Τρία χρόνια είμαστε μαζί.
«Μα μόνο?» θα πουν κάποιοι σίουρα.
Ε ναι, τρία χρόνια. Αλλά τρία χρόνια γεμάτα όχι μόνο ευτυχισμένες στιγμές αλλά και ένα συνεχές αίσθημα ευτυχίας. Μπορεί να υπάρχουν τα πάνω και τα κάτω αλλά νιώθω γενικά ευτυχισμένη. Ακόμα και μέσα σε τούτον ούλλον τον χαμό που βιώνουμε σαν κοινωνία αλλά και προσωπικά, ο καθένας με τα δικά του. Προβληματίζουμαι, σκέφτουμαι, νευριάζω, προσπαθώ να έβρω λύσεις. Αλλά η εσωτερική μου ευτυχία εν πραγματικότητα που εν μπορεί να της τζίσει τίποτε. Ίσως επειδή κάποιες παλιότερες συνθήκες εκπαιδεύσαν με τζιαι εκάμαν με να έχω συνειδητοποίηση του τι σημαίνει εσωτερική ευτυχία.
Για μένα εν τούτη η πραγματική μας επέτειος, όχι η ημερομηνία του γάμου μας. Ο γάμος μας, η υπέροχη τζείνη ημέρα ήταν προκαθορισμένο ότι θα ενιώθαμε χαρά και ευτυχία. Τζιαι όσοι με εδκιαβάζετε που παλιά μπορεί να θυμάστε ένα ποστ που έγραψα για το πρώτο μας ραντεβού. Ένας καφές διάρκειας 4 ωρών. Ήταν τζείνη η απειροελάχιστη στιγμή που ένιωσα αυθόρμητα ότι βυθίζομαι σε μιαν υπέροχη αίσθηση. Ήταν μόνο το preview βέβαια αλλά ήταν η αρκή μας.
Τζιαι τρία χρόνια μετά, δεν παύει να με εκπλήσσει. Εγώ, με τον αυθόρμητο μου χαρακτήρα, που εξωτερικεύω ούλλα μου τα αισθήματα άμαν νιώθω άνετα τζιαι τζείνος, μυστήριος, σιωπηλός, ήρεμος να σιγοτραγουδά
«Λύσ’ τα μαλλιά σου κι άφησέ με
να `ρθω λίγο και να δω
πώς περιγράφει τη μορφή σου
τ’ άσπρο σου το νυχτικό»
Τζιαι εγώ να σταυροκοπιούμαι. Διότι μόνο σύγχρονη, ποπ, ηλεκτρονική μουσική ακούει. Ή έτσι ενόμιζα τζιαι ποττέ εν μου έδειξε κάτι άλλο.
Τζιαι πουμέσα μου να σιαίρουμαι με την τεράστια έκπληξη που μου επροκάλεσε ένα τόσο μικρό γεγονός.