αλυσίδες

πάει μια δεκαετία που βρέθηκα σ'ένα εργατικό προάστιο της μαδρίτης, να επισκεφτώ τη maru- μια εξηντάχρονη γυναίκα με ύψος βία 1.50 και μπάσα φωνή απ'το τσιγάρο, μακρινή μου συγγενή. ήταν περήφανη για το νεόδμητο διαμέρισμα που στέγαζε την ίδια, την κόρη με το γαμπρό και τον εγγονό της, οικονομίες μιας ζωής δύσκολης που έγιναν τοίχοι, έπιπλα απ'το ικέα και πορσελάνινα μπιμπελό. ένα πρωινό με πήρε απ'το χέρι και μου είπε με τόνο εμπιστευτικό "έλα, πάμε για καφεδάκι με την a., είναι απ'την αργεντινή". κάθε πρωί πριν πάνε για το μεροκάματο, βρισκόντουσαν κι έλεγαν τα δικά τους.συναντήσαμε τη μεσόκοπη γυναίκα που η μοίρα της χώρας της την έστειλε μετανάστρια λίγο πριν τη σύνταξη. θυμάμαι την εικόνα τους, καθισμένες μπροστά απ'τη τζαμαρία του άδειου συνοικιακού καφενείου, να τα λένε σιγανά, η a., να κοιτάει με τα μάτια χαμηλωμένα το φλυτζάνι του ζεστού καφέ πάνω στην κίτρινη φορμάικα. μια εικόνα απώλειας και αλληλεγγύης.
στο πρόσφατο ταξίδι μου στη νέα υόρκη, συχνά με ρώτησαν πώς είναι να ζει κανείς στην κρίση. συχνά μου ξαναήρθε στη μνήμη εκείνη η παλιά εικόνα, τότε που κοίταζα με συμπάθεια και με την ασφάλεια της απόστασης πως σε μας δεν θα συνέβαινε κάτι τέτοιο.

chained

φτερά και πούπουλα

1990, φλεβάρης, στον υπόγειο του λονδίνου. μέσα στο βαγόνι καθόμαστε με τα μούτρα κατεβασμένα η παρέα μου κι εγώ. μόλις έχω βγει από ένα αποτυχημένο interview για τη σχολή που ήθελα, κοιτάω δάπεδο. ένας ψηλός αλλόκοτος τύπος με πλησιάζει και κάτι μου λέει. μεσ' τη σκοτούρα μου σκέφτομαι ότι μου ζητάει ψιλά. μου πιάνει το χέρι, κρύβει κάτι στην παλάμη μου και μου λέει κάτι σαν "άφησέ το ελεύθερο και θα σου φέρει ευτυχία". κοιτάζω στη χούφτα μου και βλέπω μια ζωντανή πασχαλίτσα. ο τύπος έχει εξαφανιστεί πριν προλάβω να πω ευχαριστώ.
1999, νέα υόρκη, χειμώνας, -27 c με τρελό wind chill. φορώντας τα πάντα, βγαίνω με "απαγορευτικό" να πάω στο σπίτι ενός φίλου. με το που βγαίνω απ'τον σταθμό, καθηλώνομαι από το κρύο. σταματάει από μόνος του ταξιτζής, ανοίγει την πόρτα και με τραβάει μέσα, ανάβει το καλοριφέρ φουλ ενώ με βρίζει "fuckin' idiot!" και με αφήνει δυο τετράγωνα πιο κάτω στην πόρτα του σπιτιού που πήγαινα. αρνήθηκε να πάρει χρήματα.
2000, άνοιξη στη union square. ερωτική απογοήτευση. κάθομαι στο αγαπημένο μου παγκάκι και καπνίζω ένα τσιγάρο στο μούχρωμα. μια ηλικιωμένη κυρία, μαύρη, προσπερνάει, ξαναγυρνάει και μου λέει σαν να περιγράφει φυσικό φαινόμενο :"oh my god, look at you!you are so beautiful!enjoy my child, enjoy!".
2001 stop over στη Μποκοτά. πάμε με την τότε συγκάτοικο να δούμε μια έκθεση στην εθνική τους βιβλιοθήκη. μας συστήνεται ένας πιτσιρικάς φοιτητής και μας τριγυρνάει στην πόλη και μέχρι το αεροδρόμιο για να μην πάθουμε τίποτα.
2008, δεκέμβρης, τρίτη νύχτα των γεγονότων. αποφασίζω να βγω απ'το σπίτι και να πάω ως την ομόνοια να δω τι γίνεται. φτάνω στην ευριπίδου και είναι σβηστά τα φώτα σ'όλη την περιοχή. μια μικροσυμμορία κινείται ύποπτα προς το μέρος μου. ένας άντρας μισομεθυσμένος πετιέται απ΄το πουθενά, με ρωτάει το μικρό μου και με συνοδεύει με ασφάλεια μέχρι την ομόνοια.
2012 αύγουστος, αίγινα, οικία καραπάνου. στο πίσω μέρος ενός μικρού κάδρου που εικονίζει ένα αγγελάκι, κάποιοι μάλλον επισκέπτες έχουν αφήσει ένα μήνυμα αγάπης για τα θύματα και τους επιζώντες της 11ης σεπτεμβρίου "you will find the strength to rise".

δεν πιστεύω ούτε σε φτερούγες ούτε σε κέρατα. αυτό που πιστεύω είναι ότι αυτήν εδώ την ταπεινή ζωή, άλλοι προσπαθούν να την κάνουν παράδεισο κι άλλοι κόλαση. κι ότι χωρίς το απροϋπόθετο καλό -την ενσυναίσθηση για τον εαυτό, για τους άλλους, δεν μπορεί να υπάρξει κοινωνία.

τελευταίο συμπέρασμα

μετά από δυο βδομάδες σε κώμα, άνοιξε τα μάτια, είπε: "περάσαμε καλά, περάσαμε κι άσχημα.θειός σχωρέστον"- εκεί κατέληξε. κυριολεκτικά.
σκέφτομαι σε ποιά κουντερική ατάκα μπορεί να βρεθείς να καταλήξεις. ελπίζω να είμαι τυχερή, να πω ένα σκέτο "ναι", ή "δέχομαι" ή κάτι τέτοιο. σαν η ερώτηση να έρχεται από τον
 Μεταμορφωτή που ρωτάει "κι άξιζε τον πόνο;" ή "να σε κάνω τριαντάφυλλο;" ή "τα φτιάχνουμε κοπελιά;"

αγκάλιασμα

όταν το παιδί  ήταν παιδί, ήταν απόλυτα εξαρτημένο.
αναγκάστηκε να κάνει τα πάντα για να επιβιώσει,
για να πάρει τη λειψή φροντίδα που του προσφέρθηκε.
προσαρμόστηκε φτιάχνοντας παρακόσμους
και στέλνοντας στη σκιά ό,τι πιο πολύτιμο είχε,
ό,τι το έκανε μοναδικό κι ανεπανάληπτο.
για να προστατευτεί, σήκωσε τοίχους κι άμυνες
που ενώ τότε του ήταν απαραίτητες,
σήμερα  μονώνουν το συναίσθημά του
και την επιθυμία του να λάβει και να δώσει
τη φροντίδα και την αγάπη που του έλειψε.

κοίτα αυτό το παιδάκι, πάρτο αγκαλιά
και βάλτο στην καρδιά σου για πάντα.

το ψυγείο

άνοιξα την πόρτα του ψυγείου μήνες μετά.μια ύποπτη μυρωδιά κινήθηκε αδιάκριτα προς την οσφρητική μου βαλβίδα.καμμία έκπληξη.κάτι θα είχε αφήσει μέσα από αφηρημάδα ή φρούδα ελπίδα για έγκαιρη επιστροφή στο εξοχικό και κατανάλωση.αλλά τα ψυγεία της μάνας μου έχουν πάντα μια ροπή προς το natural history museum. κι αυτό είναι καλό όταν κάνει τα μαγικά της και μαγειρεύει τραπέζια με το τίποτα, αλλά και κακό όταν τα ληγμένα κάνουνε πάρτι και σου γελάνε χνουδωτά τερατοειδή από τα καταχωνιασμένα κεσεδάκια.

θυμάμαι το ψυγείο της μάνας του.άνοιξα την πόρτα κι όλα ήταν αλφαδιασμένα. ταξινομημένα κουτάκια αναψυκτικών στραμένα προσοχή με την ετικέττα να διαβάζεται.αποστειρωμένο κι άοσμο, κανένα τάπερ σε ανάπαυση, κανένα προϊόν σε επικίνδυνη γειτνίαση με άλλο.εδώ μόνο κλωνοποίηση και καθαριότητα, όχι αναπαραγωγή και ζύμωση.δεν μπόρεσα να φανταστώ κανένα ζεστό φαϊ να μαγειρεύεται με κάτι από 'κει μέσα. όμως  είχε τα απαραίτητα σε περίπτωση εκτάκτου ανάγκης. όταν μου έδειξε τα πολιτικά του πιστεύω, η πρώτη εικόνα που μου ήρθε στο μυαλό, ήταν το ψυγείο της μάνας του.

αιτιώδεις σχέσεις

ήθελε να γνωρίζει πάντα το γιατί.γιατί ενώνονται τα αμινοξέα, γιατί είναι πράσινα τα φύλλα, γιατί ο κόσμος είναι έτσι κι όχι ανάποδα.κάθε τόσο της έκανε μια αιφνιδιαστική ερώτηση για την οποία είχε ήδη την απάντηση.αιτιώδεις σχέσεις, τα πάντα έχουν ένα γιατί πίσω τους προς εντοπισμό και διερεύνηση, κάθε ποιότητα μετατρέπεται σε ποσότητα.σε μια στιγμή του είπε "σ'αγαπώ", την κοίταξε δύσπιστα, μ'ένα χαμόγελο παιδιού που του χαρίζουν κάτι και δεν ξέρει αν είναι σωστό να το πάρει."αφού δεν με ξέρεις, γιατί το λες".εκείνη την ώρα θα ήθελε να υπάρχει όντως ένα βέλος στο ύψος της καρδιάς της, να του πει να γιατί.να καταθέσει τα στατιστικά στοιχεία των συναισθημάτων της.να απαριθμήσει μια λίστα λογικών κι αδιαμφισβήτητων συσχετισμών που ως αποτέλεσμα είχαν μια σειρά βιοχημικών αντιδράσεων καθοριστικών στο σχηματισμό των τρομερών αυτών φθόγγων.δεν χρειάστηκε.τον είδε να σηκώνεται βιαστικά και να της λέει "πρέπει να το επεξεργαστώ".
καιρό μετά τον θυμήθηκε να γελάει ξεκαρδισμένος.οδηγούσε κι επαναλάμβανε μόνος του σε κάποιο αόριστο γιατί:"γιατί κλάνει το γατί".να γελάει με την ψυχή του, απελευθερωμένος.έτσι θα 'πρεπε να του έχει απαντήσει, αλλά δεν πρόλαβε.

στον άγνωστο στρατιώτη

"γιατί γύρισες στην ελλάδα;" με ρώτησαν χθες βράδυ
"γιατί μου έπεφτε βαρύ να πεθάνω στα ξένα" απάντησα.θυμήθηκα την ανακούφιση που ένιωσα επιστρέφοντας, μόνο που βρισκόμουνα και πάλι εντός της μητρικής μου γλώσσας, όχι μόνο της ομιλίας αλλά και όλου του ιστού που με περιέβαλλε από καταβολής και μου έδωσε μορφή.τα πρόσωπα, τους φίλους, τους δρόμους, τα τοπία, όλα.
σήμερα είδα την D., φίλη και μετανάστρια από την απχαζία.πολεμάει εδώ και δυό χρόνια μακριά από τον τόπο της για να έχουν μια καλύτερη ζωή οι δικοί της πίσω στην πατρίδα.πολεμάει και με τον καρκίνο.και χάνει.κάναμε πως δεν το ξέρουμε.αποχαιρετηθήκαμε με μια αγωνία.πόσα μπορείς να πεις με μια αγκαλιά που μπορεί να είναι η τελευταία.πώς να την κάνεις να μοιάζει με ένα χωριουδάκι στον καύκασο, με δυο αγόρια και ένα κορίτσι, με τρία εγγόνια.
εκεί στα μάρμαρα του μνημείου, θέλω να πάω να σκαλίσω δίπλα στα γράμματα του παππού μου:
σουκούμι, γιερεβάν, μπακού, σιαν, ζαμπ.

οι πολεμιστές του Ριάτσε

1972.στο μικρό λιμάνι του ριάτσε, ένας αυτοδύτης βρήκε στα ρηχά δύο χάλκινα αγάλματα.λένε πως γλίτωσαν απ'τους αρχαιοκάπηλους που έσπευσαν, επειδή ένα τσούρμο παιδιά τα προφύλαξε φωνάζοντας την αστυνομία και κάνοντας σαματά.παρόλ'αυτά κλάπηκαν οι ασπίδες και το δόρυ πριν καταφτάσουν οι αρχές.οι "πολεμιστές του ριάτσε" αποδίδονται στο φειδία, σπάνια δείγματα ομορφιάς και γλυπτικής δεξιοτεχνίας.οι ρωμαλέοι εκπρόσωποι του χρυσού αιώνα, διαβρωμένοι απο τις κακουχίες της υποθαλάσσιας διαμονής τους επι τόσους αιώνες, ακολούθησαν μια δεκαετή αγωγή αποκατάστασης μέσα στο μικρό μουσείο της επαρχιακής καλαβρίας.το 1981 εκτέθηκαν σε κοινή θέα και πάλι, προσελκύοντας χιλιάδες επισκέπτες απ'όλο τον κόσμο.
δέκα χρόνια αργότερα σε εκπαιδευτική εκδρομή με την ασκτ, φτάσαμε κι εμείς εκεί να θαυμάσουμε τα διάσημα πλέον γλυπτά. ένας απ'τους δύο ήταν πάλι στο χειρουργικό κρεβάτι για συντήρηση που μπορούσαμε να παρακολουθούμε, και δεν ξέρω αν αυτή η σκηνή ήταν που τα έκανε να μοιάζουν ακόμα πιο ζωντανά κι ανθρώπινα.ο ένας όρθωνε το περήφανο ανάστημά του, αλλάζοντας κυριολεκτικά έκφραση και συναίσθημα ανάλογα με τη γωνία θέασης-ο άλλος υπέμενε στωικά τη φροντίδα των συντηρητών του στη μάχη με το χρόνο.
αφήνοντας το μουσείο, ξεμακρύναμε απο το γκρουπ με δυό φίλες για να δούμε λίγο τη μικρή πόλη και σ'ένα σοκάκι τρυπώσαμε σ'ένα καφενεδάκι φλυαρώντας ακατάσχετα για όσα είχαμε δει.στο ταμείο ένας ηλικιωμένος κύριος, μας ρώτησε ευγενικά αλλά με φανερή ταραχή αν είμαστε ελληνίδες.του απαντήσαμε καταφατικά με σπαστά ιταλικά χειρονομίες και χαμόγελα.άπλωσε τα ρέστα με χέρι που έτρεμε και μας είπε την ιστορία ενός πολεμιστή απο το ριάτσε.το 1944 είχε βρεθεί στην πάτρα να κρύβεται απ'τους γερμανούς στο υπόγειο μιας ελληνικής οικογένειας.μας είπε πως η πείνα θέριζε, μα όταν είχαν ένα κομμάτι ψωμί, το έκοβαν στη μέση και του το πρόσφεραν.κι έτσι επέζησε.κάθε χρόνο υποσχόταν πως θα γυρνούσε στην πάτρα για να αναζητήσει τους ανθρώπους αυτούς και να τους ευχαριστήσει.κάθε χρόνο η καθημερινότητα υπερνικούσε εκείνη την επιθυμία του.ως που ήταν πια πολύ ηλικιωμένος, πολύ κουρασμένος για τέτοιο ταξίδι.πενήντα χρόνια δεν είχε συναντηθεί με άλλους έλληνες,μέχρι που βρεθήκαμε εμείς μπροστά του για να μας εξομολογηθεί.
τα τελευταία νέα απο το αγαπημένο λιμανάκι είναι αυτά:http://yannisharis.blogspot.com/2011/05/blog-post_28.html
μάχες με το χρόνο, ο πόλεμος για την ανθρωπιά δεν έχει ακόμα κριθεί.

μύωπες

μέρες που είναι, να πω μια μικρή ιστορία απο εδώ κοντά.δεν ξέρω αν έχει πλέον σημασία το πότε εκτυλίχθηκαν τα γεγονότα, γιατί όλα μπερδεύονται πικρά.οι χρυσαυγίτες που εξαπολύθηκαν με ρόπαλα στα πέριξ, στέλνοντας στο νοσοκομείο 18 άτομα κάνοντάς τους ακόμα πιο μαύρους ή και κατακόκκινους.η ομάδα Ζήτα (και θα λάβεις) που μάρσαρε γύρω-γύρω στα στενά.ο συνταξιούχος γείτονας που επικρότησε με χαμόγελο, το οποίο φρόντισα να διακόψω με την επισήμανση οτι επόμενος στη λίστα των θυμάτων μπορεί να βρεθεί ο μη πληρών την άρια περιγραφή γιός του.παραπέρα, στην (άστα) La Victoria, ανάμεσα στους κρανιοκέφαλους ροπαλοφόρους ανεξαρτήτως διακριτικών, ένα τσούρμο γυναίκες να σαπίζουν στο ξύλο με καδρόνια έναν ανύποπτο μελαμψό νεαρό.και πιο κοντά πάλι, ξεκαθαρίσματα λογαριασμών που ξεπλύθηκαν με δυο κουβάδες βρώμικο νερό και δεν θα μιλήσει κανένας γι'αυτά.

και ο ίδιος γείτονας που χαιρόταν με την καταδίωξη, να κρύβει πότε-πότε ένα μαυρούλη απο τις αρχές.μια γειτόνισσα να ταϊζει στο στόμα τον άστεγο που είχε καταπέσει μπροστά στην πόρτα της ανήμπορος.ενώ οι τρεις πακιστανοί που μένουν στο υπόγειο δίπλα, να τον φροντίζουν με κουβέρτες και μαξιλάρια.και οι αρμόδιες αρχές να είναι αναρμόδιες επί μέρες και χρόνια.και φρικαρισμένοι αστυνομικοί να προσπαθούν να αποτρέψουν ακόμα ένα χαμό στην παρακάτω πλατεία.και νοικοκυραίοι που δακρύζουν με τη σπιναλόγκα στην τηλεόραση, αλλά όταν την κοιτάζουν απο το μπαλκόνι εξακολουθούν να νομίζουν οτι βλέπουν τη γειτονιά τους.

Pina ή ένα μαντείο στο Wuppertal (χοροδικτύωση)

παρακολουθώντας το αριστουργηματικό ντοκιμαντέρ του Wenders για την Pina Bausch, κάνει κανείς σκέψεις για την ίδια τη δομή της ομάδας που έστησε η χορογράφος στο επαρχιακό Wuppertal.με τι ψυχή ξεκίνησε στη μέση του πουθενά ένα εγχείρημα που έμελλε να αλλάξει την πόλη, τους κατοίκους της και φυσικά τους ίδιους τους χορευτές που συγκεντρώθηκαν απο όλο τον κόσμο, κι έφτασαν να απευθύνονται σε όλο τον κόσμο απο μια άκρη της γης.ο Wenders στήνει τους χορευτές στην κάμερα, βάζοντάς τους να "μιλήσουν" στην απούσα πλέον απ΄τη ζωή Pina, κοιτώντας εμάς τους θεατές-εμείς στη θέση της χορογράφου, εμείς ως συλλογική έκφανση εκείνης που έγινε η ψυχή του κόσμου φορώντας συνειδητά το κόκκινο φουστάνι για τον έρωτά της.και το πορτραίτο της ανασταίνεται μπροστά στα μάτια μας απο όσους την συνέθεσαν, όσους την διαμόρφωσαν και τους διαμόρφωσε, όχι προστάζοντας αλλά δείχνοντας, όχι εξηγώντας αλλά χορεύοντας.μια ομάδα τέτοια δεν έχει ανάγκη τον ετεροκαθορισμό της, γιατί προσανατολίζεται με τις σχέσεις μεταξύ των μελών της, βασίζεται στη διαφωρά και την ελευθερία.πέρσι, η ομάδα εμφανίστηκε εδώ στην αθήνα, με ένα ερώτημα να αιωρείται για το μέλλον της:πώς θα συνεχίσει την πορεία της με την απώλεια του κέντρου της.η προσωπική μου εκτίμηση είναι πως η συνέχεια της πορείας θα είναι στο σωστό αυλάκι, όταν αποσπαστούν οι υποομάδες που σίγουρα θα έχουν δημιουργηθεί, και θα τολμήσουν ό,τι τόλμησε η πηγή της έμπνευσής τους πριν 40 χρόνια.δηλαδή να διασπαρθούν σε άλλες πόλεις και να συνεχίσουν κι εκεί έκκεντρα το έργο τους, εμπνέοντας με την σειρά τους κι άλλους, δείχνοντας τα πατήματα που κάνουν το αβέβαιο βήμα τέχνη και το λαβύρινθο σκηνή.

έξω

στάση λεωφορείου σε κεντρικό δρόμο.ηλικιωμένη κυρία με παλτό πτι-καρώ μπεζ-κόκκινο καθισμένη στο μεταλλικό παγκάκι.σαραντάχρονη πλησιάζει και κάθεται δίπλα της.στρέφουν αργά τα κεφάλια τους και κοιτάζονται, χαμογελάνε απαλά.η ηλικιωμένη σκύβει και αφαιρεί ένα ξερό φύλλο απο το παπούτσι της άλλης γυναίκας.εκείνη ακουμπάει επαναληπτικά, απο το λεπτό χέρι με τις φλέβες ως τον ώμο της ηλικιωμένης.περιστρέφουν ταυτόχρονα τα κεφάλια τους και παράλληλα τα χέρια τους διαγράφουν διπλά τόξα.πίσω απο την ηλικιωμένη ξεπροβάλει μια νεότερη γυναίκα φορώντας τα ίδια ρούχα και ανασηκώνει ένα κοριτσάκι που φοράει επίσης το ίδιο παλτό.το κοριτσάκι απλώνει τα χέρια και μαζεύει άνθη απο τη νεραντζιά δίπλα στη στάση.και οι τρεις γέρνουν κρατώντας η μία την άλλη σαν γέφυρα και κρύβουν τα άνθη στο στέρνο της σαραντάχρονης.το λεωφορείο έρχεται.η σαραντάχρονη προσφέρει το μπράτσο της στην ηλικιωμένη και μαζί επιβιβάζονται σε αυτό.

το πουλί cuculus canorus

την κυριακή που μας πέρασε, είχαμε οικογενειακή συγκέντρωση με αφορμή τα γενέθλια της μάνας μου.πάνω στο μακρύ τορνευτό τραπέζι απλώθηκαν τραπεζομάντηλα, τα γιορτινά σερβίτσια, εκλεκτά φαγητά φτιαγμένα με φροντίδα.παρά την ευχάριστη περίσταση, ήταν προφανές οτι τα μέλη της ευρύτερης οικογένειας κατέβαλαν μια κάποια προσπάθεια για να φαίνονται καλά.η γιαπωνέζα νύφη μου, χαμογελούσε κάτω απο τα πρησμένα μάτια της ("δεν μας λένε όλη την αλήθεια σίγουρα" ψιθύρισε κάποια στιγμή), η αδερφή μου ανέλυε τα οφέλη της ολιστικής ιατρικής (πώς κρατάνε το παιδί μακρυά απο αρρώστιες), ο ξάδερφος που συχνά μου στέλνει ρατσιστικά serial email, ανησυχούσε για το πώς θα πάει η καινούρια δουλειά του νεαρού αλβανού που έχει υιοθετήσει εδώ και πολλά χρόνια (ναι, ευτυχώς για την αντίφαση).
μιας και μας είχαν κάνει κατάληψη στο τραπέζι,που στην πραγματικότητα είναι το σπίτι του τριάχρονου ανηψιού μου και δεν μπορούσαμε να χωθούμε απο κάτω όπως το συνηθίζουμε, είπα να πάμε στον κήπο (δηλαδή στο χαλί παραπλεύρως) για να παίξουμε.του έδειξα το νέο πεδίο και μπήκε αμέσως στο νόημα."κοίτα, αυτός γύρω-γύρω είναι ο φράχτης και στο κέντρο το συντριβάνι για να παίρνουμε νερό.τριγύρω είναι τα λουλούδια, αλλά μπορούμε να φυτέψουμε κι άλλα".έφερε τρεχάτος την τσαγιέρα απο το ασημικό της γιαγιάς, κι άρχισε το πότισμα, μετά γίναμε σπόροι οι ίδιοι, που ανοίγουν κι απλώνουν φύλλα και άνθη.χοροπηδάγαμε μέσα-έξω τον φράχτη, με μια κουβέντα, την καταβρήκαμε.
όταν ήρθε η ώρα να φύγω, δεν ήθελε καθόλου να σταματήσουμε το παιχνίδι, κι άρχισε να μου τραβάει το κασκόλ που τύλιγα στο λαιμό μου.το επιχείρημα του ήταν το κλασσικό:"δικό μου είναι!"(άρα δεν μπορείς να το πάρεις και να φύγεις) και πράγματι πώς να αποδείξεις σ'ένα παιδί ή και σ'οποιονδήποτε οτι κάτι μπορεί να ανήκει σε κάποιον, χωρίς να φτάσεις στον παραλογισμό (πόσο μάλλον που το κασκόλ μου το είχε χαρίσει ένας αγαπητός μου φίλος, που του το είχαν κάνει επίσης δώρο).έτσι του είπα, "δεν είναι ούτε δικό μου, ούτε δικό σου, αλλά άμα δεν το φορέσω θα κρυώνω".χωρίς δεύτερη κουβέντα, με κοίταξε με κατανόηση και μου το ξαναφόρεσε καλά καλά για να ζεσταθώ.το πουλάκι μου, φέρνει πάντα το καλύτερο μήνυμα.

Δηιδάμεια

Πριν  χρόνια επισκέφτηκα το Μουσείο του Ολοκαυτώματος στην Ιερουσαλήμ. Με ανάμικτα ομολογώ συναισθήματα λόγω της πολιτικής του Ισραήλ, ή και του ίδιου μου του βλέμματος που είχε κορρεστεί τόσο απο τις εικόνες των κρεματορίων ώστε να μην αναγνωρίζει το ανθρώπινο υποκειμενικό δράμα σ'αυτά τα απρόσωπα πτώματα. Και τότε βρέθηκα μπροστά σε μια φωτογραφία  τραβηγμένη απο τους ναζί του Μένγκελε. Μια ολόσωμη εικόνα μιας γυναίκας γυμνής, με τομές και λάμες να προεξέχουν απο παντού, ένα ντοκουμέντο για το αρχείο των ιατρικών πειραμάτων τους. Κι αυτό το μεγαλειώδες πλάσμα, στήθηκε όρθιο για τη φωτογραφία και χαμογέλασε με τόση αυτοπεποίθηση, αποδεικνύοντας στο τέρας πως κανένας και με κανένα τρόπο δεν μπορούσε να της στερήσει την αξιοπρέπειά της.Ψυχή στην αιωνιότητα.

Το δέντρο Μαρξ _ Schinus molle

Η αλήθεια είναι οτι φυσάει δαιμονισμένα στο πάρκο τις τελευταίες μέρες, κι ένα νεόφυτο δέντρο φεύγει κάθε τόσο απ'τα δεσίματά του. Στη γνωστή σκυλοβόλτα, μας συνόδεψε η καινούρια μου συγκάτοικος, που μόλις το είδε λυγισμένο, δε δίστασε να σηκώσει τα μανίκια και να το ξαναστήσει όρθιο.Τη βοήθησα να ξαναδέσουμε καλύτερα τους ιμάντες στον πάσσαλο και φύγαμε. Σήμερα, στο σούρουπο, το ξαναείδα να ανεμοδέρνεται, κι όπως πάλευα μόνη μου να το συνεφέρω, πλησίασε ένας μελαμψός άντρας που έβγαλε απ'την τσέπη του ένα κομμάτι σκοινί και με δυο κινήσεις το έδεσε. Δώσαμε τα χέρια χαιρετηθήκαμε σε άλλες γλώσσες και φύγαμε. Αισθάνθηκα τη ραχοκοκκαλιά μου λίγο πιο ίσια. Και αισθάνθηκα και το δεντράκι αυτό "δικό" μου, γιατί είχα ήδη δυό ωραίες ιστορίες απ'αυτό. Και μετά θυμήθηκα το μικρό μου ανηψούδι που το καλοκαίρι στο νησί, δεν ήξερε τη λέξη "ελιά", αλλά μου την έδειχνε χορεύοντας σαν τα φύλλα της, γινόταν ο ίδιος ελιά.Και μετά κατάλαβα τι περίπου εννοούσε ο Μαρξ, όταν μιλούσε για την Nature Ressurection. Και συνειδητοποίησα οτι μάλλον γεννιόμαστε κομμουνιστές και καταντάμε καπιταλιστές.

Ο σκύλος Οιδίποδας

Κάποιοι φιλόζωοι τηλεφώνησαν ανήσυχοι στην υπηρεσία του δήμου όταν βρήκαν το γερόλυκο κουλουριασμένο στο λάκκο ενός θάμνου. Η απάντηση είχε , θα’λεγε κανείς, απροσδόκητη ανθρωπιά: εν γνώση τους άφησαν το ετοιμοθάνατο τυφλό σκυλί για να περάσει ελεύθερο τις τελευταίες μέρες του έξω απ’το κλουβί. Αυτό πήγε και κούρνιαξε τελικά κοντά στον Γ., τον άστεγο υπερασπιστή του πάρκου. Πιάσαμε όπως κάθε απόγεμα την κουβέντα.”Τον είδες- μου είπε χαϊδεύοντας το ζωντανό- για να μένει εδώ, βρήκε τη θέση του. Ξέρεις τι βάσανο είναι να γυρνάς γυρώ γύρω;Έτσι ήμουνα όταν με κλείσανε στο τρελάδικο, γύρναγα στους διαδρόμους και στο προαύλιο τοίχο τοίχο, κι όταν με βγάλανε πάλι γύρναγα χαμένος μες στην πόλη, τρεις ώρες μου ‘περνε να πάω απο Μοναστηράκι Σύνταγμα. Και μετά μια μέρα είπα δεν πάει άλλο, κρεμάστηκα μ’ενα σκοινί. Αδερφούλα μου πώς το κάνουν αυτό το πράμα!χάλια σου λέω είναι να πνίγεσαι!χαχαχα ψεύτικα το ΄κανα βρε-σε σένα το λέω, στους άλλους είπα πως έσπασε το σκοινί- αλλά πόσο γλυκιά είν’η ρημάδα η ζωή. Τι λες, του αρέσει εδώ;’’. Τον ευχαρίστησα που υπάρχει και τον αποχαιρέτησα γελώντας. Πιο κάτω, ο ουρανός θόλωσε για λίγο.

πετώντας

αποκόμματα λογαριασμών της Chase Manhattan, ένα κατάλογο του ΒΑΜ για την παράσταση The Songs of Moby Dick, την αλληλογραφία με το ίδρυμα υποτροφιών, φωτοτυπίες προγραμμάτων από προβολές του Anthology Film Archives, τα συμβόλαια του διαμερίσματος με την Ascott Properties, μία κλήση και το πρόστιμο, σημειώσεις που δεν έχουν πια πλαίσιο, ένα Time Out με λάθος παραλήπτη (τον έλεγαν Serpico-μου είχε φανεί αστείο) , κασσέτες (δεν έχω πια κασσετόφωνο), VHS (δεν υπάρχει πια video player), το filofax με τα τηλέφωνα και καρτ ντε βιζιτ που δεν θα ανταποκρίνονται σε καμμιά πιθανή συνάντηση, σημειώσεις ενός καθηγητή που μου ήταν έτσι κι αλλιώς αδιάφορος (του αγαπημένου μου τις φύλαξα σαν το πιο πολύτιμο δώρο), φυλάδια μουσείων (θα τα ξαναβρώ on line)[...] από μια κούτα πράγματα, παρέμεινε ένα μικρό κουτί με λίγες φωτογραφίες στο πάρκο κι αλλού (και μια φωτογραφία ταυτότητας με το "σ'αγαπώ τρελά"γραμμένο στην πίσω πλευρά), το δίπλωμα, μια χαρτοπετσέτα με hip hop αυτοσχέδιο ευχαριστήριο σημείωμα, ένα post it κίτρινο με την μύτη μου ζωγραφισμένη από τον D.
Σο ματς φορ δη αμέρικαν ντρημ.

Union Sq.

 Περπατούσε βιαστική διασχίζοντας την πλατεία, όταν με την άκρη του ματιού της, τον είδε καθισμένο στο παγκάκι ν' απολαμβάνει το τσιγάρο του στη δύση.Έτσι όπως καθόταν γυρτός στη μια πλευρά, σαν να κάνει χώρο για κάποιον ακόμα δίπλα του, της φάνηκε τόσο οικείος, που μπόρεσε να φανταστεί τον εαυτό της στο κενό και τον χρόνο ακίνητο.
Η κόρνα του τεράστιου πυροσβεστικού οχήματος την επανέφερε στην κίνηση του δρόμου.Στην κόκκινη λαμαρίνα του έγραφε "Danger!fireworks kill!".Πόσο αφελής φαινόταν τώρα πια αυτή η προειδοποίηση...
Κατευθύνθηκε προς τον υπόγειο , κατέβηκε τα σκαλιά και στάθηκε στην πλατφόρμα.Με προορισμό το σπίτι.