Gestikt

Of de stof niet gestikt was, vroeg de dame aan wie ik mijn fietsstoeltje via marktplaats wilde verkopen.

Ik mailde terug: Wat bedoel je, of het kapot is gegaan en hersteld?

Ik had werkelijk geen idee.

Ze bedoelde dus dat ze wilde weten of er geen zwarte spikkeltjes in zaten doordat de stof nat was geweest.

Was dit een hiaat in mijn kennis van de Nederlandse taal? Of was hier sprake van streektaal?

Ik legde de kwestie voor aan mijn collega. Gestikte stof? Ja, zei ze, dat is met van die zwarte spikkeltjes. Ik zei: Ja, precies, dat het weer erin zit. 

Maar stof waar het weer in zat daar had zei dan weer nog nooit van gehoord. 

Qua onderzoek schoot ik hier niets mee op. Zij is een Brabo met Limburgse roots.

Voor gekke vragen met leuke antwoorden kan ik altijd terecht op mijn geliefde moederforum.

Wat bleek... er waren er een aantal die begrepen dat het om 'weer in stof ging'. En er waren er een aantal die geen idee hadden waar het over ging.

De genen die het wisten waren Vlamingen, Brabanders, Zeeuwen of kwamen uit Noord-Limburg.

Toch een zuidelijk dingetje dus. 

Sommigen kenden de uitdrukking: 'het weer zit erin' juist weer niet. En twee keer kwam voor dat ze het 'verspocht' of 'spochten' noemden (regio Rotterdam). 'Spik' werd ook een keer genoemd (regio Zuid-Limburg).

Ben ik benieuwd. Hoe noemen jullie gestikte, verspochte of gespikte stof?

capriolen

Gisteren had ik met een paar moeders ( 40+ ers) en een paar meiden (leeftijd van 9 tot 14 jaar) een uitje naar een uitvoering van de Spaanse Rijschool uit Wenen in Rotterdam. En het was LEUK! Leuk om met een paar meiden op stap te zijn en leuk om de mooie uitvoering te zien. En het was ook wel een sprongetje voorwaarts hoor. Een sprongetje in het gedrag van mijn 9-jarige Janneke als ze met een paar pubers op stap is.

De reis met de Metro erheen was alleen al hilarisch.... Dit provinciaaltje wordt weleens neerbuigend bekeken , maar weet toevallig wel even te vertellen hoe het allemaal werkt met die OV-kaarten en de randstadrail. Niet dat dat nou allemaal even vlekkeloos verloopt... maar oh, oh... wat is het grappig als je met groep dames op stap bent die het allemaal maar half snappen.

Voor aanvang konden we nog net even winkelen op Zuidplein. Janneke rende alsof ze niet anders gewend is achter de meiden aan de roltrap op op zoek naar de vetste kinderkleding. Ze is geslaagd voor een prachtig kerstjurkje. Zonder het gevaar te zien (dat ik wel zie... this is Rotterdèm, mèn...) ging ze alleen met de meiden macDo.nalds binnen om een ijsje te scoren.
En ja, sommige dingen blijven leuk om te doen. Met zijn allen gierend van het lachen jezelf in een pasfotohokje proppen en dan een foto maken. Dat was 20 jaar geleden al zo, dat is nu zo, en dat zal over 20 jaar misschien nog leuk zijn. Vroeger kostte dat een paar gulden. Nu maken de slimmerds zelf een foto met een mobiel. De moeders sloegen even over... bang dat het hokje uit zijn voegen zou barsten.

Maar waar kwamen we ook alweer voor? De Spaanse Rijschool natuurlijk. Slechts één keer in de 5 jaar in Nederland te zien, en de meiden verheugden zich er al op sinds maart.

Het was mooi en vooral ook heel leerzaam.
Het was goed dat ik met een paar 'kenners' op pad was, want een hoop dingen ontgingen me gewoon. Het is bijvoorbeeld heel knap om een paard om de paar passen van been te laten wisselen. Of om een paard in galop te laten gaan, terwijl het tempo niet versnelt. Ik had niet eens door dat het een galop was, zegmaar... of de beenwisseling ontging me totaal.

Wat heb ik allemaal geleerd?

Als iemand zegt: wat heeft dat paard een mooi behang, dan bedoelt hij de manen en de staart, en eventueel de sokken. Met name als je een Fries paard bent (die deden het voorprogramma, prachtig!) is het een compliment als iemand tegen je zegt dat je een mooi behangetje hebt. Het is me nog nooit eerder opgevallen dat (bijna?) alle Friese paarden van die mooie lange manen hebben!

Kijk wat een mooi behang! 

Wat ik bijvoorbeeld nog niet wist, is dat de Lippizaners bruin geboren worden. Met een jaar of 9 hebben ze hun eigenlijke witte kleur. Sommige Lippizaners blijven bruin. Die worden dan ingezet als mascotte.

Ik heb nog nooit stilgestaan bij de term 'capriolen'. Het wordt weleens tegen me gezegd dat ik weer mooie capriolen uithaal, meestal bij een onhandige actie, maar gisteren werd er ook aangekondigd dat de paarden ook een capriool zouden doen. En het werd gebracht alsof het het summum van de paardensprongen was. 

Bij een capriool staat het paard op zijn achterste benen, en op zijn hoogste punt slaat hij uit met zijn achterste benen. En ja... het zag er echt heel mooi uit! De term betekent letterlijk geitensprong, en is oorspronkelijk een sprong die een paard doet als hij door een belager wordt aangevallen. 

Hieronder zie je een Levade: Het paard balanceert op zijn achterste benen. 

En bij een Courbette komt het paard hierbij ook nog eens los van de grond: 

Nou ja, ik ben in één keer helemaal bijgepraat over de Hoge Rijkunst, over werken vanuit de hand, over een dubbele teugel die wordt gebruikt bij dressuur (ja, al vaker dressuur op tv gezien, maar ook die dubbele teugel was me ook nog niet eerder opgevallen), over werken boven de grond, over werken met de lange teugel, noem het maar en ik weet het ;-).

Om half 12 stonden we weer op de Metro te wachten, en ver na éénen was ik met een slapend klein meisje van nog maar 9 jaar op de achterbank weer thuis. Vanmorgen vertelde dat ze weet waar ze haar spreekbeurt over gaat houden :-).

De foto's heb ik geplukt van het internet, maar mijn nichtje heeft zelf foto's gemaakt. Zodra deze op het www staan, ga ik ze vervangen.

Tot het gaatje...

Zo, dat was tot het gaatje... meer dan dat kon ik vanavond niet denken na 24 seconden sprinten in 'zware klimstand' in  de spinningles.

Tijdens het uitfietsen stroomde er langzaam weer bloed naar mijn hersenen, en begon ik weer na te denken. Ik vroeg me af tot welk gaatje ik nou eigenlijk geweest was, toen ik tot het gaatje ging.
Ik kon allerlei gaatjes bedenken, maar wat is nou de oorsprong was van dit gezegde?

Hiervoor moeten we terug naar 1975.
André van Duin maakte een parodie op het liedje van Ramses Shaffy's: 'We zullen doorgaan'.

En André van Duin voegde met zijn zin: 'We zullen doorgaan, tot we bij het gaatje zijn' een nieuwe uitdrukking toe aan de Nederlandse taal.

Maar tot welk gaatje ging André van Duin dan? André van Duin ging tot het gaatje dat in het midden van de single of de LP zit. Mede door dit maffe stukje tekst en het idiote filmpje, werd het nummer van André een grotere hit dan het nummer van Ramses. En die is eigenlijk toch wel mooier...

En ik ben André dankbaar. Want zonder André had ik nooit tot het gaatje kunnen gaan. En zeg zou zelf... er is weinig lekkerder dan volledig tot het gaatje gaan. Toch?

(Wat gaat het plaatsen van een youtubeje overigens lastig. Ik krijg bij bijna alles de melding: video player toot small. Weet iemand wat er aan de hand is?

Voor de zekerheid plaats ik HIER de link.)