Τα τρένα που προσμέναμε

Χορεύει η νύχτα στα ποτήρια
ανάμεσα νερό και αλκοόλ
κουρνιάζει στο κουρασμένο μας βλέμμα
χάνουμε τις λέξεις και μαζί τους
κάθε εξομολόγηση
και κάθε άφεση αμαρτιών.
Φθάνουν τα τρένα που προσμέναμε κάποτε
αργοπορημένα και μόνα
στους ρυτιδωμένους τους σταθμούς.

Είναι η μοναξιά
που θεριεύει τις νύχτες
κι αγκαλιάζει όλες εκείνες τις επιθυμίες
που μας συντηρούν.

Απορία

Παιδιά
επαναλαμβάναμε από τιμωρία τις λέξεις
τώρα από απορία
αφήνουμε μετεξεταστέα την ψυχή μας.

Μικρές επαναστάσεις

Νικηθήκαμε στις μικρές μας επαναστάσεις
σταθήκαμε κατά βάθος άτολμοι
αναποφάσιστοι
έχοντας την ψυχή μας λερωμένη από τους πειρασμούς.

Στον τοίχο μια μας φωτογραφία παλιά
παιδική
με μάτια φωτεινά, δυνατά
πριν γίνουμε τ’ ανθρωπάκια
που κατ΄ επίφαση εναντιώνονται
σωπαίνοντας
στις παλιές αλυσίδες.

Παλιά στρατόπεδα

Ερήμωσαν τα παλιά στρατόπεδα
πέρασαν τα χρόνια
απέμειναν μονάχα δάκρυα
νυχτερινές προσευχές στις σκοπιές τους
λέξεις χαραγμένες στον τοίχο
μια ξιφολόγχη σπασμένη
στην άκρη της μνήμης.

Ο αγέρας, σα πρωινό εγερτήριο
σαλπίζει πάνω στη σκόνη.

Κανείς στην αναφορά
κανείς στη σκοπιά
κανείς στα παλιά πατήματα μας.

Μπαλώματα

Ράβει τα παλιά ρούχα η γειτόνισσα
βάζει μπαλώματα στ’ αποφόρια
δίνει ζωή στα νεκρά υφάσματα.

Κι έξω βρέχει.
Κρατάει ένα τέμπο λυπημένο
η βροχή.

Τα χέρια μας ντυμένα το φθινόπωρο
φυλλορροούν
γράφουν με κόκκινο μελάνι
πάνω στις πέτρες
πάνω στα μάρμαρα
σημάδια
που αδυνατούν να γίνουν λέξεις.

Κι εξακολουθεί η βροχή
εξακολουθεί η γειτόνισσα
κι έχει βρεγμένα τα μάτια της
όχι απ’ τη βροχή
απ’ τη σιωπή της ζωής
πίσω απ’ τα κλεισμένα σκούρα.

Μέσα στα τρένα

Κοίτα πως σβήνουν οι άνθρωποι
λυπημένοι
μέσα στα τρένα
χαμένοι σε σκέψεις
που άλλο δε βρήκαν τόπο
να ριζώσουν
μετρούν τις στάσεις
μαθαίνουν τα ονόματα τους
μετρούν τους επιβάτες κάθε σταθμού
εκείνους που ανεβαίνουν
αυτούς που κατεβαίνουν
κι όσους απομένουν περιμένοντας.

Χρόνια τώρα ίδιες διαδρομές
ίδια πρόσωπα στις αποβάθρες
ίδιες σκέψεις
και το νοσταλγικό χρώμα του Οκτώβρη
πεσμένο πάνω στα ρούχα
όπως το αντίο του αποχαιρετισμού.

Ξύλινα σπαθιά

Δεν έχουμε πια
τα ξύλινα παιδικά σπαθιά μας
μήτε βέλη από καλάμι στη φαρέτρα

φτιάχνουμε ορύγματα
στα μπαλκόνια των πολυκατοικιών
σκοτωνόμαστε
από τα παράθυρα των αυτοκινήτων

ματώσαμε τις λευκές μας σημαίες

χάσαμε κάθε ελπίδα ειρήνης
από θρανίο σε θρανίο ο πόλεμος
από τάξη σε τάξη

με δανεικά αγοράζουμε τις λέξεις
με δανεικά χτίζουμε τις αποστάσεις
με δανεικά γκρεμίζουμε τις ζωές μας

εκπέσαμε και της ψυχής
έχοντας τόσο μίσος στη συνείδηση μας.

Οι παλιοί σταθμοί

Ξεκλειδώνουν οι παλιοί σταθμοί
περιμένουν τα τρένα να ‘ρθουν
μα έχουν πάψει τα δρομολόγια
οι γραμμές κρύφθηκαν από χώμα
δέντρα φύτρωσαν μεταξύ των στρωτήρων
βυθίστηκαν στη σιωπή της μοναξιάς τους.

Οι παλιοί σταθμοί
τσαλαπατημένοι απ’ την ερημία τους
μελαγχολούν
χαμένοι στις παλιές αναμνήσεις μας.

Απώλεια αθανασίας

Είναι η ενοχή που νιώθουμε
καθώς νυχτώνει
για το που δεν ανοίξαμε τα φτερά
που βρήκαμε ένα πρωί
στο πίσω μέρος της ψυχής μας
να μετρήσουμε του χρόνου
και τ’ ουρανού τ’ απροσμέτρητο
κι έτσι
απωλέσαμε την αθανασία.

Άδειες λέξεις

Καμιά φορά
καθώς παίρνει να νυχτώνει
μυρίζει μοναξιά η ψυχή μας
κυνηγημένη απ’ τον καιρό
τις άδειες λέξεις
και την προσμονή
μιας μέρας πιο φωτεινής.