In vijf dagen tijd verhuizen.
Dat moet kunnen.
Als je even gas geeft....
Het nadeel van gas geven is,
dat je in oude valkuilen trapt.
Zoals perfectionisme.
In het huis woont iedereen in een standaard kamer.
Wit behang, donker grijze gordijnen.
Gelukkig dankzij nieuw beleid mochten wij als eerste
de kamer
naar mams eigen smaak aankleden.
Dat betekende met mam samen behang en gordijnen uitzoeken
en bestellen.
Twee middagen behang afstomen.
Achter de schermen van alles regelen
zoals de hulpinstanties inlichten over de verandering.
Mijn zus ging met een grote doos gebak naar zorgboerderij de Tulp.
Ik zorgde dat er een attentie met lieve bedank-woorden
klaar lag voor de wijkzorg.
Een foto van de voorkant van het huis met een
cirkel om mams kamer.
Via Internet verhuiskaarten gemaakt
en laten versturen naar de familie.
Want oh, zodra de verhuizing op zondag gezien wordt
dan gaat het snel via de tamtam in een klein dorp.
Een tijdelijke leen-lamp opgehangen.
Nieuwe pyjama's gekocht.
Waar ik 's avonds nog een extra knoopsgat
in maakte zodat hij lekkerder aansluit.
Alles ging perfect.
Als er iets tegen zat
dan zette ik een stap harder en maakte het weer perfect.
Uiterlijk bleef ik kalm
ook om de rust richting mam te bewaren.
Zo stoomde ik door naar maandagochtend
half 11 zou ik mam naar het huis brengen.
Daar zouden wij een intake gesprek hebben met de zuster.
Die bleek niet fit te zijn.
Griep, ze zou zo naar huis gaan.
Ze was luid en ongeduldig.
Zo zijn er dus opstart problemen ontstaan.
Twee ochtenden zijn de medicijnen (pleister) niet gegeven.
Ondanks dat mijn moeder het heeft gezegd en ze notabene klaar staan!
Ze niet op de douchelijst stond zodat ze na acht dagen met vette haren rondiep.
Haar kamertje niet werd schoongemaakt.
Elke dag ging ik naar het huis om zaken recht te zetten.
Te zorgen dat er om mam gedacht werd,
ophalen om naar de warme maaltijd in het restaurant te gaan.
Dat er 's avonds een broodmaaltijd op de kamer wordt gebracht.
Dat ze haar weer terug brengen na de gymnastiek.
(ik zag haar verloren lopen, toen ik aankwam).
De ene keer haalden ze haar op om naar de huiskamer te gaan
de volgende dag zat ze weer alleen.
Ik had zo toegeleefd naar het moment van opname in het huis.
Dat ik geen energie meer had voor de eerste opstart-week.
Ik fokte mij zo op
omdat het niet ging zoals ik wilde.
Mijn ademhaling zat hoog.
De hielspoor kwam terug, in twee voeten deze keer.
Had een hardnekkige piep in mijn oor.
Ik zat er doorheen.
Valkuil 2, 3 en 4.
Alles zelf doen.
Te strak/veel plannen.
Geen ontspan momenten.
De avond valt
geen puf om de lampen aan te doen.
Zaterdagavond vierde kwek zijn 18e verjaardag.
Samen boodschappen gehaald
en de woonkamer ingericht/puberproof.
13 jongelui te gast, waarvan er 10 bleven slapen.
Donald en ik reden naar de nieuwe bioscoop
waar we geen film keken.
Maar voor de open haard
tot rust kwamen.
Ons lieten verwennen met borrelhapjes en een wijntje.
De volgende dag kon ik de katterige jongelui ontlopen
door samen met mijn zus
de oude woning van mijn moeder verder op te ruimen.
Mijn zus,
wij blijken toch wel een super team.
Wij hebben elkaar gevonden in de verschillen die er zijn.
Zij is de sterke
die de fysieke taken neemt.
Ik heb het geduld voor de regel- en bespreek zaken.
Trots ben ik ook op mijn moeder.
Die zo haar best doet
en met haar intelect
de Alzheimer beperkingen probeert te compenseren.
Een papieren geheugen aanlegt.
(In het oude huis vond ik hartverscheurende notities).
Mijn moeder die mij helpt door blij te zijn.
En benoemd dankbaar te zijn
voor de mooie kamer die ze heeft gekregen
en de veilige plek.
In het huis treft ze ontzettend aardige medebewoners.
Humoristische dames aan de eettafel
die haar opnemen in hun kringetje.
Dus er gaan zeker dingen goed.
Acceptatie.
Ik accepteer dat
rondom de zorg
van mijn moeder dingen
niet foutloos gaan.
Ik accepteer dat ik mij daar aan erger.
Ik neem tijd voor mijzelf
ga niet elke dag meer heen.
Wat ruimte geeft aan anderen.
Liefs Katrien.