Ανερμάτιστο και χωρίς φρένα.

Ω,ναί !

Οι επιθυμιες μας είναι σκυλιά περίτεχνα καμουφλαρισμένα.

Καπνίζω 3 πακέτα τσιγάρα την ημέρα,κοιμάμαι ακατάστατα,σκέφτομαι το Λονδίνο,το overdose διαβάσματος κοντεύει να με γονατίσει,ο Χρόνος ακούγεται στο περασμά του εκδικητικός,κι εγώ το μόνο που διεκδικώ είναι ένα ήρεμο ασημένιο ποίημα μέσα σε μια άφεγγη βροχερή νύχτα.
Κοιτάζω τα βυζιά της mezzo τραγουδιάρας,τις κατακόκκινες ελπίδες που θα πνιγούν στην κάλπη,τον ευτελισμό και τις γουρουνιές των πολιτικών ζώων,τη σόβαρότατη σιωπή της κουκουβάγιας από την Αμβέρσα,όταν οι άνθρωποι είναι μακριά τότε μας λείπουν,αλλά πάντα αυτοί που αγαπάμε μόνο,πάλι συγχωρώ και δεν ξέρω αν θά΄πρεπε-αλλά κι εκεί με όρια,δε χόρτασα διακοπές,δε θέλω να προχωρήσω αλλά τα πρέπει είναι πολλά μαζεμένα και με κοιτούν ειρωνικά,αν ήμουν γυναίκα ίσως και να γινόμουν λεσβία (ή έστω αυτό το ψυχοπλακωτικό bi), γίνομαι λάγνος όταν δεν πρέπει και κωλώνω εκεί που κάνουν κέφι,πεθύμησα πάλι τεκίλες με πάγο,πρέπει να αρχίσω να γ΄ραφω γι το Ανοιξιάτικο Χιόνι κι ας με συγκλόνισε ακόμα περισσότερο(υπάρχει περισσότερο από αυτό?) μια φράση 2 τόμους μετά,πάντα ήμουν επιφυλακτικός στα καπρίτσια των Αριστερών του ΣΥΝ-άντε τώρα να με πείσουν ότι δε ρίχνουν νερό στο μύλο της αντίδρασης,το 1986 είναι πάντα εδώ ριζωμένο μέσα μου να με παρηγορεί και να με βασανίζει,ο Χρόνος εξακολουθεί να τρέχει κι εγώ εδώ αναποφάσιστος για λίγα και πολλά, για εύκολα και δύσκολα.


Πότε θα βρέξει γαμώτο?