Παιδότοποι

Οι παιδότοποι εν σκληροί τόποι. Τα μωρά βουρούν πάνω κάτω, σπρώχνονται, μαλλώνουν. Κάποιες μαμάδες (συχνά και παπάδες) στέκουνται όπως τους τροχονόμους πάνω που τα μωρά και προσπαθούν να αστυνομεύσουν τον παιδότοπο. Τωρά να φκει στην τσουλήθρα, τωρά να μπει στο σπιτάκι, να μεν κάτσει χαμέ. Άλλοι γονιοί κάθουνται τέλεια άνεγνοιας και ούτε που τους κόφτει τι κάμνουν τα κοπελλούθκια τους. Ούτε αν δέρνουν άλλα μωρά ούτε αν κλαίουν τα ίδια. Ούτε αν τρων που χαμέ. Κάποια μωρά εν αμπάλατα, θέλουν τα ούλλα δικά τους και εν δεχούνται άλλα μωρά να παίξουν. Κάποια με το παραμικρό που θα τους κάμει/πει άλλο μωρό (μάμα

τούτη έτζιησε πάνω στο παπούτσι μου!) ή γονιός βουρούν να το πουν των δικών τους. Κάποιοι γονιοί πιστεύκουν κιόλας ότι είπες του μωρού τους να φύει που τον παιδότοπο ενώ εσύ είπες του να μεν σπρώχνει το άλλο το μωρό που την τσουλήθρα κι έρκουνται να ζητήσουν τον λόγο. 

Σήμερα ένας σκατομιτσής που εκάθετουν τζιαμέ που τα μωρά εφκαίναν στην τσουλήθρα και έπαιζε με το τάμπλετ του (αν θα παίζεις με το τάμπλετ τουλάχιστο κάτσε σε κανένα καναπέ με τους γονιούς σου!!) επειδή του είπα να ταράξει λλίο για να μεν τον πατούν τα άλλα μωρά που εθέλαν να φκουν στην τσουλήθρα, εγύρισε και είπε μου "εν φεύκω τζιαι εν μου αρέσκουν τα δόντια της!" [της κόρης μου]. Σκατορόκολε, αμπάλατε μιτσή που έσταζε η μύξα σου, ένιωσα σαν να και εκατάπια 100 καρφίτσες, εμέτρησα ως το 10 για να μεν μιλήσω μα είδα σε με μισησμένο ύφος τζιαι  εφαντάστηκα τζείνη την ώρα ότι σε άρπαζα που το μαλλί που θα πεις εσύ για τα δοντούθκια του μωρού μου!!

Πολλά σκληροί οι παιδότοποι για τα ευαίσθητα στομάσια μου. Τζιαι ακόμα εν αρκέψαμε. 

Καλή χρονιά!!

Πάει και το 2015...
Ήταν μια χρονιά ακραία. Ακραίες χαρές, ακραία κούραση, ακραίο άγχος. Κάποιες μέρες (τις περισσότερες) όταν πλησιάζω και βλέπω το κτήριο της δουλειάς μου, μου έρχεται να κλαίω από απελπισία. Απελπίσια που δεν βλέπω τρόπο διαφυγής από μια σκατοδουλειά και τις συνθήκες που άλλαξαν προς το χειρότερο τα τελευταία χρόνια. Δεν δέχομαι το "να είσαι ευχαριστημένη επειδή έχεις δουλειά και μάλιστα στο δημόσιο γι αυτό σκάσε και μην μιλάς". Τα προβλήματα είναι πολλά και για πρώτη φορά ένιωσα να με εκφράζει τόσο πολύ ο σχολικός Καβάφης που μαθαίναμε "...και τώρα τι θα απογίνουμε χωρίς βαρβάρους; Διότι ήσαν μια κάποια λύση..." Ακριβώς αυτό νιώθω μόνιμα τα τελευταία δυο χρόνια!

Τέλοσπαντων!!
Το να είσαι μαμά είναι ένας υπέροχος, πολύ δύσκολος ρόλος. Δύσκολος από πολλές απόψεις. Εκτός από το ότι αντιμετωπίζεις το ίδιο το μωρό και να προσπαθείς να ικανοποιήσεις τις ανάγκες του, έχεις να αντιμετωπίσεις και τους εξωτερικούς παράγοντες. Έκανα και κάνω ολόκληρο αγώνα να πείσω τους οικείους για το τι να την ταΐζουν, πώς να της μιλούν, τι να της φορούν. Ειδικά το φαγητό ήταν το πιο δύσκολο κομμάτι. "Εν κρίμα το μωρό να μεν φάει γλύκισμα, μεν της διάς το πιρούνι, μεν την αφήνεις να τρώει μόνη της, λιώνε τα φαγητά κτλ κτλ". Και άλλα πολλά του στυλ "Μα κοιμάται στο δωμάτιο σας ακόμα; Μεν την βάζεις στο κρεβάτι σας, άφηστην να κλάψει και λίγο". "Το μωρό κρυώνει, το μωρό πυρώνει, το μωρό πεινά".  Κάποτε σιωπώ και κάποτε δεν αντέχω. Θέλω πολλά να τους πω ότι  εσείς εμεγαλώσετε τα μωρά σας όπως θέλατε, τώρα εγώ θα μεγαλώσω το δικό μου όπως θέλω εγώ. Αυκά στον τοίχο φυσικά. Ευτυχώς που ο Tn'H στα περισσότερα με υπερασπίζεται και συμφωνεί.
Το μωρούδι μου είναι ήδη 19 μηνών και η χαρά που μας προσφέρει όλους είναι απερίγραπτη. Δεν κάθεται δευτερόλεπτο και κάποτε νιώθω ότι καταλαβαίνει τα πάντα. Δεν λέει ακόμα προτάσεις αλλά η γλώσσα της δεν σταματά και αναγνωρίζει τα ζώα, τους ήχους. Έκανα μια λιστούδα για να θυμάμαι...
Μάμααα
Παπάααα
Γιαγιάααα
Παππούυυυ
Νούνα
Τατά
παπα (για το παπάκι - το λέει διαφορετικά από τον παπά της)
μπαμπαμπα (για το μπάνιο και τρέχει προς τα εκεί όταν είναι η ώρα για μπάνιο)
κακκά (μας το ανακοινώνει όταν κάνει)
πφφφ (για τα κακκά)
μπεεεε (το αρνάκι)
μουυυυ (η αγελάδα)
νιάι (το γατάκι και κάνει και τα δάκτυλα της όπως φωνάζουμε ψψψψ)
βαβα (ο σκύλος)
μπα μπα (η μπάλα)
Γκοοοολ
Ποιο;;; (κτυπά την πόρτα και ρωτά ποιος;;)
Μπάι (όταν φεύγουμε)
Κούμπα (Τούμπα και προσπαθεί να κάνει κιόλας)
Κούμια (Κούνια που λατρεύει και μόλις ακούσει την φωνή του παππού που την παίρνει στις κούνιες αρχίζει να φωνάζει κουμια κούμια)
Κακόοοο (που δεν της το έμαθα εγώ αλλά δεν ξεκολλά και κουνά και το δάκτυλο της)
Αμ (όταν θέλει να φάει)
Μμμμμ (όταν τρώει κάτι που της αρέσει)

Εκτός από αυτές τις "λεξούλες" τώρα παίζει και μόνη της λίγο, κοιμίζει την κούκλα της, μας κάνει σσσσ με το δάκτυλο στο στόμα όταν δει κάποιον να κοιμάται, ακολουθεί οδηγίες, ξέρει να κάνει αυτό που λένε τα παιδικά τραγουδάκια, μας κάνει φατσούλες, δείχνει τον ενθουσιασμό και τη χαρά της και  κύριως χορεύει. Μόλις ακούσει μουσική αρχίζει χορούς με τα χέρια στον αέρα και τα δάκτυλα όπως τους μεγάλους.
Α και κάτι που είναι bad parenting αλλά κάποτε είναι απαραίτητο...μπορεί να βρει μόνη της το you tube και να βάλει τα βίντεο που θέλει να δει κάνοντας scroll πάνω και κάτω. Απίστευτο φαίνεται σε όσους την βλέπουν να το κάνει!

Το μωρό μαθαίνει. Μαθαίνουμε κι εμείς.

Έμαθα να μην κρίνω άλλους γονιούς για τις συμπεριφορές των παιδιών τους.
Έμαθα να θαυμάζω άλλους γονιούς που έχουν περισσότερα από ένα μωρά.
Έμαθα ότι ποτέ δεν θα καταφέρω να έχω συνέχεια συγυρισμένο το σπίτι και έμαθα να μην με ενοχλεί.
Δεν αντέχω τον ανθρώπινο πόνο αλλά κυρίως όταν αφορά παιδιά. Ούτε πριν μου άρεσε φυσικά αλλά τώρα δεν ανοίγω καν τα άρθρα, δεν βλέπω τις φωτογραφίες. Όταν γέμιζε το facebook με πνιγμένα μωρά εγώ έκανα scroll να μην τα βλέπω. Όχι επειδή ζω σε κανένα ροζ σύννεφο αλλά επειδή δεν αντέχει η ψυχή μου.
Έμαθα να είμαι ακόμα περισσότερο multitasking απ ότι πριν.
Έμαθα να γίνομαι κι εγώ παιδί και να κάθομαι στο πάτωμα να παίξουμε και να τραγουδήσουμε.
Έμαθα να μην με ενοχλεί που η προτεραιότητα και των δυο μας είναι το μωρό και όχι οι εαυτοί μας αν και προσπαθούμε να κάνουμε και πράγματα μόνοι μας.

Αυτό όμως που έμαθα κυρίως είναι τι σημαίνει απέραντη και απεριόριστη αγάπη.

Καλή χρονιά σε όλους!!

Sleep log

Γράφω τα για να θυμούμαι…


Μόλις την φέραμε σπίτι κοιμόταν στο ρηλάξ και μετά την μεταφέραμε στο κρεβατάκι της. Ή κοιμόταν πάνω μας, δίπλα μας στον καναπέ και μετά την μεταφέραμε στο κρεβάτι της. Να την βάζαμε απευθείας ξύπνια στο κρεβάτι της δεν υπήρχε θέμα διότι δεν μπορούσε να κοιμηθεί εκεί μόνη της κι εγώ είμαι κάθετα, οριζόντια και διαγώνια αντίθετη σε cry-it-out methods. Μόλις την βάζαμε στο «τεράστιο» κρεβατάκι της ξυπνούσε. Δεν ξέραμε τι να κάνουμε. Ήταν και καλοκαίρι, αργούσαμε να ξαπλώσουμε, την αφήναμε λοιπόν με τις ώρες στο ρηλάξ και κοιμόταν μια χαρά. Προσθέσαμε και κάποιου είδους στρωματάκι για να είναι πιο άνετα. Κάποια στιγμή αποφασίσαμε ότι μάλλον δεν πρέπει να είναι εκεί μέσα τόσες ώρες. Επίσης τι θα γινόταν την νύχτα; Έτυχε και νύχτα να ξυπνήσει για τάισμα και να την τραβήξω με το ρηλάξ δίπλα στο κρεβάτι μας αφού δε άντεχα να κοιμάμαι άλλο στον καναπέ. Πόσες φορές να ξυπνήσω αφού ο καημένος ο Tn’H σπάνια να νιώσει τι γίνεται στον ύπνο του. Άστε που επειδή αλλάξαμε πλευρά στο κρεβάτι για να βολεύει με το κρεβατάκι του μωρού ξεχνιόταν και μου έριχνε κλωτσιές στον ύπνο του.

Μια μέρα λοιπόν που ήμουν μόνη μου στο σπίτι μου ήρθε μια ιδέα. Να την αφήσω να κοιμηθεί στο ρηλάξ και μόλις κοιμηθεί βαριά να την μεταφέρω με το στρωματάκι στο κρεβάτι της. Δούλεψε….για λίγο. Συνέχιζε να κοιμάται αφού ήταν στο ίδιο στρώμα αλλά επειδή είχε μεγάλο χώρο να κινηθεί άπλωνε χέρια, κλωτσούσε πόδια και ξυπνούσε. Την βρίσκαμε πλάγια, με τα πόδια ανάμεσα στα κάγκελα.

Τότε μου ήρθε μια άλλη ιδέα. Αφού αυτής της μικρής κυρίας - όπως την λέει η γιαγιά μου - της αρέσει να νιώθει «περιορισμένη» και καλάθα δεν είχαμε τόπο να βάλουμε και το κρεβάτι της για να βγει από το δωμάτιο μας έπρεπε να ξεβιδωθεί κτλ…τότε θα δημιουργήσω ένα «περιοριστικό περιβάλλον». Πήρα λοιπόν διάφορα τύπου μαξιλάρια και δημιούργησα ένα «βαθούλωμα» που δεν θα μπορούσε να κινηθεί δεξιά – αριστερά και να ξυπνήσει. Πέτυχε!! Θυμάμαι έστειλα φωτογραφία στον Tn’H με περιγραφή «κοιμάται εδώ και δυο ώρες συνεχόμενες!!!» και τον εντυπωσίασα.

Μετά από αυτό το στάδιο ακολούθησαν διάφορα. Βαρέθηκε το ρηλάξ, ήθελε να κοιμάται δίπλα μας στον καναπέ. Μετά ανακαλύψαμε ότι προτιμά να κοιμάται στο πλάι. Μετά αποφάσισε ότι δεν θέλει να κοιμάται στην αγκαλιά μας. Την έβαζα στο κρεβάτι μου και ξάπλωνα δίπλα της χωρίς να την αγγίζω μέχρι να της «γελάσω» και να την κουνήσω λίγο να κοιμηθεί. Και μετά την μετέφερνα στο κρεβάτι της. Μετά κατάργησε και αυτό τον τρόπο και επέστρεψε στην αγκαλιά μας (εμένα κυρίως). Πάνω μου να κοιμάται με τις ώρες. Την μετέφερνα και πάλι στο κρεβάτι της. Κάποτε ξυπνούσε κάποτε όχι. Μετά αποφάσισε ότι θέλει να κοιμάται μπρούμυτα. Την βάζαμε πλάι, γυρνούσε μόνη της μπρούμυτα. Την αφήσαμε αφού έτσι την έβρισκε.

Και μετά κοιμόταν μόνο όταν ήταν μαζί μας στο κρεβάτι μας αλλά πάνω στο χέρι μου! Όταν ήταν στο κρεβάτι της ξυπνούσε 27348274 φορές ώσπου τελικά την έβαζα μαζί μου. Τα χέρια μου, η ωμοπλάτη μου πιασμένα μονίμως. Γι αυτό ο Tn’H με στέλνει για τον Βαλεντίνο για κανένα τρίωρο να με τρίψουν και να με χαλαρώσουν. Με βαρέθηκε να τον βάζω να μου κάνει μασσάζ.

Τώρα είμαστε στη φάση που ένα βράδυ κοιμάται μια χαρά 10 ώρες συνεχόμενες στο κρεβάτι της και άλλο βράδυ θέλει να κοιμάται μαζί μας. Αλλά να μην την αγγίζουμε. Να κοιμάται ανάσκελα, με τα χέρια ανοικτά και τα πόδια της να κλωτσούν σε κάθε κατεύθυνση. Στα πλευρά μας, στα μούτρα μας κτλ. Ψες κοιμηθήκαμε με το καράτε κιντ! Τα μάτια της κλειστά και το χέρι της να αρπάζει τα μαλλιά μου, την μύτη του παπά της, τα μάτια μου…Κι εγώ σχεδόν να κρέμομαι η μισή κάτω από το κρεβάτι ενώ ο Tn’H κολλημένος στον τοίχο. Κι η μικρή κυρία…κυρία στην μέση μας!

Σχεδόν 9 μηνών και μας κάνει ό,τι θέλει! Αχ τι μας περιμένει!

Mama Mia

Ελπίζω να μην αφορούν μόνο τη μητρότητα όλες μου οι αναρτήσεις από εδώ και πέρα!
Επέστρεψα στην εργασία και χαρά  και αναπολώ τις στιγμές που ήμουν σπίτι. Ναι, έμαθα να είμαι στο σπίτι. Όχι μόνο απλά με το μωρό αλλά γενικώς στο σπίτι. Να κάνω τη χαρούμενη νοικοκυρά, να μαγειρεύω και κανένα φαγάκι, να κατεβαίνω για καφέ στη δουλειά του Tn'H (οικογενειακή επιχείρηση και είναι όλοι εκεί και περνώ καλύτερα μαζί τους απ ότι με τους δικούς μου!), να συγυρίζω με την ησυχία μου, να αφήνω το μωρό όταν θα έχω καμιά "δουλειά" (σουπέρμαρκετ, καταστήματα κτλ) να παίζω με το μωρό μου κτλ. Τώρα είμαι στη δουλειά και έχω και όλα τα παραπάνω (πλην το μαγείρεμα) και την μαλακοδουλειά. Η ισότητα μας κατέστρεψε! Και να σκεφτείτε ο Tn'H με βοηθά απίστευτα σε όλα!

Και σκέφτομαι τώρα, θα μπορούσα άραγε να το κάνω αυτό για πάντα; Να είμαι χωρίς δουλειά για πάντα; Όσο είναι μικρό το μωρό σίγουρα. Όταν θα πάει σχολείο; Δεν θα βαριέμαι; Νομίζω πως θα έβρισκα τις ισορροπίες μου, θα έκανα full time job το σπίτι και το μαγείρεμα και θα πήγαινα πρωινή στο γυμναστήριο και θα είχα το απόγευμα μου ελεύθερο για καφέδες με φιλενάδες και....και δεν ωφελεί αυτή η συζήτηση εκτός αν κερδίσω το joker! Διότι το να κάτσω σπίτι αλλά να μην είμαι οικονομικά ανεξάρτητη, είναι εκτός συζήτησης!! Ίσως να μην το σκεφτόμουν καθόλου αν είχα μια δουλειά που να μην με άγχωνε και να μου έσπαζε τα νεύρα, όμως κι αυτό άδικα το λέω αφού αλλαγή δουλειάς δεν παίζει!

Τέλοσπαντων.

Αυτό το διάστημα που ήμουν σπίτι που λέτε και μόνη μου έγνοια ήταν η κουτσουκουτούα μας ανακάλυψα μερικά άλλα πράγματα που μόνο οι μαμάδες νεογέννητων τα ένιωσαν.
- Η πρώτη φορά που πήγα μόνη μου στο σούπερμαρκετ ήταν μέγα γεγονός και το...γιόρτασα δεόντως, περνώντας ένα δίωρο να διαλέγω τα ψώνια μου και ξοδεύοντας πολλά ευρώ!
- Για ένα τρίμηνο τα μόνα καταστήματα που επισκέφθηκα και αγόρασα πράγματα ήταν παιδικά. Και λέω τρίμηνο διότι τον τελευταίο μήνα αγόρασα και δυο τρια δικά μου αφού συνειδητοποίησα ότι δεν μπορώ να έρχομαι στη δουλειά με τις φόρμες!
- Αυτούς τους 5 μήνες της ζωής του μωρού μας έχουμε αλλάξει 800 φορές περίπου πάνες, έχουμε ταίσει περίπου 800 φορές και την έχουμε κάνει μπάνιο 150 φορές. Μην το κάνουμε επί χρόνια για να δούμε πόσες φορές θα είναι ακόμα μέχρι να αυτοεξυπηρετείται!
- Αστεία αστεία όμως μεγαλώνει τόσο γρήγορα, όταν βλέπω τις πρώτες τις φωτογραφίες με τα μικρούλια λεπτοκαμωμένα ποδαράκια με πιάνει ενθουσιασμός με τη διαφορά.
- Το να έχω έστω και ένα δίωρο μόνη μου στο σπίτι, σε απόλυτη μοναξιά και ησυχία, έγινε η ένεση της εβδομάδας
- Τα τσακριστά γελάκια και τα φωτεινά ματάκια μας ανταμοίβουν εκατό φορές κάποιες μικρές ιδιοτροπίες. Το ίδιο και η εξέλιξη που βλέπουμε σαν χαζογονείς και ενθουσιαζόμαστε: βάζει και βγάζει μόνη της την πιπίλα, πιάνει τα παιχνίδια της και δείχνει προτιμήσεις σε κάποια από αυτά, αντιδρά στα παιχνίδα που της κάνουμε, βγάζει μικρές αστείες φωνούλες
- Το πιο απελευθερωτικό πράγμα που έκανα (μετά το σούπερμαρκετ) ήταν μια βόλτα με το αυτοκίνητο με το ραδιόφωνο διαπασών και το πόδι μου να πατά λίγο παραπάνω τη βενζίνη!
- Και για να κλείσω λίγο μελό γλυκά...δεν υπάρχει τέτοια αγάπη. ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ!!

Βαρετή κατάντησα κι ας με λένε χαλαρή μάμα που γυρίζω και στις καφετέριες και στις βόλτες και παντού με το βρέφος!

Η χαρά της μητρότητας

16 Αυγούστου κι εμείς καθόμαστε στο σπιτάκι μας με τον κλιματισμό. Και το κουτσουκουτάκι μας κοιμάται στο ρηλάξ δίπλα μας και χαμογελά στον ύπνο της. Είναι απίστευτο πόση εξέλιξη έχει ένα μωρό τους πρώτους τρεις μήνες της ζωής του! Ένα πρωί ξυπνήσαμε και την βρήκαμε να κοιτάζει με ορθάνοιχτα μάτια τα παιχνιδάκια που κουνιούνται πάνω από το κρεβάτι της. Μετά άρχισε να εστιάζει το βλέμμα της και πάνω μας  και τα ακούσια χαμόγελα έγιναν χαμόγελα όταν της μιλούμε και της κάνουμε χαρούλες.
Τι μου έμαθε η μητρότητα μέχρι τώρα...
...Απέκτησα υπομονή που ούτε φανταζόμουν ότι είχα. Υπομονή να μην με πιάνει η απελπισία, να μην χάνω την ψυχραιμία μου, να μην νευριάζω όταν κλαίει και δεν ξέρω τι έχει.
...Απέκτησα αντοχή που σίγουρα δεν είχα. Ποιος να μου έλεγε ότι θα κοιμόμουν με διαλείμματα την νύχτα και θα εξακολουθούσα να λειτουργώ και (τις περισσότερες τουλάχιστον) ημέρες!
...Απέκτησα δεξιότητες που δεν πίστευα ότι είχα. Την ικανότητα να ξεχωρίζω το κλάμα της, να μαντεύω τι έχει (τις περισσότερες φορές), να ταίζω, να αλλάζω, να κοιμίζω, να περιποιούμαι αυτό το μικροσκοπικό πλασματάκι με ευκολία, κάνοντας πολλά πράγματα ταυτόχρονα και χωρίς να έχω ξανά αυτή την εμπειρία.
...Δεν υπάρχουν προγράμματα όταν έχεις μωρό. Πάμε και στους καφέδες μας και στις επισκέψεις μας και στις εκδρομές μας. Δεδομένου ότι δεν θα ξεβολέψουμε το μωρό μας και δεν θα το ταλαιπωρήσουμε. Σπανίως το αφήσαμε με γιαγιουδοπαππούδες, αν δεν μπορούμε να πάμε κάπου μαζί της, απλά δεν θα πάμε. Και δεν μας πειράζει καθόλου!
...Και τέλος, τέτοια αγάπη δεν υπάρχει και δεν συγκρίνεται. Λατρεύουμε αυτό το μωράκι όσο τίποτε στον κόσμο με μια διαφορετική αγάπη από ότι βιώσαμε μέχρι τώρα, μια αγάπη που δεν μπορώ να περιγράψω, χωρίς όρια. Όταν κουρνιάζει πάνω μου και κοιμάται, όταν μου χαμογελά, όταν με κοιτάζει στα μάτια όταν την ταίζω...δεν υπάρχει μεγαλύτερη ευτυχία!

Μητρότητα..ο πιο δύσκολος μα ο πιο υπέροχος ρόλος της ζωής μου!

Υ.Γ. Και όπως πάντα, δεν ξέρω τι θα έκανα χωρίς αυτόν τον υπέροχο άνθρωπο δίπλα μου. Να μοιραζόμαστε την ευθύνη, τη "δουλειά", το άγχος αλλά και τις χαρές και την αγάπη μας ο ένας για τον άλλον και το κουτσουκουτάκι μας!

Η μικρή μας μαχήτρια

Γεια σας αγαπητοί μπλόγκερς!

Όχι, δεν σας γράφω σπό κάποια παραλία ούτε μόλις ήρθα σπίτι από το τριήμερο. Είμαι σπίτι αλλά είμαι όσο άσπρη ήμουν και όπως  φαίνεται άσπρη θα παράμείνω αυτό το καλοκαίρι. Πριν από δυο εβδομάδες και μια μέρα, Κυριακή των ευρωεκλογών πρωί πρωί αποφάσισε το τρίτο μέλος της μικρής μας οικογένειας που φιλοξενήθηκε στην κοιλιά μου μόνο 8 μήνες και πάνω στην ώρα που εμένα με είχε κτυπήσει το "nesting" να κάνει εντυπωσιακή άφιξη στον κόσμο μας!
Η μικρή μας κουτσουκουτούα όπως την φωνάζει ο παπάς της μας ήρθε λίγο πριν την ώρα της κάνοντας έκπληξη σε όλους μας. Έφτασε ανώδυνα και χαλαρά όμως η βιασύνη της να εμφανιστεί μας ανάγκασε να την στείλουμε στο Μακάριο όπου για μια ολόκληρη εβδομάδα που εμένα μου φάνηκε αιώνας την φρόντισαν πολύ καλά και της έκαναν ένα σωρό εξετάσεις μέχρι να σιγουρευτούν ότι είναι απολύτως καλά για να μας την παραδώσουν. Η μικρή μας μαχήτρια προχώρησε όλα τα στάδια με πολύ γρήγορο ρυθμό και γρήγορα της έβγαλαν όλα τα μηχανήματα, σωληνάκια, θερμοκοιτίδα και άρχισε να αναπνέει κανονικά χωρίς να κουράζεται και να καταπίνει το γάλα της λες και δεν υπάρχει αύριο. Παρόμοια κι εγώ που μετά από την καισαρική και έχοντας δει το μωράκι μου μόνο για 1 λεπτό στο χειρουργείο, τη δεύτερη μέρα σηκώθηκα μόνη μου από το κρεβάτι, έκανα μπάνιο, ντύθηκα κι είπα στη γιατρό μου ότι είμαι έτοιμη να φύγω μια μέρα νωρίτερα για να πάω στο μωρό μου. Έτσι μου έδωσαν εξιτήριο χωρίς δεύτερη κουβέντα.

Εκεί στο Μακάριο όταν πήγα την πρώτη φορά ήμουν σε κατάσταση λες και όλο αυτό δεν συνέβαινε σε μένα αλλά σε κάποιαν άλλη. Όταν όμως είδα το διπλανό μωρό να γράφει στην καρτέλα του ότι γεννήθηκε 800 γραμμάρια και όταν μου είπαν οι γονείς του ότι ήδη έκλεισαν τρεις μήνες νοσηλείας στο Μακάριο, συνήλθα κάπως. Μετρούσαν κάθε μέρα με αγωνία τα γραμμάρια που έβαλε το μωρό τους και ήταν αυτό το σημαντικότερο γεγονός στον κόσμο τους! Το δικό μου μωρό αν και πρόωρο, γεννήθηκε 2610 γραμμάρια και ήταν θέμα ημερών να βγει. Τη βοήθησε το βάρος της και το φύλο της όπως μας είπαν οι γιατροί. Τα κοριτσάκια είναι πολύ δυνατότερα! Και παρόλα όσα ακούγονται για τα δημόσια νοσηλευτήρια, η εντατική μονάδα νεογνών στο Μακάριο κέρδισε το σεβασμό μας!

Εμένα με βοήθησε ο κόσμος που είχα πλάι μου, οι γιατροί μου, η οικογένεια και οι φίλοι μου,  ο εαυτός μου που μου απέδειξε ότι είμαι πιο δυνατή από ότι πίστευα αλλά κυρίως αυτός ο υπέροχος άνθρωπος που έχω δίπλα μου. Όλη μέρα να πηγαινόερχεται από την κλινική στο Μακάριο για να μου στέλνει βίντεο και φωτογραφίες της κόρης μας, να μιλά με τους γιατρούς, να κάνει ότι πέρνα από το χέρι του και  κυρίως να με στηρίζει πρακτικά και συναισθηματικά όσες μέρες κράτησε αυτή η περιπέτεια. Ειλικρινά δεν ξέρω τι θα έκανα χωρίς αυτόν τον άνθρωπο στο πλάι μου.

Και έτσι ξαφνικά αγαπητοί μου μπλόγκερς γίναμε τρεις!

Pregnancy stories

Και αισίως φτάνουμε στον 7ο μήνα! Μέχρι τώρα δεν μπορώ να πω ότι είχα δύσκολη εγκυμοσύνη πέραν που κάτι μικρά μικρά του τελευταίου μήνα που με ταλαιπωρούν κάπως. Ούτε να κρεβατωθώ χρειάστηκε ούτε να περιοριστώ σε κάτι. Την περασμένη Παρασκευή να σκεφτείτε πήγα και σε club (!) και εσούστηκα κιόλας! Η κοιλιά μου που επαραπονιούμουν ως τον 5-6 μήνα ότι ήταν πολλά μικρή, ξαφνικά επετάκτηκε! 
Όμως ως τωρά ο τελευταίος μήνας εν πιο συναρπαστικός. Είμαι κυριολεκτικά ερωτευμένη με την κοιλιά μου αλλά σςςςςςςςςςς μεν το πείτε σε κανέναν να με περιπαίζει. Είμαι μυστικά ερωτευμένη με την κοιλιά μου και εν αφήνω κανέναν να το ανακαλύψει φυσικά. Εκτός που τον Tn'H ο οποίος επίσης κάμνει διάφορα τρελλά όπως συνομιλίες με την κοιλιά μου, φιλιά, βάλλει της μουσικές κτλ όμορφα χαζοχαρούμενα πράματα που κάμνουμε σπίτι μόνοι μας. Θώρει με ούλλη μέρα να απλώνω και να έχω τα χέρια μου πάνω στην κοιλιά μου και βλέμμα χαμένο στο κενό και γελά. Αλλά τι να κάμω;; Όταν νιώθω τες κλωτσιές, τα στριφογυρίσματα, όταν γίνεται σκληρή στην μια πλευρά που καταλαβαίνω ότι τζιαμέ μπορεί να είναι ένα ποδαράκι, το κεφαλάκι ή το κωλούι της αντέχω να μεν τζιήζω; Άσε που κάμνει καράτε μες την κοιλιά μου και μόλις τζιήσει κάποιος άλλος για να νιώσει σταματά! χιχιχιχιχι
Μπορώ να πω ότι ξεπέρασα κάπως τη φάση "μεν τζίηζετε την κοιλιά μου" ή ίσως απλά εσυνήθισα την. Βασικά ενοχλεί με ακόμα το "χαΐδεμα", να τζίηζουν δηλαδή σιουμαλίζοντας την κοιλιά μου. Τούτο πειράζει με αλλά σημειώστε ότι και πριν επείραζε με το σιουμάλισμα που πολλοί και πολλές κάμνουν ασυναίσθητα όταν κάθεσαι δίπλα τους. Βάρτε το χεράκι σας όμορφα κι ωραία στην στρογγυλή κοιλιά μου που καταλάβω γιατί εν τόσο προκλητικό για τους παραπάνω να θέλουν αλλά αφήστε το ακίνητο (και μπορεί να νιώσετε και καμιά κλωτσιά για μπόνους!) και έννεν ανάγκη να με σιουμαλίζετε με κυκλικές κινήσεις και μάλιστα γύρω που το αρφάλι μου το οποίο εν απαγορευμένη (διά ροπάλου) περιοχή ακόμα και για τον Tn'H!
Εφτιάξαμε σιγά σιγά και το δωμάτιο της κοράσας μας, με φωτεινούς κίτρινους τοίχους και μικροσκοπικά ρουχαλάκια που λιώνω κάθε φορά που τα θωρώ. Εν επιάσαμε πολλά ρούχα διότι ξέρω ότι θα μας φέρουν πολλά. Επαραγγείλαμε καροτσάκι, κρεβατάκι που εν τα άκρως απαραίτητα και όλα τα υπόλοιπα σιγά σιγά. Μα τι όμορφα που εν όλα τα μικρούλικα!!
Όσο κοντεύκει ο καιρός ανυπομονούμε! Απολαμβάνω μεν τη φάση που περνώ, εν υπέροχο αίσθημα και ήδη νιώθω ότι αναθεώρησα διάφορα πράματα μέσα μου αλλά νομίζω την πλάκα μας θα την πάθουμε όταν θα έχουμε και το μωρό. Και ναι αντιλαμβάνομαι ότι σίουρα θα είναι κουραστικό, περιλαμβάνει ξενύχτια και πολλή δουλειά και άγχος για τα άγνωστα αλλά εν αξίζουν ούλλα τον κόπο; Α, ήβρα το μόνο πράμα που με εκνευρίζει σε αυτή τη φάση. Ότι οι παραπάνω γονιοί μόλις με δουν λαλούν μου "χαρείτε τωρά γιατί μετά εν θα μπορείτε, πηαίννετε τες βόλτες σας τωρά γιατί μετά θα είσαστε συνέχεια σπίτι, κοιμηθείτε τωρά για να αντέξετε μετά κτλ κτλ". ΝΕΥΡΙΑΖΩ. Οκ, ξέρουμε ότι το να γίνεις γονιός έννεν εύκολο πράμα αλλά μεν το παρουσιάζετε σαν να και κάμνετε καταναγκαστικό έργο στα κάτεργα! Και προπάντος μεν μας πανικοβάλλετε αχρειάστα. Όταν θα έρτει η ώρα του χορού θα χορέψουμε. Αν δεν εθέλετε ας μεν εκάμνετε μωρά.
Τέσπα.

Αυτά αγαπητοί μου! Σας εύχομαι να περάσετε όμορφα το Πάσχα, να ξεκουραστείτε και να αλλάξετε παραστάσεις!