zwijmelen op zaterdag: we are the champions

Oké... nog één of twee marathonblogjes en dan hou ik erover op.

Laat me nog heel even in de overwinningsroes zitten. Volgende week land ik gewoon weer op d'aarde.

En hoe voorspelbaar, deze zwijmel, maar deze zwijmel geeft wel aardig het gevoel van afgelopen week weer.

Luister naar het liedje en kijk nog eens naar deze prachtige, dappere vrouw! Trots op mijn schoonzus!
Na een jaar van operaties, chemo, een heel behandeltraject sloot ze een rotjaar af met een glorieuze 10 kilometer in Rotterdam!

No Guts, No Glory!

We are the champions, van Queen... wie kent hem niet...

't is net een bevalling

Misschien een gekke gedachte, maar ik heb het gevoel dat het hele marathonproces eigenlijk gewoon net een complete zwangerschap en bevalling is geweest. Van het begin tot het eind zie ik overeenkomsten.

Toen ik het besluit om een marathon te gaan lopen net had genomen, wilde ik het ook niet vertellen aan de buitenwereld. Ik wilde het wel van de daken schreeuwen, maar ik was bang. Bang dat het fout zou gaan, bang voor blessures, bang voor reacties, bang voor mislukking.
Maar ik vond het zo gááf dat ik het ging doen. Ik was er zo vol van, maar bijna niemand wist het.
Zo ging het ook toen ik net wist dat ik zwanger was.

In stilte werkte ik mijn programma af. En toen ik het eenmaal had verteld... zo ongeveer na 12 weken (nee, het was iets korter :-) ) was iedereen ook heel belangstellend: 'Gaat alles volgens schema? Hoe ver ben je nu? Hoe lang moet je nog? Merk je dat je lijf verandert?' Dat soort vragen kreeg ik allemaal.

Hoe verder het vordert, hoe zwaarder het wordt.
Vroeg naar bed.
Eten voor twee.
Alcohol laten staan.
Algehele vermoeidheid.
Succeswensen.
Kaartjes voor de laatste loodjes.

Maandenlang werk je toe naar iets wat je nog nooit eerder heb gedaan.
Je weet niet of je het kan, maar hé, duizenden vrouwen zijn je voor geweest.
Je weet niet hoe zwaar het gaat zijn. Maar je noemt jezelf geen watje, dus wie weet kan je lijf het wel aan.
Je weet niet of je op je lijf kan vertrouwen. Misschien laat het je wel in de steek.
En ben je mentaal wel in staat om zoveel af te zien?

De angstdromen... dat alles verkeerd afloopt. Hoe vaak heb ik niet gedroomd dat ik te laat op de start verscheen. Hoe vaak heb ik niet gedroomd dat ik mijn schoenen was vergeten mee te nemen. Ook de angstdromen waren me tijdens de zwangerschappen niet vreemd.

Een dag van tevoren zet je je tasje klaar. Je kan maar voorbereid zijn. Voldoende drinken. Druivensuiker. Een krentenbol. Een banaan.
Je maakt een lijstje: niet vergeten! Startnummer! Juiste schoenen. Hartslagmeter. Smartphone.
Niet vergeten: Benen scheren! Je loopt morgen ineens tussen duizenden mensen in korte broek.

Na maanden wachten is het dan zover. De spanning. De concentratie. In jezelf gekeerd raken.
Tijdens de marathon de mantra's  in je hoofd. Niet op de maat van de weeën maar op de maat van de voetstappen: "Deze stap komt nooit meer terug. Deze stap komt nooit meer terug".
En bij de zwaarste stappen denken dat ze je alleen maar dichter bij de finish brengen.

Dan de finish zelf: de euforie was bijna net zo groot als bij de geboorte van mijn kinderen.
De ontlading. De blijdschap. De pijn die voorbij is....

De vermoeidheid die binnen een paar minuten toeslaat. Wankel... je ene been niet meer voor de andere kunnen zetten. Maar één ding willen en dat is liggen en slapen. En als je dan ligt, dan kun je door de adrenaline niet slapen.

Felicitaties. Kaartjes in de bus.
De buren die aan de deur komen om te vragen 'wat het geworden is'. 'Gehaald, met 5 uur, 2 minuten en 28 seconden' was het antwoord. 'En vergeet vooral die 28 seconden niet, want die waren het zwaarst' .

Heel de wereld móet weten hoe mooi het was. En de eerste dagen wil iedereen het ook weten. Maar ook hier gaat de wereld weer sneller verder met zijn leven, dan jijzelf.
Zelf zit je nog dagen met een bigsmile op een roze wolk. Zelfs de tranen op dag 3 na de 'bevalling' zijn bij mij langsgekomen.

En ja, vlak na de geboorte van de kinderen dacht ik ook: DIT NOOIT MEER!
Een dag later was de pijn alweer vergeten en zag ik alleen nog maar het mooie wat het had gebracht. Ik sloot de kans op herhaling over een paar jaar niet uit.

Over een paar jaar?
Met m'n loopvriendinnetje heb ik gekscherend al afgesproken dat we volgend jaar samen in Rotterdam lopen. Ze weet alleen nog niet dat ik het meen!

media-aandacht

Ik sta niet zo heel graag in de belangstelling.
Al zou je de laatste tijd anders denken.

Het feit dat iedereen me ineens 'kanjer' noemt voelt ook een beetje raar... Ik heb gewoon gedaan wat ik beloofd had. En ja, daar wel een beetje voor afgezien.

Maar... dit is allemaal voor Annemiek.
En daarvoor doe ik graag een paar stapjes buiten mijn comfortzone.

Het gewonnen spandoek van de RET (linksonder):
"Annemiek, pak je knapzak en maak van deze 10 km een onvermijdelijk avontuur"!

Gisteren, 15 april in het AD:

Met goede ogen kun je het, als je op de foto klikt, vast lezen!

En in dezelfde krant ook deze prachtige finishfoto van mijn schoonzus.

Geweldig... kippevel!

En dit is een fotogenomen door mijn buurvrouw, vanaf de tv. Tijdens het interview met TVRijnmond na de finish.

hier de link naar het filmpje

ff de tweede pakken van 17:18 - 19:53

http://www.rijnmond.nl/programmas/marathon-rotterdam-2013/afleveringen

op 126 minuten zie je mij finishen, op 140 minuten het interview met mijn schoonzus!

En ja... er kan geen aandacht genoeg voor zijn! Daarom deel ik het ook nog maar een keertje hier.

Boston vs Rotterdam

Groter kan het verschil niet zijn.

Het verslag dat ik gisteren schreef over de euforie bij de finish in Rotterdam vergeleken met de tragische gebeurtenissen in Boston.

Het voelt bijna raar om op een roze wolk te zitten.
Het voelt raar om het verslag te schrijven. Maar toch wil ik het vertellen... en bijna van de daken schreeuwen hoe mooi het was...

We leven in een gekke wereld...

Ik heb ze gelopen... álle 42 kilometers!!!

De hamvraag... heeft ze het gered?

Ja, ze heeft het gered!
En wat was het een mooie marathon!
Gevlogen, gezwoegd, genoten, afgezien. Gejankt en gelachen. Alles tegelijk.

Zaterdagavond ben ik heel vroeg mijn bedje in gekropen. Uitzonderlijk voor mij. En nog uitzonderlijker was dat ik gewoon bijna een hele nacht rustig heb geslapen. Eén keer werd ik wakker... door de bekende 'alles gaat mis vóór de start-droom': startbewijs vergeten, verkeerde schoenen bij me, metro rijdt niet naar Rotterdam, etc.

Om 7 uur stond ik rustig op en om een uur of 8 reden we weg richting Capelle om vandaar uit met de metro verder te reizen. Janneke nog een kus en een knuffel gegeven, zij was bij vrienden, en we zouden haar in de stad weer tegenkomen. We kwamen keurig ruim voor tijd bij de beurs aan. Nog even plassen, startnummer opspelden, gordeltje met flesjes omdoen, smartphone klaarzetten met muziek en runkeeper, wat laagjes warme kleding uit, wat eten en wat drinken, en op naar startvak G. Hélemaal achteraan.

Daar aangekomen had ik het even moeilijk. Nog een laatste kus aan Mr.C. Nog even wat traantjes wegpinken, het was toch wel heel spannend. Zou ik Annemiek, mijn lieve schoonzus voor wie ik deze marathon liep, hier over een uur of vijf in mijn armen kunnen sluiten?

En verdomd... ik moest weer plassen. Ik had de start gevisualiseerd als een kippenvelmoment: Lee Towers op de toren, het kanonschot... Vanaf de fontein op het Hofplein had ik echter maar een vaag idee van wat er in de verte gebeurde. Na het kanonschot duurde het nog lang voordat er beweging kwam in startvak G. Tijd zat om achteraan te sluiten in de rij voor de Dixie.

Een Dixie. Dát is pas een onvermijdelijk avontuur! Mijn hemel. Als sinds ik als puber de festivals afstruinde heb ik altijd mijn best gedaan die Dixies te vermijden. Met het idee dat ik nog wel meer af zou moeten zien vandaag, heb ik ook deze stap maar genomen. Ik was ruim op tijd klaar om rustig wandelend mijn startpositie achteraan weer in te nemen.

Een minuut of 6 ná het startschot kwamen we pas de startstreep over. Het tempo zat er gelijk goed in. Na een paar honderd meter gegil aan de zijlijn: Mama!!!! Daar stond ze, mijn Prulleke... ze zou gedurende de wedstrijd, klein als ze is, zo ongeveer mijn grootste steun en toeverlaat zijn.

De Zwaan over naar Zuid. Kippenvel! Al die lopers voor je te zien op die prachtige brug! Daar besefte ik pas echt goed dat ik gewoon wel eventjes de Marathon van Rotterdam aan het lopen was! Het tempo lag iets te hoog. Net boven de 9 km per uur. Maar langzamer lopen lukte gewoon niet in die massa.

Bij de Kuip ontmoette ik de eerste bekende supporters. Mijn lieve buurtjes van vroeger. Geweldig. Ze hebben géén idee hoeveel steun het geeft dat ze daar staan!

Vervolgens een lang stuk door Zuid, waar niet zo heel veel gebeurde. Ik was in gedachten bij Annemiek, die op dit moment, aangemoedigd door Mr.C. vanaf de tribune, met gewonnen spandoek, de 10 kilometer liep. De Bikkel. En verdraaid... daar stond R. lans de lijn. Mijn vriendin/oudcollega! Mooi man!

Ik had een vermoeden dat Janneke met onze vrienden bij metrostation Slinge zou staan. De sliert supporters werd al dunner, ik gaf de moed al op, toen ze ineens daar stond. Hand in hand hebben we een stukje samen gelopen. Gewapend met haar energie en een fles water kon ik met nieuwe moed de strijd weer aan!

Het tempo was intussen wat teruggezakt naar 8.9 km per uur. Daar maakte ik me wel wat zorgen over... ik zat nog maar kort in de wedstrijd. Met 17 km liep ineens iedereen om me heen te wandelen. Géén idee waarom. Het gaf me echter moed. Ik was er nog lang niet aan toe.

25 kilometer. Laan op zuid. Een blonde vrouw stak haar hand op en riep me iets toe. Ik kon haar niet verstaan. We pakten elkaars hand beet. En toen ik weer voorbij was bedacht ik me dat dat Dorethée (mede-blogger) moet zijn geweest. Grappig, ik ken haar niet, ik ken haar wel. Ze was een fijne supporter de afgelopen maanden en ik vind het een bijzondere ontmoeting. Maar het kan ook zomaar zo zijn dat het iemand anders was...

Weer de brug over naar het centrum. Om me heen wandelde bijna iedereen naar boven. Ik weigerde nog te lopen. Daarvoor was het nog te vroeg in de strijd.  Ergens tussen de 27 en 30 kilometer zou Mr.C. langs de lijn staan. En jawel... net na 27 kilometer, toen ik me na een waterpost een wandelingetje gunde, stond hij daar. Weer met een extra flesje water. Ze waren nodig. Het was warm.

Door de heksenketel in de stad, over de Blaak (gezellig feestje daar!) kwam ik ineens schoonzusje G. tegen. Ik wist geeneens dat ze er was. Geweldig! En een paar honderd meter verder één van mijn lievelingscollega's van mijn 'oude' bieb! Het gaf weer even vleugels voor komende kilometers. Zei ik vleugels? Ietwat moed... dat is een betere omschrijving. Ik ging het toch wel een beetje zwaar krijgen. Maar ik wist dat bij 32 kilometer mijn trainer H. en loopmaatje P. op me zouden wachten om me de laatste 10 kilometer erdoorheen te loodsen. Dat was mijn eerste focus. En al die tijd had ik het beeld voor me, van Annemiek die bij de finish zou wachten.

Maar voordat ik daar was was het nog even lastig. Het Kralingse Bos. Ik had geen benul meer van tijd. Ik had geen benul meer van hoe ver. Ik wilde maar 1 ding, en dat was wandelen. Even heb ik eraan toegegeven. Hoe blij was ik toen ik H. en P. in de verte zag staan! Met illegaal gesjoemelde startnummers op hun buik! Geweldig!

Ze namen niet alleen mijn gordel, mijn telefoon, maar ook de regie over. Ze praatten me moed in naar het volgende punt. De laatste 10 kilometer hakten we in stukjes. 37 kilometer. Daar zou mijn broer staan, met zijn vriendin en mijn zus. En vanaf daar per kilometer een stukje dichter naar de Coolsingel. Een luid gejoel in de verte! Daar stonden ze in de bocht! Ik kreeg ineens moed om een paar meter extra te maken door de buitenbocht om ze een knuffel te geven. Wat waren ze trots dat ik het tot zover had gebracht.

37 kilometer. Dan is het laatste stuk nog maar een stukkie. Ik zou het zomaar kunnen gaan halen. Terug naar het feestgedruis op de Blaak. Een kilometer verder weer mijn Prulleke langs de kant. Wat een feest!

Na iedere kilometer mocht ik van mijn begeleiders 200 meter lopen als beloning. Dan was de kilometer nog maar 800 meter lang. 2 rondjes op de atletiekbaan... dat moet haalbaar zijn. Vanaf de Blaak draagt het publiek je naar de Coolsingel. Iedereen lijkt je te kennen en spreekt je persoonlijk aan. Iedereen lijkt je vriend te zijn. Ik ging dit halen. Ik ging naar Annemiek op de finishlijn! Dit had ik zo vaak voor me gezien op de eenzame koude trainingen... ik ging het gewoon redden.

Rechtsaf de Coolsingel op. Mijn begeleiders nog steeds naast me. Klappend en het publiek opzwepend. Potverdorie... ik liep hier gewoon op de Coolsingel. Ik was er! Bijna!!! Loop maar lekker langzaam, zei P., des te langer kun je ervan genieten. Nog 100 meter... schoonzus G. duwt een megagrote ballon in mijn hand. Mén... wat is een ballon dan zwaar... maar veel te mooi om niet te dragen!

Nog 50 meter. Nog 25... Een hand van de burgermeester, de medaille... ja... dat hoort er ook bij...
(doe maar even klikken op de foto's voor een groter beeld en let vooral even op de high five die P. en H. aan elkaar geven! Mooi!).

Maar daarachter.... daar staat Annemiek. Met haar roze knapzakje als een baken in de lucht!

Tijdswaarneming? Totaal gemist. Ik was er. Bij Annemiek. Huilend en lachend tegelijk in haar armen. Hier heb ik het allemaal voor gedaan. En het is me iedere stap meer dan waard geweest!

We hebben nog minutenlang euforisch bij de finish staan juichen en knuffelen. Zo'n verbondenheid, zo'n gevoel van samenzijn en samen strijden. Zo'n gevoel van vreugde met alles wat we deze maanden bereikt hebben! Verdriet om alles wat gebeurd is. Juichend naar onze liefsten aan de andere kant van het hek. Links en rechts lieve vrienden om ons heen. Met H. en P. in een groepsknuffel 'you'll never walk alone' gezongen, nee gebruld. En even naar boven gezwaaid, naar Maatje, Kleine Jantje en Japie, die als apen zo trots naar beneden hebben zitten kijken.

Er volgde nog een hysterisch interview met TVRijnmond. Ik heb de beelden teruggezien. Er wordt een moeilijk verhaal verteld. Het verhaal van Annemiek. En ik sta er bij met een glimlach die ik gewoon niet meer van mijn smoel af krijg!

En totaal onbelangrijk maar iedereen wil het weten: 5 uur 2 minuten en 28 seconden heb ik erover gedaan!
Met dank aan alle familie en lieve vrienden, oud collega's langs de lijn. Zonder supporters geen Marathon!

O, en ook leuk...  *** hier*** kun je het verlag lezen van mijn schoonzus. Zo mooi als zij kan ik het niet vertellen hoor...

Enne... ik ga het toch nog even zeggen. Het doel was het Onvermijdelijk Avontuur van Annemiek steunen.
Je kunt het 'Onvermijdelijk Avontuur' steunen en volgen door het 'liken' van  onze facebookpagina. En als je daar toch bent... 'Like' dan ook gelijk even de facebookpagina van NoGutsNoGlory... de stichting die Annemiek gaat steunen voor betaling van haar behandelingen!

zwijmelen op zaterdag: you'll never walk alone

Welk nummer kan ik vandaag anders plaatsen als deze...

You'll never walk alone, van Lee Towers... met zijn gouden microfoon.

Laat maar komen die 42 kilometers.
Ik ben er klaar voor.
Ik lust ze rauw!

paginagroot, knalrood

Niet te missen, dit artikel in het westbrabantse huis aan huis magazine 'Uw Regio'.

(Klik gerust op het artikel, voor groter formaat! )

met m'n kop in de krant

In het kader van alles voor het goede doel, en gesteund door alle positieve reacties tot nu toe, durfde ik het ook aan om de media te benaderen. Er staat een prachtig artikel in de plaatselijke bode!

Best trots... op wat we inmiddels hebben bereikt voor het onvermijdelijk avontuur.

 (Klik op de foto om de tekst beter te kunnen lezen)

de grote generale

Vandaag was de grote generale repetitie voor de marathon in Rotterdam op 14 april.

Om kwart voor 10 vertrok ik vanmorgen om mijn loopmaatje op te halen.
Een heel mager zonnetje, een mini-vlokje sneeuw.
Het leek geen onaardig loopweer.

De eerste anderhalf uur liepen we in gestaag tempo van 9.5 km per uur.
Na 14 kilometer droeg hij me over aan mijn collega en haar vriendin. De volgende 15 kilometer begeleidden ze me om beurten lopend en op de fiets. Vanaf daar was het een kwestie van de bordjes volgen:

Het mooiste stuk van de route. De Belgische grens over, dwars over de Kalmthoutse Heide naar Kalmthout. Het tempo zakte terug naar 9.1 kilometer per uur, maar bleef nog wel constant. Hoe verder het werd, hoe minder gezellig mijn humeur. Ik begon al een beetje moe te raken voordat ik af mocht gaan tellen :-(.

Maar dan iets minder groen

Bij het bezoekerscentrum van het natuurgebied stond Mr.C. op me te wachten. Met 25 kilometer op de teller had ik er toen nog 10 te gaan. Een vierde loopmaatje nam de honeurs waar voor de laatste 10. Ik had intussen weinig trek meer om te praten, en heb geluisterd naar zijn vakantieverhalen, zijn bezoek aan de Paus, en en passant van alles geleerd over paters, novicen, nonnen en priesters. Na 30 kilometer werd het allemaal nog minder leuk. Alles deed zeer. Voeten, benen, rug... maar ik heb volgehouden tot het einde. Weliswaar in een slakkengangetje van 8.7 kilometer per uur op het eind, maar toch...

Hier moet ik het mee doen. De trainingen zitten erop. Meer als dit zat er niet in. De rest is een kwestie van in vorm blijven.

Wat neem ik mee naar Rotterdam als wijze les? Dat ik, als ik iets langzamer van start ga, mijn krachten beter zal kunnen verdelen. Het eten onderweg ging goed. Vandaag heb ik even gepauzeerd voor een beker thee, maar dat moet ik gewoon niet doen. Het is heel moeilijk op gang komen als je even stil staat. Beter gewoon langzaam een stukje dribbelen als ik even uit wil rusten.

Als ik gewoon doe wat ik steeds heb gedaan, dan loop ik hem binnen de 5,5 uur. Dan ga ik het dus gewoon halen :-). Die laatste 7 kilometer zal het publiek me moeten dragen.

In Putte haalde Mr. C. ons weer op. Ik hoop niet dat íemand heeft gezien hoe ik de auto uitstapte. Ik kon bijna niet meer lopen.

Na een warm bad en een slaapje was ik weer boven Jan. Ook het herstel gaat veel sneller dan bij de eerste lange duurlopen. Da's een goed teken.

Nog 14 dagen... man, wat zal ik nerveus zijn. Was vandaag door de zenuwen om kwart over 6 al wakker. Ik denk dat ik voor de marathon helemaal niet slaap. Hoe vaak ik niet al gedroomd heb dat ik mijn schoenen was vergeten, of dat de metro vertraging had. Of dat ik mijn papieren controleerde en dat ik me vergist had in de starttijd. Nou ja... gezonde zenuwen houden je scherp.

O, en nog wat leuks: thuisgekomen kreeg ik allemaal berichten over twee leuke stukken over de marathon-actie voor het 'onvermijdelijk avontuur'  die gepubliceerd stonden in de plaatselijke krant, en een regionaal magazine. Ik ben benieuwd. De krantenman of mevrouw is bij onze brievenbus nog niet langs geweest...

shine

In de aanloop naar de marathon, tijdens het uitvoeren van de sponsoractie, gebeuren er insprirerende dingen.

Ik ben niet zo heel sterk in 'in de belangstelling staan'.

Ik heb me op mijn bruiloft bijvoorbeeld, met een beetje hulp van mijn moeder, mooi onder de 'de openingsdans' uit weten te manoeuvreren. 

Een toespraak houden in het openbaar? Mwah... iets inbrengen op een werkoverleg is al hoog genoeg gegrepen. 

Bloggen... het duurde even voordat ik het leuk vond in plaats van spannend... wat zullen mensen er wel niet van vinden?

En nu, met dit hele marathon verhaal... heb ik continu het gevoel dat alle ogen op mij zijn gericht. Op de trainingen wil iedereen weten hoe de duurlopen gaan. Ik moet overal aandacht vragen voor het  'goede doel, alias Annemiek' en straks verschijn ik ook nog met mijn kop in de krant.

Mensen vinden het 'goed' van me, of vinden het 'knap'. En ik weet eigenlijk niet altijd even goed hoe ik hiermee om moet gaan. I run for a cause, not fot applause...

Mijn schoonzus Annemiek wees me erop in haar blog. 'In de anders zo ingetogen Natasja blijkt zomaar een PR-vrouw verborgen te zitten.' 

Komt natuurlijk ook een stukje prestatiedruk bij kijken. En die druk wordt, met nog maar een maand te gaan, en met meer ogen op me gericht, hoger en hoger. Het gaat er wel nog steeds meer en meer naar uitzien dat mijn lijf in staat is om het te halen, maar toch... stel je voor dat iets niet lukt, terwijl iedereen naar je kijkt.

En dan ook de vraag... wat als het allemaal wel lukt? Hoe groot kan dit worden?

In een mailwisseling wisselden Annemiek en ik hierover van gedachten.

'Geen last van faalangst, maar ook niet meer van slaagangst.
Met bescheiden blijven dienen we de wereld niet.' 
Dat schreef Annemiek vandaag aan mij.

En daarbij plaatste ze een stukje tekst van Nelson Mandela. De woorden die hij sprak bij zijn inauguratie:

We are all meant to shine

Our deepest fear is not that we are inadequate.

Our deepest fear is that we are powerful beyond measure.

It is our light, not our darkness, that most frightens us.

We ask ourselves, who am I to be brilliant, gorgeous, talented, and fabulous?

Actually, who are you not to be?

You are a child of God.

You playing small doesn't serve the world.

There's nothing enlightened about shrinking

so that other people won't feel insecure around you.

We are all meant to shine, as children do.

We are born to make manifest the glory of God that is within us.

It's not just in some of us, it's in everyone.

And as we let our own light shine,

we unconsciously give other people permission to do the same.

As we are liberated from our own fear.

Our presence automatically liberates others.

Mooi hè?

There's nothing enlightened about shrinking

We are all meant to shine, as children do

Vinden kinderen niet alles geweldig wat ze doen. Kijk eens, mama, hoe knap? Of kijk eens papa, hoe mooi? En ze laten zich zonder zich daarbij ongemakkelijk te voelen de hemel in prijzen. Luistert er iemand niet, of wordt er niet gekeken naar hoe knap ze iets doen? Ze roepen net zolang om aandacht tot ze het krijgen. 

Zonder grootheidswaanzin, en zonder mezelf te plaatsen op een level naast Mandela (betrapt... daar duik ik alweer weg in bescheidenheid) laat ik me gewoon maar inspireren door de woorden van Mandela en Annemiek.

Laat ik gewoon maar niet bang zijn, bescheidenheid dient de wereld niet. Als ik mijn licht laat schijnen, geef ik onbewust toestemming aan andere mensen om hetzelfde te doen. En dat is écht waar... ik kan daar intussen genoeg mooie voorbeelden van geven. Laat ik er maar gewoon voor zorgen dat dit gedeelte een succes gaat worden. Zonder angst voor wat ik niet zou kunnen. Zonder angst voor alles wat hieruit volgt.

Dus... ik mail nog een krant, mail zuidwest-tv, laat me fotograferen in mijn hardloopoutfit, ga morgen nog eens leuren voor een beetje hulp hier of daar, en ik geef mensen om me heen de kans om met ons mee te schijnen!

07-04-2013 naschrift: ik heb onbedoeld een beetje gelogen. De tekst is niet van Mandela, maar van iemand anders. Neemt niet weg dat hij mooi genoeg is om gedeeld te worden. Maar hier ** klik** lees je de waarheid.

monstertocht

Vanmorgen ging om 8 uur de wekker. Ik wilde op het gemakje opstaan en me voorbereiden op een 30 kilometer duurloop ter voorbereiding op de marathon.

Bij het openen van de gordijnen zakte mijn humeur verder onder 0 dan de temperatuur buiten.

Weer die sneeuw...

Nou ja... wat moet dat moet. Zonder training komt die marathon er niet.

Mr. C. bracht mij, gesteund door mijn loopmaatje A. naar Oudenbosch. Zij zou me de eerste 10 á 15 kilometer naar huis loodsen. 

Waarom Oudenbosch? Omdat dat 30 kilometer ten noordoosten van mijn huis lag. Tegen de koude noordoostenwind in, zodat we 'lekker luxe' met de wind in de rug naar huis konden lopen.

De basiliek leek ons een mooi startpunt. Nadat we de heilige Agatha en Barbara om zegen hadden gevraagd voor de barre tocht vertrokken we vol goede moed.

Oudenbosch - Oud-Gastel - Kruisland . De eerste kilometers gingen prima. Na 10 kilometer stond Mr. C. klaar met lauwwarme thee en veel suiker. Normaalgesproken niet te pruimen, zo zoet, maar vandaag vond ik het heerlijk. 

Kruisland- Wouw was ook nog goed te doen. Het ging een beetje sneeuwen. Bij Wouw stond Mr.C. weer klaar met koek en zopie en droge kleren. Heerlijk! Ooit een vrouw op een zondagmorgen in de sneeuw in haar BH bij de benzinepomp zien staan? Haha... ik ga echt niet zeggen welke route ik volgende week loop! Voorbij Wouw liet mijn loopmaatje me in de steek  hield mijn loopmaatje het voor gezien en mocht ik alleen verder. 

Het stopte met zachtjes sneeuwen, de paden werden slechter. De runkeeper (app op de telefoon die de afstand en snelheid doorgeeft) was ermee gestopt en zweeg in alle talen. Ik had geen idee meer hoe ver ik nog moest en hoe snel of langzaam ik ging. Tussen Heerle en Bergen op Zoom verwachtte ik Mr.C weer met droge schoenen en sokken, warme thee en bemoedigende woorden. Pas toen ik 3 kilometer van huis was hadden we elkaar weer gevonden. Ik dook toch maar even de auto in voor droge schoenen en een versnapering. En ja, toen moest ik er weer uit. De kou in. Dikke vlokken vielen er intussen uit de lucht. Ik was moe. Mijn benen en voeten deden zeer en ik was er eigenlijk wel klaar mee. Maar ja... een niet afgemaakte training is geen training. Dus daar ging ik weer. Op voor de laatste 3 kilometer. Bij de laatste 2 kilometer wist ik dat we de juiste keuze qua looprichting hadden gemaakt. Die wind vol op kop voelde echt niet fijn.

Bijna 4 uur heeft het hele avontuur geduurd. Spijt? Nee. Dat niet. Maar als het volgend weekend nog zulk slecht weer is, dan sla ik over. 

Dikke pluim voor Mr. C. Voor de koek en zoopie, voor het warme bad bij thuiskomst, en voor de support.

En een dikke pluim voor mijn loopmaatje. Voor haar was het geen moeten. Maar ik was heel blij dat ze er was vandaag.

Echie

Waaahhh...

Het wordt echie!

Waarom het hier zo stil is?

Goed gezien... ja... 't Is een beetje stil op mijn blog.
Soms een we-300-tje, op zaterdag een zwijmeltje... meer zit er momenteel niet in de vingers.

Ik ben druk. Druk met lopen, druk met regelen, druk met , ja... ook een beetje carnavallen en feestvieren.

Wat er zoal te vieren viel?
De verjaardag van mijn schoonzus bijvoorbeeld.
Op de plek van waar ze behandeld wordt, hebben we het leven gevierd, en heeft ze laten zien waar ze hoop en heil vindt. Mooi!

Hoe hebben we dat gevierd?
Met vrienden en familie en een evengroot aantal flessen wijn.'

Hoe ik dat combineerde met de marathon training?
Dit was eigenlijk niet te doen.
Op het moment dat mijn sister in  crime opperde dat het misschien het beste idee zou zijn als we alvast in onze hardloopkleren zouden gaan slapen, dat scheelde immers weer drempels en excuses de volgende morgen, had ik er echt een hard hoofd in dat we daadwerkelijk een rondje rond de plas zouden lopen.

Wat? Of dat nog gelukt is?!!
Jawel. Twee rondjes zelfs! Ook mijn marathonmaatje/c.q. sister in crime was van de partij. Samen met Mr. C! Wat een motivatie hè?

En... de andere dagen? Alleen maar leut?
Zeker wel. We hebben natuurlijk even gedweild in de stad, maar maandagochtend moest ik gewoon weer gaan lopen. 26 kilometers heb ik eruit weten te persen.

Of ik moe was? 
Heeft een tampon een touwtje, zou mijn broer zeggen! Best wel! Maar na een nacht goed slapen was de vermoeidheid weer goed uit de benen. Teken dat het lijf goed in  conditie is. En alle spieren, pezen en gewrichten voelen nog lekker soepel aan.

Wat zeg je? De rest van de dag op de bank gehangen?
Nee... project 'onvermijdelijke pannenlap' moet vervolgd worden.
Ik licht alvast een tipje van de sluier op. Wie wil er nou niet zo'n 'onvermijdelijke pannenlap?'

Wordt vervolgd dus :-) Tot gauw!

Indringend interview ;-)

Indringend diepteinterview over een vrouw die een marathon voor haar schoonzus gaat lopen bij RenMamaRen :

http://www.renmamaren.com/2013/01/marathon-lopen-voor-het-goede-doel.html#comments

Olievlek

 

Wat hebben een olievlek en een lege wasmand met elkaar te maken?

Ik zal het uitleggen.

Vorige week postte ik het bericht van het sponsorproject voor mijn schoonzus. (Klik hier als je de link wil lezen)

Het was écht hartverwarmend om te merken hoe vanuit alle kanten mensen om me heen betrokkenheid toonden.

De mailings/berichten op sociale media hebben zich als een olievlek verspreid.

Ik kan op mijn blog zien dat het bericht enorm vaak gelezen is, en dat het via verschillende kanalen wordt gezien. Van verschillende mensen heb ik toezeggingen gekregen dat ze gaan doneren. Met als klapper een Hele Mooie Donatie op dag 1. Hoe bemoedigend was dat! 

Ook van loopmaatjes uit mijn atletiekvereniging  heb ik toezeggingen op sponsoring gekregen. Sommigen sponsoren een bedrag per gelopen kilometer, anderen een vast bedrag. Cool! En daarbij natuurlijk heel veel bemoedigende woorden!

Met verschillende mensen heb ik goede gesprekken gehad over mogelijkheden die er zijn om steun te krijgen voor dit project. Er is werk aan de winkel de komende weken. 

Ik heb toegezegd gekregen dat ik een plekje heb op de ladiesnight op 12 april die de sportschool waar ik werk organiseert. Dit is een avond waarop dames die een product voor vrouwen hebben, hun product mogen promoten. Ik wil daar zelfgemaakte spullen verkopen, en natuurlijk ons project promoten.

Onder het mom van vrouwen voor een vrouw of iets dergelijks ( ik zoek nog naar een leukere titel) wil ik in mijn netwerk vrouwen vragen of ze iets zelfgemaakts willen doneren, wat wij dan kunnen verkopen.

Wat ik hiermee wil, dat ben ik in gedachten aan het uitwerken, en daar kom ik volgende week op terug. Ook daar zal ik hulp bij vragen. (Wat vraag ik veel hè? ).

O, ja... er is ook een blog van rennende moeders: ren mama ren. De schrijfster van dat blog (ze schrijft erg leuk, het is echt de moeite waard om daar eens een kijkje te nemen) gaat daar binnenkort een interview met mij over dit project plaatsen.

Als klap op de vuurpijl stond mijn buurvrouw/vriendin vanavond met een lege wasmand voor de deur. (Jawel, daar is het bruggetje :-) ) . Die mag ik tot april wekelijks vullen met strijk. Na het weekend komt ze hem halen, en dan krijg ik hem gestreken weer terug. Een aanbod dat ik moeilijk vind om aan te nemen, maar o, ik zal tijd te kort komen de komende maanden. Dus deze wasmand heb ik met beide handen aangenomen.

Het was echt een week waarin ik vleugels had. Super om te merken hoe supportend mensen kunnen zijn, op allerlei manieren. Ik was kei-kapot omdat ik ziek was, heb ook extra moeten werken omdat een aantal collega's ziek thuis waren, maar ik heb me zo enorm gesteund gevoeld. Nu kruip ik lekker een weekend mijn bedje in, zet een streep door alle activiteiten en uitjes, óók de trainingen. Een griepje deze winter was ingecalculeerd, en tijd daarvoor is ingebouwd in het schema. Ik ga niet schaatsen (dat is wel de grootste opoffering tot nu toe) want o, wee, straks heb ik een blessure.  Maandag ga ik er weer volle bak tegenaan.

Onvermijdelijk Avontuur

Lieve lezers, familie, vrienden, bloggers...

De trainingen voor de marathon op 14 april 2013 zijn in volle gang!  Met het lopen van deze marathon wil ik me laten sponsoren om zo geld bij elkaar te krijgen voor de behandelingen die mijn schoonzus nodig heeft, maar niet vergoed krijgt. Met onderstaand bericht gaat de actie, na alle stille voorbereidingen, van start.

Steun, in welke vorm dan ook,  is meer dan welkom. Support, delen op facebook/twitter/blogpagina's, of andere intitiatieven die dit project groter kunnen maken... Het mag allemaal. En natuurlijk mag er alvast een toezegging gedaan worden op een donatie of sponsoring.

Annemiek Coli is onze 46‐jarige vriendin en schoonzus en een prachtige, bijzondere, intelligente
en krachtige vrouw die vol voor het leven gaat.
Daarnaast is zij een alleenstaande ‐ maar vooral trotse‐ moeder van Babs (12) en Moos (7).


In mei 2012 is bij haar uitgezaaide borstkanker geconstateerd en heeft er een borstamputatie plaatsgevonden. Enkele weken daarna is Annemiek met chemo begonnen.
Twee chemokuren en vijf weken later heeft zij gehoord dat zij 'ongeneeslijk ziek' is.
Er zijn uitzaaiingen geconstateerd in haar botten; schedel, nek, rug, bekken en linkerbovenarm.

Annemiek zou Annemiek niet zijn als zij ook hierin niet op volle kracht zou doorgaan én aangaan.
Zij noemt het een 'Onvermijdelijk Avontuur' en in de loop van januari 2013 zal haar eigen blogspot
onder deze titel opgezet worden: http://onvermijdelijkavontuur.blogspot.nl .

Direct na de laatste diagnose is Annemiek gestopt met chemo en volgt zij in Nederland nog reguliere therapie: dagelijkse hormoon‐ therapie en een maandelijks botinfuus.
Daarnaast heeft zij zich verder verdiept in andere therapieën.
Deze blijken vooral in Duitsland gegeven te worden, maar deze therapieën worden nagenoeg niet vergoed door de zorgverzekeraar.

Dit is zoals Annemiek deze fase in haar leven beschrijft:

Het leven is tragisch hilarisch.
Ik vind dat dit lichamelijke gedoe net zo persoonlijk is als mijn humor, smaak en geloof.
Daar kun je niet één behandelsjabloontje overheen leggen.
Daarom zet ik alles op alles voor een meervoudige aanpak, op lichamelijk, mentaal en spiritueel
gebied.
En ik kan je melden dat is ‐ met recht ‐ een Onvermijdelijk Avontuur!
Ik ga aan, want ik wil op mijn zeventigste belletje trekken in de omgeving. Met mijn kleinkinderen.
Voor mijn kinderen ben ik onbetaalbaar en hier en daar voor mijn omgeving ook (mag ik hopen).
Maar plots blijkt daar een prijskaartje om mijn eigen pols te bungelen.
Ik heb mijn eigen koers gevonden. Uit de laatste telling van mijn celdeling (begin december 2012)
blijkt dat de uitzaaiingen voor nu gestopt zijn.
En al is het een momentopname, vooralsnog zet ik daarom in op dezelfde koers.
Daarbij hoop ik op wat mensen die op hun manier met mij dit Onvermijdelijke Avontuur willen
aangaan. In de vorm van steun, bemoediging of sponsoring in welke vorm dan ook.


Mijn vriendin Marlies heeft het initiatief genomen om ‐ op basis van sponsoring‐ op 14 april 2013 de
Marathon van Rotterdam te gaan lopen. En mijn schoonzus Natasja is direct aangehaakt.
Oh My God... wat doen ze zichzelf aan?
Natuurlijk ben ik supertrots op dit initiatief van deze verbazingwekkende dames.
Sponsort u hen, dan steunt u mij en mijn kinderen erbij. Doet u mee?
Alvast bedankt en een zoenopdetoet van mij!
Wie weet bent u wel degene bij wie ik en mijn kleinkinderen in 2040 belletje gaan trekken.

Annemiek volgt, naast het reguliere traject in Nederland, dus diverse aanvullende en bewezen
therapieën in Duitsland.
De kosten voor deze therapieën en therapie gerelateerde kosten zoals bijvoorbeeld reis‐ en verblijfskosten zijn aanzienlijk en kunnen wel oplopen tot ruim 20.000 euro per jaar.
Op haar blog zal zij hiervan melding maken.

Vooralsnog is 20.000,‐ euro dan ook ons streven.
Wij, Marlies & Natasja, gaan voor de Marathon van Rotterdam op 14 april 2013.
Hiermee willen wij graag het streefbedrag bij elkaar lopen om samen met Annemiek
de strijd aan te gaan tegen dit Onvermijdelijk Avontuur.

Steun ons op:

E‐mail : onvermijdelijkavontuur@gmail.com
Blog : http://onvermijdelijkavontuur.blogspot.nl
Rekeningnummer: 5117 513 t.n.v. A. Coli o.v.v. 'onvermijdelijk avontuur' .

Mochten er nog vragen zijn: onvermijdelijkavontuur@gmail.com. Marlies en Natasja nemen dan spoedig contact met u op. 

Kleine stapjes, vooral veel kleine stapjes

De voorbereidingen verlopen goed.

Van de 20 kilometer van vorige week heb ik nauwelijks last gehad. Zelfs het zeurende plekje op mijn heup dat ik verzwegen, mentaal genegeerd, en liefdevol gemasseerd en gesmeerd heb, is nu ook verdwenen. Gelukkig maar... 

Gisteravond heb ik op de sneeuwvrije fietspaden heerlijk kunnen lopen. Voor morgen verheug ik me op een heel fijn loopje in een wit bos. Zondag loop ik een 10-kilometer wedstrijd om te kijken of ik misschien trainingsdoelen kan aanpassen. 

Vanavond was rustavond. Veel gelezen, veel inspiratie gekregen, misschien kan ik nog tips toepassen.

Check de vinkjes op mijn schema.... Ik heb er echt al veel gedaan!

20 kilometer!

Een poosje geleden besloot ik dus om mee te doen aan de marathon *klik*.

Sindsdien is het een beetje stil geworden op mijn blog rondom het hele marathon gebeuren.
Ik vind het namelijk nogal spannend.

De eerste tijd was er nog niet zoveel aan de hand. De trainingen werden wat vaker per week, maar ook wat korter en mijn tempo mocht omlaag. En als ik mijn spinninguurtjes liet vallen, dan paste dat makkelijk in mijn schema.

Van lieverlede worden nu de trainingen wat langer en vind ik het ook echt heel spannend worden. Want hoe graag ik dit ook wil... als er in  mijn benen een gewrichtje, een peesje of een spiertje zegt: 'stop, tot hier en niet verder', dan kan ik dat hele marathonverhaal op mijn buik schrijven.

Vandaag stond dus de eerste duurloop van 20 kilometer op het schema. Al dagen was ik er mee bezig. Wat doe ik aan? Wat neem ik mee? Welke route loop ik? Vooral dat laatste. Ik weet namelijk niet overal even goed de weg. Het installeren van Runkeeper op mijn nieuwe telefoon ( je weet wel, die zo mooi in mijn portemonnee past :-) *klik* ) gaf de oplossing. Runkeeper zou vanzelf aangeven wanneer de 20 kilometers voorbij zouden zijn. Op dat punt mocht ik het thuisfront bellen en ze zouden mij komen halen. Gisteren belde echter mijn loopvriendin dat ze met me mee wilde lopen. Ik pikte haar dus op 5 km. op, samen liepen we kilometer 5 tot en met 15, en de laatste 5 liep ik weer alleen terug naar huis.

Zo'n training brengt nog allerlei onzekerheden met zich mee. Mijn duurlopen moet ik lopen op 7.7 kilometer per uur. Een slakkengangetje. Maar juist de goede snelheid waarop mijn lijf leert de brandstofvoorraad uit mijn vet aan te spreken. Vandaag liep ik iets sneller. Zo'n 8,1 kilometer per uur. Het voelt lekker, maar toch knaagt het dan de hele tijd bij me of ik er wel goed aan doe om iets te snel te lopen.

Mijn marathonsnelheid ligt echter een stuk hoger: 9.7 kilometer per uur. Hoe ga ik dat in hemelsnaam volhouden als ik dat nog nooit zo lang gedaan heb? Door te vertrouwen op mijn lijf? Ik weet het allemaal niet hoor.

Zo'n marathon schema stopt ook op 32 kilometer. Langer dan dat train je niet. Dat richt meer schade aan dan dat het goed is voor je lijf. Hoever een hele is, dat zal ik dus pas ervaren als ik hem loop....

Spannend, spannend, spannend allemaal... En meer vragen dan antwoorden...

Vandaag was een superlekker loopje. Ik ging er vol vertrouwen in. En ik heb ervan genoten, mede dankzij het prachtige weer.

Het meest trots ben ik op de laatste 400 meter. Toen stond ik nog even voor een belangrijke keus ;-). Op 30 meter vóór mijn huis gaf de Runkeeper aan dan ik 19.6 kilometer had gelopen. Ik kon dus 2 dingen doen. Óf naar huis gaan met het idee dat ik hem nét niet helemaal had volbracht, of nog even een lusje van 400 meter eruit persen. Natasja zou Natasja niet zijn als....

Mooi... op dat moment draaide 'Everybody Hurts' van R.E.M op mijn telefoontje. Dat nummer heb ik ontzettend vaak gedraaid in de periode nadat mijn moeder was overleden. De schok dat ik toen binnen een paar weken geen moeder meer had was toen groot. Nou ja... de gedachte dat ik op dat moment goed bezig was voor mijn schoonzus, dat ik haar, en ook haar kinderen hiermee ga helpen.. dat gaf me nog heel even moed voor het laatste stukkie. Dat nummer hielp me vandaag even door de laatste 400 meter heen.

Volgende week hoop ik, samen met mijn schoonzus en een goede vriendin van haar, mijn marathon-maatje, met een sponsorbrief en plan te komen. Deze zal ik ook plaatsen op mijn blog. Wordt vervolgd dus!

deukje in het schema

Zo stond het er gisteravond voor.
Oudjaarsavond voor de boeg. Arm wederom in een mitella. Hoe kan ik in hemelsnaam mijn make-up op mijn gezicht krijgen?

Gelukkig kan ik voor dit soort klusjes altijd terugvallen op mijn zus.
Met de top 2000 (wat stevige muziek) op de achtergrond voelden we ons weer even 16 en 17 jaar.

"Hou jij de poederkwast voor mijn gezicht, dan ga ik erlangs headbangen, en dan wordt het vanzelf gelijkmatig verdeeld over mijn gezicht".
Zo gezegd zo gedaan... we eindigden gierend van de lach en wonder boven wonder zat een klein kwartiertje later de make-up keurig waar het hoorde.

Die mitella? Ja, beetje lullig.
Afgelopen zomer maakt ik een flinke smakker met een gebroken elleboogkopje als gevolg.
Alles was goed hersteld, totdat ik zondagmorgen even met de kinderen ging schaatsen op de markt. Ik viel niet eens hard, maar ik voelde direct dat het niet goed zat.

Of het weer gebroken is, dat weet ik eigenlijk niet. Het voelt hetzelfde als de vorige keer. Toen liet ik een foto maken, en toen zeiden ze in het ziekenhuis dat het met rust en zonder gips moest genezen. Toevallig kreeg ik afgelopen vrijdag de nota hiervan in de bus. Deze wetenschap en dit advies kostte me toen 150 euro. Daar heb ik nu geen dokter voor nodig.

En hoe het nu met de training voor de marathon moet?
Ik heb gelukkig in mijn schema blessuretijd opgenomen. Dus ik kan een paar keer een weekje smokkelen. Dit moet dan maar een smokkelweekje worden. Zondagmiddag ben ik tegen beter weten in mijn duurloopje nog gaan doen. Het was pijnlijk, maar ik wist van de vorige keren (in '98 was dit ook al eens gebeurd met die elleboog), dat de pijn in de komende nacht en de dagen erna nog veel erger zou worden en dat lopen dan niet mogelijk zou zijn. En ik zou me er toch niet beter bij voelen als ik ook nog eens mijn training gemist zou hebben.

Ik ga het morgen in een heel rustig dribbeltempo even een halfuurtje proberen, en dan hoop ik zondag weer de training te kunnen hervatten waar ik zondagmiddag geëindigd ben.

Het heeft allemaal een gezellige jaarwisseling niet in de weg gezeten. Alcohol is een goede pijnstiller, en vanmorgen tussen half 9 en 12 heb ik, na een stevige pijnstiller, nog ongegeneerd een paar uur slaap achter mijn korte nacht geplakt.

Mijn voornemens voor 2013 mogen duidelijk zijn. De eerste focus staat op 14 april, De Marathon!
Verder hoop ik dit komende jaar wat minder vaak mijn elleboog te beschadigen. En wat ik écht, écht écht moet doen ik 's avonds wat vroeger mijn bedje in kruipen.

Lieve lezers en medebloggers: Voor jullie heel veel liefde, gezondheid en geluk voor het nieuwe jaar. Ik hoop dat we elkaar weer veel zullen inspireren en veel bij elkaar kunnen buurten hier in 'blogland'.

Gelukkig 2013!

wegwaaiende oortjes

Meestal blog ik alleen maar over de halleluja-loopjes.

Lopen is leuk.

Kijk maar hier , hier of hier.

Maar als je jezelf een doel stelt, dan moet je er ook voor gaan.
Ook op de momenten dat het gewoon niet leuk gaat zijn.

Vandaag kwam ik rond een uur of twee uit mijn werk.
Er stond een koude kl*t* wind bij de plas en het regende. Al de hele dag. En het zag er niet naar uit dat het vandaag nog droger zou worden.

Ik sprak de kinderen en Mr.C. toe. 'Ik ga het niet uitstellen, ik moet toch. Ik ga lopen, het wordt een pittige loop: 40 minuten volle bak, tempo 95%. Maar als jullie nou over 3 kwartier het bad aanzetten, dan denk ik de hele training aan mijn heerlijke warme bad en dan heb ik lekker wat leuks om naar uit te kijken.'

Zo gezegd, zo gedaan.

En bah... wat was het vies. Schreef ik de vorige keer dat ik het gevoel had dat ik werd bemoedigd en gedragen... vandaag liet alles, behalve mijn eigen kracht, me in de steek.

Ik nam een route waar geen afsnijden bij mogelijk was. Mijn bril besloeg al gauw, ik zag de plassen steeds te laat, en kon niet anders als dwars erdoorheen. Binnen 3 minuten liep ik al te soppen in mijn schoenen. Halverwege stopten mijn 'oortjes' ermee. Waterschade? Ik weet het niet. Heel zacht kon ik alleen nog maar, als een metronoom, de doffe slagen van de bas horen die het tempo aangaven. Toen later de muziek het plotseling weer deed, waaide het zo hard, dat mijn 'oortjes ' uit mijn oren waaiden. Bah, bah, bah.
Het tempo moest hoog blijven. Vette tegenwind, en geen muziek om me te motiveren. Snot en kwiel over mijn wangen. Op zich geen probleem: er was niemand op straat en het spoelde toch wel weg in die stromende regen.
Op een stukje in de luwte van de wind kon ik de muziek weer horen. Mijn i-phone leek op de stand: 'selecteer de minst leuke muziek' te staan. Hij zat diep weggestopt in een hoesje onder mijn windjack en met handschoenen aan lukte het niet om vooruit te 'spoelen' zonder tempoverlies.

Nou ja, nobody said it was easy.
De enige weg om er te komen is volharden. En zolang ik de motivatie heb, moet ik hem maar koesteren.

In de douche heb ik mijn zeiknatte kleren op de grond laten zakken en ben ik met een grote sprong in bad gedoken. Hoe lekker was dat! Janneke deed er nog een extra lekker geurtje voor me in en legde een boekje voor me klaar. Dit plan kan niet lukken zonder de steun van mijn achterban :-). En het was fijn om te weten dat ik ook uit mezelf, óók zonder muziek of mooie dingen om me heen, toch weet te motiveren. Ook dit loopje is weer niet voor niks geweest.