Op en Rond de Deur

Creatieve Huisnummering.
Klik voor het blog op de deurklink rechts op de pagina 
of http://ferrara-openronddedeur.blogspot.com/

Kattenpraat 1

Even Voorstellen

Het was in de zomer van 1980 dat ik besloot een huisdier aan te schaffen.

Van huis uit was ik gewend met ten minste één kat te leven. 
De huisbaas bij wie ik destijds een kleine bovenwoning huurde had tegen een kat geen bezwaar en dus toog ik op een vrije dag vanuit Groningen naar het dierenasiel in Zuidwolde, steevast van plan met een eenkleurige poes thuis te komen. Het liefst zwart of rood. Het geslacht vond ik minder van belang aangezien het niet de bedoeling was dat mijn kat van het buitenleven zou gaan genieten. Hij of zij zou met recht een huisdier worden.

In het asiel liep een diversiteit aan volwassen katten in een grote ruimte vrij rond, sommige zaten in  kooien en waren blijkbaar nog niet voldoende gewend of misschien wel te agressief om vrij rond te lopen. 
Ik herinner me niet of ik de kans heb gehad er naar te informeren want in haar kantoortje nam de toenmalige beheerster een klein cypers katje, dat was uitgerust met een flink stel oren, op haar schoot. Terwijl ik haar mijn wensen voorlegde aaide ze het beestje liefdevol over de rug. Toen ik was uitgepraat vertelde ze dat het katje op haar schoot een jong zwervertje was dat nog te klein was om tussen de volwassen katten te leven, uit veiligheidsoverwegingen werd ze overdag in het kantoor gehuisvest, want je zou niet willen dat zo’n schattig beestje het gedwongen verblijf in het dierenasiel niet zou overleven. Zo ongeveer was de strekking van haar tranentrekkende verhaal en ik vloog er met open ogen in. 

Om een lang verhaal kort te maken. Ik reed terug naar de stad waar ik in de dierenwinkel een reismand, een kattenbak inclusief een zak met korrels en een blikje voer kocht. Vervolgens liet ik mij ik in Zuidwolde een cypers katje van het vrouwelijk geslacht overhandigen dat qua kleur niet aan mijn wensen voldeed maar haar grote oren en goudkleurige ogen met strakke eyeliner strepen aan weerszijden maakten dat gemis meer dan goed.

Ik gaf haar de naam Tukker, bijnaam voor de bewoners van Twente, mijn geboortegrond.

Vanaf nu zal ik een aantal van haar avonturen, die in de jaren tachtig van de vorige eeuw op schrift zijn gesteld en bewaard zijn gebleven, herschrijven en hier plaatsen onder het label Kattenpraat.

foto ferrara

Tegenstelling

Uit-Thuis

in Twente

foto ferrara

Leesbiografie

Naast me op het terras zitten twee dames van iets meer dan middelbare leeftijd in zomerse kledij van een glas wijn te genieten. De zonnige jurkjes tonen de bruingebakken huid die niet overal meer strak staat. 
Hun gesprek gaat over lezen en het onderwijs van tegenwoordig. 
‘Ik begrijp niet dat ze op de lagere school geen gebruik meer maken van de leesplank.’ zegt de oudste.

‘Bedoel je de plank met die suffe figuren als Gijs en Wim, die zijn toch niet meer van deze tijd?’

Terwijl de dames het leessysteem onder de loep nemen dwalen mijn gedachten af naar een ver verleden waarin ik met de bewuste leesplank leerde lezen. De woorden wei-de en scha-pen waren de enige die uit twee lettergrepen bestonden.

Het lesmateriaal bereidde me voor op de zoetsappige verhaaltjes van Pim en Mien. Twee brave kinderen, te lief om enig avontuur te beleven.

De versjes die mijn moeder voorlas uit het boek de Lapjeskat van Annie M.G. Schmidt waren heel wat spannender.

De bange ridder uit Vogelenzang vond ik doodeng maar de schrijver die in zijn tuin een vijver vol inkt had was een geruststellende man. Eerlijk gezegd zou ik zo’n vijver wel in mijn tuintje willen.

Nog leuker waren de verhalen die mijn moeder zelf bedacht. Sientje Slak en Simon Spin die een onmogelijke relatie hadden, waar Mientje Mier en Wouter Wesp schande van spraken staan me nog helder voor de geest.

Al mijmerend vraag ik me af of ik tijdens die warme en veilige momenten begon te dromen over het zelf schrijven van korte verhalen. De kans is groter dat dit op latere leeftijd tot rijping kwam toen ik de complete jeugdseries van Kluitmans en Witte Raven al lang vaarwel had gezegd en me zowel het lidmaatschap van de ECI als een abonnement op Libelle kon veroorloven.

De columns van Scheherazade, die van een klein gebeuren een grappig verhaal kon maken, boeiden me mateloos. Ik denk dat zij de kiem legde voor de hobby waar ik me al jaren mee bezighoud. 
Het schrijven van kleine verhaaltjes.

Ik denk terug aan de eerste schreden die ik op het schrijverspad zette als redactielid van een personeelsblad. In de rubriek Kattenpraat liet ik mijn huisdier maandelijks aan het woord. Het beest wist van niks maar ze beleefde smeuïge avonturen en schroomde niet mij af en toe in een kwaad daglicht te zetten. Ze had een vaste schare fans waar ik gepast trots op was.

Ik zou die avonturen nog eens moeten lezen en ze met de kennis van nu herschrijven. Misschien is het iets voor mijn blog.

Ik schrik op uit mijn gemijmer als de ober vraagt of ik nog iets wil drinken.

Inmiddels hebben de dames naast me een grote sprong in de tijd gemaakt en bomen over zoveel tinten grijs en het laatste boek van Heleen van Rooyen, een genre dat mij totaal niet boeit.

Na mijn tweede glaasje wijn stap ik op de fiets en rijd naar huis waar ik me achter de pc zet voor de huiswerkopdracht. 
‘Schrijf een zo mooi mogelijke leesbiografie en wat zou je willen schrijven.’

Bij deze.

foto ferrara

Schrijfcursus

Opdracht 1: schrijf een leesbiografie. Daar moet aan geschaafd worden en is dus (nog) niet geschikt voor publicatie. Mijn valkuil: grote sprongen, niet vloeiend genoeg, blijft om aandacht vragen.

De schrijfcoach trakteerde ons weer op een foto.
Deze is van Nicholas Pegg en te vinden op internet/pinterest. 

Opdracht 2: beschrijf wat je ziet en laat daaruit een thema ontstaan.
Onderstaand kwam goed door de beoordeling.

foto internet

Solidariteit

‘Oerstom dat ik tijdens de gehoorzaamheidstraining, die ook tijdens de vakantie doorgaat,  het laatste commando van mijn baas blindelings opvolgde: 'Rechtdoor Tommy, rechtdoor.’

Wij Border Collies staan bekend om onze gehoorzaamheid en intelligentie.

Dat laatste zou je van mij niet zeggen, gezien de situatie waarin ik in mijn volgzaamheid ben beland. Ik bevind me middenin in een mij wildvreemde kudde van otters en heb bovendien een nat pak.

Als assistent van de vakantievierende herder, die op het strand is achtergebleven,  ben ik gewend op droge heidegrond een wit/bruin gewolde kudde bij elkaar te houden. Drijven zit in mijn genen en ik ben niet te beroerd hard te werken. Dat kun je van deze otters niet zeggen. Ze dobberen lui op hun rug en eten zich rond aan schaal en schelpdieren. Ze zijn weliswaar mooier van vacht dan mijn schapen, maar drijven is voor hen een heel andere tak van sport. Waar ik de longen uit mijn lijf ren om de boel bij elkaar te houden drijven deze wolbalen relaxt aaneengesloten als een tapijt op het water. Er is geen poot tussen te krijgen. Slim zijn ze ook. Om te voorkomen dat ze afdrijven wikkelen ze zich gedeeltelijk in zeewier dat onder het ondiepe water in het zand vastzit. Om elkaar niet kwijt te raken schijnen ze poot in poot te slapen. Zelden zoveel samenhorigheid gezien.

Daar kan mijn kudde nog wat van leren.

Onderhand kijken die otters, alsof het afgesproken werk is, eigenwijs in dezelfde richting. Fotogeniek als ze zijn wachten ze blijkbaar op een fotoshoot dat mijn baas ongetwijfeld in petto heeft. Er zijn zelfs een paar fanatiekelingen die naar hem zwaaien, terwijl ik hier als een natte dweil voor joker zit en hem een moordplaat op pinterest bezorg. Lijdzaam wacht ik het verlossende commando af: ‘Aan de voet Tommy, aan de voet.’

Reken maar dat ik bij aankomst op het strand die lachende baas in zijn zomerse outfit een nat pak bezorg.’

Tegenstelling

Kaal-Begroeid

Dwingeloo

foto ferrara

Voor wie meer wil lezen klik

hier

Taalcuriosa

Deze maand is het een jaar geleden dat ik besloot van taalcuriosa een vaste rubriek te maken. Gezien de positieve reacties ga ik proberen nog een jaar te vullen. Vanaf vandaag om de  vier weken op zaterdag.

Gespot tijdens TV uitzendingen, niet van recente datum.

Programma over diergeneeskunde:

Het echtpaar Droog heeft een hond die aan incontinentie lijdt.

Op een congres voor vrouwen in Peking doet mevrouw Mannen het woord.

Met betrekking tot in het invoeren van de euro, is medewerker Senten van de ABN-AMRO opgetrommeld om uitleg te geven

Bij Catherine Keijl krijgt mevrouw Onzen de aandacht. Zij weegt 43 kilo.

En mevrouw Geurts ‘zweet zich te pletter.’

Op het journaal wordt verslag gedaan over een muziekcentrum

De architect heet Lorenzo Piano.

Kabelkrant:

Er is sprake van een boete van 300 gulden, waarvan 500 gulden voorwaardelijk.

De Belgische TV bericht over een bomaanslag waarbij een politieman er een been bij in geschoten is.

RTL 4 journaal brengt als nieuws dat de helft van de Nederlanders wacht met het aanschaffen van grote uitgaven.

RTV-NH vindt dat gemeentes niet voor de kosten moeten opdraven.

Dit naar aanleiding van een voorstel om werkelozen met behoud van uitkering hulp te laten verlenen in een rampgebied.

Tot slot zegt Jeroen Pauw dat een deelnemer aan De Nationale IQ Test

‘Op de voet werd gezeten door …’ De namen heb ik destijds niet genoteerd.

't Is weer voorbij die mooie zomer

Deze zomer brachten we binnen de landsgrenzen door

Drie keer kwam de caravan van stal. We begonnen in het voorjaar met een weekje Twente. In juni stonden we twee weken in Drenthe waar ik al een aantal foto’s van liet zien. Vorige week zondag kwamen we thuis van twee weken Veluwe. Tussen het reizen door genoten we van ons tuintje, fietstochten in de buurt en bezochten we tal van activiteiten in het stadscentrum. Kortom wij hadden een fantastische zomer en kijken er met plezier op terug. Valt er dan niets te piepen?

Jawel hoor, ik beleefde een kitscherig kleurrijke teleurstelling die een warm gekoesterde jeugdherinnering volledig deed verbleken. Op twaalfjarige leeftijd was ik in het prachtige park Berg en Bosch bij Apeldoorn. 
Ik herinnerde me een grote vijver, in het midden een boomrijk eiland met daarvoor een spuitende fontein. Ook was er een restaurant met een hoog gelegen terras waar ze overheerlijk ijs verkochten.

In begin jaren zestig van de vorige eeuw was een dergelijk uitje met als afsluiter een sorbet een enorme traktatie.

Tijdens ons verblijf op de Veluwe ontdekte ik dat het park nog steeds bestaat en ik wilde graag op sentimentel journey.

We zagen in een aankondiging dat het park in het weekend feeëriek verlicht zou zijn.

Achteraf hadden we, terwijl we voor de kassa in de rij stonden, al argwaan moeten krijgen. Er paradeerde een dame rond die opgetuigd was met kerstboomverlichting en bij de kaartverkoop stond een knul met een knipperende hoge hoed op.

Maar ik wilde zo graag dat park nog eens zien dat ik de kermis buiten voor lief nam. Eenmaal de kassa voorbij wachtte de teleurstelling.

De spuitende fontein kleurde onveranderd hardroze.

Naarmate het donkerder werd gloeiden de struiken en bomen in steeds fellere kleurschakeringen ons tegemoet. De saaie new-age muziek die op elke plek te horen was maakte het geheel nog erger.

We hadden als troost een sorbet kunnen eten, maar verlichting en muziek teisterden ogen en oren. Een flinke illusie armer verlieten we ver voor sluitingstijd het park en fietsten, deels in rustgevend stikdonker, terug naar de camping.

Het moge duidelijk zijn Lumido, zo heette het spektakel, was aan ons niet besteed.

Omdat ik die avond besloot er een blog over te schrijven maakte ik wel wat foto’s. Ziet en huivert … Over smaak valt niet te twisten.

Met excuses aan al die mensen die er wel volop van hebben genoten. 

foto's ferrara

Tegenstelling

Waken-Slapen

foto ferrara

Ik had werkelijk geen idee dat het bezoek aan de zandsculpturen in Garderen zo veel materiaal voor de tegenstelling zou opleveren. 
Ik neem jullie nog maar een keer mee.
Dit keer gaat het om een schilderij van Johannes Verspronck met een slapend kind en een wakende poes. De tekst op het bordje is interessant. 
Ik heb het overgenomen omdat het ook bij vergroten van de foto niet goed is te lezen

"Dit schilderij is deel van een apart genre in de 17e eeuw.
Het is een bedriegertje. Het slapend kind is geschilderd op een paneel, het silhouet is uitgezaagd. De schildering lijkt zo ruimtelijk dat het lijkt alsof er een echt kindje zit, terwijl het niet meer is dan een plank met wat verf erop."

Voor wie meer wil weten over het zogenaamde Trompe-l'oeil plaats ik een linkje. https://nl.wikipedia.org/wiki/Trompe-l%27oeil

Op en Rond de Deur

Waar laat ik mijn fiets?
Klik voor het blog op de deurklink rechts op de pagina
of:https://ferrara-openronddedeur.blogspot.com/

Gastblog

Gedicht van Grietje Holthuis

Wat blijft

Mijn moeder gaat haar huis verlaten.

De plek waar zij leefde met mijn vader.

Met hem zorgde ze voor het vee.

Die tijd ging voorbij, mijn moeder bleef.

Zij verliest haar kracht, het huis vervalt.

Herten slapen nu in de luwte van de schuur.

Een haas laat zich zien in het ochtenddauw.

De buizerd maakt een nest in de hoge boom.

In de avondschemering vliegen ganzen over.

Dan valt de donkere nacht en heerst de stilte.

Mijn moeder gaat haar huis verlaten

De plek waar ik geboren werd en groeide

met de dieren. Ik vond mijn weg 

langs uitgestrekte akkers en weilanden,

geborgen onder Groningse luchten.

Mijn moeder gaat haar huis verlaten.

Ik ben al mijlenver, de dieren blijven,

evenals die plek. Ik ben daar thuis.