Leesbiografie

Naast me op het terras zitten twee dames van iets meer dan middelbare leeftijd in zomerse kledij van een glas wijn te genieten. De zonnige jurkjes tonen de bruingebakken huid die niet overal meer strak staat. 
Hun gesprek gaat over lezen en het onderwijs van tegenwoordig. 
‘Ik begrijp niet dat ze op de lagere school geen gebruik meer maken van de leesplank.’ zegt de oudste.

‘Bedoel je de plank met die suffe figuren als Gijs en Wim, die zijn toch niet meer van deze tijd?’

Terwijl de dames het leessysteem onder de loep nemen dwalen mijn gedachten af naar een ver verleden waarin ik met de bewuste leesplank leerde lezen. De woorden wei-de en scha-pen waren de enige die uit twee lettergrepen bestonden.

Het lesmateriaal bereidde me voor op de zoetsappige verhaaltjes van Pim en Mien. Twee brave kinderen, te lief om enig avontuur te beleven.

De versjes die mijn moeder voorlas uit het boek de Lapjeskat van Annie M.G. Schmidt waren heel wat spannender.

De bange ridder uit Vogelenzang vond ik doodeng maar de schrijver die in zijn tuin een vijver vol inkt had was een geruststellende man. Eerlijk gezegd zou ik zo’n vijver wel in mijn tuintje willen.

Nog leuker waren de verhalen die mijn moeder zelf bedacht. Sientje Slak en Simon Spin die een onmogelijke relatie hadden, waar Mientje Mier en Wouter Wesp schande van spraken staan me nog helder voor de geest.

Al mijmerend vraag ik me af of ik tijdens die warme en veilige momenten begon te dromen over het zelf schrijven van korte verhalen. De kans is groter dat dit op latere leeftijd tot rijping kwam toen ik de complete jeugdseries van Kluitmans en Witte Raven al lang vaarwel had gezegd en me zowel het lidmaatschap van de ECI als een abonnement op Libelle kon veroorloven.

De columns van Scheherazade, die van een klein gebeuren een grappig verhaal kon maken, boeiden me mateloos. Ik denk dat zij de kiem legde voor de hobby waar ik me al jaren mee bezighoud. 
Het schrijven van kleine verhaaltjes.

Ik denk terug aan de eerste schreden die ik op het schrijverspad zette als redactielid van een personeelsblad. In de rubriek Kattenpraat liet ik mijn huisdier maandelijks aan het woord. Het beest wist van niks maar ze beleefde smeuïge avonturen en schroomde niet mij af en toe in een kwaad daglicht te zetten. Ze had een vaste schare fans waar ik gepast trots op was.

Ik zou die avonturen nog eens moeten lezen en ze met de kennis van nu herschrijven. Misschien is het iets voor mijn blog.

Ik schrik op uit mijn gemijmer als de ober vraagt of ik nog iets wil drinken.

Inmiddels hebben de dames naast me een grote sprong in de tijd gemaakt en bomen over zoveel tinten grijs en het laatste boek van Heleen van Rooyen, een genre dat mij totaal niet boeit.

Na mijn tweede glaasje wijn stap ik op de fiets en rijd naar huis waar ik me achter de pc zet voor de huiswerkopdracht. 
‘Schrijf een zo mooi mogelijke leesbiografie en wat zou je willen schrijven.’

Bij deze.

foto ferrara