Voor ons doen moeten we vroeg opstaan, ons wacht namelijk om 9.00 uur de Corona Boosterprik. We hebben de afspraak elektronisch gemaakt en zijn beiden op verschillende dagen en tijdstippen door een metalen stem telefonisch herinnerd. We fietsen naar de priklocatie aan de andere kant van de stad. In de verte zien we al een verkeersregelaar in oranje hesje instructies geven aan de mensen die per auto komen.
Voor de ingang staat een korte rij die snel is weggewerkt. Links van de deur staat een mevrouw van de beveiliging met een doos mondkapjes voor diegene die de instructies niet goed heeft gelezen. Tegenover haar twee in het wit geklede medewerksters achter een desk die ID-kaart en ingevuld formulier controleren. Nee, de foto van de streepjescode hoeft ze niet te zien. Het stond toch echt in de instructies dat je die, net als het mondkapje, mee moest nemen.
Daarna volgt een lang, dubbel afgezet stuk waar je je moet opstellen. Ik hoef niet langs de twee dokters die aan het eind van de corridor zitten en kan zo doorlopen. Echtgenoot is minder gelukkig en sluit aan in een rij. Hij krijgt een aantekening op zijn formulier.
Na de artsen volgt een desk met vijf dames in gele hesjes achter computers, hun taak is het controleren van identiteitspapieren en geboortedata. Als alles blijkt te kloppen worden we door twee jonge vrouwen in groene poloshirts naar de prikruimte verwezen.
In een aantal rijen staan stoelen opgesteld. Twee priksters in donkerblauwe kleding rijden op hun bureaustoeltjes langs de slachtoffers die met één opgestroopte mouw klaarzitten, ze slepen een roltafeltje met alle benodigde attributen met zich mee. Gezien de aantekening op zijn formulier krijgt manlief de opdracht het prikgaatje extra aan te drukken. Hij krijgt ook een aparte pleister als een soort drukverbandje.
Voort gaat het naar de wachtruimte maar niet voordat we twee dames in paarse truien zijn gepasseerd waarvan er een laat weten dat we een plaatsje mogen zoeken, tien minuten moeten wachten en zodra we zitten mag het mondkapje af. Tijdens die wachttijd voegen zich twee, in groen pak gestoken, ambulancemedewerkers bij de dames voor een gezellig kletspraatje.
Als de tien minuten voorbij zijn verlaten we via een andere route het pand waar een manlijke beveiliger ons nog een prettige dag wenst.
Tot slot passeren we buiten een man in bruin uniform met de opdruk locatiemanager, hij is druk met zijn telefoon. De verkeersregelaar staat nog steeds op zijn post. Hij heeft geluk dat het mooi weer is.
Een dag later rest alleen een licht beurse plek op de bovenarm en daaraan hebben – als u meegeteld heeft – meer dan twintig mensen meegewerkt.
Compliment voor deze samenbundeling van krachten.