...θα κόλλαγε όλη η χώρα! Αλλά εάν οι άνθρωποι ήτανε
φτιαγμένοι μόνο από αγνά αισθήματα και τρυφερά, θα είχαμε μία ζωή με ηρεμία,
χωρίς φασαρία και γαλήνια. Θα ασχολούνταν ο καθένας με το σπίτι του και με τις
δουλειές του. Θα προσπαθούσε να γίνει καλύτερος άνθρωπος και θα έκανε ό,τι
περνούσε από το χέρι του για να μην πληγώσει τον άλλον. Θα ήμασταν όλοι
ευτυχείς που χωρίς να ζητούμε βοήθεια, θα προσφέρονταν από τα αγνά και ταπεινά
αισθήματά του ο άλλος προκειμένου να μας βγάλει από τις δυσκολίες και τα προβλήματα.
Δε θα μαλώναμε με τον γείτονα που με ύπουλο τρόπο θα μας έπαιρνε τη θέση
πάρκινγκ, γιατί θα το έκανε για το καλό μας (!!!). Θα ήμασταν ανεκτικοί με τη
φασαρία στον επάνω όροφο, γιατί απλά ο γείτονας θα ήθελε να δώσει λίγο χρώμα
στο εκνευριστικά ήσυχο βράδυ μας. Και δε θα θυμώναμε με τους ανθρώπους που θα
ήθελαν να ελέγχουν τις κινήσεις μας, τις αποφάσεις στη ζωή μας και τις επιλογές
μας. Θα φορούσαμε πάντοτε εκείνο το μεγάλο χαμόγελο και θα αντιλαμβανόμασταν
πως πρέπει ό,τι κάνουμε ή σκεφτόμαστε να περνάει από την έγκριση των συγγενών
και των φίλων μας που πάντα θέλουν το καλό μας, και γι’ αυτό θα υπακούγαμε. Σε
αντάλλαγμα θα τους λέγαμε κι εμείς τι θα έπρεπε να κάνουν. Θα ξεπερνούσαμε τα
όρια του σπιτιού μας, θα μπαίναμε σε άλλα σπίτια, σε άλλες οικογένειες, θα
χώναμε τη μούρη μας στις κρεβατοκάμαρές τους και θα παίρναμε τα κλειδιά του
αυτοκινήτου τους προδιαγράφοντας τις διαδρομές που οφείλουν να ακολουθήσουν,
γιατί εμείς ως τρίτο μάτι πάντα θα γνωρίζαμε εξ αποστάσεως και χωρίς
συναισθηματισμούς καλύτερα τα πράγματα από κείνους και θα προεξοφλούσαμε την
αποφυγή του λάθους τους!!! Θα ήμασταν τότε μια μεγάλη, τεράστια οικογένεια,
μεγαλύτερη από την παραδοσιακή βαλκανική ZADRUGA που αριθμούσε πάμπολλα μέλη και η
τύχη του ενός εξαρτιότανε από τις αποφάσεις των υπολοίπων. Θα μετρούσε η ψήφος
όλων, των νοημόνων, αλλά και των ανοήτων και των νοητών μυαλών, εκείνων δλδ που
νομίζουν ότι έχουν νόηση, των δοκησισόφων, επειδή βγάλανε ένα πανεπιστήμιο, αλλά
αντ’ αυτού έχουνε στο κεφάλι τους μάλλον ρεβίθια και ως εκ τούτου ένα
επίπεδο-δάπεδο.
Όμως... οι υποθέσεις, λέμε οι φιλόλογοι, δηλώνουν άλλοτε το
πραγματικό, άλλοτε το μη πραγματικό ή την απλή σκέψη του λέγοντος, ενίοτε δε
την αόριστη επανάληψη στο παρελθόν, στο παρόν ή στο μέλλον, πολλάκις δε το
προσδοκώμενο. Ωστόσο, ό,τι και αν δηλώνουν, παραμένουν υποθέσεις. Όχι θέσεις.
Μήτε απόψεις. Υποθέσεις. Δυνητικές και σκηνοθετημένες υπό το πρίσμα της καλής
θέλησης και βούλησης, της ελπίδας και της προσδοκίας ότι όλα αυτά μπορούν να
γίνουν και να υπάρχουν ΚΑΙ για καλό λόγο. Της αφέλειας ότι πάντα μια καλή
πρόθεση μπορεί και να κρύβεται πίσω από κάθε ενέργεια. Ε λοιπόν να με
συγχωρείτε, μα δεν το νομίζω, όσο καλοπροαίρετη και να ‘μαι. Ούτε θαρρώ πως όλα
αυτά υπάρχουν και γίνονται για να μας κάνουν καλύτερους ανθρώπους.
Γι’ αυτό θα υποστηρίζω
πάντα πως η πρωτοβουλία δόθηκε στον άνθρωπο μίας δημοκρατούμενης κοινωνίας για να
την χρησιμοποιήσει στην προσωπική του ζωή, όπως εκείνος θέλει, η ηρεμία του προσφέρθηκε
ώστε να είναι δικαίωμά του μέσα στο σπίτι του τα βράδια να κάθεται και να
ηρεμεί χωρίς να ακούει τις φασαρίες κάθε μέρα του γείτονα, η ανοχή του χαρίστηκε
ως μεγάλη αρετή μέχρι το σημείο που όταν ο άλλος υπερβαίνει τα όρια, να βάζει
φρένο στη φόρα που πήρε για να εισβάλει στα δικά του, και τέλος η σιωπή
μοιράστηκε στον κόσμο για να την σπάει σε χίλια κομμάτια όταν αντιλαμβάνεται
πως η φλυαρία και η μουρμούρα υπερκεράζουν και υπερφαλαγγίζουν τις σκεπές των
σπιτιών όπου ανήκουν. Η ζήλεια όμως, γιατί δόθηκε?
Λένε πως το κακό υπάρχει στον κόσμο για να εκτιμούμε το καλό.
Αλλά ειλικρινά είναι να αναρωτιέται κανείς πώς ένας άνθρωπος μπορεί να ζήσει ο
ίδιος του με τόση ζήλεια, θέλοντας να γκρεμίσει ό,τι ο άλλος με κόπους έχτισε,
να καταστρέψει ό,τι ο άλλος με ιδρώτα έφτιαξε, να εξαφανίσει ό,τι ο άλλος με
αγάπη κατασκεύασε. Και πώς είναι δυνατόν να ζηλεύει, όταν ξέρει πως η ζήλια
είναι σαν το δηλητήριο που κάποια μέρα θα καταστρέψει ολοκληρωτικά το κύπελλο
στο οποίο βρίσκεται και μετά ό,τι υπάρχει γύρω του!