Όψεις του Νέου Ελληνισμού ΙΙ.

"Στη μόνη Εξουσία που παραδόθηκα άοπλη, γυμνή και με τη σιγουριά ότι θα με πληγώσει ,ήταν ο δεδοξασμένος Έρωτας. Και γνώρισα αμέτρητους- βρώμικους, καθαρούς, αγνούς, της μιας ξεπέτας και των μακρόχρονων στεναγμών δύο καρδιών που αγαπιούνται κρυφά εδώ στα γύρω ξενοδοχεία κάτι απογεύματα μετά τη δουλειά στο γραφείο και κάτι καλοκαιρινές νύχτες που ο καθωσπρεπισμός πήγαινε διακοπές με την υπόλοιπη οικογένεια.
Τις άλλες Εξουσίες, ποτέ δε τις δέχτηκα. Με κυνήγησαν και τις πολέμησα. Από το νταβατζή και το χωροφύλακα, μέχρι τη γειτονιά και το δικαστή.
Με φτύνανε. Το ίδιο έκανα κι εγώ.
Φτύσιμο θέλουν, τ΄ακούς ? Κι εσύ να φτύνεις.
Η δικιά τους ανηθικότητα είναι που βρωμίζει τον κόσμο - η δικιά μου χαρά πρόσφερε, εκεί που η ανάγκη ήθελε να ξεδώσει και τα κορμιά γύρευαν να φωλιάσουν δίπλα μου..."

Αυτά (και πολλά άλλα) μας είπε χρόνια πριν, μια ηλικιωμένη πουτάνα της Σωκράτους.
Με τη σεμνότητα και την ειλικρίνεια που αγιάζει κορμιά, πρόσωπα και επιλογές.