Opdracht: schrijf over zorgeloosheid en tegeltjeswijsheden.
Carpe Diem
Onder het motto je weet nooit wat er morgen is en door
ervaring wijs geworden, consumeren Emma en Ted het leven met volle teugen.
Ze genieten van wat er op hun pad komt of wat ze bewust
opzoeken.
Ze stappen op de fiets en peddelen door bossen en duinen, langs
rivieren en door dorpen.
In de plaatsen die ze tijdens de vakanties met hun caravan
aandoen genieten ze in meer of mindere mate van lokale activiteiten.
Zo staat de serene sfeer in het openluchttheater in Diever voor
altijd in hun geheugen gegrift. Maar van het bierfeest in Kassel ter
gelegenheid van Sankt Hans herinnert Emma zich dat ze zich snel uit de voeten
maken, terwijl ze een jaar later voor datzelfde feest in Kopenhagen
letterlijk en figuurlijk warmlopen tijdens de zogenaamde heksenverbranding.
Ted en Emma zien prachtige steden en dito musea, snuiven
cultuur en vergapen zich aan overweldigende natuur. Het spotten van walvissen
voor de kust van Californië waar ze, in verband met een zakenreis van Ted, ook
vakantie kunnen vieren is een onvergetelijke ervaring. Kortom, ze plukken vol
overgave. Maar niet alle fruit wordt gegeten. Voor het geval ze in een
periode belanden dat het leven minder zorgeloos is, wordt het appeltje voor de
dorst veilig gesteld.
Gebruikmakend van de wijsheid; ”Het laatste hemd heeft geen
zakken”, investeren ze naar hun zin, alvast voor de oude dag, in huis en haard.
Na de verbouwing van de keuken en de badkamer, bestellen ze een hovenier om de
voor en achtertuin op de schop nemen. Met enige spot zeggen ze tegen ieder die
het horen wil. ‘Het enige wat nog ontbreekt, is de traplift, maar wie dan
leeft, wie dan zorgt.’ Echt serieus nemen ze die opmerking niet.
En dan komt op een dag de tegel voorbij met de afgezaagde spreuk;
“Van het concert des levens
krijgt niemand een program”
De traplift lijkt een moment akelig dichtbij te komen.
Emma zit plotseling eerste rang bij een voorstelling waarin haar
Ted de hoofdrol speelt. Voor dit theaterstuk had ze liever geen kaartje gekocht.
Wat een slecht scenario. Emma krijgt er haar handen niet voor op elkaar. Duimen
voor een goede afloop is meer op zijn plaats. Hun onbekommerde leven suddert op
een laag pitje.
Alle afspraken
zijn afgezegd. De NS-kortingskaart blijft de komende tijd in het hoesje
evenals de museumkaart. Lange fietstochten die op een terras of in een
restaurant eindigen zijn niet aan de orde. Manlief moet aansterken en het rustig aan doen.
In hun stamkroeg wordt de kruk van Ted voorlopig niet door zijn
billen bezet.
De kroeg waar de spreuk achter de toog hangt;
"Aus dem Chaos sprach eine Stimme zu mir
Lächle und sei
froh, es könnte schlimmer
kommen
Ich lächelte
und war froh und es kam schlimmer"
Een mooie spreuk, maar met “schlimmer kommen” kan het lachen
je soms toch vergaan. Bij Emma en Ted duurde dat gelukkig niet zo lang. Ze
besloten bij straffe tegenwind alle zeilen bij te zetten en het stuurwiel
stevig in handen te nemen. Inmiddels zijn ze in rustig vaarwater, liggen goed op koers
en hebben ze de grootste zorgen overboord gezet. Met dat laatste komt het leven
weer in de buurt van bovenstaande titel.