Αφιέρωμα στον Καρυωτάκη- Ποιήματα που έμειναν στα περιοδικά

ΑΝΤΙΘΕΣΙΣ

Όταν το θείο γέλιο σου στα χείλη σου ανθίζει

κι αστράφτει μες στα μάτια σου η κάθε ηδονή,

όταν την ώρια σου μορφή τρελή χαρά στολίζει

και ξεφωνίζεις εύθυμα γλυκειά μου καστανή

τότε εγώ ο δύστυχος, του έρωτος ρημάδι,

σε δάκρυα τον πόνο μου αφήνω να ξεσπά·

το κάθε τι μου φαίνεται μαύρο σαν το σκοτάδι

και λέω με παράπονο : «Άλλονε αγαπά».

ΦΙΛΗΜΕΝΗ

Καθόμαστε αμίλητοι – θυμήσου, κοπελιά μου -

ερόδιζες από ντροπή – αλήθεια ‘ναι ή ψέμα; -

κι άφηνες το κεφάλι σου να σιγογείρει χάμου

όταν το βλέμμα σ’ έσμιξε με το δικό μου βλέμμα.

Σου ζήτησα ο άμοιρος ένα φιλί μονάχα·

εσύ μου το αρνήθηκες με τη γλυκειά φωνή σου

κι έγειρες το κεφάλι σου – να το θυμάσαι τάχα; -

μα εγώ το «ναι» εδιάβασα στα μάτια στη μορφή σου.

Σ’ αγκάλιασα, σε φίλησα χωρίς να σε ρωτήσω·

εσύ φαινόσουν, πονηρή, πως ήσουν θυμωμένη

και να ξεφύγεις ήθελες... μα όχι να σ' αφήσω.

Εγλίστρησες και μου' φυγες... Εισ' όμως φιλημένη.