Όμορφοι μύθοι, ευτυχώς, παρηγοριά προσφέρουν

Αν είχε σχήμα η ζωή δεν θα ΄ταν σαν τον κύκλο

που  κάθε τέλος μιαν αρχή, απλώς μπορούσε να ‘ναι.

Εμείς ωστόσο άνθρωποι, θνητοί, που λαχταρούμε

μια μετά θάνατον ζωή, πλάσαμε θεωρίες

για μιαν ανάσταση νεκρών ή σαν σκιές στον Άδη.

Όμορφοι μύθοι, ευτυχώς, παρηγοριά προσφέρουν

μα δυστυχώς και αφορμή για κάποιους να πλουτίζουν 

πουλώντας  φούμαρα, σ’ αυτούς που ζούνε με φοβίες

όπως  παλιά, που στις σπηλιές, το έκανε ο μάγος

αλλά και σήμερα μπορούν, οι μάγοι, δώρα φέρουν.

Μα φυσικά το εύχομαι αλήθεια να ναι  κι ότι

αυτό που λέμε θάνατο, ανάσταση  να είναι.

                        Πάν Καρτσωνάκης

Πώς έτρεμε, φοβότανε, η μάνα μου θυμάμαι....

Απ΄το καντήλι άναβα θυμάμαι το τσιγάρο 

και μου λεγε η μάνα μου -μα δε φοβάσαι Χάρο; 

Είναι μεγάλη γρουσουζιά νεκρούς να κοροϊδεύεις 

Το θάνατο με τη ζωή ποτέ να μη μπερδεύεις! 

Ο θάνατος και οι νεκροί είναι του άλλου κόσμου. 

Στον άλλον είναι ζωντανοί, μαζί τους και ο γιος μου! 

Πώς έτρεμε, φοβότανε, η μάνα μου θυμάμαι 

κάθε φορά που έλεγα ,έτσι για να γελάμε 

-Όνειρο είμαι αλλουνού και ζω όσο κρατήσει 

και θα πεθάνω ξαφνικά, αυτός όταν ξυπνήσει! 

                                  Πάν Καρτσωνάκης

                                                7-6-2001

 

Απ’ τα υπόγεια του μυαλού ξυπνούν... τα όνειρά μας.

Μας οδηγούν σε μακρινά, τα όνειρα, ταξίδια

πότε σε τόπους γνώριμους και πρόσωπα οικεία

κι άλλες φορές σε άγνωστα, τοπία θα μας πάνε.   

………………………………………

Σε ανεξήγητες συχνά  μας βάζουν ιστορίες.

Αλλά υπάρχουν άνθρωποι εξήγηση που δίνουν

πολλές φορές συμβολικά τα όνειρά μας λένε

προφητικά και τάχα μου το μέλλον φανερώνουν.

……………………………………………

Δηλώνουν τάχα ειδικοί και κάποιοι τους πιστεύουν.

Εγώ πιστεύω πως βαθιά στης μνήμης τα πηγάδια

προγονικές, στα κύτταρα, ξυπνούν οι αναμνήσεις.

                                        Πάν Καρτσωνάκης

Αυτό κι αν είναι: Να είσαι, ο φτερωτός Πήγασος και να σε....χέζουν τα περιστέρια!

Με τα φτερά σου Πήγασε, μαζί σου να πετάξω

πάνω στον Ακροκόρινθο μια μέρα μόνο θέλω.

Μα χαλινάρι που να βρω για να σε τιθασεύσω

γιατί σαι ζόρικο φαρί που λίγοι κάνουν ζάφτι.

Σαν ποιητής μπορεί ποτέ, να μην τα καταφέρω

Πολίτη να με κάνουνε «στων ιδεών την πόλι»

αλλά θα πάρω την χαρά που συ και μόνο δίνεις

σε όσους τα κατάφεραν μαζί σου να πετάξουν. 

Μα τώρα πια στον ουρανό, αστερισμός....μα μόνος

δίχως ιππέα, οι θεοί, σε κράτησαν κοντά τους. 

                            Πάν Καρτσωνάκης 

Τα μυστικά της θάλασσας ξεχνιούνται στο ακρογιάλι.

Να νοσταλγείς τον τόπο σου ζώντας στον τόπο σου, 

τίποτα δεν είναι πιο πικρό.

Γιώργος Σεφέρης

Τα μυστικά της θάλασσας ξεχνιούνται στο ακρογιάλι.

Γιώργος Σεφέρης

Όπως δεν μπορείς να καταλάβεις το ψάρι,

 αν δεν είσαι ψάρι, ή το πουλί, αν δεν είσαι πουλί, 

έτσι δεν μπορείς να καταλάβεις τον μοναχό άνθρωπο, 

αν δεν είσαι μοναχός.

 Πώς να με καταλάβεις, λοιπόν, χρυσή μου;

(από την Αλληλογραφία Γιώργου και Μάρως Σεφέρη)

Ναυαγός στην γενέθλια πόλη. 

Κάθε φορά που ταξιδεύω σε θυμάμαι φευγάτη, 

μια σκιά, ένα άρωμα,

 παρουσία, αίσθηση δίπλα μου, κοντά μου, 

στο μυαλό μου αλλά και τόσο μακριά μου.

Κάθε φορά που ταξιδεύω 

λέω ψέματα στον εαυτό μου 

υποκρίνομαι. 

Είμαι αυτός που έσπασε το τσόφλι του 

ναυαγός στην γενέθλια πόλη. 

Υποδύομαι ρόλους περιηγητών, 

εξερευνητών

 και ταξιδεύω δίχως χάρτες και πυξίδα, 

προορισμό και χρονοδιαγράμματα. 

Κάθε φορά που ταξιδεύω 

μνημονεύω φίλους παιδικούς 

που έχουν πια πεθάνει

 πίνω το νερό της βροχής

 και τραγουδάω στιχάκια μονότονα παλιά 

και μισοξεχασμένα 

για μια πολιτεία που έχασα 

κερδίζοντας τον κόσμο.……. 

                       Καρτσωνάκης Πάν 

Castaway in the birth city.

Every time I travel I remember of you escaping, 

as a shadow, a perfume,

 a presence, I can feel you beside me,

 so close to me,in my mind, and so far away of me, 

by the same time.

Every time I travel I lie to myself, 

I pretend, 

I'm the one who broke his shell, 

a castaway in his birth city.

 I am acting roles of travelers, 

explorers and I travel without maps and compass, 

without destination and timetables. 

Every time I travel

 I remember of friends from my childhood 

that have passed away now, 

I drink the rainwater and sing monotonous old 

and almost forgotten lyrics

about a city that I lost 

while winning the world....... 

                      Kartsonakis Pan

Καληνύχτα από την Κόρινθο, με 3 φωτογραφίες και λίγους στίχους.

Η αμμουδιά τα δειλινά, όλα τριγύρω τα βουνά 

οι μυρωδιές στον άνεμο κι εσύ μονάχα λείπεις.

Τα λόγια μας που προσπαθώ να θυμηθώ εις μάτην

όλα περίπου μοναχά έρχονται στο μυαλό μου.

Τώρα το ξέρω δυστυχώς σε όλους τους ανθρώπους

όλο και κάποιος δίπλα τους γι αυτούς απουσιάζει.

Για μένα έχει όνομα μα ποια η σημασία

είτε Ελένη λέγεται μα είτε Ασπασία.

Για μια Ελένη κάποτε πολέμησαν στην Τροία

μα λένε ότι αδειανό πουκάμισο πως ήταν. 

                                   Πάν Καρτσωνάκης

Υ.Γ: Τώρα πετώ μηνύματα συχνά μες τα μπουκάλια

   σαν ναυαγός κι ας μην τα βρουν, εγώ πάντως το κάνω.

Ηλιοβασίλεμα, θεοί, σε «ζωγραφίζουν» μόνο.

Η ομορφιά που διαρκεί την ώρα που η μέρα

για κάποια δευτερόλεπτα στη δύση ξεψυχώντας

με λιγοστό φωτίζοντας τη φύση ένα γύρω

τα σύννεφα στον ουρανό της θάλασσας το κύμα.

Είναι στιγμές που μαγικά, οι άνθρωποι τις νοιώθουν.

Κάτι αλλάζει μέσα τους, κάποιους τους συνεπαίρνει

τους κάνει λίγο ποιητές και σαν ερωτευμένους

και τους βυθίζει σ’ έκσταση ή τους απογειώνει.

Ηλιοβασίλεμα, θεοί, σε «ζωγραφίζουν» μόνο

που σαν κρασί γλυκόπιοτο μεθούν όταν σε πίνουν.

                                          Καρτσωνάκης Πάν

Xορεύει μόνο στους ρυθμούς που παίζει η καρδιά του.

Σαν το πουλί το μυθικό που λένε πως γεννιέται 

από τις στάχτες της φωτιάς που ‘καψε την φωλιά του

κι έγινε σύμβολο πολλών πολιτισμών του κόσμου

Εθνόσημο και νόμισμα της παλιγγενεσίας.

Σαν το πουλί το μυθικό ποτέ δεν θα πεθάνουν 

ιδέες αναλλοίωτες θα μένουνε στον χρόνο 

Έθνος, πατρίδα, έρωτας σ’ ολόκληρο τον κόσμο

που στο γλυκό τους κάλεσμα οι άνθρωποι προστρέχουν.

Αθάνατος θα ‘ναι αυτός που κόντρα σ’ όποια γνώση 

χορεύει μόνο στους ρυθμούς που παίζει η καρδιά του.

                                       Πάν Καρτσωνάκης 

Ο Ηρόδοτος αναφέρεται σε αυτό και στη μοναδική του ικανότητα

 να αναγεννιέται από τις στάχτες του,

 οι οποίες προέρχονται από την ίδια του τη φωτιά. 

Όταν ο Φοίνιξ έχει φτάσει σε μία ηλικία και θέλει να ανανεωθεί 

παραδίδεται στις φλόγες χρησιμοποιώντας ιερά

 και εξαγνιστικά βότανα όπως το μύρο. 

Ο Φοίνιξ πεθαίνει και αναγεννιέται μόνος του. 

Είναι πάντα ένας κάθε φορά και κατέχει εξαιρετικές δυνάμεις 

εκτός από τη μοναδική του ικανότητα να είναι αθάνατος.

Σύμφωνα με πολλές παραδόσεις έχει εξαιρετική φωνή

 και όταν τραγουδάει ακόμα και ο Ήλιος σταματάει το άρμα του

 για να τον απολαύσει.

 Πολλές παραδόσεις συνδέουν αυτή την ωδή με το τραγούδι 

που ακούγεται λίγο πριν τυλιχθεί στις ίδιες του τις ιερές φλόγες.

Επίσης: Φοίνικας, γιος του Κάδμου, Βασιλιά των Θηβών

 και ιδρυτής της Φοινίκης.

πηγή

Η Φιλική Εταιρεία χρησιμοποίησε τον Φοίνικα ως σύμβολο 

του Ελληνικού κράτους που ξαναγεννιέται από τη στάχτη του. 

Ο Α. Υψηλάντης στη σημαία του Ιερού Λόγου και ο Καποδίστριας 

τον καθιέρωσε επίσημο έμβλημα του κράτους και το απεικόνισε 

πάνω στα νομίσματα και τις σφραγίδες. 

Από τον Ησίοδο τον -8ο αιώνα, έχουμε την αρχαιότερη  αναφορά 

 για τον Φοίνικα, που τον ταυτίζει με τον ήλιο και τον Θεό Απόλλωνα. 

Αλλά και το ηλιοβασίλεμα ήταν μαγευτικό στη παραλία μας.

Οι ζωγραφιές που χρώματα η φύση τα προσφέρει

με φως μονάχα, υδρατμούς, έτσι που διαθλάται.

Απλόχερα, υπέροχα κανείς δεν θα μπορέσει

ούτε κατάφερε ποτέ μια αίσθηση μονάχα. 

Ίσως μονάχα ποιητές να τα υμνήσουν ξέρουν

γιατί στοχεύουν στο μυαλό  ξυπνούν την φαντασία

που είναι μόνο ικανή και τα ‘χει καταφέρει

να ξεγελά τη λογική το θαύμα να βιώνει.

Εμείς, οι άνθρωποι, μπορεί αν θέλουμε να ζούμε,

τα θαύματα να νοιώθουμε που γύρω μας συμβαίνουν.

                                   Πάν Καρτσωνάκης

Γιατί ήταν πάντα σήμερα σ’ αυτό μόνο υπήρχα.

Κι αύριο έχουμε καιρό τους άκουγα να λένε

πολύ συχνά κι από παιδί από πολλούς γνωστούς μου.

Έτσι κι εγώ το έκανα μέρος μιας θεωρίας

σ’ ότι μπορώ αναβολή να δίνω για το μέλλον.

Αναβολή σ’ αναβολή έφτασα στο σημείο

κάποια πολύ σημαντικά προβλήματα να πάνε

οι λύσεις τους στο άπειρο στον μέλλοντα τον χρόνο

κι έτσι ποτέ δεν τα ‘λυσα και μπερδεμένα μείναν.

Αύριο έλεγα κι εγώ κι αύριο δεν ερχόταν

γιατί ήταν πάντα σήμερα σ’ αυτό μόνο υπήρχα.

                       Καρτσωνάκης Πάν

Μας τρέφουν τρύπια όνειρα φαντάσματα ελπίδες.

Μας τρέφουν τρύπια όνειρα φαντάσματα ελπίδες 

και παραμύθια που παιδιά μας είχανε ταΐσει

που ‘χουν ριζώσει μέσα μας κι εμείς τα πολεμάμε, 

με λογική, μα κόκαλα, μπορεί να ‘χουν τρυπήσει.

Ξερίζωμα και κάψιμο κάποιοι μας συμβουλεύουν

μα οι ουλές για πάντοτε θα δείχνουν τα σημάδια.

Πως γίνεται με τα παλιά, τα υλικά, να χτίσεις

καινούργιο οικοδόμημα και μέσα του να ζήσεις;

Μα φυσικά, τα υλικά, ακόμη κουβαλάνε

τις μνήμες απ’ το παρελθόν που θέλουν να ξεχάσεις.

                             Πάν Καρτσωνάκης

Ισορροπούν οι ποιητές, ακροβατούν στο τώρα, βυθίζονται μες τη στιγμή και πέφτουνε στο μέλλον....

Τα όνειρά τους πάντα έσπερναν, 

οι ποιητές, στον κόσμο 

πασπαλισμένα αίματα, ελπίδες μα και ψέμα.

Με λέξεις μόνο έχτιζαν, 

τον κόσμο τους και ζούσαν 

στοές τριγύρω σκάβοντας, τούνελ για να ξεφύγουν.

Ισορροπούν οι ποιητές, 

ακροβατούν στο τώρα,

 βυθίζονται μες τη στιγμή

 και πέφτουνε στο μέλλον .... 

          Καρτσωνάκης Πάν

The poets always sow their dreams in the world, 

sprinkled them with blood, 

hope but with a lie as well.

They built their world, just with words 

and lived by digging stoas around,

 and escape tunnels.

The poets keep balanced acrobating on present,

 sinking in the moment and fall in the future ....

                      kartsonakis Pan 2009

Νύχτα ξυπνούν τα ένστικτα που ζούνε στο κορμί μας

και προσπαθούν σαν σύμβολα να μπούνε, με εικόνες, 

μες το μυαλό, σαν όνειρα υπόσταση να λάβουν 

και μια ζωή αυτόνομη σαν τέχνη να κερδίσουν.

Νύχτα ξυπνούν τα όνειρα, ο ήλιος τα σκοτώνει. 

Στο φως της μέρας, οι σκιές, δεν έχουν γοητεία 

ενώ τις νύχτες μαγικά τα σχήματα φαντάζουν 

και με τα χρώματα φωνή νομίζεις αποκτούνε.

Ονειροβάτες ποιητές ανοίγουνε τις πόρτες

στα ένστικτά τους διαρκώς κι έγιναν έρμαιά τους.

Ονειροβάτες ποιητές που χάσαν τη ζωή τους

στις οπτασίες, στις σκιές υπόσταση να δίνουν. 

                       Καρτσωνάκης Πάν

Καλό Σαββατοκύριακο με 2 φωτογραφίες κι ένα ποίημα.

Υπάρχω κι ονειρεύομαι δε θέλω να  ξυπνήσω

γιατί μέσα  στο όνειρο καλύτερα θα ζήσω

κι ας λένε κάποιοι ψεύτικους τους κόσμους των ονείρων

μάλλον ξεχνούν το βέλτιστον πως είναι  το μη χείρον.

Ίσως να πρόκειται γι αυτούς, και πρακτικούς τους λένε,

που αποφεύγουν να γελούν όπως και το να κλαίνε

με μάσκα σοβαρότητος  προσέχουν την εικόνα

και μια ζωή θα ψάχνουνε μες τ’ άχυρα βελόνα.

Αυτοί δεν ονειρεύονται κι ούτε ποτέ τολμήσαν

να φτερουγίσουν λεύτερα και μετρημένα ζήσαν

                                   Πάν Καρτσωνάκης 

Ξεσπάει σε λίγο «το αντάρτικο της ελιάς» Το νου σας μην ξεριζώσετε τις ελιές, λόγω επιδότησης.

"Σε λίγο οι τρελλοί θα μας πουν 

πως είναι… «τρελλά ελαιόδενδρα»…"

Ο Γιώργος Λεκκάκης, γνωστός συγγραφέας – δημοσιογράφος, για τις θέσεις 

και απόψεις του γύρω απο την Ελλάδα, την παράδοση, τη φύση και το περιβάλλον

 παρουσιάζει μέσα απο την Kontranews άρθρο που καθιστά τους Έλληνες

 πέρα από ενήμερους του θέματος, υπόλογους αν δεν αντιδράσουν…

Κάνει λόγο για την συντονισμένη προσπάθεια καταστροφής των γνήσιων

 ελαιόδενδρων της Ελλάδας και την αντικατάστασή τους από υβδριδικά… 

Δηλαδή «κάποιοι» θα επιχειρήσουν να κάνουν ότι και με το σιτάρι.

 Αφού έχουν αποκτήσει στον τόπο τους τα εξαιρετικά ελληνικά φυτά και δένδρα,

 θα επιβάλουν στους Έλληνες να τα καταστρέψουν και να υποβαθμίσουν 

απόλυτα την ποιότητα και την γνησιότητα της παραγωγής. 

Ειδικά στην περίπτωση της Ελληνικής ελιάς, αν το καταφέρουν

 θα έχουν αποκόψει τον Έλληνα από ένα κυρίαρχο συστατικό της ιστορίας, 

της παράδοσης, της πίστης, της καλλιέργειας, 

της παραγωγής, της διατροφής, της Ζωής του! 

Απομένει η θάλασσα και ο ήλιος.

Ο Γιώργος Λεκκάκης επισημαίνει ότι υπάρχει λύση.

Υπάρχει λύση για τη σωτηρία των ελαιώνων;

Εαν πραγματικά θέλουμε να σωθούν τα ελαιόδενδρα, οι ελιές και το, ζωτικό

 για εμάς, ελαιόλαδό μας, με το πρόβλημα του «βακτηρίου» 

(που «ξαφνικά» «προέκυψε» κι αυτό, μέσ’ στην κρίση), ίσως, μια λύση 

είναι η αντιμετώπιση του με ζεόλιθο σε συνδυασμό 

και με ενεργούς μικρο-οργανισμούς (*) μαζί… Και όχι μόνον!

Στο τέλος – τέλος, εάν κάποιοι αμφιβάλουν, τι έχουν να χάσουν; 

Αφού εν τέλει θα τους επιβάλουν να κόψουν τα «άρρωστα ελαιόδενδρα»,

θα τα δυσφημίσουν ως άρρωστα (οι άρρωστοι), και θα πείσουν τον κόσμο 

πως πρέπει να θανατωθούν, όπως οι «τρελλές αγελάδες» και τα «τρελλά κοτόπουλα»… 

Οι τρελλοί τα βλέπουν όλα τρελλά… 

Κι όλα αυτά με την βούλα κάποιων «επιστημόνων»…

Στην θέση των πανάρχαιων ελληνικών ελαιόδενδρων

 (μόνο στην Κρήτη υπάρχουν περισσότερα απο 100 ελαιόδενδρα, που ζουν 

από την μινωική εποχή και είναι ακόμα ενεργά και παράγουν και προσφέρουν 

στην τοπική εθνική οικονομία!) θα φυτευθούν κάτι ξερακιανά υβρίδια

 κακομοίρικων ελιών, άσχετα με την ελληνική φύση, το ελληνικό χώμα, τον Έλληνα…

Και θα επιδοτείται και θα έχει πρόσβαση στα ελαιοτριβεία μόνον όποιος

 θα έχει υβριδιακές ελιές! Και τότε θ’ αρχίσει το «αντάρτικο της ελιάς»! 

Ένα αντάρτικο, πολύ χειρότερο απ’ αυτό που βίωσαν οι Γερναμοί ναζί 

στην Ελλάδα επι Κατοχής! 

Και επειδή το θυμούνται καλά, τους το ξανα- υπενθυμίζω… κι αυτών,

 και όλων των συν-εμπνευστών αυτού του σχεδίου…

Εγώ πιστεύω ότι, αυτό το κτύπημα στα ελαιόδενδρα 

και το ελαιόλαδο είναι εσκεμμένο. 

Θέλουν να μας πιουν το λάδι στην κυριολεξία πια! 

Θα πρέπει να το σταματήσουμε με κάθε τρόπο! 

Και οι επιστήμονες, και οι καθηγητές, να σταθούν στο ύψος τους, κάποτε, επιτέλους!

Τέλος, πρέπει να βρούμε και να επαναφέρουμε τους παλαιούς σπόρους.

Οι καινούργιοι είναι υβρίδια και, τελικά, ύβρις. 

Και αν δεν βρούμε τους παλαιούς, μπορούμε να τους επαναφέρουμε 

στην πρωταρχική τους μορφή…

(*) Για τους ενεργειακούς μικροοργανισμούς μπορείτε να ενημερωθείτε 

απο τα βιβλία και τις έρευνες του Ιάπωνα καθηγητή Φυτοκομίας

 στο Κολλέγιο Γεωργίας (Πανεπιστήμιο του Ρίουκους), Teruo Higa. 

Αλλά και τον δικό μας, κ. Θ. Θωμίδη, του Α.Π.Θ. 

Φυσικά το (εγ)κατεστημένο θα πέσει πάνω τους να τους φάει – γνωστός καννίβαλος! 

Όμως οφείλουμε να δώσουμε στην εναλλακτική επιστήμη την ευκαιρία

 να αποδείξει αυτά που ισχυρίζεται. 

Για το καλό της φύσεως, δηλ. της ανθρωπότητας, δηλ. του πλανήτη Γη, του σπιτιού μας…

Γράφει ο Γιώργος Λεκκάκης

Πηγές αναφέρουν ότι οι έξι πρώτες Ολυμπιάδες

 είχαν ως έπαθλο ένα μήλο.

 Μετά καθιερώθηκε ως έπαθλο των Ολυμπίων 

ο κότινος, το στεφάνι από κλαδί

 της ιερής αγριελιάς που είχε βλαστήσει έξω 

από τον οπισθόδομο του ναού του Δία

 στην Ολυμπία.[6] Στα Παναθήναια σημαντικό ρόλο

 έπαιζε η ελιά του Ερεχθείου,

 αλλά και τα στέφανα που φτιάχνονταν με τα κλαδιά της.

 Στην ιερή πομπή στους δρόμους της Αθήνας

 συμμετείχαν οι θαλλοφόροι, 

γέροντες ωραίοι και ευθυτενείς, που κρατούσαν 

στα χέρια τους κλάδους ελαίας.

 Μια λεπτομέρεια που αξίζει να σημειωθεί είναι ότι 

οι Αθηναίοι, που θεωρούσαν

 τους εαυτούς τους πολιτισμένους,

 κρατούσαν κλαδιά ελιάς, 

ενώ οι χειραφετημένοι δούλοι και οι βάρβαροι 

κρατούν κλαδιά βελανιδιάς, 

αφού η βελανιδιά σηματοδοτεί 

τον πρωτόγονο πολιτισμό, 

την τραχύτητα και τη βιαιότητα.

Η ελιά είναι γνωστή από τους αρχαιότατους χρόνους, 

και πιθανότατα κατάγεται

 από το χώρο της ανατολικής Μεσογείου. 

Σύμφωνα με την αρχαία ελληνική παράδοση,

 πατρίδα της ελιάς είναι η Αθήνα 

και η πρώτη ελιά φυτεύτηκε από την Αθηνά 

στην Ακρόπολη.

Περισσότερα

Οι άνθρωποι που φύτεψαν αυτόν τον ελαιώνα

μπορεί να μην απόλαυσαν ποτέ τους τον καρπό του.

Μες τους κορμούς τους, οι ελιές, έκρυψαν τους αιώνες

και οι καρποί τους έθρεψαν δισέγγονα κι εγγόνια

Μες την πικράδα του καρπού και μέσα στο κουκούτσι

υπάρχει πλήρης μια τροφή γενιές που έχει θρέψει.

Το σύμβολο της Αθηνάς και του πολιτισμού μας

που πρώτοι καλλιέργησαν Έλληνες στην Ευρώπη.

Τα φύλλα της και οι καρποί Ειρήνη συμβολίζουν

και σα βραβεία, στόλιζαν των νικητών κεφάλια.

                                         Πάν Καρτσωνάκης

Καλημέρα με φωτογραφίες.......και δεν μπορεί κι άλλο σκοπό θα ‘χει η ύπαρξη μας.

Να ζωγραφίζω μ’ άρεσε φτερούγες στο κλουβί μου

για να νικώ τους φόβους μου με λόγια του αέρα

με λόγια της παρηγοριάς που λογικά δε στέκουν

και είναι μια ψευδαίσθηση ξεγέλασμα του νου μας.

Δεν το μπορώ να φανταστώ πως η ζωή μας όλη

θα είναι το «μπουσούλισμα» σε τούτον τον πλανήτη

με μόνη επιδίωξη την καλοπέρασή μας.

Ε, δεν μπορεί κι άλλο σκοπό θα ‘χει η ύπαρξη μας.

Γνωρίζω, παραμύθιασμα είναι το δίχως άλλο….

Ωστόσο, σαν τον Ίκαρο, πετάω και ας πέσω.

                            Πάν Καρτσωνάκης

I like wings to draw on my cage.

 So with airy words I can win my fears.

 Words of comfort not sensible to stand, 

It's an delusion our minds deception.

 I can't imagine our entire life

 it will be the "crawling" on this planet

 with only aim our good times, 

It can't be, some other purpose our existence must have.

It's a fairy tail without a doubt, nevertheless,

 like Ikaros I'm flying and if l fall, so let it be.

                           Kartsonakis Pan

Translating in English from Hellenic by Vasso

Δεν έχει νόμους η καρδιά, να πειθαρχεί δεν ξέρει.

Λένε πως πάντα η καρδιά ελεύθερα χτυπάει

δεν πειθαρχεί και το μυαλό αυτήν δεν κυβερνάει

μα είναι ανεξάρτητη απρόβλεπτη κι ωραία 

και κάνει λάθη που μπορεί να είναι και μοιραία.

Έτσι κι εγώ σ’ αγάπησα παράλογα με πάθος

γνωρίζοντας πως είν’ αυτό καταστροφή και λάθος

κι όμως μου είν’ αδύνατον απλά να διαγράψω

και την καρδιά μου σε φωτιά να ρίξω να την κάψω.

Δεν έχει νόμους η καρδιά, να πειθαρχεί δεν ξέρει

δεν υπακούει στο μυαλό όσο κι αν υποφέρει. 

                                   Πάν Καρτσωνάκης

Λένε πως μνήμες κουβαλούν, τα κύτταρα, αιώνες......

Θυμάμαι που μου έλεγε σαν ήμουνα παιδάκι

για την πατρίδα, ο παππούς, τις αναμνήσεις που ‘χε.

Πατρίδες προαιώνιες των μυθικών Ελλήνων 

του Πόντου το χρυσόμαλλο, το δέρας, πως το ‘χάσαν.

Μου ‘λεγε πως διέφυγε και ήλθε στην Ελλάδα

και πως αόρατη κλωστή στην Κόρινθο τραβούσε.

Λένε πως μνήμες κουβαλούν, τα κύτταρα, αιώνες

και τις συνθήκες καρτερούν σαν σπόροι να φυτρώσουν. 

Είπαν «μητέρα πόλεων», η Κόρινθος, υπήρξε

και την Κολχίδα ίδρυσαν Κορίνθιοι κι ο Αιήτης.

                                    Πάν Καρτσωνάκης

Όπως αναφέρει ο Παυσανίας, σύμφωνα με μια κορινθιακή παράδοση, 

επώνυμος ήρωας της πόλεως ήταν ο Κόρινθος. 

Όμως, σύμφωνα με άλλη παράδοση, η πόλη ιδρύθηκε από την κόρη του Ωκεανού, 

Εφύρα ή Έφυρα. 

Από αυτήν η πόλης ονομάστηκε αρχικά Εφύρα ή Έφυρα και η Κορινθία Εφυραία. 

Σύντομα, η περιοχή μοιράστηκε στα δύο παιδιά της Έφυρας από τον Ήλιο, 

τον Αλωέα και τον Αιήτη.

 Αργότερα, ο Αιήτης, φεύγοντας για την Κολχίδα, παρέδωσε την εξουσία του 

στον γιο του Ερμή, Βούνο, ο οποίος άφησε με τη σειρά του διάδοχό του

 τον ανιψιό του Αιήτη, Επωπέα. 

Όταν πέθανε και αυτός, η γη της Κορινθίας μοιράστηκε στα δύο εγγόνια του,

 τον Σικυώνα και τον Κόρινθο, παιδιά του Μαραθώνα, 

ο οποίος, εξαιτίας της σκληρότητας του πατέρα του, είχε εγκαταλείψει 

την πατρίδα του για να εγκατασταθεί στην Αττική.

 Όταν πέθανε και ο Κόρινθος, χωρίς vα αφήσει απογόνους, οι Κορίνθιοι

 κάλεσαν από την Ιωλκό την κόρη του Αιήτη, Μήδεια, με τον άντρα της, Ιάσονα.

 Η Μήδεια, μετά τις τραγικές περιπέτειές της, εγκατέλειψε τον θρόνο 

στον γιο του Αιόλου, Σίσυφο, εγγονός του οποίου ήταν ο Βελλεροφόντης,

 αγαπητός ήρωας της Κορινθίας.

Πηγή