Dzisiaj miało być zupełnie o czymś innym. 

 Ale niestety. W domu panuje półmrok. Za oknem wiatr i siąpiący deszcz. Moja twarz już zapomniała czym są ciepłe promienie słońca. Zatem dopadła i mnie. 

Styczniowa chandra. 

Jeszcze kilka dni temu oddawaliśmy się cudownym spacerom, śnieg przyjemnie trzeszczał pod stopami a słońce delikatnie muskało zmarznięte nosy. 

Wystarczyły 3 dni pogodowego paskudztwa, a ja chodzę zła na cały świat, nieszczęśliwa, no dobrze może to za duże słowo, ale przynajmniej niezadowolona, znudzona codziennością, a do tego niewyspana... 

Obrywa się wszystkim, którzy akurat pod ręka...

Dlatego marzę...

O gorącym piasku, ciepłej morskiej wodzie, bezchmurnym niebie. 

Marzę o wyprawie tam, gdzie nas jeszcze nie było...

Tylko że mamy styczeń. Jak tu przetrwać jeszcze 5 miesięcy?

Dlatego dzisiaj wspominam. 

Wspominam uroki wiedeńskich muzeów i moment, gdy spełniło się jedno z moich marzeń, by zobaczyć obrazy Klimta, ale także to, jak bardzo zawiódł nas Wiedeń,  

mycie włosów w zlewie na stacji paliw ;),

wspominam dokuczliwe słoweńskie mrówki i komary, które uwzięły się na mnie i żyć nie dawały, pozostawiając jednocześnie mego męża w spokoju,  

 ciszę, która panowała o 8 rano na wąskich uliczkach starego miasta w Isoli, 

wspominam żar lejący się z nieba i przemoczone od potu ubrania w Chorwacji,

wspominam poranne błądzenie pomiędzy weneckimi kanałami, gdy spotkać można było tylko mieszkańców zmierzających do pracy, 

lasagnę z mrożonki popijaną obficie winem w naszym wynajętym mieszkanku pod Padwą, 

wspominam rześkość, która panowała o 7 rano we Francuskich Alpach,

tamtejszy wschód słońca....

noce spędzone w samochodzie, bo było taniej, bo nie chciało się szukać nic innego,

nie pozwalający zasnąć dźwięk cykad na, delikatnie mówiąc, pozostawiającym wiele do życzenia polu namiotowym na południu Francji, 

rozpaczliwe poszukiwania pól lawendy w Prowansji (hello?, przecież miało być ich tak wiele...)...

a to tylko skrawek wspomnień...

:)

A na zakończenie, dziękuję wszystkim za liczne rady i ciepłe słowa pod ostatnim postem. 

Tego mi było trzeba!

Dziękuję, że jesteście :)