Op en Rond de Deur

bracht een bezoek aan Soestdijk.
Een klein fotoverslag.
klik voor het blog op de deurklink rechts op de pagina
of http://ferrara-openronddedeur.blogspot.nl/

Tegenstelling

Dronken-Nuchter

snijraam in Doesburg

foto ferrara

Voor meer tegenstellingen zie http://melodymusic.nl/

Scapino

Bij Scapino denk ik in eerste instantie aan het dansgezelschap uit Rotterdam dat ons menig aangename avond heeft bezorgd.

In tweede instantie denk ik aan schoenen en daar gaat dit verhaal over.

Mijn zwarte stevige stappers van zacht leer met brede neuzen zijn behoorlijk uitgewoond en aan vervanging toe. Het rode stel van hetzelfde soort kan nog wel even mee, maar past niet bij elke outfit. Het blauwe paar heb ik onlangs al weg moeten gooien.

Tijd dus voor een rondje schoenenwinkels. Ik weet uit ervaring wat me dat gaat opleveren. Weinig schoen en veel sacherijn. Ik hoor jullie zeggen, ga dan meteen naar de winkel waar je die vorige hebt gekocht, maar ik wil wel eens een ander model. Je blijft vrouw, nietwaar?

Het bezoek aan de podoloog maakt het zoekwerk ook al niet eenvoudiger.

Nog weer een beetje meer hakverhoging links en aan de rechter voet prijkt nu een spreidspalkje om de grote teen.

Er volgt een speurtocht langs alle dure schoenenwinkels met de prachtigste merkschoenen, maar geen van alle op de goede leest geschoeid voor mijn hulpbehoevende onderdanen.
Met zwaar de pest in fiets ik naar huis. Onderweg valt mijn oog op het uithangteken van Scapino. Het lijkt me toe te roepen; ‘Kom hier je laatste kans wagen, als het niet lukt, kun je altijd nog naar de speciaalzaak.’
Voor ik er erg in heb loop ik tussen de schappen naar schoenmaat 39 te zoeken. Krijg nou wat, deze winkel heeft een schoenenlijn die is ontwikkeld met behulp van het Diabetesfonds.
Je hoeft geen diabeet te zijn om in deze soepele schoenen te stappen. Ze passen perfect.
Ik koop meteen twee paar. Bij de kassa krijg ik de vraag of ik oude schoenen heb om in te leveren want dan gaat er nog een tientje korting af. Het gaat me te ver om mijn oude schoenen uit te trekken en voor de kassa de nieuwe aan mijn voeten te schuiven.
Vandaag heb ik mijn afgetrapte schoenen ingeleverd en een derde paar op reserve gekocht. Eindelijk weer schoenen die lopen als een zonnetje. Zo blij mee.

Ik dans er nog net niet op weg.

foto's internet

Milieubewust

Vuile Was

Ik kan ongelooflijk nijdig worden over het feit dat VW en wie weet welk groot concern nog meer, de kluit op zo grote schaal heeft belazerd. Ik voel mij al schuldig bij het starten van de droogtrommel die, wegens kleine behuizing, regelmatig wordt gebruikt. De infrarood sauna is ook een energieslurper, maar voor het fysiek een welkome gast.

Is ons Opeltje wel zo milieuvriendelijk als ze beloofd hebben. Wij maar denken dat we ons ‘stinkende’ best doen en ondertussen stoten we meer vuil uit dan we willen.

Toch blijf ik mijn kleine steentje bijdragen aan een beter milieu. 

Plastic, papier en glas scheiden. Minder wasmiddel gebruiken. Een afwasmachine heb ik niet. Voor de verwarming op volle sterkte gaat is een trui een goed lapmiddel en zo kan ieder die dit leest het lijstje langer maken.

Maar zo lang het grote geld de dienst uitmaakt zal Moeder Aarde het, al onze inspanningen ten spijt, op den duur afleggen. Alle kleine beetjes helpen, gaat dat motto nog wel op als de grote/rijke concerns zo gewetenloos te werk gaan?

Tegenstelling

Zwak-Sterk

Volterra-Italië

gereedschap gemaakt van chocolade

foto ferrara

Tegenstelling

Geven-Nemen

foto ferrara

Ze kwam aangelopen bij het hotel in Aldeia das Dez een kleine plaats in het midden van Portugal. De Nederlandse eigenaren Fir en Frenkel namen haar liefdevol op.
Toen ze zwanger bleek te zijn kreeg ze de naam Pandora.

Single

‘Hé hallo, hoe gaat het met jou?'

‘Ja gaat goed, joh. Ben net terug van een singlereis.’

‘En, ben je niet single meer?’

‘Gelukkig nog wel, er waren toch zeurders bij. Maar verder was het een leuke reis.’

Vlekkenkoningin

Echtgenoot en ik worden op een receptie verwacht. Na lang wikken en wegen besluit ik me in het roomkleurige jasje te hullen dat een jaar na aankoop nog steeds ongedragen in de kast hangt. Het vraagt namelijk om vlekken en wat dat betreft ken ik mezelf maar al te goed.
Om de koopjesjager in mij ruim baan te geven heb ik die zelfkennis destijds, bij het zien van het aanlokkelijke prijskaartje, de mond gesnoerd.

De spiegel laat zien dat het kledingstuk in combinatie met blauw en de juiste sieraden een aardige blikvanger is. De rode wijnvlek middenvoor is dat aan het eind van de feestelijkheden nog meer. Met behulp van een scheut witte wijn doe ik ter plekke een poging de outfit te redden. De vlek vervaagt enigszins maar blijft wel degelijk zichtbaar. Thuis trek ik de flacon shout open en hanteer tot slot de vlekkendoekjes van Aldi. Noem mij gerust kampioen vlekverwijderaar. Tevreden over een geslaagd feest en een gered jasje schuif ik onder het dekbed. De volgende dag prijkt er, bij ongenadig daglicht, een kring in de stof die verraadt dat hier een oneffenheid met poetsgeweld is weggewerkt.
Er rest niets anders dan een gang naar de stomerij.

Tegenstelling

Grof-Fijn

Bij de poppendokter op de brocantemarkt

Frankrijk-Limoges

foto ferrara

Op en Rond de Deur

haakt in op de week van het schrijven
klik voor het blog op de deurklink
rechts op de pagina of http://ferrara-openronddedeur.blogspot.nl/

Vrije jongen

‘Sjoerd ouwe maat van me, waar heb jij gezeten? Ik kijk wekelijks naar je uit aan de grens met Frankrijk. Afgelopen jaar heb ik je niet één keer gezien. Rij je niet meer op buitenland?’

‘Ik heb mijn truck verkocht en ben in vaste dienst gegaan bij Action, ik rij alleen nog in Nederland. Miranda had er schoon genoeg van dat ik veel weekenden niet thuis was.

Ze vond dat ik mijn oren te veel naar de opdrachtgever liet hangen. Maar jij weet ook hoe het is als ZZP-er, geen rit, geen geld, terwijl je wel aan je verplichtingen moet voldoen.’

‘Dus jij laat de oren hangen naar je zeikwijf en verkoopt je truck, waarvan ik me herinner dat zij de blauwe gordijnen met witte balletjes afkeurde. Die verstralers kon je zeker ook vergeten.

Die van mij hoor ik weinig klagen. Als ik een weekend thuis ben geweest en ze moet bijkomen van de beurt die ik haar heb gegeven, is ze helemaal rustig.

Ik vermoed dat ze dan blij is dat ik er de komende weken niet ben.

Vrije jongen, Sjoerd. Met de vlam in de pijp door heel Frankrijk, dat is je ware.’

‘Beetje dimmen Kees, jij mag dan graag de macho uithangen, je praat over mijn vrouw maar niet als zeikwijf. Zij durft voor zichzelf en ons huwelijk op te komen, dat is me veel waard.
Dat jij met weinig respect over jouw vrouw praat, wil niet zeggen dat je mijn Miranda kunt beledigen.’

‘Zo te horen heeft de Action er bij jou alle actie uitgeperst. Sjoerdje rijdt van A naar Beter om zijn vrouwtje te plezieren. Maak je nog wel wat klaar nu je elke dag achter moeder’s onderbroek schuift.

Niet doen Sjoerd, geintje man. Laat los, ik kan me geen gekneusde ribben permitteren.’


WE-300 schrijf in 300 woorden een stuk over handelen zonder het woord te gebruiken.
https://platoonline.wordpress.com/

Vrije jongen verscheen vorige maand op CX in de opdracht van de maand een verhaal te schrijven vanuit de andere sekse. (zie mijmeringen van een sportvisser) Ik was van plan ook dit verhaal op mijn blog te zetten. De WE blijkt een mooie gelegenheid. Om aan de 300 woorden te voldoen is het stuk een beetje aangepast.

Supercoop

In de supermarkt in D. loopt een reusachtige man. Alles aan hem is groot.

Het boodschappenmandje krijgt in zijn handen het formaat van een damestasje.

Zijn stemgeluid draagt meters ver. Terwijl hij halverwege de winkel bij de groente staat, is achterin bij de vleesafdeling te horen dat de man in zijn eentje de hele winkel opvult.

Als ik de groenteafdeling nader wordt me duidelijk dat zijn denkraam niet is meegegroeid.

Luid mompelend bestudeert de reus zijn boodschappenbriefje, een afgescheurd puntje van een envelop. Hij schudt zijn hoofd en leest opnieuw de proza in zijn kolossale handen.

Als hij mij in het vizier krijgt duwt hij mij het briefje onder de neus.

’MEVROUW, KUNT U LEZEN WELK WOORD HIER STAAT?

IK DOE BOODSCHAPPEN VOOR MIJN MOEDER, ZE SCHRIJFT IN SCHUINSCHRIFT, DAT HEB IK OP SCHOOL NIET GELEERD.

Ik lees om zijn wijsvinger heen de hele zin voor. ‘Twee stronkjes witlof niet te dik.

‘DAN HEB IK HET GOED GEDAAN, BIJ HAAR IS HET ALTIJD NIET TE GROOT, NIET TE DIK OF NIET TE DUN.’

Met mijn hoofd in mijn nek kijk ik in een paar vriendelijke blauwe ogen. Naast de gigant voel ik me een kabouter van de kleinste soort. Hoewel mijn gehoororgaan niet meer optimaal werkt komen zijn enthousiaste dankwoorden keihard binnen.

Na dit oponthoud vervolg ik mijn zoektocht door de winkel. Tijdens de vakantie in een vreemde supermarkt is het altijd weer een tocht met hindernissen.

Wanneer ik eindelijk voor de kassa sta gaat achter mij een oorverdovend kabaal op.

‘KLOTELEVERANCIERS’ Bij de vrieskist neemt de reus met zijn mobieltje een foto van het schuifdeksel. Niemand kijkt er vreemd van op. In dit dorp kent, buiten de toeristen, iedereen elkaar. De klant voor mij zegt. ‘Hij is razend want zijn vinger zat klem.’

Ik vermoed dat het kleine pakje soepgroente dat ook op het briefje staat de oorzaak is van deze uitbarsting.

De caissière grijnst en haalt haar schouders op, ze kent haar klant.

Het zal niet de eerste keer zijn dat zij de reusachtige frustratie moet incasseren.

Tegenstelling

Glanzend-Dof

Woudrichem

 foto ferrara