Aan de kleur blauw hangt voor mij de geur van sterke en de
smaak van slappe thee. Het is de kleur van het porseleinen theeservies, met chinees
motief, dat ik van mijn oma erfde en waar ik in mijn jeugd thee uitdronk.
Op de theepot en de kopjes stond een blauw figuurtje en er
waren, in mijn ogen, onduidelijke bloemen te zien. Wat ik vooral mooi vond aan
het servies waren de tekeningen van de blauwe takjes op de bodem van de kopjes.
Mijn oma schonk thee, uit bladeren getrokken en bijna zwart
als het uit de blauwe kan in het kopje stroomde. Met lauwwarme melk werd de
drank voor mijn kindermaagje drinkbaar gemaakt. Tot mijn teleurstelling verdwenen
onder de wolkjes melk de blauwe takjes op de bodem uit het zicht.
Naar aanleiding van de schrijfopdracht die over de kleur
blauw moet gaan, heb ik de erfenis die te pronk staat in de verzamelkast, eens
zorgvuldig bekeken.
De buitenkant van alle onderdelen is blauw-wit beschilderd en
het Chinese figuurtje blijkt een vrouwenfiguur te zijn. Haar afbeelding wordt
afgewisseld met blauwe bloempjes en dezelfde takjes als op de bodem van de
kopjes.
Op de onderkant van alle onderdelen ontdek ik wonderlijke tekens.
Voor
mij wordt het een reden om op internet op zoek te gaan naar de oorsprong van
mijn serviesgoed.
Na enig speurwerk kom ik tot de ontdekking dat ik een servies
van Lange Lijs bezit. Ik had nog nooit van haar gehoord, maar de afbeeldingen
op internet en de website van een verzamelaar maken mij heel wat wijzer.
Volgens overlevering zou ik in het bezit zijn van een MOSA-servies, de fabriek
die sinds 1880 serviesgoed maakt dat gedecoreerd is met Lange Lijs, genoemd
naar de Chinese vrouw in het decor die afgewisseld wordt met bloem en plantenmotieven.
Tot zover klopt het, maar hoe ik ook speur de wonderlijke tekens die op de
onderkant zijn aangebracht vind ik op internet niet en het doet mij twijfelen
aan de originaliteit van deze erfenis.
Temeer omdat mijn nog enige levende, bejaarde
tante beweert dat het servies op DE-punten bij elkaar is gespaard.
Ik besluit een paar foto’s te maken en stuur ze op aan de
serieuze verzamelaar die op haar website laat blijken verstand van zaken te hebben. https://langelijs.wordpress.com
Zij geeft mij de bevestiging dat ik inderdaad een Lange
Lijs Mosa-servies heb geërfd en wel nummer 726. Over een eventuele aanschaf op
DE-punten blijken meer verhalen de ronde te doen, maar bewijs daarvoor is zelfs
in de archieven van Douwe Egberts niet gevonden. Het servies is een gewild
object voor verzamelaars. Alle reden dus onze kinderen daarover in te lichten
voor het geval zij ooit ons huis moeten ontruimen.
Voor mij blijft het een bijzondere herinnering aan de warme
thee van oma.
foto ferrara