Zwijmelen op Zaterdag: Beat it

Rapapapapa.... daar is de uitslag van mijn examen van vorige week. 
Wat was ik zenuwachtig.
En vooral ook moe. Ik had zo hard, tot huilens toe, gewerkt om alles op tijd af te krijgen. 

De examentekeningen die ik moest maken waren best pittig. 
Ik kreeg een plaatje, van een colbert met een kraag en een revers, die ik op schaal moest uitwerken. 
Voor het lingerie examen kreeg ik een plaatje van een bustier. 
Ik was in de volle overtuiging (nergens op gebaseerd) dat ik een tekening van een bodystocking 'met schulprand' zou moeten tekenen. Maar ik kreeg een plaatje van een bustier. 
En die bustier... daar had ik bij het leren niet zo heel veel aandacht aan besteed. 
Het eerste half uur van het examen was ik kwijt aan peinzen hoe ik in hemelsnaam deze tekening aan moest vliegen. Ik had werkelijk geen idee en ik wilde bijna gaan huilen omdat ik dacht dat ik hier volledig door het ijs zou gaan. Ik besloot om gewoon maar wat te gaan tekenen, omdat ik anders echt in tijdnood zou gaan komen en gaandeweg het tekenen snapte ik welke richting ik op moest. 
Voor de kenners onder ons: ik moest een bustier tekenen, zonder beugels, op het grondpatroon van een bh met beugel. Het leek mij een onmogelijke taak. 
Toen ik het examen inleverde antwoordde ik op de vraag of het gelukt was: Of ik zit honderd procent fout, en ik ben gezakt. Of ik zit bijna 100 procent goed, en ik ben geslaagd. 
Het werd het laatste. 

Het examen bestond verder uit het beoordelen van de gemaakte kledingstukken. Ik had gekozen voor een een colbert met cape en een bh en een slip. Natuurlijk zelf ontworpen, op eigen maat, en volgens de juiste technieken genaaid. Daarnaast werden de opleidingsmappen met de uitgewerkte huiswerkopdrachten beoordeeld. 

Voor het lingerie examen scoorde ik 3x een 9.
Voor de module 'coupeuse1' scoorde ik een 7.5, een 9 en een 9.5. 
Trots als een aap met 7 lullen natuurlijk op zulke cijfers. Hier kon ik alleen maar van dromen. 
Ik mag mezelf nu costumière noemen. 
Nog 1 module te gaan, dan ben ik coupeuse. 

Dit was is mijn mantel met cape. geïnspireerd op een ontwerp van Alexander McQueen. 
Natuurlijk volgens de exameneisen voorzien van paspelknoopsgaten, paspelzakken en een sjaalkraag. 
De stof heb ik lang over getwijfeld. Ik was bang dat de jeansstof een beetje een 'shabby'-look zou geven aan het geheel. Maar omdat ik de stof geheel verstevigd heb met manteldoek, kreeg de stof juist body en werd het een mooi geheel. De knopen heb ik ook zelf gemaakt en die zijn dan weer gedecoreerd met een stukje kant uit de doorschijnende onderrand. 

De inspiratie voor de BH en de slip kreeg ik uit een ontwerp van Victoria's Secret. Met name het geplooide deel in de BH (wat ook weer terugkomt in het zijpand van de slip) en de met rij met (ook weer handgemaakte) knopen vond ik erg leuk in dit ontwerp .

Het was reteveel werk. Maar het was het waard. Ik heb ontzettend veel geleerd van dit proces. 
En heel veel steun en vertrouwen gehad van mijn lieve en altijd in mij gelovende docent Renée. (Ik móet haar naam gewoon even noemen, ik ben haar zo ontzettend dankbaar!). 

Bij dit blog hoort een krachtig liedje. Omdat ik, vind ik, echt heel goed heb laten zien waar hard werken en doorzetten toe leidt. 
En waarom ik dan kies voor Beat It van Michael Jackson? 
Het is niet omdat ik zoveel met de muziek van Michael Jackson heb. 
Maar het is een krachtig nummer. En het gaat mij in dit nummer vooral om de gitaarsolo. 
RIP Eddie van Halen. He's running with the devil now... 

Meezwijmelen? Plaats hier je link: 

You are invited to the Inlinkz link party!

Click here to enter

Zwijmelen op Zaterdag: Into my Arms

Dit was weer zo'n liedje dat tijdens de top 2000 voorbijkwam.
Een ontzettend zwijmelwaardig liefdesliedje.
Ik hoorde het voor het eerst (waarom nu pas???!!!), en het raakte me direct.
Vooral dit stukje sluit aan bij hoe ik er zelf over denk:

But I believe in Love
And I know that you do, too
And I believe in some kind of path
That we can walk down, me and you

Into my arms...
De komende 24 uur is er niemand in my arms.
Ik trek me terug in ons huisje aan de kust om me te concentreren op mijn examenstukken.
Een heerlijk en allenig vooruitzicht!

By the way...
De zwijmel wordt momenteel geleid door Melody: https://melodyk.nl/achteraf-en-vooruit/
Vanaf volgende week neem ik dat stokje van haar over en kunnen degenen die meezwijmelen hun link bij mij achterlaten.

Zwijmelen op Zaterdag: Chantilly Lace

Zo... ik slinger even wat energie de ether in.
En wat koffie naar binnen.

Eigenlijk ben ik gewoon moe. Maar ik moet vroeg op voor een leuk uitje:
We gaan kant kopen vandaag. En daarvoor reizen we af naar Amsterdam. Want daar zit 'Kantje Boord'. Dé kantwinkel van Nederland. We gaan stof kopen voor ons examenproject.
Ik heb al een plaatje in mijn hoofd van wat ik wil maken.
En eigenlijk begin ik een beetje ongerust te worden over het examen. Ik moet eind mei mijn tekeningen af hebben. Ik moet een mantel en een lingerieset af hebben.
En het is me vorige jaren wel gelukt om twee examenstukken af te hebben, maar toen had ik rond de kerst mijn tekeningen al klaar en was ik nu bezig met mijn proefmodellen.
En dan 'moet' ik in maart óók nog eens een week op vakantie. Hoe ga ik dat allemaal doen?
Ik stel mezelf gerust door te zeggen dat ik intussen twee jaar meer ervaring heb en dat het vast wel allemaal sneller gaat lukken. Er is nog geen sprake van paniek, maar wel van opkomende druk.

Gisteren was ik klaar met mijn eerste BH. Een paar kleine aanpassingen zijn nodig en dat is helemaal niet gek voor een eerste model. Ik was zo trots. Ik heb gewoon zelf een BH genaaid!
Maar.... ik moet nog wel goed oefenen voor eind mei om een examenwaardig exemplaar te kunnen inleveren.

Een liedje over Chantilly Kant past hier dus goed bij.
Chantilly Kant is van oorsprong kant dat geklost werd in het Franse stadje, je raad het al, Chantilly.
Later waaide de productie van dit kant over naar het Belgische Geraardsbergen en Brussel.

Ik ben blij dat wij het kant niet zelf hoeven te klossen.
Wij gaan gewoon leuke pakketjes scoren in een winkel in Amsterdam.

Misschien ooit.. als ik tijd over heb, dat ik me eens ga storten in het kantklossen.
Maar dan moet ik echt heeeeeel veel tijd over hebben.

bron: wiki

En omdat Jerry Lee Lewis toch ietwat snel zingt hier nog even de tekst (kun je meezingen!):

Chantilly lace and a pretty face and a pony tail hangin' down
A wiggle and a walk and a giggle and a talk made the world go round
Ain't nothing in the world
Like a big eyed girl to make me act so funny make me spend my money
I feel real loose like a long necked goose
Like a whoa baby, that's what I like

 

(3x) :-)

Zwijmelen op Zaterdag: Girl, You'll be a woman soon

Eén van de voordelen van het volgen van een opleiding iets verder van huis, is dat ik tijdens het rijden een paar keer per week onderweg ernaartoe lekker naar muziek kan luisteren. Soms komt daar ineens een nummer voorbij waarbij ik dan ineens hoor hoe vet het is. Misschien omdat het op dat moment nèt past in mijn leven?

Vrijdagmorgen hoorde ik op weg naar de modevakschool bij Studio Brussel een interview met een man die lingerie ontwerpt voor het merk Prima Donna. Natuurlijk had het gelijk mijn aandacht.
Het interview had van  mij wel dieper mogen zijn, maar ja.. het is en blijft radio voor een breed publiek.

Ik heb zelf ondertussen mijn eerste schreden gezet in het naaien en op maat tekenen van lingerie.
Mijn eerste slips zijn gelukt en zitten als een tweede huidje om me heen. Het is voor mij een hele nieuwe tak van sport: werken met elastische materialen, het aanzetten van kant, het berekenen van rekpercentages. Gelukkig worden we zowel in de praktijk als de theorie goed begeleid.

Binnen een paar weken gaan we starten met de bh's. Ik ben heel benieuwd hoe het draagcomfort van een op maat getekende en zelfgemaakte bh gaat zijn. Want hemel. Wát héb ík een hékel aan het dragen van bh's.
Zodra ik thuis ben is het: Free Willy's! Er slingeren hier ook altijd bh's op tafels, stoelen en trapleuningen enzo. Gezellig als er onverwachts mensen langskomen. En die kans is groter nu de pubers ook op de meest onverwachte momenten mensen in huis uitnodigen.
Maar zeg me: dat is toch bij jullie ook zo, dat er overal in huis bh's rondslingeren?

De man die geïnterviewd werd op de radio mocht een liedje uitkiezen. Hij koos voor Girl, you'll soon be a woman van Urge Overkill (het origineel is van Neil Diamond). Met de hoop dat alle meisjes van nu, die later vrouw worden, zullen kiezen voor de lingerie die hij ontwerpt.

En dat liedje brengt me dan weer terug bij mijn dochter. Mijn lieve puberella.
Die soon een woman zal zijn. Of misschien wel pas geworden is.
Het gaat geleidelijk. Maar tegelijkertijd heel snel. Ineens blijkt ongemerkt het moment dat de overgang heeft plaatsgevonden al eerder gepasseerd te zijn.

Girl, you'll be a woman soon.
Een nummer uit één van de briljantste films die ik ooit zag: Pulp Fiction.
De zeldzame keren dat Mr. C. en ik samen op de dansvloer staan (ik ben niet zo'n danser) doen we altijd even de scene met de vingers langs de ogen uit clipje dat ik boven aan dit blogje heb geplaatst.
Altijd even een momentje en gebaartje van verbondenheid.

Quentin Tarantino gebruikt vaak hele toffe nummers in zijn films. Denk aan ons eigen George Baker met zijn Little Green Bag in 'Reservoir Dogs'.

Oké, nog een extraatje dan.
De beroemde 'Mayonaise-scene' (zonder bloed) uit de film Pulp Fiction. 

Hoe kun je lingerie, Pulp Fiction en dochter die bijna (of misschien net) een vrouw is tot één blogje smeden?
Zo dus.

Zwijmelen op Zaterdag: Jazz up your Lingerie

We draaien weer.
De vakantie was deze week, ook voor de kinderen, officieel voorbij.
En eerlijk: het bevalt me maar matig. De vakantie was te kort.
Ik heb alweer twee werkweken achter de rug en ook mijn opleiding is weer begonnen.

Mijn eerste op maat getekende slip is een feit.
En jemig... Er was een grappig voorvalletje met tentstokken in de les, en dat kwam niet uit de lucht vallen.
Als ik de slip zo op tafel zie liggen, dan ziet het eruit alsof ik er met zijn tweeën in pas.
Nu zijn mijn billen ook altijd gezellig samen, dus ergens klopt het ook wel, maar ik kan je zeggen: ook al weet ik dat ik géén maatje 36 heb: dit is confronterend!
Nu moet het model natuurlijk nog een beetje aangepast en opgeleukt worden.
Maar over de pasvorm het eerste proefmodel waren we geheel niet ontevreden.
En dat is dan, ondanks de omvang van de slip, toch ook wel weer heel erg leuk!

Ik ben nu in de opleiding echt op onontgonnen terrein gekomen. Lingerie maken heb ik nooit gedaan. En ook de module voor coupeuse ziet er een stuk ingewikkelder uit dan de vorige lesmappen.
Voor de lingerie moet ik ook echt een andere manier van werken eigen maken.
Ik ben gewend om alle patroondelen netjes door te lussen. Het geeft me houvast tijdens het naaiproces. Met al die elastische stoffen is dat niet mogelijk en heb ik echt een soort van lusverbod gekregen :-). Kortsluiting in mijn hoofd hoor!

In de zwijmel vandaag een ouwetje.
Jazz up your lingerie!

Zwijmelen op Zaterdag: You Learn

Mijn laatste blog dateert van 25 mei. 

3 weken geleden alweer. 
Jemig... Wat was ik die dag zenuwachtig. 
Ik had die dag examen voor de module dames/heren voor mijn opleiding tot coupeuse.
En dit was het resultaat: Zelf ontworpen, op eigen maat getekend en natuurlijk zelf genaaid. 

Geslaagd!

Intussen zijn we alweer verder gegaan met de volgende modules. 

Dit jaar doe ik twee modules. Echt hè... ik ben niet te stoppen. 

Ik doe de module lingerie en de module coupeuse 1. 

Het jaar moet ik dus afronden met 2 examens en met het maken van 2 examenstukken: 

Een BH en een slip, of een bustier of bodystocking en een mantel. 

De mantel heb ik in mijn hoofd al klaar. Dat scheelt. Nu de rest nog. 

En wat is het heerlijk dat ik nu weer tijd over heb. Dat ik af en toe op de bank zit en gewoon kan blijven zitten zonder het gevoel te hebben dat ik iets moet doen. 

Of dat ik kan besluiten om lekker een rondje ga hardlopen. Of lekker een boek gaan lezen. Of misschien toch de naaimachine op tafel zet. 

Of dat ik besluit om de kampeerspullen achterin de auto te gooien om een weekend naar ons favoriete plekje aan de de Rijn te gaan. 

Ik heb me in geen tijden zo tevreden en rustig gevoeld als zondagmorgen, toen ik met mijn bakkie koffie aan het water zat en al mijn gedachten mee liet stromen met het water. Zo fijn... 

Weet je wanneer ik nog meer zo zenuwachtig was? 

Woensdagmiddag. 

De puberella zou de uitslag van haar examen krijgen. 

Tussen half 1 en 2 uur verwachtten we een belletje. 

Toen hoorden we dat er een grote landelijke storing was bij het SomToday programma waar de school de resultaten in verwerkt. Het zou mogelijk nog een dag kunnen duren. 

Zenuwslopend. Het hing erom, dacht ze zelf. 

Uiteindelijk was daar toch nog vrij snel om even na tweeën het verlossende telefoontje: 

Dus... we gaan opgelucht en ontspannen het weekend in!
En voor wat betreft de zwijmel:
Een liedje over leren. Van Alanis Morisette.

Zwijmelen op Zaterdag: Racing in the Streets

Het is alweer een paar weken geleden dat ik gezwijmeld heb op zaterdag.
Lekkere weekendjes weg stonden de zwijmels in de weg.
En... ik heb nog niet verteld hier hoe het met mijn examen was gegaan...

Het blijft leuk om het te vertellen :-).
De eerste twee modules voor mijn opleiding tot coupeuse (de kinderlijn en couture technieken) heb ik afgerond met twee negens en een 10!!!

Wie had dat gedacht? Nou, eigenlijk iedereen om me heen, blijkt achteraf :-). Behalve ik zelf.

De laatste weken was echt hel.
De map met examenwerken die ik kwijt was, maar toch weer vond.
De examenstukken die af moesten.
Op de laatste dag voor het examen viel een een 'stud' (een klein glinstertje) af van het jurkje dat ik gemaakt had. De glinstertjes zaten per drie aan weerszijde ter versiering van de rits. Dus ik kon niet anders als dat ene glinstertje weer erop zetten. Dus ik hop, in de auto, 3 kwartier naar Breda tuffen, 3 minuten glinstertje erop zetten (daar was speciale apparatuur voor nodig), en hop 3 kwartier weer terug. Om vervolgens in de middag weer naar Breda te moeten tuffen voor het eerste deel van het examen.

Het tekenen van het patroon ging goed.
Door tijd tekort maakte ik net op het laatste moment een slordigheidsfoutje, welke ik me realiseerde op het moment dat ik mijn examen inleverde. Jammer, tijd was om, niets meer aan te doen. Achteraf wel zonde, anders had ik ook een 10 gehad voor dit onderdeel :-).

De kledingstukken en tekeningen die ik gemaakt had werden de volgende dag beoordeeld door de vakdocenten. Het opnoemen van de resultaten was heel spannend. De eerste vijf stukken die beoordeeld werden vond ik echt prachtig, maar zij waren allemaal gezakt vanwege een technische fout. Voor mezelf betekende dit dus dat het nog alle kanten op kon gaan.
Zelf had ik in mijn werkstukken ook wel wat dingen gezien die beter hadden gekund, maar deze zijn gelukkig door de examencommise niet opgemerkt. De examencommissie was vooral erg te spreken over mijn netheid van werken en de keurige uitvoering van de technieken en alles bij elkaar werd dit onderdeel beoordeeld met een 10! Ik was zo blij!

En nu?
Nu zijn we gelijk doorgegaan met de dames/herenlijn.
De druk is even van de ketel. Tegen de tijd dat het weer mei wordt, zal het weer wat stressiger worden omdat ik dan weer twee examenstukken moet inleveren. Maar ik hoef me nu maar te focussen op 1 module, en dat is fijn.

Het liedje dat ik heb gekozen heeft eigenlijk niks te maken met wat ik hier schrijf.
Maar ik hoorde het nummer op de terugweg van Breda toen ik de eerste les had gehad van de nieuwe module. Ik hoorde het nummer voor het eerst en het raakte me gelijk. Wat ik mooi vind aan het nummer is dat er zo lekker de tijd wordt genomen om een verhaal te vertellen. Dus ik hoop dat jullie er ook van dit nummer van Bruce Springsteen zullen genieten.

Zwijmelen op Zaterdag: Het naaimachinelied

O, jongens ik ben er letterlijk helemaal klaar mee. 

Op 3 knoopsgaten na ben ik helemaal klaar met de eerste twee modules voor de opleiding tot coupeuse.
Keurig op tijd. Het examen is over een week.

Voor het examen moet ik 3 mappen met techniekwerken inleveren (paspelzakken, verschillende kragen, verschillende zakken, paspelknoopsgaten, etc.) en 3 mappen  met patroontekeningen.
Daarnaast moet ik ter plaatse 1 patroon uitwerken van een plaatje en twee zelf ontworpen, zelf getekende en zelf genaaide kledingstukken inleveren.

Ik heb zo hard gewerkt de laatste maanden.
Naast mijn baan, gezin en grote puber die veel aandacht nodig had de laatste tijd, is ieder vrij uurtje de laatste maanden in het naaiwerk gaan zitten.
Avond aan avond zat ik tot laat in de avond achter mijn tekenwerk of achter de naaimachine.
De laatste weken zat ik 4 dagdelen per week in Breda op de modevakschool.
Normaal gesproken loopt een module van mei tot mei.
Dit jaar waren we wat later, pas in september begonnen, en zijn de modules dus in 4 maanden minder gepropt. Dit was eigen keuze, de examens zijn altijd in mei. Ik had ook ervoor kunnen kiezen om volgend jaar mei examen te kunnen doen.
En twee modules in zo'n korte tijd was dus écht keihard werken.

Afgelopen woensdag zag ik mijn hele examen in het water vallen.
Ik was één van mijn examen-mappen kwijt.
Heel het huis overhoop gehaald. Op de gekste plekken gezocht. In tassen, in de wasmand, in de auto, in laadjes waar ze niet eens n passen. Niet te vinden.
Geen map = geen examen.
Ik wist even niet meer hoe ik het had. Blinde paniek. Bijna overgeven van ellende.
Het hele jaar zo keihard werken, en dan voor de finish struikelen omdat je een map kwijt bent? Dat zou toch niet gaan gebeuren?

Gelukkig hebben we een tegenwoordig allemaal groepsapps.
De docent in de groepsapp vroeg de andere docenten om uit te kijken naar mijn map en na een slapeloze nacht kwam in de ochtend het bericht dat mijn map terecht was en verstopt stond in het lokaal tussen de mappen van de docent.
Ik heb een rondedansje gedaan :-).

De hele week heb ik op mijn tandvlees alles op alles gezet om mijn laatste examenstuk vandaag af te hebben. Nu moet je je niet verliezen in details, en goed is goed, maar soms maken kleine details het nèt even mooier.
Mijn docent liet me een techniek zien om de knoopsgaten te maken met vuldraad. Dat was dan weer een techniek die ik nog nooit had gebruikt en die nog even geoefend moest worden. De techniek zit er nu goed in dus morgen maak het gewoon helemaal klaar!
Af!
Finished!

Ik ben kapot.
Maar voldaan.
En helemaal in mijn nopjes met het resultaat.
De mouwen zitten PERFECT in het jasje (zie mijn vorige blog) en ik kan aan het jasje écht niets ontdekken waar ik niet tevreden over ben, of wat beter had gekund.
En ook de docenten waren tevreden over mijn werkstukken.
Zoveel complimentjes gekregen deze week van docenten en mede-cursisten.
Nu de examencommissie nog.
De foto's volgen volgende week na het examen.

Ik ga lekker een weekje uitrusten, zodat ik er volgende week helemaal klaar voor ben.

En het liedje...
Nou... ik ben een beetje moe en appelig van het harde werken.
Ik vond deze wel toepasselijk :-).
Er komt nu toch weinig zinnigs meer uit bij me, dus dit sluit er mooi bij aan.

U mag aanhaken in de polonaise. Ik haak aan vanwege de teruggevonden map :-)!
Maar gauw wegklikken mag ook :-)
Alle begrip voor.

Zwijmelen op Zaterdag: Mother

Nog 21 dagen tot het examen. 

En als je mij vraagt hoe het gaat, dan zeg ik meestal: vooral doorbikkelen, het wordt vanzelf eind mei. 
Als je het mij vandaag had gevraagd, dan had ik niet kunnen antwoorden zonder in tranen uit te barsten. 
Het klinkt dramatischer dan het is, maar ik was er even helemaal klaar mee. 

Weet je wat het is? Ik heb geen rust meer in mijn kont. 
Nou heb ik dat meestal toch al weinig, die rust in mijn kont... 
Maar ik heb geen rust, ruimte in mijn hoofd om andere dingen te doen totdat mijn werkstukken afgerond zijn. 
En ik durf geen 'vrij' te nemen van mijn naaiwerk, omdat ik bang ben dat alles meer tijd gaat kosten dan ik verwacht, en dat ik het op het einde niet ga redden. Ik heb het hele jaar zo kei-hard gewerkt, dat ik niet voor de finish wil struikelen.

Vanmorgen gunde ik mezelf een ommetje bij het boodschappen doen en de plas waar ik altijd mijn rondjes loop lag er prachtig bij, zo in de lentezon. En ik besefte hoezeer ik het buiten zijn mis.

Dat alles meer tijd kost dan verwacht, is ook deze week zo gebleken. 
Ik had de halswijdte van mijn jasje verkeerd gemeten waardoor ik de kraag te klein had gemaakt. 
Dat betekende niet alleen dat ik een nieuwe kraag moest maken, maar dat ik ook deels mijn examentekening overnieuw moest maken. 

Toen de kraag er goed en wel in zat waren de mouwen aan de beurt. 
Maar ook dat viel tegen. Ik hield op de mouwkop zo'n 6 centimeter over ten opzichte van het armsgat. Echt... ik was de wanhoop nabij. Ik zag alweer voor me dat ik een nieuwe tweedelige mouw moest teken en nieuwe mouwen moest maken. Ik vind het al wonderbaarlijk dat het me gelukt was om een tweedelige mouw te tekenen. Als ik de tekening zie, dan vind ik het echt hogere wiskunde en denk ik echt: WTF... heb ík dat getekend??!!! 

Vandaag besloot ik het toch nog een keer te proberen. Na drie pogingen was het nog niet gelukt. Ik was er helemaal klaar mee. Ik wilde weer tijd aan andere dingen besteden. Aan mijn huishouden, aan hardlopen, aan mijn tuin. Maar iedere keer als ik wat anders doe, dan hangen de examenstukken als een zwaard van Damocles boven mijn hoofd.
En ik moest er gewoon van huilen. En terwijl ik huilde, schaamde ik me. Mijn kinderen waren thuis. En ik had zelf mijn moeder nooit zien huilen om een mouw. Ik vond eigenlijk dat ik gewoon een slecht voorbeeld gaf als mijn kinderen me zagen huilen om een mouw. Maar het is natuurlijk veel meer dan huilen om een mouw. Het was gewoon het emmertje dat volgelopen was en even leeg moest. Gelukkig heb ik mijn lieve vriendin Kleine Tas tegen wie ik altijd aan mag mopperen via Whatsapp. En Kleine Tas zou Kleine Tas niet zijn als ze me niet even belde. En hoewel ze me geen tips kon geven over de mouw, kon ze me wel moed inspreken. Ik eindigde met het gesprek met een opgewekt: Goed, ik ga kijken of er nog een mouw aan te passen is... En na een paar kleine aanpassingen, wat smokkelen en wat vloeken zat de mouw er eindelijk in.
Nog 3 mouwen te gaan. (Het jasje moet ook nog gevoerd worden). Maar morgen weer een dag. En daarna nog 20 dagen tot de grote dag.

En het liedje voor vandaag?
Mother, van Pink Floyd, uitgevoerd door Pearl Jam.
Mother, vanwege de titel, omdat mijn moeder nooit huilde om mouwen. Of misschien wel, maar dat liet ze dan niet aan ons zien.
En de combi Pink Floyd/Pearl Jam?
Dat is omdat ik vorige week weer twee fijne optredens heb gezien, met zoon- en manlief. Twee goeie bandjes die muziek van Pink Floyd en Pearl Jam speelden...
Echt, bij Pink Floyd... ik heb genoten van mijn pubert. Het was best een beetje een bejaardensoos hoor, met grijze dakduifjes enzo, maar hij stond vooraan het hardste mee te zingen van allen. Met zijn moeder als tweede stem :-). Heerlijk!
Dus... vandaar.