Βάλτο κι εσύ στο μπλογκ σου!!

Πρωτοδιάβασα για αυτή την κοπέλα στο μπλογκ της Neerie και πήρα το κείμενο από τον Invictus και σας καλώ να το βάλετε κι εσείς στο μπλογκ σας, έστω για 2-3 μέρες. Όσοι περισσότεροι το διαβάσουν, τόσο το καλύτερο. Αν μας διαβάζει και κανένας δημοσιογράφος ακόμα καλύτερα!
Κι όλοι εμείς, ας πιούμε δυο καφέδες λιγότερους αυτό το Σ/Κ και να βάλουμε το αντίτιμο τους σε κάποιον από τους λογαριασμούς πιο κάτω.

Το Μαράκι παλεύει με τον καρκίνο, την Neurobehcet’s disease (μια σπάνια αυτοάνοση ασθένεια) και ένα σωρό άλλες ασθένειες για χρόνια τώρα. Μια ψυχή 25 μόλις ετών που ζητά λίγη ποιότητα στη ζωή της και που δεν σταματάει να ονειρεύεται. Οι γιατροί εδώ δεν μπορούν να κάνουν τίποτα και η μόνη ελπίδα για το Μαράκι είναι ένα εξειδικευμένο ιατρικό κέντρο στις ΗΠΑ. Τα έξοδα είναι αβάσταχτα για την οικογένεια της Μαρίας και το κράτος επιμένει σε δαιδαλώδεις γραφειοκρατίες δυσκολεύοντας -την ήδη δύσκολη- κατάσταση.


Έχουν ανοιχθεί τραπεζικοί λογαριασμοί στους οποίους καλούμαστε όσοι θέλουμε και μπορούμε να βοηθήσουμε στο μέτρο των δυνατοτήτων μας το Μαράκι. Σε τέτοιες περιπτώσεις και η πιο μικρή βοήθεια είναι μεγάλη. Ας θυμηθούμε για λίγο ότι πάνω απ' όλα είμαστε Άνθρωποι κι ας βοηθήσουμε με όποιο τρόπο μπορούμε ένα συνάνθρωπο μας που παλεύει για τη ζωή. Αυτή που εμείς παίρνουμε ως δεδομένη. Διαδώστε το, μιλήστε σε φίλους και γνωστούς. Ας βοηθήσουμε ΟΛΟΙ μας. Είναι κρίμα κι άδικο. Είναι μόλις 25 ετών...
Λογαριασμοί:

1]. Νέα ΣΠΕ Αγλαντζιάς : CY14007042100000000020162227 – SWIFT NUMBER: CCBKCY2N

2]. Ελληνική Τράπεζα: CY43005001120001121054591900 – SWIFT NUMBER: HEBACY2N

Όνομα: Μαρία Δημητρίου

Διαβάστε εδώ περισσότερα για την περίπτωση της Μαρίας όπως τα λέει η ίδια:

Η κατάσταση μου εξελίσσεται γρήγορα. Οι όγκοι στη κοιλιά είναι χειρότερα , μεγαλώνουν και πιθανότατα θα κάνουν μετάσταση στις ωοθήκες που ο γιατρός μας είπε πως σίγουρα τη μια ωοθήκη και τη μισή μήτρα θα τη χάσω αν δεν μου κάνουν ολική υστεροκτομή, στο τέλος.. Ο όγκος στην υπόφυση είναι ένα σπάνιο είδος όγκου που επηρεάζει όλα μου τα αισθητήρια όργανα, ήδη μου κατάστρεψε τα περισσότερα όπως και άρχισε να επηρεάζει την μνήμη μου και έτσι κάτι καρκινικά κύτταρα περιτριγυρίζουν το κεφάλι μου με σκοπό την καταστροφή μου. Το υγρό του εγκεφάλου είναι τοξικό από το φούσκωμα του όγκου. Η αυτοάνοση μου σπάνια ασθένεια που λέγεται Neurobehcet’s disease μου χτυπά δυνατά και σαρώνει όλα μου τα όργανα. Τώρα δε ζω τη ζωή μου απλώς υπάρχω γιατί πονάω φρικτά και κάποιες στιγμές παρακαλάω να τελειώνει όλη αυτή η κατάσταση με το τέλος μου για να βρω ξεκούραση και ανακούφισει που τόσο πολύ την χρειάζομαι. Καθημερινά είμαι με τις μορφίνες και άλλα πολλά παυσίπονα, αντιφλεγμονώδη, κορτιζόνη συχνά και ανοσοκατασταλτικά.

Τελευταία μου ελπίδα είναι στην Αμερική στη Μayo Clinic όπου εκεί θα υποβληθώ σε διάφορες και επώδυνες εξετάσεις, επεμβάσεις, χημειοθεραπείες δυνατές που πρέπει να είμαι δυνατή για να αντέξει το σώμα μου. Αλλά χρειαζόμαστε χρήματα για να μας δεχτούν, εμείς δεν έχουμε, τρεφόμαστε από τις συντάξεις των παππούδων μου και το δικό μου αναπηρικό βοήθημα. Αν κανονιστούν όλα τα χρήματα και όλα αυτά τα απαραίτητα, το λιγότερο σε ένα μήνα πρέπει να είμαι εκεί για νοσηλεία. Οπότε ανοίξαμε λογαριασμούς όπου πολλοί φίλοι εδώ μέσα και γιατροί μας είπαν να το κάνουμε γιατί δεν πάει άλλο η κατάσταση μου να περιμένει. Θα δημοσιευτεί και το πρόβλημα υγείας μου και σε κανάλια χωρίς εμένα παρόν γιατί δεν έχω δύναμη σωματική μα ούτε και ψυχική.

Εκεί στόχος μας θα είναι η ποιότητα στη ζωή μου και μια σταθερότητα αν μπορέσουν τελικά γιατί πέρασαν χρόνια άδικα χωρίς καμία βοήθεια και ήδη βρίσκομαι σε πολύ δύσκολη και άσχημη κατάσταση. Αν ζω ποιοτικά δεν με ενδιαφέρει πότε θα έρθει το τέλος, φτάνει που θα ζω τη ζωή μου και δεν θα υπάρχω απλά. Αν δεν έχω ποιότητα δεν τη θέλω τη ζωή μου.. Αρκετά πέρασα και περνώ μέχρι τώρα, μα η δύναμη μου, είναι η μανούλα μου που με κοιτάζει στα μάτια και μου λέει άντεξε άγγελε μου άντεξε και θα βρούμε λύση, πάνω από όλα ο Θεός και εσείς όλοι που με στηρίζετε και με αγαπάτε αληθινά...

Desperate housewife wannabe

Πόσο άγχος μπορεί να κουβαλά ένα πλάσμα?

Τόσο, όσο να μην μπορεί να κοιμηθεί ήσυχα για νύχτες.
Τόσο, όσο να βλέπει εφιάλτες.
Τόσο, όσο να γεμίσει το στόμα αύθες.
Έχω μπροστά μου ένα πολύ δύσκολο δεκαπενθήμερο.
Επαγγελματικά μιλώντας, μη νομίσετε τίποτε άλλο.
Και άλλο ένα ταξίδι. Άντε, πάλι κοστούμια και φορέματα και παλτά και τακούνια. Νόμιζα θα το απολάμβανα περισσότερο αλλά...!
Άμα θέλω να πάω ταξίδι, πάω και μόνη μου!!!!

Ο άντρας μου λέει να μην αναλώνομαι σε τόσες σκέψεις. Και ότι θα τα καταφέρω μια χαρά!!
Μα εγώ θα αρχίσω να μαλλώνω μόνη μου ενώ περπατώ στο δρόμο.
Να σκεφτείτε, κάνω φανταστικούς καβγάδες την ώρα που κάνω μπάνιο.
Για να τα βγάζω από μέσα μου, όχι για άλλο λόγο!
Τις υπόλοιπες ώρες τις περνώ να αγχώνομαι για αυτές τις μ*λ*κίες.
Το θέμα είναι ότι όταν είμαι σε κατάσταση άγχους, τρελλαίνομαι γενικώς.
Δεν μπορώ να λειτουργήσω. Αρχίζω να κάνω κάτι και δεν μπορώ να το τελειώσω όπως το θέλω.
Μυξοκλαίω.
Στενοχωριέμαι.
Στο τέλος νευριάζω με τον εαυτό μου.


Είναι τέτοιες μέρες που λέω στον εαυτό μου ότι...
Θέλω να γίνω housewife τώρα!! Κι ας είμαι desperate!!!!

Singles Vs Couples

Εδώ και τρεις μήνες, όπως όλοι ξέρετε, έπαψα να είμαι (δυστυχισμένη) single. Δεν ήμουν δυστυχισμένη επειδή ήμουν single, ήμουν δυστυχισμένη για άλλους λόγους που επίσης ξέρετε όσοι με διαβάζατε από την αρχή. Τέλοσπαντων, αυτό όμως δεν είναι της παρούσης.

Όλα τα διαστήματα στη ζωή μου, όποτε ήμουν single, υπήρξαν πολλές φορές που ένιωσα άσχημα επειδή δεν είχα σύντροφο. Ξέρετε, για να με συνοδεύει στα πάρτυ σε σπίτια φίλων, σε γάμους, στα μπαράκια, να περάσουμε μαζί Χριστούγεννα, να πάμε διακοπές το καλοκαίρι. Το θέμα είναι ότι τις περισσότερες φορές με έκαναν να νιώθω άσχημα οι άλλοι, δεν ήταν κάτι που πήγαζε από μέσα μου επειδή πραγματικά υπήρχαν διαστήματα που εγώ η ίδια ήθελα να είμαι single. Νομίζω το έγραψα μια φορά σ΄ ένα ποστ της Τουλίπας ότι πολλοί αντιμετωπίζουν τους singles σαν καημένους λεπρούς. Ειδικά τα ζευγάρια και οι συγγενείς πολλές φορές απομονώνουν τους "poor single friends". Εγώ ουδέποτε δεν είχα πρόβλημα να βγω ή να πάω σε σπίτια φίλων-ζευγαριών. Προφανώς βέβαια, είχαν εκείνοι. Για να δω μια φίλη μου που ήταν σε σχέση, θα έπρεπε συνήθως να βρεθούμε μόνες μας. Ο σύζυγος/γκόμενος δεν ήταν στα σχέδια μας ποτέ.

Τώρα που είμαι couple, οι φίλοι-ζευγάρια ξαφνικά τρελλαίνονται να θέλουν να με καλέσουν από εδώ κι από εκεί. "Θα είμαστε δυο ζευγάρια, θα περάσουμε πολύ ωραία / Θα μιλά ο άντρας μου με το δικό σου / Θα γνωρίσουμε τον φίλο σου". Ξαφνικά απέκτησα υπόσταση!! Και τι υπόσταση! Ζευγάρι με έναν υπέροχο άντρα που προφανώς είμαστε το τέλειο ζευγάρι και όποιος από το περιβάλλον του ενός γνωρίσει τον άλλον, τον λατρεύει. Η αλήθεια είναι ότι παίρνουμε τα καλύτερα σχόλια ο ένας για τον άλλον.
Άρα όλα καλά θα μου πείτε.
Αμ δε!!!

Τώρα αντιμετωπίζω....αντίστροφη διάκριση!!
Ναι ναι, τώρα με αποφεύγουν οι single φίλοι μου!!!!!!!
Να εξηγηθώ αμέσως.
Βασικά η κολλητή μου και η κολλητή του έγιναν κολλητές. Έτσι γνωριστήκαμε κι εμείς έτσι κι αλλιώς. Αυτές οι δυο, έχουν μια παρέα από αγόρια και κορίτσια, μέσα στην οποία (υποτίθεται) ήμαστε είμαστε  κι εμείς. Με λίγα λόγια, η παρέα μας είναι κοινή. Όλοι αυτοί που αποτελούν την παρέα, είναι singles. Το μόνο ζευγάρι είμαστε εμείς.
Όλοι αυτοί λοιπόν....μας αποφεύγουν και μας απομονώνουν τώρα τελευταία.
Εμείς, όπου μας καλέσουν πάμε γιατί δεν θέλουμε να χαλούμε χατήρια. Βρε θέλετε καφετέριες μέσα, μπαράκια μέσα, μπυραρίες μέσα, παραλίες μέσα, συναυλίες μέσα, σπίτια μέσα. Πουθενά δεν λέμε όχι. Ούτε αυτός, ούτε κι εγώ είμαστε το στυλ που θα κανονίσουμε και θα οργανώσουμε την παρέα. Ούτε πριν γίνουμε ζευγάρι ήμασταν, ούτε τώρα είμαστε και ούτε πρόκειται ποτέ να γίνουμε! Άρα δεν δικαιούνται να παραπονεθούν γι αυτό. Τότε γιατί, ενώ όλοι αυτοί θα βρεθούν σχεδόν κάθε μέρα, σε μας δεν λένε τίποτε? Γιατί μας αποφεύγουν? Κανονίζουν μόνοι τους και μας καλούν ΠΟΛΥ ΕΠΙΛΕΓΜΕΝΑ ΠΙΑ. Στην αρχή νόμιζα ότι ήταν η ιδέα μου μα δεν είναι, δεν είμαι βλάκας.
Θα μου πείτε ότι νομίζουν ότι θέλουμε να είμαστε μόνοι μας. Μάλιστα, 2-3 φορές που προσπαθήσαμε εμείς να οργανώσουμε κάτι κανένας δεν ακολούθησε. Λες και είμαστε αόρατοι.

Μα εμείς, δεν θέλουμε να είμαστε συνέχεια μόνοι μας και ΠΟΤΕ δεν δείξαμε ότι δεν θέλουμε να βγούμε με την παρέα. Το αντίθετο μάλιστα, πολλές φορές θα επικοινωνήσουμε εμείς με κάποιον από την παρέα και αν μας πουν "είμαστε στον τάδε τόπο, ελάτε" θα πάμε να τους βρούμε. Έστω κι αν μας το πουν τελευταία στιγμή. Όμως από το πρόγραμμα τους βγήκαμε.

Μα γιατί?? Επειδή όταν πάμε κάπου με την παρέα κρατιόμαστε χέρι χέρι, κοιταζόμαστε και αγκαλιαζόμαστε λίγο? Δεν κάνουμε κάτι υπερβολικό ή κάτι που θα έσπαζε τα νεύρα σε κάποιον, αλήθεια, σας ορκίζομαι. Ούτε και όταν είμαστε σε παρέα μιλούμε μόνο μεταξύ μας και δεν δίνουμε σημασία σε κανέναν άλλον. Βέβαια, τώρα τελευταία που μας απομόνωσαν, όποτε βρεθούμε με την παρέα, αυτοί λένε τα δικά τους "προχτές που πήγαμε στον τάδε τόπο" (που εμείς δεν είχαμε ιδέα), τα μυστικά τους έτσι κι εμείς αναγκαστικά δεν έχουμε κάτι να πούμε.
Μα γιατί μας απομονώνουν? Απλώς....
ΕΙΜΑΣΤΕ ΕΡΩΤΕΥΜΕΝΟΙ!! Και θα παραμείνουμε ερωτευμένοι για πολλύ καιρό ακόμα. Χωνέψτε το.
(Θύμωσα τώρα)

Βασικά με πληγώνει λίγο αυτή η κατάσταση. Τώρα έχω τα couples μα έχασα τους singles. Και δυστυχώς οι δεύτεροι είναι περισσότεροι και πιο κοντινοί μου. Δηλαδή είναι είτε η μια κατάσταση είτε η άλλη? Αν γίνονταν όλοι αυτοί couples σας βάζω και στοίχημα ότι θα μας ήθελαν συνέχεια στην παρέα.

Ξαφνικά ούτε οι κολλητοί μας δεν μας ψάχνουν.... :(

Μια πόλη κοστουμαρισμένη

Γύρισα!!
Ήμουν σε μια πόλη ευρωπαϊκή, γεμάτη ανθρώπους από όλη την Ευρώπη μα και από τον υπόλοιπο κόσμο. Πόλη πολυεθνική, σαν τις περισσότερες μεγαλουπόλεις εξάλλου.

Ήταν αστείο. Μια πόλη γεμάτη ανθρώπους με κοστούμια, γυναίκες με τακούνια και χαρτοφύλακες να περπατούν στους δρόμους, να μπαινοβγαίνουν στο μετρό, να ανεβαίνουν στα πολυώροφα κτίρια. Χιλιάδες κόσμου.

Τώρα τι μάθαμε και τι θα κάνουμε...θα δείξει ο χρόνος.
Προς το παρόν έχω να διαβάσω μπόλικες αναρτήσεις από όλους εσάς.

Κι έχω να γράψω και μια δική μου για κάτι σκέψεις που πρόλαβα να κάνω στα αεροπλάνα και τα βράδια στο ξενοδοχείο για τους singles and couples. Από βδομάδας!!

Καλό σαββατοκυρίακο να έχουμε!!