«Εἰρήνη, τὸ γλυκὺ καὶ πρᾶγμα καὶ ὄνομα»

 Ἔτσι χαρακτηρίζει τὴν εἰρήνη ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος (PG 35, 1132). Γλυκαίνεται ἡ ψυχή σου καὶ μόνο ὅταν ἀναφέρεις τὴ λέξη «εἰρήνη»· πολὺ περισσότερο βέβαια ὅταν ζεῖς μέσα στὴν καρδιά σου τὴν πραγματικότητα ποὺ λέγεται «εἰρήνη». Γι’ αὐτὸ καὶ ὅλοι οἱ ἄνθρωποι ποθοῦν τὴν εἰρήνη. Ὀργανώνουν Συνέδρια διεθνὴ καὶ διαλέξεις εἰδικὲς ἀπὸ ἐμπειρογνώμονες καὶ ἱδρύουν παγκόσμιους ὀργανισμοὺς γιὰ τὴν εἰρήνη, ὅπως ὁ ΟΗΕ κ.λπ. Παρὰ τὶς προσπάθειες ὅμως καὶ τὰ ἔξοδα, ἡ ποθητὴ εἰρήνη δὲν φαίνεται νὰ ἐπικρατεῖ στὸν κόσμο. Πόλεμοι καὶ μάχες μικρῆς ἢ μεγαλύτερης ἐκτάσεως καὶ ἐντάσεως συνταράσσουν ἄλλοτε τὸ ἕνα καὶ ἄλλοτε τὸ ἄλλο σημεῖο τῆς γῆς. Τὰ οἰκονομικὰ συμφέροντα διαφόρων ἰσχυρῶν τῆς γῆς καὶ τῶν μεγάλων πολεμικῶν βιομηχανιῶν γίνονται αἰτίες γιὰ νὰ ἀνάβουν φωτιὲς πολέμων ἐδῶ κι ἐκεῖ. Καὶ ὅμως, ἡ εἰρήνη ὑπάρχει. Δὲν εἶναι ἐντελῶς ἀνύπαρκτη. Τὴ ζοῦν ὡς ζωντανὴ πραγματικότητα ὅσοι πιστεύουν στὸν Κύριο Ἰησοῦ Χριστό, ὁ Ὁποῖος μὲ τὴ Γέννησή Του ἔφερε στὸν κόσμο τὴν εἰρήνη. Τὸ ἔψαλαν τὸ βράδυ τῆς Γεννήσεώς Του στὴ Βηθλεὲμ οἱ Ἄγγελοι ὑμνολογώντας: «Δόξα ἐν ὑψίστοις Θεῷ καὶ ἐπὶ γῆς εἰρήνη...». Ὅσοι ὅμως δὲν πιστεύουν στὸν Ἰησοῦ Χριστὸ ὡς Σωτήρα τῶν ἀνθρώπων καὶ εἴκοσι αἰῶνες μετὰ τὴ Γέννησή Του δὲν ὑπολογίζουν τὸν ἱερὸ Νόμο τοῦ Εὐαγγελίου Του καὶ τὴν προσφορὰ τῆς ἁγίας Ἐκκλησίας Του στὸν κόσμο, εἶναι ἑπόμενο νὰ μὴν εἰρηνεύουν οὔτε μέσα τους οὔτε μεταξύ τους, καὶ νὰ μάχονται ὁ ἕνας τὸν ἄλλον. Οἱ πρωτάκουστες ἐντολὲς τοῦ Θεανθρώπου Ἰησοῦ «ἀγαπᾶτε ἀλλήλους» (Ἰω. ιγ΄ 34) καὶ «ἀγαπᾶτε τοὺς ἐχθροὺς ὑμῶν» (Λουκ. ς΄ 27), εἶναι βασικὲς γιὰ τὴν ἐπικράτηση τῆς εἰρήνης. Εἰρήνη χωρὶς ἀγάπη εἶναι κάτι ἐντελῶς ἀδύνατο. Καὶ ἂν σήμερα δὲν ἔχουν εἰρήνη τὰ κράτη καὶ οἱ κοινωνίες μας, εἶναι ἐπειδὴ λείπει ἡ ἀγάπη ποὺ δίδαξε ὁ Κύριος καὶ δὲν ὑπολογίζεται ὁ νόμος τοῦ Εὐαγγελίου Του στὶς νομοθεσίες τῶν διαφόρων κρατῶν. Στὸν χῶρο ὅμως τῆς Ἐκκλησίας ἐπικρατεῖ ὁ Νόμος ὁ ἀλάθητος τοῦ Θεοῦ, δηλαδὴ ὁ Νόμος τοῦ Εὐαγγελίου· γι᾿ αὐτὸ καὶ τὰ συνειδητὰ μέλη τῆς Ἐκκλησίας ἔχουν μέσα τους καὶ ζοῦν καθημερινὰ αὐτὴ τὴ γλυκύτατη πραγματικότητα τῆς εἰρήνης. Ἐὰν δὲ κάποτε γιὰ τὸν ἄλφα ἢ βῆτα λόγο ταραχθοῦν καὶ χάσουν τὴν εἰρήνη τους, καταφεύγουν στὸ ἱερὸ Μυστήριο τῆς Ἐξομολογήσεως, ὁπότε εἰρηνεύει ἡ ψυχή τους καὶ πάλι. Μάλιστα οἱ ἅγιοι Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας μᾶς δίνουν καὶ συγκεκριμένες συμβουλὲς γιὰ τὸ πῶς θὰ ἔχουμε πάντοτε εἰρήνη στὴν ψυχή μας. Ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς, παραδείγματος χάριν, δίνει τὶς ἑξῆς συμβουλὲς γιὰ νὰ ἔχουμε τέλεια εἰρήνη: «Εἰρηνεύωμεν πρὸς τὸν Θεὸν τὰ εὐάρεστα αὐτῷ ποιοῦντες». Ἂς ἔχουμε εἰρηνικὲς σχέσεις μὲ τὸν Θεὸ ἀγωνιζόμενοι νὰ κάνουμε πάντα ὅ,τι Τὸν εὐχαριστεῖ. «Εἰρηνεύωμεν πρὸς ἡμᾶς αὐτοὺς ὑποτάσσοντες τὴν σάρκα τῷ πνεύματι». Ἂς ἔχουμε εἰρήνη μὲ τὸν ἑαυτό μας, μέσα μας, ὑποτάσσοντας τὶς ἐμπαθεῖς ἐπιθυμίες στὶς πνευματικὲς ἀναζητήσεις τῆς ψυχῆς μας, ποὺ εἶναι αἰώνιες. «Εἰρηνεύωμεν πρὸς ἀλλήλους ἀνεχόμενοι ἀλλήλων» καὶ συγχωρώντας καθένας τὰ λάθη τοῦ ἄλλου (ΕΠΕ 11, 474-6). Οἱ συμβουλὲς αὐτὲς τοῦ Ἁγίου εἶναι ἕνας ἄριστος ὁδηγὸς γιὰ τὴν ἀπόκτηση τῆς γλυκύτατης καὶ πολυπόθητης εἰρήνης τῆς ψυχῆς μας. Μακάριοι ὅσοι ἔχουν τὸν ὁδηγὸ αὐτὸν κανόνα στὴ ζωή τους καὶ τὸν ἐφαρμόζουν μὲ τὴ Χάρι τῶν ἱερῶν Μυστηρίων τῆς Ἐκκλησίας μας. Αὐτοὶ εἶναι πάντα εἰρηνικοὶ καὶ εὐτυχισμένοι!ΟΣΩΤΗΡ2223

''ΑΥΤΟΣ ΘΑ ΜΑΣ ΣΩΣΕΙ''

 Στὰ τέλη τοῦ 8ου π.Χ. αἰώνα οἱ Ἰουδαῖοι ἐπανεστάτησαν κατὰ τῶν Ἀσσυρίων, οἱ ὁποῖοι τοὺς εἶχαν φόρου ὑποτελεῖς. Γιὰ νὰ ἐνισχυθοῦν στὸ ἐγχείρημά τους καὶ προστατευθοῦν ἀπὸ τὴν ἐπίθεση τῶν Ἀσσυρίων, ζήτησαν τὴ συμμαχία τῶν Αἰγυπτίων, ποὺ εἶχαν πολὺ ἰσχυρὸ ἱππικὸ καὶ ἅρματα πολλά. Βασιλιὰς τῶν Ἰουδαίων ἦταν τότε ὁ Ἐζεκίας. Αὐτὴ ὅμως ἡ ἐνέργειά τους προκάλεσε τὴν ἀντίδραση τοῦ μεγάλου Προφήτη, τοῦ Ἡσαΐα. Αὐτός, ὡς ἐκπρόσωπος τοῦ Θεοῦ, θεώρησε τὴν καταφυγὴ στὴ βοήθεια τῶν Αἰγυπτίων ὡς προσβολὴ κατὰ τοῦ Θεοῦ, ὁ Ὁποῖος κατὰ τὸ παρελθὸν εἶχε βοηθήσει καὶ σώσει ἀπὸ πολλὲς δεινὲς περιστάσεις τὸν λαό Του. «Οὐαὶ οἱ καταβαίνοντες εἰς Αἴγυπτον ἐπὶ βοήθειαν, οἱ ἐφ’ ἵπποις πεποιθότες καὶ ἐφ’ ἅρμασι» (Ἡσ. λα΄ 1). Ἀλίμονο σ’ ἐκείνους ποὺ κατεβαίνουν στὴν Αἴγυπτο γιὰ νὰ ζητήσουν βοήθεια, οἱ ὁποῖοι στηρίζουν τὴν πεποίθησή τους στοὺς ἵππους καὶ στὰ πολεμικὰ ἅρματα. Ἀλίμονό τους, διότι «οὐκ ἦσαν πεποιθότες ἐπὶ τὸν ἅγιον τοῦ Ἰσραὴλ καὶ τὸν Κύριον οὐκ ἐζήτησαν». Δὲν στήριξαν τὴν πεποίθησή τους στὸν ἅγιο Θεὸ τοῦ Ἰσραὴλ καὶ δὲν ζήτησαν ἀπὸ τὸν Κύριο νὰ τοὺς βοηθήσει καὶ προστατεύσει. Στὴ συνέχεια ὁ θεόπνευστος Προφήτης παρουσιάζει δύο εἰκόνες ποὺ τοῦ ἀποκάλυψε ὁ Θεὸς καὶ οἱ ὁποῖες φανερώνουν τὸν τρόπο μὲ τὸν ὁποῖο προστατεύει τὸν λαό Του: Ἡ πρώτη εἰκόνα δείχνει ὅτι ὁ Θεὸς εἶναι τρομερὸς καὶ ἀκαταγώνιστος, ὅταν προστατεύει τὸν λαό Του. Ὅπως βρυχᾶται δυνατὰ τὸ λιοντάρι ἢ ὁ σκύμνος γιὰ τὸ θήραμα ποὺ συνέλαβε, καὶ φωνάζει ὥστε νὰ ἀντηχοῦν τὰ βουνὰ ἀπὸ τοὺς βρυχηθμούς του καὶ νὰ πανικοβάλλονται καὶ πτοοῦνται ἐκεῖνοι ποὺ θέλουν νὰ ἀπελευθερώσουν τὸ θήραμα, «οὕτως καταβήσεται Κύριος σαβαώθ», ἔτσι θὰ σπεύσει ὁ Κύριος τῶν Δυνάμεων, γιὰ νὰ πολεμήσει κατὰ τῶν ἐχθρῶν τοῦ λαοῦ Του. Ἡ δεύτερη εἰκόνα εἶναι ἤρεμη καὶ τρυφερή: Ὅπως τὰ πτηνὰ πετοῦν γύρω ἀπὸ τὶς φωλιές τους γιὰ νὰ ὑπερασπισθοῦν τοὺς νεοσσούς τους, «οὕτως ὑπερασπιεῖ Κύριος σαβαὼθ ὑπὲρ Ἱερουσαλήμ». Ὁ Κύριος τῶν Δυνάμεων θὰ ἁπλώσει σὰν ἄλλα φτερὰ τὴν προστασία Του πάνω ἀπὸ τὴν Ἱερουσαλήμ. 

«Ὑπερασπιεῖ καὶ ἐξελεῖται καὶ περιποιήσεται καὶ σώσει». Τέσσερα ρήματα, τέσσερις διαβεβαιώσεις: «Ὑπερασπιεῖ», θὰ ὑπερασπίσει, γιὰ νὰ φαίνεται ἡ πατρικὴ φιλοστοργία Του, ὅπως λένε οἱ ἱεροὶ ἑρμηνευτές. «Ἐξελεῖται», θὰ ἐλευθερώσει ἀπὸ τοὺς ἐχθρούς, γιὰ νὰ φανερώσει τὴν πολλὴ φιλανθρωπία Του. «Περιποιήσεται», θὰ προστατεύσει, γιὰ νὰ δείξει τὴν κηδεμονία, τὴν ἀνύστακτη φροντίδα Του. Καὶ «σώσει», γιὰ νὰ ἀποδεικνύεται ἀκαταγώνιστη ἡ δύναμή Του. Μὲ φιλοστοργία, μὲ φιλανθρωπία, μὲ διαρκὴ φροντίδα καὶ δύναμη ὑπερασπίζεται, ἐλευθερώνει, προστατεύει καὶ σώζει τὴν Ἱερουσαλήμ, σώζει δὲ καὶ τὴ νοητὴ Σιών, τὴν ἁγία Του Ἐκκλησία ὁ παντοδύναμος καὶ πανάγαθος Θεός. Πόσο ἐπίκαιρη ἀκούγεται, ὕστερα ἀπ’ αὐτὰ ἡ προτροπὴ τοῦ Προφήτη: «Ἐπιστράφητε, οἱ τὴν βαθεῖαν βουλὴν βουλευόμενοι καὶ ἄνομον». Ἐπιστρέψτε πρὸς τὸν Κύριο μὲ μετάνοια ἐσεῖς, ποὺ σκέπτεστε καὶ συζητεῖτε τὶς βαθιές, ὅπως νομίζετε, σκέψεις καὶ ἀποφάσεις, ποὺ ὅμως εἶναι καὶ παράνομες, διότι ἀγνοοῦν τὸν μόνο ἀληθινὸ Θεὸ καὶ στηρίζονται ἀποκλειστικὰ στὶς ἀνθρώπινες δυνάμεις (βλ. λα΄ 1-6). Μῆνες πολλους  ταλαιπωρηθηκε  ἡ πατρίδα μας καὶ ὅλος ὁ κόσμος ἀπὸ τὴν πανδημία τοῦ κορωνοϊοῦ. Ἐπιστημονικὲς μελέτες τῶν εἰδικῶν ἰατρῶν, συσκέψεις τῶν ὑπευθύνων πολιτικῶν, στατιστικές, προγράμματα, σχέδια, προοπτικές, συστηματικὲς προσπάθειες νὰ βρεθεῖ τὸ κατάλληλο ἐμβόλιο γιὰ τὴν πρόληψη τοῦ κακοῦ καὶ τὸ φάρμακο γιὰ τὴν ἀποτελεσματικὴ ἀντιμετώπισή του. Ὁπωσδήποτε φιλότιμες προσπάθειες· ἀλλὰ ἀνθρώπινες προσπάθειες· μικρὲς καὶ χωρὶς βέβαιο ἀποτέλεσμα. Ἐπίσης ἐνημερώσεις, δηλώσεις καὶ ἀλλεπάλληλα διαγγέλματα. Πουθενὰ λόγος περὶ Θεοῦ. Ποτὲ δὲν ἀκούσθηκε ἡ μικρὴ πρόταση: «μὲ τὴ βοήθεια τοῦ Θεοῦ». Ὁ Θεὸς ἀγνοήθηκε πλήρως. Αὐτὸς ποὺ «ἰᾶται πάσας τὰς νόσους», Αὐτὸς ποὺ συνέτριψε καὶ τὸ κράτος τοῦ θανάτου, δὲν γιορτάσθηκε στὴ μεγαλύτερη γιορτὴ τοῦ χρόνου, τὸ Πάσχα. Ὅλοι ὑποχρεωτικὰ κλεισμένοι στὰ σπίτια τους. Κανεὶς στὸ σπίτι τοῦ Θεοῦ! Ἡ Ἐκκλησία Του, τὸ μοναδικὸ ἰατρεῖο ψυχῶν καὶ σωμάτων, μὲ πάμπολλα περιστατικὰ θαυμαστῶν ἰάσεων μέσα στὴ μακρὰ ἱστορία της, ὄχι μόνο δὲν ἔγινε καταφύγιο ὅλων, ὄχι μόνο δὲν τῆς ἐπετράπη νὰ προσφέρει τὰ ἱερὰ Μυστήριά της «εἰς ἴασιν ψυχῆς καὶ σώματος», ἀλλὰ ἀντιμετωπίσθηκε ὡς χῶρος ἐπικίνδυνος, ποὺ θὰ ἔδινε ἔκταση στὸν μολυσμό! Ἔτσι ἔκλεισαν γιὰ μῆνες οἱ ναοί, καὶ ὑποτιμήθηκαν μὲ περισσὴ ἀπιστία καὶ πρωτοφανὴ ἀσέβεια τὰ θειότατα Μυστήρια. Ἡ φωνὴ τοῦ μεγάλου Προφήτου ἔρχεται ἀπὸ τὰ βάθη τῶν αἰώνων, φθάνει ἐλεγκτικὴ καὶ ἀφυπνιστικὴ μέχρι ἐμᾶς καὶ ἀκούγεται ἰδιαίτερα ἐπίκαιρη σήμερα: «Οὐαὶ οἱ καταβαίνοντες εἰς Αἴγυπτον ἐπὶ βοήθειαν, οἱ ἐφ’ ἵπποις πεποιθότες καὶ ἐφ’ ἅρμασι... καὶ οὐκ ἦσαν πεποιθότες ἐπὶ τὸν ἅγιον τοῦ Ἰσραὴλ καὶ τὸν Κύριον οὐκ ἐζήτησαν». Σὲ παλαιότερες ἐποχές, σὲ περιπτώσεις μεγάλων δοκιμασιῶν, ἀκόμη καὶ οἱ πολιτικοὶ ἄρχοντες προέτρεπαν τὸν λαὸ νὰ καταφεύγει στὸν Θεό, στὴν Παναγία καὶ τοὺς Ἁγίους καὶ τὸν καλοῦσαν στὴν ἐκκλησία. Στὴν ἐποχή μας ὑπῆρξαν καὶ ἐκκλησιαστικοὶ ἄνδρες ποὺ ἀπέτρεψαν τὸν λαὸ ἀπὸ τὴν ἐκκλησία! Ἡ φωνὴ τοῦ προφήτου Ἡσαΐου ἂς ἀκουσθεῖ στὰ βάθη τῆς ψυχῆς μας καὶ στὰ πέρατα τοῦ κόσμου: «Ὁ Θεός μου μέγας ἐστίν, οὐ παρελεύσεταί με Κύριος· κριτὴς ἡμῶν Κύριος, ἄρχων ἡμῶν Κύριος, βασιλεὺς ἡμῶν Κύριος, οὗτος ἡμᾶς σώσει». Ὁ Θεός μου εἶναι μέγας· δὲν θὰ μὲ παραβλέψει, οὔτε θὰ μὲ παρατρέξει ἀδιάφορος ὁ Κύριος. Ὁ Κύριος εἶναι Κριτής μας, ὁ Κύριος εἶναι ἄρχων καὶ νομοθέτης μας, ὁ Κύριος εἶναι Βασιλιάς μας· Αὐτὸς θὰ μᾶς σώσει (λγ΄ 22)! ΟΣΩΤΗΡ2223

Η ΑΞΙΟΘΑΥΜΑΣΤΗ ΣΚΑΛΑ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΟΥΡΑΝΟ!

 Μεγάλες ἀλήθειες μᾶς ἀποκαλύπτονται μεσα απο την Καινη Διαθηκη, ἄγνωστες στοὺς πολλοὺς καὶ ἴσως φαινομενικὰ παράλογες καὶ ὑπερβολικὲς γιὰ τοὺς ἀνθρώπους ποὺ βρίσκονται μακριὰ ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία. 

1. Καύχηση γιὰ τὶς θλίψεις 

Μιὰ τέτοια παράδοξη ἀλήθεια μᾶς διδάσκει ὁ ἀπόστολος Παῦλος, καθὼς δηλώνει ὅτι «καυχώμεθα ἐν ταῖς θλίψεσιν». Οἱ θλίψεις καὶ οἱ δοκιμασίες, δηλαδή, δὲν εἶναι ἀτυχὴ συμβάντα στὴ ζωή μας, ἀλλὰ εὐλογίες τοῦ Θεοῦ γιὰ τὶς ὁποῖες πρέπει νὰ αἰσθανόμαστε καύχηση. Ὄχι μόνο νὰ μὴ θέλουμε νὰ ἀπαλλαγοῦμε ἀπὸ τὶς δυσκολίες, τοὺς πειρασμούς, τοὺς διωγμούς, τοὺς πόνους, τὶς ἀδικίες καὶ τὶς θλιβερὲς καθημερινὲς περιστάσεις, τὰ ὁποῖα μὲ τὴν κοινὴ λογικὴ κάνουν τὴ ζωή μας μαρτύριο, ἀλλὰ ἐπιπλέον νὰ τὰ θεωροῦμε τιμή μας. Γιατί; Διότι, ὅπως ἐξηγεῖ στὴ συνέχεια, ἡ θλίψη καλλιεργεῖ στὴν ψυχή μας τὴν ὑπομονὴ καὶ ἡ ὑπομονὴ μὲ τὴ σειρά της φέρνει τὴ δοκιμασμένη στὰ πράγματα ἀρετή. Αὐτὴ τὴν ἱερὴ καύχηση ἔνιωθε κι ὁ ἀπόστολος Παῦλος, ὅταν ὁμολογοῦσε ὅτι χαιρόταν γιὰ τὰ παθήματα  ποὺ ὑπέφερε (βλ. Κολασ. α΄ 24). Ἀλλὰ καὶ οἱ ἀπόστολοι Πέτρος καὶ Ἰωάννης, οἱ ὁποῖοι ἔφυγαν ἀπὸ τὸ ἰουδαϊκὸ συνέδριο ἀφοῦ πρῶτα χτυπήθηκαν καὶ ἀπειλήθηκαν, αἰσθάνονταν μεγάλη χαρὰ διότι ἀξιώθηκαν νὰ ὑποστοῦν ἀτιμωτικὴ τιμωρία γιὰ χάρη τοῦ ὀνόματος τοῦ Κυρίου (Πράξ. ε΄ 41). «Ὡς χρυσὸν ἐν χωνευτηρίῳ ἐδοκίμασεν αὐτοὺς καὶ ὡς ὁλοκάρπωμα θυσίας προσεδέξατο αὐτούς» (Σ. Σολ. γ΄ 6), σημειώνει τὸ θεόπνευστο βιβλίο τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης. Ὅπως τὸ χρυσάφι μέσα στὴ φωτιὰ ἀπαλλάσσεται ἀπὸ κάθε νοθεία, ἀντίστοιχα καὶ οἱ θλίψεις καλλιεργοῦν στὴν ψυχὴ τῶν δικαίων τὴν ἀρετή, τοὺς καθαρίζουν καὶ τοὺς καθιστοῦν εὐάρεστη θυσία καὶ προσφορὰ στὸν Θεό. 

2. Ἡ ἀκαταίσχυντη ἐλπίδα 

Οἱ δοκιμασίες λοιπὸν μᾶς καλλιεργοῦν στὴν ὑπομονὴ καὶ στὴν ἀρετή. Μᾶς ἀνεβάζουν ὅμως κι ἕνα σκαλὶ ψηλότερα, στὴν ἐλπίδα. «Ἡ θλῖψις ὑπομονὴν κατεργάζεται, ἡ δὲ ὑπομονὴ δοκιμήν, ἡ δὲ δοκιμὴ ἐλπίδα, ἡ δὲ ἐλπὶς οὐ καταισχύνει», ὑπογραμμίζει ὁ θεῖος Ἀπόστολος. Οἱ θλίψεις δηλαδὴ μᾶς ὁδηγοῦν στὴν ἀκαταίσχυντη ἐλπίδα πρὸς τὸν Θεό, ἡ ὁποία δὲν ντροπιάζει καὶ δὲν διαψεύδει αὐτὸν ποὺ τὴν ἔχει. Ἡ ἐλπίδα αὐτὴ εἶναι βέβαιη, χειροπιαστή. Εἶναι διαθήκη, κληρονομιά, συμβόλαιο μὲ τὸν Κύριο, ὁ Ὁποῖος ἔχει ὑποσχεθεῖ νὰ μᾶς χαρίζει τὰ ἀγαθὰ στὰ ὁποῖα ἀποβλέπουμε. 

Θαυμάζουμε τὴν ἱερὴ κλίμακα, στὴν ὁποία μᾶς ἀνεβάζει σήμερα ὁ ἀπόστολος Παῦλος. Ἀπὸ τὴν ὑπομονὴ στὴν ἀρετὴ κι ἀπὸ τὴν ἀρετὴ στὴν ἐλπίδα, στὴ σταθερὴ καὶ ἀδιάψευστη ἐλπίδα πρὸς τὸν Θεό. Αὐτὴ εἶναι ἡ ὁδός. Ἡ μόνη ὁδός, ὁ μόνος τρόπος ἀντιμετωπίσεως τῶν δυσκολιῶν γιὰ τὸν ἄνθρωπο, εἴτε τὸν ταλαιπωρεῖ κάποια ἀδικία εἴτε κάποια ἀποτυχία, κάποιος φόβος ἢ κάποια ἀσθένεια. Αὐτὴ εἶναι ἡ ἱερὴ κλίμακα, ποὺ ἀπὸ τὴ δυσκολία ὑψώνει τὸν ἄνθρωπο στὸν Θεό: ὑπομονή, ἀρετή, ἐλπίδα. Κάθε ἄλλος στηριγμὸς τῶν ἐλπίδων μας σὲ ἀνθρώπους, σὲ πεπερασμένες δυνάμεις τοῦ κόσμου, στὴν ἐξέλιξη τῆς ἐπιστήμης καὶ τῆς τεχνολογίας, γρήγορα καταρρέει καὶ εὔκολα ἐξανεμίζεται. 

3. Ἀπόδειξη τῆς θείας ἀγάπης 

Ἡ ἀκαταίσχυντη ἐλπίδα πρὸς τὸν Θεὸ κρατύνεται μέσα μας καὶ γίνεται βεβαιότητα, ἐπειδὴ καταλαβαίνουμε τὴν ἄπειρη ἀγάπη Του πρὸς τὰ πλάσματά Του. Η μέγιστη ἀπόδειξη τῆς θεϊκῆς ἀγάπης,  εἶναι ἡ σταυρικὴ θυσία τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ γιὰ τὴ σωτηρία τοῦ ἁμαρτωλοῦ ἀνθρώπου: «Συνίστησι δὲ τὴν ἑαυτοῦ ἀγάπην εἰς ἡμᾶς ὁ Θεός, ὅτι ἔτι ἁμαρτωλῶν ὄντων ἡμῶν Χριστὸς ὑπὲρ ἡμῶν ἀπέθανε». Ὁ Θεὸς δηλαδὴ δείχνει περίτρανα τὴν ἀνερμήνευτη ἀγάπη ποὺ ἔχει γιὰ μᾶς, διότι ὁ Χριστὸς πέθανε γιὰ χάρη μας, ὅταν ἐμεῖς ἤμασταν γεμάτοι ἁμαρτίες. Μόλις καὶ μὲ δυσκολία δέχεται κανεὶς νὰ ἀδικηθεῖ γιὰ χάρη κάποιου δίκαιου καὶ τίμιου ἀνθρώπου. Ὁ μόνος ἅγιος καὶ πανάμωμος Κύριός μας, ὅμως, ὁ Υἱὸς τοῦ Θεοῦ καὶ Βασιλιὰς τοῦ παντός, καταδέχθηκε νὰ πεθάνει σὰν ἐγκληματίας μὲ φρικτὸ καὶ ἐπονείδιστο θάνατο γιὰ χάρη ἁμαρτωλῶν ἀνθρώπων. «Ἠτιμάσθη, ἵνα δοξάσῃ· ἀπέθανεν, ἵνα σώσῃ· ἀνῆλθεν, ἵν᾿ ἑλκύσῃ πρὸς ἑαυτὸν κάτω κειμένους ἐν τῷ τῆς ἁμαρτίας πτώματι», ὑπογραμμίζει ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος (PG 35, 400Α). Δηλαδή, ὑπέμεινε ἀτιμώσεις γιὰ νὰ μᾶς δοξάσει, πέθανε γιὰ νὰ μᾶς σώσει, ἀνέβηκε γιὰ νὰ τραβήξει πρὸς τὸν Ἑαυτό του ἐμᾶς ποὺ κειτόμασταν κάτω, ἐπειδὴ πέσαμε μὲ τὴν ἁμαρτία. Κι ὅλα αὐτὰ ἀπὸ ἄπειρη ἀγάπη πρὸς τὸ τελειότερο πλάσμα Του, τὸν ἄνθρωπο. Ἂς μαθητεύουμε στὴ θυσιαστικὴ αὐτὴ ἀγάπη. Κάθε φορὰ ποὺ Τὸν ἀντικρίζουμε Ἐσταυρωμένο, ἂς σκεφτόμαστε ὅτι ὁ ἀναμάρτητος Κύριος πλήρωσε τὸ δικό μας χρέος καὶ ἀπὸ ἀγάπη ὁδηγήθηκε στὸν θάνατο, γιὰ νὰ μᾶς χαρίσει τὴ δικαίωση καὶ τὴν αἰώνια ζωή. Ἂς Τὸν ἀγαπήσουμε λοιπὸν κι ἐμεῖς μὲ ὅλη τὴ δύναμη τῆς καρδιᾶς μας καὶ μὲ ὁλοκληρωτικὴ ἀφοσίωση στὸ θεῖο Του θέλημα.ΟΣΩΤΗΡ2223

ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ ΜΑΞΙΜΟΒΙΤΣ

Ὁ ἅγιος Ἰωάννης, Μητροπολίτης Τομπὸλσκ καὶ πάσης Σιβηρίας, ἀνήκει στὸ ἀριστοκρατικὸ καὶ θεοφιλὲς γένος τῆς οἰκογένειας Μαξίμοβιτς, τοῦ ὁποίου τελευταῖος γόνος εἶναι καὶ ὁ ὁμώνυμός του ἅγιος Ἰωάννης, Ἐπίσκοπος Σαγκάης (1896-1966), ποὺ ἁγιοκατατάχθηκε προσφάτως (1994). Ὁ Μητροπολίτης Τομπὸλσκ ἅγιος Ἰωάννης γεννήθηκε τὸ 1651 στὸ Νεζὶν τῆς ἐπαρχίας Τσερνιγκὼφ τῆς κεντρικῆς Ρωσίας. Ἦταν τὸ πρῶτο ἀπὸ τὰ ἑπτὰ ἀγόρια τῆς πολύτεκνης καὶ πιστῆς οἰκογένειας τοῦ Μαξίμου (Βασίλεβιτς) καὶ τῆς Εὐφροσύνης. Οἱ ἐνάρετοι αὐτοὶ γονεῖς ἀνέθρεψαν τὰ παιδιά τους μὲ φόβο Κυρίου καὶ τὰ μόρφωσαν μὲ τὶς σωτήριες ἐντολὲς τοῦ Εὐαγγελίου. Ὁ Ἰωάννης ἀπὸ μικρὸ παιδὶ ἀγαποῦσε πολὺ τὴ μελέτη τοῦ λόγου τοῦ Θεοῦ καὶ παρακολουθοῦσε μὲ ἱερὸ ζῆλο τὴ θεία Λειτουργία. Στὰ νεανικά του χρόνια σπούδασε τὴ Θεολογία στὴν ἐκκλησιαστικὴ Ἀκαδημία τοῦ Κιέβου. Μετὰ τὴν ἀποφοίτησή του παρέμεινε ἐκεῖ ὀκτὼ χρόνια ὡς διδάσκαλος. Ὁ βαθύτερος πόθος του ὅμως ἦταν νὰ ἀφιερωθεῖ ὁλοκληρωτικὰ στὸν Θεό, καὶ μάλιστα στὴ Λαύρα τῶν Σπηλαίων τοῦ Κιέβου, μὲ τὴν ὁποία εἶχε ἰδιαίτερους πνευματικοὺς δεσμοὺς ἀπὸ τὰ παιδικά του χρόνια. Ὁ Κύριος ἐκπλήρωσε σύντομα τὸν μεγάλο του πόθο καὶ ἔγινε ἐκεῖ μοναχός. Ὡς μοναχὸς ὁ Ἰωάννης ἀσκοῦσε μὲ πολλὴ χαρὰ καὶ ὑπακοὴ τὰ μοναχικά του καθήκοντα. Τὰ κύρια διακονήματα ποὺ τοῦ εἶχαν ἀνατεθεῖ, ἦταν τὸ κήρυγμα καὶ ἡ συγγραφή. Προικισμένος μὲ σπάνιο χάρισμα εὐγλωττίας κήρυττε καὶ συγκινοῦσε τοὺς προσκυνητές. Κεντρικὴ ἰδέα τῶν ὁμιλιῶν του ἦταν ἡ πνευματικὴ ἐγρήγορση καὶ ἡ βία στὴν τήρηση τῶν θείων ἐντολῶν. Ἀλλὰ καὶ τὰ γραπτά του κείμενα ἐκεῖ ὁδηγοῦσαν: στὴ γνώση τοῦ θελήματος τοῦ Θεοῦ. Ἔγραφε πρακτικὰ σὲ ἁπλὴ γλώσσα, μὲ σκοπὸ τὴν πνευματικὴ οἰκοδομὴ τῶν πιστῶν. Κορυφαῖο βιβλίο του θεωρεῖται τὸ «Ἡλιοτρόπιον», μέσα στὸ ὁποῖο ἀναλύει τὴν ἀνάγκη τῆς ψυχῆς νὰ βρίσκεται διαρκῶς στραμμένη στὸν «Ἥλιο τῆς δικαιοσύνης», τὸν Ἰησοῦ Χριστό, γιὰ νὰ ἀντλεῖ δύναμη καὶ Χάρι, ὅπως τὸ λουλούδι αὐτὸ στρέφεται πρὸς τὸν ἥλιο. Λίγο ἀργότερα ποὺ χειροτονήθηκε ἱερέας, ὁ Πατριάρχης Μόσχας Ἰωακείμ, ἐκτιμώντας τὰ ἱεραποστολικὰ χαρίσματα τοῦ Ἰωάννη, τοῦ ἀνέθεσε καθήκοντα ἐφημερίου στὴ Μονὴ Μπριάνσκ - Σβένσκ. Συνέπεσε μάλιστα στὴν ἴδια αὐτὴ Μονὴ νὰ ἔχουν καταφύγει μοναχοὶ τῆς Λαύρας τῶν Σπηλαίων τοῦ Κιέβου γιὰ νὰ ἀσφαλισθοῦν ἀπὸ τοὺς Τούρκους ποὺ ἀπειλοῦσαν τότε (1677) τὴ Ρωσία. Ὁ Ἰωάννης ἐδῶ ἐπὶ εἴκοσι χρόνια – καὶ μάλιστα ὡς ἡγούμενός της – ὑπῆρξε ἀληθινὸς ποιμένας, ἄγρυπνος πνευματικὸς φρουρὸς καὶ προστάτης πλήθους πιστῶν. Ἡ ἀκτινοβολία τῆς ἀγάπης του καὶ τοῦ ἀκέραιου ἁγνοῦ ἤθους του συγκινοῦσε ὅλους. Τὸ 1695 διορίσθηκε ἀρχιμανδρίτης στὴ Μονὴ Ἐλὲτσκ ἀπὸ τὸν Ἀρχιεπίσκοπο τοῦ Τσερνιγκὼφ Θεοδόσιο, ἕναν ἅγιο ἐκκλησιαστικὸ ἄνδρα, ὁ ὁποῖος μὲ τὴ δύναμη τῆς θερμῆς προσευχῆς του εἶχε θεραπεύσει κάποτε τὸν Ἰωάννη ἀπὸ σοβαρὴ ἀσθένεια. Μετὰ τὸν θάνατο τοῦ ἁγίου Θεοδοσίου (ἑορτάζει στὶς 5 Φεβρουαρίου), ἡ Ἱερὰ Σύνοδος τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ρωσίας ἐξέλεξε τὸ 1697 νέο Ἀρχιεπίσκοπο τοῦ Τσέρνιγκωφ τὸν Ἰωάννη. Ὡς Ἀρχιεπίσκοπος ὁ Ἰωάννης ἐπέδειξε ἰδιαίτερο ζῆλο στὸν καταρτισμὸ ἀξίων στελεχῶν τῆς Ἐκκλησίας. Ἵδρυσε γιὰ τὸν σκοπὸ αὐτὸν τὴν πρώτη Ἱερατικὴ Σχολὴ τῆς Ρωσίας. Ὀργάνωσε ἐκκλησιαστικὰ σχολεῖα καὶ ἐκκλησιαστικὸ τυπογραφεῖο. Ὅραμά του ἦταν ἕνα: ὁ κόσμος ὅλος νὰ γνωρίσει τὸν Θεὸ καὶ νὰ ὁδηγηθεῖ στὴ σωτηρία ἀπὸ ἄξιους ἱερεῖς καὶ κατηχητὲς ποὺ ἐμφοροῦνται ἀπὸ ἔνθεο ἅγιο ζῆλο. Τὸ 1711 ἡ πρόνοια τοῦ πανάγαθου Θεοῦ ὁδήγησε τὰ βήματα τοῦ Ἰωάννη στὴν ἱστορικὴ πρωτεύουσα τῆς Σιβηρίας, τὸ Τομπόλσκ, γιὰ νὰ ἀναλάβει ἐκεῖ τὴν ποιμαντικὴ φροντίδα ὡς Ἀρχιεπίσκοπός της, σὲ ἀντικατάσταση τοῦ μεγάλου Ρώσου ἱεραποστόλου Φιλοθέου ποὺ εἶχε ἀποσυρθεῖ. Ἐδῶ ἐξίσου θαυμαστὴ ὑπῆρξε ἡ ἱεραποστολικὴ δράση τοῦ Ἰωάννη. Ἤξερε ὅτι εἶχε μπροστά του ἕνα δύσκολο ἔργο: νὰ συνεχίσει τὴν ἱεραποστολὴ τοῦ προκατόχου του κατηχώντας ἕνα λαὸ ποὺ ζοῦσε στὶς ἀχανεῖς ἐκτάσεις τῆς Σιβηρίας καὶ ἦταν βυθισμένος στὸ σκοτάδι τῆς ἄγνοιας τοῦ Θεοῦ καὶ παγιδευμένος σὲ εἰδωλολατρικὲς δοξασίες καὶ προλήψεις. Αὐτὸν τὸν λαὸ ὁ Ἰωάννης ἀγάπησε καὶ διακόνησε μὲ ἀπαράμιλλη ἀνδρεία καὶ αὐτοθυσία. «Ὡς ποιμένας ἦταν ἤρεμος καὶ ἀτάραχος», εὐγενὴς καὶ δίκαιος, «εἰλικρινὴς καὶ διακριτικός». Κύριο ἔργο του ἦταν ἡ προσευχὴ καὶ ὁ προσωπικός του ἐξαγνισμὸς καὶ δεύτερο ἔργο του ἡ ἐπιμέλεια τῶν ψυχῶν τοῦ ποιμνίου του, ποὺ καθημερινὰ τὸ στήριζε μὲ πλούσιο θεῖο κήρυγμα, ἔμπειρη συμβουλευτικὴ καθοδήγηση καὶ μὲ τὶς συγγραφές του. Μὲ τὴν πηγαία καλοσύνη καὶ τὴν ἀπαράμιλλη φιλανθρωπία του κατέκτησε τὶς καρδιὲς τῶν ἀνθρώπων. Ἦταν πάντοτε δίπλα σὲ κάθε ἀναγκεμένο ἄνθρωπο, ἀσθενή, φυλακισμένο, ἐγκαταλειμμένο, πτωχό, χήρα καὶ ὀρφανό. Ἡ οἰκία τῆς Μητροπόλεως ἦταν πάντοτε ἀνοιχτὴ γιὰ ὅλους. Ὑπῆρξε ἀκαταπόνητος ἐργάτης τῆς ἀγάπης, καὶ μάλιστα τῆς ἀθόρυβης καὶ ταπεινῆς. Ἀπέφευγε τὶς δημόσιες ἐμφανίσεις καὶ τὶς ἐπισκέψεις στὰ σπίτια τῶν πλουσίων. Ἐλεοῦσε κρυφά. Ὑπῆρχαν νύχτες ποὺ ὡς ἁπλὸς ἄγνωστος μοναχὸς κτυποῦσε τὶς πόρτες τῶν πτωχῶν προσφέροντας γενναιόδωρες ἐλεημοσύνες καὶ παρακαλώντας τους: «Δεχθεῖτε αὐτὰ στὸ ὄνομα τοῦ Χριστοῦ». Στὶς 10 Ἰουνίου τοῦ 1715 ὁ ἅγιος Ἰωάννης, προαισθανόμενος ὅτι εἶχε φθάσει ἡ ἡμέρα τῆς ἐκδημίας του, τέλεσε τὴν τελευταία του θεία Λειτουργία. Τὸ μεσημέρι παρέθεσε γεῦμα ἀγάπης σὲ πλῆθος πτωχῶν. Ἐκεῖ ἦταν καὶ οἱ ἱερεῖς του. Διακονητὴς ὅλων στὸ τραπέζι αὐτὸ ἦταν ὁ ἴδιος ὁ Ἱεράρχης. Τὸ ἀπόγευμα τῆς ἴδιας ἡμέρας, λίγο πρὶν κτυπήσουν οἱ καμπάνες τοῦ Ἑσπερινοῦ, παρέδωσε εἰρηνικὰ τὴν ψυχή του στὸν Κύριο σὲ ὥρα προσευχῆς στὸ κελλί του, γονατιστὸς μπροστὰ στὴν εἰκόνα τῆς Θεοτόκου τοῦ Τσερνιγκώφ. Ἡ εἴδηση τῆς αἰφνίδιας ἐκδημίας τοῦ ὅσιου Ἱεράρχη συγκλόνισε βαθιὰ ὅλη τὴ Σιβηρία. Οἱ πιστοὶ τὸν κήδευσαν μὲ δάκρυα καὶ τὸν ἐνταφίασαν μὲ τιμές. Ἔπειτα ἀπὸ 200 χρόνια ἔγινε ἡ ἁγιοκατάταξή του (1916). Ἑορτάζει στὶς 10 Ἰουνίου. Τὸ χαριτόβρυτο ἄφθορο ἱερὸ Λείψανο τοῦ ἁγίου Ἰωάννη εἶναι θησαυρισμένο στὸν Καθεδρικὸ Ναὸ τοῦ Τομπόλσκ. Πολλὰ εἶναι τὰ θαύματα ποὺ μὲ τὶς πρεσβεῖες τοῦ ἁγίου αὐτοῦ Ἱεράρχου γίνονταν καὶ γίνονται. Εἴθε μὲ τὶς πρεσβεῖες τοῦ ἁγίου Ἰωάννη, Μητροπολίτη Τομπὸλσκ καὶ πάσης Σιβηρίας, νὰ ἀναδειχθοῦμε μιμητὲς τῆς θυσιαστικῆς του ἀγάπης, γιὰ νὰ δοξάζεται καὶ νὰ ὑμνεῖται τὸ Ὄνομα τοῦ πανάγαθου Θεοῦ τῆς ἀγάπης.ΟΣΩΤΗΡ2223

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ

Γέρων Χαρίτων Καυσοκαλυβίτης: «Σε ευχαριστώ Θεέ μου, που με αξίωσες να δω τους αγγέλους σου»

Ο Άγιος Δημήτριος του Ροστώφ για το θείο φωτισμό

Επί των τύπων: Πώς να αρχίσω πνευματική ζωή

Η αξία της ελπίδας

Η «εγκατάλειψη» στη Θεία Πρόνοια

Γεροντικό: Περί αμαρτίας

«Ἐπειδὴ εἴμαστε χῶμα»

 «Ἐπειδὴ εἴμαστε χῶμα». Ὅ,τι περισσότερο θὰ μπορούσαμε νὰ δεχθοῦμε ἀπὸ μόνοι μας, μὲ τὴν ἀνθρώπινη νόηση περὶ Θεοῦ, θὰ ἦταν τὸ νὰ δεχθοῦμε τὴ συγκεκριμένη φράση ὄχι μὲ τὸν σύνδεσμο «ἐπειδή», αἰτιολογικό, ἀλλ᾿ ἀκριβῶς τὸ ἀντίθετο· ἐναντιωματικό: «ἂν καί», «παρόλο πού». Ἐδῶ ὅμως, ὁ θεόπνευστος λόγος τῆς Ἁγίας Γραφῆς μᾶς δίνει μιὰ ἔννοια περὶ τοῦ ἐλέους, τῶν οἰκτιρμῶν καὶ τῆς φιλανθρωπίας τοῦ Θεοῦ, ποὺ ξεπερνᾶ κάθε ἀνθρώπινη νόηση καὶ σπάζει καὶ αὐτὰ τὰ σύνορα τῆς λογικῆς. Δηλαδή; Δηλαδὴ μᾶς βεβαιώνει ὅτι ὁ μέγας καὶ φοβερὸς καὶ ὕψιστος Θεός, Αὐτὸς ποὺ μὲ τρόμο λατρεύουν οἱ ἄχραντες ἀγγελικὲς δυνάμεις, ὁ ἰσχυρὸς καὶ παντοδύναμος, μπροστὰ στὸν Ὁποῖον τὰ πάντα νικῶνται καὶ ὑποτάσσονται, Αὐτὸς μᾶς σπλαχνίζεται, μᾶς ἐλεεῖ, μᾶς οἰκτίρει, μᾶς ἀγαπᾶ, ἐμᾶς ποὺ εἴμαστε χῶμα. Καὶ τὸ φυσικότερο θὰ ἦταν νὰ λέει ὅτι μᾶς ἀγαπᾶ, παρόλο ποὺ εἴμαστε χῶμα· διότι πῶς εἶναι δυνατὸν ἕνας τέτοιος ὕψιστος Θεὸς νὰ ἀγαπᾶ τὸ χῶμα; Ὅμως δὲν τὸ λέει ἔτσι. Τὸ λέει ἀντίθετα: Μᾶς σπλαχνίζεται, ἐπειδὴ εἴμαστε χῶμα! «Καθὼς οἰκτείρει πατὴρ υἱούς, ᾠκτείρησε Κύριος τοὺς φοβουμένους αὐτόν· ὅτι αὐτὸς ἔγνω τὸ πλάσμα ἡμῶν, ἐμνήσθη ὅτι χοῦς ἐσμεν» (Ψαλ. ρβ΄ [102] 1314). Ὅλος ὁ 102ος Ψαλμὸς τοῦ πνευματοκίνητου βασιλέως Δαβίδ, γραμμένος στὰ γηρατειά του, ὅλος εἶναι ἕνας ὕμνος, ἕνα τραγούδι στοὺς οἰκτιρμοὺς τοῦ Θεοῦ. Πουθενὰ ἀλλοῦ, ποτὲ ἄλλοτε στὴν Παλαιὰ Διαθήκη δὲν ἀνυμνήθηκαν τὰ θεῖα ἐλέη σὲ τόσο ὑψηλό, ὑπέροχο ποιητικὸ τόνο. Τόνο καινοδιαθηκικό! «Ἀνύμνησε, ψυχή μου, τὸν Κύριο, ὅλα τὰ βάθη μέσα μου εὐλογεῖτε τὸ ἅγιο Ὄνομά Του. Μὴν ξεχνᾶς, ψυχή μου, καμιὰ ἀπὸ τὶς εὐεργεσίες Του. Αὐτὸς εἶναι ποὺ σοῦ συγχωρεῖ ὅλες τὶς ἁμαρτίες καὶ σοῦ θεραπεύει ὅλες τὶς ἀσθένειές σου. Αὐτὸς εἶναι ποὺ λυτρώνει τὴ ζωή σου ἀπὸ τὴ φθορὰ τοῦ θανάτου καὶ σὲ στεφανώνει μὲ τὸ ἔλεος καὶ τοὺς οἰκτιρμούς Του. Αὐτὸς σὲ γεμίζει μὲ ἄφθονα ἀγαθὰ καὶ χορταίνει τὶς ἐπιθυμίες σου, ὥστε νὰ ἀνανεώνεται ἡ νιότη σου καὶ ποτὲ νὰ μὴ γερνᾶς... ‘‘Οἰκτίρμων καὶ ἐλεήμων ὁ Κύριος, μακρόθυμος καὶ πολυέλεος’’, δὲν παρατείνει διαρκῶς τὴν ὀργή Του, δὲν τὴν κρατᾶ σ᾿ ὅλους τοὺς αἰῶνες λόγῳ τῶν ἁμαρτιῶν μας. Δὲν μᾶς τιμωρεῖ ὅπως θὰ μᾶς ἄξιζε γιὰ τὸ πλῆθος τῶν παραβάσεών μας, οὔτε ἀνταποδίδει ἀνάλογα μὲ τὸ βάρος τῶν ἁμαρτιῶν ποὺ διαπράττουμε. Ὅσο ἀμέτρητο εἶναι τὸ ὕψος μεταξὺ οὐρανοῦ καὶ γῆς, τόσο μέγα εἶναι τὸ ἔλεος τοῦ Κυρίου πρὸς αὐτοὺς ποὺ Τὸν εὐλαβοῦνται. Ὅσο ἀπέχει ἡ Ἀνατολὴ ἀπ᾿ τὴ Δύση, τόσο Ἐκεῖνος ἀπομακρύνει τὶς ἁμαρτίες μας καὶ μᾶς ἀπαλλάσσει ἀπὸ αὐτές. Ὅπως ἕνας πατέρας σπλαχνίζεται καὶ ἀγαπᾶ τὰ παιδιά του, ἔτσι καὶ ὁ Κύριος ἀγαπᾶ ὅσους Τὸν σέβονται. Καὶ τοὺς ἀγαπᾶ, ἐπειδὴ Αὐτὸς γνωρίζει καὶ ποτὲ δὲν ξεχνᾶ τὴν ὕλη μας, τὸ ποιόν μας, τὴν ὑπόστασή μας, ὅτι δηλαδὴ εἴμαστε χῶμα καὶ γι᾿ αὐτὸ ρέπουμε στὰ φθαρτὰ καὶ τὰ μάταια». «...ὅτι αὐτὸς ἔγνω τὸ πλάσμα ἡμῶν, ἐμνήσθη ὅτι χοῦς ἐσμεν». Γι᾿ αὐτὸ μᾶς σπλαχνίζεται, ἐπειδὴ γνωρίζει ὅτι εἴμαστε χῶμα, κι αὐτὸ ποτὲ δὲν τὸ ξεχνᾶ! Καταλαβαίνεις τώρα, ἀδελφέ μου, τὴν ἀγάπη ποὺ σοῦ ἔχει καὶ μοῦ ἔχει ὁ Πλάστης καὶ Δημιουργὸς καὶ Πατέρας μας; «Ὡς ἴδιον οὖν πλάσμα καὶ ὡς ἔργον τῶν χειρῶν αὐτοῦ ᾠκτείρησε τὸν ἄνθρωπον ὁ Θεός», ἑρμηνεύει ὁ ἅγιος Κύριλλος Ἀλεξανδρείας, «καὶ ὡς εἰδὼς ὅτι ἀμήχανον ἀνθρώπους ὄντας καὶ οὕτως ἀσθενεῖς... μὴ πάντως ὀλίγοις περιπίπτειν ἀτοπήμασιν». Ὡς δικό Του πλάσμα καὶ ἔργο τῶν χειρῶν Του σπλαχνίζεται ὁ Θεὸς τὸν ἄνθρωπο, καὶ ἐπειδὴ γνωρίζει ὅτι εἶναι ἀδύνατο, ὡς ἄνθρωποι ἀσθενεῖς ποὺ εἴμαστε, νὰ μὴν ὑποπίπτουμε σὲ κάποια ἁμαρτήματα. Καὶ συμπληρώνει: «Ὅθεν ἀκριβολογεῖται οὐ λίαν ὁ κριτής, κατανεύει δὲ τὴν ἄφεσιν ἐξ ἐμφύτου καλοκἀγαθίας». Γι᾿ αὐτὸν ἀκριβῶς τὸν λόγο δὲν μένει σὲ λεπτομέρειες ὁ Κριτής μας, ἀλλ᾿ ἀντιθέτως δίνει τὴν ἄφεση, ἐπειδὴ ἔχει ἔμφυτη μέσα Του τὴν ἀγαθότητα. Ἀκοῦς τί Θεὸ ἔχουμε; Ἐσύ, ἂν ἔχεις δύο παιδιά, τὸ ἕνα ὑγιὲς καὶ τὸ ἄλλο ἄρρωστο, ποιὸ ἀπὸ τὰ δύο πονᾶς περισσότερο;... Ἔ, αὐτὸ κάνει καὶ ὁ Θεός. Γι᾿ αὐτὸ λοιπόν, ἀπὸ ἐδῶ καὶ ἐμπρός, μὴ βασανίζεσαι μὲ λογισμοὺς ὅτι, ἐπειδὴ εἶσαι ἁμαρτωλός, θὰ σὲ ἀπορρίψει ὁ Θεός. Ἀκριβῶς τὸ ἀντίθετο σοῦ λέει: Ἐπειδὴ εἶσαι χῶμα, γι᾿ αὐτὸ σὲ ἀγαπῶ. Μήπως καὶ ὁ Ἴδιος δὲν τὸ διαβεβαίωσε; «Δὲν ἦρθα στὴ γῆ γιὰ νὰ καλέσω τοὺς δικαίους, ἀλλὰ τοὺς ἁμαρτωλοὺς σὲ μετάνοια. ‘‘Οὐ χρείαν ἔχουσιν οἱ ἰσχύοντες ἰατροῦ, ἀλλ᾿ οἱ κακῶς ἔχοντες’’. Οἱ ὑγιεῖς δὲν ἔχουν ἀνάγκη γιατροῦ, οἱ ἄρρωστοι ἔχουν» (Ματθ. θ΄ 12-13). Ὅποιος νιώθει ἄρρωστος, αὐτὸς θὰ μὲ ἔχει δίπλα του, ἀπὸ πάνω του. Κατάλαβες τώρα; Ὅσο πιὸ πολὺ νιώθεις ἄρρωστος, ὅσο πιὸ πολὺ βλέπεις τὴν ἀδυναμία σου, ἐννοεῖς τὴ λάσπη, τὸ χῶμα σου, τόσο κοντύτερά σου μπορεῖς νὰ ἔχεις τὸν Χριστό. Ἀρκεῖ νὰ μὴν παύσεις μετανοώντας νὰ Τὸν καλεῖς σὲ βοήθεια. Δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ μὴ σοῦ τὴν παράσχει. Γι᾿ αὐτὸ ἦρθε στὸν κόσμο. Γιὰ σένα!OΣΩΤΗΡ2223

ΕΝΑ ΜΕΣΗΜΕΡΙ ΣΤΗΝ ΔΑΜΑΣΚΟ.

Ὁ Σαῦλος «ἐμπνέων ἀπειλῆς καὶ φόνου» ζήτησε ἀπὸ τὸν ἀρχιερέα συστατικὲς καὶ ἐξουσιοδοτικὲς ἐπιστολὲς γιὰ τὶς συναγωγὲς τῆς Δαμασκοῦ μὲ τὸν σκοπὸ νὰ καταδιώξει τοὺς Χριστιανούς (Πράξ. θ΄ 1-2). Μὲ τὴν καρδιὰ γεμάτη πάθος ἐναντίον τῶν μαθητῶν τοῦ Χριστοῦ, μὲ τὴ διάθεση νὰ μὴν ἀφήσει οὔτε ἕνα ζωντανό, κυριευμένος ἀπὸ μίσος καὶ μανία ξεκινᾶ ἔφιππος νὰ ἐκτελέσει τὸ συγκεκριμένο σχέδιό του· νὰ ἐξοντώσει τοὺς λιγοστοὺς Χριστιανούς. Κρατεῖ στὰ χέρια του τὶς συστατικὲς ἐπιστολές, γιὰ νὰ τεθοῦν ὅλοι ὑπὸ τὶς διαταγές του. Στόχος του ἕνας: Ἂν βρεῖ μερικοὺς ἄνδρες καὶ γυναῖκες ν᾿ ἀκολουθοῦν τὸν δρόμο τοῦ Ἰησοῦ, δεμένους νὰ τοὺς ὁδηγήσει στὴν Ἱερουσαλήμ. Ἀλλὰ καθὼς πλησιάζει μὲ τὴ συνοδία του στὴ Δαμασκό, ξαφνικὰ ἄστραψε ὁλόγυρά του ἀπὸ τὸν οὐρανὸ λαμπρὸ φῶς. Μέσα στὸ καταμεσήμερο ἕνα φῶς πιὸ λαμπρὸ ἀπὸ αὐτὸ ποὺ φώτιζε τὴν ἡμέρα. Ἦταν φῶς ἀπὸ τὴ δόξα τοῦ Θεοῦ. Ἐκπλήσσονται ὅλοι, πέφτουν καταγῆς μὴν μπορώντας ν᾿ ἀτενίσουν τὸ ὑπέρλαμπρο φῶς. Τὸ διατυπώνει ὁ ἴδιος ὁ Παῦλος πρὸς τὸν βασιλιὰ Ἀγρίππα στὴν ἀπολογία του: «Εἶδα φῶς ἀπὸ τὸν οὐρανὸ λαμπρότερο ἀπὸ τὸν ἥλιο, νὰ λάμπει γύρω μου καὶ γύρω ἀπὸ ἐκείνους ποὺ βάδιζαν μαζί μου. Πέσαμε ὅλοι κάτω στὴ γῆ» (βλ. Πράξ. κς΄ 12-20). Στὴν πρώτη ἔκπληξη τοῦ φωτὸς ἀκολουθεῖ μιὰ ἄλλη ἔκπληξη, μιὰ φωνὴ στὴν ἑβραϊκὴ γλώσσα: «Σαοὺλ Σαούλ, τί με διώκεις;» Τολμᾶ γεμάτος ἀπορία ὁ Σαῦλος νὰ ρωτήσει: Ποιὸς εἶσαι, Κύριε, τὸν Ὁποῖον ἐγὼ διώκω; Γιὰ νὰ λάβει τὴν ἀπάντηση: «Ἐγώ εἰμι Ἰησοῦς ὃν σὺ διώκεις». Ἀλλὰ σήκω ἐπάνω καὶ πήγαινε στὴν πόλη καὶ ἐκεῖ θὰ σοῦ ἀνακοινωθεῖ τί πρέπει νὰ κάνεις. Οἱ ἄνδρες ποὺ τὸν συνόδευαν, ἔμειναν ἄφωνοι, διότι ἄκουγαν μὲν τὴ φωνή, ἀλλὰ δὲν ἔβλεπαν κανένα. Σηκώθηκε ὁ Σαῦλος, ἀλλὰ παρ’ ὅτι εἶχε τὰ μάτια του ἀνοιχτά, δὲν ἔβλεπε πιὰ τίποτε. Εἶχε τυφλωθεῖ ἐντελῶς. Τὸν πῆραν καὶ κρατώντας τον ἀπὸ τὸ χέρι τὸν ὁδήγησαν στὴ Δαμασκό. Ἔμεινε ἐκεῖ τρεῖς ἡμέρες, χωρὶς νὰ βλέπει τίποτε. Τυφλὸς καὶ χειραγωγούμενος μπαίνει τώρα στὴ μεγάλη πόλη.

Ἕνα μεσημέρι στὴ Δαμασκό. Μέσα σὲ λίγη ὥρα ὅλα ἄλλαξαν! «Ἐξαίφνης»! Ξαφνικά! Ἄλλαξαν στὴ ζωὴ τοῦ Σαύλου τὰ πάντα ριζικά. Ἄλλαξαν οἱ ἀπόψεις του γιὰ τὴν πίστη. Τώρα ἔγινε ἕνας ὁλόθερμος κήρυκας τῆς χριστιανικῆς πίστεως, ποὺ μέχρι τότε ἤθελε νὰ τὴν ξεριζώσει ἐντελῶς. Ἄλλαξαν οἱ ἀπόψεις του γιὰ τοὺς ἀνθρώπους. Χωρὶς νὰ παύσει ν᾿ ἀγαπᾶ τοὺς ὁμοεθνεῖς του ὅσο καὶ πρῶτα, τώρα ἔγινε ὁ κατ’ ἐξοχὴν «Ἀπόστολος τῶν ἐθνῶν». Κυκλοφόρησε σὰν ἀστραπὴ ἀνάμεσα στοὺς πιστοὺς ἡ πληροφορία γιὰ τὴν «ἐκστρατεία» τοῦ Σαύλου ἐναντίον τῶν πιστῶν τῆς Δαμασκοῦ. Ὅπως ἦταν φυσικό, τοὺς κατέλαβε φόβος, τρόμος καὶ ἀγωνία. Καὶ ἐνῶ περίμεναν διωγμούς, καταπίεση, θανατώσεις, φθάνει δεύτερη εἴδηση: Ὁ Σαῦλος βαπτίσθηκε, ἔγινε Χριστιανός! Τώρα εἶναι ὁ Παῦλος. Τὸ ὅραμα στὸν δρόμο γιὰ τὴ Δαμασκὸ ὄχι μόνο ἔκανε τὸν Παῦλο νὰ γίνει ἀπὸ Φαρισαῖος Χριστιανός, ἀλλὰ ὑπῆρξε ἡ κύρια αἰτία ὅλης τῆς δράσεως καὶ ὅλης τῆς σκέψεώς του. Ἡ πνευματικὴ ἐμπειρία τῆς ὀπτασίας ἐκείνης θὰ πλουτίζει τὸ κήρυγμα καὶ τὴ δράση τοῦ Ἀποστόλου σὲ ὅλη τὴ ζωή του. Ἕνα μεγάλο θαῦμα στὴν Ἐκκλησία εἶναι ἡ μεταστροφὴ τοῦ Παύλου· ἡ ὥρα τῆς κλήσεώς του ἔξω ἀπὸ τὰ τείχη τῆς Δαμασκοῦ. Θαυμαστὸς ὁ Θεός! Χάρισε στὴν Ἐκκλησία Του τὸν φλογερὸ κήρυκα, τὸν ἀνεπανάληπτο Παῦλο. Ἕνας διώκτης ἀποφασισμένος νὰ ἐκτελέσει κατὰ γράμμα τὸ ἐξοντωτικὸ σχέδιο. Ἕνα ὅραμα, ἕνα ὑπερκόσμιο φῶς, μιὰ ἐλεγκτικὴ φωνή, ἡ παρουσία τοῦ Ἰησοῦ τ᾿ ἀλλάζει ὅλα! Λίγα λεπτὰ πρὶν εἰσέλθει δραστικὰ καὶ ἀποφασιστικὰ στὴν πόλη... Ἕνα μεσημέρι στὴ Δαμασκό! Ὅταν τὸ θέλει ὁ Θεός, ὅλα ἀλλάζουν!ΟΣΩΤΗΡ2223

ΕΝΑ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ!

1.Μιὰ πολὺ μεγάλη ὑπόσχεση τοῦ ἀποστόλου Παύλου πρὸς τοὺς Χριστιανοὺς τῆς Ρώμης, ἀλλὰ καὶ πρὸς κάθε πιστό. «Δόξα καὶ τιμὴ καὶ εἰρήνη παντὶ τῷ ἐργαζομένῳ τὸ ἀγαθόν», τονίζει. Δηλαδή, ὁ Θεὸς θὰ χαρίσει δόξα καὶ τιμὴ καὶ εἰρήνη σὲ κάθε ἄνθρωπο ποὺ ἐργάζεται τὸ καλό. Μεγάλη ἀνταπόδοση περιμένει ὅποιον καλλιεργεῖ στὴ ζωή του τὴν ἀρετή. Αὐτὸς θὰ λάβει δόξα καὶ τιμή. Ὄχι τὴ δόξα τοῦ κόσμου, τὴν ὁποία πολλὲς φορὲς ἐπιδιώκουμε οἱ ἄνθρωποι. Ἡ δόξα αὐτὴ εἶναι θνητὴ καὶ πρόσκαιρη. Γι᾿ αὐτὸ καὶ ὁ προφήτης Ἡσαΐας βοᾶ: «πᾶσα δόξα ἀνθρώπου ὡς ἄνθος χόρτου· ἐξηράνθη ὁ χόρτος καὶ τὸ ἄνθος ἐξέπεσε» (Ἡσ. μ΄ 6-7). Κάθε δόξα ἀνθρώπου μοιάζει μὲ τὸ ἄνθος τοῦ χορταριοῦ. Ξεράθηκε τὸ χορτάρι καὶ τὸ ἄνθος του ἔπεσε μαραμένο. Ἀντίθετα, ὁ Κύριος θὰ χαρίσει τὴν ἀμάραντη καὶ ἀμετάβλητη δόξα, ἡ ὁποία δὲν χάνεται μὲ τὸν θάνατο τοῦ ἀνθρώπου, δὲν ἐξαλείφεται. Ἀκριβῶς ὅπως ἀναφέρεται στὴν Παλαιὰ Διαθήκη: «ἡ δόξα αὐτῶν οὐκ ἐξαλειφθήσεται» (Σ. Σειρ. μδ΄ 13). Μαζὶ μὲ τὴ δόξα καὶ τὴν τιμὴ ὅμως, θὰ λάβει καὶ εἰρήνη. Ὄχι τὴν ἐξωτερικὴ εἰρήνη, γιὰ τὴν ὁποία ὑπογράφονται διεθνεῖς συμβάσεις καὶ τὴν ὁποία εὔκολα ξεπουλοῦν οἱ ἄνθρωποι στὸ ὄνομα τοῦ συμφέροντος, ἀλλὰ τὴν οὐράνια καὶ μακαρία εἰρήνη τοῦ Θεοῦ, «τὴν ὑπερέχουσαν πάντα νοῦν». Τὴν ἐσωτερικὴ εἰρήνη τῆς ψυχῆς, τὴν ὁποία δὲν μπορεῖ νὰ νιώσει κανένας νοῦς, εἴτε ἀνθρώπινος εἴτε ἀγγελικός, καὶ τῆς ὁποίας τὸ πλήρωμα θὰ βιώνει στὴ Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν ὅποιος ἐργάζεται τὸ ἀγαθό, τὴν ἀρετή.

 2.  Πῶς ὅμως οἱ μὴ Χριστιανοί, οἱ εἰδωλολάτρες, ποὺ δὲν ἔχουν γραπτὸ τὸν νόμο, μποροῦν νὰ διακρίνουν τὸ ἀγαθὸ ἀπὸ τὸ κακό; Λεγει  ὁ ἀπόστολος Παῦλος: «Ἐνδείκνυνται τὸ ἔργον τοῦ νόμου γραπτὸν ἐν ταῖς καρδίαις αὐτῶν, συμμαρτυρούσης αὐτῶν τῆς συνειδήσεως». Ἔχουν δηλαδὴ γραμμένο στὶς καρδιές τους τὸν νόμο ποὺ τοὺς διαφωτίζει νὰ διακρίνουν τὸ καλὸ ἀπὸ τὸ κακό. Κι ὁ νόμος αὐτὸς εἶναι ἡ συνείδηση ποὺ δίνει μαρτυρία γιὰ τὸ ἂν εἶναι σωστὴ κάθε πράξη τους. Αὐτὴ τὴ φωνὴ τῆς συνειδήσεως ἔχει βαθιὰ μέσα του ὁ κάθε ἄνθρωπος, κάθε ἐποχῆς, κάθε ἐθνικότητος καὶ θρησκεύματος. Αὐτὴ τὴ φωνὴ ποὺ κάποτε σὲ αὐστηρὸ τόνο μᾶς ἐλέγχει γιὰ κάθε ἄσχημη πράξη μας. Βασανιστικὴ τότε ἀντιλαλεῖ μέσα στὰ βάθη τῆς καρδιᾶς μας. Ὅσο κι ἂν προσπαθοῦμε νὰ τὴν πνίξουμε καὶ νὰ ἀπαλλαγοῦμε ἀπὸ τὸ ἄκουσμά της, αὐτὴ ἐπανέρχεται. Ἄλλοτε πάλι ἐπικροτεῖ τὰ ἀγαθὰ σχέδιά μας καὶ μᾶς προτρέπει νὰ ἐργασθοῦμε τὴν ἀρετή. Αὐτὴ τὴ φωνή, ποὺ πολλὲς φορὲς ἀποδείχθηκε σωτήρια ἀφύπνιση στὸν πνευματικὸ λήθαργο τῆς ψυχῆς μας, πυξίδα στὴν πορεία τῆς ζωῆς. Ἡ ἁγία φωνὴ τῆς συνειδήσεως, ἀποτελεῖ τὴ φωνὴ τοῦ Θεοῦ μέσα μας. Τὸ μόνιμο ἱερὸ Εὐαγγέλιο ποὺ εἶναι γραμμένο στὴν καρδιὰ κάθε ἀνθρώπου. Ἰδιαιτέρως ὅταν εἶναι καλλιεργημένη ἡ φωνὴ αὐτή, εἶναι καὶ εὐκρινέστερη. Ἂς ἀγωνιζόμαστε διαρκῶς νὰ ἀκολουθοῦμε τὶς ὑποδείξεις τῆς συνειδήσεως καὶ στὰ σημαντικὰ καὶ στὰ θεωρούμενα μικρὰ κι ἀσήμαντα. 

3.  Ἀφοῦ προηγουμένως ὁ Ἀπόστολος μᾶς ἐξήγησε ὅτι ὁ Θεὸς θὰ κρίνει τοὺς ἀνθρώπους εἴτε σύμφωνα μὲ τὸν Νόμο εἴτε – τοὺς εἰδωλολάτρες – σύμφωνα μὲ τὴ συνείδησή τους, τώρα τονίζει ὅτι κατὰ τὴν ἡμέρα ἐκείνη τῆς Κρίσεως «κρινεῖ ὁ Θεὸς τὰ κρυπτὰ τῶν ἀνθρώπων». Δηλαδή, ὁ Κύριος θὰ ἐξετάσει τὶς ἀπόκρυφες πράξεις τῶν ἀνθρώπων. Ἀλλοῦ πάλι τονίζει ὁ ἀπόστολος Παῦλος ὅτι κατὰ τὴ Δευτέρα Παρουσία Του ὁ Κύριος θὰ ρίξει ἄπλετο φῶς σ᾿ αὐτὰ ποὺ τώρα εἶναι κρυμμένα στὸ σκοτάδι καὶ θὰ φανερώσει ἐνώπιον ἀνθρώπων καὶ ἀγγέλων ὄχι μόνο κάθε κρυφὴ πράξη, ἀλλὰ καὶ «τὰς βουλὰς τῶν καρδιῶν» ἀκόμη (Α΄ Κορ. δ΄ 5). Δηλαδή, κάθε ἐσωτερικὴ σκέψη καὶ κάθε κίνηση τῆς καρδιᾶς μας. Ἀκόμη κι αὐτὰ ποὺ νομίσαμε ὅτι τὰ καλύψαμε ἀπὸ τὰ μάτια τῶν ἀνθρώπων καὶ τὰ θάψαμε στὴ λήθη, ἀκόμη καὶ τὰ πιὸ ἀπόκρυφα βάθη τῶν καρδιῶν μας. Τίποτα λοιπὸν δὲν μένει ἄγνωστο στὸ παντέφορο βλέμμα τοῦ Κυρίου. Γι᾿ αὐτὸ ἂς ἀπέχουμε ὄχι μόνο ἀπὸ τὰ φανερὰ ἁμαρτήματα, ἀλλὰ κι ἀπὸ τὰ ἀπόκρυφα, ἔχοντας διαρκὴ τὴν αἴσθηση τῆς πανταχοῦ παρουσίας Του.OΣΩΤΗΡ2223

Ἡ πτώση

 Ἀνέβηκε! Ἔστησε τὸν θρόνο του σχεδὸν ἐπάνω στ᾿ ἄστρα. Σ᾿ ἕνα του νεῦμα ἔτρεμαν λαοί, φυλὲς καὶ γλῶσσες. Χτυποῦσε σὰν κριάρι μὲ τὰ κέρατά του κατὰ θάλασσα καὶ πρὸς Βορρᾶ καὶ Νότο. Ἔστελνε τὰ στρατεύματά του καὶ ἀφάνιζε χῶρες καὶ λαούς. Ἡ αὐτοκρατορία του φαινόταν ἀνίκητη. Ἡ πρωτεύουσά του πάνω στὶς ὄχθες τοῦ Εὐφράτη, ἀπόρθητη. Ἦταν θαῦμα θαυμάτων. Ἔπειτα κατέρρευσε... μέσα σὲ μιὰ νύχτα. Ἀργότερα ἐξαφανίσθηκε ἐντελῶς. Σήμερα ἡ Βαβυλώνα εἶναι θαμμένη στὴν ἄμμο. Αὐτὴ εἶναι ἡ Ἱστορία. Ἀνεβάζει καὶ κατεβάζει αὐτοκρατορίες καὶ αὐτοκράτορες. Γιὰ μιὰ περίοδο τοὺς προβάλλει μὲ δύναμη. Ἔπειτα τοὺς πετάει σὲ λήθη καὶ ἀφανισμό. Ἔτσι ἔκανε στὴ Βαβυλώνα, ἔτσι σὲ ὅλες τὶς ἄλλες ποὺ ἀκολούθησαν. Ἔτσι καὶ στοὺς καιρούς μας. Γιὰ 70 χρόνια ἡ σοβιετικὴ κοσμοκρατορία ἔκανε τὸν πλανήτη νὰ τρέμει· μέχρι ποὺ κατέρρευσε σὰν χάρτινος πύργος. Κάπου στὸ ἐνδιάμεσο ὁ Γερμανὸς τύραννος προκαλοῦσε τὴν Ἱστορία: Θὰ σὲ ἀλλάξω γιὰ χίλια χρόνια! τῆς ἔλεγε. Λίγα χρόνια ἀργότερα τὸν σήκωσε ψηλὰ καὶ τὸν χτύπησε κάτω σὰν χταπόδι. Σκόρπισε τὶς στάχτες του στοὺς πέντε ἀνέμους, τὸν κατέστησε βδέλυγμα αἰώνιο. Ἰδιαίτερα ἡ Ἱστορία ταπεινώνει καὶ ἐξευτελίζει τοὺς πολέμιους τῆς πίστεως. Καὶ δὲν ὑπῆρξαν λίγοι αὐτοί. Ἀπὸ τὸν Νέρωνα καὶ τὸν Διοκλητιανὸ μέχρι τὸν Ἰουλιανὸ τὸν παραβάτη καὶ μέχρι τὸν Χίτλερ καὶ τὰ τέρατα τῆς Σοβιετίας ,τους ταλιμπαν, τὰ ὁποῖα ἀπειλοῦσαν: «Ἐμεῖς θὰ διορθώσουμε τὰ λάθη τοῦ Διοκλητιανοῦ»! Δίπλα μας ὁ δικτατορίσκος τῆς Ἀλβανίας φρένιασε λυσσασμένος. Ὅρμησε σὰν λύκος στὴν Ἐκκλησία, γκρέμισε, κατέστρεψε, ἀφάνισε. Ὥσπου ἀφανίσθηκε ὁ ἴδιος. Τόσες χιλιάδες χρόνια, τόσα – ἀμέτρητα – παραδείγματα! Κι ὅμως οἱ ἅρπαγες τῆς ἐξουσίας δὲν ἐννοοῦν νὰ παραδειγματισθοῦν. Ὅταν σκαρφαλώσουν στὸν θρόνο της, μεθοῦν, ἀποθρασύνονται, ὑψώνουν τὸ σπιθαμιαῖο ἀνάστημά τους, προκαλοῦν. Τὴν προκαλοῦν! Τὴν Ἱστορία. Μέχρι τὴν πτώση! Ποὺ ἀναπόφευκτα θὰ ἔρθει. Ἀπὸ τὸ ὕψος τοῦ ἐγωισμοῦ τους περιφρονοῦν τὴν Ἐκκλησία. Τῆς κουνοῦν αὐστηρὰ τὸ δάχτυλο: Μὴν κουνιέσαι! Μὴ μιλᾶς! Σιώπα! Ἐμεῖς εἴμαστε οἱ φίλοι καὶ προστάτες τοῦ λαοῦ. Ἐσὺ δὲν εἶσαι παρὰ κακὴ μητριά. Ἔτσι παραφρονοῦσαν στὴ δεκαετία τοῦ ᾿80... μήπως καὶ σήμερα; Κι ἀπὸ πίσω ἕνας σκοτεινὸς ἀόρατος κόσμος. Μυστικὲς ὀργανώσεις τύπου Μασονίας καὶ Λέσχης Μπίλντερμπεργκ. Αὐτοὶ ποὺ κινοῦν τὰ νήματα ἀφανῶς καὶ δίνουν ἐντολὲς στὶς ποικίλες ἡγεσίες. Αὐτοὶ οὐσιαστικὰ εἶναι οἱ κυβερνῆτες τοῦ κόσμου. Ἀόρατοι, ἀλλὰ τόσο πραγματικοί. Κι αὐτοὶ κυρίως εἶναι ἐκεῖνοι ποὺ μισοῦν τὴν Ἐκκλησία καὶ ἐπιδιώκουν μὲ κάθε τρόπο νὰ τὴν ἀφανίσουν. Σχεδιάζουν ἀντίθεους νόμους γιὰ νὰ διαφθείρουν τὴν κοινωνία, ἐπιβάλλουν στοὺς πολιτικοὺς τὴν ψήφισή τους, χρηματοδοτοῦν μὲ πακτωλὸ χρημάτων τὰ Μέσα Ἐνημερώσεως γιὰ νὰ παραπληροφοροῦν τὸν λαὸ καὶ νὰ ἐξαφανίζουν κάθε ἀντίθετη γνώμη, καὶ δὲν διστάζουν νὰ χρησιμοποιήσουν τὴ συκοφαντία καὶ τὸν διασυρμό, προκειμένου νὰ πετύχουν τοὺς σκοτεινοὺς σκοπούς τους. Τὸ ἔκαναν τόσο ἄθλια τοῦτο τὸ διάστημα. Δὲν εἶναι μόνο ὅτι εὐτέλισαν τὴν Ἱερὰ Σύνοδο τῆς Ἐκκλησίας μας... Δὲν εἶναι μόνο ὅτι ἔδωσαν ἐντολὴ νὰ σφραγισθοῦν στεγανὰ οἱ ἱεροὶ ναοί... Δὲν εἶναι μόνο ὅτι ἀπαγόρευσαν νὰ χτυποῦν οἱ καμπάνες... Δὲν εἶναι μόνο ὅτι ἔκλεισαν καὶ τὰ μεγάφωνα τῶν ἱερῶν ναῶν... Εἶναι κυρίως ὅτι, ἐνεργώντας ὡς ὄργανα συνειδητὰ ἢ μὴ τοῦ διαβόλου, κυνήγησαν ἱερεῖς καὶ Ἐπισκόπους ὡς κοινοὺς ἐπικίνδυνους ἐγκληματίες. Ἀλλά, ὦ ταλαίπωροι! Ἡ Ἐκκλησία ποὺ πολεμᾶτε καὶ εὐτελίζετε δὲν εἶναι σημερινή· οὔτε χθεσινή. Ἔχει ἱστορία δύο χιλιετιῶν· καὶ κατέχει τὴ σοφία ὅλων αὐτῶν τῶν αἰώνων. Τί χτυπᾶτε μὲ τόση μανία τὸ ἀμόνι ποὺ ἔχει χαλάσει χιλιάδες σφυριά; Ζηλέψατε τὴ «δόξα» τοῦ Ἰουλιανοῦ; Τί πάθατε; Τί παθαίνετε; Συνέλθετε! Γιατὶ ἀργὰ ἢ γρήγορα θὰ πέσετε... Θὰ πέσετε στὰ χέρια τοῦ ζῶντος Θεοῦ!ΟΣΩΤΗΡ2223