Wings - London Town (1978)

Goodnight tonight op Back to the egg ? Waar zou ik dit nummer geplaatst hebben en welke zou ik eruit halen ? Laine inruilen voor Lennon, dan had je zeker Japanese tears gehad haha.
Hoe waren de concerten met Wings eigenlijk in 1979 ? Recensies?
Onderstaand de setlist van 10 december 1979 (Wembley Arena)
Ik vind het wel een aardig lijstje op een enkele uitzondering na:
1:Got to Get You into My Life
2. Getting Closer
3. Every Night
4. Again and Again and Again
5. I've Had Enough
6. No Words
7. Cook of the House
8. Old Siam, Sir
9. Maybe I'm Amazed
10. The Fool on the Hill
11. Hot as Sun / Glasses
12. Spin It On
13. Twenty Flight Rock
14. Go Now
15. Arrow Through Me
16. Coming Up
17. Goodnight Tonight
18. Wonderful Christmastime
19. Yesterday
20. Mull of Kintyre
21. Band on the Run

Heel erg interessant om al die achtergrond verhalen te lezen bij dit album. Ik lees daarnaast ook klachten over de geluidskwaliteit van dit album. Nu heb ik zelf indertijd de vinyl versie aangeschaft en die klinkt inderdaad wat dof (=niet sprankelend).
Later kocht ik op CD de versie van London Town: The Paul McCartney collection - Digitally Remastered (1993). Deze CD klinkt wat mij betreft juist helemaal goed (een stuk beter dan de oude vinyl versie) en bevat dus de twee bonustracks.

Juist over die cd verschillen de meningen dan weer; in de "McCartney Collection"-remasters is al te enthousiast gebruik gemaakt van ruisonderdrukking en ander digitaal gerommel. De eerste uitgave-cd klinkt een stuk beter en op mijn installatie klinkt het originele vinyl heel goed! Het is wél hoog tijd om dit fijne albums eens helemaal op te poetsen en opnieuw uit te geven. Misschien gaat Paul met de nieuwe platenmaatschappij eindelijk eens wat vaart maken met de Archive Collection!

Ik heb jarenlang alleen de cassette van deze en Back To The Egg gehad en dacht dat het lag aan een mindere kwaliteit van het tapeje en/of door het vele afspelen en/of matige afspeeldecks.

Ik vind een deel van de nummers op de cd-versie dus erg moeilijk om naar te luisteren.

Had ik ook, alleen de cassette maar nadat ik de cd's jaren later ook had vond ik vooral London town ook matig klinken. Lag dus niet alleen aan de tape of cassettedeck! Nog maar weer even wachten op een remaster. Duurt allemaal wel erg lang. Krijgen we eerst nog Flowers in the dirt en daar zit ik totaal niet op te wachten!

Vind het überhaupt moeilijk om muziek van toen nu mooi te horen uit andere apparatuur in een andere omgeving. Is gewoon niet te vergelijken, is meer de herinnering aan hoe geweldig dat allemaal destijds klonk dat motiveert om het nu nog af en toe op te zetten.

Van sommige platen weet ik inderdaad nu nog steeds waar ik die het eerst hoorde. En die eerste ervaring van toen is inderdaad blijvend. Maar ik moet zeggen dat ik het wel heel fijn vind om albums over een goede installatie te draaien (waarbij goed trouwens een vrij subjectief gegeven is). Bij goede (originele) opnamen of goed gelukte remasters (en dat ze lang niet altijd) vind ik het altijd weer mooi om een dynamiek en gelaagdheid terug te horen die ik vroeger nooit hoorde op mijn oude installaties.

En mijn oude album (USA persing) haalt het bij mij thuis toch echt niet bij de CD qua geluidskwaliteit. Maar dat kan dus ook aan de persing liggen. Maar ik denk dat het overall ook meespeelt dat niet alles is opgenomen in state of the art geluidsstudio's. Sommige nummers klinken beter dan andere. Ik vraag me dan ook af of een nieuwe remastering veel gaat helpen. Garbage in, garbage out. In ieder geval ben ik tevreden met de huidige versie, daar zit veel warmte in al is het inderdaad niet altijd even helder.

Het probleem bij de LP was ook, dat het album 52 minuten duurde. Dat verhoogt de kwaliteit van het vinyl ook al niet.

Ik ben het eens, ik vond de remaster uit 1993 (deze versie heb ik nog steeds) een enorme verbetering in het geluid.

3,5, met name vanwege het prachtige London Town. Kan het nog Engelser? Pasgeleden ben ik in Peasmarsh geweest, een van de plaatsen waar Paul McCartney woont, en waar zijn kinderen naar school zijn geweest. We hadden een hotelletje waar hij zelfs nog gespeeld heeft. Prachtig toch? Maar ik heb dit album aangeschaft voor met name dus London Town, wat op een verzamelaar van hem niet terug te vinden is. De rest van de nummers zijn op zich ook prima, ik kan er graag naar luisteren. En tja, wie is er niet groot geworden met Paul?

Slechte produktie, maar prima liedjes.

De productie van London town is niet slecht maar het geluid. Alsof er een soort mist van dofheid over de mastertapes heen lag, een laag stof, waardoor lage en hoge tonen verdwijnen, of constant, voor de vinyldraaiers, stof op de naald zat. Ik kan me niet voorstellen dat dat per ongeluk is gebeurd het was vast een keuze om het zo te laten klinken. Maar die klank hoort ook weer bij het karakter van London town, ik ben er na al die jaren aan gewend, hoewel ik benieuwd ben hoe crispy en fris alles klinkt als de mist optrekt en verdwijnt.

Tijd voor een remaster dus....

Tja, Paul is al een paar jaar bezig met het uitbrengen van deluxe-edities. Zou mooi zijn als dit de volgende was, temeer daar er in het illegale circuit diverse 'alternate takes' van het gehele album circuleren, inclusief onuitgebrachte tracks, waarvan ik met name 'Waterspout' een geweldig nummer vind.

Van een deluxe-reissue valt met name bij deze plaat dus echt iets bijzonders te maken. Als ook het geluid aanzienlijk verbeterd wordt, zou dit voor mij een verplichte aanschaf betekenen. Want London Town is altijd wat ondergesneeuwd in het totale repertoire van Sir Paul (hoewel het hier in NL een van zijn bestverkochte albums is), maar ik vind het wel een van zijn betere.

Zoals devel-hunt zegt: qua productie is dit album best verzorgd, maar het totaalgeluid klinkt wat dof, zowel op LP (teveel muziek op beide plaatkanten) als op CD. Ik ben er vertrouwd mee geraakt en kan er goed doorheen luisteren, maar een met liefde uitgevoerde restauratie juich ik van harte toe.

Ik heb zelf een gave Westduitse LP-persing en op CD de 1993-editie uit The Paul McCartney Collection. Die laatste draait nu en ik ben eigenlijk helemaal niet ontevreden met de geluidskwaliteit. Al hoor ik ook dat er ruimte is voor verbetering.

Ik ben eens te meer blij met die CD omdat dit album dus kennelijk echt al een jaar of vijftien a twintig niet meer op CD verkrijgbaar is. Gek eigenlijk, voor een album dat zo bekend is... Maar ja, dat geldt natuurlijk voor veel McCartney-albums. Beetje vergelijkbaar met Van Morrison, van wie ook de meeste albums out-of-print zijn.

40 jaar oud deze maand!! Kom op met de deluxe box.

Helemaal mee eens

Ik moet bekennen, na lang overdenken, wikken en wegen, voor mezelf London town te zien als beste Wings cd.
Uit de jaren '70 dus vermoedelijk ook gelijk McCartney's beste, hoewel, de invloed van bandlid Denny Laine op London town niet moet worden onderschat. Niet alleen als muzikant, zanger, maar ook als mede-componist, op een handvol nummers.

De kracht van McCartney schuilt hem in de soort van de muziek waarin hij het beste is. En dat is toch meer de softrock kant dan het meer stevige werk. In dat laatste soort dreigt hij nog wel eens te ontsporen en kan alleen de compositie hem nog redden.
Aan de andere kant kán hij ook goede ballads schrijven maar zijn ze dat van zijn hand lang niet allemaal. Het dreigt al gauw te verzanden in zoetsappigheid, ook niet McCartneys sterkste kant.

Gaat het meer de dromerige rockkant op, krijg je een track als de opener London town, maar daar gaat dan gelijk weer veel eer in zitten.
London Town staat als album, op de keper beschouwd, vol met softrock van hoogstaande kwaliteit. De ijzersterke composities tillen het tot een eenzaam niveau binnen het oeuvre van Paul McCartney.

Een afwijkende rocker als I've had enough valt gelijk enigszins uit de toon. Maar dat is dan ook het enige nummer dat het niveau van London town niet aankan. De rest is geweldig, geen zwakke broeders. Ook dat is een heel groot pluspunt van dit album van McCartney/Wings: er willen zich nog wel eens vullertjes of uit de toon springende nummers op een album staan waardoor het voor mij als geheel niet zo sterk overkomt als juist London town.

Voor zover dat dan nog kan zit er zelfs nog progressie in de sterkte van London town naarmate het album vordert. De finale Don't let it bring you down en Morse Moose is in het McCartney oeuvre naar mijn idee nooit meer verbeterd.

De beste artistieke prestatie van Wings blijft voor mij Band On The Run, maar London Town mag een verdienstelijke 2e plek in nemen.
Grillig is de discografie van Wings uiteindelijk wel.
McCartney, hoe goed hij ook is, heeft de makke gehad niet altijd even zelfkritisch te zijn op zijn geschreven songs.
Vroeger was er Lennon die bijschaafde of gewoon riep dat het niet goed was.
Koning Macca bepaalde in Wings, maar op dit London Town lijkt Denny Laine zich wat meer te profileren.
Het is songmatig van een redelijk constant nivo, waar pop, rock en zelfs folk op een bijna relaxe manier de plaat vullen.
Enigzins afwijkend is de licht psychedische afsluiter Morse Moose.
Maar verder is het een organische heel zomerse plaat.
Alsof je bij een picknick zit en bij de wat drukkere nummers even stoom wordt afgeblazen op het speelveldje verder op.
Over de geluidskwaliteit/ produktie kun je oeverloos discusseren, maar dat laat ik maar achterwege.

Blijft merkwaardig dat net als Back To The Egg, Paul live net doet of hij deze plaat nooit gemaakt heeft.
Zonde.

Alle Wings platen hebben wel iets, de sfeer van Wings was toch redelijk uniek. Wat natuurlijk ook voortkomt uit het pretentieloze karakter van de platen die vaak snel in elkaar gezet lijken te zijn, en met een Linda McCartney die redelijk vals zingend toch een belangrijk onderdeel van de groep was.
Maar de grootste invloed was en dat is eigenlijk te horen, Cannabis. Wings was in de regel knetterstoned in de studio bezig wat natuurlijk invloed had op het opnameproces, en dat is te horen. Dat zijn de woorden overigens van Denny Laine. De McCartney's vaak gearresteerd, zelfs telend op hun landgoed in Schotland tot de arrestatie in Japan wat gelijk het einde van Wings inluidde. McCartney, tot een paar jaar geleden nog maar, werd hij gerekend tot 1 van de grootste blowers uit de muziekindustrie.
London town en Band on the Run hun beste, ik weet het niet, ik ben altijd al verliefd geweest op Red Rose Speedway en Wild life.

Band on the run blijft naar mijn idee de beste Wings-plaat, die is over de hele linie erg sterk. Daarnaast heb ik een zwak voor Back to the egg en Venus and Mars, maar het zou zomaar eens kunnen dat London Town voor mij per saldo de op één na beste Wings-plaat vormt (Ram reken ik on evidente redenen niet mee in deze beoordeling).

Ik besef dat dat enerzijds is ingegeven door nostalgische overwegingen, want het was de eerste echte LP van Wings die ik kocht. Maar terugluisterend kan ik ook niet anders dan constateren dat het songmateriaal hier behoorlijk sterk en evenwichtig is. Vrijwel alle Wings-albums hebben wel een paar missers, maar die vind ik hier niet echt. I've had enough valt als rocksong enigszins uit de toon op dit overwegend kalm voortkabbelende album, maar op zichzelf is het geen onaardig (maar zeker ook geen hoogstaand) nummer. Bovendien vind ik de gitaarsolo in dat nummer best wel vet.

Nee, het zijn hier toch vooral de rustiger nummers die het meeste indruk maken: de titeltrack, Don't let it bring you down, I'm carrying, het korte tijd later door Michael Jackson gecoverde Girlfriend (met een leuk kopstemmetjke van Paul, gek eigenlijk dat-ie dat niet wat vaker deed) en Denny Laine folksong Deliver yourt children (dat samen met I've had enough nog als single met een dubbele A-kant werd uitgegeven). With a little luck noem ik dan niet eens. Er zit een mooi middenstuk in, maar per saldo duurt het nummer toch te lang, en ik vind het als compositie niet denderend.

Ik val musician bij in zijn opmerking dat dit album naar het einde toe zelfs sterker wordt met de one-two punch van de laatste twee nummers. En dan heeft mijn CD (mijn LP niet, uiteraard) ook nog een extra one-two punch in de vorm van de enkele maanden voor de LP-release uitgegeven single Mull of Kintyre/Girls school. In dat laatste nummer bewijst Macca dat rocken hem toch ook prima af gaat, mits de song van voldoende kwaliteit is.

Deels opgenomen op een luxe jacht bij de Maagdeneilanden (en deels in Abbey Road), wat misschien de matige geluidskwaliteit verklaart. Maar ik heb het idee dat juist daardoor ook de ongedwongen, relaxte sfeer van het album goed overkomt. Prima plaat, ook na al die jaren.

Benieuwd of er nog een reissue komt. Die zou wat mij betreft best de 'alternate take' van het complete album mogen bevatten. Ik heb daar een bootleg van, van enigszins ondermaatse geluidskwaliteit. Maar de muziek bevat genoeg verschillen om zo'n uitgave interessant te maken.

Ik weet dat McCartney wel van het blowen was. Maar ik heb altijd gedacht dat het in de studio redelijk gestructureerd aan toe ging.
Misschien is het gebruik dan ook wel de reden dat ook niet alles even geslaagd is. Ik doel dan op bep. songs van Paul die best wel een niemendallerig karakter hebben.
Op deze vind ik het regelmatig zoetige karakter juist wel weer wat hebben.
I'm Carrying bijvoorbeeld is een heel mooi liedje. Zelfs zo mooi dat het George Harrison tot tranen roerde toen hij het luisterde.
With A Little Luck is echt een warme zomeravond song.
Mooi versiert met de synthesizer op de achtergrond.
De hoeveelheid echte rockers vlammen dan weer niet echt.
Maar de opnamekwaliteit kan daar ook debet aan zijn.
Verstopte drums en vlakjes. Maar afijn dat is een bekend verhaal.

Luister na jaren op dit moment mijn oude vinyl-versie van London Town. Wat een fijne en relaxte plaat is dit toch. Paul McCartney is wat mij betreft een geniale liedjes-smit. Natuurlijk, in zijn lange carrière ook missers geproduceerd (met als dieptepunt het afschuwelijke Ebony and Ivory) maar daar staat zoveel moois tegenover. Deze plaat bevalt me in ieder geval prima. Lees hier over de slechte geluidskwaliteit maar ik vind de LP eigenlijk best lekker klinken. Inderdaad een beetje dof maar ook licht melancholisch. Maar ja, ik houd nu eenmaal van het oude vinyl-geluid. Hoogtepunten; Deliver Your Children, Don’t Let It Bring You Down, With A Little Luck en London Town. Misschien niet zo goed als Band on the Run maar voor mij goed voor vier sterren.

Voor mij met "Ram" het beste wat hij na de Beatles heeft opgenomen. Geen rockband nu die het gevoel van een echte band moet uitdragen maar gewoon de geniale McCartney met Laine als perfect songschrijvers duo.
Dat doffe maakt inderdaad licht melancholisch en komt wat mij betreft de songs ten goede.
Zelfs het als rockende bedoelde "I've Had Enough" blijft in die sfeer, en waar blijft die heruitgave?

Hoe lang had ik London Town niet gespeeld tot vorige week? Ik schat 20, 30 jaar. Toen het uitkwam heb ik het album niet gekocht. Dat gebeurde ergens in de jaren 90, tweede hands. Nu valt me, de discussie hierboven indachtig, op dat het geluid niet heel denderend is op een aantal plaatsen.

Wel viel ik meteen voor de titel song. Die is zo ongelofelijk mooi en zoog me direct het album in. De andere singles, 'With A LIttle Luck' en 'Deliver Your Children'/'I've Had Enough' stonden me allemaal nog wel goed voor ogen, veel van de rest was toch weggezakt. Eigenlijk ben ik maar één McCartney plaat regelmatig blijven spelen en dat is 'Band On The Run', totdat die me een jaar of 10 geleden ook een beetje begon te vervelen. 'Red Rose Speedway' heb ik zelfs nog nooit gehoord. Ik zal de plaat 2e hands op de kop tikken als shoppen weer iets veiliger is geworden.

London Town bevalt me prima. Net als 'Speed Of Sound' en 'Ram'. Komt het dankzij mijn zoon toch tot een herwaardering in 2021. Het album is fraai gevarieerd en de bijdragen van zowel Denny Laine als Linda is prima. Dat gezeur over die laatste moet maar eens ophouden. Zij heeft The Beatles echt niet uit elkaar laten klappen.

Een van McCartney's beste albums, zeker in de top 5 voor mij.
Hoewel With al little luck door de meeste mensen als een hoogtepunt wordt gezien, is dat voor mij juist het zwakste nummer van het album. Duurt wat te lang en is wat te eentonig voor me. Hoogtepunten voor mij zijn Morse Moose, Deliver your children (jawel van Denny) en I've had enough.
Grappig dat in de Nederlandse top 40 destijds Deliver your children als A-kant werd genoteerd, hoewel dat eigenlijk de B-kant was. En dat daarmee dus Denny Laine ook een echte Wings-hit heeft gescoord in Nederland.

Hmm, het staat me bij dat het een single met een dubbele A-kant was, want in mijn herinnering werden beide nummers op de radio gedraaid. Daar komt bij dat het singletje een custom label had, dwz een uniek label met een afbeelding van de London Bridge. Daarbij was het label van Deliver your children full colour, terwijl dat van I've had enough zwart-wit was. Dat versterkte mijn indruk dat het toch min of meer de A-kant was, maar nadere inspectie leert me dat je toch gelijk hebt: I've had enough werd wel degelijk als officiële A-kant gepresenteerd.

Grappig dat het 'gedrukte exemplaar' van de Top 40 inderdaad Deliver your children als belangrijkste nummer vermeldde. Ik herinner me niet meer of dat nummer nou vaker op de radio gedraaid werd of niet. Wel weet ik dat beide kantjes airplay kregen. De Engelstalige Wiki-entry van I've had enough vermeldt expliciet dat het nummer in combinatie met de B-kant de dertiende plaats haalde in onze hitlijsten.

De single is in deze samenstelling overigens wel in vele landen uitgebracht. En in de meeste gevallen werd I've had enough toch overduidelijk als A-kant gepresenteerd. Het zal dus ook wel een beetje met de smaak van onze disc-jochies te maken gehad hebben dat het folky deuntje van Denny Laine naar voren werd geschoven. In mijn herinnering was dat nummer ook gewoon een hit. Ik vind het zelfs beter dan de A-kant; I've had enough is een aardige rocker, maar toch een vrij zwakke McCartney-compositie.

Ik ben het ook met je eens dat With a little luck veel te lang duurt. Daar had minstens anderhalve minuut af gekund. Al is dat instrumentale tussenstuk eigenlijk wel fraai.