De beste stuurlui

Na een bezoek aan het Rijksmuseum strijken meneer F. en ik neer in een kleine, bruine Amsterdamse kroeg. Aan de bar staan drie mannen van middelbare leeftijd, elk met een biertje in de hand. 
Achter de bar een barkeeper in blauwe outfit en met net zo’n een kale schedel als Jaap Stam, de voetbaltrainer die de handdoek in de ring gooide na de zoveelste nederlaag van Feijenoord. De barkeeper hangt over zijn tapkast en is in een druk gesprek gewikkeld met zijn drie klanten. 
De koffie wordt ons door zijn collega aangereikt. 
De wijsheden over voetbal en Feijenoord in het bijzonder gaan over en weer. 
Het is me al snel duidelijk dat de heren veel verstand hebben van dit spel dat, volgens mij, hoofdzakelijk om de pegels draait. 
Vooral de barkeeper is overtuigd van zijn eigen mening en laat zich veelvuldig horen. Hij slingert niet alleen technische details rond, volgens hem ontbreekt het ook aan sfeer bij Feijenoord. Om zijn verhaal kracht bij te zetten haalt hij een oud voetballer van stal. ‘Neem nou zo’n oud gediende als van Hanegem. Als je hoort wat die er allemaal uitkraamt over zijn ouwe club, hij heeft gelijk hoor, maar netjes is het niet.’ 
De drie klanten knikken instemmend en laten zich nog eens bijtappen. 
De barkeeper doet een kleintje pils mee. 
Vervolgens neemt het viertal de hele Nederlandse voetballerij onder de loep.

Ze schakelen van Cambuur naar FC. Groningen, van Heracles naar AZ en wat er verder aan voelbalclubs zoal tussen ligt. Voor een 100% leek als ik, is het niet bij te houden. Uiteindelijk eindigt de reis aan de tap bij Ajax waar volgens de deskundigen ook niet veel deugt. Er is te weinig aandacht voor de talentvolle jeugdige voetballers, die zitten te veel op de bank en krijgen nauwelijks kansen om te laten zien wat ze waard zijn.

Oh, denkt de leek in mij er is onlangs toch een snotneus voor een smak geld aan Italië verkocht.

Tot slot gaan de kwaliteiten van de Heintje Davids in de voetbalwereld over de toog. Dick Advocaat moet Feijenoord van de ondergang zien te redden. Mocht hij nog een assistent zoeken, de barkeeper in die bruine kroeg zou hem met raad terzijde kunnen staan. 
Hoewel, met het uiterlijk van Jaap Stam …

Na nog een biertje vertrekt het trio voetbaldeskundigen. Meneer F. en ik zitten aan het tafeltje naast de deur en bij het passeren heb ik met een van de mannen oogcontact. ‘Zo te horen hebben jullie er verstand van’, zeg ik grijnzend. ‘Jazeker mevrouw, de beste kapiteins hè.’ Ik laat het maar zo. 
De barkeeper doet wat hij moet doen en voorziet ons van een nieuwe consumptie. Deze ronde een biertje en een glas rode wijn.

Denktank

In de fietsenwinkel, waar we maandag onze nieuwe E-bikes ophalen, is het zoals gewoonlijk een drukte van belang. Als je daar binnenloopt, weet je dat het tijd gaat kosten. Eerlijk is eerlijk elke klant krijgt de aandacht die wordt verlangd. Afleveren van nieuwe fietsen is een zaak die nauwkeurig wordt afgehandeld.

Een van de jongste bediendes heeft onze aanwinst klaargezet in de buurt van de koffiehoek. 

Terwijl we staan te wachten op de verkoper met verstand van zaken, zie ik op de bank in de koffiehoek een oudere man zitten. Zijn weinige haar ziet er vettig uit en piekt alle kanten op. Zijn kleding is van vervallen snit.

Ik stal hem in de categorie ‘morsig type’. De man is weliswaar verdiept in een tijdschrift over fietsen, maar ik vermoed dat hij meer voor de koffie en de altijd verse cake komt. Even later schuift een jonge scholier bij hem aan. Hij oogt als een brugklasser. Zijn donkere krullenbol buigt zich over zijn rugzak en hij diept een pakje chocomel op, vervolgens neemt hij een plakje cake van de schaal en begint op zijn gemak aan de lekkernij. 

Meneer Morsig kijkt op van zijn lectuur en begint een praatje met het knulletje. Waar het onderwerp zo snel vandaan komt is me een raadsel maar ik hoor de man zeggen. 

’Ik heb dagen dat ik me Amerikaan voel. Dan word ik ’s morgens wakker en denk aan Amerika. Ik ben er nooit geweest, maar ik weet dat het een mooi land is.’

De scholier vraagt belangstellend of hij soms een poster in zijn slaapkamer heeft hangen. Hij geeft een beschrijving van Uncle Sam in zijn kostuum van stars en stripes, met hoge hoed. ‘Weet u wel die man met die strenge ogen en wijzende vinger.’ En passant noemt de knul een handvol presidenten uit vervlogen tijden. Ik hoor onder andere Lincoln en Jefferson voorbijkomen. Meneer Morsig constateert dat zijn gesprekspartner verstand heeft van de VS.

‘Ik heb een spreekbeurt gehouden over alle presidenten van Amerika.’

De knul schudt Kennedy, Johnson en Nixon ook nog even uit zijn mouw.

‘Vergeet Ronald Reagan niet, dat was ook een goeie. Trouwens wat Trump nu in zijn eentje allemaal doet, dat vind ik echt heel knap. Die muur die hij bouwt bij Mexico, dat bokst ie toch maar even voor elkaar.’

Gedecideerd gaat de krullenbol er op in. ‘Ik ben dat niet met u eens. Ik vind die muur helemaal niet goed.’

De zelfbenoemde Amerikaan verdedigt zijn standpunt met verve. Hij vertelt over miljoenen arme sloebers die de grens over willen om werk te zoeken ten koste van de burgers van Amerika. Hij vindt dat Trump groot gelijk heeft met zijn muur.

De scholier vindt dat de rijke VS zich best wat vrijgeviger mogen opstellen naar hun buurlanden en dat ze zonder muur tot andere oplossingen moet komen.

Meneer Morsig doet er nog een schepje bovenop. ‘Wat denk je wel wat dat allemaal kost, daarbij haal je een hoop misdaad binnen.’ 

Dapper houdt de brugklasser zijn mening overeind. 

’Ik hoor het al, wij worden het niet eens’, zegt de volwassene.

‘Dat geeft toch niet.’ zegt het knulletje en neemt nog een plak cake.

‘Daarom kun je nog wel met elkaar praten.’ Het joch steelt mijn hart.

‘Dag mevrouw en meneer F. u komt uw fietsen halen?’

Met moeite draai ik me naar de verkoper en concentreer me op middenmotor, display, versnellingen en een slim verstopte fietsbel.

Na de nodige instructies en uiteraard afrekenen begeleidt de verkoper ons naar buiten voor een laatste proefritje om te zien of alles goed staat afgesteld.

We passeren de bank waar mijn duo nog steeds in hun politieke kwestie verwikkeld zit.

Op weg naar buiten vertel ik de verkoper dat ik het stel in de koffiehoek heb afgeluisterd. Ik spreek mijn bewondering uit over de jonge wijsneus. Enthousiast zegt de man dat de scholier een pienter ventje is dat drie keer per week komt buurten en hele discussies houdt met de collega’s uit de werkplaats. Ondertussen doet hij zich tegoed aan de cake.

‘Die oude man is een beetje een zonderling en komt elke dag voor zijn koffie.’ aldus de fietsenman. ‘Hij zit ons niet in de weg, hij doet geen vlieg kwaad.’

Een fietsenwinkel in de sociale opvang, daar kan Trump nog wat van leren.

Onder het toeziend oog van de verkoper fietsen we een keuringsronde en komen gezamenlijk tot de conclusie dat de verhoudingen tussen zadel, stuur en pedalen kloppen.

De verkoper feliciteert ons met de nieuwe aanwinst en wenst ons veel fietsplezier.

Voor wij het terrein zijn afgefietst staat hij alweer bij een volgende klant.

Meneer Morsig neemt vast nog een kop koffie, het is nog lang geen sluitingstijd.

Telecommunicatie

Het is druk in de telefoonwinkel van T-Mobile.

Twee medewerkers hebben hun handen vol aan klandizie met uiteenlopende en tijdrovende vragen. Eentje is bezig met de verkoop van een toestel en dat is niet in een paar minuten geregeld. De ander verricht de laatste administratieve handelingen in verband met een nieuwe deal die is gesloten. Ook dat vraagt nogal wat tijd.

Wetend dat ik enkel voor twee batterijtjes kom sluit ik met een lichte zucht aan in de rij, gezien de situatie rond mijn schoonzus is het van belang dat ook haar huistelefoon goed werkt. Ik mis de jongste bediende die met het verzorgen van eenvoudige zaken de rij aanzienlijk korter kan maken. 
Om mijn rug te ontlasten zoek ik een steuntje tegen een plank waarop diverse telefoontoestellen staan uitgestald.

Ik sta nu met mijn gezicht naar de winkel en geef ogen en oren de kost.

De rij wordt aanzienlijk ingekort als blijkt dat de volgende klant bestaat uit een gezin van drie personen dat naar de collega wordt gedirigeerd die bijna klaar is met haar transactie.

Voor de toonbank staat nu een echtpaar met internetproblemen. Onlangs is een nieuw toestel aangeschaft, maar toegang tot internet is niet te realiseren en nee het toestel is niet in deze winkel gekocht. Toch verleent de medewerker alle service en bekijkt aandachtig het mobieltje. De klant blijkt een abonnement bij KPN te hebben en na wat gemanipuleer op de computer komt de T-mobiler tot de ontdekking waar het mankement zit. 
‘U heeft geen abonnement voor internet.' Vanaf de rug van de klant druipt de verbazing de winkel in. ‘Hoe kan dat nou, ik heb toch een abonnement.’

‘Jawel, maar niet voor internet. Ik kan dat voor u veranderen, maar dat kost dan wel 15 euro per maand in plaats van 8.50 euro.’ Over dat bedrag wil het echtpaar nog eens nadenken, twee teleurgestelde mensen verlaten de winkel. Je vraagt je af in welke telefoonwinkel ze hun telefoon hebben gekocht en hoe daar de voorlichting is geweest.

Ondertussen sluit een jonge vrouw zich bij de rij aan. Haar blonde haar fier opgestoken, de wijdvallende jas en de hooggehakte laarzen staan haar goed. Uit haar jaszak diept ze een iPhone op en zonder enige vorm van schaamte begint ze hoorbaar voor iedereen een gesprek met haar vader.

‘Dag Pap, hoe is het met je, heb je er over nagedacht?’

…

‘Pap, dat vraag ik niet, ik vraag hoe het met je gaat.’

…

‘Pap, dat doe je nou altijd, ontwijken, geef eens antwoord.’

…

‘Wat kan mij Diederik schelen, het gaat nu niet om hem.’

…

‘Stoppen, Pap, gaat het je lukken voor 1 februari of niet, je hebt de hele maand januari om na te denken.’

…

‘Ik heb hier schoon genoeg van, Pap, jij denkt hiermee weg te komen door vragen niet te beantwoorden, daar schieten we niks mee op. Je moet een knoop doorhakken.’

…

‘Voor vandaag ben ik er weer klaar mee.’

Met een driftig gebaar klapt ze haar telefoontje dicht en kijkt nijdig naar de toonbank, waar de medewerker een minder gevoelig communicatieprobleem oplost.

Als ik aan de beurt ben zie ik nog net dat zich een jonge man bij de boze dochter voegt. Terwijl ik de winkel met een vers opgeladen telefoon verlaat, doet zij mondeling verslag van het telefoongesprek met haar vader.

Ik heb medelijden met de man die blijkbaar over een moeilijk vraagstuk een beslissing moet nemen, waarbij zijn dochter niet bepaald scheutig is met ruimhartig tonen van begrip. Er is een nadeel aan meeluisteren van dergelijke gesprekken, je hoort maar één kant van het verhaal. Wie weet hoe de vader met zijn besluiteloosheid zijn kinderen tot wanhoop drijft.

De dochter stak haar ongenoegen in elk geval niet onder stoelen of banken.

Hopelijk komen die twee in een goed gesprek onder vier ogen weer een beetje tot elkaar.

Onderweg naar het huis van mijn schoonzus houden mij twee vragen bezig.

Waar moest die vader een besluit over nemen.

En welk communicatieprobleem had de dochter, behalve schaamteloosheid, onbegrip en een halsstarrige vader, nog meer?

Eenmaal thuis schud ik andermans problemen van mij af en concentreer me op de telecommunicatie van schoonzus. Ik zet de laders van de huistelefoon op een hogere praktische plek en zo is, samen met haar mobieltje en de tablet, contact met de buitenwereld gewaarborgd.

Oma's wil is wet

Bij Zeeman stapt een parmantige peuter richting de uitgang.

‘Oh ze gaat er nu al vandoor, dat wordt niets vandaag’, hoor ik de moeder van het juffertje zeggen.

Ze onderschept haar dochter die duidelijk de pet niet naar winkelen heeft staan.

‘Ze heeft maar even geduld, ik wil naar een maillot voor haar kijken.’ zegt een redelijk jong ogende oma.

Moeder dreigt haar dwarsliggertje met een verblijf in de buggy als ze zich niet weet te gedragen. ‘Ik wil naar een andere winkel.’ klinkt het uit het kindermondje.

‘We gaan straks naar een andere winkel om naar een jurkje te kijken, maar Oma wil hier voor jou een maillot kopen.’

De jongste van het trio is echter niet van zins haar oren naar de ouderen te laten hangen. Ze demonstreert de onwil nog eens extra door de pas er opnieuw in te zetten. Dwingend en op volle sterkte laat de jonge dame zich horen. ‘Ik wil naar een andere winkel.’

Moeder, inmiddels met een rood aangelopen gezicht, dreigt andermaal met de buggy, maar gaat niet tot handelen over.

Oma wel, ze verlaat de bak met maillots en maakt korte metten met het opgewonden standje. ‘Je hebt lang genoeg de tijd gekregen, jij gaat nu in de buggy zitten.’

Onder luid protest wordt kleindochter op haar zitplaats vastgegespt.

‘Ik wil niet ZITTUUUN.’

Terwijl Oma het voertuig naar de uitgang duwt hoor ik haar zeggen. 
‘Jouw wil staat nu even achter de deur.’

De middelste generatie volgt gedwee.

Afgeluisterd

In het voorbijgaan

‘Pap, als iedereen nou Johan Cruijff als voorbeeld neemt, wordt dan niet alles hetzelfde?’

Afgeluisterd

Tijdens de receptie wachtend in de rij om, na 40 jaar trouwe dienst,  afscheid te nemen van onze tandarts vang ik de volgende begroeting op.
'Hé hallo, wat leuk jullie hier te zien? Waar kennen jullie Joop van?'
'Joop? We komen om afscheid te nemen van de tandarts.'
'Ach ja natuurlijk.'

Barre Tijden

Om de tijd stuk te slaan voor we op excursie kunnen, nemen echtgenoot en ik nog een kop koffie in het restaurant van het hotel waar we hebben overnacht.

Aan het tafeltje naast ons strijkt een ouder echtpaar neer. Even later neemt een man alleen het tafeltje naast hen in bezit. Tussen beide mannen ontwikkelt zich een gesprek dat ik voor een deel woordelijk kan volgen. Ik verruil mijn leesboek voor het notitieboekje dat ik altijd in mijn tas heb. Echtgenoot grijnst, hij kent de gevolgen en weet dat hij mij nu niet moet storen. 

Kost geen moeite, hij heeft op zijn IPhone een moeilijk spelletje.

…

‘Het is een onveilige tijd, vooral in de grote steden zoals Parijs. Ik kan me voorstellen dat de mensen bang zijn.’

…

‘Ja, nu is Brussel aan de beurt. De treinen rijden niet en de ondergrondse ook niet. En alles heeft te maken met het geloof.’

…

‘Ja, wat u zegt, tussen de vluchtelingen zitten vast wel slechteriken, dat houd je niet tegen.

Aan de gezichten kun je het niet zien.’

…

‘Ook zo wat, er komen alleen maar mannen, dat klopt toch niet? Dat zouden wij hier nooit doen, je vrouw en kinderen achterlaten.’

…

‘Ja, dat is waar, ze hebben een heel andere cultuur. Er is nog zo’n groep Procol Harem of zoiets. Deugt echt niets van. Heeft ook allemaal met geloof te maken, echt wel.’

…

‘Dat kan die Wilders wel zeggen. Gooi ze allemaal het land uit, dan moeten de goeden onder de slechte lijden, dat kan natuurlijk niet.’

…

‘Zo is het, het zijn gevaarlijke tijden.’

Er wandelt een andere koffiedrinker voorbij. Hij heeft afgerekend en mengt zich in het gesprek met de opmerking. ‘Wie zijn schuld betaalt, verarmt niet.’

Helaas geeft hij ongewild een wending aan de gedachtewisseling van de heren.

Een eindconclusie zal ik niet horen. Vermoedelijk had het geloof de schuld gekregen.

Ik berg mijn boekje op en zorg dat ook wij niet verarmen.

Op de markt

Voor de geldautomaat sta ik te wachten tot mijn geld wordt uitgespuugd.

Achter mij hoor ik de immer orakelende groenteman een relaas tegen een klant houden.

Hij vertelt over een man met een kort lontje, die zich behoorlijk agressief kan uiten.

Je moet bij hem altijd oppassen wat en hoe je iets zegt.

De groenteman sluit af met de zin: ‘Voorzichtigheid is de moeder van de porseleinen kast.’

Terwijl mijn portie kibbeling in het vet ligt te sudderen luister ik mee hoe de visboer aan een mevrouw uitlegt hoe ze haar visje het best kan behandelen.

Op een half vuur even om en om bakken is zijn advies, de klant vindt een half uur wel erg lang bakken voor een vis. ‘Nee, geen halfuur, op een half vuur en dan 3 minuutjes voor elke kant.’

Op de markt, daar hoor je nog eens wat.

Single

‘Hé hallo, hoe gaat het met jou?'

‘Ja gaat goed, joh. Ben net terug van een singlereis.’

‘En, ben je niet single meer?’

‘Gelukkig nog wel, er waren toch zeurders bij. Maar verder was het een leuke reis.’

Gestraft door de woede

Bij de Aldi winkelt een moeder met haar puberzoon.

Hij ziet veel lekkere zaken die hij graag wil aanschaffen. Zijn moeder weert alle suggesties af. De knul wordt boos en laat op niet mis te verstane wijze en op volle sterkte zijn ongenoegen blijken.

‘Als Pap nou eens gewoon op de fiets naar zijn werk gaat en niet zoveel geld uitgeeft aan dat dure hondenvoer, dan konden wij eens normaal eten.’

Zijn moeder is duidelijk niet blij met deze uitval. ‘Je denkt ze een plezier te doen door ze een keer mee te nemen, krijg je dit op de je bord.’ zegt ze met het schaamrood op de kaken tegen een medeklant.

Haar kind duwt, met een woedende blik in zijn ogen, het winkelwagentje richting kassa. 

Leuk gesprek ...

‘Hé hallo, leuk zeg, hoe gaat het?’

‘Ja goed, nog 5 maanden te gaan.’

‘Super leuk, zeg.’

‘Onwijs leuk.’

‘Nou, leuk hoor.’

‘Ja, leuk hè?’

‘Vet gaaf.’

‘Super gaaf.’

Daarna liep ik buiten gehoorsafstand. 

Doet ie ut?

De buurman die eind van de middag is gearriveerd op de camping vraagt ons of we plannen hebben om op korte termijn onze auto te gebruiken. Wij begrijpen de vraag niet helemaal, maar stallen hem in de categorie attentie. Als hij en zijn vrouw caravan en luifel op orde hebben wordt ons het doel van de vraag duidelijk. De schotelantenne komt uit de doos, inclusief meters snoer.

In de buurt van ons vervoermiddel wordt het gevaarte opgesteld. Wij staken onze leesbezigheden.Voor ons kan de show van het richten beginnen. Buurvrouw heeft zich naast haar caravan opgesteld, raam open zodat ze de het Tv-scherm binnen goed kan zien.

‘Doet ie ut?’

‘Nee.’

… ‘En nu?’

‘Nee.’

...’Nu?’

‘Nee, niets.’

…’Zie je wat?’

‘Hij doet niets.’

…

‘Nog steeds niets.’

‘Slaat ie uit?’

‘Nee, ja, het onderste.’

‘Dat vraag ik nou net.’

‘Ja, maar hij heeft al die tijd niets gedaan.’

…

‘Nu?’

‘Achtergrond een beetje…de verkeerde kant op.’

…

‘Nu?’

‘Nee.’

‘Doet niks hè?’

‘Nee.’

…’Geen reactie?’

‘Nee.’

‘Dat is goed waardeloos.’

‘Ja, hé kan ik eindelijk een keer ja zeggen.’

Buurman draagt de schotel dichter naar zijn caravan, richt nog een paar keer.

‘Oh, ja, ja, ja het is gelukt. Vasthouden zo, dat is um. Ja, zo klaar, niets meer aan doen.

Kan het percentage niet zien, volgens mij is het 100.’

Echtgenoot fluistert: ‘ Ik wist niet dat het zo’n erotisch gebeuren was.’

Ik smoor mijn schaterlach en stik er bijna in.

Buurman controleert het beeld en is tevreden met wat hij ziet.

Hij jast nog twee haringen in de grond om de boel te verankeren en schuift zijn caravan in.

Wij zitten ’s avonds met heerlijk weer nog uren buiten.

Bliep

Terwijl ik met een handjevol boodschappen in de rij bij AH sta te wachten valt me opeens de eentonigheid op. Er zijn twee kassa’s open, van beide kanten hoor ik telkens, het volgende;

 ‘Hallooo.' Bliep, bliep, bliep.

‘Bonuskaart?’ Bliep.

‘Bonnetje mee?’

‘Nee, hoor hoeft niet.’

‘Fijne dag nog verder.’

‘Dank je wel.’

‘Hallooo.' Bliep, bliep, bliep enz.

‘Bonuskaart?’ Bliep

‘Bonnetje mee?’

‘Ja, graag.’

‘Alstublieft en fijne dag nog verder?’

‘Dank je wel.’

Mijn eerste verhaaltje

Jaren schreef ik (werk)anekdotes, afgeluisterde gesprekjes en verhaaltjes in een schriftje.

Ik hield ze voor mezelf. Vond ze niet goed genoeg om aan anderen te laten lezen.

Daar kwam verandering toen ik 2008 een schrijfcursus ging volgen. Hoewel het niet zo’n beste cursus was stak ik er toch een en ander op en paste de oude verhaaltjes aan.

De cursus die ik momenteel volg is vele malen leuker en biedt meer uitdaging.

In 2010 trok ik de stoute schoenen aan en maakte een account aan bij de schrijfsite van het dagblad Trouw. Doodeng vond ik het, maar mijn eerste verhaaltje werd goed ontvangen en dat gaf deze burger moed. Ook daar leerde ik het nodige van een aantal vaste schrijvers.

Met sommige is er nog altijd contact. In 2011 startte ik mijn blog en vandaag kwam ik tot de ontdekking dat het eerste verhaaltje nergens meer is te vinden. Ik vermoed dat het bij een reorganisatie verloren is gegaan. Aangezien ik alles bewaar kan ik het toch tevoorschijn toveren. "Roze wolk" was mijn eerste verhaaltje waarmee ik het schrijven in de openbaarheid begon. Het zou dus kunnen dat jullie deze al eerder hebben gelezen.

Roze wolk

Na een stadswandeling strijken we neer in een eetcafé.

De tafel naast ons wordt bezet door een verliefd stel. Hun gedrag doet vermoeden dat ze nog niet lang bij elkaar zijn. Hij lijkt wat ouder dan zij en heeft zin in een gezellige dag.

“Zullen we naar Friesland rijden?”

“Ben je gek, wat moeten we in Friesland?”

“Het is daar mooi met groene weilanden, grote boerderijen en prachtige vergezichten.”

“Kaal zul je bedoelen, zo hier en daar een boom en veel windmolens.”

“Giethoorn dan?”

Zucht: “Zo ver weg. Uren rijden en dan in kneuterig dorp lopen, niets voor mij.”

“Laten we een dijk rijden.”

“Een dijk? Je bedoelt een hooggelegen weg met water links en de polder rechts. Of nog erger water aan weerskanten? Dat is nog saaier dan Friesland.”

Hij kijkt haar diep in de ogen en zegt: “Ik wil graag wat ondernemen vanmiddag, jij mag kiezen.”

Zucht: “Ik weet niets te bedenken.”

Zijn volgende voorstel is een museumbezoek maar al die muffe schilderijen kunnen haar gestolen worden.

Hij streelt haar hand en het gesprek zwaait af naar vakantiebestemmingen en zoals te verwachten is, verschillen ze ook hier van mening. Zij wil op tijd boeken terwijl hij liever een last-minute reis doet.

Pas op het laatste nippertje weten waar je naar toe gaat, lijkt hem wel avontuurlijk.

“Avontuurlijk? En hoe denk je dan je koffer te pakken? Ik bekijk altijd ruim van tevoren wat ik mee wil aan kleding en schoenen. Avontuurlijk…onzeker zul je bedoelen.”

De discussie die dan volgt leidt waarschijnlijk van roze naar donderwolk.

Wij wachten het niet af en gaan naar het museum dat inmiddels zijn deuren heeft geopend.

Verliefd

Dit is een van de eerste verhalen die ik in januari 2010  bij Trouw plaatste.
De titel "Roze Wolk" is een afgeluisterd verhaal.
Later plaatste ik het ook op ColumnX, maar op mijn blog is het nooit verschenen.
Met de schrijfveer van vandaag "Verliefd" en enigszins bijgewerkt haal ik dit stel nog één keer uit het archief.

Na een stadswandeling strijken we neer in een eetcafé.
De tafel naast ons wordt bezet door een verliefd stel. Hun gedrag doet vermoeden dat ze nog niet lang bij elkaar zijn. Hij lijkt wat ouder dan zij en heeft zin in een gezellige dag.

“Zullen we naar Friesland rijden?”

“Ben je gek, wat moeten we in Friesland?”

“Het is daar mooi met groene weilanden, grote boerderijen en prachtige vergezichten.”

“Kaal zul je bedoelen, zo hier en daar een boom en veel windmolens.”

“Giethoorn dan?”

Zucht: “Zo ver weg. Uren rijden en dan in kneuterig dorp lopen, niets voor mij.”

“Laten we een dijk rijden.”

“Een dijk? Je bedoelt een hooggelegen weg met water links en de polder rechts. Of nog erger water aan weerskanten? Dat is nog saaier dan Friesland.”

Hij kijkt haar diep in de ogen en zegt: “Ik wil graag wat ondernemen vanmiddag, jij mag kiezen.”

Zucht: “Ik weet niets te bedenken.”

Zijn volgende voorstel is een museumbezoek maar al die muffe schilderijen kunnen haar gestolen worden.

Hij streelt haar hand en het gesprek zwaait af naar vakantiebestemmingen en zoals te verwachten is, verschillen ze ook hier van mening. Zij wil op tijd boeken terwijl hij liever een last-minute reis doet.

Pas op het laatste nippertje weten waar je naar toe gaat lijkt hem wel avontuurlijk.

“Avontuurlijk? En hoe denk je dan je koffer te pakken? Ik bekijk altijd ruim van tevoren wat ik mee wil aan kleding en schoenen. Avontuurlijk…onzeker is een beter woord.”

De discussie die dan volgt betekent niet veel goeds, we wachten het niet af.

Geen vakantie

Dit verhaal heb ik ooit onder een andere titel bij Trouw geplaatst.

Het is herschreven omdat Hella dit gesprek graag “life” had beleefd en Sagita het geschikt vond voor een dialoog.

Op het terras van een bekend café in Amsterdam zitten twee heren die sterk doen denken aan de mopperaars op het balkon in de Muppetshow.

Ze praten over uiteenlopende onderwerpen.

En of je wilt of niet je kunt het gesprek letterlijk volgen.

“Kerel, de vakantieperiode is in aantocht, ik moet er niet aan denken. Vakantie vind ik heel erg want ik moet van alles en kan totaal niet ontspannen. Eerst opgepropt in het vliegtuig zitten en daarna ontdekken dat je huisje wel erg ver van het strand ligt. Dat betekent een eind lopen voor je in het zand ligt, waar je tussen de landgenoten bruin moet worden. Je weet Petty wil altijd naar een warm land de zon aanbidden en ’s avonds een beetje rondhangen op de boulevard.  Nee, laat mij maar thuis in mijn eigen tuin.”

“Nou dat is ook niet alles, want in mijn tuin zit je niet rustig als de buren ook thuis zijn. Vooral die puberzoon is een onopgevoede vlerk, tutoyeert iedereen. Mij dus ook. Het joch luistert totaal niet en weet het altijd beter. Vreselijke vent. De gracht gaat achteruit, iedereen woont er tegenwoordig.

Soms overweeg ik te verhuizen naar een appartement, ben ik meteen van tuinieren af, maar die onderkomens zijn schandalig duur en opgetrokken uit gipsplaat en waaibomenhout. Het geld groeit me niet op de rug, ik klaag niet hoor ik kan me prima redden, maar na die foutieve aangifte heb ik nog steeds gedonder met de fiscus. Beleggen is ook al niet aan de orde, die jongens van het onroerend goed zijn niet te vertrouwen. Alles is even dubieus.”

“Dat mag je wel zeggen, je weet hoe het mijn schoonzoon Boris is vergaan, heeft een smak geld verloren aan een project in Spanje. Weg geld, weg tweede huisje. Mijn dochter was des duivels, niet zo gek hoor want die is niet snel tevreden, je kunt in haar blijven investeren, maar ze blijft de feeks op de bezemsteel. Daarbij heeft ze een aangeboren schuldgevoel, wat heel lastig is want je moet voortdurend op je woorden letten. Voelt zich meteen aangevallen en met een wijntje op wordt ze nog agressief ook”.

“Hou op zeg, daar weet ik over mee te praten. Marije en Bea zijn ook van die types, giet er een paar glaasjes wijn in en je bent verzekerd van een hoop herrie. Troeft elkaar af met veel te dure aankopen want ze kunnen geen van beiden met geld omgaan. En niemand in hun omgeving deugt, die twee roddelen wat af, echt niet normaal. Nou ja Marije zorgt graag voor zieken dat kun je nog positief zien, hoewel ik denk dat ze andermans ellende zoekt om daar zielig over te kunnen doen.”

“Zeg Fred, gaan we of nemen we er nog een?”

“Ober, brengt u nog maar twee rode wijn.”

Zwerver

‘Je had het gisteravond goed georganiseerd, Mineke. De schriftlezing, de psalmen en de andere liederen die we hebben gezongen, het was allemaal mooi bij elkaar gezocht.’

‘Ik heb er ook veel werk aan gehad en het van tevoren met Joke doorgenomen.

Zij moest het wel goed vinden natuurlijk, als dominee en gast, op een avond van de vereniging.’

‘Complimenten hoor het is prima gelukt, echt een avond die ons heeft verrijkt.

Een leuke vrouw, Joke, daar hebben we in de gemeente een goede dominee aan.

Ik vond haar ook zo geweldig in de preek, de zondag na het CDA-congres.

Want zeg nou zelf, zo gemakkelijk is het allemaal niet tegenwoordig. Je weet toch niet meer wat je ervan moet denken. In Den Haag zijn ze de weg behoorlijk kwijt. Neem nou zo’n Henk Bleker, beetje in zwembroek pronken met je nieuwe liefde, dat past toch niet bij het CDA.

Het lijkt wel of alles mag tegenwoordig. Jan Kees de Jager heeft een vriend, niet dat ik tegen homo’s heb, maar in een publieke functie lijkt me dat toch niet makkelijk.  En Jack de Vries reed ook al een scheve schaats. De normen en waarden lijken aardig zoek. Je vraagt je af wie de partij moet gaan leiden. Liefst wil je toch iemand van onbesproken gedrag.

Die Emiel Roemer bijvoorbeeld die doet het goed. Keurige man, niets op aan te merken.’

‘ Maar Greet, die is van de SP, daar zou ik nooit op stemmen. Ik denk wel eens dat je beter voor de SGP kunt kiezen dan voor het CDA.’

‘Ja, toen Joke haar preek eindigde met de woorden: “Stem op Jezus”, bij de eerstvolgende verkiezingen toen wist ik het weer.

Ze is heel anders dan die nieuwe predikant. Dat ze die beroepen en bevestigd hebben begrijp ik niet. Hij stond laatst op de stoep om Karel te spreken en ik dacht, wat staat daar voor een zwerver.

Een dominee in spijkerbroek en op sportschoenen, dat kan toch niet. Ik vond het geen gezicht. Hij schijnt in zijn vrije tijd te drummen en soms draagt hij een stropdas met de afbeelding van een drumstel. Wie weet duikt zo’n ding nog eens op in een kerkdienst. Nou ja, daar zal de kerkenraad vast niet mee akkoord gaan.

‘Nog even over gisteravond, Mineke, ik vond het echt beter dan die avond waar Paula de leiding had, zij is daar toch minder goed in. Die kan beter een fancy-fair organiseren.’

‘Ja, dat ben ik met je eens. Wanneer ben jij eigenlijk aan de beurt?’

Meegeluisterd in een treincoupé.

Klassieken

Terwijl ik in de bibliotheek op zoek ben naar een boek voor de leesclub, valt me een stel jonge meiden op dat speurend de kasten afgaat. Hun manier van doen doet vermoeden dat de gang naar de bibliotheek niet een wekelijks gebeuren is.
Een van de dames is met een opdracht bezig zoveel is me duidelijk. Ik kan het niet laten om ze af te luisteren en stop mijn eigen zoekactie.

“Wat moet je hebben dan.?”
“Nou zoiets als van oude dingen en die dan voorbij gaan.”
“Wie heeft het geschreven?”
“Weet ik niet precies, Kuperus of zo.”
“Nou laten we dan de K maar pakken.”
Die zoektocht levert niets op en dus besluiten de dames het onder de C te proberen.
En jawel uiteindelijk vinden ze de juiste titel. “Van oude mensen, de dingen die voorbij gaan.”
“Jemig wat een dik boek, 460 bladzijden moet ik die allemaal lezen?”
“Ach joh, zoek dan gewoon op Internet daar staan vast uittreksels op en als je die leest weet je genoeg.”

Toen mijn kinderen naar de middelbare school gingen bestonden er bulkboeken, dat maakte het lezen van verplichte kost wel wat aangenamer. Deze jonge blommen hebben daar geen weet van.
Dit “oude” mens neemt haar zoektocht naar een boek weer op en gaat aan de dames voorbij.
Couperus? Misschien iets voor de leesclub?

Een ouwetje, met dank aan Ram in Ravels

Feest

Vanavond, we gaan even de stad in.
Ik hoor een vader tegen zijn kind zeggen.
“Als je me zoekt, ik ben die man in dat Oranje T-shirt.”

Spaart u zegeltjes?

Boodschappen doen bij de buurtsuper, een dagelijks gebeuren.

Ik kom blijkbaar op een “mannenmoment” want ze vallen me op in de kleine winkel.

Bij de tandpasta staat een oudere man te wikken en te wegen. Hij kan geen keus maken uit de vele soorten tubes en vraagt mij om raad. Ik vertel hem wat mijn favoriete merk is maar daar is de man duidelijk niet mee geholpen.

Is het nou rood of blauw wat hij moet kopen.  Dubbele of enkele verpakking?

Hij vertelt dat de aankoop voor zijn dochter bestemd is en hij kiest uiteindelijk voor een tube peuterpasta en vindt dat ze maar moet gaan ruilen als het niet naar haar zin is. Ik waarschuw dat het een pasta is voor een kindergebitje maar hij blijft bij zijn standpunt.

Zijn leeftijd doet vermoeden dat zijn dochter geen peuter meer kan zijn maar mogelijk heeft ze zelf kinderen.

Ik sla mijn boodschappen in en sluit aan in de rij waar een man, met een volle mand, mijn aandacht trekt. Wel geteld 15 plastic flacons gevuld met bleekwater schuift hij voor zich uit.

Wat moet je met zo veel bleekwater vraag ik mij af en mijn fantasie begint te werken.

Vrijwilliger bij de voetbalclub houdt de toiletten en de doucheruimte schoon. Bevoorrading van het winkeltje in het verzorgingshuis. Is het bleekwater in de reclame en heb ik dat gemist?

Blijkbaar vindt deze klant zelf de aankoop ook wat vreemd want hij geeft de caissière een verklaring voor de inhoud van zijn mandje.

De terrastegels in zijn tuin hebben groene aanslag en je moet toch wat om dat effectief te verwijderen. Als het binnenkort mooi weer wordt kan deze man op zijn gebleekte terras aan de koffie. De klant achter mij schiet in de lach en zegt zachtjes: “Hij kan na het schrobben meteen de grond afgraven.”

De volgende klant van mannelijke kunne rekent af en krijgt de standaard vraag:

“Spaart u zegeltjes meneer?” Antwoord: “Alles wat je hebt, mijn vrouw spaart alle soorten ik durf niet zonder thuis te komen.”

Zo’n echtgenoot kun je om een boodschap sturen.