Zwaardvis

Bij de viskraam op de kleine wekelijkse markt sta ik te wachten op mijn stukjes verse  kibbeling die hun omwentelingen in het hete vet maken. Er komt een jonge man naast me staan. Hij ziet er uit alsof hij zo van de kapper komt.  Zijn donkere haar is nauwkeurig geknipt en zijn baard is strak getrimd. Het rode jack kleurt goed bij het geheel. Hij werpt een blik in de vitrine van de viskraam en hij zegt zacht voor zich uit ‘Zwaardvis’. Dan op volle sterkte tegen de visboer: ‘Je hebt ZWAARDVIS, oh man wat lekker.’ 
Ik kan het niet laten te zeggen dat ik het helemaal met hem eens ben.

‘Ja, toch mevrouw het is echt lekkere vis.’ In de rijk gevulde vitrine is er voor hem geen andere keus meer. Hij en zijn metgezel, die achter hem is blijven staan, eten vanavond zwaardvis. Na enig wikken en wegen komt de visboer tot twee moten voor € 13,20. Die vis wordt duur betaald, denk ik. 
De jonge man verblikt of verbloost niet en legt € 13.50 op de toonbank. 
Het wisselgeld hoeft niet terug. Met een blije grijns op zijn gezicht groet hij de visboer en de wachtende klant. Ik wens hem alvast smakelijk eten.

Terwijl de visboer mijn portie kibbeling afweegt denk ik terug aan de vakantie in Griekenland in 1982. Samen met een vriendin maak ik een trektocht langs verschillende eilanden waarbij we ook Kreta aan doen. We strijken een paar dagen neer in het plaatsje Agia Galini aan de zuidkant van het eiland. 

Er is weinig vertier maar dat vinden we na de wekenlange trektocht geen ramp. We willen nog een paar dagen van zon en zee genieten voor we huiswaarts keren. 's Avonds is het daar, met zicht op zee, in een van de tavernes goed toeven.

Op een middag komt in de kleine haven een lokaal vissersbootje aan. 
Naast de normale vangst heeft het een flinke zwaardvis aan boord. Blijkbaar is het een bijzondere bijvangst want het halve dorp loopt uit om de vis te bekijken. De tweekoppige bemanning wordt door een restauranthouder getrakteerd op een flinke pan pilav. Die avond staat in alle restaurants aan de haven verse zwaardvis op het menu. Ik eet het voor het eerst in mijn leven en het is zeker niet de laatste keer. Maar zo lekker als die avond heb ik het niet meer gegeten.

Vanavond heb ik het fotoalbum van die vakantie uit de kast gehaald. 
De foto’s uit 1982 beginnen te vervagen, maar ik vind de zwaardvis, ontdaan van zijn zwaard, dwars op de laadbak van een pick-up evenals een foto van het plaatsje. Om bewijs te leveren maak ik er digitale foto’s van. 
Op Wikipedia lees ik dat Agia Galini flink is opgestuwd in de vaart der volkeren en dat het zich geheel heeft gericht op toerisme. 
Tot mijn verrassing is er in al die jaren aan het witte huis met blauwe luiken op de rots niets veranderd.

Waar een portie kibbeling al niet toe kan leiden.

 

foto's ferrara

Blogpauze

Geen zorgen. Ik ga op uitnodiging van zoon en schoondochter een weekje met ze op vakantie. De tablet is mee dus wie weet kom ik wel in de lucht als we 's avonds in ons huisje zitten met uitzicht op de Middellandse zee.
Hopelijk is de zwaardvis op Kreta nog net zo lekker als in1982 toen ik er samen met een vriendin op trektocht was.
Vijf jaar geleden schreef ik er een blog over.
Hier staat het. https://ferrara-victoriene.blogspot.com/search?q=zwaardvis

foto ferrara
klik aan voor vergroten

Weer thuis

Acht dagen Kreta. Als je de reisdagen niet meetelt zes volle dagen en wat waren ze leuk. Om nooit te vergeten. Ik heb beloofd geen herkenbare foto's te plaatsen en dat betekent dat jullie verstoken blijven van sfeervolle plaatjes van de kleindochter van 20 maanden, die gedeeltelijk het tempo van deze week bepaalt. Een wijsneusje waar de Grieken, vanwege haar blonde haren en staalblauwe, ogen dol op zijn. Haar ouders hebben haar geleerd in het Grieks dag (jassas) te zeggen wat ze zwaaiend met haar handje naar hartenlust doet. Het kind en wij kunnen op zo'n moment niet meer stuk. We wonen in een comfortabel appartement, terras aan zee en een zwembad in de binnentuin. De hele week fantastisch weer. Ik heb heel wat uurtjes op het strandbed onder de parasol zitten mijmeren en lezen. Het fort waar we vanaf het terras zicht op hebben is bezocht. We nemen regelmatig een ijsje in Rethymnon en eten elke avond buiten de deur. Ja hoor, lukt heel aardig met het juffertje. Daarbij heeft ze drie volwassenen in de bediening om af en toe een rondje te lopen als ze genoeg heeft van het kinderstoeltje.

De Grieken kunnen heerlijk koken en zoals ik had gehoopt, de zwaardvis is ook nu weer prima. Stom genoeg heb ik daar geen foto van gemaakt.
We doen deze week drie proeverijen. Wijn, olijfolie en honing en alledrie gaan ze gepaard met tekst en uitleg over pluk, bereiden enz. 

De kinderen nemen wijn en olijfolie mee naar huis. Het kleine potje honing gaat bij het ontbijt op in de Griekse Yoghurt. Maar de meest spectaculaire onderneming is die week de kloof van Imbros. Zoonlief heeft zijn dochter in de rugdrager en knuffel haas gaat vastgesnoerd mee.

Oma moet op eigen benen de kloof bedwingen. Kleindochter doet haar middagdut in de rugdrager en natuurlijk pauzeren we regelmatig op plekken waar het kan. Als op het eind de vermoeidheid begint toe te slaan is het laatste stuk best zwaar, maar ik had deze ervaring niet graag willen missen. Snellere en jongere wandelaars die ons inhalen spreken hun bewondering uit. 'Respect mevrouw.'

Aan het eind van de kloof is een kleine gelegenheid waar je op de taxi kunt wachten en wat eten en drinken kunt kopen. De vers geperste sinaasappelsap is een ware godendrank. Die avond liggen we voor ons doen op tijd in bed. Om flinke spierpijn voor te zijn neem ik uit voorzorg twee tabletten paracetamol in. Ik verbeeld me dat ze helpen. Neemt niet weg dat ik de volgende dag mijn gemak neem onder de parasol, even afkoelen in zee is heerlijk, maar verder geloof ik het die dag wel.

Na drie dagen thuis beginnen de oorwurmen eindelijk tot rust te komen. Kortjakje, schaapjes met mooie wol, in de maneschijn, op je boze bolletje, we zijn er bijna. (zingen we vooral tijdens de autoritten) De zelf gemaakte variatie op Vader Jacob is favoriet, want kleindochter is dol op eten en lust echt alles. 

Het gaat als volgt:   Lekker eten, lekker eten

        Eet maar op, eet maar op

        Dat zal lekker smaken, dat zal lekker smaken

        Eet maar op, eet maar op.

Terwijl ik voor oppas speel genieten zoon en schoondochter van een avond samen uit eten. Dat we in de andere late avonduren na het eten, zittend bij het zwembad met een afzakkertje, herinneringen ophalen en meneer F. daarbij regelmatig de revue passeert, spreekt voor zich.

Inmiddels pak ik de draad van mijn leven alleen weer op en heb ik het dagelijks ritme wel weer hervonden.
De eerlijkheid gebiedt me te zeggen dat kleindochter tijdens de terugvlucht haar stembanden flink heeft geoefend. Dit keer niet om te zingen.
Gezellig rondjes lopen is er in een vliegtuig niet bij.

Bijgaand wat foto's van een zeer geslaagd weekje.
Hopelijk komt het op diverse apparatuur, zoals telefoons en tablets niet al te rommelig over.
Foto's bewerken is namelijk nog wel een dingetje. Misschien ooit maar eens een cursus volgen ...

klik aan voor vergroten