Η Δική μας Βασιλική κι ο Χρόνος της που για εμάς ποτέ δεν χάνεται.

ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΝΕΥΡΟΚΟΠΛΗ.



Ερωτηματολόγιο Προυστ
Δεύτερη απόπειρα απαντήσεων.

Ευχαριστώ τον αγαπημένο μου φίλο 7 Demons
για την πρόσκληση. Προτίμησα να απαντήσω
μ’ ένα ρέον κείμενο γραμμένο σε τρίτο πρόσωπο
σαν να επρόκειτο για την άλλη γυναίκα που είμαι.
Οι λέξεις κλειδιά των ερωτήσεων είναι
υπογραμμισμένες και θα βοηθήσουν τους
αναγνώστες να καταλάβουν σε ποια ερώτηση
απαντώ κάθε φορά.


Είναι ρευστή. Υδάτινη. Δεν έχει σχήμα. Δεν μπορεί να πιάσει τον εαυτό της. Κανείς δεν την πιάνει ολόκληρη. Γλιστρά μέσα από τα δάχτυλα. Τα δικά της και των άλλων. Η απόλυτη ευτυχία γι’ αυτήν είναι οι στιγμές που δίνεται ολόκληρη στον έρωτα. Γυμνή στην αγκαλιά της Θάλασσας, καθισμένη μόνη στο μπαλκόνι της, στη Νύχτα, καπνίζοντας, συνουσιαζόμενη με τις λέξεις, με το πάντα οικείο και πάντα άγνωστο αντρικό σώμα, με τις μυρωδιές της Άνοιξης, τον τρυφερό αέρα, τα μάτια των αγαπημένων της. Περισσότερο από όλα με τις ψυχές τους.

Δυσκολεύεται πολύ να σηκωθεί το πρωί από το κρεβάτι. Προτιμά το όνειρο που πέρασε. Φτιάχνει το όνειρο της μέρας που προβάλλει μέσα στο άδειο σπίτι. Θέλει να σηκώνεται αφού κάνει έρωτα. Ναι, έτσι θα ήθελε να σηκώνεται κάθε πρωί. Έτσι νιώθει ελεύθερη και δυνατή, έτοιμη για κάθε απροσδόκητο.

Γελά με την καρδιά της πολύ συχνά. Γελά με τα παιδιά. Μα πιο πολύ γελά με το γέλιο αυτών που ξέρουν να γελούν. Γιατί αυτή η γυναίκα δεν ξέρει τίποτα από μόνη της. Από μόνη της τίποτα δεν είναι. Είναι και γίνεται ό,τι είναι αυτοί που αγαπά παράφορα. Οι λίγοι. Κι όταν γελούν αυτοί γελά και η γυναίκα. Και ευτυχώς γι’ αυτήν, οι λίγοι της γελούν ωραία και με την καρδιά τους.

Το βασικό γνώρισμα του χαρακτήρα της το γράψαμε ήδη. Είναι ρευστή. Και είναι φτιαγμένη για να χύνεται σε ποταμούς που την ξεπερνούν. Όποιος νομίζει πως θα την κλείσει σ’ ένα μπουκάλι, θα την σφραγίσει σ’ ένα βάζο, πως θα την κάνει ολότελα δική του, απλώς θα σκοτώσει το άρωμά της.

Μοιάζει να μην έχει ελαττώματα κι αυτό γιατί τόσο που αγαπά τους ανθρώπους δεν θέλει να χαλά την καρδιά κανενός. Ακόμα και των ξένων και των άγνωστων. Τόσο που αγαπά γίνεται οι άλλοι και οι άλλοι έτσι δεν μπορούν να δουν τα ελαττώματά της αφού είναι τα δικά τους ελαττώματα. Κι αυτή δεν μπορεί να δει τα δικά της, αφού δεν τα βλέπουν οι άλλοι. Γιατί αυτή η γυναίκα δεν είναι τίποτα από μόνη της. Το είπαμε κι αυτό ξανά.

Συγχωρεί όλα τα λάθη των άλλων. Τυραννιέται πολύ με τα δικά της. Και ζητά συγνώμη. Πάντα ζητά συγνώμη ακόμα κι όταν δεν φταίει. Ξέρει πως μόνο έτσι μαλακώνουν οι καρδιές. Μα αν κάποιος αποδειχθεί στη ζωή της πως κάνει συνέχεια λάθη μαζί της, τότε έρχεται η ώρα που τον αφήνει. Φεύγει μακριά του, γιατί αυτός γίνεται έτσι ένα εμπόδιο στο δρόμο της. Κι αυτή δεν μπορεί παρά να ρέει.

Δεν είναι μία η προσωπικότητα η ιστορική με την οποία ταιριάζει. Ταιριάζει με πολλές. Κυρίως ανδρικές. Μπαίνει στο αίμα των ποιητών και κολυμπά. Τους γράφει γράμματα κι ας είναι χρόνια πεθαμένοι. Δεν θέλει να ομολογήσει τα ονόματά τους, μη προδώσει τους έρωτες.

Σχεδόν κάθε άνθρωπο τον θεωρεί ήρωα. Τις διαζευγμένες γυναίκες που μεγαλώνουν μόνες τα παιδιά, τους άντρες που μένουν μόνοι, τους ομοφυλόφιλους που μονάζουν ή τα ζευγάρια τους που δεν θα κάνουν ποτέ παιδιά, τους ανθρώπους που έχασαν τους ανθρώπους τους, τα ορφανά, τους ασθενείς, τους πλούσιους που διαμοιράζουν τον πλούτο τους, τους φτωχούς που υπομένουν την φτώχια τους, τους καλόγερους που ακόμα επιμένουν, τους σκουπιδιάρηδες και άπειρους άλλους…

Και πάντα ταξιδεύει. Δε σταματά ούτε λεπτό. Αεικίνητη η καρδιά της ταξιδεύει μέσα στις καρδιές των άλλων. Κυρίως των αντρών. Αυτούς αγαπούσε παιδί. Την καρδιά τους αγαπούσε και αγαπά. Δάσος μαγικό γεμάτο ξέφωτα, λίμνες που λούζεται, ποτάμια που πίνει. Μα και τις καρδιές των παιδιών. Εκεί ταξιδεύει και αγιάζεται. Βαφτίζεται κάθε μέρα. Κι έτσι αντέχει. Τον πόνο.

Όλους τους συγγραφείς τους αγαπά. Ό,τι έχει διαβάσει μέχρι σήμερα αυτή η γυναίκα το αγαπά. Από τον καθένα έχει μέσα της κι ένα κομμάτι. Έστω μια φράση. Μια λέξη. Έναν καημό. Μια αλήθεια. Μια ανάσα από τον καθένα. Ένα του βλέμμα που γίνεται βλέμμα της.

Οι άντρες και οι γυναίκες που αγαπά έχουν την ίδια ακριβώς αρετή. Λησμονούν πως είναι άντρες και γυναίκες. Αυτοί που πηγαίνουν λίγο πιο πέρα από το φύλο τους. Πέρα από την εικόνα τους. Πέρα από τα λόγια. Τα σώματα.

Και όλους τους συνθέτες τους αγαπά. Όλοι έχουν θέση στη μουσική ζωή της. Είναι τόσες οι στιγμές της, τόσο διαφορετικές, τόσο ποικίλες, που αν ακούσει κάτι που ταιριάζει στην κατάλληλη στιγμή δεν τη νοιάζει ποιος είναι κι αν είναι σπουδαίος ή γνωστός. Τον ακούει και αλλάζει μαζί του. Αλλάζει τη στιγμή.

Και τραγουδά στο δρόμο όταν περπατά, όχι στο μπάνιο. Γιατί εκεί ενώνεται με το νερό. Δεν χωρά τρίτος ήχος.

Πώς να μιλήσει για το βιβλίο που τη σημάδεψε; ψηλαφεί τα σημάδια της. Είναι τόσα πολλά. Τόσα ονόματα γραμμένα πάνω τους. Αν η ψυχή της φαίνονταν στο φως μπροστά στα μάτια των ανθρώπων θα ήταν μια ακανόνιστη τεράστια μπάλα χρυσοκόκκινη γεμάτη από λέξεις σημάδια των βιβλίων που ποτέ δεν χόρτασε και δεν την χόρτασαν.

Πλάι στους αγαπημένους συγγραφείς κι οι ταινίες που είδε. Τα έργα ζωγραφικής. Κι όπως το παθαίνει και με τα βιβλία, ποτέ δεν θυμάται μια ταινία ολόκληρη, κανένα βιβλίο από την αρχή μέχρι το τέλος, κανένα ζωγραφικό έργο ακέραιο. Μόνο στιγμές, λέξεις, σημεία στις εικόνες και τις ζωγραφιές που έμειναν ανεξίτηλα σημάδια μέσα της. Και την μεγάλωσαν. Της άλλαξαν το βλέμμα.
Της άλλαξαν το βαθύ κόκκινο από το οποίο είναι φτιαγμένη.

Και το έκαναν διάφανο. Σχεδόν αόρατο. Αυτό είναι το χρώμα που πρέπει να αγαπήσει για να συνεχίσει να ζει. Δεν είναι χρώμα. Το γνωρίζει. Μα αυτό είναι. Και τα περιέχει όλα μ’ ένα μαγικό τρόπο. Το διάφανο.

Μα πώς να μιλήσει το ρευστό για τα αγαπημένα του ποτά, αφού είναι ποτό το ίδιο; Όλα τα πίνει και από όλα πίνεται. Από όλα μεθά και τα μεθά όλα.

Κι όταν ξεμεθά μετανιώνει που χρειάστηκε τα ποτά για να μεθύσει. Που και πάλι δεν της έφτασε το ποτό της ζωής. Γιατί μόνο απ’ αυτό θέλει να πίνει. Μόνο γι’ αυτό διψά στην πραγματικότητα.

Και τότε, απεχθάνεται τα ποτά-υποκατάστατα της ζωής. Τα απεχθάνεται όσο και τη βία. Τα στενά ρούχα. Την εξουσία. Τον πλούτο. Την μιζέρια. Την τσιγκουνιά. Τα ανεπαρκή αισθήματα. Τις άπραγες αγάπες. Τα απεχθάνεται τα ποτά λίγο λιγότερο από την συναισθηματική εξάρτηση από ανθρώπους που δεν άξιζε να αγαπήσει. Που αποδείχθηκαν τόσο φίλαυτοι, τόσο εγωπαθείς, τόσο φλύαροι στα λόγια και τόσο φειδωλοί στις πράξεις, τόσο προδοτικοί στα μυστικά της, τόσο αχόρταγοι να παίρνουν, τόσο τσιγκούνηδες να δίνουν.

Και μετά πνίγεται τόσο πολύ μέσα στο υγρό της η γυναίκα αυτή, που ούτε να γράψει δεν μπορεί. Ούτε να μιλήσει. Ούτε να αναπνεύσει. Τότε η καρδιά της γίνεται ποτάμι αίμα που κυλά και θέλει να την πνίξει. Μα αυτή αγαπά τόσο τη ζωή. Βγαίνει στους δρόμους, κατεβαίνει στη θάλασσα κι εκλιπαρεί. Να την ξεπλύνει. Να της πάρει όλο το αίμα. Να μπει μέσα της η θάλασσα όλη παρακαλά, να τη γιατρέψει.

Γιατί αν κάτι φοβάται πιο πολύ από όλα είναι μη ξημερώσει μέρα στη ζωή της που δεν θα είναι πια ερωτευμένη και ερωτεύσιμη.

Δεν λέει ψέματα. Ίσως να μην μπορεί να πει όλη την αλήθεια που υγρή σαν την ύπαρξή της την ίδια, γλιστρά κι αυτή και δεν την πιάνει. Όλο γλιστρά.

Και είναι τόσο ανατρεπτική η αλήθεια που δεν χωρά κανένα μότο.

Κανέναν θάνατο δεν χωρά η αλήθεια. Γι’ αυτό και η γυναίκα παράλογα πιστεύει πως δεν θα πεθάνει ποτέ. Πως θάνατος δεν υπάρχει. Ούτε επιλογές τρόπων θανάτων υπάρχουν. Ούτε προτιμήσεις. Μόνο ζωή υπάρχει. Τίποτε άλλο.

Μια ζωή γεμάτη Θεό, που η γυναίκα τον συναντά κάθε μέρα και συνομιλούν. Λένε τόσα πολλά, τόσα ατέλειωτα μυστικά λένε ο ένας στον άλλο. Δεν θα τα ομολογήσει ποτέ. Τα μυστικά δεν λέγονται.
Κρύβονται για να ζήσουν. Ν’ αντέξουν.

Αυτή είναι η πνευματική κατάσταση αυτής της γυναίκας. Όλα αυτά που έγραψε μέχρι τώρα. Αυτά που έγραψε χθες και δεν ισχύουν. Αυτά που θα γράψει αύριο ακυρώνοντάς τα όλα πάλι με μια μονοκοντυλιά. Γιατί αυτή η γυναίκα που είναι τόσο πολύ και ταυτόχρονα τόσο λίγο γυναίκα, τόσο παιδί και άλλο τόσο άντρας, είναι ρευστό. Το είπαμε. Τρέχει. Χύνεται. Αυξάνεται. Ξοδεύεται. Εξατμίζεται. Κι ακόμα ζει. Γεννιέται και πεθαίνει. Πεθαίνει κι ανασταίνεται.

Ξοδεύοντας τον Χαμένο Χρόνο.

1. Η απόλυτη ευτυχία για σας είναι;
Ως γνωστό δεν υπάρχει απόλυτη ευτυχία.

2. Τι σας κάνει να σηκώνεσθε το πρωί;
Το ξυπνητήρι.

3. Η τελευταία φορά που ξεσπάσατε σε γέλια;
Όταν διαβάσαμε τα "αριστουργήματα" του Αθήναιου.

4. Το βασικό γνώρισμα του χαρακτήρα σας είναι;
Τα νεύρα.

5. Το βασικό ελάττωμά σας;
Η μαλακωδώς αειθαλής ευπιστία μας.

6. Σε ποια λάθη δείχνετε μεγαλύτερη επιείκεια;
Επίσης μαλακωδώς σ΄αυτά των άλλων.

7. Με ποιαν ιστορική προσωπικότητα ταυτίζεσθε περισσότερο;
Με τον εξ Αμορίου Θεόφιλο.

8. Ποιοι είναι οι ήρωές σας σήμερα;
Όσοι αμφιβάλλουν-δύσκολο πράγμα στην εποχή της αποβλακωμένης ψευτογκλαμουριάς...

9. Το αγαπημένο σας ταξίδι;
Πίσω στο Χρόνο.

10. Οι αγαπημένοι σας συγγραφείς;
Ιωάννης ο Θεολόγος, Δ.Σολωμός, Γ.Ρίτσος, Ν.Καζαντζάκης,Yukio Mishima.

11. Ποιαν αρετή προτιμάτε σε έναν άνδρα;
Το να μην κλάνει δημοσίως.

12. ... και σε μια γυναίκα;
Το να μην είναι κατίνα.

13. Ο αγαπημένος σας συνθέτης;
Rachmanioff.

14. Το τραγούδι που σφυρίζετε, κάνοντας ντους;
To σφύριγμα δεν μας αντιπροσωπεύει.

15. Το βιβλίο, που σας σημάδεψε;
Yukio Mishima:Η Θάλασσα της Γονιμότητας.Τετραλογία. - Jacques Lacarriere: Μαρία η Αιγυπτία ή ο Πυρπολημένος Πόθος.

16. Η ταινία, που σας σημάδεψε;
The Hours.

17. Ο αγαπημένος σας ζωγράφος;
Ο άσημος βυζαντινός Αγιογράφος-περισσότερο και απο τον θεικό Picasso.

18. Το αγαπημένο σας χρώμα;
Αυτό των ματιών μας.

19. Ποια θεωρείτε ως μεγαλύτερη επιτυχία σας;
Το γεγονός ότι είμαστε ακόμα ζωντανοί στη σκηνή σαν ροκ συγκρότημα.

20. Το αγαπημένο σας ποτό;
Bombay Saphire.

21. Για ποιο πράγμα μετανιώνετε περισσότερο;
Που δεν τολμήσαμε να κάνουμε sex με το 1/10.000 του παγκόσμιου πληθυσμού.Ακόμα.

22. Τι απεχθάνεσθε περισσότερο απ' όλα;
Τους γλύφτες.

23. Όταν δεν γράφετε, ποια είναι η αγαπημένη σας ασχολία;
Sex, sex και sex-επίσης ΔΕΝ γράφουμε συχνά.

24. Ο μεγαλύτερος φόβος σας;
Εκπληρώθηκε πριν πολλά χρόνια.

25. Σε ποια περίπτωση επιλέγετε να πείτε ψέματα;
Όταν γνωρίζουμε ότι η Αλήθεια ενέχει κινδύνους ή είναι αποκαρδιωτική για τους άλλους.

26. Ποιο είναι το μόττο σας;
Διαρκής Πάλη.

27. Πώς θα επιθυμούσατε να πεθάνετε;
Αξιοπρεπώς.

28. Εάν συναντούσατε τον Θεό, τι θα θέλατε να σας πει;
Να μας λύσει μια εντεκάχρονη απορία...

29. Σε ποια πνευματική κατάσταση βρίσκεσθε αυτό τον καιρό;
Αναζήτησης της αντίστροφης Ιστορίας.





Λάβαμε την πρόσκληση απο τον αγαπητό Αστεροειδή.
Θα μας άρεσε να προσκαλέσουμε¨
1.Την Ιφιμέδεια.
2.Τον Onomatodosia.
3.Tον Άσπρο Λύκο(αν μας διαβάζει ακόμη....)
4.Tην Βασιλική μας-όχι εκείνη που μας κάνει την "κοντέσα",αλλά τη ΔΙΚΗ ΜΑΣ Βασιλική.
5.Τον Δρ.Φλάντζα!