Παραμύθι

Αχ βρε Μafa, εσύ την είχες την απορία χρόνια πριν: «τι να έχουν κάνει κάποιοι φτωχοί νότιοι για να αξίζουν ορισμένους βόρειους;»
Φανταζόσουν ποτέ ότι θα ζήσουμε το corralito, το τρισ-κατάρατο corralito στην Ευρώπη;
Σε σένα που ίσως δεν το θυμάσαι, corralito ήταν ο περιορισμός στην ανάληψη μετρητών που επιβλήθηκε στην Argentina to 2001. Φυσικά ξεσηκώθηκαν και οι πέτρες, οπότε δεν άργησε να έρθει το ελικόπτερο.
Είδες, Αλέκα μου, πόσο απλό ήταν; Αμα θέλεις να γίνει επανάσταση, βάλε περιορισμό στις αναλήψεις. Και μην το πάρεις πίσω. Μαύρο φίδι που σε έφαγε. Μόνο ένα ελικόπτερο μπορεί να σε γλιτώσει από την οργή του νοικοκυραίου. Αλάνθαστη μέθοδος.
Τώρα, δεν θέλω να κάνω τον έξυπνο, αλλά εκεί πίσω στις αρχές του 2001, υπήρξαν μερικοί ελάχιστοι τύποι που έτρεμαν στην ιδέα του κοινού νομίσματος. Δεν σου μιλώ απαραίτητα για ιδεολόγους. Σου μιλώ για ανθρώπους με τον κοινό νου. Αυτό το τόσο σπάνιο πράγμα που λέγεται κοινός νους.
Ήμουν ένας από αυτούς, αλλά βλέπεις τότε δεν με ήξερες. Και καθόλου δεν με είχε συγκινήσει το 2002 και 2003 η ζήλεια που μου έδειχναν οι συμπατριώτες μου Argentos. Εκείνοι έδιναν μάχη να πάρουν τα υποτιμημένα λεφτά τους από την τράπεζα και μου έλεγαν «che, vos tenés el euro».
Αμ δε! Διότι ο κοινός νους ψιθύριζε κάτι πολύ απλό σε καθηγητάκους σαν τον Σημίτη που πανηγύριζαν όταν το ΑΤΜ ξέρασε το πρώτο 20εύρω: Πού πας ξεβράκωτος στα αγγούρια; Έφτιαξες ομοσπονδία με μια στοιχειώδη δημοσιονομική ομογένεια, ώστε να έρθει να «κουμπώσει» το κοινό νόμισμα; Όχι. Γίνεται να το κάνεις ανάποδα; Όχι.
Και αν δεν πιστεύεις εμένα -αντιδραστικό με έλεγαν τότε- ρώτα τον ηγούμενο Εφραίμ που ξέρει πιο πολλά οικονομικά από τους τελευταίους δέκα υπουργούς οικονομικών μαζί. Εξαιρώ τον Βενιζέλο, που τα ξέρει όλα έτσι κι αλλιώς.
Όταν το κάνεις ανάποδα, είναι απλά θέμα χρόνου να επικρατήσει ο νόμος της ζούγκλας. Με την πρώτη στραβή, ο καθένας θα κοιτάξει την πάρτη του. Και ο ισχυρός, ο οποίος εν τω μεταξύ θα έχει μαζέψει όλο το χαρτί, θα χορεύει τους υπόλοιπους στο ταψί.  
Στο δικό μας παραμύθι, ο ισχυρός είναι η Γερμανία. Το γνωστό ευρωπαϊκό παρατράγουδο. Ανοιξε και κανένα βιβλίο ιστορίας. Γνωστή η τακτική της, η ξιπασιά της, αλλά και η παντελής έλλειψη διπλωματίας.
Έτσι είναι ο Γερμανός. Αυτό που έχει να σου πει, θα στο πει ωμά. Χωρίς γαλλικές αβρότητες, και βρετανικές ευγένειες.
Πολύ σπάταλο για τα γούστα του το ελληνικό Δημόσιο. Επιπλέον, είναι προτεστάντης, οπότε μισεί τα ανήθικα κόλπα των ιρλανδικών και κυπριακών τραπεζών. Του βρωμάει το ισπανικό jamón και βρίσκει εντελώς μίζερα τα πορτογαλικά fados. Και όλα αυτά, για αρχή. Ορεκτικό. Ένας θεός ξέρει ποιος θα πάρει σειρά. Και έτσι, γέμισε ο τόπος μνημόνια. Γερμανικός καταμερισμός εργασίας. Διότι ο πληρώνων και διατάζων.
Βέβαια, για να λέμε και του στραβού το δίκιο, ο Γερμανός όσο άκομψα και αν στο λέει, μια αλήθεια την κρύβει: μην τα βάζετε μαζί μας, βάλτε τα με τους πολιτικούς σας. Που τους επιτρέψατε να σας πάνε εκδρομή στην Πομπηία, ενώ στο βάθος το ηφαίστειο φόρτωνε.
Αλλά, επειδή το λέει η μουτσούνα του κάθε Σόιμπλε, δαιμονοποιείται. Και σαν από ένστικτο τρέχουμε στο άλλο άκρο. Κάνοντας χαβαλέ, μουτζώνοντας και ψηφίζοντας γραφικούς επιπέδου Γκρίλο. 
Και τώρα τι γίνεται; Ο κοινός νους θα σου έλεγε ότι το καλύτερο για όλους εμάς είναι να την κάνουμε με ελαφρά από το κοινό νόμισμα.
Αλλά το θέμα είναι πού θα πάμε.Υπάρχει κανένα σχέδιο της προκοπής; Ακουσες εσύ κάτι; Γιατί χωρίς σχέδιο, το να φύγεις είναι εξίσου εγκληματικό με το να μείνεις.
Όσο ηλίθιος είναι ο κάθε ΓΑΠ που υπογράφει Μνημόνια για λίγα δανεικά πιστεύοντας ότι θα εφαρμόσει όσα συμφώνησε, άλλο τόσο απατεώνας είναι και ο κάθε φωνακλάς που σε προτρέπει να φύγουμε με βάρκα την ελπίδα.
Αλλά, η ελπίδα δεν μου ακούγεται σαν καλό Plan B. Ασε που αυτή πεθαίνει πάντα τελευταία, άρα εσύ και εγώ θα πεθάνουμε πρώτοι.
Οπότε, φιλούθκια. Kαι η κηδεία, προτεσταντική: χωρίς στεφάνια και καφέδες. Παξιμάδι και αυτό μισό.

Frankie

Tα είδες πάλι τα χαΐρια μας; Όποια πέτρα και να σηκώσεις, ένας Argento είναι από κάτω. Καταρχήν έχεις αυτό τον άτιμο τον Messi, ο οποίος πιάνει  και βάζει ένα σκασμό γκολ για πλάκα στους Ιταλούς του Μπερλουσκόνι.
Και δεν περνάει ένα 24ωρο και εμφανίζεται στην Βασιλική του Αγίου Πέτρου, έτερος Argento να κοιτά ολίγον σαν αγγούρι το πλήθος. «Ρε συ, αυτός είναι ο Βergoglio!» φώναξαν οι περισσότεροι.
Μάλιστα κύριοι. Από σήμερα ο πλανήτης έχει δύο περονιστές στην εξουσία. Το Cristinάκι στην Argentina και τον Frankie στο Βατικανό. Κράτος είναι και το Βατικανό.
Κλασικά νούμερα οι συμπατριώτες μου. Βγήκαν στα κανάλια και στα μικρόφωνα, όπως κάποτε η γιαγιά της Κατερίνας Θάνου με την καραμπίνα για να πανηγυρίσει το χρυσό μετάλλιο της εγγονής.
Στη γειτονιά του Frankie, στο Buenos Aires, μέγα πλήθος να εξηγεί: εδώ έπινε καφέ, εδώ είναι η στάση του λεωφορείου που περίμενε, αυτό είναι το διαρκείας για το γήπεδο και πάει λέγοντας. Πρώτο τραπέζι πίστα η αδελφή του, αν και βγήκε λίγο άλουστη στην κάμερα. Μια τρίτη ξαδέλφη είχε περισσότερο χρόνο στη διάθεσή της, έφτιαξε το μαλλί και βγήκε να πει ότι ο Frankie ήταν τόσο βέβαιος ότι δεν θα βγει που έκλεισε και το εισιτήριο επιστροφής, φυσικά με Aerolineas Argentinas.
Μεταξύ μας, καλύτερα που έγινε Πάπας, γιατί δεν θέλεις να πας στην Αrgentina με πτήση από Ρώμη. Ρώτα και μένα: το ταξίδι κρατάει μία αιωνιότητα και μια μέρα. Μέχρι να φτάσεις, έχει βγει και η Ελλάδα από την ύφεση, που λέει ο λόγος.
Εξαιρώ που το αεροπλάνο είναι φουλ στους Argentos: γλώσσα δεν βάζουν μέσα, οι περισσότεροι είναι όρθιοι πάνω από το κεφάλι σου, γκρινιάζουν για τα πάντα. Ή κάνουν ουρά για την τουαλέτα.
Βγήκε και μια άλλη ντάνα στα κανάλια με καταπληκτικό μαλλι λάχανο, διότι σε κάθε γειτονιά του Buenos Aires έχει τουλάχιστον ένα κομμωτήριο και ένα locutorio, να μας πει ότι της είχε κάνει πρόταση γάμου ο Frankie στα 12.
Κάτσε να το σκεφτώ λίγο: πρόταση γάμου πριν από 60 χρόνια, δηλαδή το 1953. Μάλιστα. Τότε στην Argentina κυβερνούσε ο Juan Perón, η Eva Perón είχε πεθάνει και οι εργαζόμενοι περνούσαν καλά. Ο ίδιος ο Frankie ήταν οπαδός του Perón, όπως δήλωσε άλλος γείτονας, επομένως τώρα κατάλαβα γιατί απορρίφθηκε η πρόταση γάμου στην 12χρονη. Η μάνα της κοπέλας δεν τον ήθελε γιατί ήταν περονιστής. Καλό δεξιόμουτρο θα ήταν και αυτή και σου λέει, σιγά μην δώσω την κόρη μου σε γιο εργάτη-περονιστή. Και ο άνθρωπος έγινε παπάς.

Τώρα για να μιλήσουμε και λίγο πιο σοβαρά, αν υποτεθεί ότι μπορεί κανείς να μιλήσει σοβαρά για ένα μαγαζί σαν την Εκκλησία, ο Frankie είναι ένας διαφορετικού ήθους παπάς. Γεγονός και δεν χρειάζεται κανένας γείτονας να το επιβεβαιώσει.
Φυσικά η απλότητα και η αγάπη στους φτωχούς δεν αποτελούν τίτλο τιμής, αλλά τρόπο ζωής. Τίτλο τιμής αποτελούν μόνο για τους επαγγελματίες ευαίσθητους Έλληνες πολιτικούς, καλλιτέχνες και συνδικαλιστές: από τους Ακηδες και Λάκηδες μέχρι τους Φωτόπουλους του χθες (ΠΑΣΟΚ), του σήμερα (ΣΥΡΙΖΑ) και του αύριο (ΠΑΣΟΚ).
Προφανέστατα ο Frankie είναι συντηρητικός. Δηλαδή, τι άλλο θα μπορούσε να είναι ο Πάπας και ο κάθε Πάπας και παπάς;
Προφανέστατα δεν διατηρεί και τις καλύτερες σχέσεις με την κυβέρνηση της Argentina. Όταν έχεις πρόεδρο το Cristinάκι που νομιμοποιεί τους γάμους ίδιου φύλου και δίνει επίδομα στις μονογονεϊκές οικογένειες, πώς είναι δυνατόν να έχεις καλές σχέσεις;
Όταν βάζει φυλακή δικτάτορες και δολοφόνους, πώς να έχεις καλές σχέσεις; Και οι πέτρες ξέρουν ότι η Εκκλησία (η κάθε Εκκλησία) σπεύδει πρώτη να ευλογήσει το πραξικόπημα. Το κάθε πραξικόπημα ή καθεστώς, μην παρασύρεσαι. Και στην αλήστου μνήμης ΕΣΣΔ με τους δορυφόρους της, το παπαδαριό μια χαρά περνούσε. Διαβάζοντας.
Ο Frankie -που είναι και περονιστής- είναι και κατά της φτώχειας. Τουλάχιστον θα πρέπει να αναγνωρίσει ότι στην Argentina τα τελευταία χρόνια έχουν γίνει πολλά κατά της φτώχειας. Χάρη στο Cristinάκι -επίσης περονίστρια. Όπως έλεγαν και τη δεκαετία του 1950, «για έναν περονιστή δεν υπάρχει τίποτα καλύτερο από έναν άλλο περονιστή».
Γενικώς έχουν γίνει πολλά στη Λατινική Αμερική κατά της φτώχειας την τελευταία δεκαετία. Σύμφωνα μάλιστα με στοιχεία της Παγκόσμιας Τράπεζας, η μεσαία τάξη έχει αυξηθεί κατά 20%, το οποίο μεταφράζεται σε αρκετά εκατομμύρια ανθρώπους. Όταν στην Ευρώπη, για παράδειγμα, η μεσαία τάξη εξαφανίζεται. Και μιλάμε για ανθρώπους.
Ας εμπνευστεί λοιπόν από αυτό το παράδειγμα, διότι λεφτά υπάρχουν. Αφού πλέον είναι κάτοικος Βατικανού, ας κάνει τον κόπο να ρίξει μια ματιά στο υπόγειο της επιχείρησης και στα τραπεζικά καρνέ. Πολύ χρήμα. Και ας στείλει στο διάολο όσους από το συνάφι του κάνουν μαθήματα ηθικής, θωπεύοντας παιδάκια.
Φιλιά σε όλους. Και σε όλες. Χωριστά.

Πατριώτες

Aυτό που βλέπεις δίπλα είναι ένα εντυπωσιακά μεγάλο γλυπτό, το οποίο βρίσκεται εντυπωσιακά μακριά από οπουδήποτε: στην αργεντινή πόλη Ushuaia, στη Γη του Πυρός. Είναι το μνημείο για τους πεσόντες στον Πόλεμο των Malvinas (πες τα και Falklands).
Είναι μια πιστή αναπαράσταση των Νησιών με φόντο τον ουρανό και ολίγη από Ανδεις. Ήμουν  τυχερός εκείνη την παγωμένη μέρα του 2007 και η φωτογραφία βγήκε ονειρεμένη.
Περίεργη ιστορία τα Νησιά και ο καβγάς Αργεντινής-Βρετανίας. Κάπου είχα διαβάσει κάτι εξαιρετικά εύστοχο και αρκετά βρετανικό: «είναι η κλασική περίπτωση ιστορίας, όπου και οι δύο πλευρές έχουν τα επιχειρήματά τους και στο τέλος κερδίζουν οι δικηγόροι».
Κόσμος πήγε και ήρθε εκεί στην άκρη του Νότιου Ατλαντικού ήδη από τον 16ο αιώνα. Θαλασσοπόροι, επενδυτές, καταριανοί, η εταιρεία «Ελληνικός Χρυσός», το ισπανικό στέμμα και πάει λέγοντας. Κάποια στιγμή τα Νησιά έγιναν δικά μας, δηλαδή αργεντινά.
Το 1833, όμως -σύμφωνα με μία εκδοχή- κουβαλήθηκαν οι Βρετανοί, έγινε ένα τζέρτζελο, πιο μπερδεμένο και από το να κάνεις διακανονισμό για ληξιπρόθεσμα χρέη στο Δημόσιο, έδιωξαν τους ελάχιστους Argentos και έβαλαν ταμπέλα βρετανική.
Μετά κουβάλησαν και μερικούς κακομοίρηδες να βόσκουν αρνιά, διότι σου λέει, τι να τα βόσκεις στην Ουαλία τι να τα βόσκεις εκεί κάτω. Πράσινο εδώ, πράσινο και εκεί. Ψωφόκρυο εδώ, ψωφόκρυο και εκεί.
Οι Βρετανοί βέβαια ισχυρίζονται ότι δεν έδιωξαν κανέναν, αλλά ότι οι ελάχιστοι Argentos έφυγαν μόνοι τους, μόλις τους είδαν. Προφανώς είχαν ακούσει για τα όργια που γίνονται το καλοκαίρι στη Ζάκυνθο και είπαν να πέσουν στα παγωμένα νερά του Νότιου Ατλαντικού να γλιτώσουν. Δεν ξέρω εσύ, αλλά εγώ το βρίσκω σχετικά πειστικό αυτό το επιχείρημα. Έχεις αντικρύσει μεθυσμένους Βρετανούς σε καλοκαιρινό νησί;
Εγώ ένα καλοκαίρι στην Ίο είχα έναν Αγγλο να μου πιάνει τον κώλο από τη μια και μια Αγγλίδα να μου τραβάει το χέρι από την άλλη. Τους φώναξα ένα «las malvinas son argentinas, hijos de puta» και με άφησαν ήσυχο.
Μην στα πολυλογώ, τα πράγματα έγιναν χειρότερα με την ιδέα της αργεντινής δικτατορίας να κάνει εισβολή το 1982. Τραγικό λάθος. Θα μου πεις, οι στρατιωτικοί -μετά τους πολιτικούς- είναι η πλέον ανίκανη φάρα. Έστειλαν κάτι ταλαίπωρα αγοράκια να πολεμήσουν και εμφανίστηκε ο Βρετανικός Στόλος με επικεφαλής τον υιό της λατρεμένης Ελισάβετ και τα λιάνισε κανονικότατα.
Πώς να σου κάνει λοιπόν εντύπωση που οι κάτοικοι μόλις πριν λίγο ψήφισαν με 99,8% να παραμείνουν υπό το Στέμμα της λατρεμένης; Πρόσεξε: της λατρεμένης, διότι όταν μετά από 2.500 χρόνια το Στέμμα θα περάσει (μοιραία) σε άλλο κεφάλι, δεν ξέρω πώς θα το ανιμετωπίσουν.
Φυσικά, επειδή διαβάζω διάφορες αρλούμπες αριστερά και δεξιά, καλό είναι να ακούσεις την αλήθεια.
Διότι μέχρι να γίνει η εισβολή της Αργεντινής Χούντας, το Λονδίνο τους κατοίκους των Νησιών (Kelpers, αποκαλούνται οι κάτοικοι) τους είχε πιο χεσμένους και από όσο η τρόικα την ελληνική κυβέρνηση «συνευθύνης».
Για να σου δώσω να καταλάβεις, στις αρχές του 1980 είχαν στείλει άνθρωπο εκεί κάτω να τους πει με τρόπο ότι το χαράτσι θα παραμείνει στο λογαριασμό της ΔΕΗ και ότι εκείνοι καλό είναι να συνηθίζουν στην ιδέα ότι θα περάσουν υπό αργεντινό έλεγχο.
«Δεν βγαίνω μάνα μου, άμα με γυρίσεις ανάποδα ούτε πένα δεν θα πέσει» τους είπε ο εκπρόσωπος του Λονδίνου, διότι κόστιζε ακριβά στη Βρετανία η διατήρηση της αποικίας. Έξαλλοι έγιναν οι Kelpers, ευτυχώς βγήκε ο τοπικός Πάνος (εντελώς) Καμμένος και ξέρασε τρία κιλά υδατάνθρακες και εκεί έκλεισε το θέμα. Φαντάζεσαι να είχε ραδιοφωνική εκπομπή ο Τράγκας, τι θα έλεγε;
Κατάλαβες λοιπόν; Σαν αριθμούς τους έβλεπαν τους φουκαράδες. Έλα όμως που ήρθε η Αργεντινή Χούντα να κάνει τη μεγαλύτερη ηλιθιότητα και άλλαξαν τα δεδομένα. Ξαφνικά, οι «αριθμοί» έγιναν άνθρωποι! Που έπρεπε να προστατευθούν. Ασε που είχε και εκλογές μπροστά της η Θάτσερ, οπότε πάμε να δοξάσουμε και να δοξαστούμε. Και η λατρεμένη Ελισάβετ σήκωσε τον γιόκα της να πάει να πολεμήσει. Που αν είχε ρωτήσει καμιά καφετζού να της πει τα χαΐρια και των υπόλοιπων, ΟΛΟΥΣ θα τους είχε στείλει εκεί κάτω να ησυχάσει.
Υπάρχει και μια ακόμα πιο ενδιαφέρουσα πτυχή της ιστορίας, κάνε λίγο υπομονή με τη φλυαρία μου. Που λες, εκεί κατά τη δεκαετία του 1970, ένας βουλευτής των Εργατικών (τότε ήταν στην κυβέρνηση) πήγε εκεί κάτω να δει τι παίζει. Έφριξε ο άνθρωπος: βοσκοί, κατάθλιψη, αλκοόλ, εγκληματικότητα, φτώχεια και μηδέν προοπτική. Πιο χάλια, μόνο στην Ελλάδα.
Έφτιαξε λοιπόν μια έκθεση με ιδέες για το τι μπορεί να γίνει για να προκόψουν αυτοί οι 1.800 φουκαράδες. Γύρισε πίσω στο Λονδίνο, παρέδωσε την έκθεση, η οποία όμως ξεχάστηκε σε ένα συρτάρι. Είχαν, βλέπεις, άλλες σκοτούρες τότε στη Βρετανία.
Μετά το 1983, όταν η Θάτσερ εξαργύρωσε στις κάλπες τη νίκη στον πόλεμο, κάποιος θυμήθηκε την ξεχασμένη σε συρτάρι έκθεση του 1970.
Την πάει λοιπόν στην πρωθυπουργό, η οποία την ανοίγει και τι ανακαλύπτει; Ότι την έκθεση θα μπορούσε κάλλιστα να την είχε γράψει η Λούκα Κατσέλη και η νέα της παρέα στον ΣΥΡΙΖΑ. Κοντολογίς, έλεγε ότι για να προκόψουν αυτά τα ρεμάλια στα Νησιά, χρειάζονται Κράτος! Να τους σπουδάσει, να τους ταΐσει, να τους βρει δουλειά, να στήσει μπίζνα με τις αλιευτικές άδειες, να τους προστατεύει γενικώς. Και ειδικώς.
Κανονικά, η Θάτσερ θα έπρεπε να σκίσει την έκθεση και να έχει φάει και τα χαρτάκια, καθότι εκείνα τα χρόνια πάλευε να διαλύσει ό,τι είχε σχέση με το Κράτος.
Όμως η Maggie δεν ήταν ηλίθια επιπέδου Κατσέλη. Σου λέει, για 1.800 νοματαίους μπορώ να γίνω και εγώ σοσιαλίστρια-κρατίστρια-φιλάνθρωπος.
Και έπιασε την έκθεση και την υλοποίησε κατά γράμμα. Ακου και το πιο αστείο: το Λονδίνο δαπανά 23.000 ευρώ για την ασφάλεια και την ευημερία του κάθε κάτοικου των Νησιών. Σκέψου δηλαδή να σου έδινε το Κράτος επίδομα 1.000 ευρώ το μήνα για να είσαι ασφαλής, υγιής, μορφωμένος. Τα ακούτε αυτά εκεί στη Βρετανία; Για εσάς πόσα χαλάει;
Έτσι, τα Νησιά έγιναν παράδεισος: οι αλιευτικές άδειες γέμισαν τα ταμεία, οι κάτοικοι σπουδάζουν δωρεάν στη Βρετανία, δωρεάν νοσοκομεία, έχουν και ένα σκασμό Στρατό να τους φυλάει, έχουν και τουρισμό, έχουν και ΑΟΖ.
Με λίγα λόγια: οι Kelpers θα έπρεπε να φτιάξουν άγαλμα στον ελεεινό δικτάτορα που έκανε την εισβολή το 1982. Από εκεί που η Βρετανία τους είχε χεσμένους, έγιναν πάμπλουτοι. Έστω και στην άκρη του κόσμου.
Όψιμοι πατριώτες. Με τη τσαγιέρα στο χέρι.

Στρατιώτης

Με τούτα και με εκείνα, τον χάσαμε τον compañero Hugo. Δεν λέω «σύντροφο», γιατί έτσι αποκαλούνται (ακόμα) τα στελέχη του ΠΑΣΟΚ, οι νοσταλγοί του Στάλιν και οι εμετικές φυσιογνωμίες του ΣΥΡΙΖΑ, οπότε καταλαβαίνεις ότι κάηκε ο όρος.
O Hugo Rafael Chávez Frías μας άφησε χρόνους και πήγε να συναντήσει τον Simón Bolívar, στον οποίο θα πρέπει να εξηγήσει γιατί τον θαύμαζε τόσο.
Στα χρόνια που ο «Απελευθερωτής» Simón Bolívar είχε πάρει τα βουνά για να διώξει από τη Νότιο Αμερική το Στέμμα που αργότερα θα φόραγε ο μπαρμπά Χουάν Κάρλος, το μόνο επιτυχημένο παράδειγμα αποτίναξης κορώνας ήταν των Αμερικανών, οι οποίοι είχαν ήδη στείλει πίσω στη Βρετανία το Στέμμα του Γεωργίου Γ'. Ατυχος και εκείνος ο χριστιανός. Έχασε τις αποικίες και μετά έχασε το ρεκόρ του δεύτερου μακροβιότερου μονάρχη της χώρας, από τη λατρεμένη μου Ελισάβετ Β'. Η οποία έπαθε -λέει- κόψιμο και πήγε στο νοσοκομείο για νοσηλεία. Και άνοιξε σαμπάνιες η Καμήλα του Καρόλου ότι θα βάλει επιτέλους στην κεφάλα της το Στέμμα με το κλεμμένο διαμάντι από την Ινδία. Και μόλις η Ελισάβετ Β' άκουσε το «παφ!» της σαμπάνιας, βγήκε από το νοσοκομείο για να βασιλέψει άλλα 400 χρόνια.
Αλλο ήταν όμως το θέμα μας. Ο Bolívar την Αμερικανική Επανάσταση είχε πρόσφατη και από αυτήν εμπνεύστηκε. Θαύμαζε όμως και τον Διαφωτισμό, για αυτό και δεν γούσταρε την ισόβια παραμονή στην εξουσία. «Οι πολίτες συνηθίζουν να υπακούν στον ίδιο ηγέτη και εκείνος συνηθίζει πλέον να τους διατάζει» έλεγε.
Αν πέρναγε μια βόλτα από την Ελλάδα θα ήταν πολύ περήφανος που εμείς κάνουμε εκλογές και μετά από ένα μήνα η (εκάστοτε) Αντιπολίτευση ζητά νέες εκλογές. Όλοι να γίνουν πρωθυπουργοί, ακολουθώντας την ίδια πολιτική. Τόσο προχώ είμαστε.
Αλλο ήταν όμως το θέμα μας. Ο Chávez, που λες, υπήρξε γνήσιος στρατιώτης, που πίστευε με πάθος στην αποστολή του να απαλλάξει τη Βενεζουέλα από την πολιτική σαπίλα δεκαετιών. Και με όπλο τα λεφτά από το πετρέλαιο απέκτησε τεράστια πολιτική ισχύ, βγάζοντας εκατομμύρια φτωχούς από την ανέχεια.
Πρόσεξε: ζεστό χρήμα, όχι μπαρούφες για υδατάνθρακες που λέει ο Πάνος (εντελώς) Καμμένος ή από τον πλούτο που θα φορολογήσει ο κάθε ηλίθιος επιπέδου Στρατούλη. Μιλάμε για δισεκατομμύρια δολάρια.
Αλλά για να γίνει όλο αυτό, ο μακαρίτης πίστεψε στην ανάγκη της προσωπικής του αιωνιότητας. Δυστυχώς όμως, όπως λέει και ο τρισμέγιστος Ισπανός τραγουδοποιός Joaquín Sabina, «ο θάνατος δεν δέχεται φιλοδώρημα».
Και θα μου πεις, έζησαν αυτοί καλά στη Βενεζουέλα και εμείς χειρότερα; Για εμάς το χειρότερα στο εγγυώμαι. Για εκείνους το καλύτερα είναι αληθινό, αλλά και σχετικό.
Πολλοί, πάρα πολλοί έζησαν και ζουν καλύτερα. Βλέπεις, η φτώχεια για την οποία μιλάμε στη Νότιο Αμερική έχει άλλη διάσταση. Μόνο αν πας, θα το καταλάβεις. Ξέρεις τι καριέρα θα έκαναν εκεί οι Έλληνες λαϊκιστές πολιτικοί, οι Τράγκες και οι Λάκηδες με την «ποιότητα» της φτώχειας; Εκατομμύρια ώρες τηλεοπτικής εκπομπής (με σπόνσορα βεβαίως) δεν θα ήταν αρκετές.
Κακά τα ψέματα: προτού ο Chávez υποκύψει στον καρκίνο, υπέκυψε στην ανίατη ασθένεια που χτυπά τον κάθε «πατερούλη» που μένει για πάντα στην εξουσία. Η δική του «επανάσταση» είναι η μόνη επανάσταση. Οι υπόλοιποι είναι εχθροί. Και η κοινωνία πολώνεται.
Έτσι δημιουργείται ένα νέο δίκτυο πελατών και μια νέα πολιτική ελίτ όχι λιγότερο διεφθαρμένη από την προηγούμενη.
Και αυτές οι νέες πολιτικές ελίτ ασφαλώς ενόχλησαν τις παλιές, ενδεχομένως και όσους δεν είναι πολύ φαν αυτού του... latin τρόπου πολιτικής ενσωμάτωσης. 
Ενοχλούν ασφαλώς και τη δική μας «δυτική» αντίληψη κοινωνίας, δημοκρατίας και οικονομίας που συνήθως διακωμωδεί τους Chávez αυτής της ζωής.
Και όταν λέω δική μας, μην το πάρεις τοις μετρητοίς, διότι εμείς μια βαλκανική μπανανία είμαστε που απλά έζησε λίγο ένα όνειρο με δανεικά. Λέμε τώρα αν είσαι κανένας Νορβηγός ή Φινλανδός, οπότε τρίβεις τα μάτια σου.
Ούτε Αμερικανός λέω, που κατακεραυνώνει τις χαιρετούρες Chávez με τους Αχμαντινετζάντ αυτού του πλανήτη, ενώ οι δικοί του ηγέτες έβγαιναν φωτογραφίες με τους Σαντάμ του ίδιου πλανήτη μέχρι να τους πετάξουν στα σκουπίδια.
Αν με κάποιο αλλόκοτο τρόπο βρουν τρόπο να συναντηθούν ο Chávez με τον Βolívar, σίγουρα θα έχουν πολλά να πουν.
Hasta siempre, compañero Hugo. Οι descamisados σε χαιρετούν.

Ασυναρτησίες

Έχουν μεγάλη πλάκα οι Ιταλοί. Με 2% ύφεση και 10% ανεργία και ψήφισαν έναν ερασιτέχνη και έναν επαγγελματία κωμικό. Να υποθέσω ότι αν είχαν ύφεση 25% και ανεργία 30%, θα ψήφιζαν τον Aλ Μπάνο και τη Ρομίνα Πάουερ; Ή μήπως θα σήκωναν από τον τάφο τη θρυλική παλιοπαρέα του Ούγκο Τονιάτσι και των «Εντιμότατων Φίλων», για να στήσουν καμιά φάρσα;
Μεγαλύτερη όμως πλάκα έχουν οι Έλληνες που έσπευσαν να σχολιάσουν το αποτέλεσμα των εκλογών. Ο μοναδικός σοβαρός άνθρωπος που γνωρίζω -και γνωρίζει την Ιταλία, όπως εγώ την Argentina- αρκέστηκε να βάλει σχεδόν τα κλάματα, κυρίως για το ποσοστό του Μπερλουσκόνι.
Από εκεί και πέρα, πολύς χαβαλές και τζέρτζελο. Θα μου πεις, από πίτα που δεν τρως τι σε νοιάζει και αν καεί; Σωστό. 
Υπάρχουν βέβαια και οι πολιτικοί. Η φίλη μου η Αλέκα, σου λέει σιγά τα λάχανα. Και αν δεν αρέσει στη Μέρκελ, θα βρεθεί άλλη Μέρκελ. Συνωμοσία μου μυρίζει και αναμένω με ενδιαφέρον την τοποθέτηση του Πάνου (εντελώς) Καμμένου.
Ο Βαγγέλας ο Βενιζέλος βλέπει ευκαιρίες για την Ελλάδα. Και αν αυτές οι ευκαιρίες δεν έρθουν, το πολύ-πολύ να πληρώσουμε άλλο ένα χαράτσι, για το οποίο ασφαλώς ο Φώτης ο Κουβέλης θα εκφράσει τη βαθιά του λύπη μέχρι ένα βήμα πριν το χαρακίρι.
Από την κυβέρνηση δεν άκουσα τίποτα, προφανώς είναι απορροφημένοι με την ανάπτυξη ή άρχισαν τη νηστεία για το Πάσχα, καθότι ευσεβείς χριστιανοί.
Από την πλευρά του ΣΥΡΙΖΑ, έκαναν μια βαθυστόχαστη ανάλυση, επιπέδου Τσίπρα. Δηλαδή, κάτι χειρότερο από έκθεση ιδεών γυμνασίου.
Ήταν λέει «ελπιδοφόρο» το αποτέλεσμα. Ελπιδοφόρο για ποιον; Για την Κεντροαριστερά που απέτυχε να κεφαλαιοποιήσει τη δυσαρέσκεια 5 χρόνων; Για το γεγονός ότι ο κόσμος ψήφισε πάλι τον Μπερλουσκόνι; Ή μήπως επειδή ψήφισε έναν επαγγελματία κωμικό;  Ποιο κομμάτι από όλα είναι το «ελπιδοφόρο»;
Η έκθεση ιδεών έχει και συνέχεια. Η ανάλυση επιπέδου Τσίπρα βρήκε και ομοιότητες μεταξύ ιταλικού και ελληνικού πολιτικού κατεστημένου. Κοντολογίς, το κατεστημένο μιας από τις ισχυρότερες οικονομίες του πλανήτη, με μεγιστάνες του πλούτου παγκόσμιου βεληνεκούς, που διαπλέκεται με Βατικανό και Μαφία συγκρίνεται με τα βλαχο-λαμόγια ελληνικής κοπής που έβγαλαν πέντε φράγκα με κρατικά δάνεια. Βλέπεις την ομοιότητα;
Καμία διορατικότητα σε όλα αυτά τα καφενεία, καμία «πισινή» τύπου, κάτσε να δούμε πού θα πάει αυτή η ιστορία της Ιταλίας προτού βγάλουμε συμπεράσματα.
Δεν βαριέσαι. Αλλωστε, η ημιμάθεια είναι το ανώτερο στάδιο που μπορούν να φτάσουν οι αστοιχείωτοι. Σου θυμίζω ότι ο ΣΥΡΙΖΑ έκανε τεράστιο αγώνα να καπελώσει το κίνημα των «Αγανακτισμένων», δηλαδή τις μούτζες και τα φάσκελα έξω από τη Βουλή που είδες σε τι εξελίχθηκαν. Τέτοιο επίπεδο ανάλυσης και κατανόησης της πραγματικότητας.
Δεν ξέρω εσύ, αλλά εγώ θα συμφωνήσω με τη φίλη μου που απλά έβαλε τα κλάματα. Για την κατάντια της Ιταλίας. Αλλά και για την κατάντια της Ευρώπης. Που έχει χωριστεί σε δύο ωραιότατα κλαμπ: από τη μία η Γερμανία που έχει μαζέψει όλο το ευρωχαρτί παρέα με τους λακέδες της και από την άλλη εμείς οι απελπισμένοι του νότου, που κάνουμε χαβαλέ όπως τις τελευταίες μέρες της Πομπηίας.
Στο κλαμπ των βορείων ξυνίζουν τα μούτρα με το παραμικρό δείγμα ελλείμματος χωρίς να κοιτούν την καμπούρα τους. Βλέπεις, ας πούμε το ομορφόπαιδο από την Ολλανδία που κάνει τον πρωθυπουργό. Ξύπνησε χθες το πρωί, καβάλησε το ποδήλατο και του ήρθε η έμπνευση: γιατί να μειώσω φέτος το έλλειμμα; Αστο για άλλη φορά, έχω και τη Στέψη του διαδόχου ομού μετά της Αργεντινής πριγκιπέσσας. Είδες να ξυνίσει κανείς μούτρα; Όχι. Βγήκε κανένας να νουθετήσει τους Ολλανδούς; Ούτε.
Ενώ εμείς στο κλαμπ των μπάζων συμπεριφερόμαστε σαν τους ψωριάρηδες που φοβούνται μην κολλήσουν την ψώρα των άλλων. "Μην γίνουμε Ελλάδα" σου λένε όλοι. Δηλαδή, μην κολλήσουμε ψώρα, βολευόμαστε με τη δική μας. Και κοροϊδευόμαστε. Διυλίζουμε τον κώνωπα με ασήμαντα και μοιράζουμε υποσχέσεις ότι όλα θα γίνουν όπως πριν. Μέχρι και ο Μπερλουσκόνι το κατάλαβε. Σου λέει, καλύτερος είναι ο Τσίπρας που παριστάνει την Κατσέλη του 2009;
Αχ μωρέ Μακιαβέλι! Είσαι και Ιταλός, τρομάρα σου και πάλι δικαιώθηκες.
Στο κορυφαίο του έργο έλεγε ότι τον "Ηγεμόνα" δεν τον νοιάζει αν οι καταπιεσμένοι υπηκόοι του δεν τον συμπαθούν. Αρκεί να μην συμπαθιούνται μεταξύ τους.
Σου θυμίζει κάτι αυτό ή να βάλουμε κανένα ιταλικό τραγουδάκι να παίζει;