We zijn er bijna

Als Teun en Gerda elkaar 40 jaar geleden het jawoord geven kunnen ze niet vermoeden dat ze na Teuns pensionering elke avond met een biertje en een snack op de bank zullen eindigen.Teun denkt nog wel eens aan de zonnige vakantie in Benidorm wanneer hij Gerda, met een zak chips op schoot onderuitgezakt, naast zich ziet. Trots op haar strakke lijf heeft hij zijn lief, zonnend in een blauwe bikini, menig keer op de foto gezet. In die vakantie wordt ze zwanger van hun enige kind. Na de komst van zoon Koos gaat haar hele ziel en zaligheid in het joch zitten. Hij wordt haar oogappel en Teun kan weinig anders doen dan er in meegaan. Kosten noch moeite worden gespaard om het Koos naar de zin te maken. De verwachtingen over een glansrijke toekomst voor hun kind zijn hooggespannen. In haar dromen ziet Gerda hem in een witte doktersjas door de gangen van een ziekenhuis lopen. Een mooi pak met stropdas als bedrijfseconoom is ook goed. De waarheid pakt anders uit. Koos blijkt geen studiehoofd, maar met zijn handen kan hij des temeer. 

Hij schopt het tot een veel geprezen automonteur die zijn vak verstaat. 

Teun is er diep in zijn hart blij mee. Een automonteur past beter in hun milieu.

Maar sinds het huwelijk van Koos is er iets veranderd in zijn arbeidselan. Koos zijn vrouw Ankie vindt dat hij een treetje hoger op de maatschappelijke ladder moet zien te komen zodat ze zich meer luxe kunnen permitteren.

Gerda steunt haar schoondochter daar maar al te graag in. 

Koos, gewend naar zijn partner, maar vooral naar zijn moeder te luisteren begint te solliciteren naar een baan als autoverkoper. Sinds een maand loopt hij in het fel begeerde pak. Op de reclamestropdas is het logo van Toyota goed zichtbaar.

Sinds diezelfde maand is de Opel Corsa van Teun geen degelijk auto meer en heeft Koos al een paar keer laten doorschemeren dat zijn vader zijn vertrouwde wagentje beter kan inruilen voor een tweedehands Toyota Auris. Als we er ook nog een caravannetje achter hangen kunnen jullie lekker van je ouwe dag genieten, heeft Koos geopperd. Gerda heeft meteen enthousiast gereageerd. Ze ziet zich de zomermaanden al door Europa trekken. 

Teun verweert zich. 'Wij kunnen ons dat niet permitteren. Ons beetje spaargeld is in Koos zijn welbevinden gaan zitten. Tot zijn hypotheek aan toe. Bovendien ga ik op mijn ouwe dag niet meer leren om met een sleurhut te rijden.’

Gerda, niet van plan om hem meteen zijn zin te geven, schakelt tegenwoordig iedere woensdag in op het reisprogramma “We zijn er bijna”. Ze kijkt met belangstelling naar een groep senioren die, onder leiding van een medewerker van omroep Max, in caravans en campers door Europa reist. Met de benen op de salontafel ligt Teun verveeld  naar de reislustige bejaarden te kijken. Als bierliefhebber kan hem de excursie naar de een of andere wijngaard niet boeien.

  

Ondertussen belt Gerda met schoondochter Ankie die het programma van commentaar voorziet. Ankie zelf lijkt het niets om in groepsverband te reizen. Je kunt je eigen tempo en doel niet bepalen om over de verstikkende sociale controle maar te zwijgen. Maar als je niks gewend bent op dat gebied is deze manier van vakantie vieren voor Gerda en Teun mogelijk een optie.

Terwijl Gerda zich over het plezier van reizen met een caravan ligt te verheugen, zapt Teun naar RTL-7. De zender voor echte mannen. Hij veert een beetje op bij het zien van Michael van Gerwen die met zijn dartspijltjes hoge ogen gooit. Om een slok van zijn biertje te kunnen nemen legt Teun de afstandsbediening even naast zich.

Al babbelend met Koos zijn vrouw maakt Gerda van de gelegenheid gebruik terug te zappen naar omroep Max, waar ze nog net de laatste beelden meekrijgt van kampeerders in de stromende regen op een tot modderpoel verworden camping. Gerda beëindigt het telefoongesprek. Terwijl ze een greep in de zak met chips doet moet Teun zich verantwoorden waarom hij zo nodig moest omschakelen. Nu heeft zij een deel van de reisavonturen gemist.

Met de pest in over het afkappen van de dartswedstrijd schampert hij: ‘Zo te zien moet je wel laarzen en regenkleding meenemen want het is niet altijd en overal mooi weer. Lijkt mij niets voor jou als zonaanbidsters.’

‘Daar zeg je wat, we zouden in plaats van rondreizen meteen naar Benidorm kunnen rijden. Dan zetten we daar de caravan een paar weken op een vaste plek. Weet je nog onze vakantie? We hielden er Koos aan over.’

Overvallen door haar enthousiasme, antwoordt Teun met een narrige ondertoon: ‘Met of zonder caravan, dat gaat zeker geen tweede keer lukken.’

foto ferrara

Inspiratiebron voor dit verhaal is een schilderij van Marius van Dokkum.
In verband met mogelijke auteursrechten durf ik het niet te plaatsen
daarom een linkje naar dit fraaie tafereel
hier

Piece of cake

Omdat bruikbare ingrediënten voor het vervolgverhaal van de zusters zandvlo Miet en Griet niet altijd voor het oplepelen liggen, heb ik gisteren naar de eerste aflevering van “Heel Holland Bakt” gekeken.

Bij mij willen, tot groot vermaak van mijn kleindochter, de cupcakes uit het pakje van Dr. Oetker niet eens opstijven. Een beter excuus om me aan hogere bakkunsten te onttrekken is er niet te vinden.

Kijken naar die hobbybakkers is voldoende om me het klamme zweet te bezorgen.

De tent waarin de wind vrij spel heeft, een oven die je niet kent, te weinig aflegruimte en bovenal tijdsdruk. Ingezakte chocoladezoenen, romantische truffeltaart die niet wil rijzen, chocoladeschijven die aan scherven vallen. Voeg daarbij Meester Moppentapper André van Duin, die bij zijn tweede seizoen eindelijk alles uit de kast mag halen en de nachtmerrie is compleet. Sta jij met je kleverige vingers garnering op je taart te spuiten komt die grapjas je extra op de proef stellen.

Aan het eind van het (be)slagveld volgt het vorkje prikken en de beoordeling.

Alsof het om een eenvoudig rekensommetje gaat horen we Robèrt zeggen: ‘Het is plussen en minnen met deze taart.’

Janny vindt de structuur te vast of te zwaar om lekker te zijn. Ik rijm het niet met een eerder oordeel: ‘ Gewoon een heel lekkere zware taart.’

Ergens anders zit er weinig spanning in de taart. Geen spanning in de taart? Ik kan alleen maar met bewondering kijken naar die prachtige opgebouwde lagen of naar het gladde marsepein met een sierlijke roos als decoratie. 

Zit er na al die inspanning geen spanning in je taart …

Wat een beproeving, mijn maag draait ervan om.

Hoewel Miet en Griet dol op taart zijn ga ik er mijn vingers niet aan branden.

Rest de vraag. Wat is mollig beslag?

Je stem in inkt

op scherpe toon laat

de columnist dagelijks

zijn pen het woord doen

Op rake wijze je mening geven kan niet iedereen. Soms is het prettig dat iemand het voor je doet. Ik had me zondagavond op de laatste aflevering van zomergasten verheugd en hoopte op een boeiende afsluiting van Claudia de Breij. Een dame die haar mening toch niet onder stoelen of banken steekt. Maar deze avond wilde het maar niet tot volle bloei komen. Ik bleef steken bij het woord vaag, verder kwam ik niet met mijn mening.

Spetteren deed het pas bij de aftiteling toen de dames met hun voeten in het koude water zaten.

Dinsdag viel het kwartje toen ik de recensie van Renate van der Bas in Trouw las.
Daarin werd zwart op wit mijn gevoel verwoord. Ik had het graag zelf geschreven, maar helaas ontbreekt mij daarvoor het talent. 
Blij dat er columnisten zijn.

Een prachtige wisselwerking

Hoe hebben jullie de wisselwerking tussen de voortdurend veranderende lichtshow en de optredende artiesten tijdens het Eurovisiesongfestival ervaren? 

Ik ben geen fan van het festijn, maar je bent toch nieuwsgierig hoe de ambassadeur voor Nederland, want zo werd Douwe betiteld door Cornald Maas, het eraf brengt.
Behalve dat het technisch gezien waarschijnlijk een hoogstand was vond ik het een hoogst storend element. 

Ik heb geen ADHD, ben niet hypergevoelig en lijd niet aan epilepsie, maar toch werd ik er onrustig van. Vooral voor de laatste categorie leek het me niet helemaal zonder gevaar, de lichtflitsgevoelige epilepticus liep grote kans op een insult.
Gelukkig zat Douwe Bob op een vroeg tijdstip in het spektakel en na zijn Slow Down, besloot ik zijn raad op te volgen en haakte af.
Douwe, hoe toepasselijk, was de rust zelve in het drukke gedoe. Waarschijnlijk had hij een betere plek verdiend want de nieuwe vorm van stemmen geeft te denken.
Ach, wat kan het mij schelen, zoals ik al zei. Ik ben geen fan. Zolang dit opgeklopte gedoe zo flitsend wordt opgediend zal er van prachtige wisselwerking tussen het songfestival en ondergetekende al helemaal geen sprake zijn. 

Slow Down, zou ik zeggen.

Wie had dat ooit gedacht

Vanwege de research voor het vervolgverhaal van de gezusters zandvlo Miet en Griet, zit ik vanavond voor de buis en kijk naar ‘Boer zoekt vrouw’.

Ik volg vooral de capriolen van schapenboer Jan en die vallen mij nogal tegen. Ik had graag wat meer spirit bij dit jongmens gezien. Een van de vijf gekozen vrouwen komt van Texel, maar het stel heeft elkaar nog nooit ontmoet. Ra, ra, hoe kan dat? Zo groot en dichtbevolkt is het daar toch niet. Volgende week moet Jan met zijn vrouwen op pad. Ik geef hem het voordeel van de twijfel, maar wees niet verbaasd als de gezusters zandvlo op hun eventuele thuisreis naar Egmond blijven steken bij tulpenboer Tom uit Noord-Holland. Wat doet zo’n leukerd in dit programma?  Een keer naar de plaatselijke kermis en je hebt een vrouw gevonden lijkt mij.

Misschien zijn ze daar niet blond genoeg, want dat Tom op blond valt is aan het eind van de speeddate wel duidelijk.

Ik had nooit gedacht dat ik me nog eens druk zou maken om een boer die een vrouw zoekt.

Maar ja, alles voor de schrijverij en de fans van Miet en Griet.

Vuilnis

elke dag paraat

Gordon, Joling, Bauer, Smit

beeldbuisvervuiling

Piëteit

Niet van het laatste nieuws op de hoogte, plaatste ik donderdag 17 juli vroeg op de avond aflevering negen van Miet en Griet. Tijdens het journaal besloot ik het verhaal te verwijderen. Volkomen ongepast was het op dat moment. Zo'n verschrikkelijk gebeuren. Maar dan rijst de vraag wanneer staan de tijd en gevoel toe opnieuw tot plaatsing over te gaan.
Het verdriet wat er bij zoveel mensen is kan ik niet verzachten.
Vanmorgen lees ik de krant en denk uit piëteit. 'Vandaag nog maar niet'

Gewoon, uh, zeg maar

Nou uh, gewoon uh

Ik had uh, zeg maar uh, geen strak schema

Ik ging uh, gewoon uh, zeg maar uh, snoeihard

Hier zit uh, gewoon uh, zeg maar uh, een kanjer

Een ode aan de woordjes uh, gewoon en zeg maar.

Let er maar eens op als je voor de buis zit.

Topografie

Vriendenmiljonair

Twee provincies

Verschil niet zien

Tussen Drente en Overijssel

Armoe