Aτομάκια

Για το Cristinάκι τα κάνεις όλα. Δήθεν ενημέρωση για τη Νότιο Αμερική, αλλά από εκείνη ξεκινάς και σε εκείνη καταλήγεις.

Τι να κάνουμε, έχουμε και τις αδυναμίες μας. Το οποίο Cristinάκι έκλεισε δύο χρόνια στην προεδρία. Εκεί ήμουν στις 28 Οκτωβρίου 2007, όταν κέρδιζε τις εκλογές με χαρακτηριστική άνεση. Εδώ είχαμε παρελάσεις με πρωθυπουργό τον καταλληλότερο (τον θυμάσαι;) και στο Buenos Aires γλέντια και χαρές.

Θα μου πεις και ο καταλληλότερος, αν ήξερε ότι δύο χρόνια αργότερα δεν θα τον ήξερε ούτε ο θυρωρός της Ρηγίλλης, γλέντια και χαρές θα έκανε.

Μιλώντας για τη Ρηγίλλης: μανίτσες μου, μην το χοντρύνετε και άλλο εκεί στη ΝΔ, που πήγατε και μου κάνατε κατάληψη στο νεοκλασσικό και τσακώνεστε ποιος θα ψηφίσει. Θα σηκωθεί από το μνήμα ο ιδρυτής και θα σας πει τίποτα γαλλικά. Ακου τώρα ο Σαμαράς αρχηγός. Είναι σαν να κάνεις πρόεδρο της ΕΕ τον Τόνι Μπλερ.

Τέλος πάντων, σου συνεχίζω τη (δήθεν) ενημέρωση για τη γειτονιά μου, όπου έχουμε ανακατατάξεις: στη Χιλή η Michelle Bachelet ολοκληρώνει τη θητεία της και αποχωρεί. Τις εκλογές μάλλον θα τις κερδίσει ένας τύπος ολίγον πλούσιος, έως πολύ πλούσιος. Κεντροδεξιός, σαν το κόμμα που ονειρεύεται το Dorabak.

Στην Ουρουγουάη έγιναν προεδρικές εκλογές και στον πρώτο γύρο θριάμβευσε το απόλυτα σούπερ ατομάκι: ένας πρώην αντάρτης, ο José «Pepe» Mujica (Μουχίκα), που θυμίζει λίγο τον Ευγένιο Σπαθάρη. Έβγαλε το χακί της παραλλαγής, μπήκε στην πολιτική και έφτασε να διεκδικεί την προεδρία. Στον β' γύρο θα έχει απέναντί του έναν πολιτικό τύπου Αβραμόπουλου. Ξέρεις, χαμόγελα και δημόσιες σχέσεις, ο οποίος κάνει κρύα σχόλια για τον αντίπαλό του, τύπου τι μούτρα είναι αυτά που θέλει να γίνει και πρόεδρος και πώς θα πάει κανένα ταξίδι στο εξωτερικό και τέτοια. Σιγά βρε χρυσέ μου, στην Ουρουγουάη είσαι. Τα μούτρα του τέως καταλληλότερου τα είχες δει όταν πήγαινε ταξίδι στο εξωτερικό;

Ο μόνος τρόπος να χάσει ο δικός μας (ο Pepe) είναι να βάλει τρικλοποδιά στον εαυτό του. Διότι είναι και λίγο όποιον πάρει ο Χάρος άμα ανοίξει το στόμα του. Το έχουν αυτό οι πρόεδροι αυτής της χώρας να πετάνε διάφορα χαριτωμένα. Και φυσικά, επειδή ένα ποτάμι μας χωρίζει, ποιον θα βάλουν στο στόχαστρο; Την Argentina. Ένας προηγούμενος είχε πει (το 2002 νομίζω) ότι οι Argentinos είμαστε όλοι ληστές. Μετά έτρεχε να τα μαζέψει ότι φταίνε τα Μέσα που έκαναν «επιλεκτική μετάδοση των δηλώσεων» (αν σου θυμίζει κάτι) και τέτοια. Μέχρι και τα κλάματα έβαλε.

Αλλά το πιο σούπερ ατομάκι αυτή την περίοδο είναι ο Σελάγια της Ονδούρας. Τόλμησες, χρυσέ μου άνθρωπε, καλοκαιριάτικα να περάσεις νόμο για να διεκδικήσεις δεύτερη θητεία; Φάε ένα πραξικόπημα. Και πήρε το καπέλο του να γυρίζει σαν Μεϊμαράκης να βρει το δίκιο του. Μην φανταστείς τώρα ότι πήγε στην Αμερική του Obama να βρει κατανόηση. Σιγά μην μου πέσει το Nobel Ειρήνης από το χέρι. Εκεί με τα υπόλοιπα αδέλφια της περιοχής τραβήχτηκε, αλλά δίκιο δεν βρήκε. Και στο τέλος κλείστηκε στην πρεσβεία της Βραζιλίας στην Ονδούρα μέχρι να πετύχει το σκοπό του. Και τον πέτυχε. Σου λένε και οι Βραζιλιάνοι, αυτός είναι ικανός να μας κατσικωθεί εδώ μέσα μέχρι τους Ολυμπιακούς του Ρίο. Και μετά σου λένε αρμένικη βίζιτα. Βίζιτα από την Ονδούρα έχεις δει;

Μιλώντας για Βραζιλία. Ο απόλυτος σταρ του πλανήτη, ο πρόεδρος «Λούλα» ολοκληρώνει τη δεύτερη θητεία του και η χώρα ετοιμάζεται να αποκτήσει γυναίκα πρόεδρο. Για τον άνθρωπο αυτό, αλλά και για την πρόεδρο της Χιλής θα στα πω άλλη φορά. Τους θαυμάζω απεριόριστα. Είναι οι Αριστεροί με το Α κεφαλαίο. Από αυτούς που στην Ελλάδα δεν θα δούμε ούτε στον ύπνο μας.

Το τελευταίο δεν ξέρω αν το άκουσες: η Juanita, η αδελφή των Castro ήταν λέει πράκτορας της CIA ή κάτι τέτοιο. Καλά, άμα δεις φάτσα δεν θα σου κάνει εντύπωση. Απλά το έχουν χάσει λίγο τα μέτρο εκεί στην Cuba. Στο τέλος θα μας πουν ότι ο Ernesto Guevara παντρεύτηκε την Μέριλιν και ζούνε στη Νεβάδα σε νοικιασμένο (ο Ernesto είναι κατά της ιδιοκτησίας) τροχόσπιτο που τους παραχώρησε ο Elvis. Α ρε Juanita.

ΥΓ Στη φωτό το Cristinάκι μου σε πρόσφατο ταξίδι στην Ινδία.

Αβατο

Διάβασα το post της φίλης μου της tsaousas για τα Εξάρχεια και θυμήθηκα ότι πριν από λίγες μέρες έπινα εκεί καφέ με τον αγαπημένο φίλο Αχαλίνωτο. Έτσι τον λέω εγώ, αλλά εσύ τον ξέρεις από το blog της «Αντίδρασης και του Αχαλίνωτου Sex».
Ένσημα έχω κολλήσει στα Εξάρχεια. Κρέπες στην πλατεία, παλαιότερα wundabar και σουβλάκι στον Κάβουρα.
Ασε πια εκείνους τους Χάρτες: μια περιουσία σε καφέδες και χιλιάδες παρτίδες τάβλι. Τις περισσότερες βέβαια τις έχανα, διότι το τάβλι -ως γνωστόν- είναι τύχη. Και μην μου αρχίσεις για στρατηγικές και ιστορίες, διότι όταν ο άλλος φέρνει πάντα τη ζαριά που χρειάζεται για να σου κλείσει το σπίτι και εγώ τριώδιο, να τις βράσω τις στρατηγικές σου.
Προσωπικά δεν ένιωσα ποτέ να με απειλεί κανείς στα Εξάρχεια. Αναγνωρίζω, όμως, ότι είναι ένα από τα μέρη όπου μπορεί ξαφνικά να βρεθείς μπλεγμένος. Κάπως έτσι δεν την πάτησε και το πιτσιρίκι πέρυσι;
Το ίδιο μπλεγμένος, όμως, κινδυνεύεις να βρεθείς αν ένα βράδυ αποφασίσεις να οδηγήσεις στο Ψυχικό. Πες ότι σου τη βάρεσε να χαζέψεις βίλες και μεζονέτες και πας προς τα εκεί. Πολύ κακή ιδέα. Δεν σου τη βάραγε τίποτε άλλο καλύτερα; Γιατί έχει τόσα πολλά απαγορευτικά σήματα της Τροχαίας, που το πιο πιθανό είναι να καταλήξεις να κάνεις κύκλους. Το μέρος φωνάζει: «φύγε από εδώ, είσαι ανεπιθύμητος». Και αν δεν έχεις ένα GPS να σε βγάλει από εκεί ή αν δεν μοιάζεις με Φιλιππινέζα που μόλις πήρε ρεπό, είναι σχεδόν βέβαιο ότι θα σε σταματήσει περιπολικό για να σε ελέγξει. Το ίδιο θα συμβεί αν πας μια βόλτα στην Εκάλη. Χειρότερα θα σου συμβούν αν πάρεις μια φωτογραφική μηχανή και πας να φωτογραφίσεις τα αρχαία στο Ζεφύρι. Ή αν αποφασίσεις ένα καλοκαίρι να περάσεις μια βόλτα από τα Ζωνιανά. Έτσι και η Γερμανίδα φίλη σου κάνει πως βγάζει την κάμερα από το ταγάρι που αγόρασε έξω από την Κνωσό, σε βλέπω να γυρίζεις κολυμπώντας στον Πειραιά. Ή αν είσαι αστυνομικός, να μένεις ανάπηρος για την υπόλοιπη ζωή σου.
«Αβατα» υπάρχουν παντού. Και στην τελική, μην πας τόσο μακριά. Στη γειτονιά σου, αν εμφανιστεί ένας περίεργος τύπος ή μετακομίσει μια οικογένεια τύπου Adam’s Family, θα αντιδράσεις. Το «άβατο» είναι πιο κοντά από όσο πιστεύεις. Ακριβώς γιατί έχουμε φτάσει να μισούμε τον διπλανό μας.
Θυμήθηκα μια προσωπική ιστορία: πριν χρόνια στο Λονδίνο, πήγαινα ένα βράδυ να πάρω μια φίλη από το σπίτι της σε μια πλούσια γειτονιά (Knightsbridge). Επειδή (περιέργως) έβρεχε, άρχισα να τρέχω. Και μέσα στο σκοτάδι αισθάνομαι κάποιον να με σταματά. Ήταν ένας νεαρός με πολιτικά, ο οποίος μου την έπεσε λίγο απότομα, με ρώτησε πού πάω και μου έδειξε το σήμα του ότι είναι Αστυνομικός. Σε δευτερόλεπτα πλάκωσε και περιπολικό. Του εξήγησα και πήγαμε μαζί περπατώντας. Η φίλη με περίμενε στην πόρτα. Μόλις την είδε, μου ζήτησε συγγνώμη, μου εξήγησε ότι έκανε τη δουλειά του και ότι του φάνηκα ύποπτος που έτρεχα στο σκοτάδι. Του εξήγησα ότι στην Ελλάδα όταν βρέχει τρέχουμε, γιατί είμεθα ωραίοι τύποι και δεν γουστάρουμε ομπρέλες, εκείνος προσφέρθηκε να μας πάει εκεί που πηγαίναμε με το περιπολικό, φυσικά αρνηθήκαμε και το συμβάν τελείωσε εκεί.
Δεν ανήκω στην κατηγορία των ανθρώπων που μόλις δουν αστυνομικό, ξυπνά μέσα τους ο ταύρος. Εγώ λέω ότι χρειάζεται η Αστυνομία, γιατί δεν γουστάρω κάποιος να σπάει αυτοκίνητα επειδή νομίζει ότι αλλάζει τον κόσμο, ούτε θέλω ο άλλος να βαράει τα παιδιά του, να πουλά ναρκωτικά, να εξαπατά, να εκβιάζει, να δολοφονεί. Η Αστυνομία χρειάζεται για να κάνει μια συγκεκριμένη δουλειά. Και μέσα στο job description δεν είναι, ούτε να την γουστάρει ο κάθε Τσίπρας, ούτε να της σφίγγει το χέρι ο Καρατζαφέρης, ούτε να κάνει τα ρουσφέτια του ο εκάστοτε υπουργός, ούτε να βγάζει τα απωθημένα του ο κάθε κομπλεξικός.
Τώρα που το σκέφτομαι: σε αυτή τη χώρα αν πλήρωναν έκτακτη εισφορά οι κομπλεξικοί και οι τιμητές των πάντων, θα το είχαμε μηδενίσει το έλλειμμα τουλάχιστον τρεις φορές.

Για να μην σε κουράζω: Αν αυτή την Αστυνομία φτιάξει ο νέος υπουργός, εγώ θα είμαι ο πρώτος που θα τον χειροκροτήσω. Αν ο Έλληνας αστυνομικός γίνει σαν τον Αγγλο που με σταμάτησε εκείνο το βράδυ, ας παίξει άλλος τον ρόλο του επαναστάτη χωρίς αιτία. Προσωπικά, έχω σημαντικότερα πράγματα να κάνω.

Επίτροπος

Αν λατρεύω κάτι στον Joaquín Almunia είναι τα υπέροχα αγγλικά του. Τα χαριτωμένα αγγλικά που μιλούν όλοι οι Ισπανοί. Όταν λέμε όλοι, μην φανταστείς. Αυτοί οι ελάχιστοι που μιλάνε αγγλικά στην Ισπανία.

Πόσα μου θυμίζει κάθε φορά που τον βλέπω. Ήμουν στην Μαδρίτη το 2000, παραμονές βουλευτικών εκλογών. Ελεκθιόνες λεχισλατίβας που λένε. Και εκεί που περπάταγα στην Paseo del Prado -αν θυμάμαι καλά- για να πάω στο γνωστό μουσείο, πέφτει το μάτι μου στη φάτσα του. Τότε ήταν αρχηγός του PSOE και διεκδικούσε την πρωθυπουργία. Το PSOE είναι το ισπανικό ΠΑΣΟΚ με πιο ξεκάθαρες θέσεις και πιο όμορφες φάτσες. Αν και η αλήθεια είναι ότι Γερουλάνο δεν έχει.

Lo próximo έλεγαν οι αφίσες με τη φάτσα του και από πάνω ο Joaquinito να χαμογελά μετρημένα. Όπως μετρημένες ήταν και οι ψήφοι που πήρε: έχασε τις εκλογές από τον δεξιό κύριο με το μουστάκι, ο οποίος του έριξε 10,5% διαφορά: πήρε 44,5% και ο δικός μας συγκέντρωσε ένα 34% και πήγε σπίτι του. Τα κατάφερε δε τόσο καλά σε εκείνες τις εκλογές που ο κύριος με το μουστάκι πήρε και την απόλυτη πλειοψηφία στη Βουλή, πράγμα που δεν συμβαίνει συχνά στην Ισπανία.

Δεν χάθηκε όμως. Έγινε επίτροπος. Όπου εγώ με το φτωχό μου το μυαλό κατάλαβα ότι αυτός ο επίτροπος είναι ένας τύπος που κάθεται σε ένα τραπέζι σαν X-factor και από μπροστά του περνάνε τα διάφορα τεμάχια. Τον έχεις δει εσύ σε άλλη στάση;

Και εκεί που καθόταν στην επιτροπή του X-factor ήρθε και η ώρα του δικού μας του υπουργού, ο οποίος μπήκε μέσα με αυτό το μόνιμο το λυπημενοθλιμμένο ύφος σαν τον Βασιλάκη τον Καΐλα με το κασελάκι. Περίμενες να πει μια καλησπέρα, ένα hola muy buenas, αλλά εκείνος τίποτα. Απλά πλησίασε την επιτροπή και ακούμπησε το ραβασάκι στο τραπέζι, τύπου «δείτε και μόνοι σας».

Και πήρε το χαρτάκι ο Joaquín και βλέπει το έλλειμμα στο 12,5%.

Joder macho! θα είπε μέσα του. Και τώρα φυσάει και ξεφυσάει να καταλάβει: τέτοια ελληνική μαγεία με τα νούμερα ούτε εκείνος ο τύπος που λυγίζει κουταλάκια. Μήπως αυτή η ρημάδα η Εουροστάτ (δεν το λέει Γιούροστατ, δεν μπορεί) είναι ελληνικό Νομικό Πρόσωπο Δημοσίου Δικαίου με καμιά 400αριά υπαλλήλους Stage και μας δουλεύει ψιλό γαθί (γαζί δεν λέει. Δεν το έχει ο Joaquín το ‘ζ’ στον κώδικά του).

Πάντως, βρε μανίτσα μου, πώς κάνεις έτσι για ένα διψήφιο νούμερο; Αφού τα έχεις εσύ τα διψήφια. Δώσε έναν καλό βαθμό στο παιδί, έστω για τη σκηνική παρουσία. Στην τελική, όπως λέει και λατρεμένη Κατερίνα, νέοι είμεθα θα δουλέψουμε και θα πληρώσουμε.

Εκείνον που δεν χάρηκα καθόλου ήταν ο άλλος στη κριτική επιτροπή που καθόταν δίπλα στον Joaquín. Μούτρο μεγάλο. Αλλά τι περιμένεις από έναν άνθρωπο με γαλλικό όνομα και γερμανικό επίθετο, που είναι ταυτόχρονα πρωθυπουργός, πρόεδρος του Eurogroup, υπουργός Οικονομικών, Ηλεκτρονικής Διά Βίου Υποδομοδιακυβέρνησης με έδρα τη Βόρειο Ευρώπη, στρίβεις από Αλσατία όλο ευθεία μέχρι το Μεγάλο Δουκάτο.

Όχι μόνο δεν συγκινήθηκε, αλλά ξύπνησε ο Γερμανός μέσα του και του πάτησε και ένα λούσιμο. Αλλά έτσι είναι αυτές οι Επιτροπές. Πάντα έχουν και τον κακό να ανεβάζει τα νούμερα και τα αίματα.

Εν τω μεταξύ στο παρασκήνιο του X-factor είχε εμφανιστεί ο προκάτοχος του νυν Βασιλάκη Καΐλα, ο οποίος εξίσου Βασιλάκης είναι, αλλά στο πιο γεμάτο και στο πιο ζωηρό. Και να φωνάζει κατά του νυν Βασιλάκη ότι φουσκώνει τους αριθμούς και εδώ πληρώνονται όλα και τα ξέρατε τα νούμερα για το έλλειμμα και κάτι τέτοια. Και να έχουν πάρει φωτιά τα μηχανάκια της KGB.

Ακου όμως να δεις θράσος. Να τα έχεις κάνει σαν τα μούτρα σου, να σε έχουν μαυρίσει και οι πεθαμένοι από τα μνήματα στις εκλογές και να βγαίνεις να ζητάς και τα ρέστα.

Μωρέ άλλαξα γνώμη: δεν τους χρειάζεται Dorabak. Επίτιμος τους χρειάζεται.

ΥΓ1 Τα υπόλοιπα για το παρασκήνιο του X-factor θα τα μάθεις στις κουτσομπολίστικες εκπομπές των 8. Αντε και των 7.

ΥΓ2 Στη φωτό ο αγαπημένος μου Saruman προσπαθεί να υπολογίσει το έλλειμμα.

Σουηδικό μοντέλο

Τις προάλλες είδα την ταινία «Το κορίτσι με το τατουάζ». Ο τίτλος είναι κάπως αλλιώς, αλλά άμα μπλέξεις με σουηδικά, καλύτερα να πάρεις τηλέφωνο τον Polse να σου εξηγήσει. Για να είμαι ειλικρινής δεν ήξερα καν ότι ήταν σουηδική η ταινία. Με το που αρχίζει και πέφτουν οι πρώτοι τίτλοι, το τρως κατακούτελα το «σουηδικό μοντέλο». Ασε δε άμα αρχίσουν και μιλάνε. Τέτοια γλώσσα, απορώ πώς καταφέρνουν και συνεννοούνται. Την ίδια απορία είχε και μία διπλανή μου, η οποία είχε τσακίσει το XL ποπ κορν + γίγα αναψυκτικό με τρύπιο καλαμάκι, που κάνει περισσότερη φασαρία. Φαντάσου με τόσο χρούτσου-χρούτσου πώς θα ακούγονταν στα αφτιά της τα σουηδικά...
Το θέμα αρχικά μου έκανε επιστημονική φαντασία. Διότι σου λέει, δημοσιογράφος καταδικάζεται για συκοφαντική δυσφήμηση. Ακου τώρα να δεις χώρα η Σουηδία! Τολμά η Δικαιοσύνη να καταδικάζει δημοσιογράφο! Πού είναι η Όλγα και το παρεάκι της, οι Ενώσεις και τα λοιπά ελληνικά τεμάχια να καταγγείλλουν τη φίμωση της Δημοκρατίας;
Τέλος πάντων, ο δημοσιογράφος υποτίθεται ότι θα πάει φυλακή, αλλά εν τω μεταξύ του κάθεται και μία δουλίτσα να έχει να πορεύεται. Ωραία χώρα η Σουηδία: σου βαράει μία στο κεφάλι η Θέμις και εσύ μετά βρίσκεις και δουλειά. Αμα τα ήξερε αυτά η Πετραλιά, πρώτη σε σταυρούς θα είχε βγει. Όχι τώρα που τρέχει στα δικαστήρια να δικαιωθεί.
Τι δουλειά βρήκε: ένα πλούσιος Σουηδός και καθόλου τσιγκούνης σαν τον άλλον με τους καναπέδες ΙΚΕΑ, του αναθέτει να ερευνήσει την εξαφάνιση της γόνου μιας ψιλο-διαπλεκόμενης οικογένειας. Όπου ο Σουηδός είναι και 400 ετών, οπότε τι ζητά ο άνθρωπος πριν κλείσει τα μάτια του; Να δει τον Ομπάμα με Nobel και να μάθει πού στο καλό εξαφανίστηκε εκείνο το καλό κορίτσι.
Και ξεκινά ο δημοσιογράφος να ψάχνει. Όχι σαν την Νικολούλη στο studio, ούτε ανοίγοντας εβδομαδιαία κουβέντα με τη φωτογραφία της χαμένης. Τρέχει σε μια ερημιά της Σουηδίας, όπου μένει όλη αυτή η διαπλεκόμενη οικογένεια. Μπουμπούκια εν τω μεταξύ το σόι. Κόβεις φάτσες και βγάζεις συμπέρασμα.
Λεπτομέρεια: ο δημοσιογράφος ψάχνει την «χαμένη» με υπολογιστή apple. Aλλά είναι τόσο καλοί οι apple που μια νεαρή χάκερ έχει μπει στον σκληρό του και τα ξέρει όλα. Η οποία νεαρή βέβαια είναι σούπερ ατομάκι. Πώς λέμε ο καλύτερος έχει σκοτώσει τη μάνα του; Κάτι τέτοιο. Και κυκλοφορεί με αναστολή από τις φυλακές, όπου ο υπεύθυνος αναστολών είναι άλλη περιπτωσάρα. Δεν λέω, ωραίο το σουηδικό μοντέλο, αλλά άμα σου πέσει τέτοιος υπεύθυνος, χίλιες φορές στο ελληνικό μοντέλο με υπουργό Δικαιοσύνης τον Χατζηγάκη.
Τέλος πάντων, η νεαρά αποφασίζει να βοηθήσει τον δημοσιογράφο να βρει άκρη. Εκεί στην ερημιά. Μήπως βρει και η ίδια την άκρη με τον εαυτό της...
Ικανοποιητική η πλοκή -η ταινία είναι βασισμένη σε βιβλίο με όλα τα καλά ή κακά που αυτό έχει- ωραία τοπία, γρήγοροι ρυθμοί, εμετικό και σκληρό σε αρκετές στιγμές με σπουδαίο ατού τις αρρωστημένες φάτσες με τις νοσηρές προσωπικές ιστορίες.
Λέω ικανοποιητική πλοκή, διότι ορισμένες φορές έμπλεκε υπερβολικά και μετά γινόταν ολίγον απλοϊκή. Ίσως φταίει και η μεγάλη διάρκεια της ταινίας. Ίσως απλά έχω άγνοια της σουηδικής σχολής.
Διαβάζω σε διάφορα sites γνώμες και ειλικρινά έχω μια απορία: έχουμε τόσο πολλούς wanna be κριτικούς κινηματογράφου ή τόσο πολλούς ανθρώπους με απωθημένα;
Δεν βαριέσαι. Έτσι κι αλλιώς, Σουηδία δεν θα γίνουμε ποτέ.

Αβίαστα

Πολύ μου αρέσουν αυτοί οι τύποι στη ΝΔ. Ιδιαίτερα που φαγώθηκαν να «μιλήσει η βάση». Τη «βάση» βέβαια τόσα χρόνια την είχαν γραμμένη. Όταν έκαναν αγοραπωλησίες με τράγους για λίμνες και μοναστήρια, όταν υπουργοβουλευτές έβγαζαν γλώσσα στην κοινωνία, όταν διάφοροι άσχετοι και ανίκανοι γίνονταν πλούσιοι σε μια νύχτα, τι είχαν να πουν για τη «βάση»; Τίποτα. Χέστηκαν, που λέει (ορθώς) και ο Μεϊμαράκης.

Βέβαια, εμένα λόγος δεν μου πέφτει, μήπως τους ψηφίζω; Εσύ όμως, «βάση» μου, είσαι σε δίλημμα και θέλω να σε βοηθήσω να διαλέξεις.

Λοιπόν, αν γουστάρεις κόμμα τύπου «πατρίς-θρησκεία-οικογένεια», αβίαστα σε συμβουλεύω να ψηφίσεις Πανίκα. Λαϊκός και αυθεντικός. Θα πάρει και το μικρόφωνο στην παρέα, θα πετάξει και χαρταετό την Καθαρά Δευτέρα, θα σου κόψει και ένα κομμάτι χαλβά μακεδονικό. Και το βασικότερο: δεν βάφει το μαλλί. Ενώ ο άλλος, απορρίπτεται. Δεν την μπορώ αυτή τη σοβαροφάνεια με το σηκωμένο φρύδι. Αλλωστε είναι γνωστό ότι ποτέ δεν σηκώνουμε φρύδι όταν φοράμε γυαλιά. Ας μάθει πρώτα τα βασικά και να επανέλθει στο επόμενο τρίμηνο για επανεξέταση.

Αν πάλι τη βρίσκεις με κόμμα «κεντροδεξιό-φιλελεύθερο λέμε και καμιά σαχλαμάρα να περάσει η ώρα», εδώ έχεις δημαρχοδίδυμο. Κάτσε να θυμηθώ: ο ένας ήταν που γέμισε την Αθήνα με συντριβάνια και κάγκελα, έστησε ένα παλούκι με λαμπάκια για Χριστουγεννιάτικο δέντρο και μετά έφτιαξε μια υποψία κόμματος, παρέα με Ζάχο, Ελίζα και Μάρω. Και ύστερα έγινε υπουργός Υγείας. Αν πήγες σε νοσοκομείο τελευταία, ξέρεις τι θα πει αυτό.

Πρέπει βέβαια να σου αποκαλύψω κάτι: Τον είδα στην TV και το μάτι μου έπεσε -μοιραία- στο γραφείο του. Πρόλαβα να μετρήσω 40 κορνίζες με αυτόγραφα, 40 καράτια χρυσό και άλλα 40 κιλά μαόνι. Αλλά το πιο τραγικό που δεν θα του το συγχωρήσω ποτέ: πίσω του ένας multi-πίνακας με την Αθήνα (όσο πρόλαβα να δω) και μια σημαία που την κρατούσαν τα ίδια περιστέρια που είχαν προ ετών κουτσουλίσει τον ΛΑΟπρόεδρο. Εν τω μεταξύ, δεν καταλάβαινες πού τελείωνε ο multi-πίνακας και πού άρχιζε ο τοίχος. Διότι εκεί που νομίζεις ότι ο multi τελείωσε και ακολουθούσε τοίχος με εικόνισμα Παναγίας, συνειδητοποιούσες ότι ήταν οφθαλμαπάτη. Το εικόνισμα ήταν μέσα στον multi-πίνακα, γεγονός που προκάλεσε έκπληξη και στην ίδια την Παναγία. Και ο τοίχος άρχιζε λίγο πιο κάτω με τον διακόπτη. Πάω στοίχημα ότι ο διακόπτης διαμαρτυρήθηκε που έμεινε εκτός θέματος.

Και πάμε στο έτερο τεμάχιο: κόρη του γνωστού που δεν λέμε το όνομα, πιστή στο κόμμα (έτσι φέρεσαι όταν διεκδικείς την ηγεσία. Το έχεις για «μελλοντικό» που λένε και στη μπιρίμπα), πέρασε στην αθηναϊκή ιστορία ως η δήμαρχος που ξήλωσε τα περισσότερα κάγκελα και έβγαλε το παλούκι με τα λαμπάκια. Και ύστερα έγινε υπουργός Εξωτερικών. Καλά αυτό δεν έχει ιδιαίτερη σημασία, γιατί σε αυτή τη χώρα δεν υπάρχει εξωτερική πολιτική.

Αν εξαιρέσω τα εξαιρετικά κακόγουστα σκουλαρίκια, αβίαστα σου συνιστώ Ντόρα. Και αν δεις και το γραφείο, έχει και γούστο. Και γυναικεία πονηριά. Η οποία ασφαλώς είναι στο DNA της οικογένειας. Επιπλέον, πολύ φοβάμαι ότι αν δεν την κάνεις αρχηγό, η κατάρα του πατρός δεν θα φύγει ποτέ. Και αυτό δεν το θέλεις.

Επομένως, καταλήγω για να βοηθήσω: κινήσου αβίαστα μεταξύ Πανίκα και Ντόρας. Θα περιμένω sms σου με κωδικό: Zorro ή Dorabak.

«Βάση» μου γλυκιά, πες μου: δεν νιώθεις σπουδαία που θα μιλήσεις;

Ας είναι

Τόσο καιρό δεν είχα γράψει κουβέντα και ας με προκαλούσαν διάφοροι. Διάβαζα τα μύρια όσα για τον Maradona και για το γεγονός ότι έγινε προπονητής της Εθνικής Ομάδας (albiceleste). Τρελλό θάψιμο: στην αρχή με διακριτικό τρόπο και τον τελευταίο καιρό χωρίς να τηρείται το παραμικρό πρόσχημα. Μελάνι-δηλητήριο.
Υπήρξε σπουδαίος παίκτης (δεν είμαι ο πλέον αρμόδιος να κρίνω) και πάντα θα του χρωστάμε ένα τεράστιο GRACIAS για το Mundial που πήρε μόνος του, νικώντας μάλιστα σε ένα παιχνίδι τους Βρετανούς, λίγα χρόνια μετά την τραγωδία των Malvinas. Ακόμα συζητάμε το συγκεκριμένο παιχνίδι.
Μετά η ζωή του άρχισε να γίνεται σαπουνόπερα: προβλήματα υγείας, καταχρήσεις, εξαρτήσεις, νοσοκομεία, αγκαλιές με τον Fidel Castro, δηλώσεις για όλους και για όλα, χωρίς κανένα μέτρο. Η αυτοκαταστροφική πορεία, όπως και η αναγέννηση, εμπνέουν την Argentina, όπως και την Ελλάδα. Σε αυτό έχουμε πολλά κοινά. Ταυτιζόμαστε με το λαϊκό ήρωα, που λέει τα πράγματα με το όνομά τους, τον αντισυμβατικό που τους έχει όλους γραμμένους. Και στο όνομά του ανάβουμε κεριά, αφήνουμε σημειώματα, τυπώνουμε μπλούζες, τσακωνόμαστε.
Ακόμα και στο Caminito -την τουριστική γειτονιά της Boca- το ομοίωμά του βρίσκεται δίπλα σε αυτό της Eva Perόn και του Carlos Gardel. Τρεις Θεοί παρέα σε ένα μπαλκόνι χαιρετούν θνητούς τουρίστες και περαστικούς (φωτό).
Όλα καλά και άγια, αλλά τι σχέση μπορεί να έχουν όλα αυτά με την albiceleste; Η ομάδα σερνόταν (και εξακολουθεί να σέρνεται), οι βεντέτες των εκατομμυρίων ευρώ ήταν για πολλές σφαλιάρες και τελικά καταφέραμε να περάσουμε στο Mundial της Ν.Αφρικής, χάρη στα δύο τελευταία αποτελέσματα: κόντρα στο Περού με ένα γκολ που ήρθε στο 90φεύγα και χθες κόντρα στα «ξαδέλφια» της Ουρουγουάης με ένα ακόμα γκολ, εκεί που όλοι κόντευαν να κοιμηθούν όρθιοι.
Ο ίδιος ο Maradona είχε κάθε λόγο να πανηγυρίζει, αφού βούλωσε στόματα. Τουλάχιστον η ομάδα προκρίθηκε, λέω εγώ ο άσχετος, ενώ πολλοί είναι εκείνοι που υποστηρίζουν ότι και το 1986 (που το σηκώσαμε) με το ζόρι είχαμε προκριθεί. Αυτοί οι παραλληλισμοί με εκνευρίζουν εξίσου σε Ελλάδα και Argentina.
Ας τα ξεχάσουμε όλα και βλέπουμε τι θα γίνει το ερχόμενο καλοκαίρι στη Νότιο Αφρική.

Pedrito

Τον Pedro Almodόvar τον έχω χωρίσει σε τρεις φάσεις.

Η πρώτη ήταν μέχρι το 1988, όταν σχεδόν κανείς δεν τον ήξερε εκτός Ισπανίας. Εξωφρενικές ταινίες με υπέροχους ηθοποιούς και καταπληκτική μουσική, ειδικά η instrumental. Ο Almodóvar είχε κατά κάποιο τρόπο πάρει από το χέρι μια ολόκληρη κοινωνία και προσπαθούσε να τις βγάλει τα απωθημένα (και τα άπλυτα) μετά από 40 χρόνια δικτατορίας.

Η δεύτερη φάση είχε ως αφετηρία το 1988 με την ταινία Γυναίκες στα Πρόθυρα Νευρικής Κρίσης (Mujeres al borde de un ataque de nervios). Πραγματική αποκάλυψη. Τα σύνορα έπεσαν, ο κόσμος τον έμαθε, οι συνάδελφοί τον αντέγραψαν.

Μαζί με αυτόν έγιναν γνωστοί δεκάδες Ισπανοί ηθοποιοί, αλλά και ισπανόφωνοι μουσικοί. Ποιος ήξερε την Carmen Maura, την Victoria Abril, τον Antonio Banderas ή την Penélope Cruz? Ποιος είχε ακούσει την Luz Casal ή ακόμα και την Chavela Vargas?

Λάτρευες την αισθητική, τα χρώματα, τον τρόπο αφήγησης, το εξωφρενικό με το οποίο έκλαιγες και γέλαγες μαζί. Προσωπικά λάτρευα και αυτά τα αψεγάδιαστα ισπανικά, που δεν έχουν καμία σχέση με τη «χαριτωμένη» προφορά των ισπανικών της Αργεντινής.

Η τρίτη φάση είναι αυτή της ωρίμανσης. Είναι οι ταινίες των τελευταίων 4-5 ετών με γνωστούς και δοκιμασμένους ηθοποιούς, τόσο από την Ισπανία όσο και από τον υπόλοιπο ισπανόφωνο κόσμο. Και μελό. Πολύ μελό.

Κάπως έτσι κυλά και η νέα ταινία του Los Abrazos Rotos: το γνωστό αψεγάδιαστο μοτίβο με τη σκηνοθεσία, την αφήγηση και την αισθητική, πλην όμως βαρέθηκα. Με δυσκολία κρατούσα το χέρι μου μακριά από το κουμπί του fast forward. Εντάξει, την αγαπάς την Penélope, αλλά έλεος. Ούτε ο Κωσταντάρας δεν έκανε έτσι στο Κάτι Κουρασμένα Παλληκάρια.

Φοβάμαι ότι πλέον ο Pedrito επαναλαμβάνει τον εαυτό του. Μηδέν πρωτοτυπία, ακόμα πιο μηδέν έκπληξη.

Γιορτή

Στις 12 Οκτωβρίου, η Ισπανία και η Αμερική γιορτάζουν την Ημέρα του Κολόμβου. Όπως συμβαίνει πάντα σε τέτοιες περιπτώσεις, η Ημέρα αυτή δεν έχει ένα όνομα. Στις ΗΠΑ λέγεται Columbus Day και έχω μια υποψία ότι πλέον θα αποκαλείται Obama Day, αφού συμπίπτει χρονικά με την ανακοίνωση για το Nobel στον πρόεδρο. Μέχρι νεωτέρας δηλαδή, καθότι στο μέλλον μπορεί ο πρόεδρος να κερδίσει Oscar, Grammy, Χρυσή Σφαίρα, Χρυσό Φοίνικα και Χρυσή Αρκτο. Μην σου πω και Βραβείο Φεστιβάλ Τραγουδιού Θεσσαλονίκης διά χειρός Πανίκα. Γιατί, η Ευσταθία καλύτερη ήταν;
Στην Ισπανία λέγεται Día de la Hispanidad και αποτελεί την Εθνική Εορτή, όπου μαζεύεται η βασιλική οικογένεια και παρακολουθεί την παρέλαση: Ο κλασικός μπαρμπά Χουάν Κάρλος, η κόρη της Φρειδερίκης, o γιόκας με τη δημοσιογράφα σύζυγο, η κόρη η άσχημη, η κόρη η λιγότερο άσχημη με τον παίδαρο σύζυγο και καμιά 700αριά πριγκιπο-παιδιά και εγγόνια, τα οποία αυξάνονται ραγδαία. Μέχρι να τελειώσει το post παίζει να έχουν γίνει και 900 τα άτιμα.
Εντελώς μεταξύ μας, πάλι καλά που βρήκαν και μια μέρα να γιορτάζουν στην Ισπανία, γιατί τέτοιοι που είναι, ικανούς τους είχα να σφάζονταν ΚΑΙ για αυτό.
Στις περισσότερες χώρες της Κεντρικής και Νοτίου Αμερικής ονομάζεται Día de la Raza (ρατσιστικό ακούγεται), ενώ στη Βενεζουέλα ο γνωστός πρόεδρος Hugo την ονόμασε Día de la Resistencia Indígena. Για προφανείς λόγους. Είμαι βέβαιος ότι την ημέρα που πήρε την απόφαση θα τράβηξε και ένα βρισίδι στον Μπους. Χαλαρά.
Τι γιορτάζουν; Το γεγονός ότι ο κυρ Χριστόφορος Κολόμβος ξεκίνησε τις βόλτες του στην Αμερική. Αφού πρώτα είχε λιώσει τις σόλες του να ψάχνει χορηγό.
Πήγαινε από βασιλιά σε βασιλιά μέχρι που στο τέλος οι Ισπανοί Φερδινάνδος και Ελισάβετ (στα ελληνικά κακώς αποκαλείται Ισαβέλλα) του είπαν «πάρε εδώ χρυσέ μου ένα μασούρι λίρες και πήγαινε να θαλασσοπνιγείς. Μόνο κανόνισε: όταν γυρίσεις, να μας φέρεις πίσω τα πάντα όλα που λέει και ο τιτανομέγιστος Αλέφαντος».
Πονηρό (και λίαν θρήσκο) το ζευγαράκι των βασιλέων. Σου λέει, άστον εκεί να κάνει τους 500 εμετούς από το κύμα και άμα βρει κανά τόνο χρυσάφι, θα κολυμπάμε σαν τον Σκρουτζ στη Λιμνούπολη. Αμα πάλι τον φάνε τα σκυλόψαρα, θα τραγουδάμε τι είχαμε, τι χάσαμε και θα το κάνουμε πρώτοι το σουξεδάκι.
Και σηκώθηκε ο χριστιανός και πήρε τα λιμάνια με τα σαπάκια της εποχής. Δεν ήταν βέβαια ο πρώτος που έφτασε εκεί, αφού νομίζω ότι προηγήθηκαν οι Σκανδιναβοί. Ασε δηλαδή που άμα βλέπεις πολύ Λιακό στην TV, μπορεί να βγάλεις και το συμπέρασμα ότι πρώτος πήγε στην Αμερική ο στόλος των Αθηναίων μετά τη ναυμαχία του Μαραθώνα (τότε που ο Μαραθώνας είχε και δένδρα).
Το θέμα είναι ότι ο κυρ Χριστόφορος κατάφερε να το κάνει Κυψέλη-Παγκράτι το δρομολόγιο με όλα τα καλά και τα κακά που αυτό έφερε.
Και εδώ είναι το θέμα: ποιος γιορτάζει και τι. Η ιστορία -καλώς ή κακώς- γράφεται πάντα από τους νικητές: στην περίπτωσή μας νικητές ήταν οι χριστιανοί που κατάφεραν «να κάνουν ανθρώπους» τους φουκαράδες τους ντόπιους.
Σπουδαίοι πολιτισμοί κατέρρευσαν σαν την κυβέρνηση Καραμανλή, επειδή δεν ήξεραν πώς να αντιμετωπίσουν τα νέα αφεντικά με τα άλογα και τα όπλα, αλλά και τις ασθένειες που κουβάλησαν. Σαν κοτόπουλα έπεφταν οι φουκαράδες, παγιδευμένοι και στις δικές τους αδυναμίες. Πολιτικές και κοινωνικές.
Και σαν να μην έφτανε αυτό, πέρασαν στη συνείδηση των «νικητών» σαν απολίτιστοι και βάρβαροι που ξερίζωναν μέχρι και καρδιές ανθρώπων. Κανείς ποτέ δεν εξέτασε γιατί αυτό (και τόσα άλλα) γίνονταν.
Η βολική (πάντα) απλούστευση «οι καλοί και οι κακοί» έλυσε το πρόβλημα. Μια ζωή τα ίδια.
Και στην περιοχή έσπευσαν νέα τεμάχια, νέοι ιδιοκτήτες με νέες (αλλά και παλιές) ιδέες.
Και μετά ο Κολόμβος είδε το όνομά του σε μια χώρα (Colombia), η Βενετία σε μια άλλη (Venezuela), ο Bolívar σε μια άλλη (Bolivia), τα πολύτιμα μέταλλα σε μια άλλη (Argentina) και πάει λέγοντας. Πάλι καλά που ορισμένες χώρες τίμησαν στην ονομασία όσους ζούσαν εκεί από πριν (Mexico, Paraguay, Chile, Uruguay).
Και τα υπόλοιπα τα ξέρουμε όλοι.
Και οι φουκαράδες παραμένουν ακόμα και σήμερα φουκαράδες. Δυστυχώς.

Ουρανός

Υπάρχει μια ατάκα σε ταινία με τον αθάνατο Ντίνο Ηλιόπουλο: «Ε λοιπόν παιδιά δεν ξέρω αν το προσέξατε, αλλά είμαστε μια πολύ ωραία ατμόσφαιρα». Τη θυμήθηκα (και μάλλον θα την έχω για πολύ καιρό στο μυαλό μου) βλέποντας τα όσα συμβαίνουν στη ΝΔ μετά τη χλαπάτσα.

Έχω την εντύπωση ότι η ένταση των αντιδράσεων από την ήττα αντανακλά την αλαζονεία-μακαριότητα με την οποία κυβερνούσε η ΝΔ τα τελευταία έξι χρόνια.

Το σχέδιο ήταν απλό: ερχόμαστε στην εξουσία με σύνθημα «πνεύμα και ηθική», τα φορτώνουμε όλα στους προηγούμενους, περιγράφουμε μονίμως τα προβλήματα προσπαθώντας να τα αντιμετωπίσουμε μόνο επικοινωνιακά and last but not least (που λέμε και στα Τρίκαλα Κορινθίας), υιοθετούμε τη θεωρία ότι αντίπαλός μας δεν είναι το ΠΑΣΟΚ, αλλά ο «Γιωργάκης».

Καλά είναι όλα αυτά, αλλά πόσο μακριά να σε πάνε; Πόσο μακριά πήγε τον Αυλωνίτη το «πνεύμα και ηθική»; Μέχρι εκείνο το ξενοδοχείο με το όνομα «Τα πιτσούνια», όπου του έσκασε μύτη στο δωμάτιο η Γεωργία Βασιλειάδου.

Και άντε να τα φορτώσεις όλα στον προηγούμενο, πού θα σε φτάσει αυτό; Να το δεχθώ ως εγκυκλοπαιδική γνώση που θα την καταχωρίσω στην Wikipedia. Εκεί που λέει «κυβέρνηση 2004-2009», θα γράψω δίπλα: «παρακαλώ βλέπε 1996-2004». Και μετά;

Ασε το άλλο το χειρότερο: η επικοινωνιακή περιγραφή των προβλημάτων εξαγριώνει τον κόσμο που δεν βλέπει κανένα πρόβλημα να λύνεται. Το έχουν αυτό τα άτιμα τα προβλήματα: εκεί που δεν το περιμένεις ξεφυτρώνουν από όλες τις πλευρές και σε κυνηγούν: μια φωτίτσα εδώ, μια ανεργία εκεί, μια ανασφάλεια παραπέρα, μια off-shore παραδίπλα, ένας κωλο-χαρακτήρας απέναντι... Κυρίως όμως παίρνουν στο κυνήγι αυτούς που δεν μπορούν να τα αντιμετωπίσουν.

Όσο για τη θεωρία περί «Γιωργάκη», αυτή και αν είναι ολέθρια. Ποτέ μην υποτιμάς τον αντίπαλό σου. Γενικά το είχε αυτό η ΝΔ: εμείς έχουμε το σούπερ ατομάκι και εσείς τον «Γιωργάκη». Υπάρχει ένας οπαδός της ΝΔ που να ξέρει πώς ακριβώς λέγεται ο Παπανδρέου; Όλοι τον «Γιωργάκη» έχουν ακούσει. Είδαν και το 2007 ότι ο κόσμος τους ξαναψήφισε και πείστηκαν.

Και κάπως έτσι φτάσαμε στο 2009, όπου δεν έμεινε ούτε γούρνα στην οποία να μην κολλήσουν μια γαλάζια αφίσα με την μουτσούνα. Νόμιζαν ότι είχαν τη συνταγή.

Κάπως έτσι δεν κορόιδευαν κάποτε και τον Σημίτη; Παρέα με τους γνωστούς (τηλεοπτικούς, κυρίως) τιμητές των πάντων;

Και τώρα είναι όλοι τους «μια ωραία ατμόσφαιρα». Εκεί που νόμιζαν ότι υπάρχει ένας πάτος στο βαρέλι –το λεγόμενο κατώτερο ποσοστό οπαδών που πάντα θα τους ψηφίζει- ο πάτος βγήκε από το βαρέλι και πήγε στο Λονδίνο για ψώνια.

Ακόμα και ο Ράλλης (σχεδόν 36% το 1981) χαλαρά θα διεκδικούσε και πάλι την εξουσία.

Τελικά αυτό ήταν το μεγαλύτερο μάθημα που πήραν στη ΝΔ: κανείς δεν είναι στο τσεπάκι. Το ξέρουν και στην Αριστερά, άλλο αν σφυρίζουν αδιάφορα. Αν και η αλήθεια είναι ότι εκεί μοιάζουν σαν κάτι να κατάλαβαν. Μοιάζουν.

Θα την βρουν βέβαια την άκρη στη ΝΔ, γιατί είναι καταδικασμένοι να την βρουν. Χρήσιμο θα ήταν βέβαια να βρουν και μια συγκεκριμένη πολιτική πρόταση, όποια και να είναι αυτή, και να πάψουν να πιστεύουν ότι έχασαν επειδή έγιναν πρόωρες εκλογές. Αν μάλιστα απομακρύνουν από κοντά τους όσους ζουν σε αυτό το συννεφάκι, ακόμα καλύτερα.

Τουλάχιστον τώρα ξέρουν τι ΔΕΝ πρέπει να κάνουν.

ΥΓ Στη φωτό ο αρχηγός του χωριού με τους τρελούς Γαλάτες. Νομίζω ότι πλέον μπορεί να κοιμάται ήσυχος: ο (γάλαζιος) ουρανός τελικώς έπεσε σε άλλα κεφάλια.

Chau, negra querida

Mercedes Sosa (1937-2009)

Ήσουν τo πιο γλυκό πλάσμα της Αργεντινής. Σε ευχαριστώ για τη μουσική, τη φωνή -αυτή τη φωνή- τις chacareras, το τσαγανό να φτύσεις στα μούτρα τους δικτάτορες, για την αγάπη που έδειχνες στους νέους καλλιτέχνες, για το χιούμορ.
La Negra σε φώναζαν. «Η μαύρη». Για το μελαχρινό σου το μαλλί. «Η Αργεντινή είναι μια χώρα μαύρων, όπου όλοι είναι ξανθοί» έλεγες με χιούμορ.
Αλλά και πραγματίστρια: Όταν γύρισε η Δημοκρατία στην Αργεντινή, το 1983, γύρισες και εσύ. «Κάποτε τα όνειρα ήταν πιο ριζοσπαστικά. Σχεδόν τέλεια. Τώρα απλά κάνουμε ό,τι μπορούμε». Και εσύ έκανες πολλά παραπάνω.
Αλλά και τυχερή. Το έλεγες και μόνη σου. Ειδικά τα τελευταία χρόνια, που ένιωθες άρρωστη και κουρασμένη. «Ήμουν τυχερή. Αλλά μου κόστισε να είμαι» ομολογούσες.

Gracias por todo, negra querida. Su voz siempre me ha hecho llorar. Te voy a llevar eternamente en mi corazόn. Te quiero mucho, negrita linda.

FAQ

Μερικές χρηστικές πληροφορίες της τελευταίας στιγμής για όλα τα παιδάκια που θα πάνε να ψηφίσουν:

Πότε ψηφίζουμε;
Υποτίθεται κάθε τέσσερα χρόνια. Στις παλαιές ένδοξες μέρες της Φρειδερίκης ψηφίζαμε όταν ο σύζυγος Παύλος ήθελε να κάνει πρωθυπουργό τον κηπουρό του. Τώρα που δεν ζει η Φρειδερίκη ψηφίζουμε όταν η Όλγα και το παρέακι της αποφασίσουν ότι «οργιάζουν τα σενάρια περί πρόωρων εκλογών». Έχουν προηγηθεί τα αντίστοιχα «σενάρια περί ανασχηματισμού».

Ποιοι έχουν το δικαίωμα του εκλέγειν;
Όλα τα τεμάχια άνω των 18. Μερικά που δεν έχουν συμπληρώσει τα 18 έχουν επίσης δικαίωμα, αρκεί να το πάρουν είδηση και να ξεκολλήσουν από τον υπολογιστή. Υπόψη η λακ δεν επιτρέπεται στο παραβάν ούτε το φάσωμα. Όριο προς τα πάνω δεν υπάρχει. Και 150 ετών να είσαι, άμα υπάρχει καλή διάθεση, ταυτότητα που δεν έχει περάσει στη φάση της κομποστοποίησης και σταυρωμένο ψηφοδέλτιο στην τσάντα, μπορείς να πας. Kαι ό,τι κάτσει.

Είναι υποχρεωτική η άσκηση του εκλογικού δικαιώματος;
Το συζητάς; Ένας που δεν πήγε, του μουγγάθηκε το καναρίνι. Ένας άλλος λάμβανε μέχρι να πεθάνει sms από το Dorabak και ένας τρίτος έβαλε την πεθερά του στο Σισμανόγλειο και ακόμα τον κυνηγά ο γιατρός για το φακελάκι. Στη δε πεθερά διεγνώσθη H1N1, γρίπη των πουλερικών και προστάτης.

Ποιοι έχουν το δικαίωμα του εκλέγεσθαι;
Παράγοντες, πανελίστες, θυρωροί πολυκατοικιών, δικηγόροι, γόνοι πολιτικών οικογενειών και τιμητές των πάντων. Κυρίως το τελευταίο.

Τι ισχύει για τους ετεροδημότες;
Καβαλάνε ένα πούλμαν όπου μπροστά έχει μπει η αφίσα του προέδρου και ξεκινάνε για το χωριό. Στη διάρκεια της διαδρομής παίζει στο φουλ το «σε περιμένω να έρθεις και πάλι» του Ρόμπερτ Ουίλιαμς ή η Carmina Burana σε σπάνια εκτέλεση από την Μπέσυ Αργυράκη. Όποιοι μέσα στο πούλμαν δεν τραγουδάνε, σημαίνει ότι δεν είναι οπαδοί του κόμματος και απλά βρήκαν την ευκαιρία να πάνε τζάμπα στο χωριό. Αμέσως το όχημα ακινητοποιείται και ο εισβολέας κατεβαίνει στα Motel Levendi, όπου μετά την κατασκευή του νέου αυτοκινητόδρομου (τρόπος του λέγειν) δεν σταματάει ούτε Yugo με προσκυνητές από Σερβία.

Ποιοι συμμετέχουν στις εφορευτικές επιτροπές;
Κατά κανόνα οι πρώτοι που κάνουν το λάθος να πάνε να ψηφίσουν στις 7 το πρωί. Εξαιρούνται οι γριές με τα Π και όσοι έχουν αρκετή διάθεση να τσακωθούν με την αχώνευτη δικηγόρο, που νομίζει ότι από το κακόγουστο ταγιέρ της θα κριθεί η δημοκρατική ομαλότητα στη χώρα. Προφανώς δεν έχει ακούσει τίποτα για τα κόμματα του ευρωμονόδρομου.

Τι χρειάζεται να έχουμε μαζί μας για να ψηφίσουμε;
Ο νόμος λέει ταυτότητα, αλλά στην πραγματικότητα αυτό που ισχύει είναι ότι χρειάζεται μια δήλωση του νόμου 105, στην οποία ο ψηφοφόρος γράφει ότι μετά την απομάκρυνση από το εκλογικό τμήμα και μέχρι να ξαναγίνουν πρόωρες εκλογές δεν θα αρχίσει να γκρινιάζει σε πρωινές εκπομπές για τη σύνταξη και την ακρίβεια.

Πόσους σταυρούς προτίμησης μπορούμε να βάλουμε;
Ένας Θεός ξέρει. Κανονικά η αχώνευτη δικηγόρος το γράφει με την κιμωλία στον πίνακα και ένα από τα θύματα της εφορευτικής επιτροπής το κρεμάει με σελοτέιπ μέσα στο παραβάν. Αλλά όσους και να βάλεις, πάλι οι ίδιοι θα βγούνε. Ανάθεμα και αν πέσει στα χέρια μου ένας που ψηφίζει την Πετραλιά. Μέχρι τα 90 θα τον βάλω να δουλεύει για 500 ευρώ σύνταξη. Και χωρίς ΑΜΚΑ.

Μπορεί να παραταθεί η ψηφοφορία;
Εύκολα. Αμα σκάσεις μύτη στο εκλογικό τμήμα με κανά τάπερ φουλ στο κοψίδι, ρετσινούλα και καλή παρέα, μέχρι και η αχώνευτη δικηγόρος θα έρθει στο τσακίρ κέφι. Σου λέει τέτοιο γλέντι είχε να κάνει από τότε που πήρε το πτυχίο της Νομικής και μετά την ορκωμοσία πήγανε οικογενειακώς σε ένα ζαχαροπλαστείο σε πλατεία των Αθηνών (που πλέον δεν υπάρχει γιατί την γκρέμισε ο δήμαρχος) για να φάνε νουγκατίνα.

Προβλέπεται άδεια για την άσκηση του εκλογικού δικαιώματος;
Ακου ερώτηση! Για πήγαινε στα ΕΛΤΑ Παρασκευή πριν και Δευτέρα μετά και άμα βρεις άνθρωπο να σε εξυπηρετήσει, εγώ μέχρι και την Μαρίνα Τσιντικίδου ψηφίζω.

Υπάρχει κάτι άλλο που πρέπει να ξέρω;
Ό,τι σε περιμένει μια πληκτική εκλογική βραδιά και ότι από Δευτέρα τα κεφάλια μέσα...

Στάση

Κοίτα που δεν με αφήνει στην ησυχία μου. Αυτό το Dorabak με κυνηγάει στα sms. «Την Κυριακή χρειάζομαι την ψήφο σου». Βρε μανίτσα μου, έχεις πιο μεγάλο σόι και από όσους διόρισε η ΝΔ τα τελευταία τέσσερα χρόνια, τη δική μου ψήφο χρειάζεσαι; Χώρια που προχτές μου έστειλε sms και ο αδελφός της ότι με περιμένει στο Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας να μου μιλήσει. Δεν πήγα, διότι αυτές τις Παπανδρεϊκές ανοησίες περί Σταδίων Ειρήνης και Φιλίας, ποτέ δεν τις κατάλαβα. Είπαμε να δώσουμε μερικά γλωσσόφιλα στον αδελφό Αραφάτ τη δεκαετία του 1980, αλλά τις υπόλοιπες μπούρδες γιατί;
Αναρωτιέμαι τι κακό με περιμένει. Λες να χάσω και πάλι το πορτοφόλι μου;
Πάντως, άντε να τελειώνουμε με αυτές τις εκλογές γιατί δεν αντέχω να βλέπω άλλο αυτές τις αφίσες με τα μούτρα του καταλληλότερου. Ποιος είχε αυτή την ιδέα να κυκλοφορήσει αυτή η αφίσα, ας ήξερα.
Προχτές ήμουν στη στάση και περίμενα το λεωφορείο. Νόμιζα ότι ήμουν μόνος, αλλά τελικά είχα παρέα αυτά τα μούτρα. Εγώ και η αφίσα περιμέναμε το λεωφορείο.
Ξέρεις τώρα πώς είναι όταν περιμένεις στη στάση. Κάθεσαι και κοιτάς αμήχανα το άπειρο να δεις αν έρχεται το ρημάδι.
Ομολογώ ότι πιο καλά κοιτούσε το άπειρο η αφίσα από μένα. Αν με ειδοποιούσε ότι έρχεται το λεωφορείο, θα ήταν το ιδανικό.
Μετά τον είδα και σε αυτό το τηλεοπτικό που κάθεται στη μέση με μια καρέκλα και οι γύρω-γύρω τού κάνουν ερωτήσεις. Δεν τον λες κακό. Είναι που έχει κλείσει η φετινή τηλεοπτική σεζόν και δεν προλαβαίνει να πάρει εκπομπή.
Αν και στα πρωινά τα πράγματα είναι ρευστά. Μεταξύ μας, αν βάλεις την καρέκλα, τον καταλληλότερο, μια αστρολόγο και μια μαγείρισσα, χαλαρά χτυπάς ένα 20% στο μηχανάκι της AGB. Δεν είπαν ότι οι άνδρες έκαναν απόβαση στην πρωινή ζώνη;

Ενώ ο άλλος, δεν το έχει. Πάει τελείωσε. Προχθές τον είδα στο Ζάππειο και από την ατονία νόμιζα ότι θα σηκωθεί το άγαλμα του εθνικού ευεργέτη να τον πετάξει έξω. Ασε που τα ελληνικά που μιλάει ο εθνικός ευεργέτης (έστω και σε άγαλμα) τα καταλαβαίνω καλύτερα από τα ελληνικά του Γιώργου.
Βέβαια από τη Δευτέρα το κόβω να αναλάβει το ρόλο του καταλληλότερου, οπότε ούτε ποδήλατο δεν θα προλαβαίνει να κάνει. Κρίμα που είχε πάρει και υβριδικό αυτοκίνητο.

Πάντως, κάτι πρέπει να γίνει με τις συγκεντρώσεις στην Αθήνα. Ελπίζω στις επόμενες βουλευτικές εκλογές, οι οποίες θα γίνουν μόλις η Όλγα και το παρεάκι της αποφασίσουν ότι «οργιάζουν τα σενάρια πρόωρων εκλογών», να ληφθεί μια για πάντα η απόφαση: στην Αθήνα οι ανοικτές συγκεντρώσεις να γίνονται στο Terra Vibe. Και ας πάρουν και τις απόλυτες Ελληνίδες σταρ για support groups.
Αρκεί να μας αφήσουν να περιμένουμε το λεωφορείο με την ησυχία μας. Και με την αφίσα μας.
Αντε, καλή ψήφο σε όλα τα παιδάκια.