Op en Rond de Deur

Gevels
Klik voor het blog op de deurklink rechts op de pagina
of: https://ferrara-openronddedeur.blogspot.com/2019/06/gevels.html

Tegenstelling

Boos-Lief

Loire-vallei Frankrijk

Château d' Ussé

foto ferrara

Charles Perrault de schrijver van het sprookje Doornroosje zou door dit kasteel geïnspireerd zijn. In diverse vertrekken stuit je op de vertelling. 

Op ons kwam het nogal kitscherig over, maar voor kinderen is het vast een leuke ervaring. Toen ik in 2008 deze foto maakte heb ik niet bedacht dat ik hem voor de tegenstelling nog eens zou gebruiken.

Achter de dijk

Terwijl witte wolken in 3D het prachtige licht boven het Wad doorklieven, geeft een zwerm vogels in een zwart gestipte wolk op de cadans van een gifgroene tractor een wervelende balletvoorstelling, geur van klei verdringt de smaak van zee.

foto ferrara
Oefening in zintuiglijk schrijven. 
De foto is in 2018 gemaakt tijdens een fietstocht in het kader Leeuwarden/Friesland culturele hoofdstad van Europa.

https://www.friesland.nl/nl/culturele-hoofdstad/programma/sense-of-place

IJsselschilder

Terwijl we via de Vreugdenrijkerwaard over de dijk van Zwolle naar Kampen fietsen zie ik roodbont vee in een weiland liggen. Aan de andere kant van het water doemt aan de horizon het dorpje Zalk op. De wolken maken het beeld compleet. Ik kan niet anders dan aan Jan Voerman denken. De schilder die deze omgeving zo prachtig vastlegde. Ik stap van de fiets en doe met mijn digitale camera hetzelfde. 
Het haalt het niet bij Voerman

foto ferrara

Tegenstelling

Apart-Samen

Embrassement

Koninklijk Paleis 

Amsterdam

foto ferrara

Tegenstelling

Absent-Present

 Den Haag
wachten op een
hooggeplaatste militair

foto ferrara

Kom van dat dak af

Het eerste wat ik doe vanmorgen is kijken of Treeske en Tooske nog op de garageboxen zitten. Jawel hoor het grut scharrelt uitgebreid rond. 
Van Treeske’s blessure is niets meer te merken. Ik krijg sterk de indruk dat de meisjes het op dat grote dak prima naar de zin hebben. Ze kunnen heel wat meer meters maken dan op de vierkante meter op de schoorsteen. 
Blijkbaar ligt er ook voldoende eten want ik zie ze driftig pikken. Af en toe stoppen ze bij een plasje om water te nippen. Die twee redden zich best.

Helaas denken de ouders daar heel anders over. Wat een dom stel is dat. 
Ze sporen hun kroost voortdurend aan om richting dakrand te gaan en het lijkt wel of ze hun dochters aanzetten tot springen. Uiteindelijk strijken Twan en Tosca samen neer op de schoorsteen en vanaf die hoogte krijsen ze bevelen naar hun kroost dat op het uiterste puntje van het dak is gaan zitten. Ik zie dat Tosca wappert met haar vleugels. ‘Kijk, zo moet je dat doen.’ 
De arme kuikens kijken met open snaveltjes omhoog en weten niet wat te doen. Hun vleugeltjes zijn nog maar zielige vlerkjes, daar kom je niet ver mee en zeker niet hoog. Ook Twan bemoeit zich schetterend met de vlieglessen. Ik weet niet waarmee hij heeft gedreigd, maar Tooske waagt het erop. 
Ze spreidt haar vlerkjes en verdwijnt met grote snelheid achter de schuttingdeur van de overbuurvrouw. Ik weet dat ze op die plek tussen de hortensia’s valt, tenminste als ze niet op de stenen kabouter te pletter slaat. Treeske denkt wat mijn zuster kan, kan ik ook en zeilt af, maar belandt aan de verkeerde kant van de deur. Ze ligt dus weer, onbeschut, op het pleintje.

Twan en Tosca barsten nu helemaal los in oorverdovend lawaai en weten niet wie ze het eerst te hulp moeten komen. Sukkels zijn het, had die meiden toch lekker laten zitten, had ze gevoerd tot ze groot genoeg waren, maar nee ze moesten zonodig weer terug op het nest. Gelukkig ben ik niet de enige die heeft gezien wat er gebeurde.

Door een voorbijganger wordt Treeske opgepakt en op het dak van de garage gezet. Ik zie dat de blessure een opdonder heeft gehad, want ze loopt weer mank. Wat de man niet weet is dat Tooske in de border achter de deur ligt en ik besluit hem niet wijzer te maken. De buurvrouw is op lange ronde met haar hond, dus hij kan er nu toch niet bij. Zo ontkomt Tooske, op korte termijn, aan gevaarlijke vlieginstructies.

Aangezien Meneer F. en ik verplichtingen elders hebben kan ik de komende uren niet zien hoe het Treeske in haar uppie vergaat.

Als we eind van de middag thuiskomen is het opvallend rustig in de straat. Geen krijsende meeuwen meer te bekennen. De schoorsteen is leeg evenals het dak van de garages.

Navraag bij de buurvrouw leert me dat zij Tooske voor de keukendeur vindt als ze terugkomt van de wandeling met haar hond. Zonder pardon zet ze het meeuwenkuiken buiten de deur op het pleintje.

In de loop van de middag merkt ze dat het stil is geworden en dat de meeuwen, inclusief de kleintjes zijn verdwenen. Ze heeft geen idee wat er is gebeurd. Buurvrouw belooft dat als zij er nog iets over hoort mij op de hoogte zal brengen.

Zelf hoop ik dat Treeske nog een keer is gesprongen en naast haar zusje is beland, waarop iemand heeft gedacht dat het wel klaar was met die kleintjes en ze naar de vogelopvang heeft gebracht. Hopelijk zitten ze met Truuske in hetzelfde kooitje.

Het scharrige nest ligt er nog. Best kans dat Twan en Tosca hun plek weer innemen om aan een tweede leg te beginnen. Ze zijn er dom genoeg voor.

De drie T's

Vaste lezeres Iris Papilio, fan van de drie J’s, doet het voorstel de meeuwtjes Treeske, Tooske en Truuske te noemen. Zij hoopt op een vervolgverhaal. Nou lieve lezers dat is er en hoe?

Er staat hier al uren een stormachtige wind en het drama dat ik had gevreesd, voltrekt zich. Treeske waait van de schoorsteen pardoes op de stoep. Tosca gilt moord en brand, maar dat helpt niet echt, behalve dat Twan er ook van in de stress schiet. Een alerte buurvrouw  brengt Treeske met enige moeite in veiligheid door haar op de rand van de aanpalende garage te zetten. Ook daar vangt het meeuwtje nogal wat wind, hoewel Treeske al redelijk stevig op de pootjes staat, waait ze af en toe om en rolt als een klein pluizeballetje over het dak. Maar ze is een taai vogeltje want telkens staat ze weer op en scharrelt naar de dakrand om tot de conclusie te komen dat de diepte onder haar niet tot springen noopt. 
Twan en Tosca hebben nu de poten meer dan vol, Truuske en Tooske op de schoorsteen en Treeske op de garage moeten wel van eten worden voorzien. 

Op internet speur ik wat de dierenambulance doet met uit het nest gevallen meeuwen. Niets dus, zolang de ouders in de buurt zijn. Als ik weer naar buiten kijk zie ik nog net hoe een mevrouw, die haar hondje uitlaat, Truuske van de stoep raapt en haar meeneemt naar huis.  Tot geluk van het kapsel van de redster ontgaat deze redding Twan en Tosca volledig omdat ze op zoek zijn naar voedsel. Die twee zijn namelijk niet mals als het om de verdediging van hun kroost gaat.

Het duurt niet lang voor ook Tooske op straat belandt. Tosca is er als de kippen bij om de laatste van haar drietal naar de stoep te dirigeren, waar Twan op dat moment de aanval op een argeloze voorbijganger inzet. 
Voor mij is dat het sein toch maar de dierenambulance te bellen, want je moet er niet aan denken dat hij zijn nagels in een kinderhoofdje zet.

Het antwoord is duidelijk. ‘We begrijpen uw zorg, maar als de ouders nog in de buurt zijn mogen wij niets doen. Die blijven heus naar hun kuikens omkijken.’ De vrijwilliger bedankt me voor mijn zorgen. Eerlijk gezegd gaan die nu meer uit naar de kinderen in de straat dan naar de meeuwenkuikens.

Ondertussen scharrelt Tooske onder het wakend oog van Tosca in de bladeren voor de garages. Twan doet pogingen Treeske naar de rand van het garagedak te manoeuvreren en waarachtig ze duikelt naar beneden. 
Het gezin is herenigd en huist, onbeschermd, op het pleintje. 
Tot de buurvrouw verschijnt die Treeske vanmorgen al redde, zij vindt het maar zielig en met gevaar voor haar krullen pakt ze de zusjes op en verdwijnt in de achtertuin van mijn overbuurvrouw.

In die tuin breekt de hel meteen los want Twan en Tosca pikken dit niet en zetten de aanval in. Mijn overbuurvrouw kennende, gaat het op haar beurt vast niet pikken dat haar tuin tijdelijk als opvang wordt gebruikt. 
Inmiddels geeft ook een jonge, boomlange buurman acte de présence en ik zie vanuit mijn uitkijkpost dat hij Treeske en Tooske in één beweging op het garagedak zet, waar de ouders zich onder luid gekrijs weer over hun dochters ontfermen.

Zus Truuske zit waarschijnlijk verweesd, droog en windvrij in de vogelopvang.

foto's ferrara

Twan en Tosca

Wie de avonturen van de gezusters zandvlo Miet en Griet heeft gevolgd, weet dat ze bevriend zijn met Twan Zeemeeuw. https://ferrara-mietengriet.blogspot.com/
Twan was een vaste gast in de verhalen en als vrijgezel had hij alle tijd om de dames van hot naar her te vliegen. Maar sinds de zusters besloten langdurig onder zeil te gaan in hun zandkuil onder de vuurtoren van Egmond aan Zee, blijft Twan wat meer in de naburige stad rondhangen.
Tijdens een snaaimaaltijd op de stoep bij een patatkraam maakt hij kennis met Tosca. Terwijl ze elk aan een uiteinde van een Vlaams frietje staan te trekken, slaat de vonk over.

Aangezien Tosca last heeft van de roep van de natuur wil ze al snel gaan samenwonen. In een buitenwijk bouwen ze een scharrig nest op de, in onbruik geraakte, schoorsteen van mijn overbuurvrouw. Gedurende vier weken heb ik gedacht dat dit stel niet weet wat ze doet. Zij zit, hij komt en gaat. Soms vliegen ze samen een rondje boven de wijk. Op internet lees ik dat meeuwen zo’n vier weken zitten te broeden, blijkbaar weten ze beter dan ik waar ze mee bezig zijn.

Afgelopen week barst er in het begin van de nacht een stevig noodweer los.

Tijdens de aanhoudende bliksem is goed te zien hoe de arme Tosca ondanks hagelstenen en stromende regen op haar post blijft om haar kostbare bezit te beschermen. Twan heeft, weinig solidair, zijn heil elders gezocht. 
Het verbaast me want tegenover de gezusters Zandvlo heeft hij zich altijd zorgzaam opgesteld.

Vanmorgen neem ik mijn observatiepost in onze slaapkamer weer eens in en kijk er scharrelen drie grijze gespikkelde bolletjes op de schoorsteen. 
Om beurten houden Twan en Tosca de wacht over hun kroost, want een enkele keer is er een soortgenoot die niet al te zachtzinnig probeert de kuikens te benaderen. 
Ze zijn bij Twan en Tosca duidelijk aan het verkeerde adres, ze knokken de belagers fel en met een oorverdovend kabaal van hun schoorsteen. 
Dat laatste is minder te waarderen, maar de aanvallen zijn gelukkig van korte duur.

Hopelijk is Twan wel naar Egmond aan Zee gevlogen om de zusters Miet en Griet te vertellen dat ze oma zijn geworden van drie meeuwtjes.

foto's ferrara

Moderne huisarts

Op mijn elektrische fiets ben ik op weg naar de bibliotheek.

Onderweg passeer ik een basisschool waar het een komen en gaan is van ouders en verzorgers om het kroost veilig thuis of in de naschoolse opvang af te leveren. Op de stoep aan de overkant loopt een ouder echtpaar. Ik zie de man plotseling schokkende bewegingen maken. Hij dreigt te kapseizen, maar zijn vrouw houdt hem met alle macht in de benen en duwt hem op een muurtje waarachter een diep terrasje ligt.

‘Zitten, zitten’, hoor ik haar commanderen. Ik knijp in mijn remmen en roep ‘Gaat het?’ Achter mij hoor ik dezelfde kreet. Een jonge vrouw in rood T-shirt en een lichte broek is sneller van haar vouwfiets dan ik en schiet te hulp. 
Ik doe, wat trager, hetzelfde en besluit op het terrasje achter de man te gaan staan om te voorkomen dat hij in zijn ongecontroleerde bewegingen achterover valt.

De vrouw laat ons weten dat deze aanval vanzelf overgaat. Eigenlijk maakt ze zich meer zorgen dat ze haar kleinzoon nu niet op tijd uit school kan halen.

‘Daar past de juf wel op.' zegt de snelle toegeschoten hulpverleenster. 
Ze houdt de scheefgezakte bril van de man in haar handen. Zelf houd ik, met twee handen op zijn licht schokkende rug, de man op het muurtje tegen, terwijl zijn vrouw hem aan de voorkant ondersteunt.

‘Weet u zeker dat het overgaat? Ik ben huisarts en heb medicijnen in mijn tas.’ zegt de vrouw in het rood.

‘Dat hoeft echt niet, het gaat vanzelf over. Ik ga hier al jaren mee om.’

En inderdaad de aanval luwt, langzaam komt de man bij zijn positieven en komt voorzichtig overeind. Alhoewel hij nog wat wankel op zijn benen staat neemt zijn vrouw hem onder de arm en loopt onder dankbetuigingen richting de basisschool, waar haar kleinzoon op haar wacht. 
Bezorgd kijken we het stel na.

‘We moeten het maar zo laten, blijkbaar zijn ze dit gewend en  weten ze wat ze doen.' zegt de dokter.

Aangezien we in dezelfde richting moeten, fietsen we een tijdje samen op.

We nemen het incident nog even door. In eerste instantie dacht ik dat de man vanwege de ziekte van Parkinson aan het struikelen kwam. De dokter dacht aan een acute duizeling. Maar algauw bleek dat het om een epileptische aanval ging.

Wijzend op haar zwarte dokterstas op de bagagedrager vraag ik of ze visite rijdt op een vouwfiets.

Dat is inderdaad het geval. In de binnenstad is parkeren een ramp, op de fiets is ze sneller op de plaats van bestemming. Bij de huisartsenpraktijk aan de rand van het centrum zwaait ze af. ‘Nog bedankt voor uw hulp.’ zegt ze.

Ik vervolg mijn weg en denk terug aan mijn jeugd. In mijn hoofd stapt de oude statige huisarts in driedelig pak, gouden horlogeketting op zijn buik, uit zijn donkerrode auto. Hij boezemt aan alle kanten ontzag in.

Terwijl ik mijn fiets bij de bibliotheek parkeer kom ik tot de conclusie dat ik de vrouw in moderne outfit op haar snelle vouwfiets een leukere verschijning vind.

Tegenstelling

Aankomen-Afvallen

bij de bakker in Culemborg

eerst het lekkers dan de energie

om de stofwisseling op gang te brengen

foto ferrara

Taalcuriosa

Hovenier

mogelijk is de naam niet goed te lezen, 

maar er staat echt Schoffelmeer.

Met de laatste vier moeten jullie me maar op mijn woord geloven

Ik heb er helaas geen foto's van.

Heidema                   tuinaanleg en onderhoud

Struiksma                 hoveniersbedrijf

Weideman                tuincentrum

Klaver                       tuincentrum