shine

In de aanloop naar de marathon, tijdens het uitvoeren van de sponsoractie, gebeuren er insprirerende dingen.

Ik ben niet zo heel sterk in 'in de belangstelling staan'.

Ik heb me op mijn bruiloft bijvoorbeeld, met een beetje hulp van mijn moeder, mooi onder de 'de openingsdans' uit weten te manoeuvreren. 

Een toespraak houden in het openbaar? Mwah... iets inbrengen op een werkoverleg is al hoog genoeg gegrepen. 

Bloggen... het duurde even voordat ik het leuk vond in plaats van spannend... wat zullen mensen er wel niet van vinden?

En nu, met dit hele marathon verhaal... heb ik continu het gevoel dat alle ogen op mij zijn gericht. Op de trainingen wil iedereen weten hoe de duurlopen gaan. Ik moet overal aandacht vragen voor het  'goede doel, alias Annemiek' en straks verschijn ik ook nog met mijn kop in de krant.

Mensen vinden het 'goed' van me, of vinden het 'knap'. En ik weet eigenlijk niet altijd even goed hoe ik hiermee om moet gaan. I run for a cause, not fot applause...

Mijn schoonzus Annemiek wees me erop in haar blog. 'In de anders zo ingetogen Natasja blijkt zomaar een PR-vrouw verborgen te zitten.' 

Komt natuurlijk ook een stukje prestatiedruk bij kijken. En die druk wordt, met nog maar een maand te gaan, en met meer ogen op me gericht, hoger en hoger. Het gaat er wel nog steeds meer en meer naar uitzien dat mijn lijf in staat is om het te halen, maar toch... stel je voor dat iets niet lukt, terwijl iedereen naar je kijkt.

En dan ook de vraag... wat als het allemaal wel lukt? Hoe groot kan dit worden?

In een mailwisseling wisselden Annemiek en ik hierover van gedachten.

'Geen last van faalangst, maar ook niet meer van slaagangst.
Met bescheiden blijven dienen we de wereld niet.' 
Dat schreef Annemiek vandaag aan mij.

En daarbij plaatste ze een stukje tekst van Nelson Mandela. De woorden die hij sprak bij zijn inauguratie:

We are all meant to shine

Our deepest fear is not that we are inadequate.

Our deepest fear is that we are powerful beyond measure.

It is our light, not our darkness, that most frightens us.

We ask ourselves, who am I to be brilliant, gorgeous, talented, and fabulous?

Actually, who are you not to be?

You are a child of God.

You playing small doesn't serve the world.

There's nothing enlightened about shrinking

so that other people won't feel insecure around you.

We are all meant to shine, as children do.

We are born to make manifest the glory of God that is within us.

It's not just in some of us, it's in everyone.

And as we let our own light shine,

we unconsciously give other people permission to do the same.

As we are liberated from our own fear.

Our presence automatically liberates others.

Mooi hè?

There's nothing enlightened about shrinking

We are all meant to shine, as children do

Vinden kinderen niet alles geweldig wat ze doen. Kijk eens, mama, hoe knap? Of kijk eens papa, hoe mooi? En ze laten zich zonder zich daarbij ongemakkelijk te voelen de hemel in prijzen. Luistert er iemand niet, of wordt er niet gekeken naar hoe knap ze iets doen? Ze roepen net zolang om aandacht tot ze het krijgen. 

Zonder grootheidswaanzin, en zonder mezelf te plaatsen op een level naast Mandela (betrapt... daar duik ik alweer weg in bescheidenheid) laat ik me gewoon maar inspireren door de woorden van Mandela en Annemiek.

Laat ik gewoon maar niet bang zijn, bescheidenheid dient de wereld niet. Als ik mijn licht laat schijnen, geef ik onbewust toestemming aan andere mensen om hetzelfde te doen. En dat is écht waar... ik kan daar intussen genoeg mooie voorbeelden van geven. Laat ik er maar gewoon voor zorgen dat dit gedeelte een succes gaat worden. Zonder angst voor wat ik niet zou kunnen. Zonder angst voor alles wat hieruit volgt.

Dus... ik mail nog een krant, mail zuidwest-tv, laat me fotograferen in mijn hardloopoutfit, ga morgen nog eens leuren voor een beetje hulp hier of daar, en ik geef mensen om me heen de kans om met ons mee te schijnen!

07-04-2013 naschrift: ik heb onbedoeld een beetje gelogen. De tekst is niet van Mandela, maar van iemand anders. Neemt niet weg dat hij mooi genoeg is om gedeeld te worden. Maar hier ** klik** lees je de waarheid.

14 april 2013

Mijn hart gaat steeds sneller kloppen terwijl ik het inschrijfformulier invul. 
'Wilt u een sms versturen bij de doorkomst van elke 5 kilometer? ' 
Ja, dat lijkt me fijn, zegt Mr. C. Dan weet ik dat ik me geen zorgen hoef te maken. 
'Vul hier het telefoonnummer in'. 
Nu hoef ik alleen nog maar op 'verzenden' te klikken. Mijn hart klopt in mijn keel als ik mijn gegevens verstuur.

Hoeveel procent van mijn maximale hartslagfrequentie zou mijn metertje nu aangeven als ik mijn hartslag nu zou meten? Ik gok op 95 %. Ja... ik besef het... ik begin al aardig last te krijgen van 'loopdeformatie'.

14 april 2013 wordt de nieuwe focusdatum. Dan loop ik een hele marathon. Binnen 5 uur en 30 minuten moeten de volledige 42,195 km volbracht zijn.

Degenen die me voor gek verklaren, of hier hun vraagtekens bij hebben, wil ik toch vragen om die vraagtekens om te zetten in volledige steun en support. Ik zal het nodig hebben. Ik loop hem namelijk niet alleen voor mezelf.

We gaan even terug naar de weken vóór de zomervakantie in 2012. Mijn schoonzusje had een vreselijk bericht gekregen. Ondanks de chemo's die ze toegediend kreeg was binnen een paar weken tijd haar hele lichaam onder de uitzaaiingen geraakt. "De kaarten zijn geschud, mevrouw", had de arts letterlijk gezegd, "er is niets meer dat we kunnen doen".

Na een korte fase van voorbereiden op haar naderende einde heeft mijn schoonzus het roer omgegooid. Ze was al op het spoor gekomen van alternatieve therapieën in Duitsland, en als een tijger heeft ze zich hierin vastgebeten. Ze is de diagnose en haar prognose gaan zien als slechts een volgorde van letters op papier. Waarom zou je je daar in hemelsnaam bij neerleggen als je twee kinderen hebt die hun moeder nog lang niet kunnen missen?

Als een tijger blijft ze zich vastbijten in de therapieën. En met resultaat. Ze voelt zich (meestal) goed, is bijna vrij van pijnstillers, bouwt af en toe zelfs weer aan haar conditie en tests lieten pasgeleden zien dat de processen van kwaadaardige celdeling stilstaan. Wow!

Eén nadeel... Dat tijgeren en vastbijten kost klauwen vol geld. Ze krijgt van de behandelingen geen stuiver vergoed. Het is zorg die buiten het reguliere circuit om wordt gegeven, en daar doen de zorgverzekeraars niet aan mee. Terwijl de resultaten zo opzienbarend goed zijn!
Buiten de zorgen die ze heeft om haar gezondheid, om de toekomst van haar kinderen, buiten de strijd die ze moet leveren voor de zorg de ze wil krijgen, komen daar dus ook nog eens geldzorgen bij. En dat is de enige zorg in dit rijtje die ik kan wegnemen. Dus....

Samen met een vriendin van mijn schoonzus heb ik besloten om een marathon te gaan lopen, en me te laten sponsoren voor mijn schoonzus. Als het ernaar uit gaat zien dat ik dat ga redden, zo over een paar maandjes, dan zal ik met een concreet plan komen. Intussen zijn tips en ideeën van harte welkom. Ik heb niet zo'n hele grote comerciële handelsgeest.

Inmiddels heb ik de 5e week van mijn schema bereikt. Training 14 van de de 66 is volbracht :-).




Ik sluit de inschrijfpagina en open mijn mailbox:

Beste mevrouw C. 
Hiermee bevestigen wij je inschrijving voor de ABN AMRO Marathon Rotterdam.
Op zondag 14 april 2013 ga jij in een unieke ambiance de 33e editie van het grootste ééndaagse sportevenement van Nederland beleven. De start is om 10.30 uur. We wensen je veel succes met de voorbereiding en zien je graag aan de start op zondag 14 april in Rotterdam.
Met sportieve groet,
ABN AMRO Marathon Rotterdam

Ik zucht nog eens diep. Mijn hartslag daalt langzaam. Nu is het echie. En nu mag iedereen het weten :-)

Plaatje geleend van het web, ik geef hem weer netjes terug

de morgenstond....

De morgenstond had vanmorgen goud in de mond.

Druk programma vandaag.
Dus vroeg uit de veren voor training nr. 15. Nog 51 te gaan ;-).

En het was weer een kadootje hoor!
Voor iedereen die vanmorgen niet in de gelegenheid was om hiervan te genieten... geniet gewoon even met mij mee!

Ik ben van mijn geplande rondje afgeweken om goed zicht te hebben op de opkomende zon.

Kijk... hier wilde ik eigenlijk rechtdoor en linksom om de plas, maar rechtsaf is het grote meer, met uitzicht op de zon.

Hier had ik de keuze. Linksaf, weer richting woonwijk. Of rechtdoor over een modderpad.

Het modderpad bleek bevroren, dus het was goed te doen

 

Ik liep sneller dan mijn schaduw (not...)

En ik besloot de berg op te lopen om even te genieten van het uitzicht.

Daar zat, pontificaal op een bankje, een enorme roofvogel op me te wachten.

Hij schrok een beetje van die vreemde vogel die daar in alle vroegte de berg op kwam hollen en vloog snel weg.

Mooi hè... het plekje waar Brabant Zeeland kust. Met in de verte de Antwerpse rook.

En rechts, in de diepte, ons wijkje.

Op de terugweg stond onze Peperbus te blinken in de zon.

Kortom... het was kadootje na kadootje.

.

Iridescent

Ik ben bezig met een Groot Plan.
Een plan voor mijn schoonzus.
De details, die vertel ik later, maar ik kan hier wel alvast vertellen dat het plan volharding vergt.

Vandaag had ik op een bepaald moment het gevoel dat er krachten gebundeld werden om mij te steunen in mijn plan. Ik begon met slechte zin aan mijn hardlooprondje. Stijve rug, zware benen, koud, regenachtig weer. Een koude wind recht op mijn giechel. Het liefst keerde ik weer om om in een lekker warm bad te gaan zitten.

Bij de plas aangekomen verscheen er een prachtige regenboog. De regenboog is sinds een paar maanden het lijntje dat Jip met zijn tante bindt en komt vaak naar voren in bijvoorbeeld een kadootje dat ze elkaar geven, of als er een tekening wordt gemaakt. Dit ontstond toen Jip zijn tante toevallig een keer een liedje liet horen dat op dat moment zo ontzettend goed haar gevoel weergaf. En ja... de titel van dat liedje? Iridescent.... regenboogkleurig. Zei ik toevallig? Toeval bestaat niet.

Bij de plas aangekomen stond daar dus die mooie regenboog. En heel mijn training lang (die was langer dan een paar minuten :-) ) heeft die regenboog daar gestaan. En ik had écht het gevoel dat mijn moeder en mijn schoonvader daarboven dat tafereeltje hebben zitten bedenken en schilderen om mij op deze morgen aan te moedigen. Om me te ondersteunen in de gedachte dat ik mijn doel alleen maar kan bereiken door volharding en volhouden. Ik voelde me op dat moment zo bemoedigd, aangemoedigd en verbonden. Ik werd er blij en verdrietig van tegelijkertijd.

Op een bepaald ogenblik leek de regenboog op tientallen meters voor mij de grond te raken. De pot met goud leek binnen handbereik. Maar iedere keer als ik dichterbij kwam, schoof ook de regenboog een stukje achteruit. Die pot met goud die gaat er komen. Op het einde van het doel. Het was nu nog te vroeg...

Kijk, hoe mooi het was...

klik op de foto voor een vergroting

En de verloren gegane fotomaaktijd heb ik op het einde van het rondje er weer keurig achteraan geplakt.

stickers plakken

Het gewichtsbeheerssysteem is hier nog steeds niet helemaal onder controle.

Of in Jip en Janneke-taal; het lukt nog niet altijd even goed om af te vallen.

Een paar weken hou ik het vol. Dan laat ik de touwtjes weer vieren.

En ik wil gewoon heel graag nog weer een keer een halve marathon lopen. Hoe minder je dan meesjouwt bij elke stap, hoe makkelijker dat gaat. Ik zou het dus gewoon een keertje wat langer vol moeten houden.

Dussss... ik heb er een nieuwe troef tegenaan gegooid. Een soort stickertjes/beloningssysteem. Maar dan anders.

Voor de laatste 6 kilo heb ik mezelf een armband kado gedaan. Die kan ik vullen met stenen ('chunks' noemen ze die). Bij iedere kilo die ik kwijt ben, mag ik van mezelf een nieuwe steen kopen. Vrijdag mag ik mijn tweede steen kopen :-).

Iedere steen heeft een symbool, met een betekenis. Sommige symbolen  met een hoog 'het zal wel'gehalte, maar andere symbolen passen toch wel weer beter bij me. 

Als ik de armband overdag draag, dan helpt het me om mijn doel voor ogen te houden als ik even een zwak moment heb. En nee, zo'n lege armband is ook helemaal niet leuk om te dragen. Die moet gewoon zo snel mogelijk vol.

Nou ja... 1 blik op mijn pols, en jullie weten hoe het ervoor staat.

Ik hoop heel gauw vol trots een hele volle armband te kunnen laten zien.

En o, ja... ze hebben er ook riemen van. Die koop ik hierna: die zal ik dan hard nodig hebben!

verstoppertje

Sinds twee weken is het weer lang genoeg licht 's avonds om te gaan harlopen in het bos. De hele winter heb ik me op de dinsdagavonden naar de training moeten slepen. Zo na het eten, in mijn after-diner-dipje onder een dekentje op de bank, wetende dat je de kou in moet... Het viel niet altijd mee. Ik begon al te twijfelen aan mijn motivatie. Vond ik het nog wel leuk genoeg? We liepen rondjes op de baan, of rondjes rond het sportpark. Vaak liepen we ook vanaf het sportpark 'helemaal' naar 'de Plaat'. De Plaat is de wijk waar ik woon. En er is maar weinig vervelender dan in de kou langs je huis lopen, in de wetenschap dat je nog maar halverwege bent, en ook weer 'helemaal' terug moet lopen naar het sportpark. Over dat saaie lange fietspad. Thuis... is waar de koffie op je wacht. Thuis is een warme douche, en een dekentje. Thuis kijkt m'n mannetje naar me uit   naar de tv...

De eerste avondtraining in het bos voelde ik me als een koetje die wordt losgelaten in de wei na een lange winter. En zo voelt het eigenlijk nog. Je ziet het bos met de weken groener worden. Je ziet de kiemblaadjes uit de grond komen als we met onze neuzen dicht bij de grond onze oefeningen doen. Volgende week staan de rhododendrons weer in bloei.

Nu weet ik weer waarom ik de hele winter doorgelopen heb: om in de zomerperiode fit genoeg te zijn om mee te kunnen naar het bos. Met de veiligheid van je clubje om je heen. Met een trainer die ieder paadje en heuveltje kent en benut. Het is zo fijn!

Wat heeft verstoppertje dan te maken met hardlopen? Alles, als je tijdens de training een spelletje verstoppertje gaat doen en je moet rennen voor je leven om van achter de rhododododendrons als eerste de buutplaats te bereiken. Heerlijk om weer even kind te zijn.

En over verstoppertje gesproken... Blogspot heeft zijn lay-out veranderd. Het is vast een kwestie van wennen, en het zal vast een verbetering zijn, maar voorlopig kan ik het allemaal niet meer vinden. Ik zoek me het ongans naar de juiste knoppen om op te klikken.

gestraft

Ken je dat moment...
Dat moment dat je opstaat van tafel na een paar glazen wijn, en dat blijkt dat het zittend allemaal nog wel ging, maar dat het bewegend toch iets moeilijker wordt?
En ken je dan ook dat moment dat je met je gezelschap (collega's bijvoorbeeld) naar buiten loopt om een kroegje verder te gaan, en dat je besluit je fiets alvast mee te nemen, en terwijl ze op je staan te wachten vóel je gewoon de opluchting wanneer het je binnen 5 seconden is gelukt om je fiets van het slot te friemelen?

In die toestand sloot ik vrijdagavond na een leuke teambuildingmiddag (waarover hier *klik*  meer) de week af.

Ik had me ook voorgenomen om geen smoesjes meer te verzinnen om trainingen over te slaan. Dussss.... op zaterdagmorgen ging mijn wekker. Ik constateerde hoofdpijn en dorst en een lichte misselijkheid. En ik constateerde dat ik eigenlijk nog wel even door wilde slapen. Maar hé, de zon scheen, ik dacht: 's avonds een vent, 's morgens een vent. Ik werkte een boterhammetje naar binnen (de koffie sloeg ik over... ja, dan is het ernstig met me gesteld) en ik maakte me klaar om naar het bos te gaan om te gaan  hardlopen.

Op het moment dat ik mijn been over mijn fiets slingerde om op te stappen hoorde ik plotseling een echo van de stem van mijn trainer in mijn hoofd: 'Volgende week heb ik een verrassing voor jullie'. Ik overwoog nog even af te stappen, maar ik was nu al zo ver gekomen...

Tja... die verrassing, dat kon eigenlijk maar 1 ding betekenen: de Coopertest. Maar meestal wordt-ie pas in april afgenomen. Dus misschien zou het meevallen. Voor degenen die hem niet kennen: de Coopertest is een test om je conditie te meten. In 12 minuten loop je zo ver als je kunt en geef je álles! En het zijn maar 12 minuten. Maar je gaat bijna dood.

Terwijl we met de loopgroep stonden te wachten tot het 9 uur was, werd mijn vermoeden steeds meer bevestigd. De trainer verscheen niet (die wast vast de bordjes op het parcours neer aan het zetten) en de vervangende trainer nam ons zonder iets te zeggen mee op pad. Hij vermeed angstvallig het Coopertestparcours. En ik wist.... ik wist met mijn houten kop, dat ik ergens tussen nu en 10 uur zo diep zou zitten, dat ik niets meer geven kon. Daar had ik gisteravond nou geen moment over nagedacht. Pffff... één avondje losbandig, en dan gelijk zo gestraft worden ?

Nou ja. Ik heb nu wel geleerd dat je ondanks een stevige kater toch een redelijke Coopertest kan lopen. Hij was niet wat hij ooit geweest was, maar wel weer een klein stukje verder dan een half jaar geleden. En daar was ik al heel tevreden mee. En er heeft weer eens een keer verse lucht gecirculeerd in mijn diepstgelegen, minderactieve longblaasjes. Ik voelde gewoon dat ze ervan schrokken!

Vanmorgen mocht ik in de herkansing voor een lekker loopje. Om 8 uur ging de wekker (eigenlijk 7 uur vanwege het aanvangen van de zomertijd). En dat was dan weer heerlijk. Zo rustig. Tempo laag. Stil op straat. De belofte van het vroege voorjaar. De belofte van een mooie dag. En zoals altijd.... als ik opsta, dan denk ik; waarom leg ik mezelf dit op, waarom moet ik van mezelf. Maar als ik dan eenmaal loop, dan ben ik altijd weer blij dat ik ben gegaan.

De rest van de dag heb ik bij verschillende famileden zittend op het terras, genietend van de zon en fijne mensen, doorgebracht. En liggend, op een stretcher: met mijn kont naar de zon en de wind toegekeerd. Dochterlief was zo goed om een glas water om te gooien. Een voltreffer midden in mijn kruis. Het had veel erger gekund: 10 minuten daarvoor zat ik nog aan een kop tomatensoep :-)

-15

Van de week had ik een hoog watjes gehalte.
Na een drukke dag op het werk, lukte het me niet om mezelf te motiveren om in de kou in het donker te gaan trainen. Kinderen uit de opvang ophalen, thuisgekomen snel koken, het eten naar binnen werken, en direct door omkleden om de kou in te gaan... het was iets teveel van het goede. En als Janneke dan ook nog voorstelt om lekker even samen in bad te gaan... zeg dan maar eens ja tegen de training en nee tegen Janneke en het bad.

Vanmorgen kostte het me geen moeite om te gaan. Ik wist dat het koud zou zijn. Maar ik wist ook dat de zon opkwam bij een strakke blauwe lucht. Ik wist dat het bos onder een wit dekentje zou liggen. En ik wist dat er nagenoeg geen wind zou staan. Alle ingrediënten aanwezig voor een prachtige training.

De heenweg was veelbelovend: de oranje gloed van de opkomende zon werd prachtig weerkaatst op de sneeuw.
Om 2 minuten voor 9 ( je moet vooral niet te lang wachten in de kou) kwamen alle lopers binnendruppelen. En ja, het was koud. Maar het was ook prachtig.

Dit zijn de trainingen waarop prestaties er eigenlijk gewoon niet toe doen. Je moet lopen, warm blijven, oppassen voor blessures, en vooral genieten. Je voeten en benen zijn reflexmatig continu aan het corrigeren op de harde bevroren ondergrond. Op het oog zie je de oneffenheden niet, dus ongemerkt zijn de benen extra hard aan het werk.

Genieten, dat doe ik dan ook volop.
We liepen na de warming up en wat oefeningetjes 4-5 rondjes over een bekend parcours. Met recht, zei de trainer, op het mooiste stukje bos waar je nu kunt zijn. Lichte heuveltjes, de heide en de bomen zijn besneeuwd. De zon komt langzaam boven de bomen. De lucht kleurt steeds blauwer. De sneeuw op de takken smelt een beetje. Met de zon erop geven de druppels licht. Het is alsof men is vergeten om de kerstverlichting eruit te halen.

 Met het opkomende zonnetje is iedere ronde net even anders. Ondanks de kou, voel je de zonnewarmte toenemen. Iedere ronde is de lichtval nét even anders dan de ronde ervoor.  Bij de laatste ronde waagt zelfs een enkel vogeltje zich aan een lied.

Dit zijn de trainingen waarop ik ook dankbaar ben. Dankbaar dat ik een lijf heb waar dit mogelijk mee is. Dankbaar dat ik een gezinsituatie heb waarbinnen dit kan. Dankbaar dat ik een gezin heb die het me gunt op 2-3 keer in de week te trainen. Dankbaar voor de fijne loopgroep. Dankbaar dat we hier zo mooi wonen. En toch ook wel een beetje dankbaar dat ik ook het doorzettingsvermogen heb om ook de minder leuke trainingen te doen, zodat ik fit genoeg ben om hiervan te kunnen genieten.
En dankbaar, dat ik er aan heb gedacht om mijn iphone mee te nemen :-), zodat ik deze mooie training vast heb kunnen leggen voor het thuisfront * :-)

Na de training bevroren haren en tintelende benen en billen.



Gelukkig bleek dat de intructies die ik thuis had meegegeven ook doorgekomen. Mr.C had ervoor gezorgd dat er een heerlijk warm bad klaarstond. En nee... daar zijn geen foto's van ;-p.

* lees: watjes die binnen zijn blijven zitten

Overwinnen (we-300)

Kromgebogen hing ze over het hek. Ze hapte naar adem. Branderige longen, opkomend maagzuur, vlekken voor de ogen.  Ze keek omhoog en zag het glunderende koppie van haar kind. Rode koontjes, twinkeltjes in zijn ogen, als altijd springend om haar heen. Zijn medaille hing al om zijn nek. ‘Kom mama, dan gaan de jouwe ook halen’.  En weg was hij weer. Energie voor tien! Ze zakte  weer voorover, in innige omhelzing met het dranghek.

Dit was een regelrechte nederlaag.  Duizend miezerige metertjes op de kidsrun en  er finaal uitgelopen worden door je zoon. Ze nam een besluit. Volgend jaar… dan zou ze hier weer staan. Maar dan trots en met opgeheven hoofd. Net zo moe, maar niet kapot. Een jaar lang om te komen van één naar vijf hele kilometers.

De eerste trainingen vielen tegen. Ze vroeg zich af of ze het ooit ging redden. Waarom leek iedereen dit leuk te vinden? Ging  ze het ooit leuk vinden? Dit was toch wel rete-zwaar. Regen, wind, blessures, zichzelf… alles kwam ze tegen. Haar i-pod was haar coach, trouwe vriend in moeilijke tijden. Maar uiteindelijk was dat moment daar. Ze merkte dat ze zich beter voelde als ze had gelopen, dat ze uit ging kijken naar de volgende training. Ze voelde de beroemde adrenalinekick. Zelfs op vakantie gingen haar loopschoenen mee. Wie had dat ooit gedacht?

En nu staat het hier zwart op wit. Renate ten Cate. Startnummer 6251 op de City-Pier-City-loop. Die vijf hele kilometers gaat ze lopen!  Ze ziet een glorieuze finish voor zich... Ze zal zich door die kilometers heen ploegen. De laatste zware meters…  Haar kinderen moedigen haar aan . De tijd is van geen belang.  Die vijfduizendste  meter, die telt! Ze passeert hem trots, fier en rechtop. En samen met haar zoontje zal ze haar medaille ophalen.

We-300 is een schrijfoefening/uitdaging van Plato: Schrijf een verhaal/blog van exact 300 woorden over een bepaald woord, maar gebruik dat woord niet in de tekst. Dit keer was het woord: overwinnen.
Meer lezen/meedoen?http://platoonline.wordpress.com

zomaar een zondag

Links van me het Markiezaatsmeer. Witte schuimkoppen op de grijze plas. De zon schijnt fel. De wind vol op kop.

Rechts van me daagt een heuvel me uit.



hoe komen die blaadjes nou toch ineens aan de bomen???



Killing in the name of, van Rage against de Machine knalt keihard door de oortjes.

Deze vrouw... zachtmoedig? Klopt. Maar af en toe mag het 16-jarige rebelse meisje nog weer even wakker worden. Na de training mag ze weer gaan slapen, en wakker worden als ik het nodig vind. Ik voel me weer even als herboren als ik de plas en de heuvel achter me laat en ben het lamlendige en grieperige gevoel van van de week helemaal kwijt.

Als toetje neem ik een warme douche. Kennen jullie de talasoscrub van Collistar? Dat is echt het allerlekkerste douchespullie ever. Een scrub, met een mentholachtig luchtje, dat je huid doet tintelen. Maar er zit ook olie in, waardoor je huid heerlijk zacht gaat aanvoelen. Na het douchen nog even smeren met de boycrème... en ik voel me weer helemaal het dametje. Er is één nadeel aan dat spul... de prijs... voor een potje scrub en een potje crème ben ik bijna 80 euro kwijt.

Nog even meegenieten van de muziek? Zet de speakers maar voluit!
Wees gewaarschuwd voor een vreselijke bak met herrie en agressie!

Zaklopen in Nisse

Vandaag was de langverwachte zakloop.

Met mijn bouwjaar als startnummer (nummer 72) kon dat niet mis gaan. Dat je dan tevens met je gewicht op je buik 7,5 kilometer rond moet gaan rennen in een nietsverhullende strakke hardloopbroek geeft toch een beetje het gevoel van een veekeuring. ( Haha, en dan staat er ook nog eens MEGA boven!!! Dat zie ik nou pas.) Niet over nadenken was ons devies... als je hard genoeg loopt ziet niemand het.

Met mijn hardloopvriendinnetje toog ik naar het Zeeuwsche Nisse. (Nee, niet naar het Brabantse NisPen... 't was goed dat we afspraken om samen te gaan, anders had mijn tomtom me zomaar de verkeerde kant op gestuurd :-)) Buiten de wereldberoemde zakloop om had ik nog nooit van Nisse gehoord, maar het is echt een omweggetje waard. Een plekje waar je in de dorpskern je makkelijk kan voorstellen hoe het leven er 100 jaar geleden uit moet hebben gezien. Een kerkje, een muziekkapelletje, een dorpspomp, een veldje (heette dat geen dorpstiende?) met in een kringetje wat huizen eromheen, zodat je elkaar goed in de gaten kon houden. Het zag er allemaal heel vriendelijk uit. Voor de zeeuwse dorpen misschien 13 in een dozijn, maar ik was er wel van gecharmeerd.

Het parcours liep over de dijken en langs de weilanden. Mooie vergezichten, de zon scheen helder op de omgeploegde klei, paardjes die met ons meegaloppeerden in de wei. De wind blies onze hoofden leeg. Slechts een paar verfrissende druppels regen uit de donkere dreigende luchten die voorbij kwamen waaien.

De loop ging niet vanzelf. We hebben alles gegeven wat erin zat. Meer dan wat we hebben gegeven zat er niet in vandaag. Voor mijn gevoel had mijn finishtijd minuten sneller moeten zijn. Maar dit was wat het was.
Het was veruit het mooiste loopje wat ik ooit gelopen heb!

Het allerleukste was de lol die ik had met mijn vriendin. Dat gaf ons bijna nog meer energie dan het lopen zelf. We doen dingen die we ook zouden doen toen we 16 waren. We lachen om dezelfde dingen waarom we ook zouden kunnen lachen toen we 16 waren. Mensen genoeg om naar te kijken, mooie mannenbenen genoeg om naar te kijken. Misschien maakt dat ons ook wel een beetje puberaal?

Hoe heb ik hem voor de start kunnen missen, maar bij het uithijgen spotte ik dus de pomp. En ja... die moest vastgelegd worden voor mijn blog. Vriendin wilde de foto's wel opsturen, onder voorwaarde dat ik ze in de juiste volgorde zou plaatsen. Nou ja... om aan te geven hoe plat en  puberaal het niveau was.... En dat op zondag in een dorp in zeeland... het moet niet gekker worden.

Mijn startnummer heb ik op de koelkast geplakt. Het wordt mijn motivatie voor de komende week om de dalende (of is het stijgende?) lijn vast te houden. De goede lezer ziet de speculaas al uitdagend klaar liggen voor consumptie. Het feit dat het zondagmiddag is, en dat hij nog ongeopend op het aanrecht ligt is al een hele prestatie: meestal ligt het zakje tegen deze tijd al van de inhoud gescheiden in de prullebak.

alles of niets

Kennen jullie dat? Dat je niet een beetje kunt roken, of een beetje kunt lijnen of een beetje kunt... nou ja, ik geloof dat iedereen voor zichzelf iets kan invullen. Het is óf alles, óf niets. Bij mij dan....

Daarom ben ik gisteren weer begonnen met een suikervrije week. Zo eens in de zoveel tijd, dan doe ik dat. In de hoop dat het ooit nog eens een gewoonte wordt om helemaal suikervrij te gaan (ja, ja.....)
Ik doe dat omdat ik geen maat kan houden. Als ik om 10 uur zeg dat ik 3 pepernoten mag, dan mag ik er na een uur nog 3. 's Middags mag ik dan nog een handje, omdat het vanmorgen ook mocht. En tegen de tijd dat het avond is vul ik gezellig een bakje, want de dag is toch al verpest: morgen weer opnieuw met een schone lei beginnen. 
Nou gaat het niet alle dagen zo hoor. Maar er zijn zo van die dagen...

Ik heb gemerkt dat de alles of niet tactiek beter bij mij past. Vandaar dat ik die suikervrije weken doe. Er is dan immers zoveel wat 'niet mag'. Snoep, koek, chips, frisdrank, zoet beleg, toetjes, alcohol, etc. Ook de suikervervangers mogen niet. Het enige wat ik als zoet gebruik is honing of fruitsuikers. En bij alles wat ik in mijn mond stop bekijk ik de ingredientenlijst op toegevoegde suikers. Het zal je verbazen waar ze allemaal suiker in stoppen! Ook in de hartige dingen, waar je het helemaal niet van verwacht.
Niet dat ik dan alles met een spoortje suiker laat staan, maar als ik de keuze heb tussen product A en procuct B, dan kies ik degene met de minste suiker. En terwijl ik bezig ben met beslissen, kan ik altijd ook nog voor C kiezen: besluiten om iets níet in mijn mond  te stoppen.

Zondag loop ik mee met de zakloop in Nisse: http://www.zaklopers.nl/. Een loopje door 'de zak van Beveland'.
Mijn startnummer is 72. Da's niet alleen mijn bouwjaar, maar het lijkt me ook erg leuk om te kunnen zeggen dat ik  met mijn gewicht op mijn buik rondhuppel.
Het is een relatief kort loopje. En ik geloof dat de omstandigheden goed zullen zijn. Zie je het voor je, het weer van vandaag? Wat laaghangende mist in de verte, waar het zonnetje prachtig op schijnt. Een koude prikkel in de lucht, nog net geen vrieskou, maar al wel met de belofte van de winter? Ik heb er nu al zin in!

Ik heb in ieder geval voor deze week een goede motivatie. Met al dat decemberlekkers in huis (speculaas, kruidnoten, chocola) is er genoeg waar ik nu nee tegen zeg. En met de loop van zondag in gedachten is ieder pondje dat ik niet bij iedere stap mee hoef te sjouwen meegenomen.

Met mijn loopvriendinnetje heb ik net ons doel vastgelegd. Ben reuzebenieuwd of we het doel gaan halen. Zo niet, dan hebben we in ieder geval genoten van een mooi loopje in een mooi zeeuwsch landschap.

motivatie

Dit is een blog waarvan ik niet weet hoe ik de juiste toon moet zetten. Ik weet niet hoe ik het ga omschrijven zonder te verzanden in een klaagzang. Of zonder de indruk te geven dat ik complimentjes nodig heb. Ik wil gewoon beschrijven hoe bijzonder ik het vond wat er vorige week gebeurde. Hoe alles samenkwam tot een punt waarop het ineens weer even lukte. Ik ga een poging doen...

Ik had een beetje gebrek aan motivatie. Ik was moe. Voelde me slap, dik en lusteloos en ongemotiveerd. Ik cirkelde rond in negatieve gedachtes. Het gekke aan de hele situatie is, ik heb eigenlijk geeneens een probleem, gelukkig maar. Hooguit een luxe-probleem. Maar toch vond ik wat ik doe niet goed genoeg. Ik had juist problemen met de negatieve gedachtes die ik had over het niet behalen van mijn doelen.

Met Tarzan had ik er een gesprekje over. Ik vroeg hem, als hij ergens mee zat, hoe vaak op een dag hij daar dan negatieve gedachtes over had. 'Best wel vaak' was zijn antwoord. Ik zei: 'maar hoe vaak is vaak? Is dat 10 keer op een dag, is dat 50 keer, of 100 keer'? 'Nee', zei Tarzan, 'een keer of 3 per dag'. Toen viel bij mij langzaam het kwartje dat als je ergens zeker honderd keer per dag een negatieve gedachte over hebt, dat je dan best wel een probleem hebt.

Dinsdag was de dag waarop alles samenkwam. Mijn vriendin belde en het gesprek kwam op door haar behaalde doelen en mijn gebrek aan motivatie. Ik kreeg de nodige peptalk, ik kreeg de nodige motivatie. Daarna ben ik op internet gaan googelen, in de hoop dat ik wat externe motivatie kreeg. Do something today, your future self will thank you for! Dat was de slogan die ik tegenkwam en waar ik die dag mee aan de slag ging.
Op mijn geliefde moederforum vroeg ik om raad en ik kreeg de tip over een heel nuttig programma met de naam: 'Your future self'. Dat kon geen toeval zijn!

's Avonds reed ik na een training (die ik eigenlijk had willen skippen... het begon al te werken ;-) ) in de auto naar huis. Op de radio viel mijn oor op een tekst die mij drie keer werd toegeschreeuwd: So I'm breaking the habit, I'm breaking the habit, I'm breaking the habit, tonight!
Toen was het me duidelijk. Hier waren hogere machten aan het werk. Dit viel niet meer te ontkennen. Misschien zou mijn buurvrouw het uitleggen als stiekeme gebeden die verhoord werden. Misschien gaf mijn moeder me van boven een duwtje in de goede richting. Maar vanaf dit moment lukte het me weer om mijn doelen voor ogen te zien, en voelde ik weer de motivatie om mijn doelen te gaan halen. En ja... een week is te kort om te zeggen dat het weer gaat lukken maar ik heb me het afgelopen jaar maar weinig strijdlustiger gevoeld dan de afgelopen week.

Het nummer krijgt een ereplekje op mijn ipod :-) Op een minder moment kan ik hem er nog eens bij pakken :-)