Ηλικιακό θεώρημα ;)

Τα τελευταία χρόνια, ανάπτυξα μιά θεωρία σχετικά με τις σχέσεις των δύο φύλων τζαι την ηλικία. Εν ηξέρω αν συνάδει με οποιαδήποτε επιστημονικήν έρευνα, πάντως εγώ, εσκέφτηκα το μόνη μου. Που τον τζαιρό, μάλιστα, που την εδιατύπωσα τζαι προφορικώς, κάμνει ουρέεεεεεεεεεεεεεεεεεεεες ο κόσμος για να με ακούσει να την αναπτύσσω (...χμ...ναι...όπωσδήποτε - επροσέξετε ότι στην κυπριακήν έσχει λέξεις/εκφράσεις που τες τονίζουμεν θκυό τόπους και δή σε συλλαβές που δεν ενδύκνειται?)

Αρχικά επροβληματίστηκα πριν λλία χρόνια, όταν εχώρισεν μια πολλά καλή μου φίλη που τον άντρα της, με τον οποίον είχαν την ίδιαν ηλικία. Πάνω στις συζητήσεις μας είπα της, να έβρει ένα πλάσμα κατασταλαγμένο, ώριμο τζαι νούσιμο για να μεν τραβήσει τα ίδια. Είπεν μου ότι, εν την κόφτει να έχουν διαφοράν ηλικίας: είτε μιαλύττερος της, είτε μιτσόττερος της, φτάνει να υπάρχει αγάπη, σεβασμός τζαι τζείνο το "κάτι". Ύστερα που κανένα χρόνο, έφτιαξε τα με ένα πολλά καλό παιδί, λλία χρόνια μιτσότερο της, όμως πολλά προσγειωμένος τζαι ώριμος για την ηλικία του.

Τζαι τότε εμπήκα στην διαδικασία να σκέφτομαι: γιατί να υπάρχει τούτος ο άγραφος νόμος, που θέλει τον άντρα να αναζητά γυναίκα νεώτερη τζαι την γυναίκα, άντρα μεγαλύτερο? Είναι άγραφος νόμος ή κάτι μας σπρώχνει, ενστικτωδώς, στο να κάμνουμε τουν τες επιλογές? Ή είναι ακόμα ένα κοινωνικό στερεότυπο/ταμπού, με το οποίο μας επρογραμμάτισαν οι προηγούμενες γενιές?


Και φυσικά, ΕΝΤΕΛΩΣ ""επιστημονικά"", "αντικειμενικά" και μετά από την απαραίτητην έρευνα εκατέληξα στο εξής θεώρημα:

Οι γυναίκες ωριμάζουμεν σε όλα τα επίπεδα πιό νωρίς ηλικιακά, από τους άντρες! Άρα, άρα λέγω - κάτσετε έναν τόπο, να τελειώσω τζαι μετά ενίστασθε - μιά εικοσάχρονη κοπέλα π.χ. δεν μπορεί να επικοινωνήσει δεόντως με έναν εικοσάχρονον άντρα, γιατί τζείνος εν ανώριμος σε σχέση με την ίδια. Άρα, αναλόγως πόσον ώριμη είναι, θα επικοινωνήσει καλύττερα με έναν άντρα 22, 25 ή 30 π.χ.

Και αντίστροφα, έναν εικοσάχρονο ρεμάλι παιδί, θα ασχοληθεί ανετότερα με μιάν 16χρονη, πάρα να επιδιώξει να αποκτήσει μιαν... δεύτερη μάμμα.

Για να τεκμηριώσω την θεωρία μου τζαι για να φουμιστώ θα αναφερθώ στο δικό μου παράδειγμα: ο Γρούτος περνά με 8 χρόνια τζαι 8 μήνες (σόρρυ, αλλά απαγορεύει μου την... στρογγυλοποίηση τζαι γι' αυτόν εν λαλώ 9 χρόνια). Συμπέρασμα (αυθαίρετο): μα πόσον ώριμη είμαι τελοσπάντων!!! Ενώ, η προαναφερθείσα κολλήτη, που είναι "τα παιδία παίζει",  "τα μυαλά στα κάγκελα" τζαι "όσο πάει και χειροτερεύει" ήβρεν ένα παιδί πιο μικρής ηλικίας - ευτυχώς που εν πολλά ώριμος για την ηλικία του τζείνος (πράμα παράξενο για άντρα - έντερ ιμότικον με σατανικό χαμόγελο).  

Βέβαια ούλλοι οι κανόνες (τζαι ειδικά ο συγκεκριμένος) έχουν τες εξαιρέσεις τους, αλλά εν θα ασχοληθώ με... λεπτομέρειες...


Γενικά, όμως, μπορεί - πιστεύκω - να εφαρμοστεί με αρκετά μεγάλην επιτυχία, εξ επόψεως άκυρων συμπερασμάτων (αρκούντως ωφελίμων -ΝΟΤ- για την ευρύτερη ποιότητα ζωής) το εξής: Πε μου πόσην διαφοράν έσχεις που το ταίρι σου, να σου πω πόσο νουν έσχεις, μες την τζεφαλή σου! 

Σημ.: Τάτσα μεν παίρνεις πάνω σου. Εκ προοιμίου, σε πληροφορώ ότι είσαι εξαιρεσάαααρα!

Αυτή είναι ζωή!

Ίντα ωραία!!!!!!!!! Εν ησυχία!

Ο Μαμμόθρεφτος παίρνει τον απογευματινό του υπνάκο. Η κόρη εν στο μπαλέτο της. Ο Γρούτος επήεν να την φέρει, αλλά που την κίνηση εν να κάμει τζαι καμιάν ώρα να στραφεί... τζι εν ησυχία! ΩΩΩΩΧ! Αυτή είναι ζωή! που λέει τζαι η κοράσα (την ώρα που κάμνει μπάνιο).
Ούτε τα τηλέφωνα του Γρούτου να φακκούν, ούτε ο Μαμμόθρεφτος να κάμνει την μια ζημιά μετά την άλλη, ούτε η κόρη να σαλαβατά συνέχεια να της παραχωρήσουμε το κομπιούτερ να παίζει ηλεκτρονικά παιχνίθκια....
Τι ωραία.... Τι καλά....

....

τακ τακ τακ (νευρικό κτύπημα των δακτύλων πάνω στο γραφείο)...

Όφφου εβαρήθηκα! Εν πολλή η ησυχία! Σαν του τάφου ένα πράμα.... αροθυμώ...
Πότε εν να ξυπνήσει τουν το μωρό? Εβαρυτζοιμήθειν οξα εν η ιδέα μου... Λαλείς να τον ξυπνήσω? Οϊ ρε κουμπάρε, εν κρίμα το μωρό! Τελικά, οι ειδικοί λαλούν ότι ο ύπνος εν θρέφει τα μωρά, αλλά τζαι πάλαι... Άηστο να πνάσει... τόσες γερημίες που έκαμεν σήμερα... εκουράστηκεν...

Τζαι τούτος ο Γρούτος? Πόσην ώραν ολάν? Ε μα αφού πάντα πάει, όπως την σχελώνα! Άτυχα πλάσματα οι πισινοί του! Κρούζει το βλαντζί τους... Να μεν πετύχεις τον Γρούτο πρώτον πας τα φώτα με κότσhινο! Αφταίνει πράσινο τζι ως που να μπει ο Γρούτος, ππεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεε.... εξανάψεν κότσhινο!

A! Ήρτασιν!
Πππεε εξύπνησαν τον Μαμμόθρεφτο! Ίσια εγινήκαμεν μύλος... ΟΚ, τωρά είμαι στο φυσικό μου περιβάλλον...
Σε λλίον μάλιστα, οι φωνές μου θα ακούονται σε όλη την επαρχία Λεμεσού...
Αυτή είναι ζωή! :D

Το Νήμα...

Εθκιάβασα "Το Νήμα" της Βικτώρια Χίσλοπ.
Εν αρκετά καλό! Όσοι εν το θκιαβάσετε, να το θκιαβάσετε, σας το συστήνω ανεπιφύλακτα.
Μεν περιμένετε κάτι ανάλογο του: "Το Νησί".
Κατ' αρχάς γιατί μιλά για την Θεσσαλονίκη, κυρίως, αλλά τζαι γιατί καταπιάνεται πολλά με τις ιστορικές τζαι πολιτικές συνθήκες στην Ελλάδα του περασμένου αιώνα.
Η ιστορία εν αρκετά καλή τζαι παρόλο, που στην αρκή μπορεί να σου φανεί λλίον βαρετό, μόλις αρχίζει η... αφήγηση, απογειώνεται το θέμα. Την ιστορία τζείνης της ταραγμένης περιόδου, εθκιάβασα την σε πολλά βιβλία της σύγχρονης ελληνικής λογοτεχνίας. Παρόλ' αυτά, τουν το βιβλίο επρόσθεσεν μου ακόμα κάποιες γνώσεις, οι οποίες έχουν να κάμουν κυρίως, με την πόλη της Θεσσαλονίκης.

Εν μου αρέσκει να συγκρίνω τα έργα ιδίου συγγραφέα, αλλά σαφώς "Το Νησί" θεωρώ το ανώτερο. Ίσως γιατι το θέμα του ήταν τόσο τραγικό τζαι ταυτόχρονα άγνωστο (στις περισσότερες πτυχές του) στο πλατύ κοινό, που τζαι η ίδια η συγγραφέας, αναγκάστηκε να υπερβεί εαυτόν, για να το καλύψει.

"Το Νήμα" καταπιάνεται με τα δραμματικά γεγονότα του Α' Παγκοσμίου Πολέμου, της Μικρασιατική Καταστροφής, του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, του Εμφυλίου κλπ, όμως, επειδή έχει αφηγηματική προσέγγιση, παρουσιάζονται ελαφρώς αποστασιοποιημένοι οι χαρακτήρες (κάτι που δεν σε χαλά καθόλου, γιατί αποφεύγεται έτσι, το υπερβολικά μελό).

Εν θα σας πω τίποτε άλλο, γιατί ούτ' εμένα μου αρέσκει να μου μιλούν για ένα βιβλίο, που πρόκειται να θκιαβάσω! Ούτε ποττέ θκιαβάζω την περίληψη, γιατί πιστεύκω ότι έτσι, χάνεται η μαγεία της εξερεύνησης του αγνώστου!


Τέλος, νιώθω ότι πρέπει να δηλώσω το εξής: κάθε φορά που θκιαβάζω ένα βιβλίο, που περιγράφει καταστάσεις που έζησαν άνθρωποι, που γεννήθηκαν αρχές του περασμένου αιώνα στην Ελλάδα, νιώθω ιδιαίτερα ευγνώμων και προνομιούχα, που εν εγεννήθηκα τζείνη την περίοδο σε τζείνη την περιοχή. Σκέφτου να ζήσεις: θκυό Παγκοσμίους Πολέμους, με ούλλες τες κακουχίες που περιλαμβάνει το πακέτο, έναν Εμφύλιο σπαραγμό με ούλλα τα παρελκόμενα, πραξικοπήματα, χούντες, μοναρχίες, ολιγαρχίες, δικτατορίες, τάχα δημοκρατίες κλπ. Ευτυχώς, που εν ζουν πλέον τζι εγλυτώσαν, τουλάχιστον, την οικονομική κρίση τζαι όσα έπονται...

Οι περιπέτειες του Μαμμόθρεφτου!

Η Μαριλού εισηγήθηκε πριν λλίον τζαιρό, να μετονομάσω το μπλογκ σε "Οι περιπέτειες του Μαμμόθρεφτου". Έσχει δίκαιο! Αφού μονοπωλεί τα θέματα των αναρτήσεων μου. Μα πως να γίνει διαφορετικά, αφού εν μια ιστορία τουν το κοπελλούι! Κάθε μέρα ζω ένα μαραθώνιο συνάματος των γερημιών τζαι των ζημιών που κάμνει.

Αν τον αφήσουμεν μιαν ώραν ανεξέλεγκτο, θα κατεδαφίσει το σπίτι, ...χωρίς υπερβολή ;). Μόλις τον κατεβάσουμε που τον θρόνο του (high chair), πρέπει απαραιτήτως να γίνουν τα εξής:

• Να κλείσει η πόρτα της τουαλέττας, για να αποφευχθούν τυχόν επαφές με την λεκάνη, τον κάλαθον αχρήστων, την φρούτσα της τουαλέττας κλπ.
• Να κλείσει η πόρτα του πλυσταρκού, για να μεν υπάρχει περίπτωση, να πάει να φάει καμιάν ταμπλέττα ή άλλον απορυπαντικό πλυντηρίου.
• Να κλείσει η πόρτα της αποθήκης, γιατί υπάρχει ο κίνδυνος να ανοίξει τα σκουπίθκια τζαι να κάμνει έρευνα, ανακύκλωση ή τζαι γευσιγνωστικές δοκιμές.
• Να είναι κλειστό το καντζέλλι της σκάλας, ειδάλλως σε δευτερόλεπτα (σαν αίλουρος) βρέθεται ως τα μισά της σκάλας.
• Ε κανεί! Εν έσχεις άλλες πόρτες...
• Να είναι 'ΗΔΗ απλούμενη η χούβερ πας το χαλί, για να ασχολείται μαζί της.
• Να μην υπάρχουν πουθενά εύθραυστα, μικροσκοπικά τζαι άλλα επικίνδυνα αντικείμενα (πχ χώμα).
• Να μην υπάρχουν καλώδια εκτεθειμένα, που μπορεί να τραβήσει με αποτέλεσμα να πάθει ήλεκτροπληξία ή να ππέσει κάτι πάνω του (πχ τηλεόραση, στερεοφωνικό κλπ).
• Να μην υπάρχουν παράθυρα ανοιχτά, γιατί πλέον φκαίνει άνετα πας τους καναπέδες τζαι απόκτησε πρόσβαση.
• Να υπάρχει πάντα κάποιος (εκτός του Γρούτου) που να έσχει την έννοια του, γιατί έσχει πολλά δημιουργική φαντασία (μάναμου το μωρρρρρό μου) τζαι μπορεί, που το πούθενά να βρει κάτι... επικίνδυνο να κάμνει!

Επειδή, όμως, ούλλον τζαι κάποιος θα ξηάσει μιαν πόρταν... ανοιχτή τζαι επειδή, αναγκαστικά, κάποτε την επίβλεψη του έσχει την ο Γρούτος...:
-Πριν λλίες μέρες έρκεται τζαι δείχνει μου το όφκαιρο κουτί μαγιονέζας, που έιχα πετάξει, λλίο πριν, μες τα σκουπίθκια....
-Ύστερα έπιασεν μιάν καρέκλα της κουζίνας τζαι εκουντούσεν την τζαι πήαιννε, ώσπου έππεσε χαμαί μαζί με την καρέκλα...
-Ότι αφήσει η κοράσα εκτεθειμένο πού τα πράματα της (συχνό φαινόμενο), γυρεύκουμεν το για πολλύν τζαιρό...
-Εχτές άνοιξεν τον κάλαθο της τουαλέττας τζι έκοψεν σε μικρά κομματάκια το περιεχόμενο του (ευτυχώς που το περιεχόμενο του ήταν πολλά λλίον τζαι "σχετικά" ""καθαρό"")...

Εν τω μεταξύ μόλις τον πιάσεις επ' αυτοφόρω τζαι πεις του "κακόοοοο", κοιτάζει σε με τα αθώα του τα ματούθκια τζαι ρωτά, "κακού?" Ας πούμεν, είσαι σίουρη ότι εν κακό? Άμπα τζαι κάμνεις λάθος?

Το λεξιλόγιο του εν λλίον περιορισμένο, σε σχέση με της κοράσας, η οποία στην ηλικία του έκαμνεν "διαλέξεις".
Λαλεί μας παπά, μάμμα, ζιαζιά, παπού (με ένα "π" παρακαλώ), άτε, κάτου (κάτω), κει (ποτζεί), ταμέ (τζαμαί), έππετε (έππεσε), νιε (ναι), ούι (όϊ), νιά (γατάκι), βαβ (σκυλάκι), έφυε, έλα, ουλειά (δουλειά), τάτα (βόλτα) κ.ά.. Κατά τα άλλα, ούλλη μέρα μιλά την δική του γλώσσα. Εχτές είπεν μου διάφορα ακαταλαβίστικα τζαι άμαν εσταμάτησε, λαλώ του "μα σοβάρα?" τζαι απαντά μου... "νιέ"!

Ως πριν καμιάν ευτομάν εκάμναμεν, κάθε πρωί, τον εξής διάλογο:
-Μάμμα?
-Ναι γιε μου!
-Παπά?
-Εν δουλειάν αγάπη μου!
Τούτον επαναλαμβάνετουν καμιάν 20ρκα φορές. Ύστερα επήαινεν έτσι:
-Μάμμα?
-ΝΑΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙ!
-Παπά?
... εν του απαντούσα γιατί σατσιίν (που λέει κι η Αχάπαρ), οπότε ερωταπάνταν μόνος του:
-Ουλειά?
-Ναι γιε μου εν δουλειάν ο τζύρης σου, κανεί τζι έπρησες μας!
-Μάμμα?
-ΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕ
-Κακά!

Εκατάλαες τί τραβώ? Πρώτα πρήει με, με τον παπά του τζαι ύστερα διαλαλεί την πραμάθκεια του! Για μας εν έσχει τίποτε, μόνο κακά!

Ησυχίααα! Άκρα του τάφου σιωπή...

Επειδή εν θα πάω Πάφο τουν το Σάββατο, ούτε' γω, ούτε η Τάτσα, αλλά ούτε τζι η ροκόλα, οι γρουτογονείς θα παραμείνουν μόνοι τους, μαύροι τζαι γέρημοι :(

Θα κάμουν, λοιπόν, το φαούϊ τους, θα στρώσουν το καλό το τραπεζομάντηλο, θα βάλουν κόκκινα τριαντάφυλλα στο βάζο, θα ανοίξουν παγωμένη σιαμπάνια, θα ανάψουν αρωματικά κεράκια, θα χαμηλώσουν τον φωτισμό, θα βάλουν απαλή μουσική και θα κάτσουν σαν άνθρωποι, να φάν με την ησυχία τους! (ππφφφ! ναι, σιγά!...)

Το σίουρον ένει ότι εν να φαν με την ησυχία τους! Αφού, εν θα έχουν να μαειρέψουν για 11 νομάτους, εν θα' χουν 5 ροκόλους να παουρίζουν: Έπιαε μου τοοοοο! Μάμμα πε του! Εν δικοοοο μου! Εν η σειρά μου τωράααα! Παπά ενοχλεί μεεεεε! Γιαγιά πεινώωωωω! Μάμα, παπά? Ούτε τους υπόλοιπους (τάχα μου, ενήλικες) να σαλαβατούν: Μα πάλαι ψητό!? Ενόμιζα εν να κάμεις κουπέπια! Οφφου πόσην ώρα να ψηθεί το φαϊ! Κοα Κόλες έσχει? Γιαούρτι? Πεινώωωωωωωωωω! Επίσης, σίουρα εν να πάρουν το απογευματινό τους κουρούδιν, με την ησυχία τους, ως εκ των ανωτέρω.

Την νύχτα λλίον εν να βαρεθούν τζαι εν να τους πάρει, σίουρα, ο ύπνος πας τον καναπέ που τες 7. Κάποια στιγμή εν να ανοίξει ο παπάς μου το ένα του μμάτι, εν να ξυπνήσει την μάμμα μου τζι εν να της πει: "Άτε ρε Γρουτομάνα, πάμεν να ππέσουμεν?". Η μάμμα μου, εν να κλώσει, με βλέμμα νυσταγμένο και βαρύ, πας το ρολόϊ του τοίχου να δει την ώρα τζι εν να του πει: "Εν γλήορα κόμα... κόμα 10 εν η ώρα!". Οπότε... εν να ξαναγύρουν πας τον καναπέ, αλλό καμιάν ώρα...

Ανέκαθεν εθεωρούσα τους γονιούς μου ως ΤΟ πρότυπο, βαθκιά αγαπημένου ζευκαρκού! Με την εκρηκτικήν τους ιδιοσυγκρασίαν, όμως, τούτον πολλές φορές εδημιουργούσεν εκρηκτικές καταστάσεις, ηλεκτροφορτισμένες ατμόσφαιρες, μαγνητικά πεδία, μπουνάτσες, καταιγίδες, ισχυρά μποφόρ, φορτισμένες νηνεμίες τζαι κρυστάλλινες ηλιόλουστες μέρες...

Φυσικά άμαν "γεράσει" το πλάσμα τζαι κάτσουν τα λαμπρά του, βαρκέται να παλεύφκει με το έ(ν)τερο ημίσh (Reg. to Moonlight) :) Τωρά που είπα έντερο, λαλούν ότι έρωτας περνά από το στομάχι! Πιστεύκω το! Άμαν δεις σκεμπέ, τζιαμαί να δεις έρωτα! Γι΄ αυτο σου λαλώ ρε άμμα! Άεις τον που λαλεί εν η πούζα, που του' καμες! Η σκεμπέ του παπά εν... έρωτας! Είμαι 100% σίουρη ότι, εν ερωτευμένος... με... τα φαγιά σου! χεχεχεχε

Μαμμούλα, παπάκη... Καλήν Όρεξη τζαι καλήν ...ησυχία!

ΥΓ1: Μάμμα, παρακαλώ, αγνοήσατε τα πιο πάνω αν, εν τω μεταξύ, αποφασίσατε να έρτετε εσείς ως δάξω, οπότε δεν μπορώ να εγγυηθώ την ασφάλεια της ησυχίας σας, αλλά φαϊν εν να φάτε!

ΥΓ2: Επειδή η Τάτσα εν να το θκιαβάσει τούτο, οπωσδήποτε, (υποκύπτω στον πειρασμό και) προσθέτω:

Μετά τιμής,

Η πιο έξυπνη, πιο όμορφη, πιο ψηλή (εξακριβωμένο), πιο... ήρεμη και πιο... ευαίσθητη από ΟΛΕΣ σας τις κόρες!
Γρούτα Κλειστολογίου

ΧΧΧΧΧ

Άντρεεεες....

Άρκεψεν μιάν κουβέντα η Ψυχωτική δαμαί τζαι είπα, μιάς τζι έπιαεν το... φτυάρι, να της τανήσω...

Πόσα χρώματα υπάρχουν στη φύση για τους άντρες? Εκτός που τα τρία βασικά, αλλό 2-3!!!
Παράδειγμα*: 
-Που εν το παντελόνι μου?
-Ποιόν παντελόνι?
-Το μαύρο.
-Έτο τζιαμαί.
-Α!
....
-Το πουκάμισο?
-Ποιόν? Το θαλασσί (ειρωνικά)?
-Όϊ μάναμου, τζείνο το καφετούι.
-Εν έσχεις καφέ πουκάμισο...
-Τζείνο το γκριζούι... το, ίντα πο' ναι...
-Το μπεσς?
-Εν μπεσς τζείνο?
-Τούτο?
-Ναι!
-Εν ναι μπεσς τούτο?
-Ουυυυ! Ξέρω γιω? Φερ΄το δα να το φορήσω!
....
-Τα παπούτσια μου τα γκριζούθκια που ένει?
-Χχχφφφφσσσσσδδδδδδδτγκρρρρ... Εν έσχεις γκρίζα παπούτσια ΜΑΝΑΜΟΥ! Αν είσχες ήτουν να σε χουριστώ!
-Σιγά μεν άφηνες έτσι κελεπούρι... τσςςςςςςςςςςς!...εεε?... τσσςςςςςςςςς!
-Τέεεεεελειωννννε!
-Ρε μάναμου τζείνα τα γκριζούθκια λαλώ σου, πον σαν τα καφέ!
-Ρε κουμπάρε! Γίνεται ναν γκριζούθκια τζαι ναν τζαι καφέ?
-.... που τα έμπηξες τζι εν τα βρίσκω?...
-Τούτα?
-Ναι...
-Τούτα εν γκριζούθκια προς το καφέ?
-Ίντα πο' ναι κάλο?
-ΜΠΕΣΣ!
-Ουυυυυυ! Τούντα χρώματα ούλλα, που εφευρίσκετε εσείς οι γεναίτζες, μόνον εσείς τα θωρείτε!
....

-... Ο σάκκος μου που ένει?
-Τα νεεεεεεεύρα μου, πράσινα να΄ναι ή μαβιάααα, όνειρο και απο τη μιάααααααα....
-Πε μου ρε κουμπάρε! τζαι τέλειωνε τζι αρκήσαμεν!
-...στο τέλος εγώ εν να φτάιξω που αρκήσαμε! τώρα να δεις!
-Ε ποιός εν να φτάιει... Εγώ εσάστηκα τζι εσύ κάθεσαι τζαι κάμνεις συζητήση!
Σ' αυτό το σημείο θα ήταν καλά, να υπήρχε τρόπος να προβάλλουμεν έναν εφφέ, με καπνούς που φκαίνουν που τ' αυκιά! Έτσι θα μπορούσεν ο άλλος, πιο... εύκολα να καταλάβει ότι είμαστεν οριακά! Αντ΄ αυτού... σπάζουμεν!
-Ε άτε ΠΕΕΕΕ μου!
-Τι θέλεις ρε κουμπάρε, έπρησες με! Αεις με να σαστώ!
-Το σακκούι μου ρε μάναμου, που ένει? (δαμαί παίρνει έναν ύφος, όπως ακριβώς ο παπουτσωμένος γάτος στον Σρεκ...)
-ΠΟΙΟ σακκούι?
-Τζείνο τοο... πράσινο.
-Μήπως εννοείς τούτο?
-Α! Ναι!... εν... μπεσς?
-Εν χακκί! έκαμες τζαι στρατόν, ιμισh!

Όπως γίνεται φανερό μετά από τα βασικά χρώματα (κόκκινο, πράσινο, μπλε), τα ουδέτερα (άσπρο, μαύρο), τες αποχρώσεις καφέ και γκρίζο τζαι το κίτρινο της ΑΕΚ, ΤΟ ΧΑΟΣ! Που να τους εξηγάς τωρά ιντα πον το ροδακινί, το μπορντώ, το σομόν, το μπλου-μπλακ, το λαδί κλπ. Ψιλά γράμματα!

*=Τα παραδείγματα είναι πραγματικά και συχνά επαναλαμβανόμενα =D

ΥΓ: Άντρες αναγνώστες να με συμπαθάτε για την γεννικοποίηση! Απλά ο Γρόυτος καλύφκει μεγάλον εύρος του μέσου Κυπραίου άντρα με ανάλογες επιπτώσεις στες... εμ, γεννικοποιήσεις ;)

Τα δέκα μου...

Εκάλεσεν με ο Μιτσής Χείμαρρος να κάμω την λίστα με το Τοπ Τεν μου! Εν δύσκολη υπόθεση σε κάποια σημεία, να θκιαλέξεις μόνον ένα! Ιδού:

1. Αγαπημένη στιγμή: 
Η στιγμή, που παν τα μωρά για ύπνο τζαι ησυχάζει ο τόπος!

2. Αγαπημένο φαγητό: 

Κουπέπια της μάνας μου!

3. Αγαπημένο Άρωμα: 

Του μωρού!  (όμως, όϊ της πατούσας του μαμμόθρεφτου).

4. Αγαπημένο γλυκό: 

Δύσκολο... εν είμαι φαν του γλυκού, γενικά! ...Τάρτα με φράουλες τζι ακτινίδια, ΧΩΡΙΣ ΚΟΥΝΝΕΣ (του ΖΟΡΠΑ, εν παίζεται!).

5. Αγαπημένο βιβλίο:

Μα εν πολλά... πως να θκιαλέξω μόνον ένα... Εν να πω ένα που την άκρα, αδικώντας μιάν φάουσαν άλλα, αλλά γοτ του ντου: "Ένα παιδί μετράει τ' άστρα" του Μενέλαου Λουντέμη.

6. Αγαπημένη Έξοδος: 

Τι ένει έξοδος? Του Μεσολογγίου? Χαλόου, ποιός φκαίνει με 2 κοπελλούθκια? Τέλοσπαντων, τυχαίνει κανένα Σάββατο μεσημέρι, να πάμεν σε καμιά ταβερνούα, μόνοι μας (με τον Γρούτο) τζαι περνούμεν ωραία.

7. Αγαπημένο τραγούδι: 

Σήμερα άκουσα το: 

Τ' άσπρα τα χεράκια σου, τα γιασεμάκια σου

στο λαιμό μου βάλανε θηλιάααααααα

στον γκρεμμό με ρίξανε, αμάν με ρίξανε,

γιατί καλέ τι σ' έφταιξαααααα!

Κι όλο λέω πως θα φύγω,

μαααα ποτέ δεν ξεκινώωωωωω.... somebody stop me please! γιατί εκόλλησεν μου άγρια!

Εκφράζει με πολλά (που διάφορες απόψεις) το "Βρέχει φωτιά στην στράτα μου" (Σ. Διονυσίου), αλλά τζαι το "Στη ρωγμή του χρόνου" (Ν. Παπάζογλου)... Καλά ρε παιθκιά! είπετε ένα? Μα μόνο? ΟΚ! θα πω το... "Νιώθω μια κούραση βαριά" Σ. Καζαντζίδης! (ήρτεν σας ταμπλάς εν ναι? είμαστεν του βαρετού, τι να σας κάμω!)

8. Αγαπημένη σειρά: 

"The Nanny" με την αξεπέραστη νάννυ Φάϊν! Είδα την όσες φορές επροβλήθηκε σε Κύπρο τζι Ελλάδα!

9. Αγαπημένη διαδρομή: 

Τρόοδος - Κακοπετριά! Ο λόγος εν προφανής νομίζω - έσχει πολλύν τζαι πυκνό πράσινο...

10. Αγαπημένο ποτό: 

Μπράντυ κόουκ!

Μικρέ Χείμαρρε, ευχαριστώ για την πρόσκληση!

Προσκαλώ (μεν πω προκαλώ), λοιπόν τζι εγώ τους κάτωθι:

Τάτσα 

Μάνα 

ΠοστΜπαμπυλον 

Σμιλι
Νεράϊδα 

Sike 

HeatJo 

Misirlou 

Ζωή... Γρουτίνι!

Επήα να πιάσω την κοκόνα που το σχολείο.
Είχα ενημερώσει την υπεύθυνη του ολοήμερου πριν τες γιορτές, ότι εν θα ξαναπάει το μωρό ολοήμερο με τον νέο χρόνο. Είπεν μου "κανονικά εν δικαιούστε να ξηγραφτείται, αλλά εντάξει, εν να τα κανονίσουμε." Επειδή, όμως, εν αθθυμάτουν σίουρα, εβάλαν την κοκόνα μαζί με τους άλλους στην τραπεζαρία να φάει. Πάω, λοιπόν, τζαι βρίσκω την μες την μελαγχολία.
Σαν εφέυκαμεν τζι αφού εξαναθύμησα της υπεύθυνης, ότι εν θα ξαναπάει στο ολοήμερο, λέει μου η κόρη, ούλλο παράπονο: "Μάμμα, μα εν με ξέγραψες που το ολοήμερο?" Λέω της: "Ναι, μαναμου, εν θα ξαναπάεις!" Απάντηση: "Yesssssssssssss!" και συμπληρώνει: "Μα να δεις μάμμα, τι μας εβάλαν να φάμεν!!! Να δεις! Μακαρόνια με κρομμύθκια! γιααααξ!" Πραγματικά είδα τα μες το κουππί, που της εδόκαν για να τα πάρει μαζί της! Μόλις το άνοιξε έδωκεν η μυρωθκιά.... δέαξ! Κάμνω τα τζι εγώ με σάλτσα ντομάτας τζαι κρεμμύδι τα μακαρόνια, αλλά εν ζολούν έτσι! Τι στο καλό! Ενιγουέϊ, πάει τζαι τούτο...

Πάμεν στα του υιού...
Ο μαμμόθρεφτος έσχει τα με την χούβερ... Εν ηξέρω πως αλλιώς να περιγράψω την σχέση τους. Μόλις τον αφήσω κάτω να περπατήσει, πάει ολόισια στην αποθήκη τζι αρκεύκει να πειράζει την χούβερ! Σύρνει την κάτω τζαι πατά κουμπιά, τράβα το σύρμα τζαι ξηποτυλίει το, πιάνει τζειν την σωλήνα που ρουφά τζαι κάμνει πως σκουπίζει! Εν το μόνο πράμα που μπορέι να τον κρατά απασχολημένο για ώρες!!! Με τα παιχνίθκια του, ποττέ εν παίζει πάνω που 2 λεπτά.!
Επίσης, ασχολείται αρκετά τζαι με τα ριμόουτ-κοντρόλ! Τελευταίως αγνοείτουν η τύχη ενός, για 2 ευτομάες τζαι τελικά ήβραμεν το μες τα παιχνίθκια του! Ανακάλυψα τζι έναν άλλο, που του λείπουν 2-3 κουμπιά... Καλού-κακού πριν να πετάξω το παννί με την βρωμερήν αφόδευσιν του μαμμόθρεφτου, ελέγχω τζαι λλίον το περιεχόμενο! 'Οϊ τίποτε άλλο, αλλά να ξέρω τι τρώει το μωρό, γιατί προχτές έφαεν τζαι... χώμα! Ναι ρε παιθκιά! Τζαι φταίει ο Γρούτος! Διότι αφότου επαρπάτησεν ο μαμμόθρεφτος εξαφάνισα ούλλες τες γλάστρες, που μες το σπίτι. Άφηκα μόνο μια μιτσιά τζαι ήταν σε σημείο, που εν είσχεν πρόσβαση το μωρό. Επήεν, όμως, ο έξυπνος ο Γρούτος, εκατέβασεν την για να σάσει κάτι πρίζες (ιμισh) τζαι αντί να την βάλει στην θέση της, άφηκε την κάτω! Εντάξει όμως, εν το έφαεν ούλλο...


Τέλοσπάντων, μιας τζαι πέτυχα το κέϊκ γεωγραφίας ;Ρ αντιπαρέρχομαι τις όποιες παραφωνίες της καθημερινότητας τζαι πάω να φάω μιάν κομμάτα! Σ' αυτό το σημείο να πω της Αχάπαρης τζαι της Μάνας: eat MY dust!!! γιατί παρόλο που το έψησα για 55 ολόκληρα λεπτά (ενώ η συνταγή ελάλεν 35), επέτυχα το! Ούτε έκρουσεν, ούτε εξερράγει ;ΡΡΡ

ΥΓ: Να μην ξεχάσουμεν την Τσιαττιστομαχία ποτζεί στης Neerieς, την Τετάρτη (11/1) η ώρα 8μμ!

"Όλα καλά, όλα ανθηρά!"

• Την πιό πάνω φράση ελάλεν την ο Βουτσάς, σε μιάν παλιά ταινία. Εκφράζει με, με περισσότερους από ένα, τρόπους...
• Δεν έχω τίποτα καινούργιο να πω, είμαι καλά, πολύ καλά, ευχαριστώ...
• Εκουράστηκα πολλά γι' αυτό το layout! Εν μαλακία, αλλά.... εν να περάσουμεν ως πάρατζει...

Α! Αθθυμήθηκα! Έχω κάτι να πω:

• Η κοράσα σήμερα είπεν μου: "Ούλλην την ώρα κάτι θέλεις. Εν να μας φάεις ούλλα τα λεφτά μας στο τέλος!" :D
• Ο μαμμόθρεφτος εξήλωσεν μου το δέντρο σιγά-σιγά τζαι έφαε τζι όσα στολίθκια (α) έφταννε, (β) ετρώουνταν... :S
• Ο Γρούτος καλά την είσχεν ως τωρά. Έλα, όμως, που έλειψεν η άδεια.... ;)

2012? So what?

Να σας πω ότι έθεσα τους στόχους μου για το 2012? Μα εν να περιπαιζούμαστεν τζαι μεταξύ μας? Τίποτε εν έθεσα, με στόχους, με κριτήρια, με συντεταγμένες! Ούτε αφιέρωσα καν χρόνο να τα σκεφτώ, τουν τα πράματα. Εν τόσο ξεκάθαρες μέσα μου οι επιθυμίες μου, τόσον απλές, που εν χρειάζουνται ανάλυση.

Οι... επιθυμίες μου συνοψίζονται στην εξής μιά, κοινότυπη, σχιλιοειπωμένη: ΥΓΕΙΑ! Η οποία, όμως, χρειάζεται περιχαράκωση, οριοθέτηση τζαι συγκεκριμμένη διατύπωση. Εν όπως κάτι έργα, που ο πρωταγωνιστής ξαφνικά βρέθεται με την ευκαιρία να του πραγματοποιηθούν 3 ή 7 ή εν ηξέρω τζι εγώ πόσες ευχές. Συγχίζεται ο εγκέφαλος του τζαι εύχεται πράματα, που εν ναιν συγκεκριμμένα, για να λάβει κάτι παρεμφερές, όϊ όμως το ποθούμενον, σε σημείο που μετανιώνει τζι επαναδιατυπώνει την ευχή του. Μόνον τζαι μόνο για να συνειδητοποιήσει ότι, οι ευχές του εν ναιν τζείνο, που πραγματικά χρειάζεται. Αλλά, τζείνος έσχει παραπάνω που μιάν ευκαιρίες τζαι στο τέλος, επειδή εν σε έργο που παίζει, εν να πιάει το νόημα τζι εν να προλάβει να "ράψει" την τελευταίαν ευχή στα μέτρα του.

Εμείς που ζούμεν πραγματικά τζαι μπορεί να μεν έχουμεν, ούτε καν τζείνη την μιάν ευχή, πρέπει να την διατυπώσουμεν, με τρόπο τελεσίδικο τζαι επισταμένως ξεκάθαρο, ούτως ώστε αν πραγματοποιηθεί, να μας καλύφκει. Προς χάρην αυτής της ανάρτησης, ας πούμεν ότι έχω την μιάν μου ευχή για το 2012, τζαι το κεντρικό της θέμα είναι η υγεία. Το πλαίσιο της ευχής, λοιπόν, έχει ως εξής:

• Το 2012 εύχομαι όλος ο κόσμος να έσχει την υγείαν του, όσο παραπάνω γίνεται.
• Το 2012 εύχομαι ούλλα τα μωρούθκια στον κόσμο να έχουν την υγέια τους, όσο παραπάνω γίνεται.
• Το 2012 εύχομαι όλα τα μέλη της οικογένειας μου να έχουν την υγείαν τους, όσο παραπάνω γίνεται.
• Το 2012 εύχομαι να μεν χρειαστεί να ξαναπάει κανένας μας, στην μισησμένη (πλέον) Αγγλία (ή τζι αλλού), για εγχείρηση, ή οτιδήποτε άλλον, που έσχει σχέση με υγεία.
• Το 2012 εύχομαι τα μωρά μου να έχουν την υγεία τους, όσον παραπάνω γίνεται.
• Το 2012 εύχομαι να έχουμεν την υγείαν μας, εγω τζι ο Γρούτος, όσον παραπάνω γίνεται - για να είμαστε σε θέση να αναγιώνουμεν τα Γρουτούθκια.
• Το 2012 εύχομαι να ξεκαθαρίσουν ορισμένα τυπικά θέματα υγέιας (για να μεν πάω στο Γενετικό Ινστιτούτο τζαι να τα κάμω ούλλα λιλλίτσια).
• Αν παρελπίδα τζαι για οποιοδήποτε λόγο, "μή κακό", χάσει κάποιος που τους προαναφερθέντες την υγεία του, τότε εύχομαι να είναι: 

1. Προσωρινό.
2. Περαστικό.
3. Να έσχει ο ασθενής τζαι οι δικοί του, την δύναμη να το αντιμετωπίσουν.

Κάμε Θεέ μου να πιάσει, η ευτζή μου!
Τζαι το 2013 κάμνουμεν ανανέωση συμβολαίου (πάνω-κάτω ίδιους όρους)...