού: στη δουλειά, στην παρέα, στο σινεμά, στο θέατρο, στη διασκέδαση, στο εμπορικό κέντρο και στην 'πίτα παππού'.

Ας προσπαθήσουμε να φανταστούμε πώς θα ήταν η ζωή μας αν ο χάρτης του μετρό της Αθήνας είχε επάνω του καμιά 15αριά γραμμές, λίγο σαν λαβύρινθο, για να πηγαίνουμε ΠΑΝΤΟΥ. Όταν όμως λέμε ΠΑΝΤΟΥ, εννοούμε ΠΑΝΤΟΥ.

Πόσοι δεν θα άφηναν το αυτοκίνητο στην άκρη; Πόσοι δεν θα έμπαιναν καν στον κόπο να αποκτήσουν αυτοκίνητο;

Αλλά αυτά έπρεπε να γίνουν πριν από 50 χρόνια (τουλάχιστον). Αλλά ποιος το σκέφτηκε;

Κανείς. Και έτσι χάσαμε τον λαβύρινθο και μείναμε με τα αυτοκίνητα...

No more bets, please...

Τελικά, τζάμπα οι εκλογολόγοι, παπαρολόγοι και γκαλοπατζήδες. Τζάμπα κάτσατε εσείς στα τηλέφωνα να απαντήσετε ποιος είναι ο καταλληλότερος για πρωθυπουργός και άλλες τέτοιες ανοησίες.

Όπως με πληροφόρησε ο καλός φίλος και συνάδελφος blogger από το Ψηφίο για όλα φρόντισαν οι εταιρείες στοιχημάτων της αλλοδαπής.

Για μπείτε εδώ να δείτε: ladbrokes.com, bwin.com . Ιδού λοιπόν ο νικητής και με τη βούλα.

Προσέξτε μόνο μην ποντάρετε σε κανά ψόφιο άλογο και αντί ταμείου, βρεθείτε στον κουβά.

Αντε, βρε. Σύντομα και από τον ΟΠΑΠ.

Λήξις, φίλοι μου. No more bets, we have a winner.

Μπα σε καλό σας, βραδιάτικα...

Debate: ουσ. αντιπαράθεση (γνωμών), (δημόσια) συζήτηση, (δημόσιος) διάλογος.

Δεν το λέω εγώ. Το λεξικό το λέει. Ο λόγος φυσικά για την περίφημη 'τηλεμαχία' των πολιτικών αρχηγών εν όψει των εκλογών της 16ης Σεπτεμβρίου (θυμάμαι καλά την ημερομηνία;).

Εμείς τι είδαμε; Συζήτηση δημόσια, ναι. Αντιπαράθεση γνωμών, όχι. Ούτε δημόσιο διάλογο.

Μου αρέσει όμως αυτή η υποκρισία. Όλοι δηλώνουν ότι δεν το θέλουν έτσι το debate, αλλά κανείς δεν έχει τα κότσια να πει, δεν πάω. Ούτε πολιτικός, ούτε δημοσιογράφος. Όλοι συμφωνούν διακομματικά και 'διαδημοσιογραφικά' και παίρνουν τα ποδαράκια τους και πάνε στο Ραδιομέγαρο, το λεγόμενο. Οι μεν για να πουν τους μονολόγους τους, οι δε για να 'κάνουν το κομμάτι τους'.

Και μετά σβήνουν τα φώτα και όλοι κάνουν τη γνωστή ευχή: άντε και στις επόμενες εθνικές εκλογές, περισσότερος διάλογος. Και ζήσανε αυτοί καλά και εμείς καλύτερα.. Εκεί κάπου είναι που σου έρχεται η νύστα, έχει πέσει και λίγο βαριά η πίτσα και τα σουβλάκια και κλείνουν τα ματάκια...

Η σούμα, γιατί πολύ ασχοληθήκαμε: 6 πολιτικοί, 6 δημοσιογράφοι, 6 Σεπτεμβρίου = 666. Ούτε ο Αντίχριστος δεν θα το άντεχε...

Burn, baby, burn (Part 2)

Μάλιστα. Αρπαξε πάλι η Πεντέλη... Εμ, έτσι είναι. Αφού πήγανε κάτι αδαείς και φυτρώσανε δενδράκια, καλά να πάθει το παλιοβουνό.

Τι καταπληκτικό θέαμα. Να βλέπεις το δάσος να καίγεται και από πάνω οι νεκροθάφτες: δημοσιογράφοι που καταγγέλλουν, κάτοικοι που καταγγέλλουν, δήμαρχοι που καταγγέλλουν, περαστικοί που καταγγέλλουν. Τι καταγγέλλουν? Το κράτος ασφαλώς.

Είναι γνωστό ότι είμαι κυνικός, αλλά και να θέλω να αγιάσω δεν μ' αφήνουν. Με τι να πρωτογελάσω?

• Με τους κάτοικους που χτυπιούνται? Έκατσες εσύ ποτέ κυρά μου να αναρωτηθείς γιατί το σπιτάκι σου βρίσκεται σε τέτοιο υψόμετρο?
• Με τους δημάρχους που 'κάνουν έκκληση' για αεροπλάνα? Όταν είναι για καμιά πλατειούλα με συντριβανάκι είστε πρώτοι. Να δώσετε κανά φραγκάκι για αντιπυρική προστασία, φυσικά δεν περνά από το μυαλό σας. Αλλά βέβαια έχετε το ακαταλόγιστο. Σας ψήφισαν.
• Με τους πολιτικούς που δηλώνουν ότι όπου ήταν δάσος, θα μείνει δάσος? Δεν λέτε καλύτερα όπου ήταν δάσος θα γίνει γκαζόν σε βίλες, να συνεννοηθούμε?

Τίποτα τίποτα. Είμαι πλέον πεπεισμένος ότι το τσιμέντο που ξεφυτρώνει στα δάση το ρίχνουν οι εξωγήινοι. Τα αυθαίρετα τα νομιμοποιεί ο Χαρούλης ο Potter και το ρεύμα το δίνει η μάγισσα Φούρκα (αυτή με την ελιά στη μύτη).

Αλλη εξήγηση δεν υπάρχει στη χώρα των αθώων...

Pure and simple

Είχα κάνει κάτι δηλώσεις σε προηγούμενο post ότι δεν θα πάω πουθενά και καλά να περάσετε όσοι φύγετε και τέτοια. Όμως, έκατσε -που λέμε- να πάω στο αγαπημένο μου νησί και ήταν αδύνατον να πω όχι.

Ο λόγος για την Αστυπάλαια. Τι περιμένετε να σας πω τώρα; Αν είναι ωραία; Λάθος άνθρωπος. Το νησί το λατρεύω, το λατρεύω, το λατρεύω.

Θα μου πείτε, γούστα είναι αυτά. Απλά, η Αστροπαλία έχει ό,τι 'γουστάρω' για να περάσω καλά και το βασικότερο: έχω πάει με όλες τις δυνατές συνθέσεις: 'ζευγαρωμένος', 'απελπισμένος', 'κουρασμένος', 'χύμα'... και η Αστυπάλαια είχε τον τρόπο της να με κάνει να περάσω καλά και να φύγω με την υπόσχεση να γυρίσω.

Με την παρέα για κάποιο περίεργο λόγο μάς κόλλησε ένα τραγούδι των Lightning Seeds, που κατά σύμπτωση ταιριάζει απόλυτα με την Αστυπάλαια: Pure and Simple...

Καλή μου πεταλούδα του Αιγαίου, γλυκύτατη μου Αστυπάλαια, ευχαριστώ για όλα και θα τα ξαναπούμε. Να το ξέρεις!

mind the Rexona

Χτες ήμουν στις καλές μου και ευχόμουν στον κόσμο να πάει διακοπές και να περάσει καλά και εμείς να χαρούμε την άδεια Αθήνα. Το γρουσούζεψα όμως, γιατί δεν πέρασε ένα 24ωρο και άρχισα την γκρίνια.

Διάβαζα σήμερα στις ειδήσεις του in.gr για την ταλαιπωρία του κόσμου με τα μέσα μαζικής μεταφοράς, επειδή έχουν αραιώσει τα δρομολόγια και καλά λόγω Αυγούστου. Το θέμα όμως είναι ότι ο κόσμος είναι πολύς.

Το ζω και εγώ αυτό: πάω σε εκείνο το ρημαδομετρό και βλέπω το πινακάκι να γράφει 7-10 λεπτά αναμονή και αρχίζω τα.... ισπανικά. Περιμένεις περιμένεις, μαζεύεται ο κόσμος της 'άδειας΄ Αθήνας και μόλις σκάσει μύτη το τρένο, γίνεται το τέλειο έγκλημα. Ήθελα μόνο να πιάσω στα χέρια μου εκείνη που με το γλυκανάλατο ύφος μάς λέει please mind the gap... Αμα πέσεις στα χέρια μου, έχεις να φας ένα γκαπ....

Και περνάμε στο βαγόνι (και σόρρυ αν τρώτε τώρα που διαβάζετε): Εδώ έχουμε το απόλυτο fashion show, αλλά σε ταινία επιπέδου 'ο ταμτάκος στο ναυτικό'. Μου έμαθαν όλοι την παντόφλα και το αμάνικο. Εντάξει! εντάξει! Ας μην γίνομαι ρατσιστής. Συγγνώμη. Όλοι έχουν δικαίωμα στο αμάνικο και στη σαγιονάρα. Αλλά για εκείνο το Rexona, κανείς δεν άκουσε τίποτα?

Τι έλεγα? Α ναι. Τα δρομολόγια. Έτσι που λέτε. Σου λέει πήγε Αύγουστος, άδεια η Αθήνα. Αδειο είναι το κεφάλι τους, βασικά, αλλά τα έχουμε πει χιλιάδες φορές. Μηδέν επαφή με την πραγματικότητα. Και ανίκανοι και άχρηστοι. Ελπίζω μόνο να τους έχουν μιλήσει για το Rexona.

Αντε καλό μήνα...

Αύγουστος. Πότε ήρθε ο Αύγουστος, ούτε που το κατάλαβα. Έτσι κι αλλιώς από πέρυσι το καλοκαίρι ζούμε ένα παρατεταμένο καλοκαίρι. Χειμώνας δεν ήρθε ποτέ, κάτι μπουφάν που πήραμε αναγκαστήκαμε να πάμε μια βόλτα στη Θεσσαλονίκη για να τα φορέσουμε, οπότε εδώ είμαστε πάλι. Αύγουστος.

Σήμερα έσκασαν μύτη κάτι ατομάκια με βαλίτσες στο γραφείο. Γελούσαν και τα μουστάκια τους. Όλοι μιλούν για διακοπές, νησί, πλοίο, εισιτήριο μπλα μπλα.

Οι δικές μου διακοπές αργούν αρκετά, αλλά εγώ το επέλεξα. Δεν γκρινιάζω.

Όσοι είναι να φύγετε, στο καλό να πάτε. Και μην μου αρχίσετε τη γκρίνια, άργησε το πλοίο, ακριβός ο φραπέ (συγγνώμη, όλοι φρέντο πίνετε) στη 'Ρομίλντα' και άλλα τέτοια. Διακοπές πάτε, παρέα θα είστε. Χαλαρώστε και βγάλτε τα καβούρια από την τσέπη.

Εμάς αφήστε μας εδώ. Να χαρούμε την Αθήνα, να παρκάρουμε και να κυκλοφορήσουμε με την άνεσή μας, να πάμε σε καμιά κοντινή παραλία, να κάνουμε καμιά βόλτα στο βουνό (ωχ! βγήκα από το θέμα!).

Τέσπα, άντε με το καλό. Υπόσχομαι να μην γελάσω πονηρά όταν θα σας δω να γυρίζετε με κάτι μούτρα μαυρισμένα, αλλά κρεμασμένα μέχρι το πάτωμα...