Quiz

Υπήρχε περίπτωση να σε αφήσω χωρίς quiz για τα Χριστούγεννα; Μια παράδοση μας έμεινε σε αυτό τον τόπο και την κρατάμε με κάθε τρόπο. Πάρε χαρτί και μολύβι και σημείωνε:

1. Πώς το λες τώρα αυτό που μπήκε ο μήνας των Χριστουγέννων;
Α. Θράσος και κατάρα. Εκατό φορές Μνημόνιο 4.
Β. Αυτό είναι το λιγότερο. Πού να δεις τι θα αφήσει όταν βγει.
Γ. Κλαίω από τη συγκίνηση. Ή μήπως είναι από τα νεύρα;
Δ. «Η Ελλάδα τώρα ξεκινάει» που λέει και ο Σαμαράς και θα είναι groovy μήνας Δεκέμβριος.

2. Πού θα στολίσεις το φετινό Δέντρο;
Α. Στο πατάρι για να μην το βλέπω και συγχύζομαι.
Β. Θα στολίσω το καλοριφέρ. Έτσι κι αλλιώς, διακοσμητικό το έχουμε.
Γ. Λέμε να «στολίσουμε» τον Στουρνάρα που έκοψε για νιοστή φορά τη σύνταξη της θείας Φυστικούλας.
Δ. «Η Ελλάδα τώρα ξεκινάει» που λέει και ο Σαμαράς και θα στολίσει groovy χριστουγεννιάτικο δέντρο.

3. Το soundtrack του φετινού ρεβεγιόν:
Α. «Ένα δρόμο ξέρω μόνο, είναι ο δρόμος τήσε καρδιάς. Και εσύ πάρε τον δικό σου, πάρε την οδό Ψευτιάς» (Γιάννης Νταβέλης).
Β. «Πώς περνούν τα χρόνια, όνειρα γλυκά. Σαν τα χελιδόνια φεύγουν μακριά» (Τζον Τίκης).
Γ. «Εγκληματίας δεν είναι όποιος σε σκοτώνει, είναι εκείνος που λέει πως σε αγαπά ακόμη» (Π.Κιάμος).
Δ. «Μια βότκα απόψε έχω αδειάσει και αυτή η νύχτα δεν λέει να περάσει» (Σώτης Βολάνης).

4. Τι θα ζητήσεις φέτος από τον iΒασίλη;
Α. Το iphone5, καθότι στην Ελλάδα της ύφεσης που δεν βρίσκεις ψάθα να κάτσεις για καφέ στην πλ.Αγίας Ειρήνης, έχει ήδη εξαντληθεί.
Β. Να τεμαχίσει τον Τζάμπα και τη μάνα του.
Γ. Να εξαφανίσει για πάντα τις διαφημίσεις jumbo.
Δ. «Η Ελλάδα τώρα ξεκινάει» που λέει και ο Σαμαράς και ο iΒασίλης θα φέρει groovy δώρα.

5. Μελομακάρονα ή κουραμπιέδες;
Α. Ό,τι μου φέρουν. Λεφτά δεν υπάρχουν.
Β. Να χαρείς μην μου τα θυμίζεις! Ακόμα δεν έχω χωνέψει εκείνα του 2010, τότε που τρώγαμε αμέριμνοι, επειδή το 2011 θα βγαίναμε στις αγορές.
Γ. Θα στείλω στο φούρνο τη θεία Φυστικούλα να κάνει παιχνίδι. Εκτός και αν από το alzheimer μάς φέρει κεφτεδάκια από το ΙΚΕΑ.
Δ. «Η Ελλάδα τώρα ξεκινάει» που λέει και ο Σαμαράς και θα φάει groovy γλυκά.

6. Το χριστουγεννιάτικο τηλεοπτικό πρόγραμμα-έκπληξη:
Α. Best of από τις τηλεοπτικές εκρήξεις Βενιζέλου.
Β. Βest of από τα διαγγέλματα Σαμαρά.
Γ. Best of Σουλεϊμάν να πηδάει «το μισό χαρέμι».
Δ. Best of Ζωής Κωνσταντοπούλου στη Βουλή.

7. Τι σου έμεινε αξέχαστο από το 2012;
Α. Δώδεκα μήνες, τρεις πρωθυπουργοί.
Β. Το τέλος του ΠΑΣΟΚ και η επανάληψή του ως φάρσα στον ΣΥΡΙΖΑ.
Γ. Κάτσε, μην βιάζεσαι. Σε ένα μήνα που μένει μπορεί να γίνει από πραξικόπημα μέχρι επανάσταση.
Δ. Που αναστήθηκε η ΥΕΝΕΔ και η Λογοκρισία. Αραγε στα ΚΕΠ εκδίδουν πιστοποιητικά κοινωνικών φρονημάτων ή μήπως να τηλεφωνήσω στον ΕΟΠΥΥ;

8. Παρόλα αυτά, το 2012 υπήρξες ευγνώμων, γιατί:
Α. Δεν έχασα το χιούμορ μου.
Β. Η ψήφος μου δεν αντιπροσωπεύεται σε αυτό το Κοινοβούλιο.
Γ. Εσύ με κοιτούσες όπως την πρώτη μέρα.
Δ. Έζησα στον κόσμο μου.

9. Η ευχή σου για το 2013:
Α. Τι ευχή να κάνεις για ένα Έτος με λήγοντα στο -13;
Β. Να έρθουν όσο πιο γρήγορα τα χειρότερα, μπας και γίνει μια νέα αρχή.
Γ. Να γίνει υπουργός ο Τατσόπουλος.
Δ. «Η Ελλάδα τώρα ξεκινάει» που λέει και ο Σαμαράς και θα μας φέρει ένα groovy 2013.

ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ

Περισσότερα Α: Νεύρα, πολλά νεύρα. Προσπέρασε τα Χριστούγεννα όσο πιο γρήγορα γίνεται.

Περισσότερα Β: Ο κυνισμός σου δεν προσφέρεται για τέτοιες παραδόσεις. Να τα λέμε αυτά.

Περισσότερα Γ: Η αλήθεια είναι ότι το μαύρο χιούμορ ήταν ανέκαθεν σιγουράκι για τέτοιες περιστάσεις.

Περισσότερα Δ: Ανίατη περίπτωση. Ενημερωτικά: από παράγκα (μέχρι το 2009) γίναμε βαλκανική μπανανία.

Egunean

Ο τίτλος της ταινίας που βλέπεις δίπλα είναι «80 egunean» (σε 80 μέρες). Τι γλώσσα είναι αυτή; Η γλώσσα που μιλάνε στη Χώρα των Βάσκων.
Η αλήθεια είναι ότι ταινία στα βασκικά δεν είχα ξαναδεί. Ούτε τη γλώσσα είχα ποτέ ακούσει. Τις μόνες βασκικές λέξεις που μπορεί να καταλάβει ένας ισπανόφωνος είναι προφανώς όσες χρησιμοποιούνται στα ισπανικά και έχουν βασκική ρίζα, όπως η λέξη izquierda (ezkerra)=αριστερά.
Περίεργη γλώσσα. Στο άκουσμα νόμιζα ότι ήταν γιαπωνέζικα. Όσο και να πάλευα από τους ισπανικούς υπότιτλους να συνδυάσω λέξεις, δεν έβγαινε άκρη.
Και αυτοί οι Βάσκοι είναι πολύ άτιμοι: καμία ισπανική λέξη δεν χρησιμοποιούν. Μόνο ένα joder πήρε το αφτί μου κανά δύο φορές και το bueno. Δεν έχει και πολύ σημασία.
Η ταινία μετρά 80 μέρες από τη ζωή δύο ηλικιωμένων γυναικών, οι οποίες ανταμώνουν (ως επισκέπτριες συγγενών) στο δωμάτιο ενός νοσοκομείου και συνειδητοποιούν ότι πριν από 50 χρόνια -σε πολύ πιο δύσκολες εποχές για τη χώρα- υπήρξαν φίλες.
Οι ζωές τους πήραν διαφορετικό δρόμο. Η μία έκανε καριέρα νοικοκυράς, με σύζυγο, μαγείρεμα και αγροτικές εργασίες. Και μια κόρη -άσχημη σαν το χρέος- που ζει στις ΗΠΑ και της τρώει τα συκώτια και τις μονάδες στο τηλέφωνο. Οι μόνες χαρές που της δίνει πλέον η ζωή είναι το κέντημα και μερικές φιγούρες paso doble στα τοπικά ΚΑΠΗ. Συμβαίνουν και στη Χώρα των Βάσκων.
Η άλλη είναι καθηγήτρια μουσικής, λίγο πριν τη σύνταξη. Εναλλακτική, μοντέρνα σε στυλ, αλλά και παραδοσιακή όταν το οικογενειακό χρέος την καλεί να περάσει 80 μέρες στο νοσοκομείο για να προσέχει τον αδελφό της που έχει πέσει σε κώμα. Συμβαίνουν και στη Χώρα των Βάσκων.
Αυτές οι «80 μέρες» ίσως αποδειχθούν αρκετές για να αλλάξουν τη ζωή των δύο γυναικών. Που αν δεν είχαν υπάρξει φίλες πριν από 50 χρόνια, απλά θα μοιράζονταν το ίδιο δωμάτιο του νοσοκομείου λέγοντας ένα απλό kaixo (γεια) και ένα agur (αντίο). Kαταπληκτικές βασκικές λέξεις. Όπως και το «ευχαριστώ»: eskerrik asko.
Βλέπεις πολλά κοινά σε αυτές τις δύο πορείες ζωής; Τι μπορεί να συζητήσει μια νοικοκυρά που κεντάει και καλλιεργεί μαρούλια με μια μοντέρνα καθηγήτρια πιάνου που ζει σε ένα πολυτελέστατο διαμέρισμα στην πόλη;
Ας όψεται η παλιά φιλία. Που σημάδεψε μια ζωή -σε εποχές δύσκολες- και τώρα -σε εποχές πιο καλές- γεννά νέες ευκαιρίες, διλήμματα και ερωτήματα.
Λογικά, όλα πρέπει να τακτοποιηθούν σε 80 μέρες. Είναι δυνατόν;

Οβελίσκος

Ρίξε μια ματιά στο σύνθημα δίπλα: 8 Νοεμβρίου με σήμα τον Οβελίσκο του Buenos Aires και όχι μόνο. Σε αρκετές πόλεις της Argentina έγιναν μεγάλες διαδηλώσεις, «κατά της εθνικής κυβέρνησης», όπως ήταν το σύνθημα. Όταν λέμε «εθνικής», εννοούμε την κυβέρνηση του Cristinakίου, διότι υπάρχουν και οι τοπικές κυβερνήσεις κατά των οποίων σπάνια γίνονται διαδηλώσεις. Παράδειγμα, η δεξιά κυβέρνηση του Buenos Aires, η οποία λειτουργεί αυτόνομα -κάτι σαν την Washington DC- και η οποία έχει ρημάξει την πόλη, αλλά κανείς δεν διαμαρτύρεται στον Οβελίσκο. Αντίθετα, όταν τα προβλήματά της φτάνουν στα άκρα, νιαουρίζει σαν γκόμενα στην «εθνική κυβέρνηση» για να σώσει την κατάσταση.
Γιατί έγινε η διαδήλωση και ποιος τη διοργάνωσε; Το δεύτερο ερώτημα είναι εύκολο: τα κοινωνικά δίκτυα, ήταν δηλαδή απολιτίκ, τύπου όλοι οι καλοί χωράνε. Θυμίζω ότι και στις διαδηλώσεις στη ΔΕΘ υπήρχε πάντα το μπλοκ των Ηρακλειδέων που φώναζε για τον υποβιβασμό της ομάδας.
Το πρώτο ερώτημα είναι πιο σύνθετο. Στις διαδηλώσεις προφανώς υπάρχουν αιτήματα. Εξαιρώ αυτές που προμοτάρουν ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ και λοιποί φαύλοι με αποκλειστικό αίτημα να εξασφαλίσουν -ακόμα και στα ερείπια μιας χρεοκοπημένης χώρας- τα προνόμιά τους.
Πάμε παρακάτω: ποια ήταν τα αιτήματα της διαδήλωσης; Από ό,τι διάβασα σε ένα πανό, ζητούν περισσότερη δημοκρατία, λιγότερη διαφθορά, όχι τρίτη θητεία του Cristinakίου, λιγότερη ανασφάλεια, όχι στις εκτρώσεις and world peace, για να θυμηθούμε τη Σάντρα Μπούλοκ.
Πρόσεξε τώρα τι έχει συμβεί σε αυτή τη χώρα. Βγήκε από τη χρεοκοπία με διαφορετικό τρόπο -τα έχουμε πει πολλές φορές- αλλά όπως επίσης έχουμε πει πολλές φορές, καμία χώρα δεν είναι μόνη της στον πλανήτη. Επομένως, το νύχι του κερδοσκόπου πάντα θα σε γρατζουνά, ενώ στην αυλή σου θα σκάνε τα απόνερα που δημιουργούν οι επόμενες καπιταλιστικές χλαπάτσες, όπως λέει και η φίλη μου η Αλέκα.
Αυτονόητο δεν σου ακούγεται αυτό; Αμ δε. Τράβα να το εξηγήσεις σε ηλίθιους επιπέδου Στρατούλη και Πάνου (εντελώς) Καμμένου που κοροϊδεύουν τον κόσμο ότι θα διαγράψουν το χρέος, θα εφαρμόσουν «μια άλλη πολιτική», θα πάρουν αβάντα 400 χρόνων για να πληρώσουν τα γαμησιάτικα, θα βρουν και καμιά 500αριά δισ. ευρώ να μοιράσουν και θα τρώμε όλοι το αβγό μας σε χρυσές αυγουλιέρες.
Στην πραγματική ζωή, η Argentina γνωρίζει θετικούς ρυθμούς ανάπτυξης εδώ και μια δεκαετία, όμως η παγκόσμια κρίση -με πρώτο το Ευρωπαϊκό μας χάλι- μοιραία άρχισε να την επηρεάζει. Κατάλαβες τώρα γιατί φώναζε ο Ομπάμα τόσους μήνες, μανίτσες Ευρωπαϊκές, βρείτε μια λύση στο θεματάκι σας, διότι θα χάσω τις εκλογές και θα σας κατσικωθεί ο Μιτ ο Ρόμνεϊ και θα κυκλοφορείτε όλοι με το ταμπελάκι του Μορμόνου.
Η κρίση λοιπόν έχει (ξανα)χτυπήσει τη Νότιο Αμερική. Οι μεγάλες οικονομίες της περιοχής έχουν πεσμένους ρυθμούς ανάπτυξης και αυτό δημιουργεί ανασφάλεια. Βέβαια όταν λέμε πεσμένοι, εννοούμε κάτι +2%, που εσύ εδώ αν έβλεπες αυτό το νούμερο, θα ζήταγες άδειες από τον θεό (δηλαδή τον Σαμαρά) να πάρεις τη Φωτεινή Πιπιλή να χορέψεις ένα tango στο Dancing.
Τα μικρά όμως αυτά ποσοστά ξυπνούν τις τραυματικές μνήμες του παρελθόντος. Επιπλέον, έσκασαν μύτη και οι αμερικανικοί γύπες (buitres), ζητώντας με δικαστικές αποφάσεις τα ρέστα από τη χρεοκοπία του 2001. Και δώστου τα φρέσκα δημοσιεύματα για «νέα χρεοκοπία». Λογικότατο λοιπόν να μαζευτούν αρκετοί στον Οβελίσκο κατά της «εθνικής κυβέρνησης».
Το άλλο που διάβασα και είναι πραγματικά για γέλια είναι το αίτημα για «περισσότερη δημοκρατία». Αν υπάρχει μια χώρα στον κόσμο που ο καθένας μπορεί να λέει ό,τι πίπα θέλει, αυτή είναι η Argentina. Τα μεγαλύτερα και ισχυρότερα εκδοτικά συγκροτήματα βρίζουν χυδαιότατα από το πρωί μέχρι το άλλο πρωί το Cristinάκι. Ένας τοπικός Μπόμπολας δήλωσε ξεκάθαρα ότι τους νόμους για την πολυφωνία στα ΜΜΕ τους έχει γραμμένους εκεί που έχει γράψει και ο Φώτης Κουβέλης τη «σταδιακή απαγκίστρωση». Το δε επίπεδο δημοσιογραφίας είναι τέτοιο που η Όλγα και το (χυδαίο) παρεάκι της μοιάζουν με αθώα και ανυποψίαστα παιδάκια εκκλησιαστικής χορωδίας.
Εμένα αν με ρωτήσεις, όλο αυτό θα σήκωνε μία διαδήλωση κατά της «εθνικής κυβέρνησης», αλλά για σεβασμό της Δημοκρατίας. Για τη σταδιακή απαγκίστρωση, ρε γαμώτο.
Πάμε στο ζουμί της υπόθεσης. Πολλοί από όσους γκρινιάζουν στην Argentina σήμερα ανήκουν στις πιο εύπορες ομάδες του πληθυσμού που δεν γουστάρουν καθόλου τους περιορισμούς στην αγορά δολαρίων. Το δολάριο είναι πάθος. Είναι κάτι σαν τον freddo για τον Νεοέλληνα. Ασφυκτιά λοιπόν αυτή η μειοψηφία που δεν μπορεί να τα έχει όλα σε αμερικανικό νόμισμα. Όπως τη δεκαετία του 1990 που το δολάριο ήταν ουσιαστικά το εθνικό νόμισμα και φτάσαμε εκεί που φτάσαμε.
Θα τους πρότεινα να κάνουν λίγη υπομονή γιατί από το 2013 θα κυκλοφορήσει -λέει- νέο Ευρώ με ωραιότατες παραστάσεις από την ελληνική μυθολογία. Θα είχε περισσότερο ενδιαφέρον να έβαζαν παραστάσεις από τη νεοελληνική μυθολογία: τα μνημόνια που μας σώζουν, τα αντιμνημόνια που επίσης υπόσχονται σωτηρία, τα δισεκατομμύρια των ομογενών, τα αέρια που θα μας κάνουν πλούσιους, η καθαρότητα της φυλής, οι προφητείες ενός γέροντα, το ξανθό γένος και άλλα πολλά.
Έχει και άλλο ζουμί η διαμαρτυρία κατά της «εθνικής κυβέρνησης». Εδώ και πολύ καιρό έχει κυκλοφορήσει μια σπέκουλα ότι το Cristinάκι θέλει να αλλάξει το Σύνταγμα και να επιτραπεί τρίτη επανεκλογή. Η λέξη που κυριαρχεί στην πολιτική ζωή είναι «re-reelecciόn». Αυτή τη στιγμή οι Περονιστές έχουν την πλειοψηφία στο Κογκρέσο, αλλά όχι τα 2/3 για να αλλάξουν το Σύνταγμα. Υποτίθεται -βάση της σπέκουλας- ότι ο λόγος που υιοθετήθηκε η ψήφος στα 16 είναι για να πετύχει το Cristinάκι απόλυτη πλειοψηφία των 2/3 στις ενδιάμεσες εκλογές του 2013 και να πετύχει το σκοπό της. Να γίνει δηλαδή κάτι σαν Hugo Chávez.
Aυτή όλη η σπέκουλα είναι ωραία για να γεμίζεις πλατείες και να γράφεις στο Twitter, αλλά δεν σε πάει μακριά. Απλούστατα γιατί στις ενδιάμεσες εκλογές, όπως παραδοσιακά συμβαίνει σε πολλές χώρες που έχουν αυτό το συστημα, η κυβέρνηση μετά βίας καταφέρνει να διατηρήσει τα κεκτημένα της. Για τράβα πάλι να ρωτήσεις τον Ομπάμα που έχασε το Κογκρέσο στις ενδιάμεσες του 2010 και το ξαναέχασε προχθές.
Προσωπικά, δεν θέλω τρίτη θητεία για το Cristinάκι. Σε αυτό λοιπόν το «αίτημα» συμφωνώ, έστω και αν κινείται σε επίπεδο σπέκουλας. Φτάνουν δύο θητείες, και ας έχει δημοτικότητα γύρω στο 40%, που για έναν πολιτικό με 7 χρόνια στην εξουσία είναι υψηλότατο. Δες πού βρίσκεται σήμερα η δημοτικότητα του Ολάντ, του Κάμερον ή του Ραχόι. Σκέψου ότι μόνο η Μέρκελ έχει 40% και αυτό επειδή οι Γερμανοί και το μαγαζάκι τους (ΕΚΤ) κερδοσκοπούν χυδαία εις βάρος των «εταίρων» τους. Επομένως, το 40% που έχει σήμερα το Cristinάκι, το λες και κολοσσιαίο ποσοστό.
Προφανώς υπάρχουν φαινόμενα αλαζονείας και διαφθοράς, όπως άλλωστε συμβαίνει πάντα με την μακρόχρονη παραμονή ενός κόμματος (ή ενός πολιτικού) στην εξουσία. Ψέματα να λέμε; Η πολιτική ζωή έχει πολωθεί, όπως η αντίστοιχη στις ΗΠΑ, όπου Δημοκρατικοί και Ρεπουμπλικάνοι τρώνε τις σάρκες τους.
Πρόσεξε όμως μια άλλη διάσταση, η οποία εκφράστηκε εμμέσως στις διαδηλώσεις που έγιναν στον Οβελίσκο: το πρόβλημα στην Argentina είναι ότι δεν υπάρχει Αντιπολίτευση. Ή μάλλον, αυτή που υπάρχει παραμένει ταυτισμένη με τις πολιτικές που οδήγησαν στην χρεοκοπία του 2001.
Μπορεί να ήταν διαδήλωση κατά της «εθνικής κυβέρνησης», αν διάβαζες όμως πίσω από τις γραμμές, υπάρχει μπόλικη οργή για την Αντιπολίτευση, αυτό το θλιβερό συρφετό παρτάκηδων και ανίκανων παπαρολόγων. Με ελάχιστες φωτεινές εξαιρέσεις.
Πόσο μπροστά μπορεί να πάει μια χώρα όταν δεν έχει έναν εναλλακτικό ισχυρό πόλο; Και στο λέω εγώ. Σκέψου ότι ακόμα και στη Βενεζουέλα ο Τσάβες έχει μια ενωμένη (σχετικά) αντιπολίτευση που πρόσφατα έπιασε ένα 45%.
Και για να μην σε κουράζω άλλο, θα σου πω μια ιστορία. Ήμουν στην Argentina το 2010 και συζητούσα πολιτικά με έναν φίλο. Περιττό να σου πω ότι όλοι μου οι φίλοι μισούν την Cristina και αυτό κάνει ενδιαφέρουσες τις συζητήσεις μας. Τις οποίες νοσταλγώ εδώ στην μπανανία μας, όπου πλέον καθιερώθηκε ως πολιτικός λόγος το δεξιό και αριστερό μίσος επιπέδου «θάνατος στους φιλελέδες» και «κρεμάλες σε αριστεροφασίστες συριζέους». Και αυτό το αφιερώνω σε όσους κόπτονται για τη Δημοκρατία, αριστερούς και δεξιούς.
Του λέω λοιπόν (και έκανα λάθος, όπως αποδείχθηκε) ότι κατά την γνώμη μου, η Cristina δεν θα βάλει υποψηφιότητα για δεύτερη θητεία. Ακόμα τότε δεν είχε ξεκαθαρίσει το τοπίο για τη δεύτερη θητεία που συνταγματικά δικαιούτο.
Ο φίλος μου λοιπόν, που την μισεί, πριν καλά-καλά τελειώσω τη φράση μου, πετάχτηκε και με διέκοψε, λέγοντας με ανησυχία: «και άμα δεν είναι η Cristina, ποιος θα είναι;»
Κατάλαβες τώρα, Cristinάκι μου, γιατί έπρεπε να πας και εσύ στη διαδήλωση; Να φωνάξεις, βρείτε μου έναν άλλο αξιόπιστο και εγώ πάω σπίτι στο El Calafate, αν χρειαστεί.
Αλλιώς θα φτάσουμε να δικαιώσουμε τον ποιητή-τροβαδούρο Γιαννάκη Πάριο που τραγουδά «μετά από σένα ποιος, μετά από σένα τι»...

Buitres

Kαμάρωσε στη φωτό το πλοίο Libertad. Ανήκει στο Πολεμικό Ναυτικό της Argentina και λειτουργεί ως εκπαιδευτικό. Και κάθε φορά που τελειώνει η εκπαίδευση για τα ναυτάκια, ανεβάζει άγκυρα για ένα ταξίδι -ας πούμε- αναψυχής. Μην φανταστείς σε τίποτα Μύκονο, Σαντορίνη, Ibiza και Tenerife. Aπλά διασχίζει τον Νότιο Ατλαντικό και πιάνει κάτι αφρικανικά λιμάνια.
Έτσι έγινε πριν από ένα μήνα, όταν το πλοίο έπιασε Γκάνα. Λογικά θα περίμενες να σκάσει μύτη η ντόπια Αννα Καλουτά να καλωσορίσει «τα ναυτάκια τα ζουμπουρλούδικα». Αμ δε. Αυτό που τους περίμενε ήταν ο δικαστικός κλητήρας, ο οποίος ήθελε να κατάσχει το πλοίο -χωρίς τα ζουμπουρλούδικα- για λογαριασμό Αμερικανικών hedge funds, που ακόμα διεκδικούν λεφτά από τη χρεοκοπία του 2001.
Η λέξη χρεοκοπία ασφαλώς είναι οικεία. Κακά τα ψέματα, μανίτσα : έτσι και σου κάτσει είναι πολύ δύσκολο να ξεμπερδέψεις.
Βέβαια, για να λέμε και του στραβού το δίκιο, υπάρχουν τρόποι να γλιτώσεις, γιατί η οικονομική χλαπάτσα έρχεται τελευταία. Προηγείται η κοινωνική χρεοκοπία, η φαυλότητα, η πολιτική χυδαιότητα. Τα σημάδια είναι ατελείωτα, απλά μια κοινωνία αποφασίζει συλλογικά να τα αγνοήσει, γιατί «έχει ο θεός» ή απλά η γοητεία του Μαυρογυαλούρου είναι ακαταμάχητη.
Στην Argentina αποφάσισαν να ακολουθήσουν μια μοναχική -αλλά επιτυχημένη- πορεία για την έξοδο από τη χρεοκοπία, παλεύοντας με θηρία, αλλά και με τους δικούς τους δαίμονες. «Κούρεψαν» με το στανιό ένα μεγάλο μέρος του χρέους, καθότι «οι νεκροί δεν πληρώνουν», καταφέρνοντας να πείσουν για το «κούρεμα» το 93% των δανειστών. Υπάρχει όμως και ένα 7% που δεν γούσταρε. Πρόκειται για ανώνυμα και απρόσωπα hedge funds, τα οποία προσέφυγαν σε δικαστήρια, κυρίως των ΗΠΑ, για να πάρουν πίσω τα λεφτά στο ακέραιο.
Στην Argentina αποκαλούνται buitres, δηλαδή γύπες. Θα μπορούσες να τους αποκαλέσεις και «ιδιώτες επενδυτές», γούστα είναι αυτά. Ψάχνουν σε όλο τον κόσμο να εντοπίσουν περιουσιακά στοιχεία της χώρας που τους χρωστά για να τα αρπάξουν και να ρεφάρουν. Πλοία, αεροπλάνα, κτίρια, τραπεζικούς λογαριασμούς και πάει λέγοντας. Και τον Lionelito Messi αν μπορούσαν να απαγάγουν, θα το έκαναν.
Φυσικά οι δικαστικές διαμάχες τραβάνε χρόνια. Και όσο οι δικαστές ψάχνουν τα νομικά, οι άλλες πλευρές κάνουν το παιχνίδι τους.
Δες πώς: το μήνυμα που περνά διεθνώς είναι ότι η μοναχική πορεία μιας χώρας για να βγει από τη χρεοκοπία δεν μπορεί να γίνει ανεκτή, άσχετα αν έχει φέρει αποτελέσματα.
Είδες πώς ξαφνικά γέμισε ο τόπος δημοσιεύματα για τη «νέα χρεοκοπία» της Argentina; Ακουσα και ένα ανθρωπάκι -νομίζω του ΠΑΣΟΚ- να χρησιμοποιεί αυτά τα δημοσιεύματα για να αποδείξει ότι τα νέα μέτρα που ανακοίνωσε το botox του Στουρνάρα και ο Μωυσής-πρωθυπουργός είναι μονόδρομος.
Θα μου πεις, αν είναι του ΠΑΣΟΚ, who gives a fuck; Και ο ανιψιός μου που τελείωσε το Δημοτικό ξέρει καλύτερα οικονομικά από όλους τους υπουργούς του ΠΑΣΟΚ και τον καθηγητάκο-πρωθυπουργό που είχε την έμπνευση να μας βάλει στο Ευρώ. Απορώ ειλικρινά πώς αυτός ο άνθρωπος έγινε καθηγητής πανεπιστημίου.   
Αλλά και η άλλη πλευρά κάνει το παιχνίδι της. Ο κάθε πρόεδρος, στην περίπτωσή μας το Cristinάκι, κερδίζει πόντους όταν τα βάζει με τους γύπες. Οι οποίοι ενίοτε είναι συμπατριώτες της. Που βολεύονται με μια νέα συζήτηση περί χρεοκοπίας, ώστε να αγοράσουν -μέσα στη σπέκουλα- φθηνότερα.   
Το καλύτερο όμως στο φυλάω για το τέλος. Τίποτα από όλα αυτά δεν έχει σχέση με εμάς. Απολύτως τίποτα. Έχει μαλλιάσει η γλώσσα μου να λέω ότι η Argentina δεν συγκρίνεται με τη δική μας de facto χρεοκοπία. Εκεί υπήρχε εθνικό νόμισμα, υπήρχαν και υπάρχουν άλλοι γείτονες και εταίροι, άλλης πάστας πολιτικοί, άλλος πλούτος και το κυριότερο: η στοιχειώδης επιθυμία να παλέψουν με τους δαίμονές τους. Και αν ακόμα αυτό το 7% από τους γύπες επικρατήσει, θα έχει επικρατήσει στα δικαστήρια και όχι επειδή η εναλλακτική πορεία ήταν λάθος.
Εδώ ζούμε σε μια βαλκανική μπανανία, με το Ευρώ που μας κουβάλησε o καθηγητάκος, έχουμε για εταίρους που ακούν τη λέξη «Έλληνας» και φτύνουν τον κόρφο τους, έχουμε πολιτικούς που στο DNA τους είχαν το διορισμό και τις πάσης φύσεως μπίζνες με δανεικά. Και εισάγουμε ακόμα και λεμόνια.
Το χειρότερο: δεν υπάρχει καμία διάθεση να παλέψουμε με τους δαίμονές μας. Το αποδεικνύουν άλλωστε τα ποσοστά που λαμβάνουν οι νέοι «αριστεροί» ή «πιο δεξιοί μάγκες» σωτήρες που υπόσχονται τα πάντα στους πάντες, όπως τα παλιά καλά χρόνια.
Θα μου πεις, και τι να κάνει ο κόσμος; Αυτά τα παλιά καλά χρόνια έχει ως σημείο αναφοράς. Σαν χθες μοιάζει που μιλάγαμε για κρίση γενικώς, αλλά τα δανεικά ήταν φθηνά. Ξεχνιούνται τα μεγαλεία;
Δεν ξέρω εσύ, αλλά εγώ δίνω πιθανότητες να έρθουν αυτά τα χρόνια, όσες και να ξαναγεμίσει ο Πειραιάς ναυτάκια ζουμπουρλούδικα.

Respira

Ρίξε μια ματιά στο βίντεο εδώ. Θα χρειαστείς μόλις 2:20...
Το είδες; Εντάξει η αγγλική μετάφραση δεν είναι και η καλύτερη, δεδομένου ότι για τον Ισπανό τα αγγλικά είναι μια γλώσσα τόσο άγνωστη όσο σε σένα τα σανσκριτικά. Έτσι και πεις σε Ισπανό ότι μερικά δισεκατομμύρια σε αυτό τον πλανήτη μιλάνε αγγλικά, θα σε κοιτάει σαν να του είπες ότι ο μπαρμπά Χουάν Κάρλος δεν έχει κουτουπώσει άλλη γυναίκα στη ζωή του από την κόρη της Φρειδερίκης.
Αλλού είναι το θέμα. Το σποτάκι που βλέπεις -το οποίο κόζαρα χάρη σε σένα- αναφέρεται στην γενική απεργία που θα γίνει στην Ισπανία στις 11 Νοεμβρίου. Τη διοργανώνει η CGT, η οποία στα ελληνικά μεταφράζεται «ΓΣΕΕ».
Εμένα αν με ρωτήσεις ντρέπομαι να μεταφράσω την ισπανική Confederación General de Trabajo ως ΓΣΕΕ, διότι είναι σαν να συγκρίνω την κολώνια με τα κουραδάκια της γάτας στην άμμο. Η οποία άμμος στα ισπανικά λέγεται arena. Το φανταζόσουν;
Μην φανταστείς ότι και εκεί οι συνδικαλιστές δεν παίρνουν επιδοτήσεις ή ότι δεν τους βρίζουν. Μια χαρά τους βρίζουν. Βάλε στο google translate μερικά από τα σχόλια που έχει αυτό το βίντεο στο youtube και θα δεις τι λένε οι Ίβηρες. Παντού η ίδια αλητεία, τι να κάνουμε;
Αλλά από το να τους βρίζεις μέχρι να τους πεις ΓΣΕΕ, ΑΔΕΔΥ και άλλα τέτοια χαριτωμένα και λίαν επαναστατικά, έχει μεγάλη διαφορά.
Τους βρίζει και ο Μαριανίτο Ραχόι, διότι είναι μόλις ένα χρόνο πρωθυπουργός και του έχουν κάνει -λέει- τρεις γενικές απεργίες.
Ξέρεις, σε κανονικές χώρες και όχι στη βαλκανική μας μπανανία, οι γενικές απεργίες γίνονται όταν πραγματικά υπάρχει λόγος. Όταν καίγεται ο κώλος τους. Για να είναι μαζικές. Και τώρα πραγματικά καίγεται ο κώλος τους.
Αν είδες το βίντεο, θα προσέξεις ότι δεν υπάρχουν κομματικές σημαίες σε «ξεχωριστές συγκεντρώσεις στο Σύνταγμα και την Ομόνοια». Υπάρχουν απλά άνθρωποι. Νιόπαντροι που πήραν δάνειο για σπίτι και το έχασαν, νέα ζευγάρια ακόμα και του ίδιου φύλου, μια μετανάστρια που δεν μπορεί πλέον να έχει περίθαλψη, διότι ο κύριος Ραχόι επέβαλε στους μετανάστες να πληρώνουν για να έχουν γιατρό, μια δασκάλα ή ένας άνεργος. Ασφαλώς πρόσεξες σε περίοπτη θέση την κόκκινη ταμπέλα με τον τίτλο Oficina de Empleo. Που μόνο empleo δεν είναι, αλλά λέμε τώρα.
Μοντέρνοι άνθρωποι, που ζουν ή ζούσαν σε μια σύγχρονη ανοικτή κοινωνία. Η οποία κατέρρευσε επειδή έπρεπε να σωθούν οι τράπεζες. Αφού πρώτα δάνειζαν σε όποιον έβλεπαν μπροστά τους ένα σκασμό λεφτά.
Θα μου πεις, τι σχέση έχουν όλα αυτά με τη δική μας βαλκανική μπανανία; Καμία απολύτως. Διότι εδώ προέχει να σωθούν οι βολεμένοι. Δεξιοί-αριστεροί «σωτήρες» και επαναστάτες
παρέα με τους κολλητούς τους και τα κουραδάκια στην άμμο, η οποία ισπανιστί λέγεται arena.
Κανείς δεν έχει καταλάβει απολύτως τίποτα από όσα συμβαίνουν. Απλώς όλοι αναπολούν αυτό που υπήρχε μέχρι το 2009. Την Ελλάδα μιας ρουτινιάρικης κρίσης άνευ ύφεσης. Και την οποία τώρα υπόσχεται πλουσιοπάροχα σε όποιον βρει μπροστά του ο Αλέξης και η παρέα του.
Δυστυχώς δεν θα περάσουν πολλά χρόνια που θα τον δεις και αυτόν καθισμένο (όπως την Κατσέλη, τον Αλογοσκούφη και τον Παπακωνσταντίνου) σε μια πολυθρόνα να εξηγεί στους «Φακέλους» του κυρίου Παπαχελά ότι «δεν ήξερε, δεν πρόβλεψε, δεν φαντάστηκε, δεν υπέθεσε» και πως το «παιχνίδι ήταν στημένο». Πολύ πιασάρικο αυτό. Αμα είσαι και "αριστερός" τραβάς και μια καταγγελία στον καπιταλισμό και έχεις αποθεωθεί την ώρα που πέφτει η αυλαία. Εδώ θα είμαστε και θα με θυμηθείς.
Επομένως, το σύνθημα της ισπανικής απεργίας, respira (ανέπνευσε), δεν προβλέπεται για σένα. Δεν αποτελεί καν μελλοντική ελπίδα.
Το αντίστοιχο ελληνικό βίντεο θα είχε τίτλο sofoca. Πνίξου. Αυτό μάλιστα. Τώρα συνεννοηθήκαμε.   

Latin

Καμάρωσε δίπλα τον «ωραίο σαν Έλληνα», Simón Bolívar, πρόεδρο της Βενεζουέλας, της Βολιβίας, του Περού και της Μεγάλης Κολομβίας. Αιωνία της η μνήμη.
Αναρωτιέμαι τι θα μπορούσε να σκέφτεται μετά τη νέα νίκη του Hugo Chávez, ο οποίος πίνει νερό στο όνομά του.
H αλήθεια είναι ότι ο Bolívar ελάχιστα κοινά έχει με τον λατρεμένο Chávez. O ίδιος υπήρξε θαυμαστής του αγώνα των Αμερικανών για ανεξαρτησία, μελετητής του Διαφωτισμού και των φιλελεύθερων ιδεών. Έλεγε μάλιστα ότι δεν υπάρχει χειρότερο πράγμα από τη μακρόχρονη παραμονή ενός ανδρός στην εξουσία, γιατί οι πολίτες συνηθίζουν να τον υπακούν και εκείνος να τους διατάζει. Κοινώς, γίνεται τύραννος.
Αυτά όλα ειπώθηκαν στις αρχές του 19ου αιώνα. Από τότε κύλησε πολύ νερό στον Αμαζόνιο και τον Ορινόκο, ήρθαν ανεξαρτησίες, δικτάτορες, αντάρτικα, πολιτικές ελίτ λίγων και εκλεκτών και μπόλικη εκμετάλλευση. Ήρθε και ο Fidel.
Μέχρι που σε πολλές χώρες εμφανίστηκαν τύποι σαν τον Chávez για να καλύψουν ένα κενό. Και μπορεί ο Hugo Chávez να ήρθε στην εξουσία ανατρέποντας εκλεγμένο πρόεδρο, σε άλλες χώρες όμως το κενό καλύφθηκε δημοκρατικά. Δες στη Βολιβία ή τον Ισημερινό. Ακόμα και στη Βραζιλία. Ή στην Argentina, όπου χορτάσαμε δικτάτορες και φιλελεύθερους lifestyle σωτήρες.
Σε όλες τις περιπτώσεις ο παρονομαστής ήταν κοινός: μια χώρα μπανανία, την οποία κυβερνούσε μια πριβέ πολιτική ελίτ, άλλαζε ρότα. Εκατομμύρια αποκλεισμένοι αποκτούσαν πρόσβαση στα αυτονόητα όπως η εκπαίδευση και η υγεία. Σκέψου ότι σε ορισμένες περιπτώσεις, οι «αποκλεισμένοι» δεν ήταν απλά... φτωχοί, αλλά ινδιάνοι. Είχαν δηλαδή την «ατυχία» να έχουν γεννηθεί εκεί προτού τους ανακαλύψουν οι... αγαθοί conquistadores. Στη Βολιβία, ας πούμε.
Αλλά και στην περισσότερο ευρωπαϊκή Βραζιλία, χρειάστηκε να έρθει στην εξουσία ο «Λούλα», ένας φτωχός εργάτης-συνδικαλιστής με όραμα, για να αλλάξει η ζωή εκατομμυρίων. Ας το έχουν αυτό υπόψη όσοι σπεύδουν να θαυμάσουν (ή να υιοθετήσουν) τις γραφικές εκδοχές «συνδικαλισμού» επιπέδου Φωτόπουλου.
Θα με ρωτήσεις: πώς έβγαλαν από τη φτώχεια και τον αποκλεισμό τους λαούς οι διάφοροι Chávez; Εδώ σε θέλω κάβουρα, εδώ είναι το ζουμί σου. Ειδικά αν έχεις υπόψη την ελληνική «αριστερή» πατέντα τύπου να τα πάρουμε από τους πλούσιους. Κάπου δηλαδή υπάρχουν κάτι πλούσιοι, οπότε ο Έλλην σοσιαλιστής πάει ως άλλος Ρομπέν να του πάρει τα λεφτά και να τα μοιράσει στους φτωχούς. Φυσικά το πιο πιθανό είναι να μην βρει ούτε την ασημένια αυγουλιέρα. Αντε στο τσακίρ κέφι να πέσει σε καμιά «λίστα Λαγκάρντ», οπότε αρχίζει να μοιράζει στους φτωχούς τα λεφτά από τις λίστες. Έναντι λογαριασμού.
Όμως, επειδή με τα έναντι κανείς ποτέ δεν χόρτασε την πείνα του, αναγκαστικά επιστρατεύει την πρακτική των δανεικών, την οποία εγκαινίασε ο Ανδρέας τη δεκαετία του 1980 και έκαναν θρησκεία οι υπόλοιποι. Με αποκορύφωμα την ατάκα «λεφτά υπάρχουν» του πανηλίθιου υιού και κερασάκι στην τούρτα το παγκάλειο αξίωμα «μαζί τα φάγαμε».
Εκτός όμως από αυτή την πατέντα, που εσχάτως έχουν λατρέψει νέοι πανηλίθιοι επιπέδου Στρατούλη, υπάρχει και μια άλλη. Το ζουμί του κάβουρα που λέγαμε και την οποία εφάρμοσε με επιτυχία ο λατρεμένος Hugo: τι στο διάολο παράγω σε αυτή τη χώρα; Δώστου να καταλάβει. Διότι ο πλούτος έρχεται από τα φράγκα που μπαίνουν στο μαγαζί σου, όταν ο άλλος έχει ανάγκη και κόψιμο το προϊόν σου. Φτιάχνεις ωραίους λαχανοκεφτέδες; Ουρές θα κάνουν από έξω. Και επειδή στη Βενεζουέλα δεν φτιάχνουν ωραίους λαχανοκεφτέδες, προτίμησαν το πετρέλαιο. Ομοίως και στον Ισημερινό. Στη Βολιβία πάλι έχουν μπόλικο αέριο. Ενώ το Cristinάκι στη δική μου πατρίδα βολεύεται με τη σόγια.
Και κάπως έτσι αρχίζεις να βγάζεις τους φτωχούς από τη μοίρα τους και να κλείνεις μια τεράστια ψαλίδα ανισότητας. Από τα λεφτά που φέρνουν οι εκάστοτε λαχανοκεφτέδες. Όχι τα δανεικά.
Πρόσφατα είδα στον Guardian ένα γράφημα για τα 10 χρόνια Chávez: μειώθηκε η παιδική θνησιμότητα, διπλασιάστηκε το κατά κεφαλήν ΑΕΠ, ενώ η φτώχεια από 25% του πληθυσμού το 1999 έπεσε στο 8,5% το 2011. Και οι εξαγωγές πετρελαίου το 2011 έφτασαν τα 60 δισ. δολάρια. Όσο δηλαδή δύο δόσεις που περιμένει ο Σαμαράς από την τρόικα και τη φιλενάδα Μέρκελ.
Και τις στατιστικές τις διάβασα σε αγγλική εφημερίδα, να εξηγούμαστε. Και άσε τον Στρατούλη και τους ομοίους του να ψάχνουν τους πλούσιους να τους πάρουν τα λεφτά. Και τις καλοζωισμένες γλωσσούδες επιπέδου Δούρου και Κωνσταντοπούλου να περιμένουν στο τζιπ με αναμμένη μηχανή για να τραπούν σε φυγή και να μοιράσουν τα λεφτά στους φτωχούς.
Θα με ρωτήσεις, δηλαδή είχε άδικο ο «ωραίος σαν Έλληνας» Simón Bolívar που φοβόταν τους ισόβιους ηγεμόνες; Καταρχήν, για να είναι «ωραίος σαν Έλληνας», αποκλείεται να είχε άδικο.
Διότι σούπερ αισιόδοξα είναι όλα τα παραπάνω, αλλά οι νέοι ηγέτες που ήρθαν στην εξουσία, ουσιαστικά δημιούργησαν και μια νέα πολιτική ελίτ. Μαζί με οργανώσεις βάσης, που λέει και η φίλη μου η Αλέκα, μπόλικη προπαγάνδα, πελατειακό κράτος και διαφθορά. Καλώς ή κακώς, πάνε πακέτο. Και όλα αυτά πού; Σε μια περιοχή, όπου το χάρισμα ενός ηγέτη ανέκαθεν συνάρπαζε πλήθη. Αρκεί να ακούσεις λίγη ώρα τον Hugo να μιλά και θα τον λατρέψεις.
Εδώ λοιπόν είναι το κόλπο: Άμα έχεις βγάλει τους πολλούς από τη φτώχεια, τους έχτισες σπίτι, σχολείο και νοσοκομείο, θα σου πουν, χαλάλι.
Και αυτές οι νέες πολιτικές ελίτ ασφαλώς ενόχλησαν τις παλιές, ενδεχομένως και όσους δεν είναι πολύ φαν αυτού του... latin τρόπου πολιτικής ενσωμάτωσης. Λογικό και ανθρώπινο. Έτσι εξηγείται -τουλάχιστον στην Βενεζουέλα- το υψηλότατο ποσοστό που έλαβε ο νεαρός συμπαθέστατος αντίπαλος του Chávez.
Ενοχλούν ασφαλώς και τη δική μας «δυτική» αντίληψη κοινωνίας, δημοκρατίας και οικονομίας που συνήθως διακωμωδεί τους Chávez αυτής της ζωής. Και όταν λέω δική μας, μην το πάρεις τοις μετρητοίς, διότι εμείς μια βαλκανική μπανανία είμαστε που απλά έζησε λίγο ένα όνειρο με δανεικά. Λέμε τώρα αν είσαι κανένας Νορβηγός ή Φινλανδός, οπότε τρίβεις τα μάτια σου. Αλλά να είσαι πχ Ισπανός και να επικρίνεις, είναι αστείο. Την ώρα που η δική σου εκδοχή περί δημοκρατίας και οικονομίας εξαντλείται στα πακέτα μέτρων, για να γλιτώσεις την «ολική διάσωση». Για να μην πω Αμερικανός, που κατακεραυνώνεις τις χαιρετούρες Chávez με τους Αχμαντινετζάντ αυτού του πλανήτη, ενώ οι δικοί σου ηγέτες έβγαιναν φωτογραφίες με τους Σαντάμ του ίδιου πλανήτη μέχρι να τους πετάξουν στα σκουπίδια.
Γίνονται πράγματα στη Νότιο Αμερική, αγαπημένε και «ωραίε σαν Έλληνα» Simón Bolívar, απλά γίνονται με... latin τρόπο. Και οδηγό τη θεωρία των λαχανοκεφτέδων που αναλύσαμε παραπάνω. Η Ιστορία θα κρίνει. Μπορεί και να είσαι τυχερός που έζησες τον 19ο αιώνα, έστω και αν πέθανες τόσο νέος.
Στην τελική, όλοι υποτίθεται ότι για ένα πράγμα κόπτονται: την ανάπτυξη.
Για ρώτα και τον Σαμαρά που κυκλοφορεί αγκαζέ με τη φιλενάδα Μέρκελ.

Quiz

H αλήθεια είναι ότι έχουμε καιρό να σκαρώσουμε ένα κουίζ. Να χαλαρώσουμε και λίγο, βασικά να δούμε πού βρισκόμαστε.
Αλήθεια, πόσο καλά ενημερωμένος είσαι για όσα συμβαίνουν το τελευταίο διάστημα; Πόσο αληθινά πιστεύεις ότι είναι όσα συμβαίνουν; Εδώ σε θέλω. Για δοκίμασε.
Και μην ξεχνάς το βασικότερο: winter is coming.

1. Πού πιστεύεις ότι βρίσκεται, as we speak, η λίστα Λαγκάρντ;
Α. Το θέμα είναι πού βρίσκονται όσοι είναι στη λίστα. As we speak, πάντα.
Β. Νομίζω στον κατάλογο της ΙΚΕΑ σελίδα 58: στικάκι USB kseftilustra (ακούγεται αρκετά σουηδικό;) μόνο €5. Παραγγελίες απόψε στην Όλγα και το (χυδαίο) παρεάκι της.
Γ. Πρέπει να την πήρε το μάτι μου στο «Ελλήνων Έγερσις». Την έδινε δωρεάν ο Αδωνις μαζί με τις Περιηγήσεις του Παυσανία. Τυχαίο;
Δ. Τι σημασία έχει; Αφού με εντολή Σαμαρά, αυτά είναι τα τελευταία μέτρα (και σταθμά).

2. Και ποιος φταίνει για αυτό το μπάχαλο;
Α. Τα 400 χρόνια οθωμανικού ζυγού.
Β. Η Λαγκάρντ. Δεν ντρέπεται γριά γυναίκα να μπλέκεται στα πόδια μας, εκεί που κλέβαμε τι ωραία την Εφορία;
Γ. Για όλα φταίει η Μαρούσκα.
Δ. Τι σημασία έχει; Αφού με εντολή Σαμαρά, αυτά είναι τα τελευταία μέτρα (και σταθμά).

3. Πόσα δισ. ευρώ ψάχνει το τελευταίο διάστημα ο Στουρνάρας;
Α. Όταν λέμε «ψάχνει» εννοούμε για τους επόμενους τρεις μήνες;
Β. Αν θυμάμαι καλά είναι 13,5 δισ. Όξω οι μασέλες και τα χρυσά πόμολα από τις κάσες.
Γ. Θύμισέ μου λίγο, ποιος είναι ο Στουρνάρας;
Δ. Τι σημασία έχει; Αφού με εντολή Σαμαρά, αυτά είναι τα τελευταία μέτρα (και σταθμά).

4. Έχεις ακούσει ότι κάπου υπάρχουν 600 δισ. έτοιμα να βοηθήσουν την Ελλάδα;
Α. Όταν λέμε «Ελλάδα», εννοούμε αυτή την παρωδία χώρας ή κάποια άλλη;
Β. Αν έχω ακούσει; Ήδη ξεκίνησα τα ψώνια επί πιστώσει.
Γ. Αυτά που είναι στη Χαμένη Ατλαντίδα;
Δ. Τι σημασία έχει; Αφού με εντολή Σαμαρά, αυτά είναι τα τελευταία μέτρα (και σταθμά).

5. Πού πρέπει να πάνε οι βουλευτές του ΠΑΣΟΚ τώρα που τελειώσαν τα φθηνά δανεικά;
Α. Στον ΣΥΡΙΖΑ! Εκεί δεν είναι το νέο ΠΑΣΟΚ με τα φθηνά virtual δανεικά;
Β. Στα τσακίδια.
Γ. Στα τσακίδια, στο διάολο και ακόμα παραπέρα.
Δ. Τι σημασία έχει; Αφού με εντολή Σαμαρά, αυτά είναι τα τελευταία μέτρα (και σταθμά).
  
6. Πώς εξηγείς ότι ο κόσμος κάνει ουρές στο Harvard για να ακούσει διάλεξη του ΓΑΠ;
Α. Να χαρείς, μην μου τα λες απότομα, θα σπάσουν τα ράμματα από τα γέλια.
Β.  Αμερικάνοι, τι περιμένεις;. Προφανώς θα έχει και free drinks.
Γ. Λογικό. Πού θα ξαναβρούν την ευκαιρία να δουν και να ακούσουν τον ορισμό του loser;
Δ. Τι σημασία έχει; Αφού με εντολή Σαμαρά, αυτά είναι τα τελευταία μέτρα (και σταθμά).

7. Μετά τη συναυλία ενός Φοίβου στο ΟΑΚΑ, ποια ανάλογη συναυλία θα γίνει στο μέλλον;
Α. 20 χρόνια Μνημόνιο.
Β. 20 χρόνια «μαζί τα φάγαμε», κορόιδα.
Γ. 20 χρόνια «ο Ακης στην ψειρού, οι κουρτίνες στην Διονυσίου Αρεοπαγίτου άπλυτες».
Δ. Τι σημασία έχει; Αφού με εντολή Σαμαρά, αυτά είναι τα τελευταία μέτρα (και σταθμά).

8. Έχεις καταλάβει ότι ξεκίνησε το πρωτάθλημα της Σούπερ Λίγκα;
Α. Θύμισέ μου λίγο, πρωτάθλημα είναι αυτό που το Μάιο έχει κίνηση και καπνό το ύψος του Σταδίου Καραϊσκάκη;
Β. Εγώ το μόνο που έχω καταλάβει είναι το αβυσσαλέο ντεκολτέ του Θωμά Μαύρου. Αυτά τα μπλουζάκια τα πουλάνε ακόμα στη Νέα Φιλαδέλφεια;
Γ. Το κατάλαβα επειδή είδα τους παίκτες του ΠΑΟ να συμμετέχουν στις δράσεις του ΣΚΑΙ.
Δ. Τι σημασία έχει; Αφού με εντολή Σαμαρά, αυτά είναι τα τελευταία μέτρα (και σταθμά).

9. Ποιο είναι το μεγαλύτερο δράμα αυτής της περιόδου;
Α. Το πώς οι πολιτικοί θα το φέρουν λάου-λάου στα πελατάκια τους ότι απολύονται από το Δημόσιο.
Β. Ότι η Λίτσα Πατέρα έμεινε χωρίς τηλεοπτική στέγη.
Γ. Ότι κανείς δεν εκτιμά το ταλέντο της Πάολας.
Δ. Τι σημασία έχει; Αφού με εντολή Σαμαρά, αυτά είναι τα τελευταία μέτρα (και σταθμά).

ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ

Περισσότερα Α: Νομίζω ότι τα έχεις πάρει πολύ σοβαρά τα πράγματα και δεν θα βγάλεις ούτε μέχρι το Νοέμβριο να καμαρώσεις και πάλι υπηρεσιακό πρωθυπουργό τον κουακέρο Παπαδήμο.

Περισσότερα Β: Είσαι πολύ κυνικός, αλλά αυτό βοηθάει να περάσεις και τον επόμενο χειμώνα.

Περισσότερα Γ: Το έχεις πάρει πολύ χαλαρά. Δεν νομίζω ότι έχεις καν επαφή με τις εποχές του χρόνου.

Περισσότερα Δ: Καλά, εσύ είσαι ανίατη περίπτωση. Γερά-γερά με Αντώνη Σαμαρά, να υποθέσω;

Cojones

Σοφή κουβέντα, όποιος και αν την είπε: αν θέλεις να κρίνεις έναν άνθρωπο, δες ποιοι είναι οι εχθροί του.
Mου την θύμισε η μαντάμ Λαγκάρντ του ΔΝΤ, η οποία ως ορκισμένη εχθρός του Cristinaκίου, στόλισε με «γαλλικά» την Argentina, επειδή -λέει- έχει πληθωρισμό και διάφορα άλλα. Απείλησε μάλιστα ότι θα της «βγάλει κόκκινη κάρτα».
Η απάντηση ήρθε από το ίδιο το Cristinάκι από το βήμα του ΟΗΕ: «Η χώρα μας δεν είναι ποδοσφαιρική ομάδα. Είναι κυρίαρχη χώρα που δεν δέχεται απειλές». Tης είπε και για κάτι χώρες σαν την Ελλάδα και την Ισπανία και πολλά ακόμα, τα οποία θα στα μεταφέρω συνοπτικά και σε ελεύθερη μετάφραση. Το Cristinάκι απάντησε στη μαντάμ Λαγκάρντ με την ιστορική πλέον φράση «σκάσε, ηλίθια!»
Αν δεν την θυμάσαι, είχε ειπωθεί σε τηλεοπτικό πλατό, τα χρόνια που στην ελληνική TV το (δανεικό) χρήμα περίσσευε με αποτέλεσμα τα σκουπίδια και η υστερία να αναπαράγονται με τη σέσουλα. Μετά ήρθαν η Όλγα με το (χυδαίο) παρεάκι της και τα τούρκικα.
Βλέπεις, το ΔΝΤ δεν συγχωρεί χώρες σαν την Argentina που το πέταξαν έξω με τις κλωτσιές. Γιατί είχαν cojones (αλλά και σχέδιο) να απαντήσουν κατάμουτρα σε κάτι τσουτσέκια σαν την μαντάμ Λαγκάρντ και τους προκατόχους της ότι «οι νεκροί δεν έχουν λεφτά να πληρώσουν χρέη».
Θες και παρακάτω; Σοφή κουβέντα, όποιος και αν την είπε: αν θες να κρίνεις μια χώρα, δες ποιοι είναι οι πολιτικοί της.
Μου την θύμισε το ντοκιμαντέρ που πέτυχα σε επανάληψη για το πώς φτάσαμε στο Μνημόνιο. Δεν αναφέρομαι στην μπαρούφα του Debtocracy, αλλά στο real thing που έδειξε ο ΣΚΑΙ: να βλέπεις νάνους επιπέδου Καραμανλή, Παπαθανασίου, Παπανδρέου, Παπακωνσταντίνου, Κατσέλη κλπ να δηλώνουν με απάθεια on camera ότι τίποτα δεν κατάλαβαν, δεν υποψιάστηκαν, δεν ήξεραν, δεν πρόβλεψαν, δεν φαντάστηκαν, δεν υπέθεσαν. Ποντάροντας στη διαχρονική ηλιθιότητα της φυλής που φτάνει να δικαιολογεί και να λυπάται ακόμα και τον βιαστή της.
Και η επιτομή της ηλιθιότητας: το παιχνίδι -λέει- ήταν στημένο. Τι μέλλον μπορεί να έχει μια χώρα, όταν αυτοί που υποτίθεται ότι ψηφίζονται για να την κυβερνήσουν πέφτουν από τα σύννεφα, περιφέροντας με δάκρυα θεωρίες συνωμοσίας; Κανένα.
Ή μήπως έχει; Όλα αυτά τα ανθρωπάκια μπορούν κάλλιστα να φτιάξουν μια 11άδα, στην οποία η κάθε μαντάμ Λαγκάρντ θα βγάζει κόκκινη κάρτα. Ιδού, Cristinάκι μου, η χώρα που θα παίξει το ρόλο της ποδοσφαιρικής ομάδας.
Και θες να το κάνουμε και πιο kinky? Ρίχνεις στην κερκίδα και έναν βαρύ τύπο επιπέδου Βαγγέλα Μεϊμαράκη να απειλεί με τα cojones του θεούς, δαίμονες και βραδύγλωσσους «δημοσιογράφους-εκδότες».
Θες και παρακάτω; Ακόμα δεν έχει.

Τρία

Ο πολυαγαπημένος tove με προσκάλεσε σε ένα άκρως ενδιαφέρον παιχνίδι που θυμίζει περισσότερο εξομολόγηση. Όλα γυρίζουν γύρω από τον αριθμό 3 για κάποιον περίεργα σατανικό τρόπο. Προσκλήσεις δεν γίνονται. Όσοι όμως έχουν διάθεση, ας κοπιάσουν. Αρκετά δεν ασχοληθήκαμε με όλα τα υπόλοιπα; Νισάφι πια.

Τρία πράγματα που θα ήθελα να κάνω πριν πεθάνω:
1. Να πάω στο Machu Picchu
2. Να μπω σε ελικόπτερο
3. Να χορέψω ένα tango της προκοπής.

Τρία άτομα που έχω αγαπήσει πολύ:
1. Τη μητέρα μου
2. Τη γιαγιά μου που πέθανε από alzheimer
3. Εσένα βρε κουτό

Τρεις αξέχαστες στιγμές στη ζωή μου:
1. Η πρώτη φορά που είδα τους παγετώνες της Παταγονίας
2. Η πρώτη φορά που αντίκρυσα τη Χώρα της Αστυπάλαιας
3. Ένα μακρύ ταξίδι στο κατάστρωμα της «Ρομίλντας»

Τρία πράγματα που κοιτάζω σε ένα άτομο:
1. Το βλέμμα
2. Τις κινήσεις των χεριών
3. Τα παπούτσια

Τρία πράγματα που δεν μπορώ χωρίς αυτά:
1. Τον κυνισμό μου
2. Τη μουσική
3. Το κινητό (δυστυχώς)

Τρία πράγματα που απεχθάνομαι σε έναν άνθρωπο:
1. Την απλυσιά
2. Τη βλακεία
3. Την αχαριστία

Τρία πράγματα που δεν θα ήθελα να μου συμβούν:
1. Να γίνω αισιόδοξος
2. Να μην δουλεύω
3. Να μην βλέπω

Τρία μέρη που θα ήθελα να επισκεφθώ:
1. Το Machu Picchu
2. Tη Νέα Ζηλανδία
3. Την Ανταρκτική

Τρία επαγγέλματα που θα ήθελα να κάνω:
1. Πυροσβέστης
2. Πυροσβέστης
3. Πυροσβέστης

Τρία ψέματα που έχω πει κατά καιρούς:
1. Καλά είμαι
2. Δεν πεινάω
3. Ποτέ δεν θα το έκανα εγώ αυτό

Τρία πράγματα που δεν θα έκανα ποτέ στη ζωή μου:
1. Γάμο
2. Παιδιά
3. Reunion παλιών συμμαθητών

Τρεις φοβίες μου:
1. Η αρρώστεια
2. Τα φίδια
3. Τα ποντίκια

Τρία πράγματα που μου έμαθε η ζωή:
1. Ουδείς ασφαλέστερος εχθρός του ευεργετηθέντος
2. Να μην μετανιώνω/ντρέπομαι για τα λάθη μου
3. Ποτέ μην κάνεις δεύτερη σκέψη για κάτι που έχεις αποφασίσει

Τρία λάθη μου:
1. Αναποφασιστικότητα
2. Υπερβολική ευγένεια
3. Εγωισμός

Παντεσπάνι

Τώρα θα με ρωτήσω: αξίζει να ασχοληθείς; Όχι βέβαια, αλλά ξέρεις είναι ορισμένες φορές που σου πατάνε τον κάλο.
Ακουσα τον αξιότιμο αρχηγό της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης, που λένε και στο κρατίδιο της Βουλής των 1.500 ευτυχισμένων υπαλλήλων, να λέει ότι «μακάρι να είχαμε γίνει Αργεντινή».
Κανονικά ουδείς στοιχειωδώς σοβαρός άνθρωπος δεν ασχολείται με τις μπαρούφες που αραδιάζει ο εκάστοτε wannabe πρωθυπουργός. Άλλοι κάποτε σκαρφάλωναν σε τρακτέρ, πήγαιναν σε διαδηλώσεις με τη γροθιά στον αέρα, υπόσχονταν ότι θα τσακίσουν τη διαπλοκή μέχρι να ρευτούν τα πιτόγυρα του Μπαϊρακτάρη, μοίραζαν λεφτά και διορισμούς και άλλα τέτοια τεταρτοκοσμικά και χαριτωμένα.
Επομένως και ο νυν wannabe πρωθυπουργός, ως άνθρωπος ακούραστος από τα βάσανα της ζωής και με την πολυτέλεια των δύο μηνών θερινών διακοπών, θα πει και δυο μπούρδες παραπάνω. Στολισμένες μάλιστα με «αριστερό» περιεχόμενο και χιλιοτραγουδισμένες από δεκάδες εξαπτέρυγα του κόμματος, αυτό τον θλιβερό συρφετό τεμπέληδων «επαναστατών» και γλωσσούδων καλοζωϊσμένων κυριών. Να τους χαίρονται όσοι τους ψήφισαν, Δημοκρατία έχουμε άλλωστε.
Αλλά ξέρεις τι γίνεται; Την Αργεντινή την έζησα. Ακόμα θυμάμαι το γεμάτο τρόμο βλέμα όσων άκουγαν ότι θα πάω εκεί, τα χρόνια του χάους. «Είσαι τρελός, πού πας τώρα;» ήταν η κλασική ατάκα.
Είδα τι θα πει να βλέπεις οικογένειες ολόκληρες να τρώνε φαΐ από τα σκουπίδια. Είδα ανθρώπους να με παρακαλάνε -έτσι όπως ξεχώριζα εγώ ο Ευρωπαίος με το κόκκινο διαβατήριο- να αφήσω την τελευταία γουλιά από τον καφέ μου, μια πατάτα από τα Burger King, ένα ζευγάρι all star παπούτσια. Είδα δικούς μου ανθρώπους να στήνονται με τις ώρες έξω από τράπεζες, να ζουν με χρήμα που θύμιζε κουπόνια monopoly -πήρα και μερικά για σουβενίρ, τρομάρα μου- να ανταλλάσσουν υπάρχοντα για να βγάλουν τη μέρα, να πηγαίνουν ακόμα και σε τηλεπαιχνίδια με έπαθλο μια θέση εργασίας. Και το πολιτικό σύστημα χρεοκοπημένο. Και ο πνευματικός κόσμος απών.
Και πολλά άλλα είδα. Τα ξέρεις, χρόνια τα λέμε εδώ. Καταστάσεις που εμείς δεν έχουμε καν σκεφτεί ότι μπορεί να συμβούν. Και σε αυτό επιμένω. Όσοι κλαψουρίζουν νύχτα-μέρα για το κοινωνικό «κράχ» δεν έχουν δει αληθινό κοινωνικό κραχ. Ανθρώπους ερείπια να βασανίζονται να διατηρήσουν μια στοιχειώδη αξιοπρέπεια στο βλέμα.
Μια χώρα που θύμιζε Αφρική σε ποσοστά παιδικής θνησιμότητας, μετανάστευσης, ελλείψεων και ανέχειας.
Ναι, συμφωνώ: μακάρι να ήμασταν Αργεντινή! Αλλά να είχαμε και ανθρώπους ικανούς να μας βγάλουν από αυτή την κατάσταση. Όπως εκεί. Όχι βέβαια με Μνημόνια, παραμύθια για σωτηρίες της πατρίδας, μαγκιές, Εξεταστικές και γενικόλογες καταγγελίες. Ανθρώπους με ένα στοιχειώδες σχέδιο που δεν θα θυμίζει κακόγουστη αντιγραφή της χρεοκοπημένης Ελλάδας του Ανδρέα, του εκσυγχρονιστή Σημίτη, του επανιδρυτή Κωστάκη, του αριστερού ΓΑΠ ή του ευσεβούς Αντώνη, βοήθειά σας.
Όταν δεν υπάρχει σχέδιο, που δεν υπάρχει αν με ρωτήσεις, το να εύχεσαι να «είχαμε γίνει Αργεντινή» είναι θράσος. Το λιγότερο και επιεικέστερο που μπορώ να πω.
Που δεν σε κάνει να διαφέρεις σε τίποτα, wannabe πρωθυπουργέ Αλέξη με τους τόσους θαυμαστές, από τη φουκαριάρα Μαρία Αντουανέτα, η οποία αναρωτιόταν γιατί ο κόσμος δεν τρώει παντεσπάνι για να χορτάσει την πείνα του.
Λυπάμαι και εξοργίζομαι.
Και κάτι τελευταίο, για τον wannabe πρωθυπουργό Αλέξη: στην Αργεντινή το σύνθημα του 2001 ήταν «que se vayan todos». Σε ελεύθερη μετάφραση: «ουστ σε όλους!» Και αυτό -αν «είχαμε γίνει Αργεντινή», θα αφορούσε και τον ίδιο.

Γήπεδο

Kαμιά φορά σκέφτομαι ποιο είναι το μεγαλύτερο κακό που μας έχει συμβεί τα τελευταία χρόνια ύφεσης. Δεν σου μιλώ για κρίση -όπως λένε οι περισσότεροι πονηρά- διότι κρίση υπάρχει εδώ και 30 χρόνια. Το να βρίσκεις δουλειά με μέσον δεν ήταν κρίση; Το να γλείφεις τον κάθε αγράμματο βουλευτή για το Δημόσιο δεν ήταν κρίση; Το να λαδώνεις για να κάνεις τη δουλειά σου ή για να μην πεθάνεις σε νοσοκομείο δεν ήταν κρίση; Το lifestyle του κώλου δεν ήταν κρίση; Η Ευρώπη ως αγελάδα που πρέπει να μας πληρώνει δεν ήταν κρίση; Το rooms to let δεν ήταν κρίση; Ο Έλληνας που «διακρίνεται στο εξωτερικό» δεν ήταν κρίση;
Ύφεση λοιπόν. Για να είμαστε σοβαροί. Και το μεγαλύτερο κακό της: χάθηκε οριστικά η ελάχιστη αίσθηση ότι ζεις σε ανεκτική κοινωνία. Τα πάντα αντιμετωπίζονται ποδοσφαιρικά, σου κολλάνε την ταμπέλα στο δευτερόλεπτο, τα άκρα έγιναν μόδα και όλοι έχουν πιάσει θέση σε απέναντι κερκίδες που βρωμάνε μπάφο. Όποιο θέμα και να πιάσεις, όποια άποψη και να διατυπώσεις θα βρεις μπροστά σου το γήπεδο. Kαι το κωμικοτραγικό: τις περισσότερες φορές οι κερκίδες εφάπτονται. Όλα μπερδεύονται γλυκά. Τα ίδια επιχειρήματα από ανθρώπους που κανονικά δεν θα άλλαζαν δεύτερο βλέμμα. Η μία ταμπέλα κολλάει πάνω στην άλλη.
Τσάκισε ο άλλος μια ανθρώπινη ζωή στην Πάρο; Πάμε γήπεδο: να ευνουχίσουμε όλους τους ξένους οι μεν, να ευνουχίσουμε και τους Έλληνες οι δε. Αν τολμήσεις να πεις κανένα αυτονόητο αυτόματα θα χαρακτηριστείς φασίστας ή/και συριζέος. Ανάλογα το χρώμα που θα έχει το αυτονόητο.
Το ίδιο και με την ύφεση. Έτσι και πεις ότι αυτό το Κράτος είναι απαράδεκτο, αυτόματα είσαι μνημονιολάγνος. Για να είσαι καλός άνθρωπος και να πας στον Παράδεισο, πρέπει να λατρεύεις το Δημόσιο, ώστε να είσαι τουλάχιστον ΣΥΡΙΖΑ ή/και ΝΔ-ΠΑΣΟΚ, διότι ούτε αυτοί τολμούν να πειράξουν τον κόσμο που διόρισαν. Αν ήταν στο χέρι τους, άλλους τόσους θα διόριζαν. Και αν τα δανεικά ήταν φτηνά, θα υπήρχαν συνταξιούχοι στα 35. Και η σύζυγος Ακη θα είχε πάρει καινούργιες κουρτίνες για το σαλόνι.
Αν πεις ότι τα μέτρα 11,5 δισ. ευρώ είναι ντροπή και πεταμένα λεφτά σε βαρέλι δίχως πάτο, κέρδισες το παράσημο του συριζέου ή/και την ταμπέλα ότι δεν θέλεις την 7η «σωτηρία της χώρας». Η πιθανότητα να είσαι απλά με τον κοινό νου δεν παίζει.
Το πράγμα μπλέκει λίγο με το Ευρώ. Διότι αν είσαι κατά του Ευρώ -όπως εγώ- είσαι με την Αλέκα ή την ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Είναι αδύνατον να είσαι με την κοινή λογική ότι σε μια χώρα-ανέκδοτο σαν την Ελλάδα, το Ευρώ ήταν κακόγουστη φάρσα. Απορώ πώς κοτζάμ καθηγητάκος επιπέδου Σημίτη δεν το κατάλαβε και μας πήρε στο λαιμό του. Τόσο χαμηλού επιπέδου διδάσκουν στο Πάντειο;
Αν πάλι είσαι υπέρ του Ευρώ, υποτίθεται ότι είσαι με τη ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ και τη ΔΗΜΑΡ, αλλά τότε είσαι μνημονιολάγνος, οπότε πρέπει να είσαι με το Ευρώ, όπως το εννοεί ο ΣΥΡΙΖΑ. Εμένα πάλι αν με ρωτήσεις, θα σου πω ότι ο ΣΥΡΙΖΑ αγαπά το Ευρώ όσο εγώ την Όλγα και το (χυδαίο) παρεάκι της. Αλλά εγώ που τα λέω αυτά είμαι μηδενιστής. Ενώ όταν τα λένε ογκόλιθοι εξυπνάδας επιπέδου Λαφαζάνη-Στρατούλη, είναι απλά «προσωπική άποψη».
Αν μιλήσεις για «ανταγωνιστικότητα» πάλι είσαι μνημονιολάγνος ή «φιλελές», όπως διαβάζω στο Twitter να γράφουν διάφοροι νυν-ΣΥΡΙΖέοι-μέχρι-χτες-ΠΑΣόκοι.
Το πιο ωραίο από όλα είναι που αρκετοί ανακάλυψαν τη γοητεία της Argentina και του Cristinaκίου που κρατικοποιεί, διώχνει ξένους, μοιράζει λεφτά και τέτοια.
Έτσι ακριβώς είναι, θα σου πω εγώ που λατρεύω Cristinάκι σαν Ευαγγέλιο. Με τη διαφορά ότι εκεί, παράγουν πλούτο. Ξέρεις τι είναι να ταΐζεις τους Κινέζους σόγια; Που εγώ δεν ξέρω ούτε στη φάτσα πώς είναι η σόγια. Έχει σημασία; Αυτό που έχει σημασία είναι ότι δεν περιμένουν τον Αη Βασίλη να ρίξει λεφτά από το έλκηθρο.
Και φτάνουμε στο πιο πρόσφατο γηπεδικό παράδειγμα που έχει και λίγο glamour διακοπών: Ύδρα. Εδώ τα στρατόπεδα προϋπήρχαν: το ένα σου λέει, η φοροδιαφυγή είναι συλλογική ευθύνη. Δηλαδή, φταίμε όλοι, το οποίο στην παράγκα μας ερμηνεύεται ότι δεν φταίει κανένας. Αυτή τη λογική περιφέρει εσχάτως από εκπομπή σε εκπομπή ο «πολίτης Πάγκαλος».
Το άλλο στρατόπεδο έχει τη γνωστή ηλίθια «αριστερή» άποψη ότι οι πλούσιοι φοροδιαφεύγουν, πράγμα σωστό, αλλά αυτή η θέση αθωώνει άμεσα οποιονδήποτε προσδιορίζεται ως «μη πλούσιος». Εσύ ξέρεις πολλούς που να δηλώνουν πλούσιοι;
Κάπως έτσι το είδε και ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ που έσπευσε -ως γνήσιος Μαυρογιαλούρος- να υπερασπιστεί την κάθε κάργια της Ύδρας, επειδή είναι εκλογική του περιφέρεια. Δεν τον αδικώ τον φουκαρά. Είναι βαρύ να κουβαλάς στους ώμους σου την ΠΑΣΟΚική φαυλότητα 30 ετών. 
Αλλά κανείς δεν βγαίνει να πει το αυτονόητο: βάλε όσα πρόστιμα θέλεις, φέρε ΜΑΤ, φέρε Αρειανούς, φέρε και τη θεια σου την Αμερσούδα από το χωριό. Όσο βλέπεις ότι οι φόροι σου δεν πιάνουν τόπο, θα αδιαφορείς ή θα κλέβεις. Και με σαδιστική ικανοποίηση.
Όταν πληρώνω δημοτικά τέλη σε μια πόλη που βρωμάει κατρουλιό και είναι χεσμένη από τα περιστέρια, με την πρώτη ευκαιρία δεν θα ζητήσω απόδειξη. Εγώ αυτό μπορώ να κάνω. Ο άλλος θα φτιάξει offshore. O καθείς και τα όπλα του. Αν οι φόροι έπιαναν τόπο, κανείς δεν θα έψαχνε την πατέντα να συμπεριφερθεί σαν την κάθε κάργια της Ύδρας.
Αν και οι ίδιοι οι ΣΔΟΕ δεν ήξεραν τι ψητό έχει η υπόθεση, δεν θα έσπευδαν να μπλοκάρουν διαγωνισμό στην Εθνική Σχολή Δημόσιας Διοίκησης, ώστε να μην μπουν και άλλοι στο κόλπο. Συνέβη πριν από λίγους μήνες με το γνωστό επιχείρημα ότι «θέλουν να καταργήσουν το δημόσιο χαρακτήρα» της Υπηρεσίας.
Αλλά και εγώ που τα λέω όλα αυτά, είμαι «φιλελές», ακραίος, μηδενιστής και ό,τι άλλο σου βρεθεί πρόχειρο.
Όπως λένε και στα Τρίκαλα Κορινθίας, common sense is not that common. Δυστυχώς.
Για αυτό, μην κάνετε λάθος, που λέει και ο Σαμαράς: ακόμα και αν διά μαγείας απαλλαγούμε από την ύφεση, η κρίση θα εξακολουθεί να μας κλείνει λάγνα το μάτι...

Υποδοχές

Και αφού τελειώσαμε με την γκρίνια, πάμε σε ευχάριστα πράγματα. Η υποδοχή των Ολυμπιονικών πάντοτε γίνεται αφορμή για φιέστες. Ιδιαίτερα στην Κεντρική και Νότιο Αμερική που δεν μαζεύουν και πολλά μετάλια. Κάτι περισσεύματα από το σάρωμα των ΗΠΑ, της Κίνας και των «δημοκρατιών» της πρώην ΕΣΣΔ. Εν τω μεταξύ, σε ορισμένες από αυτές τις «δημοκρατίες» έχουν κρατήσει λίγη από την ντόπα που κατασκεύαζαν σε εκείνο το έκτρωμα που ονομαζόταν Ανατολική Γερμανία, προκειμένου να ανεβαίνουν στο ψηλότερο σκαλί του βάθρου. Δες, για παράδειγμα, εκείνο τον άνδρα που κέρδισε χρυσό στη σφαίρα γυναικών. Τελικά όμως τον πήραν χαμπάρι και το έχασε. Κέρδισε βέβαια λίγα λεπτά δημοσιότητας, προσφέροντας ικανοποίηση στον δικτάτορα που τον κυβερνά. Ας πρόσεχαν να ανακάλυπταν καλύτερα προϊόντα που δεν ανιχνεύονται εύκολα. Τόσοι και τόσοι φόρεσαν μετάλλια, μοίρασαν αυτόγραφα, γλέντησαν, χόρεψαν... μην λέμε ονόματα.

Μοιραία λοιπόν τα μετάλια για τις χώρες της δικής μου γειτονιάς είναι μετρημένα στα δάκτυλα. Και η φιέστα παίρνει διαστάσεις μυθικές. Δες επάνω το ομορφόπαιδο από τη Venezuela που έφερε το μοναδικό χρυσό στη χώρα. Ο πρόεδρος Hugo -ο οποίος διεκδικεί την τρίτη επανεκλογή από τότε που άρχισε να επανεκλέγεται με δικαίωμα εκλογής στην επανεκλογή- oργάνωσε μεγαλειώδη υποδοχή για τον Rubén Limardo, ο οποίος διέπρεψε στην ξιφασκία. Και το δώρο; Το σπαθί του Libertador Simón Bolívar. Υποθέτω όχι το αυθεντικό. Μεγάλη τιμή για τον ωραίο Rubén, ο οποίος φαντάζομαι ότι μετά την ξιφασκία πάει βουρ για σαπουνόπερα.

 

Εδώ έχεις τα γνωστά τεμάχια. Το Cristinάκι ποζάρει με τον Sebastián Crismanich, χρυσό μετάλιο στο Τάε Κβο Ντο. Ποιος θα μας το έλεγε ότι θα είχαμε τέτοια διάκριση, που κανείς δεν ξέρει τι στην ευχή είναι πάλι τούτο το άθλημα. Μας έφαγαν τα ποδόσφαιρα και να πεις ότι έχουμε και καμία επιτυχία... Τέσσερα μετάλια μαζέψαμε στους Αγώνες και ένα παρ' ολίγον χάλκινο για τη χρυσή γενιά του μπάσκετ. Το παλικάρι επάνω έφερε το μόνο χρυσό, το οποίο χάρηκε δεόντως στο βάθρο, ρίχοντας το κλάμα της ζωής του. Μην τον βλέπεις έτσι που χαμογελά, όλη η οικογένεια έχει παράδοση στο ξύλο. Κανονικά θα έπρεπε να σχολιάσεις που η πρόεδρος φόρεσε το μετάλιο, αλλά μην βιάζεσαι. Δες λίγο παρακάτω.

Ιδού η γνωστή «Ντζιούλμα» της Βραζιλίας με δύο μετάλλια παρακαλώ. Τρία χρυσά μάζεψε η Βραζιλία, συνολικά 17. Μια χαρά για την επόμενη οικοδέσποινα των Αγώνων. Εδώ χαμογελά παρέα με πυγμάχους, ενώ κανονικά μέσα της κλαίει που έχασε το χρυσό στο ποδόσφαιρο. Καλά κάνει και χαμογελά, ελπίζω με αυτό το ζεστό χαμόγελο να αντιμετωπίσει τις βιτριολικές κριτικές που θα γίνονται την επόμενη 4ετία -κυρίως από Βρετανούς- για την οργανωτική προετοιμασία των Αγώνων του 2016. Ελπίζω επίσης στην Τελετή Έναρξης να μην φορέσει αυτό το ταγιέρ.

Στη Δομινικανή Δημοκρατία οι τύποι είναι large. Πήραν ένα χρυσό με τον θρύλο Félix Sánchez και ένα αργυρό. Ο Félix έριξε επίσης το κλάμα της ζωής του στο βάθρο και δικαιολογημένα. Εδώ παρέα με τον πρόεδρο, ο οποίος χάρισε δωρο-επιταγές. Αρχικά το ποσό μοιάζει τεράστιο για μια χώρα φτωχή σαν τη δική του. Αμα το ψάξεις όμως, τα 10 εκατομμύρια pesos dominicanos, είναι περί τις 200.000 ευρώ. Ψίχουλα, αν σκεφτείς ότι εδώ στην χρεοκοπημένη -εδώ και δεκαετίες- παράγκα μας, μοιράζαμε διορισμούς στο Δημόσιο και άλλα τέτοια χαριτωμένα. Με φτηνά δανεικά που στη συνέχεια έγιναν ακριβά. Μωρέ, αν δεν είχαν ακριβύνει, ακόμα θα διορίζανε. Και θα υπήρχαν άνθρωποι που θα έβγαιναν στη σύνταξη στα 35. Χρυσό μετάλιο φαυλότητας.

Τούτο εδώ το φουκαριάρικο που βλέπεις είναι από τη Guatemala. Λέγεται Erick Barrondo και κέρδισε το πρώτο μετάλιο στην ιστορία της χώρας του. Έτρεξε 20χλμ βάδην στους δρόμους του Λονδίνου, ευτυχώς χωρίς να ακούει τα σχόλια των υπαλλήλων της ΕΡΤ, και βγήκε δεύτερος. Πίσω, τού οργάνωσαν επίσης large υποδοχή, δεδομένου ότι ολυμπιακό μετάλιο δεν είχαν ξαναδεί. Εδώ με τον πρόεδρο Otto Pérez Molina, ο οποίος από στρατιωτικός εν αποστρατεία έγινε πρόεδρος χώρας. Συμβαίνουν και αυτά.

Τέλος, ο απερχόμενος πρόεδρος του λατρεμένου México ποζάρει με τους Ολυμπιονίκες. Συνολικά, 7 μετάλια, με κορυφαίο το χρυσό στο ποδόσφαιρο εις βάρος της Βραζιλίας. Επική νίκη που γιορτάστηκε δεόντως. Οι πανηγυρισμοί ήταν μάλλον ταπεινοί στο προεδρικό, καθότι ο Felipe Calderón ολοκληρώνει τη θητεία του σε λίγους μήνες. Μεταξύ μας, με τέτοια θητεία, καλύτερα που δεν τράβηξαν μακρύτερα οι πανηγυρισμοί. Πάντως, έτσι όπως το κόβω το γκαζόν από πίσω, ένα μονό θα το έπαιζαν οι Ολυμπιονίκες.
Χαλαρά.

Κογκρατσουλέισονς

Ο αθλητής δίπλα, χωρίς να το ξέρει, έγινε ο ήρωάς μου από τους Αγώνες του Λονδίνου. Κέρδισε ωραιότατα τα 1.500μ χωρίς να κάνει τα καραγκιοζιλίκια των Τζαμαϊκανών, αφιέρωσε τη νίκη του στην Αλγερία και μετά προσπάθησε να αποφύγει τον υπάλληλο της κρατικοδημόσιας ελληνικής TV  που είχε στήσει καρτέρι για να του πάρει συνέντευξη. Ξέρεις, εκείνες τις συνεντεύξεις που ξεκινούσαν με τη φράση «φερστ οβ ολ, κογκρατσουλέισονς». Δεν γλίτωσε, αλλά και μόνο για την προσπάθεια, είναι ο ήρωάς μου.
Εμείς οι υπόλοιποι δυστυχώς δεν καταφέραμε να γλιτώσουμε το χάλι της «μετάδοσης». Ήξερες βέβαια ότι θα εξελιχθεί σε τραγωδία το όλο πράγμα, γιατί σε μια σταλιά χρεοκοπημένη χώρα ζούμε, οι ίδιοι τηλε-άνθρωποι κάνουν καριέρα. Ο θεός των Ελλήνων να την κάνει δηλαδή.
Το ψιλιάστηκες από την Τελετή Έναρξης, όταν άκουσες τον υπάλληλο να μιλά για την «βασίλισσα Ελίζαμπεθ». Γενικά με το πρωτόκολλο είχαν ένα θέμα. Λογικό θα μου πεις, αφού εμείς εδώ ξεφορτωθήκαμε τους δαπανηρούς και φαύλους γαλαζοαίματους, για να δώσουμε τη θέση τους σε Ακηδες με DNA λαϊκά ελληνικό που θέλουν να ζήσουν εξίσου δαπανηρά και φαύλα.
Αλλά και να προσπεράσεις το πρωτόκολλο, μοιραία θα πέσεις πάνω στη γραμματική του Δημοτικού, που βασανίζει αιώνες τώρα τους Ελληνόπαιδες. Τ' ακούς Βύρωνά μου Πολύδωρά μου ή είσαι πολύ «μπίζι» με τον διορισμό της κόρης;
Εκείνη η φουκαριάρα η βασίλισσα Βικτωρία ποτέ δεν θα μπορούσε να πιστέψει ότι το όνομά της δεν κλίνεται στα ελληνικά. Έτσι, ένας άλλος τύπος πρέπει να μας είπε ίσα με 50 φορές «το μνημείο της βασίλισσας Βικτώρια». Μην σου πω και Ομόνοια.
Η περιγραφή αγωνισμάτων εκτός Σταδίου ήταν αποθέωση. Οι υπάλληλοι είχαν ανοίξει το φυλλάδιο του Παυσανία Travel και όποιον πάρει ο χάρος. Με χαρά έμαθα κάτι που αγνοούσα και ας έχω ζήσει 2 χρόνια στο Λονδίνο: υπάρχει εντός της πρωτευούσης η «πόλη του Γουεστμίνστερ». Πληροφορήθηκα ότι το μουσείο του Λονδίνου «έχει πολλά αξιοθέατα». Η λεωφόρος The Mall στα αγγλικά προφέρεται "Μαλ", αλλά το δικό μας καμάρι το έλεγε "Μολ". Όλοι καταλαβαίνουμε το γιατί.
Έμαθα ακόμα ότι το «Πάρκο Σεν Τζέι» είναι εντυπωσιακό. Προφανώς είναι ο Αγιος Τζέι, τη μνήμη του οποίου τιμά ο τηλεοπτικός θρύλος του «Dallas», Jay R. Αν θυμάσαι τη σειρά, κάποτε κάποιος προσπάθησε να δολοφονήσει τον μεγιστάνα Jay R. Εκείνος όμως είχε Αγιο. Τον Αγιο Σεν Τζέι και σώθηκε. Έτσι, με καθυστέρηση 30 ετών λύθηκε ένα από τα μεγαλύτερα τηλεοπτικά μυστήρια.
Οι αθλητές του μαραθωνίου πέρασαν επίσης από την «Ντάουνινγκ Στριτ, Δέκα». Μην σου πω και Έντεκα. Μπορεί και Δώδεκα. Κι ούτε ένα τηλεφώνημα.

Θα μου πεις, πρέπει να τα ξέρουν; Θα σου απαντήσω με ερώτηση: είσαι πάντα τόσο large με τα λεφτά που βγαίνουν από την τσέπη σου για να πληρώνονται άλλοι; Τότε γιατί διαμαρτύρεσαι για τα χαράτσια και τους φόρους;
Στο στίβο ζήσαμε επικές στιγμές. Ο Usain Bolt ασπάστηκε με συνοπτικές τον μωαμεθανισμό ως «Χουσεΐν Μπολτ». Το ακόντιο καρφωνόταν στα 75 μέτρα ακριβώς και ο υπάλληλος έβλεπε μια βολή «γύρω στα 80 μέτρα». Έτρεχε ένας μαντράχαλος στο μήκος, βούταγε το πόδι στην πλαστελίνη σε βαθμό κακουργήματος και ο υπάλληλος μιλούσε για τεράστιο άλμα. Τέτοια συγκίνηση είχε να ζήσει από το πρώτο άλμα του ανθρώπου στη Σελήνη.
Με την προφορά, δεν στο συζητώ. Και καλά να σου πέσει καμιά μασαζού Ταϊλανδή που το έχουν γρουσουζιά επίθετο μικρότερο από 97 γράμματα. Στα βασικά σου μιλάω. Να αρχίζει το επίθετο από «βου» και ο άλλος να λέει «σου». Λόλα, να ένα μήλο. «Σου» και «α», «σα». Εξαιρώ εκείνο τον φουκαρά τον Coe, o oποίος διαχρονικά αποκαλείται «Κόε». Πρέπει να έχουν προηγούμενα μαζί του, δεν το εξηγώ διαφορετικά.
Κάποιος από δαύτους σχολίασε προς στιγμή το θέμα της προφοράς, χρησιμοποιώντας το τρισμέγιστο επιχείρημα: «και οι Αμερικάνοι στη Βαρκελώνη λάθος είπαν την Πατουλίδου». Αθώε υπάλληλε! Ας μην έπεφτε η μαύρη η Αμερικανή και θα σου έλεγα εγώ αν θα πληρώναμε ακόμα τη δόξα της Βούλας. Και στην τελική, ο Αμερικάνος έκανε λάθος το όνομα, αλλά τα υπόλοιπα τα έκανε σωστά. Μπήκες ποτέ στον κόπο να ακούσεις επαγγελματική δημοσιογραφική περιγραφή;
Θυμήθηκα και εκείνη την ολυμπιονίκη από την Αιθιοπία, η οποια ευτυχώς δεν ήξερε ελληνικά. Θα είπαν ίσα με 500 φορές ότι η «Ελλάδα είναι το δεύτερο σπίτι της». Ακόμα και στο βάθρο που είχε ανέβει, ο υπάλληλος το έλεγε και το ξαναέλεγε. «Η Ελλάδα είναι το δεύτερο σπίτι της». Τόσο πολύ που είχα αρχίσει να πιστεύω ότι θα κυματίσει η γαλανόλευκη. Αμ δε. Και μετά που κοίταξα τον πίνακα των μεταλίων, τζίφος. Μηδέν σε χρυσά.
Και υποτίθεται ότι αυτοί είναι οι έμπειροι. Που μέσα στην εμπειρία τους, κανονικά θα έπρεπε να υπάρχει και η συγγνώμη. Αν δεν ξέρεις ή βαριέσαι, μπορείς ωραιότατα να μάθεις ή να το βουλώσεις. Και να κάνεις το σταυρό σου που -ελέω κρατικοδημόσιας TV- κανένας δεν μπορεί να σε κουνήσει από τη θέση σου, διότι θα βγει ένας ηλίθιος επιπέδου Λαφαζάνη να καταγγείλει «ξεπούλημα των λαϊκών ολυμπιακών αναγκών».
Επίσης, αν είσαι επαγγελματίας δεν καλοπιάνεις τους Έλληνες αθλητές. Δεν τους λες συγχαρητήρια ακόμα και αν βγήκαν τελευταίοι. Δεν κατηγορείς τους «κακούς διοργανωτές» για τα πλάνα, όταν έχεις χάσει το ένα από τα δύο ελληνικά μετάλια. Δεν αποφαίνεσαι μονίμως ότι για τις κακές επιδόσεις των Ελλήνων έφταιγε η ατυχία, ο καιρός, ο αέρας, οι πάπιες, το τσάι, τα αυτοκίνητα που πάνε ανάποδα, η λίρα, οι περίεργες βρετανικές πρίζες και οι νιπτήρες που έχουν χωριστά το ζεστό από το κρύο.
Πάλι καλά που σχεδόν όλοι οι αθλητές είχαν την αξιοπρέπεια να μην αποδέχονται τα «συγχαρητήρια» και να δίνουν υπόσχεση για το μέλλον.
Βέβαια, είδες και τα χαΐρια του Mega: Το κανάλι που δείχνει τούρκικα σίριαλ, επαναλήψεις επιπέδου παραπέντε, Σκορδολιάγκα με λεζάντα «Χριστός Ανέστη» και αποκαλεί ενημέρωση την Όλγα και το (χυδαίο) παρεάκι της, απεφάνθη ότι οι Βρετανοί έκαναν χειρότερους Αγώνες από τους «δικούς μας».

Δεν ξέρω για τους «δικούς σας», αλλά τουλάχιστον οι Βρετανοί ξέρουν από τώρα τι θα κάνουν τις Ολυμπιακές εγκαταστάσεις. Διότι στη Βρετανία -όπως και αλλού- δεν υπάρχει γενικώς και αορίστως το «Δημόσιο». Αυτή η πελώρια νεοελληνική συμβολή στον παγκόσμιο πολιτισμό. Υπάρχει αυτό που αποκαλείται taxpayer. Με σάρκα και οστά.

«Κογκρατσουλέισονς» λοιπόν. Ας γκρεμίσουμε και τα Τείχη να τους υποδεχθούμε. Καλά να πάθουμε.

Chavela

Το 1919 γεννήθηκε στην Costa Rica η Isabel Vargas Lizano. Το Isabel συνήθως φεύγει από τη μέση και δίνει τη θέση του στο χαϊδευτικό Chavela.
Στις αρχές της δεκαετίας του 1930, αυτή η νεαρή κοπέλα με το όνομα Isabel (που έγινε Chavela) Vargas άφηνε τη χώρα που γεννήθηκε, για να βρεθεί λίγο παραπάνω, στο Μεξικό. Ήθελε να γίνει τραγουδίστρια και εκεί οι ευκαιρίες ήταν περισσότερες.
Έζησε σχεδόν έναν αιώνα -ίσως τον πιο ενδιαφέροντα στη σύγχρονη μεξικανική ιστορία. Γνώρισε τους μύθους της νέας της πατρίδας, πέρασε ώρες κουβεντιάζοντας μαζί τους.
«Κάποτε με κάλεσαν στο σπίτι τους η Frida Kahlo και ο σύζυγός της Diego Rivera. Έμαθα όλα τους τα μυστικά. Πολύ ενδιαφέροντα που ποτέ δεν θα αποκαλύψω. Ήμασταν ευτυχισμένοι τότε. Ζούσαμε την κάθε μέρα χωρίς δεκάρα, μερικές φορές δεν είχαμε ούτε τι να φάμε. Αλλά πεθαίναμε στα γέλια» είχε πει κάποτε σε μια συνέντευξή της στην El País.
Η Chavela Vargas ξεκίνησε να τραγουδά στο δρόμο για λίγες δεκάρες. Μέχρι που την ανακάλυψε -στις αρχές του 1950- ο José Alfredo Jiménez, ένας θρύλος της μουσικής. Τής έγραψε μερικές από τις μεγαλύτερες επιτυχίες της. Δοξάστηκε τις επόμενες δεκαετίες, όσο λίγες. Με τη βαθιά της φωνή σφράγισε ένα από τα πιο χαρακτηριστικά είδη της λαϊκής μεξικανικής μουσικής παράδοσης: τις  rancheras. Οι οποίες πέρασαν τα σύνορα του Μεξικού -κυρίως χάρη στον κινηματογράφο- και έγιναν ένα από το πλέον δημοφιλή μουσικά είδη σε όλη τη Νότιο και Κεντρική Αμερική.
Τις τραγούδησε με τον δικό της ριζοσπαστικό, τολμηρό τρόπο. Δύσκολο για εκείνα τα χρόνια.
Η Chavela με τη χαρακτηριστική της φωνή, «έντυσε» επίσης boleros, corridos, ακόμα και το tango. Τίποτα δεν έμενε ίδιο από τη στιγμή που θα το τραγουδούσε εκείνη.
Χάθηκε για κάποιες δεκαετίες, πολλοί πίστεψαν ότι είχε φύγει από τη ζωή. Εκείνη όμως έδινε μάχη με τις εκκρεμότητές της, τα πάθη της.
Γνώρισε μια δεύτερη καριέρα χάρη στον Almodóvar και όχι μόνο. Η φωνή της κόσμησε με τον πιο χαρακτηριστικό τρόπο μερικές από τις πιο γνωστές ταινίες του. Και ποιος δεν έχει τραγουδήσει το Piensa en Mí? Και ποιος δεν θυμάται τη συγκλονιστική της ερμηνεία στην Frida, όταν καθισμένη σε ένα μικρό τραπεζάκι, τα πίνει μαζί με την φίλη της, ενώ παράλληλα διηγείται και ζωντανεύει το θρύλο της Llorona?
Γνώρισε την αποθέωση στην Αμερική και στη Γαλλία. Η Ζαν Μορώ βρέθηκε κάποτε στο Olympia για να την ακούσει. Και όταν κάποιος προσφέρθηκε να της μεταφράσει τα λόγια, εκείνη απάντησε: «Αστο, τα καταλαβαίνω όλα».
Ο Joaquín Sabina, ο Ισπανός μουσικός και ποιητής, τής είχε αφιερώσει ένα από τα πιο ωραία του τραγούδια: Por el bulevar de los sueños rotos.
Η αναγνώριση από το Μεξικό άργησε λίγο να έρθει. Εκείνη όμως δεν κράτησε ποτέ κακία σε κανέναν. Συνέχισε μέχρι τα 93 της να τραγουδά. Ακόμα και μόνη. Ξέρεις, αυτό είναι το τραγικό προνόμιο της προχωρημένης ηλικίας: οι φίλοι φεύγουν και μένεις μόνος να περιμένεις.
Εκείνη όμως δεν περίμενε. Γιατί μέχρι την τελευταία στιγμή είχε εκκρεμότητες και ένα ιερό χρέος: να αφιερώσει ένα δίσκο στον Federico García Lorca. Ταξίδεψε μάλιστα στη Μαδρίτη, άρρωστη, για να τον παρουσιάσει.
Και  γύρισε πριν λίγες μέρες στο Μεξικό. Στην πόλη της, το Τepoztlán, όπου έπιανε κουβέντα στο απέναντι βουνό.
Στις 5 Αυγούστου, η Chavela Vargas άφηνε την τελευταία της πνοή. Δεν υπήρχε πλέον καμία εκκρεμότητα.
«Φεύγω. Σας αφήνω κληρονομία την ελευθερία μου. Που είναι το πολυτιμότερο αγαθό του ανθρώπου», είχε πει κάποτε.

Adiós Chavela. Lindo viaje nos dejó maestra

Δόση

Για καμάρωσε δίπλα το Cristinάκι. Μόλις έχει κάνει τα αποκαλυπτήρια του νέου νομίσματος των 100 pesos, όπου εικονίζεται η Eva María Duarte de Perón, γνωστότερη ως Evita. Φέτος συμπληρώθηκαν 60 χρόνια από τον πρόωρο θάνατό της σε ηλικία μόλις 33 χρονών. Τόσο λίγα χρόνια έζησε. Πρόλαβε όμως να κάνει με φρενήρη ρυθμό όσα άλλοι δεν κάνουν σε μια ζωή. Το είπε με τη γνωστή βρετανική ψυχρότητα ο Andrew Lloyd Weber στο θρυλικό του μιούζικαλ, γράφοντας τους στίχους: «a shame you did it all at 26. There are no mysteries now, nothing can thrill you, no one fulfill you».
Βέβαια με το που κυκλοφόρησε το νέο νόμισμα έγινε και μια μικρή μανούρα, διότι στα ΑΤΜ παρουσιάστηκε εμπλοκή και δεν έβγαινε. Και κόπηκε προς στιγμή απότομα η χαρά. Δεν βαριέσαι. Και εμείς εδώ που τρέξαμε να βγάλουμε ευρώ το 2002, τι καταλάβαμε; Κάτσε τώρα να περιμένεις πάλι να σωθείς, με τις απειλές για αυτή την περιβόητη χρεοκοπία, που ενώ έχει έρθει, κάποιοι ακόμα θέλουν να σε γλιτώσουν από δαύτη.
Μιλώντας για χρεοκοπία. Στις 3 Αυγούστου 2012 η Argentina βάζει οριστικό τέλος στο περίφημο corralito, το οποίο και σήμερα ακόμα τρομάζει. Είναι προτιμότερο να δεις τον Πετσάλνικο πρωθυπουργό ή να περάσεις δύο ώρες κλεισμένος σε δωμάτιο με τη γλωσσού Ρένα Δούρου και την άλλη την δικηγορίτσα την Κωνσταντοπούλου, παρά να ακούσεις τη λέξη corralito.
Ήταν ο γνωστός Δεκέμβριος του 2001 όταν οι συμπατριώτες έκπληκτοι ανακάλυψαν ότι οι τράπεζες δεν τους έδιναν δεκάρα από τις αποταμιεύσεις τους. Έβαζαν την κάρτα στο ΑΤΜ και έβγαινε στην οθόνη ο trendy και fit Γιώργος με το κανό να τους πει ότι σαν πρόεδρος της Internacional Socialista λυπάται πολύ για όσα έγιναν και όσα θα γίνουν. Εκεί και αλλού.
Υπολογίζεται ότι χάθηκαν περίπου 66 δισ. δολάρια σε καταθέσεις. Και όταν λέμε χάθηκαν, δεν εννοούμε ότι βούλιαξαν στον Río de la Plata, αλλά ότι πήγαν σε άλλες πιο επιτήδειες τσέπες.
Διότι έτσι είναι το χρήμα. Έξυπνο και άπιαστο. Πάντα πέντε βήματα πιο μπροστά από σένα. Και μην ακούς τις μπαρούφες του ΣΥΡΙΖΑ ότι εκείνοι δεν θα βάλουν φόρους, γιατί «θα φορολογήσουν τον πλούτο». Πρέπει να είσαι ηλίθιος επιπέδου Στρατούλη για να τα πιστεύεις αυτά.
Ενώ ο άλλος ο Στουρνάρας είναι τουλάχιστον ειλικρινής, όσο και αν τα botox δεν αφήνουν το πρόσωπο να μιλήσει ανοικτά: από εσάς θα τα πάρουμε, τους γνωστούς βλακο-τίμιους φορολογούμενους.
Μην στα πολυλογώ, χάθηκαν 66 δισ. δολάρια σε καταθέσεις σε εκείνη την Argentina του 2001. Αλλοι πήγαν στα δικαστήρια να βρουν το δίκιο τους και άλλοι στον τοπικό Αυτιά και Ευαγγελάτο.
Υπήρξαν και κάποιοι άλλοι που αποδέχθηκαν νέα κρατικά ομόλογα ύψους 20 δισ. δολαρίων. Σου λένε, από το τίποτα, κάτι θα πάρουμε. Διότι αν περιμένουμε τη «φορολόγηση του πλούτου», θα έχουμε αρχίσει να φοράμε πάνες για την ακράτεια.
Καταλαβαίνεις τώρα με τι βάρος στους ώμους ξεκίνησαν το 2003 ο Néstor Kirchner και μετά το Cristinάκι να σώσουν μια χώρα πιο καταδικασμένη και από την Ελλάδα.
Και έφτασε ο Αύγουστος του 2012 για να πληρώσει το Κράτος και τα τελευταία δόση εκείνων των ομολόγων ύψους 2,2 δισ. δολαρίων.
Τίμια πράγματα.
Όπως φυσικά παρατηρεί η πονηρή El País, η οποία μισεί το Cristinάκι περισσότερο και από όσο η Αλέκα τον Τσίπρα, τα μισά από αυτά τα 20 δισ. δολάρια που έβγαλε το Κράτος για να αποζημιώσει τον κοσμάκη, θα έφταναν για να αποζημιωθεί εκείνος ο φαύλος Ισπανός επιχειρηματίας της Repsol (προφέρεται Ρεψόλ), ο οποίος είδε την «επένδυσή» του στην Argentina να εθνικοποιείται. Νόμιζε ότι όλος ο πλανήτης είναι βλάκες και εκείνος ο έξυπνος.
Αμ δε κύριε Repsol (προφέρεται Ρεψόλ). Θα σηκωνόταν η Eva Perón να φύγει από το νέο χαρτονόμισμα. Και θα γυρνάγαμε πίσω στον κύριο που εικονιζόταν πριν, τον Julio Roca, τον άνθρωπο που πέρασε το κοτετσόσυρμα στην Παταγονία (διώχνοντας και σκοτώνοντας τους ντόπιους), ώστε εγώ να πηγαίνω ταξιδάκια και να γράφω post.
O τρισάθλιος δικτάτορας Videla, o οποίος είναι στη φυλακή, γιατί αυτό είναι Δικαιοσύνη, είχε πει κάποτε ότι «το ζεύγος Kirchner είναι το χειρότερο που μπορούσε να μας συμβεί». Προφανώς. 
Υπάρχει όμως και μια άλλη πιο επιχειρηματική τοποθέτηση, μάλιστα από Ισπανό: «Από τότε που ήρθαν οι Kirchner στην εξουσία, πριν δέκα χρόνια, εκατοντάδες οικονομολόγοι και πολιτικοί επαναλαμβάνουν μονότονα την ίδια φράση: 'δεν θα βγάλουν ούτε χρόνο'. Και η αλήθεια είναι ότι οι επενδυτές που δεν άκουσαν ποτέ αυτές τις αναλύσεις, κέρδισαν χρήματα.»
Αντε και σε καλή μεριά.

Σύμπλεγμα

Καμάρωσε την λατρεμένη στην τελετή έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων. Μην κάνετε λάθος, που λέει και ο Σαμαράς: είναι στην αρχή μόλις έχει προσγειωθεί στο Στάδιο και δεν έχει ακόμα βαρεθεί. Πιθανολογώ ότι δεν είχε πάρει ακόμα είδηση ότι πίσω της ήταν ο Τόνι Μπλερ και η Καμήλα του Κάρολου.
Μετά όντως σκυλοβαρέθηκε, διότι εντελώς μεταξύ μας, στην ηλικία της και στη μακρά βασιλεία της, ελάχιστα πράγματα μπορούν να της κάνουν εντύπωση.
Εμένα πάλι ξέρεις τι μου έκανε εντύπωση, που κανονικά δεν θα έπρεπε: το πώς μια τελετή έναρξης μπορεί να γίνει η ευκαιρία να βγει στην επιφάνεια ο γνωστός επαρχιώτικος κομπλεξισμός μας. Χωρίς να υπάρχει κανένας ιδιαίτερος λόγος, έπρεπε όλα να τα συγκρίνουμε με την Αθήνα του 2004, την τελευταία φορά που ακούστηκε θετικά αυτή η χώρα. Μετά θάφτηκε οριστικά για πολλές δεκαετίες, στη διάρκεια των οποίων απλά «σώζεται» σε τακτά χρονικά διαστήματα.
Ήταν -λέει- πολύ «βρετανική» η Τελετή. Δηλαδή τι θα έπρεπε να είναι; Πρέπει να θυμίζουμε τα αυτονόητα; Κάθε χώρα που αναλαμβάνει τους Αγώνες προβάλει αυτό που ήταν, αυτό που είναι και αυτό που θέλει να δείξει στον κόσμο ότι θα είναι. Πολύ σημαντικό αυτό το τελευταίο, κράτησέ το. Στην τελική, σε τέσσερα χρόνια που θα γίνουν οι Αγώνες στο Ρίο της φίλης μου της «Ντζιούλμα», τι ακριβώς περιμένεις ότι θα δεις; Αμαζόνιο, ανακόντα, τα άσχημα δόντια του Ροναλντίνιο και κώλους από χορεύτριες. Είναι τόσο απλό. Θα το κάνουμε θέμα;
Ξέρεις τι πιστεύω; Η τηλεόραση δεν βοηθά να καταλάβεις το θέαμα. Μπορεί να στο κάνει και χειρότερο, να χαθείς με τόσα που συμβαίνουν ταυτόχρονα. Και στην περίπτωση της Τελετής των Βρετανών, η τηλεόραση μάλλον τα έκανε χειρότερα, βαρετότερα, πληκτικότερα. Τόσο πολύ, που η λατρεμένη κοιτούσε τα νύχια της.
Προς τι λοιπόν ο κομπλεξισμός και η αιώνια ατάκα «εμείς τα κάναμε καλύτερα»; Βέβαια, και οι Καταλανοί από το 1992 τα ίδια λένε: «σαν τους δικούς μας Αγώνες, δεν έκανε κανείς». Γιατί νομίζεις ότι έχει λυσάξει η χρεοκοπημένη Μαδρίτη να αναλάβει τη διοργάνωση; Για την hispanidad ρε γαμώτο.
Αλλά τι ακριβώς θα πει, «τα κάναμε καλύτερα»; Ναι, έχουμε την Ιστορία μας και την δείξαμε ωραιότατα. Είχαμε και έναν ταλαντούχο άνθρωπο, τον Δημήτρη Παπαϊωάννου, που δημιούργησε ωραίες εικόνες. Αλλά και η δική μας τελετή είχε βαρετές στιγμές. Δηλαδή εσένα σου άρεσε εκείνος ο ανεκδιήγητος που χοροπήδαγε με την ολυμπιακή φλόγα; Ή μήπως χάρηκες με την επίδειξη ματαιοδοξίας της «Τζιάνα Ανγκελόπουλος-Ντασκαλάκι»; Η σύγκριση με τον λιτό και αξιοπρεπή Sebastian Coe ήταν συντριπτική εις βάρος της. Για όσους μπορούν ακόμα να θυμούνται.
Και στην τελική να σου πω και κάτι και να με συμπαθά ο Παπαϊωάννου: O Ντάνι Μπόιλ είναι γνωστός σε όλο τον πλανήτη. Τον Παπαϊωάννου, ποιος τον ξέρει; Και γιατί δεν έκανε «διεθνή καριέρα» μετά από όλο αυτό το υπερθέαμα; Μήπως τελικά ισχύει το αιώνιο ελληνικό ρητό «καλύτερα πρώτος στο χωριό, παρά δεύτερος στην πόλη;»
Καλώς ή κακώς, έχουν περάσει πολλές δεκαετίες από την τελευταία φορά που ένας Έλληνας έκανε «διεθνή καριέρα». Εξαιρείται ασφαλώς η διεθνής καριέρα της Αννας Βίσση(ς).
Και εδώ είναι το ψητό της υπόθεσης. Εντάξει, και εγώ βαρέθηκα με τα λιβάδια και την εικόνα της mordor για να μας δείξει ο σκηνοθέτης πώς η Βρετανία γέννησε τη Βιομηχανική Επανάσταση και πώς οι δικοί της αριστοκράτες έγιναν αστοί και γλίτωσαν την γκιλοτίνα.
Και εγώ βαρέθηκα με το NHS δεν στο κρύβω. Ασε που εγώ όταν ζούσα εκεί, δεν είχα δει τέτοιες νοσοκόμες. Εμένα με το «καλημέρα» με έβαλαν να κάνω πιπί σε ένα κυπελάκι, πράγμα που δεν έδειξε ο σκηνοθέτης και καλύτερα.
Αλλά για δες και μια άλλη οπτική: ακόμα και αν δεν τα κατάφερε καλά ο τηλεοπτικός φακός, το μήνυμα της Τελετής ήταν τελικά να σου υπενθυμίσει πόσο πολύ επηρεάζει η αγγλοσαξωνική κουλτούρα τον τρόπο ζωής σου. Είτε σου αρέσει, είτε όχι.
Θυμάσαι όταν έμπαιναν οι αθλητές στο Στάδιο; Το μουσικό «χαλί» ήταν τα εκατοντάδες αγγλικά τραγούδια που γνωρίζεις. Συγκροτήματα με τα οποία μεγάλωσες, ενδεχομένως και στριμώχτηκες σε συναυλίες για να τα θαυμάσεις.
Εμείς εδώ τι κάναμε; Χρυσοπληρώσαμε έναν Βέλγο DJ να κάνει πρόγραμμα. Ωραία τα μπιτάκια, δεν λέω, αλλά πού πήγε η ελληνική μουσική; Θα μου πεις, τότε περίσσευαν τα φτηνά δανεικά, οπότε δώσαμε αέρα σε έναν Βέλγο και μια Ισλανδή Bjork να κάνουν το κομμάτι τους. Σωστά.
Θυμάσαι την Μαίρη Πόππινς; Τον James Bond; Τον Mr Bean; Την κυρία που δημιούργησε τον Χαρούλη Πότερ; Τον Πολ ΜακΚάρτνεϊ; Τον Κένεθ Μπράνα; Καλώς ή κακώς, τους γνωρίζεις πολυ καλά. Ευτυχώς, τα παιδιά στην Ελλάδα δεν μεγαλώνουν με τον Μάικ τον Φασολάκη. Χάρι Πότερ διαβάζουν. Να κρυβόμαστε πίσω από το δάκτυλό μας; Αντε στο τσακίρ κέφι και κάνεναν Τριβιζά, που εγώ τον σιχαίνομαι.
Σαφές το μήνυμα: Με έναν εκκεντρικό, ενδεχομένως και «χοντρό» τρόπο, η βρετανική αυτοκρατορία ζει και βασιλεύει. Σίγουρα αυτό παρηγόρησε τη λατρεμένη, βλέποντας -στην παρέλαση των χωρών- ένα σκασμό κράτη που ακόμα την έχουν (κυριολεκτικά) κορώνα στο κεφάλι τους.
Για να μην το κουράζουμε: είναι θέμα γούστου να σου αρέσει όποια τελετή θέλεις. Το υπόλοιπο είναι κόμπλεξ. Το γνωστό ελληνικό κόμπλεξ για αυτή την Ιστορία που φυλάμε ως κόρη οφθαλμού, άσχετο αν γύρω-γύρω έχουμε δημιουργήσει την Ελλάδα της παράγκας. Και της λαμογιάς που θέλει να βλέπει την Ακρόπολη από το μπαλκόνι της με λεφτά από μίζες. Στηρίζοντας την κουρτίνα με κρόσια των 2.500 ευρώ.
Εγώ θα ήθελα οι υπέροχες εικόνες του Δημήτρη Παπαϊωάννου, σε εκείνη την «κλεψύδρα» του 2004, να μην σταματούν στο ρεμπέτικο. Να συνεχίζουν και σήμερα. Με τα επιτεύγματα Ελλήνων εντός των Τειχών. Όποιας μορφής, δεν έχει σημασία. Αυτός είναι ο αληθινός τρόπος να τιμήσεις αυτό που κληρονόμησες. Αλλιώς, κάθεσαι και χαζεύεις στάδια και εγκαταστάσεις να ρημάζουν, γιατί πολιτικοί και δημαρχαίοι (όλοι φαύλοι ή/και άτολμοι)  δεν μπορούν να χωρίσουν δύο γαϊδάρων άχυρα.
Όλα τα υπόλοιπα είναι κόμπλεξ. Ή να δεις πώς το λέμε ελληνικά, σύμπλεγμα.

Παρένθεση

Σου είχα υποσχεθεί και νέα ενημέρωση από τη γνωστή γειτονιά όπου συμβαίνουν πολλά και ενδιαφέροντα. Ξεκινάμε από το τιμημένο Μεξικό, τη χώρα που όλοι λατρεύουμε παθολογικά. Νομίζω ότι ακόμα και αν δεν υπήρχε το Μεξικό στο χάρτη, κάπως θα έπρεπε να το ανακαλύψουμε για να ακούμε τη μουσική του, να διαβάζουμε τη λογοτεχνία του, να θαυμάζουμε την τέχνη του, να βλέπουμε τις ταινίες του, να δοκιμάζουμε τις γεύσεις του, να εμπνεόμαστε από την Ιστορία του.
Μοναδική ενδεχομένως παραφωνία σε όλα αυτά να είναι το κόμμα που εκπροσωπεί το παληκάρι στη φωτογραφία. Πρόκειται για το PRI, ένα «επαναστατικό-θεσμικό» κόμμα που γεννήθηκε από τα σπλάχνα της μεξικανικής επανάστασης στις αρχές του 20ού αιώνα, για να διαφυλάξει τις αξίες και τα ιδανικά της. Κυβέρνησε τη χώρα επί 71 συναπτά έτη με αξιοσημείωτη για τα δεδομένα της περιοχής σταθερότητα: κάθε έξι χρόνια και ένας νέος πρόεδρος. Με κάλπες. Και με συνυποψήφιους. Αλλά κέρδιζε συνέχεια ο υποψήφιος του PRI.

Όλα αυτά μέχρι το 2000, όταν έχασε τις εκλογές από ένα δεξιό κόμμα και έναν μάνατζερ της Coca Cola Mexico. Θα μου πεις, προκειμένου να ξεφορτωθούμε το καθεστώς PRI, ας έρθει και ο μάνατζερ της Coca Cola. Ας έρθει και ο κουακέρος Παπαδήμος, που λέει ο λόγος. Και ο Σαμαράς μην σου πω. Στη ζωή δεν μπορείς να τα έχεις όλα.
Και το 2006 ξανακέρδισε τις εκλογές το ίδιο δεξιό κόμμα. Τότε βέβαια με τα χίλια ζόρια, καθώς ένας άλλος τύπος που βγήκε δεύτερος, κατήγγειλε νοθεία. Και ξεκίνησε μια δικαστική μανούρα, τύφλα να έχει το σίριαλ με τις κουρτίνες της Βίκης Σταμάτη. Τελικά, οι καταγγελίες δεν είχαν κανένα αποτέλεσμα και ο δεξιός υποψήφιος φόρεσε την προεδρική κορδέλα και ξελύσαξε. Ο αριστερός δεύτερος έμεινε δεύτερος και το «θεσμικό κόμμα» έπεσε στην τρίτη θέση. Τόση κατάντια. Σαν ΠΑΣΟΚ και χειρότερα.
Έλα όμως που τα τελευταία χρόνια όλα πάνε στραβά στο Μεξικό. Ένας ιδιότυπος πόλεμος βρίσκεται σε εξέλιξη με τις συμμορίες των ναρκωτικών, οι οποίες σήκωσαν επικίνδυνα κεφάλι. Να φανταστείς, σε μια χώρα που ο Στρατός δεν είχε καμία απολύτως ανάμειξη, ξαφνικά βγήκε στους δρόμους να πολεμά συμμορίες. Και να μετρά απώλειες.
Πού θέλω να καταλήξω με τόση φλυαρία: Μέσα σε αυτό το κλίμα, το εξαφανισμένο «θεσμικό κόμμα» βρήκε την ευκαιρία που ήθελε. Διότι, μανίτσα μου, άμα είσαι καθεστώς 71 χρόνια, τα ξέρεις τα κατατόπια. Αυτό καλό είναι να το γνωρίζουν όσοι σπεύδουν να ξεγράψουν το ΠΑΣΟΚ του Ακη και των λοιπών δημοκρατικών δυνάμεων.
Έτσι εμφανίστηκε ο τύπος επάνω για να κερδίσει τις εκλογές και να φέρει το PRI πάλι στην εξουσία. Αυτός και αν ήταν ο oρισμός της «δεξιάς παρένθεσης». Μόνο που κράτησε 12 χρόνια.
Καμάρωσέ τον επάνω: Peña Nieto το όνομα του νέου προέδρου και μια ιστορία βγαλμένη από σαπουνόπερα: γάμοι, παιδιά, διαζύγια, πλούτη, πάθη, μπριγιαντίνη στο μαλλί και δεν συμμαζεύεται. Πουλάει αυτό στο Μεξικό, το έχεις δει τόσες φορές στην τηλεοπτική σου οθόνη, προτού σκάσουν μύτη ο Μουράτ, ο Οσμάν και οι φιλενάδες τους από τη γειτονική Τουρκία.
Κέρδισε λοιπόν, αλλά η πρώτη του σκοτούρα είναι ίδια με του κοντού προκατόχου του. Ο γνωστός αριστερός τύπος βγήκε πάλι δεύτερος και κατήγγειλε πάλι νοθεία. Πρόκειται για τον Manuel López Obrador, άλλοτε δήμαρχο της Πόλης του Μεξικού. Αυτή τη φορά η διαφορά ψήφων είναι πιο μεγάλη και δεν ξέρω πόση τύχη θα έχει η ένσταση. Ο Obrador κατήγγειλε ότι το PRI αγόρασε εκατομμύρια ψήφους, μοιράζοντας στον κοσμάκη πιστωτικές να πάρει Plasma TV τώρα που θα κοπεί το αναλογικό σήμα, ώστε να μην χάνει την Όλγα και το (χυδαίο, ακόμα) παρεάκι της. Μοίραζε -λέει- και δωροεπιταγές για καφέδες, chimichangas, tortillas και burritos. Θα μου πεις, πού το περίεργο; Και εδώ 30 χρόνια διόριζαν κοπρόσκυλα για να υπερασπίζονται το «δημόσιο χαρακτήρα». Και μόλις τελειώσαν τα δανεικά, άρχισαν να υπόσχονται «καταγγελία του Μνημονίου» για να πάρουν την ψήφο του απελπισμένου. Μια ζωή τα ίδια σε όλο τον πλανήτη. Στην τελική, με ένα burrito θα γεμίσεις και το στομάχι σου. Με την «καταγγελία»-«αναδιαπραγμάτευση», τι θα κερδίσεις. Τίποτα. Αν ανήκεις και στη μειοψηφία του μαλάκα φορολογούμενου, ακόμα πιο τίποτα. Για αυτό σου λέω, πάρε ολίγη από μπριγιαντίνη να έχεις να πορεύεσαι. Και τα ρέστα παγωτό. Και στον τοίχο μια Plasma TV.

Περνάμε στο επόμενο τεμάχιο. Ο κύριος που βλέπεις επάνω στο κέντρο της φωτό ήταν μέχρι πριν λίγες εβδομάδες ο πρόεδρος της Παραγουάης. Περίεργη χώρα η Παραγουάη, έχει περάσει τρελά βάσανα, πολέμους, δυστυχία. Σκέψου ότι στα τέλη του 19ου αιώνα έχασε έναν πόλεμο κατά των γειτόνων (και εμείς μέσα) και σκοτώθηκε το 90% των ανδρών σε παραγωγική ηλικία. Τι να κάνουν λοιπόν οι άνθρωποι, προκειμένου να μην εκλείψει το είδος, επέτρεψαν την πολυγυνία. Ένας άνδρας έπαιρνε όσες μπορούσε και όσες άντεχε. Καταλαβαίνεις από κρεβατομουρμούρα τι γινόταν. Χίλιες φορές να είχες σκοτωθεί στoν πόλεμο. Με τούτα και με κείνα, το μοντέλο της μητριαρχικής οικογένειας καλά κρατεί ακόμα και σήμερα.
Μετά βέβαια στον 20ό αιώνα ήρθε και ένας δικτάτορας με γερμανικό όνομα να τους κάτσει 700 χρόνια στο κεφάλι και έδεσε το πράγμα. Ή μάλλον, δεν έδεσε ακριβώς, αλλά δημιουργήθηκε ένα άλλο είδος μονοκομματικού καθεστώτος, δεξιάς κοπής. Μέχρι που το 2008 ήρθε ο κύριος Fernando Lugo που βλέπεις επάνω με την αθλητική περιβολή να γίνει πρόεδρος. Σημειωτέον ότι πριν το ρίξει στις φόρμες adidas, φορούσε ράσο. Είπε λοιπόν ο χριστιανός να το κρεμάσει μήπως και προσφέρει άλλες υπηρεσίες με τη λαϊκή ψήφο. Όχι σαν τους δικούς μας τους τράγους που σου κάθονται στο σβέρκο χωρίς να τους επιλέξεις, έχουν άποψη για όλα, υβρίζουν το σύμπαν και εσύ ο μαλάκας ο φορολογούμενος πληρώνεις το μισθό τους, τη λιμουζίνα τους και τα go-go boys που τoυς ζεσταίνουν τα βράδια.
Μη στα πολυλογώ, άμα σου κάτσει να γίνεις αριστερός πρόεδρος σε μια χώρα σαν την Παραγουάη, πόσο να αντέξεις; Το φάντασμα του δικτάτορα και της παρέας του θα σε κυνηγά, ακόμα και αν έχεις μέσον τον σαϊεντολόγο θεό του Τομ Κρουζ. Έτσι και ο φουκαράς ο Fernando Lugo μια ωραία πρωΐα έχασε την εξουσία με κοινοβουλευτικό πραξικόπημα. Ήταν αυτό που λέμε «αριστερή παρένθεση». Αυτά είναι καθεστώτα. Και μετά μου λες εμένα ότι ο Σαμαράς θα πουλήσει τα καθεστώτα της ΔΕΗ και του ΟΣΕ. Πιο πιθανό βρίσκω να πουλήσει σε φανάρι της λεωφόρου Κηφισίας κανένα αντίτυπο της γιαγιάς του της Πηνελόπης, παρά τη ΔΕΗ και τον ΟΣΕ. Aν θέλουμε να είμαστε στοιχειωδώς σοβαροί.

Κλείνοντας, σου παρουσιάζω σε αποκλειστικότητα εικόνες από το νέο σίριαλ που θα προβάλλει ο ΑΝΤ1 το χειμώνα. Πρόκειται για ριμέικ της αθάνατης σειράς la usurpadora (λα ουσουρπαδόρα= η σφετερίστρια). Πάθη, έρωτες, ίντριγκες και μάχες για την εξουσία με φόντο την Argentina του 19ου αιώνα. Στη φωτό το καστ της σειράς ποζάρει για τους ανά τον κόσμο τηλεθεατές. Επιτέλους μια όαση στην ελληνική τηλεόραση, που θα μας κάνει να ξεχάσουμε για λίγο τα τούρκικα τσεμπέρια και τις ανατολίτισσες femme fatale.
Σημείωση: οποιαδήποτε ομοιότητα με υπαρκτά πολιτικά πρόσωπα της σύγχρονης Argentina είναι εντελώς συμπτωματική. Στο ορκίζομαι στον φερετζέ που φορά η τριτο-ξαδέλφη του Ονούρ. Που δεν έχω πιο ιερό.  

Ενημέρωση

Δεν ξέρω εσύ, αλλά εγώ είμαι βαθύτατα συγκινημένος. Αποκτήσαμε κυβέρνηση, η οποία θα θέτει στοχο-χρονοδιαγράμματα: τι έχει γίνει (τίποτα), γιατί δεν έγινε (γιατί εδώ είναι Ελλάδα) και πότε θα γίνει (ποτέ). Η κυβέρνηση επίσης έχει προγραμματική σύγκλιση, η οποία συμπυκνώνεται στο γνωστό: θα πληρώνουν φόρους τα γνωστά κορόιδα για να ταΐζουμε κυρίως τους δημόσιους υπαλλήλους και να δίνουμε τις γνωστές μη συντάξεις χωρίς φάρμακα. Και γάζες από το σπίτι σας. Παράλληλα, θα αναδιαπραγματευόμαστε. Mέχρι να αναλάβει υπηρεσιακή κυβέρνηση και να γίνουν εκλογές.

Υπό αυτή την έννοια, είμαι διπλά συγκινημένος, διότι -ακόμα και αν δεν το παραδέχεται κανείς- ουσιαστικά έχουμε και κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ. Κάτσε διάβασε την προγραμματική σύγκλιση της παρούσης κυβέρνησης και μετά κάνε μια σούμα από τις 45 συνιστώσες των άλλων για την οικονομία. Στο ίδιο αποτέλεσμα θα καταλήξεις, άντε τρία χαράτσια πάνω, δύο δημόσιους οργανισμούς κάτω. Τα υπόλοιπα είναι παιχνίδι με τις λέξεις. Αν θέλουμε να είμαστε στοιχειωδώς σοβαροί. Και μετά φταίει ο κάθε Σόιμπλε που λέει ότι τους κοροϊδεύουμε.

Αφού λοιπόν λύσαμε τα δικά μας και μπορούμε να απολαύσουμε, σαν παλιό σινεμά, την κατάρρευση της Ευρωζώνης, ας ασχοληθούμε και με όσα συμβαίνουν κάπου αλλού. Εκεί που δεν υπάρχει ενιαίο νόμισμα, απλά μια ενιαία λατρεία στο δολάριο.  

Για καμάρωσε την παρέα επάνω. Είναι το G20 στην πρόσφατη Σύνοδο στο Μεξικό. Μην κάνετε λάθος, που λέει και ο Σαμαράς: πρόκειται για καλλιστεία Ανάπτυξης, τα οποία σε άλλες εποχές θα τα είχε φέρει στην Ελλάδα ο ΑΝΤ1, θα τα παρουσίαζε μια ηλίθια ξανθιά και θα τα σχολίαζαν άλλες δύο ηλίθιες ξανθιές παρέα με την Βάνα Μπάρμπα. Που δεν είναι ούτε ξανθιά ούτε ηλίθια. Καλλιστεία ανάπτυξης λοιπόν, όπου ο καθένας έχει το μοντέλο του και ψάχνουν το καλύτερο. Κινέζοι πρώην κομμουνιστές και νυν καπιταλιστές, Ινδοί με αγελάδες, Αμερικανοί καπιταλιστές, το duo χλαπάτσα Μπαρόζο-Βαν Ρομπάι, η γνωστή Μέρκελ, η οποία φταίει πλέον και για την εξαφάνιση των δεινοσαύρων, «διότι δεν τηρούσαν τις δεσμεύσεις τους» και ολίγη από Νότιο Αμερική. Μην λέμε ονόματα, θα τα δεις παρακάτω. Έχω να σου καταγγείλλω ότι ο Μπαρόζο πολύ θύμωσε που οι «άλλοι» κουνάνε το δάχτυλο στην Ευρώπη για την κρίση και της κάνουν μαθήματα Δημοκρατίας. Σωστός ο Πορτο-βλάχος. Τι μαθήματα να κάνεις για οικονομία στην Ευρώπη; Μια χαρά θα πάει στον πάτο και από μόνη της. Και τι μαθήματα Δημοκρατίας να κάνεις σε έναν Πορτο-βλάχο επιπέδου Μπαρόζο που είχε 50 χρόνια δικτατορία;

 

Καλώς τα δικά μας παιδιά. Το γνωστό Cristinάκι με τον πρωθυπουργό πασών των Ιωβηλαίων Ντέιβιντ. Πώς κατάφεραν και βγήκαν αυτοί οι δύο μαζί φωτογραφία, μόνο ο θεός της Ελλάδας το ξέρει. Μην κάνετε λάθος, που λέει και ο Σαμαράς: χάλια πήγε η συνάντηση, διότι η πρόεδρος είχε αυτό τον φάκελο στο χέρι και προσπάθησε να του τον δώσει. Η αλήθεια είναι πως αν περιείχε την καταγγελία του Μνημονίου, θα γέλαγε λίγο ο Ντέιβιντ, που τόσο χάλια μπάλα σε Euro είχε να παίξει η ομάδα του από τότε που η λατρεμένη γιόρταζε το Ασημένιο Ιωβηλαίο. Καταλαβαίνεις δηλαδή για πόσες δεκαετίες πίσω μιλάμε. Ο φάκελος όμως είχε κάτι ψηφίσματα του ΟΗΕ για τα Νησιά Μalvinas και ο άλλος έφυγε έξαλλος. Σιγά μωρέ Ντέιβιντ. Ψηφίσματα του ΟΗΕ ήταν, ποιος τα χέζει; Να μου πεις ότι είχε παραγγελίες ΕΟΠΥΥ για γριές, να πάω πάσο. Πρόσεξε δε πώς την κοιτάει. Αμ η άλλη πίσω η ποντικο-μαϊμού η μεταφράστρια;

Και περνάμε στο επόμενο παρατράγουδο. Ο Γάλλος πρόεδρος είδε γυναίκα και πήγε να χαιρετήσει. Κάτι τέτοια βλέπει και η σύντροφός του -Τρίβελερ ή κάτι τέτοιο- και γίνεται έξαλλη. Πολύ κατίνες τελικά η Γαλλίδες, το φανταζόσουν; Όαση για τον Φρανσουά η χειραψία, αν σκεφτείς ότι λίγες μέρες νωρίτερα είχε πάει στο Παρίσι ο Βενιζέλος και μετά ο Φρανσουά έφυγε για Βερολίνο, όπου έφαγε στη μάπα την Μέρκελ, η οποία χρεώνεται και την Ισπανική Γρίπη του 1912. Τώρα αν με ρωτήσεις σε ποια γλώσσα μίλησε ο Φρανσουά με το Cristinάκι, θα σε γελάσω. Εκτός και αν ξέρει ισπανικά. 

 

Εδώ είμαστε. Οι αδελφές Μπρόγιερ σε νέες περιπέτειες. Για το Cristinάκι, τι να λέμε, τα βλέπεις. Η άλλη, η γνωστή «Ντζιούλμα» της Βραζιλίας, το παλεύει να γίνει άνθρωπος, διότι έχει και Ολυμπιακούς σε τέσσερα χρόνια και Mundial σε δύο. Κάπως πρέπει να είναι στην τελετή έναρξης, διότι θα την βλέπουν και τρία δισεκατομμύρια ζευγάρια μάτια, συν το μάτι του Σαμαρά. Προς το παρόν, προσέλαβε μοδίστρα, της έραψε ΑΥΤΟ και βγήκε να μαζέψει εντυπώσεις και γνώμες. «Και για το μαλλί, ποιον να προσλάβω;» ρωτά την δική μου. «Σαμαρά δαγκωτό. Τρύφωνα» απάντησε η Cristina. Αναμένουμε κατόπιν τούτου την επόμενη εμφάνιση. Καλά για το μαλλί, δεν συζητώ, έκανε καλή επιλογή. Αμα σε λένε Σαμαρά, είσαι λίρα εκατό. Για τη μοδίστρα, έχω ακόμα ορισμένες ενστάσεις. Εκτός αν η μοδίστρα και ο Τρύφωνας κάνουν μια προγραμματική σύγκλιση.   

 

Τα ύστερα του κόσμου. Ήθελα να ήξερα ποιος σατανικός εγκέφαλος σκέφτηκε να ρίξει Κινέζο πρωθυπουργό σε αυτό το μπουντρούμι. Μην στα πολυλογώ, πήγε ο άνθρωπος στο Buenos Aires να κάνει καμιά εμπορική συμφωνία. Ξύπνιος ο Κινέζος, πού θα πάει; Στην Ελλάδα; Τον πήρε η άλλη και τον άρχισε στην ξενάγηση σε Μουσεία και ιστορίες. Μια σταλιά ο Κινέζος όμως. Του το έχεις ότι είναι κομμουνιστής-καπιταλιστής, Αλέκα μου; Αν με ακούς δηλαδή εκεί από την έβδομη θέση που σε έριξε το σύστημα. Που ούτε σε προ-Ολυμπιακό τουρνουά δεν περνάς, με το συμπάθειο κιόλας.

Να τον πάλι ο Κινέζος με το φως του ήλιου. Φράπα η μούρη και το μαλλί υποδειγματικό. Υποψιάζομαι ότι η βαφή είναι σετ με το βερνίκι για τα παπούτσια. Έκλεισε όμως και τις συμφωνίες του. Και επειδή στην Argentina της Cristina Fernández όταν ακούνε τη λέξη «εισαγωγές», βγάζουν σπυράκια -τα ακούς whoever υπουργέ Οικονομικών;- το deal είχε ως εξής: να πάρουμε chinese βαγόνια για το μετρό, αλλά και εσείς θα πάρετε καλαμποκάκι αργεντινό να τρώνε οι αντιφρονούντες πριν την εκτέλεση. Τίμια πράγματα. Γιατί άμα έχεις έλλειμμα, μετά έρχονται τα χαράτσια για τη σωτηρία της πατρίδας.
Το Cristinάκι γελάει στη φωτό. Μόλις πριν από λίγα δευτερόλεπτα τής είχε πει ο Κινέζος πρωθυπουργός-καπιταλιστής-κομμουνιστής, πόσα χαρτιά χρειάζεσαι για να κάνεις μια επένδυση στην Ελλάδα.

Θα επανέλθω. Γιατί στη γειτονιά έχουν συμβεί και άλλα. Πιο σημαντικά. Και πιο καθεστωτικά...