Κι αλλο μπλογκοπαιχνιδο... (μα δεν τελειώνουν ποτε!!!)

Μετά απο πρόσκληση του phevos.

Μια εικονα για σχολιασμο. Κλασικο σπασικλάκι, το πρωτο που σκεφτηκα με το που την είδα ήταν ο Αρχιμηδης- "δος μοι παν στω και τας γαν κινασω" (ας με διορθωσουν οι γνώστες αν το εχω γραψει ή το θυμαμαι λαθος). Το σημαντικό είναι ο ενθουσιασμός που κρύβει αυτή η φράση. Για κατι που σήμερα το θεωρούμε απλό, που όμως στη σύλληψη και την πλήρη κατανόησή του είναι μεγαλοφυες... Τι ξενερωτη που εχω γίνει όμως... Τόσο ρομαντικό φεγγάρι κι αντί να χαθώ σε αυτό μενω στο γερανό... Όπως λενε "του δείχνεις το φεγγάρι και κοιτάει το δάχτυλο". Φάση είναι θα περάσει...

Υ.Γ. Χίλια συγνωμη για την τοοοσο καθυστερημενη ανταπόκριση. Δεν σε ξεχναω όμως.

After long silence...

Παντα μετραγα τα χρόνια με σχολικες χρονιές και όχι ημερολογιακά, παρόλο που ποτε δεν νοστάλγησα τη σχολική ζωή- ηλικία, και τότε ανυπομονούσα να φύγει.

Τελος Αυγούστου λοιπόν, και ήρθε η ώρα για τον "απολογισμό" της χρονιάς. Σημαντική χρονιά θα έλεγα. Εξι διαφορετικες δουλειές, όλες πολύ καλές για την στιγμή που ήρθαν, πάρα πολλες νεες γνωριμίες, πρωτη επαφή με "τον κόσμο του ίντερνετ" (blogging και flickr). "Ανακάλυψα" τη φωτογραφία, κατι που επιτέλους μπορώ να κανω αποκλειστικά σαν χόμπυ, αφού η μουσική εχει περάσει σε άλλο επίπεδο. Επιτέλους πήρα το πτυχίο της Παιδαγωγικής και αν όλα πανε καλα (ποτε δεν είμαστε σίγουροι) σε 2 βδομάδες πετάω για Λονδίνο. Για εκείνες τις σπουδες που παλευω 3 χρόνια. Ο ίδιος λόγος που ξεκίνησε αυτή η διαδικασία, ο ίδιος λόγος (απλως άλλα πρόσωπα) κλείνει και αυτήν την περίοδο- το τελος πριν την νεα αρχή. Κι όμως είμαι αλλού και δεν το χαίρομαι. Κρίμα...