Πάει και το 2015...
Ήταν μια χρονιά ακραία. Ακραίες χαρές, ακραία κούραση, ακραίο άγχος. Κάποιες μέρες (τις περισσότερες) όταν πλησιάζω και βλέπω το κτήριο της δουλειάς μου, μου έρχεται να κλαίω από απελπισία. Απελπίσια που δεν βλέπω τρόπο διαφυγής από μια σκατοδουλειά και τις συνθήκες που άλλαξαν προς το χειρότερο τα τελευταία χρόνια. Δεν δέχομαι το "να είσαι ευχαριστημένη επειδή έχεις δουλειά και μάλιστα στο δημόσιο γι αυτό σκάσε και μην μιλάς". Τα προβλήματα είναι πολλά και για πρώτη φορά ένιωσα να με εκφράζει τόσο πολύ ο σχολικός Καβάφης που μαθαίναμε "...και τώρα τι θα απογίνουμε χωρίς βαρβάρους; Διότι ήσαν μια κάποια λύση..." Ακριβώς αυτό νιώθω μόνιμα τα τελευταία δυο χρόνια!
Τέλοσπαντων!!
Το να είσαι μαμά είναι ένας υπέροχος, πολύ δύσκολος ρόλος. Δύσκολος από πολλές απόψεις. Εκτός από το ότι αντιμετωπίζεις το ίδιο το μωρό και να προσπαθείς να ικανοποιήσεις τις ανάγκες του, έχεις να αντιμετωπίσεις και τους εξωτερικούς παράγοντες. Έκανα και κάνω ολόκληρο αγώνα να πείσω τους οικείους για το τι να την ταΐζουν, πώς να της μιλούν, τι να της φορούν. Ειδικά το φαγητό ήταν το πιο δύσκολο κομμάτι. "Εν κρίμα το μωρό να μεν φάει γλύκισμα, μεν της διάς το πιρούνι, μεν την αφήνεις να τρώει μόνη της, λιώνε τα φαγητά κτλ κτλ". Και άλλα πολλά του στυλ "Μα κοιμάται στο δωμάτιο σας ακόμα; Μεν την βάζεις στο κρεβάτι σας, άφηστην να κλάψει και λίγο". "Το μωρό κρυώνει, το μωρό πυρώνει, το μωρό πεινά". Κάποτε σιωπώ και κάποτε δεν αντέχω. Θέλω πολλά να τους πω ότι εσείς εμεγαλώσετε τα μωρά σας όπως θέλατε, τώρα εγώ θα μεγαλώσω το δικό μου όπως θέλω εγώ. Αυκά στον τοίχο φυσικά. Ευτυχώς που ο Tn'H στα περισσότερα με υπερασπίζεται και συμφωνεί.
Το μωρούδι μου είναι ήδη 19 μηνών και η χαρά που μας προσφέρει όλους είναι απερίγραπτη. Δεν κάθεται δευτερόλεπτο και κάποτε νιώθω ότι καταλαβαίνει τα πάντα. Δεν λέει ακόμα προτάσεις αλλά η γλώσσα της δεν σταματά και αναγνωρίζει τα ζώα, τους ήχους. Έκανα μια λιστούδα για να θυμάμαι...
Μάμααα
Παπάααα
Γιαγιάααα
Παππούυυυ
Νούνα
Τατά
παπα (για το παπάκι - το λέει διαφορετικά από τον παπά της)
μπαμπαμπα (για το μπάνιο και τρέχει προς τα εκεί όταν είναι η ώρα για μπάνιο)
κακκά (μας το ανακοινώνει όταν κάνει)
πφφφ (για τα κακκά)
μπεεεε (το αρνάκι)
μουυυυ (η αγελάδα)
νιάι (το γατάκι και κάνει και τα δάκτυλα της όπως φωνάζουμε ψψψψ)
βαβα (ο σκύλος)
μπα μπα (η μπάλα)
Γκοοοολ
Ποιο;;; (κτυπά την πόρτα και ρωτά ποιος;;)
Μπάι (όταν φεύγουμε)
Κούμπα (Τούμπα και προσπαθεί να κάνει κιόλας)
Κούμια (Κούνια που λατρεύει και μόλις ακούσει την φωνή του παππού που την παίρνει στις κούνιες αρχίζει να φωνάζει κουμια κούμια)
Κακόοοο (που δεν της το έμαθα εγώ αλλά δεν ξεκολλά και κουνά και το δάκτυλο της)
Αμ (όταν θέλει να φάει)
Μμμμμ (όταν τρώει κάτι που της αρέσει)
Εκτός από αυτές τις "λεξούλες" τώρα παίζει και μόνη της λίγο, κοιμίζει την κούκλα της, μας κάνει σσσσ με το δάκτυλο στο στόμα όταν δει κάποιον να κοιμάται, ακολουθεί οδηγίες, ξέρει να κάνει αυτό που λένε τα παιδικά τραγουδάκια, μας κάνει φατσούλες, δείχνει τον ενθουσιασμό και τη χαρά της και κύριως χορεύει. Μόλις ακούσει μουσική αρχίζει χορούς με τα χέρια στον αέρα και τα δάκτυλα όπως τους μεγάλους.
Α και κάτι που είναι bad parenting αλλά κάποτε είναι απαραίτητο...μπορεί να βρει μόνη της το you tube και να βάλει τα βίντεο που θέλει να δει κάνοντας scroll πάνω και κάτω. Απίστευτο φαίνεται σε όσους την βλέπουν να το κάνει!
Το μωρό μαθαίνει. Μαθαίνουμε κι εμείς.
Έμαθα να μην κρίνω άλλους γονιούς για τις συμπεριφορές των παιδιών τους.
Έμαθα να θαυμάζω άλλους γονιούς που έχουν περισσότερα από ένα μωρά.
Έμαθα ότι ποτέ δεν θα καταφέρω να έχω συνέχεια συγυρισμένο το σπίτι και έμαθα να μην με ενοχλεί.
Δεν αντέχω τον ανθρώπινο πόνο αλλά κυρίως όταν αφορά παιδιά. Ούτε πριν μου άρεσε φυσικά αλλά τώρα δεν ανοίγω καν τα άρθρα, δεν βλέπω τις φωτογραφίες. Όταν γέμιζε το facebook με πνιγμένα μωρά εγώ έκανα scroll να μην τα βλέπω. Όχι επειδή ζω σε κανένα ροζ σύννεφο αλλά επειδή δεν αντέχει η ψυχή μου.
Έμαθα να είμαι ακόμα περισσότερο multitasking απ ότι πριν.
Έμαθα να γίνομαι κι εγώ παιδί και να κάθομαι στο πάτωμα να παίξουμε και να τραγουδήσουμε.
Έμαθα να μην με ενοχλεί που η προτεραιότητα και των δυο μας είναι το μωρό και όχι οι εαυτοί μας αν και προσπαθούμε να κάνουμε και πράγματα μόνοι μας.
Αυτό όμως που έμαθα κυρίως είναι τι σημαίνει απέραντη και απεριόριστη αγάπη.
Καλή χρονιά σε όλους!!
Ήταν μια χρονιά ακραία. Ακραίες χαρές, ακραία κούραση, ακραίο άγχος. Κάποιες μέρες (τις περισσότερες) όταν πλησιάζω και βλέπω το κτήριο της δουλειάς μου, μου έρχεται να κλαίω από απελπισία. Απελπίσια που δεν βλέπω τρόπο διαφυγής από μια σκατοδουλειά και τις συνθήκες που άλλαξαν προς το χειρότερο τα τελευταία χρόνια. Δεν δέχομαι το "να είσαι ευχαριστημένη επειδή έχεις δουλειά και μάλιστα στο δημόσιο γι αυτό σκάσε και μην μιλάς". Τα προβλήματα είναι πολλά και για πρώτη φορά ένιωσα να με εκφράζει τόσο πολύ ο σχολικός Καβάφης που μαθαίναμε "...και τώρα τι θα απογίνουμε χωρίς βαρβάρους; Διότι ήσαν μια κάποια λύση..." Ακριβώς αυτό νιώθω μόνιμα τα τελευταία δυο χρόνια!
Τέλοσπαντων!!
Το να είσαι μαμά είναι ένας υπέροχος, πολύ δύσκολος ρόλος. Δύσκολος από πολλές απόψεις. Εκτός από το ότι αντιμετωπίζεις το ίδιο το μωρό και να προσπαθείς να ικανοποιήσεις τις ανάγκες του, έχεις να αντιμετωπίσεις και τους εξωτερικούς παράγοντες. Έκανα και κάνω ολόκληρο αγώνα να πείσω τους οικείους για το τι να την ταΐζουν, πώς να της μιλούν, τι να της φορούν. Ειδικά το φαγητό ήταν το πιο δύσκολο κομμάτι. "Εν κρίμα το μωρό να μεν φάει γλύκισμα, μεν της διάς το πιρούνι, μεν την αφήνεις να τρώει μόνη της, λιώνε τα φαγητά κτλ κτλ". Και άλλα πολλά του στυλ "Μα κοιμάται στο δωμάτιο σας ακόμα; Μεν την βάζεις στο κρεβάτι σας, άφηστην να κλάψει και λίγο". "Το μωρό κρυώνει, το μωρό πυρώνει, το μωρό πεινά". Κάποτε σιωπώ και κάποτε δεν αντέχω. Θέλω πολλά να τους πω ότι εσείς εμεγαλώσετε τα μωρά σας όπως θέλατε, τώρα εγώ θα μεγαλώσω το δικό μου όπως θέλω εγώ. Αυκά στον τοίχο φυσικά. Ευτυχώς που ο Tn'H στα περισσότερα με υπερασπίζεται και συμφωνεί.
Το μωρούδι μου είναι ήδη 19 μηνών και η χαρά που μας προσφέρει όλους είναι απερίγραπτη. Δεν κάθεται δευτερόλεπτο και κάποτε νιώθω ότι καταλαβαίνει τα πάντα. Δεν λέει ακόμα προτάσεις αλλά η γλώσσα της δεν σταματά και αναγνωρίζει τα ζώα, τους ήχους. Έκανα μια λιστούδα για να θυμάμαι...
Μάμααα
Παπάααα
Γιαγιάααα
Παππούυυυ
Νούνα
Τατά
παπα (για το παπάκι - το λέει διαφορετικά από τον παπά της)
μπαμπαμπα (για το μπάνιο και τρέχει προς τα εκεί όταν είναι η ώρα για μπάνιο)
κακκά (μας το ανακοινώνει όταν κάνει)
πφφφ (για τα κακκά)
μπεεεε (το αρνάκι)
μουυυυ (η αγελάδα)
νιάι (το γατάκι και κάνει και τα δάκτυλα της όπως φωνάζουμε ψψψψ)
βαβα (ο σκύλος)
μπα μπα (η μπάλα)
Γκοοοολ
Ποιο;;; (κτυπά την πόρτα και ρωτά ποιος;;)
Μπάι (όταν φεύγουμε)
Κούμπα (Τούμπα και προσπαθεί να κάνει κιόλας)
Κούμια (Κούνια που λατρεύει και μόλις ακούσει την φωνή του παππού που την παίρνει στις κούνιες αρχίζει να φωνάζει κουμια κούμια)
Κακόοοο (που δεν της το έμαθα εγώ αλλά δεν ξεκολλά και κουνά και το δάκτυλο της)
Αμ (όταν θέλει να φάει)
Μμμμμ (όταν τρώει κάτι που της αρέσει)
Εκτός από αυτές τις "λεξούλες" τώρα παίζει και μόνη της λίγο, κοιμίζει την κούκλα της, μας κάνει σσσσ με το δάκτυλο στο στόμα όταν δει κάποιον να κοιμάται, ακολουθεί οδηγίες, ξέρει να κάνει αυτό που λένε τα παιδικά τραγουδάκια, μας κάνει φατσούλες, δείχνει τον ενθουσιασμό και τη χαρά της και κύριως χορεύει. Μόλις ακούσει μουσική αρχίζει χορούς με τα χέρια στον αέρα και τα δάκτυλα όπως τους μεγάλους.
Α και κάτι που είναι bad parenting αλλά κάποτε είναι απαραίτητο...μπορεί να βρει μόνη της το you tube και να βάλει τα βίντεο που θέλει να δει κάνοντας scroll πάνω και κάτω. Απίστευτο φαίνεται σε όσους την βλέπουν να το κάνει!
Το μωρό μαθαίνει. Μαθαίνουμε κι εμείς.
Έμαθα να μην κρίνω άλλους γονιούς για τις συμπεριφορές των παιδιών τους.
Έμαθα να θαυμάζω άλλους γονιούς που έχουν περισσότερα από ένα μωρά.
Έμαθα ότι ποτέ δεν θα καταφέρω να έχω συνέχεια συγυρισμένο το σπίτι και έμαθα να μην με ενοχλεί.
Δεν αντέχω τον ανθρώπινο πόνο αλλά κυρίως όταν αφορά παιδιά. Ούτε πριν μου άρεσε φυσικά αλλά τώρα δεν ανοίγω καν τα άρθρα, δεν βλέπω τις φωτογραφίες. Όταν γέμιζε το facebook με πνιγμένα μωρά εγώ έκανα scroll να μην τα βλέπω. Όχι επειδή ζω σε κανένα ροζ σύννεφο αλλά επειδή δεν αντέχει η ψυχή μου.
Έμαθα να είμαι ακόμα περισσότερο multitasking απ ότι πριν.
Έμαθα να γίνομαι κι εγώ παιδί και να κάθομαι στο πάτωμα να παίξουμε και να τραγουδήσουμε.
Έμαθα να μην με ενοχλεί που η προτεραιότητα και των δυο μας είναι το μωρό και όχι οι εαυτοί μας αν και προσπαθούμε να κάνουμε και πράγματα μόνοι μας.
Αυτό όμως που έμαθα κυρίως είναι τι σημαίνει απέραντη και απεριόριστη αγάπη.
Καλή χρονιά σε όλους!!