Σκόρπιες σκέψεις

Σκέφτομαι και κάνω τόσα πολλά ταυτόχρονα που δεν προλαβαίνω να γράψω.


Μόλις που προλαβαίνω να σας διαβάσω.

Κι επειδή δεν μπορώ να βάλω τις σκέψεις μου συγυρισμένες, σε μια σειρά για να γράψω κάτι που να έχει συνοχή, σας τα γράφω όπως μου έρθουν:
1. Φοβάμαι όταν βλέπω ρατσιστές. Λυπήθηκα πραγματικά με αυτά που είδα που έγιναν στη Λάρνακα. Φοβήθηκα που είδα ότι δεν είναι παιδιά των σχολείων που κάνουν καβγάδες αλλά μεγάλοι, νέοι ανθρώποι που πιθανόν να έχουν και μόρφωση. Περισσότερο βέβαια φοβάμαι με αυτούς που χαίρονται με αυτά τα επεισόδια.
2. Ανησυχώ για τους αγράμματους και αδαείς αυτού του τόπου και συγκεκριμένα δημοσιογράφο μεγάλου καναλιού που είπε "Οι δημόσιοι υπάλληλοι δεν συνεισφέρουν τίποτα στο ταμείο κοινωνικών ασφαλίσεων". Να σας στείλω το φύλλο μισθοδοσίας μου?
3. Προβληματίζομαι όταν με ρωτούν κατάμουτρα αν πήρα τη δουλειά μου με μέσο και πόσα είναι ο μισθός μου. Το θεωρώ τεράστια αγένεια αλλά έχω αρχίσει να συνηθίζω.
4. Προσπαθώ να πείσω τον εαυτό μου πως όταν κάποιος έχει αντίθετη πολιτική/φιλοσοφική/ποδοσφαιρική/μουσική/γευστική απόψη από μένα, δεν πρόκειται ποτέ να πειστεί με τη λογική των επιχειρημάτων μου. Γι αυτό έπαψα να την λέω σε αυτούς που είναι φανατισμένοι. Ειδικά για κάποιες από αυτές τις κατηγορίες.Το μόνο που βγαίνει είναι να νιώσω άσχημα.
5. Διαπιστώνω ότι μετά από 4 μήνες σχέσης, δεν χορταίνω να τον κοιτάζω, θέλω να είμαι συνέχεια κοντά του και η καρδιά μου φτερουγίζει ακόμα όταν μου λέει ότι με αγαπά. Και μου φαίνεται απίστευτο πως 4 μόνο μήνες πήραν την σχέση μας σε αυτό το επίπεδο χωρίς να το πιέσουμε εμείς. Και ότι τα πάντα είναι αμοιβαία.
6. Λατρεύω τη "ρουτίνα" που καθορίσαμε στη σχέση μας, τις μικρές μας συνήθειες. Η πρώτη καλημέρα και η τελευταία καληνύχτα. Κάθε Κυριακή πρωί για καφέ στα Starbucks με εφημερίδες και περιοδικά μόνοι μας, χωρίς να λέμε πολλά πολλά, απλά να καθόμαστε παρέα. Όταν περάσουμε κάποιες μέρες με πολλές κοινωνικές εξόδους και υποχρεώσεις, τραβούμε το όριο μας και αποφασίζουμε να περάσουμε και 1-2 μέρες μόνοι μας, ξαπλωμένοι με τις φόρμες μας στο κρεβάτι βλέποντας ταινίες και χαζολογώντας.
7. Νευριάζω που τα όνειρα-εφιάλτες συνεχίζουν. Προχτές έβλεπα ότι ο άλλος μου έγραψε γράμμα ζητώντας μου συγγνώμη. Δεν θέλω τις συγγνώμες του, δεν θέλω να μαθαίνω νέα του, δεν θέλω ούτε να τον δω μπροστά μου.
8. Στενοχωριέμαι που "έχασα" ένα φίλο που βυθίστηκε στα δικά του, στην καθημερινότητα του, στις σκέψεις, στις πράξεις του. Ήταν καινούριος φίλος και μιλούσε στην ψυχή μου και τον ήθελα πιο πολύ στη ζωή μου. Ήταν εκεί στην αλλαγή της ζωής μου και με βοήθησε και επηρέασε πολύ περισσότερο από όσο πιστεύει. Δεν πιστεύω ότι απομακρύνθηκε επίτηδες ή για κάποιο λόγο που έχει να κάνει μαζί μου. Κι αν μαλλώσαμε μερικές φορές, δεν είναι αυτός ο λόγος. Δεν μπορώ να κάνω τίποτα, μα μου λείπεις.
9. Ανυπομονώ να κάνω απολογισμό της χρονιάς μα είναι νωρίς ακόμα. Για πρώτη χρονιά ο απολογισμός δεν θα είναι "κάθε πέρσι και καλύτερα".
10. Εκπλήσσομαι ευχάριστα που για πρώτη χρονιά στη ζωή μου (μετά το σχολείο που Χριστούγεννα σήμαιναν διακοπές) που ανυπομονώ για τα Χριστούγεννα. Κάθε χρόνο άρχιζα την μουρμούρα από νωρίς για το ότι δεν μου αρέσουν τα Χριστούγεννα και δεν τα θέλω και μου προκαλούν κατάθλιψη. Ήταν η πίεση που ένιωθα από τους άλλους ότι πρέπει με το ζόρι να νιώθω ευτυχισμένη επειδή είναι Χριστούγεννα!! Φέτος δεν χρειάζομαι πίεση.
11. Τρέμω πως είναι τόση η ευτυχία μου που φοβάμαι μήπως ματιαστώ. Μα δεν μπορώ να την κρύψω ούτε να την αρνηθώ. Νιώθω απίστευτα τυχερή.