Σήμερα είναι του εγγονού μου τα γενέθλια, κι έχω στο νου μου ότι καμία άλλη χρονιά δεν ήταν στη ζωή μου σαν αυτή που συμπληρώνεται, κι ούτε καμία άλλη θα είναι ίδια. Μεγαλώνει το μωρό, θα περπατήσει, θα μιλήσει, θα τρέχει, δεν θα χρειάζεται να το σηκώνουμε αγκαλιά συνέχεια, δεν θα την αναζητά να κοιμηθεί επάνω της σαν σε ένα όρθιο και ελαφρώς πλαγιασμένο στρώμα. Η ρουτίνα των ημερών που περνούσαμε μαζί, φαγητό στο πάρκο, βόλτα μετά με το καρότσι, εκείνος κάπως μόνος να αντικρίζει τον κόσμο, εγώ να προσέχω κάθε βήμα, να κάνουμε τη μεγάλη επιχείρηση ‘βόλτα στα μαγαζιά΄, να καθόμαστε καμιά φορά σε φιλικά προς τα παιδιά καφενεία, να κοιμάται στο καρότσι ή στα χέρια μου, εγώ να τρώω κάτι πάνω από το κεφαλάκι του, να πηγαίνουμε σε βιβλιοθήκες για τραγούδι, σε ειδικά προγράμματα για μωρά κάτω του ενός χρόνου, να παίρνουμε το λεωφορείο όταν έβρεχε ή κουραζόμουν, να μου χαμογελούν οι άλλες γιαγιάδες, ή οι μαμάδες, η ρουτίνα με όσα κάναμε οι δυο μας, δεν θα επαναληφθεί. Θα αποκτήσουμε νέες συνήθειες, κι όλο και πιο ανεξάρτητος θα γίνεται, όλο και περισσότερο το βαρύ κλαψιάρικο πλασματάκι θα γίνεται παιδάκι κι ανθρωπάκι.
Αυτή η συνείδηση του χρόνου είναι που διαφέρει από τους γονείς στις γιαγιάδες. Εμείς ξέρουμε πόσο γρήγορα όλα αυτά περνούν, πόσο γρήγορα αλλάζουν, εκείνοι δεν το συνειδητοποιούν, όπως ούτε εμείς το συνειδητοποιούσαμε ως γονείς.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου