Απολογισμός

Είναι σχεδόν αδύνατον να θυμηθείς τις κορυφαίες ατάκες μιας χρονιάς που μέχρι σχεδόν την τελευταία της ημέρα μάς χάριζε άφθονο γέλιο. Διότι όπως σωστά παρατήρησε πρόσφατα κάποιος, ο Έλληνας έχει την μοναδική ικανότητα να μετατρέπει σε κωμωδία ακόμα και το μεγαλύτερο δράμα.

Βγαίνουμε από τα Μνημόνια

Ο πρωθυπουργός του success story και του free wifi fucking everywhere, πρόβαρε αρκετές φορές την ατάκα με την οποία θα τράταρε τα παιδάκια που θα του έλεγαν τα κάλαντα. Αλλά η ζωή τα έφερε αλλιώς. Διότι στην Ευρώπη που έχουν τα δανεικά -τα μόνα δανεικά σε λογική τιμή- κατάλαβαν (επιτέλους) τι καφενείο είμαστε εδώ στην μπανανία και του την έφεραν. Σου λέει, βγάλτε πρώτα Πρόεδρο της Δημοκρατίας, που δεν σας άρεσε η λατρεμένη μου Φρειδερικη, και μετά ελάτε να συζητήσουμε για τα Μνημόνια. Τώρα ποιος θα έρθει μετά, δεν έχει σημασία. Καμία απολύτως.

Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν θα αναγνωρίσει καμία συμφωνία

Η άλλη λατρεμένη ατάκα της χρονιάς που επίσης πήγε στον πάτο, για τους ίδιους λόγους με τους παραπάνω. Συμφωνία δεν υπάρχει για να μην την αναγνωρίσει ο αποκαλούμενος και Τσίπρας με την πολυπληθή γραφική παρέα του. Περάστε την πρώτη του μηνός στις Βρυξέλλες να εξετάσουμε το αίτημά σας. Μόνο μην ξεχάσετε να φέρετε μαζί σας και τη Φωτάρα τον Κουβέλη να τραβά τις κόκκινες γραμμές. Δεν ξέρω εσύ, αλλά εγώ ειλικρινά τον λυπάμαι τον αποκαλούμενο και Τσίπρα. Φαγώθηκε και αυτός να γίνει πρωθυπουργός σε μια χώρα χρεοκοπημένη. Μερικές φορές αναρωτιέμαι: είναι ρομαντικός, αφελής ή απλά ηλίθιος; Πιστεύει ότι θα καταφέρει να επιβιώσει πάνω από λίγους μήνες σε αυτό το απίστευτο κωλοχανείο; Ας πρόσεχε. Και μαζί όσοι τον ψηφίσουν στις 25 Ιανουαρίου.

Είμαι απέναντι στο σύστημα

Τάδε έφη Γιάννα whatever Αγγελοπούλου. «Τα καρφωμένα φρύδια» που έλεγε κάποτε και ο έτερος αντισυστημικός Λάκης. Κρίμα που δεν ζει και εκείνος ο Ανδρέας να μοιράσει συντάξεις σε αντισυστημικούς, όπως μοίραζε κάποτε σε αντιστασιακούς. Τελικά είναι απλό πράγμα να είσαι αντισυστημικός σε αυτή την παράγκα. Το βασικό που πρέπει να έχεις είναι μια καρτέλα από το ΙΚΑ με μηδέν ένσημα, ενδεχομένως μια ΜΚΟ που κάνει μπίζνες με το Κράτος. Ακόμα καλύτερα, να έχεις ο ίδιος κάνει απευθείας μπίζνες με το Κράτος, δηλαδή με τα λεφτά του ηλίθιου φορολογούμενου. Δεκτοί και συνδικαλιστές του Δημοσίου με την ντουντούκα τους. Άμα το καλοσκεφτείς, και η μούμια καλής θελήσεως της UNESCO, αντισυστημική είναι. Θα πρόσθετα και τον Σάκη, αλλά φοβάμαι ότι θα ανεβάσει πάλι πίεση η Διαβάτη.

Ο ένοικος του τάφου

Ήξερες εσύ ότι οι τάφοι έχουν ένοικους ή ισχύει μόνο για την Αμφίπολη; Ήξερες εσύ ότι οι τάφοι έχουν εκπροσώπους Τύπου ή ισχύει μόνο για την Αμφίπολη; Εν τω μεταξύ, αυτός ο ένοικος, πόσο ΕΝΦΙΑ θα πληρώσει; Είσοδος, χωλ, ψηφιδωτά με μια Περσεφόνη να φασκελώνει, υπνοδωμάτιο με play room στο υπόγειο. Και στην ταράτσα ένα λιοντάρι. Μια περιουσία θα σκάσει. Και στη μέση μια αρχαιολόγος με μαύρο μπερέ. Και στην απόξω διάφοροι πικραμένοι αρχαιολόγοι να λένε ό,τι τους κατέβει στο κεφάλι, κυρίως επειδή ζήλωσαν τη δόξα της αρχαιολόγου με τον μαύρο μπερέ. Τέτοιο σήριαλ με τάφο, τόση ίντριγκα, τόσο μαλλιοτράβηγμα, το φανταζόσουν; Αλλά αυτές υπήρξαν ανέκαθεν οι αρετές του περιούσιου λαού. Διότι όταν εμείς ανακαλύπταμε ενοίκους σε τάφους, οι άλλοι έτρωγαν τα νύχια τους. Και τώρα τα τρώμε εμείς. Εν τω μεταξύ, πότε θα μάθουμε το όνομα του ενοίκου; ΤΙ ΣΚΑΡΩΝΟΥΝ ΠΑΛΙ;

Η Ευρώπη των πουσταριών

Η ατάκα ανήκει σε εκπρόσωπο στη Βουλή-τσίρκο που εξέλεξε ο σοφός ελληνικός λαός και η οποία διαλύθηκε Παραμονή Πρωτοχρονιάς. Ο εν λόγω εκπρόσωπος ξίνισε τα μούτρα του, επειδή ξένος πρωθυπουργός είναι gay. Μετά βέβαια που τον έκραξε το σύμπαν για το σχόλιό του, ο εν λόγω εκπρόσωπος του σοφού λαού θεώρησε σωστό να φερθεί ως Έλλην και να τιμήσει όσους τον ψήφισαν: δεν πήρε τίποτα πίσω και προσπάθησε να βγει από πάνω. Προσωπικά, τον ευχαριστώ, διότι επιβεβαίωσε μια σοφή ρήση: οι μεγαλύτεροι πούστηδες σε αυτή τη ζωή δεν είναι gay.

Συνεργάτες ΓΑΠ

Θρυλική φράση που επανερχόταν όλο το 2014, όποτε ο εν λόγω ξίνιζε τα μούτρα του, αλλά δεν ήθελε να μας το πει ο ίδιος, αλλά έβαζε «συνεργάτες». Ερώτημα: ο ΓΑΠ είναι πιο θλιβερός από τον Κουβέλη; Νομίζω, πως όχι ακόμα. Διότι η Φωτάρα έφαγε τη ροχάλα της από το εκλογικό σώμα και τώρα τρέχει εκεί που έφτυνε (και τον έφτυναν) για να σώσει το τομάρι του. Ενώ ο ΓΑΠ, θα φτιάξει τώρα κόμμα για να φάει τη ροχάλα του στις 25 Ιανουαρίου. Εύχομαι μετά να καταλάβει ότι η δική του εκδοχή για τα πράγματα, με την οποία παραμυθιάζεται από τον Νοέμβριο του 2011, δεν είναι απαραίτητα η σωστή εκδοχή. Ειλικρινά εύχομαι να το καταλάβει, διότι οι «συνεργάτες» του δεν θα τον βοηθήσουν να το καταλάβει. Και αν έχει λίγη αξιοπρέπεια στο DNA του από εκείνη που είχε ο παππούς του, να πάει οριστικά σπίτι του. Έχει άλλωστε τόσα καλύτερα πράγματα να κάνει. 

Εκεί μας κατάντησαν οι αλήτες

Διαχρονική φράση-ψωμοτύρι του κυρίαρχου και σοφού ελληνικού λαού, την οποία χρησιμοποιεί ως άλλοθι για την κουτουράδα που έκανε στο εκλογικό τμήμα που πήγε να ψηφίσει. Οι «αλήτες» είναι αυτοί που ο ίδιος επέλεξε, πίστεψε, στήριξε, παρακάλεσε και έγλειψε. Τι τα θες μανίτσα μου; Όσο οι «αλήτες» σε αποκαλούν «ελληνικό λαό», δεν έχεις καμία ελπίδα. Όταν τους ακούσεις να σε αποκαλούν «πολίτη», κάτι μπορεί να γίνει. Αρκεί βέβαια και εσύ να θέλεις να γίνεις πολίτης. Σιτουαγιέν, που έλεγαν και οι Γάλλοι. Βουζ αβέ κομπρί;

Ατομάκι

Το βλέπεις το ατομάκι δίπλα. Σκέψου τώρα να ήταν στην Ελλάδα αυτή η φωτό και τι θα ακολουθούσε: ουτιδανοί τηλεκάφροι θα άφριζαν για την «ταλαιπωρία του κόσμου» στις ουρές του ΙΚΑ, ενώ σε διπλανά παράθυρα «αριστεροί» επαγγελματίες και λαϊκοδεξιοί πατριώτες θα κατήγγειλαν μνημόνια και άλλα τέτοια χαριτωμένα.
Για καλή του τύχη όμως ο κύριος δίπλα δεν είναι στην Ελλάδα, αλλά στην μακρινή «Ανατολική Δημοκρατία της Ουρουγουάης». Μην με ρωτήσεις γιατί την λένε «Ανατολική», διότι το έχουμε ξαναπεί.
Η μικροσκοπική αυτή χώρα, η «παρεξηγημένη συγγένισσα της Argentina», όπως μου την είχε πει ένας uruguayo, βρίσκεται ανατολικά του Río de la Plata, του λασπωμένου ποταμού που χωρίζει την Argentina από την Ουρουγουάη. Και που όταν τον διασχίζεις με το πλοίο, εντυπωσιάζεσαι για το πόσο κοντά τελικά βρίσκονται. Πάνω που έχεις αρχίσει να χάνεις από τον οπτικό σου ορίζοντα τους ουρανοξύστες του Buenos Aires, εμφανίζεται η απέναντι ακτή. Το μόνο που μένει σταθερό είναι το mate που με πάθος καταναλώνουμε αμφότεροι σε όλη τη διαδρομή. Εκεί δεν υπάρχει καμία παρεξήγηση.
Όπως επίσης δεν υπάρχει καμία παρεξήγηση αν πας στα εξωτερικά ιατρεία και ξαφνικά δεις τον πρόεδρο της χώρας σου να κάθεται στην διπλανή καρέκλα με το πέδιλο να περιμένει τη σειρά του. Αυτός ήταν ανέκαθεν ο Pepe Mujica και τίποτα δεν μπόρεσε να τον αλλάξει. Αυτή άλλωστε είναι και η διαφορά του Αριστερού στον τρόπο ζωής από τον «αριστερό» ελληνικής κοπής, αυτή την άθλια κατηγορία ανθρώπου που περιφέρεται ανάμεσά μας.
O Pepe ολοκλήρωσε την προεδρική του θητεία και ετοιμάζεται να παραδώσει τη γνωστή προεδρική κορδέλα στον άνθρωπο από τον οποίο την παρέλαβε, το 2010. Αν βέβαια βρει πού την έχει βάλει τη ρημάδα την κορδέλα. Διότι ο Pepe το πρωί ήταν πρόεδρος και το απόγευμα αγρότης. Και έκοβε και τσάρκες με Ι.Χ. φίνο και στυλάτο, γαλάζιο και συλλεκτικό. Σκαραβαίος πρώτης τάξης, αγορασμένος σχεδόν με ρεφενέ από φίλους. Και το ραδιόφωνο με κόκκινη βελόνα, ξέρεις από εκείνα τα παλιά -δεν ξέρω αν τα πρόλαβες- που κέντραρες να πετύχεις στη συχνότητα του ΣΚΑΙ να σου εξηγεί ο Μπάμπης γιατί οι δανειστές είναι καλοί άνθρωποι, έστω και αν πεθάνετε όλοι.
Θα μου πεις, ωραία τυπάκια και στην Ουρουγουάη. Ο νυν παραδίδει στον τέως πρόεδρο. Κοίτα να δεις, δέκα νοματαίοι είναι όλοι και όλοι στην χώρα. Τρία εκατομμύρια ψυχές. Πού να τρέχουν τώρα να βρούνε άλλους; Εν τω μεταξύ, σκέψου να έκανε εκεί καριέρα η οικογένεια του Επιτίμου. Θα είχαν πιάσει όλα τα πόστα τόσοι που είναι. Σαν κάτι νησιά στην άγονη γραμμή που βλέπεις παντού το ίδιο επίθετο: Μητσοτάκης το ξενοδοχείο, το rooms to let, το μπακάλικο, το πρακτορείο εφημερίδων, το βενζινάδιο, το rent a car (το ένα και μοναδικό Ι.Χ. που έχει το νησί), το πρακτορείο για τα εισιτήρια, το καΐκι που σε πάει απέναντι και πάει λέγοντας.
Προεδράρα που λες ο Pepe. Αριστερός με κεφαλαίο το πρώτο γράμμα, με ανοικτό μυαλό. Χωρίς γελοίες αγκυλώσεις για το πώς νοείται η «ανάπτυξη», χωρίς υπερβολές, χωρίς κόμπλεξ ακόμα και να περάσει την πόρτα του Λευκού Οίκου, που λέει ο λόγος. Και αθυρόστομος. Δεν σου λέω για την Argentina, εντάξει τα είπαμε αυτά. Άμα είσαι η «παρεξηγημένη συγγένισσα», θα πεις και μια κουβέντα παραπάνω. Δηλαδή, τι μία; Εκατοντάδες. Σκέψου ότι κάποτε στα χρόνια της χρεοκοπίας του 2001 είχε βγει ένας προκάτοχος του Pepe και είχε πει ότι όλοι οι argentos είμαστε κλέφτες. Το μαθαίνουν τα πατριωτάκια μου και γίνονται έξαλλα. Να μας πει κλέφτες; Και δεν μας έλεγε καλύτερα φίλους του ΓΑΠ; Μια και δυο, πήρε το καΐκι ο πρόεδρος και διέσχισε τον Río de la Plata, φτάνει στο προεδρικό μέγαρο του Buenos Aires (ένα τσιγάρο δρόμος από εκεί που σε αφήνει το  καράβι, ΤΥΧΑΙΟ;) και ζητά ταπεινά συγγνώμη. Με δάκρυα στα μάτια.
Η αλήθεια είναι ότι και ο Pepe πέταξε κάτι χοντράδες, αλλά μετά ζήτησε συγγνώμη. Δεν βαριέσαι. Το θέμα είναι να μην το πεις, άπαξ και το πεις τι να την κάνω τη συγγνώμη. Είναι σαν τον ΕΝΦΙΑ, άπαξ και τον έβαλες, πάει θα σε μισήσει ο νοικοκυραίος. Τόσο πολύ, που μέχρι και Χρυσούλα Τζάκρη Γιαταγάνα ψηφίζει.
Μόνο για ένα πράγμα δεν ζήτησε ποτέ συγγνώμη ο Pepe. Που στόλισε κανονικά την FIFA για την τιμωρία που έριξε στον Suárez στο Mundial που διοργάνωσε η φίλη μου η «Ντζιούλμα» στη Βραζιλία. Θυμάσαι: που δάγκωσε έναν άσχημο Ιταλό στον λαιμό, αν θυμάμαι καλά. Ασχολίαστο αφήνω που και εκείνος κοτζάμ άντρας έκανε ολόκληρο ζήτημα για μια δαγκωματιά. Αλλά τι να περιμένεις από δαύτους; Από τον Μπερλουσκόνι ψήφισαν Γκρίλο και τελικά τούς έκατσε Ρέντσι.
Διότι στην Ουρουγουάη ο Suárez είναι θεσμός. Κάτι σαν την μούμια καλής θελήσεως της UNESCO που έχουμε και εμείς και μαθαίνουμε καθημερινά τα νέα της. Για να σου δώσω να καταλάβεις.
Και πώς ακριβώς την στόλισε την FIFA;  Την αποκάλεσε mafia και hijos de puta. On camera όλο αυτό. Και δεν πήρε τίποτα πίσω.
Τέτοιο ατομάκι ήταν ο πρόεδρος Pepe και σε όλους θα λείψει. Τυχεροί οι orientales που θα τον πετυχαίνουν σε ουρές, καβάλα στο τρακτέρ ή παρέα με τα ζώα του και το mate ανά χείρας.
Αλί σε εμάς που μείναμε με τους επαγγελματίες «αριστερούς» και τις αντισυστημικές πλούσιες να απειλούν να μας σώσουν από τους άλλους σωτήρες. Όταν δεν μπορούν να σώσουν ούτε το τομάρι τους.