Ο ΕΦΙΑΛΤΗΣ ΤΗΣ ΔΙΚΗΣ ΜΑΣ ΖΩΗΣ

Με την απουσία μας Ή θα εξακολουθούμε να γονατίζουμε / όπως αυτός ο δραπέτης / ή θα σηκώσουμε άλλον πύργο ατίθασο / απέναντί τους. Μιχάλης Κατσαρός «Ο Δούλος» (Κατά Σαδδουκαίων) Το 2006, από ένα βήμα δημόσιου διαλόγου (συνέλευση εργαζομένων), είχα αναφέρει ότι: «...όπως τα κόμματα γίνονται εταιρείες και οι εταιρείες κόμματα, έτσι και οι επιχειρήσεις προσπαθούν να ελέγξουν ή να υποκαταστήσουν τα σωματεία, και τα σωματεία ταυτίζονται με τις επιχειρήσεις. Η «διαδικασία» είναι κοινή: Η ανοχή μας, και η αποχή μας από τα κοινά». Και πριν 22 μήνες (Μάιος 2010), με την είσοδό μας στο Μνημόνιο, σε μια άλλη μάζωξη παρατηρούσα ότι: «ο γενναίος νέος κόσμος που μας τάζουν με τράπεζες και εταιρείες που παριστάνουν τις κυβερνήσεις, απαιτεί μια άλλη (μη) ζωή». Κι αν τότε τα παραπάνω φαίνονταν υπερβολικά, τώρα -στη συνεχιζόμενη επέλαση των βαρβάρων, πάνω στον καθαρόαιμο πια καπιταλισμό- με το πρόπερσι… καλύτερο από το φέτος, ηχούν μάλλον κοινότοπα. Και δεν περιέγραφαν τίποτα περισσότερο από το χρονικό ενός προδιαγεγραμμένου θανάτου, αφού η έως αφανισμού μείωση μισθών και συντάξεων, οι κοτζαμπάσικης έμπνευσης κεφαλικοί φόροι, και η ανεξέλεγκτη πορεία των τιμών, με όλο και περισσότερους να δυσκολευόμαστε στην καθημερινή μας διαβίωση, οδηγεί σε μια άνευ προηγουμένου εξαθλίωση του πληθυσμού και στη φυσική μας εντέλει, και χωρίς αντιστάσεις, εξόντωση. Μια εξόντωση η οποία, εδώ και δυο χρόνια, μπήκε στην τρίτη και τελευταία φάση της (3η δεκαετία). Με την οριστική πλέον (ν)τροπή της Ευρώπης προς τον πιο στυγνό (νεοφιλελεύθερο οικονομικό) φασισμό, που καθιερώθηκε και καθορίστηκε με την ιδρυτική συνθήκη της Ε.Ε. το 1992 (Μάαστριχτ), την απορρύθμιση από το 2000 (Συνθήκη Λισσαβόνας) της εργατικής νομοθεσίας και των εργασιακών σχέσεων, ισχυροποιήθηκε με την παραχώρηση του χρήματος στις τράπεζες το 2002 (Ευρώ), και ολοκληρώνεται στις μέρες μας με τη πλήρη πλέον διάλυση του κοινωνικού κράτους (ασφαλιστικό, ταχεία εφαρμογή πολιτικής ιδιωτικοποιήσεων υπηρεσιών και αγαθών). Στο διάστημα που μεσολάβησε από το 1974 (Μεταπολίτευση) και κυρίως από το 1992 μέχρι σήμερα, η συντριπτική πλειοψηφία του ελληνικού (και όχι μόνο) λαού εκπαιδεύτηκε με ποικίλους τρόπους (συστημική προπαγάνδα από σχολεία και πανεπιστήμια –προγράμματα σπουδών, μεταπτυχιακά, διδακτορικά–, ΜΜΕ και θεσμοθετημένα όργανα της πολιτείας –ΚΕΠΕ, ΕΛΙΑΜΕΠ, ΜΚΟ), ώστε να πιστέψει την αναγκαιότητα των μέτρων και να τα δεχτεί χωρίς αντίδραση. Ταυτόχρονα, το ίδιο το σύστημα, εξέθρεψε τα φαινόμενα τύπου μικροκωνσταντίνων, φροντίζοντας να ποιεί ενόχους, ώστε πάνκακες παπάρες τού τύπου «όλοι μαζί τα φάγαμε» να πιάνουν τόπο. Οι (όποιες) κοινοβουλευτικές χούντες μένουν στην εξουσία κυρίως με τη σιωπή μας. Με την ανοχή μας και την (ουσιαστική) αποχή μας από τα κοινά. Οι παπακωνσταντίνοι δεν έρχονται μόνοι τους βέβαια. Φως για να μπουν και χώρο για να κατοικήσουν προσφέρουμε πάντα εμείς. Πάντα εμείς ανοίγουμε τις (κερκο)πόρτες. Εμείς (και μόνο εμείς) γινόμαστε πάντα ο εφιάλτης της δικής μας ζωής. Με την απουσία μας.