ΌΠΟΥ ΥΠΑΡΧΕΙ ΑΓΑΠΗ, ΥΠΑΡΧΕΙ ΖΩΗ.

 Ήταν μακρύς ο δρόμος ως εδώ, δύσκολος δρόμος!
Τώρα είναι δικός σου αυτός ο δρόμος.
Τον κρατάς όπως κρατάς το χέρι του φίλου σου
και μετράς το σφυγμό του πάνω σε τούτο το σημάδι
που άφησαν οι χειροπέδες!
Κανονικός σφυγμός, σίγουρο χέρι.
Κανονικός σφυγμός, σίγουρος δρόμος!

Ήταν μακρύς ο δρόμος ως εδώ! Πολύ μακρύς αδερφέ μου.
Οι χειροπέδες βάραιναν τα χέρια. Τα βράδια που ο μικρός γλόμπος
κουνούσε το κεφάλι του λέγοντας «πέρασε η ώρα»
εμείς διαβάζαμε την ιστορία του κόσμου σε μικρά ονόματα
σε κάποιες χρονολογίες σκαλισμένες με το νύχι στους τοίχους
των φυλακών, σε κάτι παιδιάστικα σχέδια των μελλοθανάτων.
Μια καρδιά, ένα τόξο, ένα καράβι που ‘σκιζε σίγουρα το χρόνο,
σε κάποιους στίχους που ‘μειναν στη μέση για να τους τελειώσουμε,
σε κάποιους στίχους που τελειώσαν για να μην τελειώσουμε.

Ήταν μακρύς ο δρόμος ως εδώ, δύσκολος δρόμος.
Τώρα είναι δικός σου αυτός ο δρόμος. Τον κρατάς
όπως κρατάς το χέρι του φίλου σου, και μετράς το σφυγμό του,
πάνω σε τούτο το σημάδι που άφησαν οι χειροπέδες.
Κανονικός σφυγμός. Σίγουρο χέρι.
Κανονικός σφυγμός. Σίγουρος δρόμος.

-Γιάννης Ρίτσος, «Τώρα είναι δικός σου αυτός ο δρόμος»
(Γ. Ρίτσος, Καπνισμένο τσουκάλι)

Από την αγαπημένη μου σεργιανίτισσα Νεφέλη Νέλη Αλεξανδρή και την ομάδα μας "Σεργιάνι στης ψυχής... τα καλντερίμια".

Ευχαριστώ πάρα πολύ για την στήριξη!

"Η φωτιά αγκάλιαζε, την χρυσαφί από τις φλόγες, επιδερμίδα της και εκείνος ένοιωσε μια άπειρη ζεστασιά να πλημμυρίζει τη ψυχή του.
Η μηχανή έμεινε μετέωρη στο λαιμό του…
Με δυναμικά βήματα πλησίασε προς το μέρος της φωτιάς. Όταν βρέθηκε απέναντί της, την κοίταξε τρυφερά και προσπέρασε. Από την άλλη πλευρά της φωτιάς, υπήρχαν επίσης δυο τρεις παρεούλες, διασκορπισμένες.
Σε μια παρέα τεσσάρων ατόμων βρισκόταν κι εκείνη ανάμεσά τους.
Κάτω από το φως των αστεριών και τη φλόγα της φωτιάς, έμοιαζε ακόμη πιο εξωπραγματική.
Πλησίασε την παρέα μην μπορώντας να πάρει τα μάτια του από την κοπέλα. Βρέθηκε ξαφνικά μετέωρος, μπροστά της, να την κοιτά με βλέμμα απολογητικό, μην μπορώντας να αρθρώσει λέξη.
Τότε, τον είδε.
Βλέμματα εκφραστικά, συγκρούστηκαν.
Έμειναν εκεί, να κοιτάζονται, προσπαθώντας να εισβάλουν στα άδυτα της ψυχής του καθενός."

-- Απόσπασμα από "Την Αγάπη της Σιωπής" από "Την Αγάπη που Δηλώνει Παρών" με μια φωτογραφία που ξεχειλίζει θαλπωρή και μας έρχεται από τα χέρια της αγαπημένης μου Litsa Delniotou

"Ήταν για ώρες ξαπλωμένη στο κρεβάτι της δίχως να μιλά, δίχως να αισθάνεται, δίχως να αποζητά τίποτα πέρα από το χάδι της μητέρας της που τόση ώρα της το παρείχε απλόχερα.
Είχε ξεχάσει πως είναι η αγάπη της μάνας και λες από το πουθενά το ξαναβρήκε. Μόνο και μόνο για αυτό ένιωθε ευγνώμων για τη σημερινή ημέρα.
Της αρκούσε που η μητέρα της βρισκόταν καθισμένη στο προσκέφαλό της, την κοιτούσε με απεριόριστη αγάπη και τη χάιδευε με τον ίδιο τρόπο ακριβώς τρόπο, όπως όταν ήταν μωρό.
Η πόρτα χτύπησε μια φορά και η ησυχία του δωματίου διασπάστηκε.
«Παρακαλώ», ακούστηκε η φωνή της μητέρας δίχως να σταματήσει λεπτό το χάδι της."

-- Απόσπασμα από "Την Φυσαρμόνικα των Αισθήσεων" από "Την Αγάπη που Δηλώνει Παρών" με μια φωτογραφία που ξεχειλίζει θαλπωρή και μας έρχεται από τα χέρια της αγαπημένης μου Litsa Delniotou. 

 ♦ Όπου υπάρχει αγάπη, υπάρχει ζωή.

Ίντιρα Γκάντι, 1917-1984, Ινδή πρωθυπουργός

____________





Η φωτογραφία από την αγαπημένη μου, Χαρούλα Δουκουμέ.

Ένα μεγάλο ευχαριστώ σε όλους!