Ο Θεός μεριμνά για τις βιοτικές ανάγκες – τον «επιούσιο άρτο» των ανθρώπων ( Έξ. 16, 13-16· 17, 1-7)
«Το βράδυ ήρθε ένα σμήνος από ορτύκια και σκέπασε το στρατόπεδο· και το πρωί τριγύρω στο στρατόπεδο υπήρχε ένα στρώμα δροσιάς. Όταν διαλύθηκε η δροσιά, σχηματίστηκε πάνω στην επιφάνεια της ερήμου κάτι σαν λεπτή πάχνη. Το είδαν οι Ισραηλίτες, αλλά δεν ήξεραν τι ήταν, και
ρωτούσαν ο ένας τον άλλο: “Τι είν’ ετούτο;” Ο Μωυσής τούς είπε: “Αυτό είναι το ψωμί που σας δίνει ο Κύριος να φάτε. Ο Κύριος διέταξε να μαζεύετε απ’ αυτό, ο καθένας όσο χρειάζεται: ένα γομόρ, για κάθε άτομο. Καθένας θα μαζεύει ανάλογα με τον αριθμό των ατόμων που μένουν μαζί του στην ίδια σκηνή”. […] Ολόκληρη η Ισραηλιτική κοινότητα έφυγε από την έρημο Σιν και έφτασε, με ενδιάμεσους
σταθμούς, στη Ραφιδίν, σύμφωνα με την εντολή του Κυρίου. Εκεί στρατοπέδευσαν, αλλά δεν υπήρχε νερό να πιούν. Άρχισαν τότε να τα βάζουν με το Μωυσή:“Δώσε μας νερό να πιούμε”, του φώναζαν. Ο Μωυσής τους είπε: “Γιατί τα βάζετε μαζί μου; Γιατί προκαλείτε τον Κύριο;” […]. Τότε ο Μωυσής προσευχήθηκε στον Κύριο και είπε: “Τι να κάνω γι’ αυτόν το λαό; Λίγο ακόμα και θα με λιθοβολήσουν”. Ο Κύριος είπε στο Μωυσή: “Προχώρα μπροστά από το λαό, […] πάρε στο χέρι και το ραβδί σου με το οποίο χτύπησες το Νείλο, και πήγαινε. Εγώ θα βρίσκομαι εκεί πριν από σένα, πάνω στο βράχο, στο όρος Χωρήβ. Χτύπα το βράχο, και θα βγει από ‘κει νερό για να πιει ο λαός”».
Ο δρόμος προς τη Γη της Επαγγελίας δεν ήταν ο σύντομος παραλιακός αλλά μακρύς μέσα από την έρημο. Ο Κύριος, όμως, δεν τους εγκατέλειψε! Την καυτή μέρα οι Ισραηλίτες ένοιωθαν την παρουσία Του σαν σύννεφο που τους σκέπαζε από τη φοβερή ζέστη και τους δρόσιζε ενώ το βράδυ μεταμορφωνόταν σε στύλο φωτιάς, που τους έδειχνε το δρόμο. Ο λαός συχνά βαρυγκομούσε και τα «έβαζε» με τον Μωυσή. Προτιμούσε τη γη της σκλαβιάς, όπου τους πρόσφεραν «πολυτέλειες» - λιχουδιές, καζάνια με κρέας, σκόρδα και κρεμμύδια, παρά την έρημο της ελευθερίας. Προτιμούσαν να είναι σκλάβοι του Φαραώ παρά δούλοι του Θεού! Κι όμως ο Κύριος τους πρόσφερε νερό από πέτρα, ορτύκια (πουλιά που μεταναστεύουν όμως όχι το καλοκαίρι αλλά την άνοιξη) και κατεξοχήν το μάννα, που είχε της γεύση της μελωμένης τηγανίτας. Έπρεπε μόνον να φροντίζουν για τον άρτο τον «επιούσιο» και να μην αποθηκεύουν για το «αύριο».
Ο χρυσός μόσχος στο Σινά: Η σχέση με τον Θεό δοκιμάζεται ( Έξ. 32, 1-8)
«Όταν οι Ισραηλίτες είδαν ότι ο Μωυσής αργούσε να κατεβεί από το βουνό, μαζεύτηκαν γύρω από τον Ααρών και του έλεγαν: “Σήκω, φτιάξε μας θεούς, που να προπορεύονται στο δρόμο μας, γιατί αυτός ο Μωυσής, ο άνθρωπος που μας έβγαλε από την Αίγυπτο, δεν ξέρουμε τι έγινε”. Ο Ααρών τούς είπε: “Βγάλτε τα χρυσά σκουλαρίκια που έχουν στ’ αυτιά τους οι γυναίκες σας, οι γιοι σας και οι κόρες σας και φέρτε τα σ’ εμένα”. […] Εκείνος τα πήρε και τα έλειωσε, τα έχυσε σ’ ένα καλούπι και έκανε απ’ αυτά ένα άγαλμα μοσχαριού. Φώναξε τότε ο λαός: “Αυτός είναι ο θεός σου, Ισραήλ, που σ’ έβγαλε από την Αίγυπτο!”. […] Τότε είπε ο Κύριος στο Μωυσή: “Πήγαινε, κατέβα, γιατί ο λαός που έβγαλες από την Αίγυπτο έπεσε σε μεγάλη αμαρτία. Έφυγαν γρήγορα από το δρόμο που τους έδειξα. Έφτιαξαν ένα χυτό μοσχάρι και το προσκύνησαν” […]».
Η έρημος: ένα σπουδαίο «σχολείο» για τον λαό του Θεού
Βλέποντας τις περιπέτειες των Ισραηλιτών στην έρημο, διαπιστώνουμε ότι τελικά ο τόπος αυτός έχει δύο βασικά χαρακτηριστικά:
Πρώτον, είναι ιδιαίτερα αφιλόξενος· πρόκειται για ένα μέρος όπου σπάνια βρίσκει κανείς τροφή και νερό. Γενικότερα, μέσα στην έρημο ο άνθρωπος δεν μπορεί να ζήσει.
Δεύτερον, είναι τόπος στον οποίον η πίστη – εμπιστοσύνη δοκιμάζεται. Τι σημαίνει αυτό; Ότι οι Ισραηλίτες καθ’ όλη τη διάρκεια της πορείας τους μέσα στην έρημο, και μάλιστα όταν έρχονται αντιμέτωποι με συγκεκριμένες δυσκολίες, όπως η πείνα, η δίψα και η απόγνωση, τότε τα γεγονότα αυτά τους βοηθούν να συνειδητοποιήσουν εάν αγαπούν αληθινά τον Θεό, με όλη την καρδιά
τους, χωρίς να αμφιβάλουν για την παντοδυναμία του και τη φιλευσπλαχνία του· και, επίσης, εάν πραγματικά εμπιστεύονται εκείνον που τους ελευθέρωσε από τη χώρα της δουλείας, την Αίγυπτο.
Επομένως, η έρημος θα μπορούσε να χαρακτηρισθεί ως ένα σπουδαίο σχολείο για τους
Ισραηλίτες, μέσω του οποίου θα οδηγηθούν στη Γη της Επαγγελίας.
Τι γοητεύει τον σύγχρονο άνθρωπο: ο Θεός ή τα ελκυστικά υποκατάστατά του;
Είδαμε προηγουμένως ότι οι Ισραηλίτες ζήτησαν από τον Ααρών να τους φτιάξει ένα άγαλμα, το οποίο θα απεικόνιζε τον Θεό τους. Γιατί το ζήτησαν αυτό; Τι είχαν πραγματικά ανάγκη; Μάλλον ήθελαν κάτι που ζητούν οι άνθρωποι σε κάθε εποχή: όλοι έχουν ανάγκη από κάτι χειροπιαστό, κάτι που να
τους προσφέρει μία εύκολη και γρήγορη λύση στα προβλήματά τους. Οι Ισραηλίτες, όσο διάστημα ο Μωυσής λείπει για να παραλάβει τις 10 Εντολές από τον ίδιο τον Θεό, φαίνεται ότι χάνουν την εμπιστοσύνη στον Θεό· και τότε, αναζητούν μία λύση εύκολη και γρήγορη. Το να γνωρίσουν τον Θεό καλύτερα, το φτιάξουν μία σχέση εμπιστοσύνης μαζί του, είναι πράγματα που θέλουν χρόνο και κόπο. Οι Ισραηλίτες όμως, στην περίπτωση αυτή, δεν θέλουν να κοπιάσουν, δεν θέλουν να κουραστούν λίγο περισσότερο, δεν θέλουν να προσπαθήσουν να γνωρίσουν καλύτερα τον Θεό που τους αγαπά. Και
για τον λόγο αυτό ζητούν από τον Ααρών να τους φτιάξει ένα χρυσό μοσχάρι. Έτσι, νομίζουν ότι ο Θεός τους θα είναι κάτι που μπορούν να το έχουν άμεσα στα χέρια τους ανά πάσα στιγμή, χωρίς να κοπιάσουν και χωρίς να είναι αναγκαίο να έχουν μία σχέση εμπιστοσύνης μαζί του. Αυτό το άγαλμα όμως είναι ένα είδωλο, ένας ψεύτικος Θεός, και το μόνο που χαρίζει στον άνθρωπο είναι μία ψευδαίσθηση, μία απάτη ότι τα σπουδαία πράγματα στη ζωή του μπορούν να τα αποκτήσει εύκολα,
χωρίς θυσίες και χωρίς αγώνα. Μήπως, υπάρχουν και στις μέρες μας τέτοια είδωλα, τέτοιου είδους ψεύτικοι Θεοί; Ας προβληματιστούμε λίγο στο θέμα αυτό.
Σωτήριος Δεσπότης, Νικόλαος Παύλου, Αθανάσιος Στογιαννίδης, Α´ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΟΥ ΓΥΜΝΑΣΙΟΥ,Θέματα από την Αγία Γραφή, σελ: 65-71
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Αφήστε το σχόλιό σας