Το "Ποτέ την Κυριακή" έσβησε τους προβολείς...

Jules Dassin

18-12-1911 ~ 31/3/2008.

Ενας Ήρωας φωτίζει τις "χαμηλές" ημέρες μας.

Κυριακή 30 Μάρτη 1952 ώρα 4:12 π.μ.

Ετών 37.

Σήμερα το στρατόπεδο σωπαίνει.
Σήμερα ο ήλιος τρέμει αγκιστρωμένος στη σιωπή
όπως τρέμει το σακάκι του σκοτωμένου στο συρματόπλεγμα.
Σήμερα ο κόσμος είναι λυπημένος.
Ξεκρέμασαν μια μεγάλη καμπάνα και την ακούμπησαν στη γη.Μες στο χαλκό της καρδιοχτυπά η ειρήνη.

Σιωπή.

Ακούστε τούτη την καμπάνα. Σιωπή. Οι λαοί περνούν σηκώνοντας στους ώμους τους
το μέγα φέρετρο του Μπελογιάννη
ΟΧΙ ΔΕ ΣΟΥ ταιριάζει εσένα Μπελογιάννη τούτο το σιωπηλό πένθος
τούτες οι μαύρες κορδέλες άκρη – άκρη στο φουστάνι της άνοιξης
[...]
τούτο το πράσινο σαπούνι που λιώνει ξεχασμένο στη σκάφη θολώνοντας το νερό.
Για σένανε είναι οι μεγάλες σάλπιγγες, τα μεγάλα τύμπανα
οι μεγάλες καμπάνες και οι μεγάλες παρελάσεις
ο μεγάλος όρκος των λαών πάνω στο φέρετρό σου
η μεγάλη μέρα της τριάντα του Μάρτη που μπαίνει στο καινούργιο εορτολόγιο των ηρώων και των μαρτύρων της ειρήνης.
[…]
Έφυγες τώρα Νίκο ανάβοντας μ’ ένα γαρύφαλλο από φλόγα το κουράγιο του κόσμου,
ανάβοντας την ελπίδα στην καρδιά των λαών, ανάβοντας τους αστερισμούς της ειρήνης στο στερέωμα του κόσμου, πάνω απ’ τις πεδιάδες τις σπαρμένες κόκαλα.
Έπεσες, Νίκο, με τα’ αυτί σου κολλημένο στην καρδιά του κόσμου,
ν’ ακούς τα βήματα της λευτεριάς να βαδίζουν στο μέλλον, ν’ ακούς το μέλλον να ξεδιπλώνει εκατομμύρια κόκκινες σημαίες
πάνω απ’ το γέλιο των παιδιών και των κήπων
[…]
Ο Μπελογιάννης μας έμαθε άλλη μια φορά πώς να ζούμε και πώς να πεθαίνουμε.
Μ’ ένα γαρύφαλλο ξεκλείδωσε όλη την αθανασία.
Μ’ ένα χαμόγελο έλαμψε τον κόσμο για να μη νυχτώσει

( Γιάννης Ρίτσος : "Μπελογιάννης" ).

Νεοέλληνες.

Οι εθνικές εορτές πέρασαν κι ό Τζιμάκος εδώ και χρόνια τα λέει καλύτερα από εμάς...

Ματαιότητα ή γιατί έτσι μας τη βάρεσε απόψε.

Wer, wenn ich schriee, hoerte mich denn aus der Engel Ordnungen ?

Who, if i cried out, might hear me- among the ranked Angels ?

Ποιός τάχα θα με άκουγε αν φώναζα απο τις τάξεις των Αγγέλων ;

Rainer Maria Rilke : Die erste Elegie.

(H Αγγλική μετάφραση του Stephen Cohn- η Ελληνική της Μαρίας Τοπάλη).

Το τσιγάρο και το (μοναδικό σου) βλέμμα.

Σε μια χώρα γύφτισσα, που η φαιδρότητα αγκαλιάζει τη βρωμιά και διαποτίζει τα πάντα, ήρθες σαν σίφουνας να μας προσφέρεις λίγο από το ανυπέρβλητο στυλ σου,να δώσεις φως στα μικρά μας όνειρα,περηφάνια για το κοινό μας αίμα,να μας διδάξεις ότι αληθινή μαγκιά = παλικαριά,να μας κάνεις λίγο να ξεχάσουμε τα πολλά μας ελαττώματα ως κωλο - ράτσα και να ξαναθυμηθούμε τις λίγες-μα ακριβές αρετές μας σαν λαός.Και το΄κανες με το μοναδικό σου τρόπο καλά.

Ήρθες και το άστρο σου έλαμψε στο στερέωμα, όμορφα, δυνατά κι ανεπανάληπτα.

Χρόνια τώρα μας λείπεις...



Πολύ.


Μελίνα, σ΄ευχαριστούμε για το όνειρο.