Piękna pogoda w sobotę wprost zachęcała do prac ogródkowych. Zaraz po śniadaniu ruszyliśmy więc  do przycinania, przesadzania, grabienia i innych jesiennych robót. Między innymi przycięliśmy tuje przed domem, które w tym roku jakoś nadzwyczaj ochoczo śmignęły w górę. Nie lubię jak się "zielone" marnuje, więc szybko złapałam za kilka wyciętych pędów aktinidii i zrobiłam z nich podstawę do wianka. Mała była i krzywa straszliwie, ale to mi wcale nie przeszkadzało, bo po dowiązaniu gałązek tui i kwiatostanów hortensji powstała bardzo fajna ozodoba.


Po zrobieniu wianka na drzwi


zrobiłam jeszcze mniejszy jako ozdobę stołu na tarasie.


Bardzo lubię szklane lampiony - wyglądają elegancko praktycznie w każdej odsłonie. Wystarczy wianek, albo wstążka i nabierają charakteru. Wianek położyłam na paterze, którą kiedyś pokazywałam tutaj a zrobiłam z niezbyt urodziwej bambusowej dekoracji z Jysk-a za 10 zł. Kolorem i fakturą przypominającą ceramikę wspaniale się dopasowała do kompozycji.

Pojemników na kwiaty mam mnóstwo, bo lubię je co jakiś czas wymieniać. Starych nie wyrzucam. Przecież mogą się jeszcze przydać! Tak było z tą skrzyneczką.
 

Oryginalnie była pomalowana byle jak czymś przypominającym farbę kredową, ale niczym nie zabezpieczoną. Brudziła wszystko na biało i miała odłamane uszko. Uszko dokleiłam, całość potraktowałam szarą farbą w sprayu i tak służyła mi jeden sezon jako ozdoba parapetu. Niestety, po jakimś czasie okazało się, że farba ze spodu po nabraniu wilgoci zaczyna obłazić, a cieniuteńkie denko skrzynki pofalowało się jak ocean w czasie burzy.


Denko wyrzuciłam, skrzynkę bez trudu obskrobałam. Nowe denko Michał wyciął mi z kawałka sklejki.


Do zabezpieczenia skrzynki postanowiłam zastosować farbę na bazie oleju lnianego Allback w kolorze Ice Blue. Nie tylko nadaje kolor, ale także zabezpiecza drewno, a przecież chodziło mi właśnie o to, by historia się nie powtórzyła. Farba po otwarciu wygląda tak:


Jak widać na wierzchu gromadzi się warstewka oleju, która zabezpiecza farbę przed wysychaniem. Trzeba ją delikatnie wymieszać patyczkiem. Najlepiej ruchami góra-dół. Nie wstrząsam tych farb, żeby nie wbijać do farby pęcherzyków powietrza.


Po wymieszaniu pojawi się prawdziwy kolorek farby:


Malowałam cienką warstwą. To ważne, aby dobrze rozciągnąć farbę na powierzchni, bo wtedy i szybciej schnie i nie będzie zacieków. Na wszystkich warsztatach powtarzam jak mantrę: lepsze dwie warstwy cienkie niż jedna gruba.


Generalnie maluje się 2 warstwy (oczywiście druga po wyschnięciu pierwszej!), ale biorąc pod uwagę fakt, że to przedmiot przede wszystkim dekoracyjny a mnie bardzo się podobało lekko prześwitujące drewno ze spodu, postanowiłam poprzestać na jednej warstwie. Jedynie denko od spodu pomalowałam po raz drugi.


Kolor mi się bardzo podoba i  już wiem, że jeszcze kilka innych przedmiotów ogrodowych też go w prezencie dostanie :)

Plany urlopowe na okres międzyświąteczny miałam jasno sprecyzowane: nareszcie  w spokoju ducha i miłej atmosferze  dokończę kilka prac wnętrzarskich. Guzik z pętelką.  Gorączka, dreszcze i katar zmogły połowę składu osobowego naszej rodzinki (w tym i mnie) i mogłam tylko gratulować sobie pomysłu przygotowania przed świętami wszelakiego dobra jadalnego, które wystarczyło jedynie wyjąć z lodówki i podgrzać. Siedząc smętnie nad talerzem i dzióbiąc w jedzeniu, którego smaku z powodu kataru nie mogłam w pełni docenić, patrzałam na naszą tarasową stołówkę dla ptaków.  Drewno poszarzało a niegdyś zielony daszek zgubił gdzieś cały kolor.


Rok temu jakieś resztki koloru można było na nim jeszcze zobaczyć:

 
Teraz powierzchnia daszku wyglądała tak:


Jak tylko wykurowałam się i ogarnęłam grubsze prace domowe odłożone na czas choroby przyszedł czas na remont karmnika. Pomyślałam, że trzeba go koniecznie zabezpieczyć czymś, co nada kolor, ale przede wszystkim zakonserwuje drewno. Daszek potraktowałam farbą Allback Lineseed Oil Paint w kolorze Spruce Green, którą zamówiłam na jesieni w ramach wypróbowywania szwedzkich eko-produktów. Ten odcień zieleni jest dość spokojny i przygaszony, poprzedni był jaskrawy.  Farba łatwo dała się rozprowadzić po daszku, wsiąkła bez trudu we wszystkie zakamarki i zagłębienia. Jeszcze niedoschnięta powierzchnia wyglądała tak:
 


Poszarzałe drewno najlepiej byłoby oszlifować i pomalować bezbarwnym lakierem lub impregnatem, ale to oznaczałoby konieczność rozebrania całego karmnika na części. Kalkulując koszty pracy i koszt zakupu nowego karmnika doszłam do wniosku, że nie warto aż tak się do renowacji przykładać. Zabezpieczyłam więc tylko drewno olejem lnianym z odrobiną rozpuszczonej w nim białej farby. Barwnik wszedł tylko w miękkie części drewna:


Teraz ptasia stołówka wygląda tak:


Obiecuję za kilka dni (jak będzie więcej słońca) pokazać karmnik jeszcze raz, bo na razie farba dosycha i kolory nie są w pełni widoczne.

... jesień. Z sąsiedzkich klonów opadają liście. Trzeba by wyjść i ogarnąć , ale tak mi się dzisiaj nie chce za nic konkretnego zabrać.

Na tarasie zaszła zmiana. Po troszę z powodu wyczuwalnej już w powietrzu, nadchodzącej jesieni, a po trosze z przymusu.


Po powrocie z urlopu na tarasie zastałam roślinny dramat. Lobelie zeschły na wiór! Oczywiście  podlałam je porządnie przed wyjazdem ale w przeciwieństwie do roślin domowych nie zaopatrzyłam w kule nawadniające. Wyszłam z założenia, że skoro na tę część tarasu zwykle deszcz pada, to się w trakcie urlopu "podleją" deszczem. Niestety, deszcz padał u nas nad morzem, a nie w moim ogródku... Za to słońce paliło z góry i zdewastowało mi rośliny :(    Przycięłam je i wyniosłamna ogród, może tam jeszcze się trochę zregenerują.



A że nie znoszę widoku pustego tarasu postanowiłam zrobić dekorację w nieco jesiennym stylu. Przytargałam ze sklepu komplecik retro osłonek, który mi się zawsze podobał i wrzosy. W ogrodniczym niemal dostałam oczopląsu, bo odmian wrzosu mieli kilkanaście. Wybrałam trzy różne, bo na jeden konkretny rodzaj jakoś się nie mogłam zdecydować :)







W klimat wpasowała się mała koneweczka moich dzieci. Normalnie służyła im do podlewania kwiatków w pokoju, ale jakimś cudem zimę spędziła na dworze i w całkiem naturalny sposób "spatynowała się". Kamyczki to zdobycze córek zebrane nad morzem, których absolutnie i pod żadnym pozorem wyrzucić nie można, więc zagościły na tarasie.




I teraz mam bardzo fajny jesienny widoczek za oknem kiedy piję kawę w kuchni :)

Tym razem kolor dekoracji tarasowych wybrał mój mąż. Jak tylko zobaczył wielką kulę niebieskiego kwiecia, zaparł się że musimy ja kupić. No i cóż miałam robić? Dostosowałam się do jego życzenia. 
Dokupiłam drugą :)







Prezentują się pięknie z niemal każdymi dodatkami i każdym tłem!




A tu już inny tarasowy obrazek: śpioch tarasowy :)
Rozpadły mi się stare klapki. Jednego wyrzuciłam, drugim zaopiekowała się nasza sunia. Nie gryzie go, nie niszczy, nie nosi go po domu, ale z nim śpi. Oryginalna przytulanka :)

Wróciliśmy znad morza w sobotni bardzo późny wieczór. Urlop z dziećmi przy pogodzie w kratkę  = sterta prania, czyli kawał pracy do szybkiego wykonania. Niedziela powitała nas burzowo, a chmurny poranek w ogóle nie zachęcał do dalszego rozpakowywania toreb i walizek. Dzieciaki odsypiały podróż. Postanowiałam więc poprawić sobie nastrój mirabelkami :)
Zerwaliśmy je na ostatnim spacerze przed wyjazdem. Żółciutkie, pachnące latem. Przympominały mi dzieciństwo (wokół naszego domu rosło wtedy  kilka sporych drzewek). Dawno już nie jadłam mirabelek, bo w sklepach wyparły je różne rpdzaje węgierek, renklod i innych słodkich odmian. Szybciutko wrzuciałm mirabelki do rondelka z cukrem, w miedzyczasie zaniatając ciasto na drodżowe, domowe bułeczki. Zanim reszta rodziny wstała na tarasie czekało już świeżutkie śniadanko i pachnąca kawa.








Lubię latem jeść na tarasie. Nic tak nie wycisza jak widok kwitnącego ogródka :)
Dżem mirabelkowy ma śliczny, złoty kolor. Może dlatego w końcu zza chmur wyszło słonko?